BlogGang.com : : วัลยา :

วันนี้ อยู่บ้าน เลยต้องทำหน้าที่สงบศึก สว.

สว 1 หงุดหงิดบ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้ง เพราะ สว 2 ลืมต้มน้ำชงชา
ส่วน สว 2 งอแงน้อยใจที่ถูกบ่นว่าด้วยถ้อยคำทำร้ายใจ โวยวายกลับด้วยถ้อยคำทำร้ายไม่ต่างกันนัก
ไปๆมาๆ เรื่องที่ทุ่มเถียงกันก็ไปไกลเสียจนไม่รู็ว่าเหตุอยู่ตรงไหน
เห็นท่าจะไม่ไหว
ฉันดุ สว ให้เงียบเสียงแล้วฟังฉัน
ต่างคนต่างใช้ถ้อยคำทำร้ายไม่ต่างกัน ตัวเองไม่ชอบฟัง ไปพูดให้เขาฟังทำไม แสบคันกันไปทั้ง 2 ฝ่าย มันดีมั้ย
สว 2 เงียบไป คงได้สติแล้ว
สว 1 ยังบ่นพึมพำ ฉันทำอะไรให้เธอมากมาย เรื่องแค่นี้ ไม่ใส่ใจฉันได้อย่างไร
ฉันถามว่า ทำให้เขาฝ่ายเดียวหรือ เขาไม่เคยดูแลอะไรให้เลยหรือ เขาต้มน้ำชงชามาให้กี่ปีแล้ว เคยขอบคุณเขาสักคำมั้ย วันนีเขาลืม บ่นว่าเขาเสีย 4-5รอบ มันเยอะไปมั้ย

แก่แล้ว น้อยใจง่าย ขี้ลืม ต้องมาคอยเตือนสติกันบ่อยๆ
แต่นึกอีกที มันคงเป็นเพราะ ไม่เคยพูดขอบใจกันนี่เองละมั้ง
อีกฝ่ายก็เลยไม่เคยตระหนักว่า อีกฝ่ายหนึ่งเขาแลเห็นในน้ำใจที่มีให้
คล้ายๆ รักกัน แต่ไม่เข้าใจกัน
ไม่เข้าใจว่า ทำดีให้กัน มันเป็นน้ำใจ ไม่ใช่หน้าที่
ผู้รับพึงตอบแทน ด้วยการปฏิบัติ ปรนนิบัติ ด้วยน้ำใจ
ทำให้บ่อยๆ ทำให้เป็นนิสัย
แก่ๆไป จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันให้ลำบากลูกหลาน
นะจ๊ะตัวเธอ