เครียด - ไม่รู้ หรือ ไม่รับ

ลูกค้าที่ร้านคนหนึ่ง  ซึ่งคุ้นเคยกันดี  บ่นว่า อยู่ๆน้ำหนักลดไป 3-4 กก.  ทั้งๆที่ไม่ได้งดอาหาร  ไม่ได้ทำอะไรเพิ่ม  ที่ร้านมีเครื่องชั่งน้ำหนัก  ลูกค้าคนนี้  มาซื้อของ  ก็มาชั่งทุกครั้ง  น้ำหนักก็จะใกล้เคียงเดิมตลอด  เพิ่งมีวันนี้ที่น้ำหนักลดอย่างมีนัยยะ
จริงๆ  คงแค่สงสัยตัวเอง  แต่เรดาร์เราจับสัญญาณได้
บอกเขาว่า  ถ้าไม่ใช่เพราะป่วย  น้ำหนักลดเร็วแบบนี้  ก็คงเพราะมีเรื่องเครียด
เขาตอบกลับมายิ้มๆว่า ก้ไม่มีนะพี่
เหมือนเห็นเงาตัวเองในวันวาน เลือนลางอยู่ในตัวเขา  ด้วยคุ้นเคยกัน  จึงได้กล้าบอกเขาไปตรงๆว่า  ปัญหาแรกของคนเครียด คือ ไม่ยอมรับว่าตัวเองมีปัญหา  หรือไม่ก็อาจจะไม่รู้ก็ได้  ว่าอะไรคือปัญหา
ฉันถามเขาต่อว่า เคยอยู่คนเดียว เงียบๆ มั้ย
ได้คำตอบว่า  อยู่คนเดียว ก็เล่นเกมส์ ดูหนัง
ฉันยิ้มให้เขาเบาๆ  ถามเขาอีกว่า รู้มั้ย  บางคนกลัวความคิดตัวเอง  เลยต้องเอาใจไปอยู่กับอย่างอื่น  จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงความคิดตัวเอง
เขาเริ่มไม่ยิ้ม  มองฉันนิ่งๆ  ก็จริงนะพี่
งั้นก็ลอง  ฉันบอกเขา  หาเวลาอยู่กับตัวเอง เงียบๆ  ปล่อยให้ความคิดมันไหลไปเรื่อยๆ  เดี๋ยวก็เห็นว่าปัญหาคืออะไร  ยอมรับเสียว่ามีมันอยู่  แล้วจะทำยังไงกับมันก็ค่อยว่ากัน
เขาหลบตาฉัน  พูดเบาๆว่า ถ้าพี่พูดแบบนี้  ผมว่า ผมรู้แล้วว่าผมมีปัญหาอะไร
แล้วเขาก็เล่าเรื่องของเขาให้ฉันฟัง
เปล่าหรอก  ฉันไม่ได้เก่งอะไร  ที่เดาความคิดเขาได้  ก็เพราะฉันเคยเป็นมาก่อน
พอเิริ่มเห็น และ เข้าใจตัวเอง  จึงเริ่มสังเกตุคนอื่นๆ  แล้้วก็รู้สึกสนุก  ที่ได้มองทะลุความโกรธ ความเหวี่ยง  ความซึมเศร้า ลงไปให้เหตุที่ทำให้เขาเครียด
ซึ่งบ่อยครั้งก็โดนวีนกลับ เพราะทายถูกเป๊ะ  หรือ เรียกอีกอย่างว่า จี้ใจดำ

ฉันเคยเครียดมาก  เพราะ "รู้สึก" ว่าจำใจจะต้องไปอยู่ในสถานการณ์และสภาพแวดล้อมที่ตัวเงอไม่ชอบมากๆ  เปรียบให้ง่ายๆว่า รู้อยู่ว่าไปตรงนั้น หนามจะตำ หมาจะกัด  แต่ก็ต้องไปตรงนั้น
ไม่มีทางเลี่ยง ไม่มีทางเลือก  ทุกๆวันก็ "รู้สึก" ว่า ได้แผลเพิ่ม อีกแล้ว  ยอดสะสมมีแต่เพิ่ม ไม่มีลด
ตอนนั้น ถือดี เสียด้วย  ไม่รู้เลยว่า ยิ่งทำให้ตัวเองลำบากหนัก  เพราะพอถือว่า ฉันดีแล้ว เลยทำให้ "รู้สึก" ไปว่า ทำไมไม่เห็น ไม่เข้าใจกันสักที  ฉันก็ดีแล้วเนี่ย  จะเอาอะไรนักหนา
กว่าจะ "รู้สึก" ว่า เราผิดเองที่ไป "รู้สึก" กับคำพูดและการกระทำของคืนอื่นมากเกินไป  ก็นานจนเกือบตัดสินใจทำอะไรแย่ๆไปแล้ว  จริงๆถ้ามั่นใจว่าดีแล้ว  ก็ต้องบอกตัวเองให้ภูมิใจและพอใจกับ "ดี" ของตัวเอง  ไม่ต้องไปสงสัยว่าทำไมไม่พอเสียที  มีันเป็นจริตของเขา  เราไม่เกี่ยว
ถ้าอยากเบา ก็ต้องคอยเตือนตัวเองไว้ อย่าเก็บ  ไม่ต้องสะสม  เลิกพูดว่า อีกแล้ว

อีกความรู้สึกที่ทำให้หลายคนเครียดโดยไม่รู้ตัว คือ ความกลัว  เคยมั้ย
ไปหาหมอแล้วบอกหมอว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก  เพราะกลัวหมอบอกว่าเป็นโรคร้าย
ไม่กลัวบอกความรู้สึกตัวเอง เพราะกลัวโดนปฏิเสธ
ไม่กล้วพูดเรื่องจริง  เพราะกลัวโดนด่า
หมอบอกว่าต้องรักษาด้วยการผ่าตัด  คิดเลยเถิดไปถึงขั้น กลัวตาย
ที่แย่ที่สุดคือ กลัวที่จะยอมรับว่า ตัวเองกำลังมีปัญหา เลือกเชิดหน้าใส่ทุกสิ่ง แล้วพูดว่า ฉันไม่เป็นไร
ความกลัวนี้  มันจะทำให้ดูอ่อนแอหรืออย่างไรก็ไม่รู้  คนรอบๆตัวฉัน ไม่ค่อยยอมรับว่าตัวเองกลัวอะไร  นอกจากกลัวผี
ทั้งที่ อารมณ์แม่ ทำให้กลัวไปสารพด กลัวลูกลำบาก กลัวลูกยากจน  กลัวลูกมีเพื่อนไม่ดี กลัวลูกไม่มีconnection
กลัว แต่ไม่กล้าพูดตรงๆ  กลับไปบอกว่า เธอมีหน้าที่  ไม่ต้องสงสัย ฉันสั่ง ฉันเลือกแล้ว ฉันเป็นคนจ่ายเงิน  ฉันหวังดีนะ
ไม่มั่นใจตัวเอง ไม่วางใจลูก  เจอหน้ากันทีไร ก็ใช้วิธี ดุลูกไว้ก่อน  กันไม่ให้ลูกไปทำเรื่องที่ตัวเองกลัว  เลยกลายเป็นว่า ลูกไม่ค่อยอยากคุยด้วย  เพราะคุยกันดีได้ไม่กี่คำ  ก็โดนดุอีกแล้ว
ฉันสังเกตุอยู่นานจนเริ่มแน่ใจ  วันหนึ่งฉันจึงบอกหลานว่า จับมือแม่เขาหน่อยสิ  แล้วก้พูดให้เขามั่นใจว่าเราจะทำได้อย่างที่รับปากไว้จริงๆ
หลานก็ทำนะ  จับมือแม่  แล้วก็พูด  ไม่ต้องกลัวหรอก ทำได้แน่ๆ
แม่ไม่เคยเจอโหมดนี้  ถึงกับอึ้ง  ซึ่งฉันว่า ดีนะ  เพราะหลังจากนั้น  เหมือนแม่จะออกอาการ "แม่"น้อยลง

ร่างกายคนเราสรางมาได้พิเศษมาก  มันส่งสัญญาณเตือนเสมอ  เวลาที่มีอะไรผิดปกติ  อยู่ที่ว่าเรารับสัญญาณนั้นได้หรือเปล่า

และสิ่งสำคัญที่สุดที่คุณต้องรู้ไว้  ไม่ว่าจะเพราะไม่รู้ หรือ ไม่อยากรับ  การทำเฉยๆ  ไม่ได้ทำให้ปัญหาหายไป  จะแก้ปัญหาได้  ก็ต้องเริ่มด้วยการยอมรับเสียก่อนว่ามันมีอยู่  และมันกำลังทำให้คุณเครียด  เพื่อคุณจะได้หาทางออกจากความเครียดนั้นได้  เพื่อตัวคุณเอง

อย่าปล่อยไว้  ความเครียดบางเรื่อง  ทำให้ตรอมใจตจายได้นะ  รู้มั้ย
  

Create Date : 31 มกราคม 2563		1 comments
Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2563 0:24:10 น.
Counter : 1698 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet