Bloggang.com : wingang : ขี้แพ้หรือยอมแพ้

ขี้แพ้หรือยอมแพ้

topic วันนี้น่าจะมาจาก ข้อความใน MSN ของผม

ที่มีคนถามผมจังเลยว่าผมเป็นคนแบบไหน ข้อความที่ผมเขียนคือ

"ในโลกนี้มีคนสองแบบ คือพวกขี้แพ้ และพวกไม่ยอมแพ้"

มีหลายคนถามว่าแล้วผม (มึง) เป็นคนแบบไหน ก็ต้องตอบแบบไม่ต้อง

คิดเลยว่า "ไม่ยอมแพ้สิ" ถ้ายอมแพ้ป่านนี้ผมไปนอนคุยกับหนอนราก

มะม่วงแล้วครับ เพราะเรื่องต่างที่พบเจอแล้วผ่านมามันมากกว่า

อายุผมสะอีก 555+ จริงๆนะ แต่ก็นั่นแหละเรื่องแค่นี้จะยอมแพ้ก็คงไม่

ใช่ผมละสิ เมื่อก่อนผมเคยตั้งคำถามๆจนสมองผมมันเต็มไปด้วยคำ

ถามมากมาย และสุดท้ายวันหนึ่งได้ขับรถไปไกลก็คิดขึ้นมาว่า

จะสงสัยอะไรหนักหนา จะหาคำตอบไปทำไมในเมื่อถามตัวเองคำตอบ

ก็ไม่ได้ คิดก็ไม่ออกไม่อยากรู้ก็จบ พอคิดได้จริงครับ ไม่อยากรู้ก็จบ

จริงๆครับ ผมมักจะสงสัยในเรื่องที่หาคำตอบยากๆ ผมเหนื่อยกับการ

เข้าใจคนที่อยู่รอบข้าง สมัยเรียนผมลงเรียน Psycho เพื่อเหตุผลเดียว

คืออยากอยู่ในสังคมอย่างมีความสุข แต่ก็นั่นแหละมันก็เหมือนกันยิ่ง

เรียนยุ่งรู้ ยิ่งทำให้คบคนยากขึ้นเข้าใจคนแล้วก็ทำให้ไม่เข้าใจใน

กระบวนการคิดมากขึ้นไปด้วย "สรุปเรียนทำไมวะเนี้ยะ" แต่ก็สนุกนะ

ตอนเรียน สิ่งที่แปลกที่สุดรอบตัวเราผมว่าคงไม่ใช่อะไรที่ไหน

ผมว่ามนุษย์นี้แหละแปลกที่สุด คิดดูทุกคนมีกระบวนการทางความคิด

นิสัย คำพูด การกระทำแปลกๆ หลายอย่างมากมาย บางคนชั่วโมงนี้

หัวเราะอยู่ดีๆ อีกแป๊บร้องไห้ อีกสักพักมานั่งหัวเราะได้อีกแล้ว

(เค้าเรียกแปลกหรือบ้าก็ไม่รู้) จริงๆนะมีความยากไม่รู้จักจบสิ้น

มีความต้องการที่ไม่เพียงพอ แต่บางคนก็บอกตัวเองว่าเพียงพอและ

พอเพียง เพราะว่ามันมีแค่นี้แหละถึงต้องพอ รึเปล่า ยิ่งเราพยายาม

เข้าใจจิตใจใครมากเท่าไหร่ยิ่งจะทำให้เราไม่เข้าใจมากเท่านั้น

วันนี้ผมงงกับตัวเองจริงๆ ว่ามันอะไรหนักหนา ข่าวจากเพื่อนผม

แดนไกลที่เจอปัญหาและสับสนจากเรื่องราวมากมาย ที่เกิดขึ้นรอบตัว

เพื่อนจากแดนไกลอีกคนก็กำลังมีความสุขกับความรักครั้งใหม่

แต่อีกคนกำลังทุกข์ อีกคนก็กำลังมีความสุขในรัก อีกคนไร้รัก

จริงเพื่อนผมอยู่ไกลๆทั้งนั้นเลยนะเนี้ยะ จะว่าไปแล้ว เมื่อวานผมถาม

คุณหนิงว่าถ้าเราต้องไกลกัน เราจะมีปัญหาเหมือนคู่อื่นรึเปล่า

คุณหนิงเงียบแล้วก็คิดพักหนึ่งแล้วก็บอกว่าไม่หรอก แต่ในใจ

(ลุ้นจนใจเต้นตึกๆเลย) เพราะอีกไม่กี่เดือนผมกับคุณหนิงคงต้องห่าง

กันเพราะงานของผมแน่ๆเลย เราอาจจะไม่ได้เจอกันทุกเช้าและเกือบ

ทุกเย็นแบบนี้ ผมสิทนไหวมั้ยเนี้ยะ คุณหนิงเธอบอกว่าเธอไหว

สบายมาก (อ้าวแล้วผมละตายแล้ว555+) จนไม่รู้ว่าใครติดใครกันแน่

ช่วงนี้ผมมีอาการแปลกๆ ไม่ค่อยอยากคุยโทรศัพท์ แถมพูดน้อยลง

ปกติก็ไม่ค่อยพูดอยู่แล้วนะ แต่ตอนนี้มากกว่าเดิมเยอะเลย

รู้สึกว่ามันเมื่อยกามเวลาพูดเลยไม่ค่อยอยากคุยกับใคร

บางทีโทรศัพท์ดังผมนั่งมองจนมันเงียบไปต่อหน้าต่อหน้าเลย

แถมยังเปลี่ยนเสียงโทรศัพท์เป็นแต่เสียง ตื๊ด! สั้นๆ ง่ายๆ

ดังทีเดียวได้ยินก็รับ ไม่ได้ยินก็แล้วไปไม่โทรกลับ มันเบื่อๆอะไม่รู้

เป็นอะไร เพื่อนผมมันก็บอกว่า "มึงถ้าจะใกล้บ้าแล้ว"

อ้าวไม่อยากพูดนี้ก็จะบ้าด้วยเหรอ มันก็ห่วงกันจังถามว่าผมมีปัญหากับ

คุณหนิงรึเปล่า ผมก็บอกเปล่าไม่ทะเลาะกันนี่เมื่อวานผมได้ของขวัญ

วันเกิดจากคุณหนิงด้วย คุณหนิงใก้นาฬิกาผม 1 เรือนบอกว่า

นายช่างลืมทุกอย่างมีแต่นาฬิกาเท่านั้นที่นายช่างใส่ติดมือตลอด

และไม่เคยลืม อาจจะเพราะผมลืมนั่นลืมนี่บ่อยๆช่วงนี้ มีบอกแบบนี้

ด้วยนะว่า เพราะเมื่อไหร่จะนายช่างดูนาฬิกาจะได้คิดถึงคุณหนิงไง

โหแค่นี้ก็คิดจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว 555+

P.s เย็นนี้ได้ทานมื้อเย็นด้วยกัน ดีใจจัง เดือนที่ผ่านมาทานข้าวเย็นกันเกือบทุกวันเลยไม่อ้วนให้มันรู้ไปสิเนอะ