หยิบหนังสือชื่อ เจ้าชายน้อย (Le Petit Prince) มาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้แล้ว ครั้งแรกที่อยากอ่านหนังสือเล่มนี้ เพราะภาพความรักที่เจ้าชายน้อยมีต่อดอกกุหลาบ ตอนนั้น เด็กกว่าตอนนี้มาก ยืมจากห้องสมุดมาอ่าน ติดใจจนต้องตามหาซื้อมาไว้ในครอบครอง แต่ครั้งล่าสุดที่กลับมาอ่าน กลับรู้สึกว่า รัก เจ้าชายน้อย น้อยลง สงสัยตัวเองเหมือนกันว่า ทำไม ผ่านไปไม่กี่เดือนก็เลยกลับไปหยิบมาอ่านอีกรอบ แล้วก็เพิ่งสะดุดกับ แกะในกล่อง ทั้งที่มันก็อยู่ในหนังสือมาตั้งนานแล้ว

ถ้าใครเคยอ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว จะข้ามไปก็ได้ สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่าน ขอเล่าคร่าวๆ ว่า เจ้าชายน้อยขอให้นักขับเครื่องบินวาดแกะให้ นักขับเครื่องบินวาดแกะให้ไป 2 ครั้ง โดนติและขอให้วาดใหม่ทั้ง 2 ครั้ง เขาก็เลยวาดรูปกล่องสี่เหลี่ยม ที่มีรูกลมๆ สามรู ให้เจ้าชายน้อย พร้อมกับบอกว่า แกะอยู่ข้างใน ไปส่องดูเอาเอง ปรากฏว่า หลังจากเจ้าชายน้อยยกกระดาษมาส่องดูที่รูกล่องแล้วก็ยิ้มด้วยความพอใจ

แน่นอนว่า นักขับเครื่องบินไม่มีวันรู้ว่า แกะในกล่อง ของเจ้าชายน้อยรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง และ เขายังรู้สึกเสียใจอีกด้วย ที่ไม่สามารถมองทะลุรูบนกล่องเข้าไปเห็นอะไรๆ ข้างในได้

ดูเผินๆ มันก็เข้าใจได้ง่ายๆ ว่า เด็กยังเห็นโลกสดใส จินตนาการยังบรรเจิด แต่พออายุมากขึ้น ต้องอยู่กับความเป็นจริงมากขึ้น จินตนาการมันก็ค่อยๆ ลดหาย

เด็กไม่ได้เชื่อว่า มองเข้าไปแล้วจะไม่เห็นอะไร เขาถึงเห็น

ผู้ใหญ่เชื่อไปแล้วว่า มองผ่านรูยังไงก็เห็นกระดาษ สิ่งที่เห็นมันจึงเป็นกระดาษตามสภาพที่มันเป็นอยู่จริง

นักขับเครื่องบินวาดรูปแกะ ตามความสามารถที่เขาได้บอกว่า หยุดวาดรูปไปตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย เพราะวาดไปแล้วก็ไม่มีใครเข้าใจภาพของเขา เขากล่าวโทษสิ่งนั้นที่ทำให้รูปแกะนั้นไม่สวย แต่ที่เจ้าชายน้อยไม่อยากได้ ไม่ใช่เพราะไม่สวย แต่เพราะมันไม่ใช่อย่างที่เขาอยากได้ต่างหาก  ซึ่งก็หมายความว่า  ถึงนึกขับเครื่องบินจะวาดแกะสวยๆได้  ก็ไม่ได้แปลว่า  เจ้าชายน้อยจะต้องพอใจ

นักขับเครื่องบินวาดกล่องให้ จริงๆ ก็คือการประชดนั่นแหละว่า เลือกมากนัก อยากได้แบบไหน ก็ไปหาที่ชอบเอาเอง ซึ่งผู้ใหญ่หลายคนก็มักไม่เข้าใจว่า เด็กไม่เข้าใจหรอกว่า นั่นคือการประชด เจ้าชายน้อยก็เหมือนกัน

ทันทีที่เขาได้รับอิสระ เขาก็เลือกรับแบบที่เขาชอบ ซึ่งคนให้อิสระนั้น ก็ไม่รู้อยู่ดีว่า ที่เขาชอบคือแบบไหน

ฉันเคยคุยให้เด็กคนหนึ่งฟังว่า เล่นน้ำฝนสนุกมาก เด็กคนนั้นถามฉันว่า น้ำฝนเล่นได้เด้วยเหรอ เธอเคยแต่เปียกฝนตอนที่วิ่งหลบไม่ทัน

ถ้าหากว่าฉันมองเข้าไปในรู แล้วเห็นภาพตัวเองตอนเป็นเด็กน้อย ใส่กางเกงขาสั้น นั่งอยู่ใต้รางน้ำให้น้ำฝนเย็นเฉียบไหลลงมาปะทะตัว ภาพตอนตัวเองโดดไปมาอยู่บนดาดฟ้า เงยหน้าให้ฝนเม็ดใหญ่ๆ ตกใส่ เด็กคนนั้นก็ไม่มีวันเข้าใจว่า แกะในกล่อง ของฉัน ทำไมทำให้ฉันสนุกได้ขนาดนั้น

และถ้าเขาลองมามองรูเดียวกัน ก็คงจะเห็นแต่กระดาษ

แกะในกล่อง ไม่ได้ทำให้ฉันคิดถึงแต่เรื่องการให้อิสระและยอมรับจินตนาการของคนอื่น แต่ยังทำให้คิดถึงความคิด วิธีมองสิ่งต่างๆ จากมุมมองของแต่ละคน หรือแม้แต่ตัวเองในเวลาที่แตกต่างกัน บ่อยครั้งที่ฉันได้ยินคำถามว่า เรื่องแค่นี้ ทำไมไม่เข้าใจ ถ้ายกตัวอย่างจากเรื่องเล่นน้ำฝน และฉันเข้าใจเรื่องแกะในกล่อง ฉันก็เข้าใจได้ด้วยว่า เด็กคนนั้นไม่มีวันเข้าใจ เพราะเรื่องธรรมดาสามัญของฉัน เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยได้รับอนุญาตให้เจอ ฝนในเมืองดูน่าจะเป็นพิษมากเกินไปกว่าที่พ่อแม่ผู้ปกครองจะยอมให้ลูกหลานออกไปเล่น รวมทั้งตัวฉันเองด้วย ดังนั้นฉันจึงไม่ควรถามว่าทำไมไม่เข้าใจ เพราะเด็กเขาไม่เข้าใจจริงๆ

ฉันจะไม่ดูถูกความไม่รู้ของเขา และหวังว่าเขาจะเข้าใจ

กล่องที่คนส่วนมากมีเหมือนกันก็คือ โทรศัพท์มือถือ ในกล่องของฉัน มีแกะแสนขยัน หางานมาให้ทำตลอด ไม่ดูก็ไม่ได้ กับแกะที่รัก เป็นแกะที่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ได้มาเอาใจอะไรฉันนักหรอก เพียงแต่ฉันรักมาก เขาทำเรื่องธรรมดา ก็ทำให้ฉันยิ้มแล้ว ยิ่งวันไหนเขาน่ารัก ถึงกับทำให้ฉันยิ้มกว้างยิ่งกว่าด้วยความเขิน  และฉันมีแกะแบบนี้อยู่หลายแกะ  แวะเวียนมาให้ชื่นใจกันเรื่อยๆ

ในกล่องของคนนั้น คงไม่มีแกะที่น่ารักเหมือนของฉัน เขาถึงได้ค่อนขอดลอยลมมาบ่อยๆ ว่า พวกเกรียนคีย์บอร์ด ไม่ทำอะไรเล่นแต่มือถือ ล่องลอยอยู่ในความฝัน หลงอยู่ในโซเชียล พวกไม่มีใครคบ

เขาก็ดูมือถือทุกวันเหมือนฉันนั่นแหละ ถ้าในมือถือเขามีแกะ แกะของเขาคงแห้งแล้ง เย็นชา ไม่ทำให้หัวใจเขาชุ่มชื่นเหมือนแกะของฉัน ที่ทำให้ฉันมีความสุข อยากดูแล้วดูอีก อยากดูแลให้แกะนั้นสวยงาม เพื่อให้ฉันได้ชื่นชมไปเรื่อยๆ

บทความเยอะแยะที่ฉันเขียน ด้วยหวังให้ความรู้สึกนึกคิดของฉัน ได้เป็นประโยชน์กับคนอื่น เป็นแกะน่ารักที่ฉันชอบแวะชมเสมอ สิ่งที่ฉันตั้งใจทำ มีคนรับรู้ ดูจากจำนวนผู้เข้าชมก็พอได้ทำให้รู้ว่า การอยู่ในโลกโซเชียลของฉัน ไม่ได้ไร้สาระ

คนที่บอกว่าฉันหลงอยู่ในโซเชียลเพราะฉันไม่มีเพื่อนคบ ในกล่องของเขา อาจไม่มีแกะเลยสักตัว หรือไม่ก็เขาคงมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากกระดาษ

ฉันไม่โกรธเขาแล้ว ให้อภัยเขาได้ ไม่ดูถูกเขาด้วย เพราะเขาน่าสงสารเกินไป

ตอนเด็กๆ ฉันรักเจ้าชายน้อยเพราะเจ้าชายน้อยรักดอกกุหลาบ  และเขาช่างน่าสงสารที่ดอกกุหลาบไม่น่ารักกับเขาเลย  กลับมาอ่านอีกหลายๆ รอบ  อ่านแบบตั้งใจจริงจัง  จึงได้พบว่า  เจ้าชายน้อยเองนั่นแหละที่ไม่หนักแน่นกับความรักของตัวเอง  เขาเลือกทิ้งดอกกุหลาบแล้วออกเดินทางตามหาเพื่อน  หาคนที่จะมาแทนที่ดอกกุหลาบในใจเขา  สิ่งที่เขาได้พบ  ไม่ใช่เพื่อน  แต่เป็นความจริงในใจตัวเขาเองนั่นแหละ ว่าดอกกุหลาบเป็นรักเดียวในใจเขา  ใครก็มาแทนที่ไม่ได้  ระหว่างเวลาที่เขาทิ้งมา  ก็ไม่รู้ว่าเธอยังอยู่ดีมั้ย  เดินทางกลับไปหา  ก็ไม่รู้จะกลับไปถึงมั้ย  ถ้าไปถึง  เธอจะยังอยู่รอหรือเปล่า  หนังสือไม่ได้ให้คำตอบไว้  ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว

เพราะความรัก ไม่ใช่ของตาย

Create Date : 07 พฤษภาคม 2565
Last Update : 7 พฤษภาคม 2565 15:10:51 น.		0 comments
Counter : 917 Pageviews.
Share Tweet