พี่จีบผมไม่ติดหรอก เป็นคำพูดของปอร์เช่ สมาชิกวงทรินิตี้ ตอนที่ไปออกรายการ ถ้าหนูรับ พี่จะรักป่ะ มีคอมเม้นท์หนึ่ง พูดถึงเขาว่า หล่อมากกกก หลงตัวเอง

ไม่แน่ใจว่า คนเขียนเขาหยอก ประชด หรือ เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เพราะตัวหนังสือไม่มีอารมณ์ ถ้าเขาหมายความตรงตามตัวหนังสือ ฉันก็ว่า เขาตัดสินเร็วไป เด็กคนนี้ เท่าที่รู้จัก นอกจากไม่เคยแสดงอาการหลงตัวเองออกสื่อแล้ว ก็ยังเป็นคนถ่อมตัวมากๆ อีกด้วย

แต่ถ้ากลับไปดูเนื้อหารายการ ก็ไม่แปลกใจหรอกที่คนดูจะคิดว่า ปอร์เช่หลงตัวเอง

เนื้อหารายการเป็นทำนองหนุ่มจีบสาว สาวจีบหนุ่ม สอบถาม ขยายความ เรื่องรสนิยมความรัก เพื่อนเขาบอกว่า ไม่เคยเห็นปอร์เช่จีบใคร พิธีกรสาวเจ้าของรายการถามว่า พี่จีบได้มั้ย คำตอบของปอร์เช่ คือ ลองดูก็ได้ แต่พี่จีบผมไม่ติดหรอก

ฉันก็เคยพูดแบบนี้ ไม่ได้หลงตัวเองใดๆ เพราะรู้แน่แก่ใจว่า ไม่มีอะไรให้หลง ไม่ได้สวย ไม่ได้รวย ไม่ได้เก่ง แค่ไม่นึกสนุกที่มีคนมาตามจีบ ไม่อยากให้เขาเสียเวลา เพราะมั่นใจแต่แรกรู้จักแล้วว่า ไม่ใช่

แต่ปอร์เช่เขาหน้าตาดี มีฐานะ และก็เป็นคนดัง ถ้าคนฟังจะคิดว่าเขาหลงตัวเอง ก็ไม่น่าแปลกใจหรอก

ย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องตัวเองเรื่องหนึ่งตอนอยู่ ม.ปลาย วันนั้นวันวาเลนไทน์ โรงเรียนมีกิจกรรมพิเศษ และ จัดให้มีการบริจาคเลือด วันนั้น เพื่อนชายเอาช็อกโกแลตมาให้ 1 กล่อง แล้วเขาก็ไปบริจาคเลือด โรงเรียนจัดกิจกรรมแค่ครึ่งวันเช้า พอถึงเที่ยงก็ปล่อยนักเรียนกลับบ้าน พอตกบ่าย ที่โรงเรียนก็แทบไม่มีใครอยู่แล้ว เหลือแต่เด็กเรื่อยเปื่อยไม่กี่คนที่ยังไม่กลับบ้าน 2 ในนั้น ก็มีฉันและเพื่อนชาย เขาชวนไปนั่งคุยกัน ก็ไปกัน 2 คน ฉันแอบอ่านหนังสือโป๊มาแล้วหลายเล่ม รู้อยู่ว่า ไม่ใช่แต่ผู้ชายที่มีอารมณ์ ผู้หญิงก็มีเหมือนกัน และฉันไม่ควรไว้ใจตัวเอง ถึงแม้จะคิดว่า เพื่อนชายจะดูไว้ใจได้ก็ตาม ที่ตึกเรียน ตรงหน้าห้องเรียน มีที่นั่งก่อด้วยปูนทอดยาวไปตลอดความยาวของตัวตึก ฉันเลือกนั่งที่ม้ายาวหน้าห้องเรียน เลือกห้องที่อยู่ใกล้บันไดกลางของตัวตึก ก็อย่างที่บอก ฉันไม่ไว้ใจตัวเอง ก็ไม่ควรเอาตัวเองไปอยู่ที่ลับตาคน เพราะไม่อย่างนั้น ถ้าเขาเตลิด ฉันเตลิด ก็ไม่เหลือตัวช่วยอะไรอีกแล้ว

และเพราะแน่ใจว่า ตรงนั้นเป็นที่แจ้ง และปลอดภัย พอเพื่อนชายบอกว่าเขาเพลีย ขอนอนตักหน่อย ฉันเลยปล่อยเขานอนตามสบาย

แล้วก็มีครูท่านหนึ่งเดินผ่านมา ครูเห็น แล้วฉันก็โดนเรียกไปดุ

จำได้ว่าฉันถูกถาม ประมาณว่า ทำไมปล่อยให้ผู้ชายนอนตักอยู่ตรงนั้น ใครไปใครมาก็เห็นหมด จำได้ว่า ฉันไม่ได้ตอบ ได้แต่นึกในใจว่า แล้วจะให้ไปนอนที่คนไม่เห็นหรือไง แล้วยังมีคำถามในทำนองว่า ในที่สาธารณะยังขนาดนี้ ถ้าเป็นที่ลับตาคนจะขนาดไหน ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรอีก ได้แต่นึกเถียงอยู่ในใจว่า ก็เพราะไม่อยากจะขนาดไหนไง ถึงได้มานั่งในที่สาธารณะ

ฉันรู้ว่าครูเป็นห่วง รู้สึกด้วยว่า  ฉันถูกตัดสินไปแล้วว่า ภาษาแถวบ้านฉันเรียก อ้อล้อ ภาษาภาคกลางก็ประมาณ น้องๆ แร่ด

แต่จะไปโกรธครูก็คงไม่ได้ เพราะการปล่อยให้ผู้ชายถึงเนื้อถึงตัวแบบนั้น ตอนอายุเท่านั้น มันก็น่ากลัวจริงๆ และครูก็ไม่ได้รู้ว่า ฉันรู้อะไรแค่ไหน ถ้าฉันเป็นแบบพวกที่ส่งคำถามไปตามคอลัมน์ตอบปัญหาทางเพศว่า ทำแบบนั้นแบบนี้แล้วหนูจะท้องมั้ยคะ ถ้าครูเห็นแล้วครูไม่เตือน ก็คงจะเข้าข่าย ละเว้นการปฏิบัติหน้าที่

คงมีคนอยากถามว่า ทำไมไม่บอกครู ทำไมไม่ปกป้องตัวเอง ความรู้สึกตอนนั้นคือ ไม่อยากเถียง จะบอกครูว่ารู้ทุกอย่าง ถ้าถูกถามว่ารู้ได้ยังไง ก็คงได้เรื่องเพิ่มมาอีก

แต่ถ้าเอาความคิดตอนนี้ เราเองก็ตัดสินครูไปแล้วเหมือนกันว่า ไม่มีทางเข้าใจ หรือรับความคิดของเราได้ ก็เลยเลือกไม่พูด

อย่างไรก็ตาม การโดนครูดุวันนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ทัศนคติเรื่องเพศ เรื่องเพื่อน เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ด้วยว่ามั่นใจในความรักดีของตัวเอง พฤติกรรมการใช้ชีวิตช่วงเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ นั้น ถึงขั้นถูกเอาไปพูดถึงขนาดใช้คำว่า สวิงกิ้ง ทั้งที่จริงๆ แล้ว ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียวเลย

ฉันเลือกที่จะเป็นตัวตนของตัวเองได้ง่าย เพราะมีคนพูดกับฉันแค่คนเดียว แต่สำหรับคนมีชื่อเสียงอย่างปอร์เช่ ก็คงเป็นเรื่องยาก

คอมเม้นท์ว่าเขาหลงตัวเองนั้น คงไปไม่ถึงเขา เพราะคอมเม้นท์นั้นอยู่ในทวิตเตอร์ และปอร์เช่เลือกปิดบัญชีทวิตเตอร์ตัวเองไปก่อนหน้านี้นานแล้ว

ฉันไม่รู้เหตุผลของเขา แต่ถ้าฉันเป็นเขา ฉันก็จะปิดเพราะไม่อยากอ่าน

ไม่ใช่ว่ารับไม่ได้ที่ใครจะวิพากษ์วิจารณ์ เพียงแต่ไม่มั่นใจว่า ตัวเองจะแข็งแรงพอจะรับมือกับใดใดก็ตามที่เข้ามา คำชมคนชอบ ก็อาจทำให้หลง ทำให้เหลิง เขาไม่ชม เขาไม่ชอบ เขาบอกว่าแบบนี้ไม่ใช่ ก็อาจทำให้หวั่นไหว ไม่แน่ใจ นี่ใช่ตัวตนหรือเปล่า ตัวตนเราไม่ดีหรือ

เจอคนเดียวแบบฉันก็ง่าย แต่ถ้าเจอ ร้อยพันหมื่นแสน จะบอกว่า ไม่สับสนเลย ก็พูดไม่ได้

สุดท้าย ทุกสิ่งก็อยู่ที่เราเองนั่นแหละ คนอื่นตัดสินเราอย่างไร ไม่สำคัญเท่า เราตัดสินตัวเองแบบไหน คนอื่นตัดสินเราจากมุมที่เขาเห็นเรา เราตัดสินตัวเองจากมุมที่เราเห็นตัวเอง

ซึ่งเราก็น่าจะเห็นตัวเองชัดมากกว่าคนอื่น ถ้าเรามีเวลาได้ใช้สติพิจารณาตัวเอง ทุกด้าน ทุกมุม อย่างถี่ถ้วน แบบไม่เข้าข้างตัวเอง ไม่ดูถูกตัวเอง

ถ้าจะต้องรู้สึกผิด ก็ควรรู้สึกเพราะเห็นในสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่ใช่เพราะคำพูดของคนอื่น

คิดต่อเรื่อยเปื่อยไปถึงตอนที่ ปอร์เช่ไม่ callout ตอนที่การเมืองร้อนแรง ฉันเห็นหลายคนพูดถึงเขาในลักษณะไม่พอใจ ที่หนักหน่อยก็ถึงกับเห็นว่าเขาเป็นฝ่ายตรงข้าม

ได้แต่นึกสงสัยว่า ในความเงียบนั้น มีข้อมูลอะไรให้เขาตัดสินปอร์เช่ว่าเป็นแบบนั้น หรือมันเป็นแค่อารมณ์ที่พัดไปตามกระแส

จะฟังใครตัดสินเรา พึงพิจารณา

ตัวเราจะตัดสินใคร พึงพิจารณายิ่งกว่า

Create Date : 26 มกราคม 2565
Last Update : 26 มกราคม 2565 22:00:04 น.		0 comments
Counter : 694 Pageviews.
Share Tweet