Bloggang.com : wingang : เดินตามเสียงหัวใจ

เดินตามเสียงหัวใจ

วันนี้ผมเจอเพื่อนคนหนึ่งที่รู้จักกันผ่านๆมานาน วันนี้มีโอกาศได้เจอ

ได้คุยกันอีกครั้ง ถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นรวมไปถึงเรื่องคนรักว่ายัง

สบายดีอยู่รึเปล่า คบกับคนเก่าอยู่ไม เพื่อนผมก่อนที่จะเล่า

ถอนหายใจยาวว 1 ครั้ง (ผมคิดในใจ เหอะๆท่าทางจะไม่รื่นหูแน่ๆ)

เป็นจริงอย่างที่คิดครับ คนที่เค้าเฝ้าเก็บเงินเก็บทองเพื่อไปหาถึงเมือง

จีน รวมไปถึงส่งเสียค่าเรียนด้วย ได้ข่าวจากคนไกลว่าจะแต่งงานไปกับ

ใครอีกคนที่ไม่ใช้เพื่อนผม เพื่อนผมเลยคิดว่าจะเอาเงินที่เก็บไปอินเดีย

แทน (เอ่อนะคนเราความรักไม่รุ่งมุ่งหาทางธรรม) แต่ท่าทางจะเป็นทำ

ใจมากกว่า เพื่อนผมคนนี้คนรักและดูแลสาวคนนี้มาเกือบ 6 ปี แต่พอ

เรียนจบกลับไปกับไปแต่งกับคนอื่นสะงั้น แต่ความก็บอกนะว่าอย่าคิด

มากเลย ถ้าเรารักเค้ารักแบบไม่ได้หวังอะไรอย่างที่เค้าบอกจริงๆ จะมา

เสียใจทำไมละ เราควรดีใจนะที่เค้าเลือกคนที่เค้ารักและมีความสุขไป

กับเค้าด้วยเพราะเรารัก เพื่อนผมถามผมว่า"แล้วถ้าคุณหนิงเป็นแบบนี้

บ้างแกจะว่าไง" (ดูมันๆดูมันย้อนๆ วอนสะแล้ว) แต่ผมก็ยิ้มนะแล้วก็

บอกว่าถ้าเค้าไม่เลือกเรา แต่เค้าเลือกสิ่งที่เค้าอยู่ด้วยแล้วมีความ

สุขมากกว่า ผมก็ยินดีด้วย(ผมยินดีด้วยจริงๆนะ แต่อย่าเลยเนอะคุณ

หนิง 555+) ความรักคืออะไร? คำถามโลกแตกเลย เพราะไม่มีใคร

อธิบายได้เพราะมันก็แล้วแต่เหตุการณ์และมุมมองว่าในตอนนั้นรักเพราะ

อะไร แต่ทั้งหมดทั้งมวลความรักที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะสาเหตุใด

เวลาที่เรามีความรักก็เป็นเวลาที่เรามีความสุขที่สุด ถึงแม้ว่าเวลาผ่านไป

เราจะเจ็บปวดและเสียใจกับมัน แต่สุดท้ายเราก็เลือกที่จะรัก (อีกครั้ง)

ทั้งที่ตอนที่อกหักบอกว่าพอแล้วไม่เอาแล้ว คนนี้คือคนสุดท้ายที่จะรัก

นะเอาอะไรกับใจคน บล๊อกที่แล้วผมบอกว่าจะมาเล่าให้ฟังว่าผมมีความ

ทรงจำกับเพลง "เล่าสู่กันฟัง"ยังไง

ในบ่ายของวันอาทิตย์ในรัฐที่กว้างใหญ่ในอเมริกา

เป็นอาทิตย์ที่เงียบเหงาที่สุดผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเป็น

ชั่วโมงๆ คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย เฝ้ามองผู้คนเดินไปเดินมานอก

หน้าต่างแล้วก็คิดว่า เรามาทำอะไรที่นี้" ที่ๆไม่ใช่บ้านเกิด ที่ๆไม่คุ้นตา

และผู้คนก็แปลกหน้าไปหมด สีผม ภาษาที่พูดก็เหมือนเรา

พอคิดไปคิดมา น้ำตามาเลยครับ คิดถึงบ้าน คิดถึงป๊า หม้า

และคุณหนิงมากๆ ตอนนี้ที่บ้านจะเป็นยังไง เค้าจะคิดถึงเราแบบที่เรา

คิดถึงไหม ตอนนี้ที่บ้านคงนอนหลับกันหมดจะรู้ไหมว่ามีผมนั่งคิดถึง

ทุกคนอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง คิดไปคิดมาผมก็เลยคิดว่า

ไปเช็คเมลล์ดีกว่า เผื่อหม้าส่งเมลล์มาเมื่อวาน

นอกหน้าต่างหิมะยังตกมาเรื่อยช่วงเวลาที่เปิดเครื่องก็ลุ้นไปว่าจะ

มีเมลล์ไหม ทำเป็นไม่สนใจมองออกหน้าต่างมองนั้นมองนี้เวลาที่รอ

เครื่องโหลดอยู่ แต่ในใจเต้นตุ๊บๆ ว่าจะมีไหม ปิ้ง !!!

มีครับมีเมลล์แม่ผม กรี๊ดเลยคลิ๊กทันทีเลย จำได้ว่า Topic ว่า

"รู้ไหมมีคนคิดถึงนะครับ" พอผมเปิดเมลล์ขึ้นมา

ไม่มีข้อความใดๆในเมลล์เลยสักนิดเดียว

แต่สิ่งที่มีและกำลังเดินไปตามกลไกของมันคือสิ่งนี้

P.s น้ำตาไหลมาจากไหนไม่รู้เยอะจนล้นหน้าจอไปหมด นะเป็นใครจะอดใจไหว ป๊ากับปม่ผมน่ารักที่สุดในโลก(ของผมเสมอ)

P.s 2อาทิตย์เราสองคนมีเวลาทานข้าวเย็นด้วยกันทุกวันเลย ดีมากๆ