• เป็นตัวเองได้ ดีมาก แต่...ยากจัง

เป็นตัวเองได้ ดีมาก แต่...ยากจัง เพิ่งฟังหนุ่มน้อย 2 คน คนนึงอายุ 18 อีกคน 21  พูดบนเวทีงานแนะนะน้องก่อนตัดสินใจเลือกเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ทั้ง 2 คนบอกว่า การหาตัวตนของตัวเองให้เจอ มันยาก แต่สำคัญมาก เพราะการได้ทำในสิ่งที่เราชอบ คือความสุข ขอให้ตรงต่อใจ พูดง่าย ฟังง่าย แต่ทำยากมาก จำได้ว่าตอนเลือกว่าจะเรียนอะไรในมหาวิทยาลัย  ไม่มีธง ไม่มีเป้า ไม่มีอาชีพในฝัน  ไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองชอบเรียนอะไร  เพราะดุเหมือน เรียนวิชาไหนผลการเรียนมันก็งั้นๆเหมือนกันหมด สุดท้ายตัดสินใจเลือกด้วยการ  เอาที่รู้ว่าไม่ชอบออกไป  เลือกที่คิดว่าพอเรียนได้ ตั้องถือว่าเป็นโชคดี บังเอิญเลือกถูก  จึงเรียนมาได้จนตลอดรอดฝั่ง  ขึ้นฝั่งได้แบบสวยๆด้วย แต่ก็นั่นแหละ  ยังไม่รู้อยุ่ดีว่า ชอบทำอะไร  เศรษฐกิจบีบบังคับ  จึงได้ทำงานที่คิดว่า ทำได้ ก็ทำได้นะ  เพราะงานก็ถูกกับอุปนิสัยส่วนตัวดีอยู่  แต่เอาจริงๆก็ไม่เคยรักงานนั้น  แค่รู้ว่าต้องทำ  แค่พยายามก็ทำได้  จนวันที่ลาออก  ก็ไม่ได้เสียดายอะไร  ก็เพราะไม่ได้รักนั่นแหละ ช่วงระหว่าางเวลานัั้น  บังเอิญเจอหัวหน้าทีมขายตรงคนหนึ่ง  เขามาขายหนังสือนิทานภาษาอังกฤษปกแข็ง  ราคาชุดละหลายพัน  ุคยกันอยู่สักพัก  เขาพูดมาประโยคหนึ่งว่า  คุณเป็นนักขายที่ดีได้นะ ตอนนั้น  ฟังขำๆ  นึกภาพตัวเองขายของไม่ออกเลย  ไม่เคยนึกอยากเป็นแม่ค้าขายอะไรด้วย แต่  วันหนึ่ง  พี่สาวเปิดร้านขายของเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยง  แรกๆมาช่วยเขาเล่นๆ  หลังจากน้น  ออกจากงานมาทำเต็มตัว  ถึงวันนี้  ดำเนินกิจการมาเข้าปีที่ 14 แล้ว ทบทวนตัวเองดู  ก็พบว่า ฉันใช้ตัวเองในการขายของได้อย่างดี และมีความสุข ฉันเป็นคนตรงไปตรงมา เปิดเผย ใจเย็น  ไม่โกหก ไม่พูดเกินจริง ใส่ใจที่จะพยายามเข้าใจเหตุผลของคนอื่น  ร่าเริง และ มัธยัสต์ ดังนั้น  ลูกค้าของฉัน  ต้องได้สินค้าที่ คุณภาพดี  เหมาะสมกับราคาและการใช้งานที่แตกต่างกันไปตามความต้องการ  และต้องใช้ได้จริงด้วย  ไม่ใช่ได้ของดี  ราคาแพง  แต่เอาไปใช้อะไรไม่ได้ หัวหน้าทีมขายตรงคนนั้น  เห็นตัวตน เห็นความชอบของฉัน  ก่อนที่ฉันจะเห็นตัวฉันเอง  ตั้ง 10 กว่าปี คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่า ตัวเองช่างโชคดี  ที่ได้ทำงานที่ถูกจริต  แบบไม่ต้องไปไขว่คว้าค้นหา เหมือนว่า ถึงเวลา มันก็มาเอง แต่หลายคนคงไม่โชคดีอย่างฉัน ดูรายการแข่งขันประกวดร้องเพลงหลายรายการ  ประเทศเรา  คนร้องเพลงเก่งมีมากมายเยอะแยะไปหมด  ฟังแบบหูชาวบ้านก็ว่าเพราะดี  แต่กูรูท่านว่า เสียงดีแต่ไม่มีสไตล์เป็นของตัวเอง  ตกรอบ  กลับบ้านกันไปนักต่อนักแล้ว ทั่งที่มีพรสวรรค์ติดตัวมาแล้วแท้ๆ  แต่ร้องแล้วเหมือนคนอื่น  ร้องแล้วเหมือนต้นฉบับ ประมาณว่า ร้องให้คนฟังได้  แต่จะให้มีชื่อเสียงเป็นที่จดจำ คงยาก ถ้าคุณรู้จักเขา ปอร์เช่ - ศิวกร อดุลย์สุทธิกุล 1 ในสมาชิกวงTRINITY  บอยกรุ๊ปที่เจ้าของค่ายเขาตั้งใจจะส่งไปบุกตลาด World Music ปอร์เช่เคยเป็นศิลปินในค่ายกามิกาเซ่  ก่อนมาทำงานที่ค่ายใหม่  ปอร์เช่ เต้นเป็น ร้องเพลงได้ และมั่นใจในความสามารถที่ตัวเองมี แล้ววันหนึ่ง ในวัย 19 ปีของเขา  เขากลับไปตามฝันของเขาอีกครั้ง  เริ่มต้นมันด้วยการถูกวิจารณ์ว่า เต้นดีแต่ไม่มีเสน่ห์ แปลได้อีกอย่างว่า  เต้นดี แต่ไม่มีตัวตน  คนไม่จำ คนที่บอกเขา  แน่นอนว่าต้องเห็นอะไรบางอย่างที่ตัวเขาเองในเวลานั้น  ไม่เห็น ปอร์เช่บอกว่า เขาโดนตีความมั่นใจนั้นออก  เพื่อสร้างให้มันดีกว่าเดิม เจอทางที่เป็นตัวเองมากกว่าเดิม ซึ่งกว่าจะเจอทางนั้น  เขาต้องถอยตัวเองลงมาเริ่มต้นเรียนใหม่ ทั้งร้อง ทั้งเต้น และในวันที่เขาค้นพบตัวเอง ได้เป็นตัวเอง  การทำสิ่งนั้นด้วยความสุข  ทำให้คนมากมายที่ดูผลงานเขา  ได้รับความสุขไปด้วย เคยคิดมั้ย  บางที  ที่เรากำลังทุกข์  เพราะเรากำลังเป็น  ในสิ่งที่เราไม่ชอบ ฉันเป็นคนชอบความชัดเจน  เด็ดขาด  และ อึดอัดเสมอ เวลาที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่..เลือกอะไรก็ไม่ดี ฉันเคยถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน  เพราะความรู้สึกแบบนั้น  จนวันหนึ่ง  ฉันได้ฟัง ต่อ ธนภพ ลีรัตนขจร  ให้สัมภาษณ์ว่า มันยากมาก  แต่ลึกๆ  เขาเป็นคนอยากชนะ  เพราะฉะนั้น  เขาจะทะลุมันไปให้ได้ ใช่สินะ  ฉันไม่ชอบสิ่งนี้  ทำไมฉันถึงได้กลัวผลของมันจนไม่กล้าทำอะไร  ปล่อยให้ตัวเองทุกข์อยุ่อย่างนั้น แล้วฉันก็ตัดสินใจ  เป็นตัวเอง  ถ้าผลมันจะออกมาไม่ดี  จะมีใครเห็นว่าฉันเป็นคนเลว  ก็ช่างเถิด ผลออกมาเป็นอย่างไร  ขอสงวนไว้เป็นเรื่องส่วนตัว แต่บอกได้เลยว่า ทำไปแล้ว สบายใจที่สุด  อย่างน้อยฉันก็ได้แสดงออกอย่างชัดเจนไปแล้ว ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกังวล  ถอนหายใจด้วยเรื่องเดิมๆอีก   คุณว่ามั้ย  ตอนเด็กๆ  เราหาตัวตนเราไม่เจอ  อาจจะเพราะเรายังรู้น้อย  ยังไม่มีโอกาสได้ไปเจอ  ได้ทำ สิ่งที่ชอบ สิ่งที่เป็นตัวเอง แต่ยิ่งเราโตขึ้นๆ  อายุมากขั้นๆ  บางที ตัวตนที่เราเจอแล้ว  ก็หายไป  เพราะปัจจัยหลายอย่าง  ไม่ว่าจะเป็นสภาพเศรษฐกิจ ความเป็นอยู่  ผู้คนรอบข้าง เหตุการณ์ในชีวิต เหตุผลหลักในการตัดสินใจทำอะไรหรือไม่ทำอะไร  คือ เรื่องความอยู่รอดปลอดภัย ของเราและคนที่เรารัก  ความชอบกลายเป็นเหตุผลที่ต้องเก็บไว้ท้ายๆ  เพราะรู้สึกว่า สละทิ้งไป คนเจ็บก็มีแค่เรา แต่รู้มั้ยว่่า ทำอย่งน้นนานๆเข้า  ความห่อเหี่ยวที่ห่อหุ้มอยู่  มันจะเหนียวแน่น จนแกะไม่ออก  จนชีวิตคุณเหลือค่าแค่ ใช้ม้นไปวันๆ หากสำหรับใครที่กำลังสนุกสนานกับการใช้ความเป็นตัวเอง สร้างความสุขให้กับชีวิตตัวเอง  ขอบอกว่า คุณโชคดีมาก  รักษาสิ่งนั้นไว้ดีๆ  อย่าให้หาย  อย่าให้อะไรมาบดบังจนลึมมันไป ใครที่ยังทำไม่ได้  หรือ ยังไม่ได้ทำ ลองลุกขั้นมาทำดูสักครั้ง คงไม่แย่ถึงขนาดโลกแตกไปต่อหน้าหรอกนะ  ลองดู Create Date : 29 พฤศจิกายน 2562 Last Update : 1 ธันวาคม 2562 15:37:45 น. 0 comments Counter : 1343 Pageviews.   Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณnonnoiGiwGiw