Bloggang.com : tsk.love : ตอนที่ 38 รักมากครับ.../1 (yaoi)

ตอนที่ 38 รักมากครับ.../1 (yaoi)

***นี่คือเรื่องที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลจริงหรือสถานที่จริงใดๆทั้งสิ้น และเป็นฟิคy ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย ขออภัยอย่างยิ่งหากมีการใช้คำไม่สุภาพในการแต่งฟิคนี้บ้างเพื่อให้เหมาะสมกับเนื้อเรื่อง ใครที่ไม่ชอบแนวนี้ก็จะได้ไม่ต้องอ่านคะ แต่ถ้าใครถูกใจ tsk.ขอบคุณมากมายที่ติดตามกันนะคะ เรื่องน่ารักฮาๆค่ะลองอ่านดูก่อนอาจจะชอบก็ได้นะ^^

(ขออภัยหากลงฟิคตอนต่อไปช้า... แต่จะอัพให้ตลอดแน่นอน รอหน่อยนะจ๊ะ)

ก๊อกๆๆๆๆ!!!! ปั้ง! ปั้ง! ครึกก!!!ครึกกกกๆๆ!!!!

“แบงค์! น้องแบงค์ครับ!! แบงค์! ไม่เอาน่าได้ยินพี่มั้ย!? นี่พี่นิกนะ!

แบงค์! แบงค์! อย่าทำอย่างนี้เลยเปิดประตูให้พี่เถอะ!!”

ทั้งเคาะเรียกก็แล้ว ทั้งทุบทั้งตบประตู พยายามเขย่าบิดที่ลูกบิดประตูจนมือเจ็บไปหมด

แต่ไม่ว่าจะดันทุรังทำอยู่แบบนั้นกี่ครั้งกี่หน ก็ดูเหมือนคนที่เขาร้องเรียกหา

อ้อนวอนขอให้เปิดประตูนั้น จะไม่ตอบรับใดๆทั้งสิ้น..

หนุ่มตี๋รู้สึกท้อใจ... หันหลังยืนพิงบานประตูห้องคนรักอย่างหมดแรง....

อดนึกน้อยใจขึ้นมานิดๆไม่ได้... ทำไมแบงค์ไม่ยอมฟังเขาบ้างเลย...

....เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเขา ที่นึกเป็นห่วงไม่อยากให้แก้มบุ๋มมาวุ่นวายกับแบงค์

แต่ดันกลายเป็นว่า ยิ่งทำให้แบงค์ถูกแฟนเก่าของเขาตามหาเรื่องเสียได้

ต้องถูกตบหน้าจังๆอย่างนั้น.... แบงค์คงจะโกรธเขามาก...

นิกกี้กลุ้มใจจนต้องยืนถอนใจอยู่หน้าห้อง... ยังดีที่ครอบครัวของคนรัก

สุดท้ายก็ยอมปล่อยให้เขาเข้ามาในบ้านได้ ถึงจะถูกซักไซ้ไล่เลียงจนเหงื่อแตกซิก....

“........นิกกี้!.... แม่ว่าลงไปคุยกันข้างล่างหน่อยดีมั้ยจ๊ะ..”

หนุ่มหน้าตี๋หันไปมองตามเสียงเรียกของหญิงวัยกลางคนที่ยังสวยและดูดี

คุณแม่ของแบงค์เดินเข้ามาจับต้นแขนของชายหนุ่ม แล้วบีบเบาๆ เหมือนเรียกซ้ำ

เตือนสติเจ้าคนรักหนุ่มของลูกชายให้อย่าวู่วาม...

………………..

…………….

…….

ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอกค่อยๆเดินห่างหายไปแล้ว...

คนที่แนบหูแอบฟังอยู่ด้านในห้อง ก็ทำคิ้วขมวด... หน้างอทันที..

แบงค์ยืนเอาหัวพิงประตูห้องถอนใจอย่างเซ็งๆ..

“เฮ้อ!|||||||||||||||.... แม่... แม่นะแม่! กำลังจะเปิดประตูแล้ว~ รอให้เรียกต่อ

อีกสักหน่อยก็ไม่ได้ ฮึมมม~ไอ้พี่นิกบ้า! จะตามแม่ไปทำไมก็ไม่รู้!..พี่นิก...บ้า..”

หนุ่มน้อยเม้มปากตัวเองอย่างหงุดหงิด เมื่อแผนเล่นตัวของเขาไม่เป็นตามที่คาด

... ได้แต่เดินกลับมานั่งทำตาแดงๆบนเตียง คว้าหมอนหนุนมากอดไว้ แล้วถอนใจอีกยก

เห็นคนรักรุ่นพี่ไล่ตามมาง้ออย่างร้อนรนถึงขนาดนี้.... จะไม่ให้หวั่นไหวได้ยังไง//////*//

เขาน่ะรักพี่นิกมาก...... ตั้งแต่ตอนที่หลงรักอยู่ข้างเดียว.. จนถึงตอนที่ได้เป็นแฟนกัน..

ให้ทำยังไงก็โกรธพี่นิกไม่ได้นานหรอก...

นั่งนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา แล้วคลำแก้มตัวเองข้างที่ถูกตบมันรู้สึกร้อนๆ..

โดนตบหน้า มันเจ็บ แต่ก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำเขาร้องไห้....

ที่ร้องเพราะคนรักรุ่นพี่ของเขาต่างหาก เพราะพี่นิกทำหน้าเหมือนผิดหวังในตัวเขา...

คงคิดว่าเขาทำตัวแย่ และไม่ยอมเชื่อใจ..

(ที่ผมไม่เชื่อใจ คือผู้หญิงคนนั้น!..........พี่แก้มบุ๋มต้องทำทุกทาง

เพราะอยากได้พี่นิกคืนแน่ๆ..)

ที่ต้องหนีกลับมา เพราะเขาไม่อยากถูกทิ้งอยู่แบบนั้น... น่าอายจะแย่ใครๆก็มอง

พี่นิกก็เอาแต่สนใจพี่แก้มบุ๋มอยู่ได้.. แบบนี้ก็เข้าแผนผู้หญิงคนนั้นหมดพอดี..........

........น่าน้อยใจนัก! อุตส่าห์ขัดขวางไว้! ไม่อยากให้ไปยุ่งเกี่ยวกันอีก

ก็ยังแอบนัดเจอกันจนได้!-*- ผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจจริงๆ ประมาทไม่ได้เลย!...

กว่าจะได้รักกัน...........ยังไงเขาก็ไม่ยอมยกพี่นิกให้ใครง่ายๆหรอกนะ!....

...........กลับถึงบ้านก็ว่าจะอ้อนเสียหน่อยเถอะ.... ดันเลิกง้อไปซะแล้ว....

ไอ้พี่นิกบ้า!!! บ้าๆๆๆๆ!!!! //////////*//

“...อึก...ฮืออออ~เจ็บ..มันเจ็บนะ~~!!!! พี่นิกบ้า~~ฮือออ~~คอยดูนะ

จะไม่เปิดประตูให้แล้ว!” อารมณ์น้อยใจพาให้หนุ่มน้อยพาลขึ้นมาจริงๆ..

ตรืดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~

ขณะที่กำลังร้องไห้ด้วยความน้อยใจ กอดผ้าห่มตีหมอนข้างอยู่ดีๆ

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้เจ้าของชะงักหยุดร้อง รีบผวาไปคว้ามามองหน้าจอ

จะใช่แฟนเขาหรือเปล่านะ! หากเป็นเช่นนั้นจะปิดเครื่องหนีไปซะเลย//////*//

แต่แล้วคนที่โทรเข้ามา ทำให้แบงค์รู้สึกหนักใจยิ่งกว่าเป็นนิกกี้เสียอีก…

“.........หวา.... พี่น้ำนี่...” .......คนนี้เลี่ยงไม่รับ ไม่ได้เสียด้วยสิ...

มีหวังพี่แกตามมาเล่นงานเขาถึงบ้านแน่... |||||||||||||||

.....................................

........................

...............

หนุ่มหน้าตี๋นั่งเหงื่อแตกอยู่ที่โซฟารับแขก ท่ามกลางวงล้อมของครอบครัวคนรัก

ทุกคนจ้องหน้าเขาเขม็ง คุณพ่อแฟนที่นั่งมาดเข้มเสียจนน่ากลัวใจ

ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ทำเอาเขาหวั่นใจนัก

“ผมรับปากครับพ่อ...ผมสัญญาครับ ผมจะไม่ให้บุ๋มเขามาวุ่นวายกับแบงค์อีก!

ผมจะไม่ให้แบงค์เขาต้องเจอเรื่องอย่างนี้อีกแล้วครับ ..........อะ....โธ่~~~|||||||||||

แล้วกัน! ทะทุกคนอย่าเอาแต่มองผมแบบนี้สิครับ!” ชักจะวางตัวไม่ถูกแล้ว..

“อ่ะ..กินขนมก่อนลูก! อย่าเพิ่งไปกวนเขาเลย น้องแบงค์เวลาแบบนี้ต้องปล่อย

ไปก่อน นิกกี้ก็รู้ใช่มั้ย ว่าน้องน่ะดื้อเงียบ ช่วงนี้เขาไม่ฟังใครหรอก..”

คุณแม่แบงค์เดินถือถ้วยลูกตาลลอยแก้วเย็นๆน่ากิน มาวางให้ต่อหน้าหนุ่มตี๋

พร้อมรอยยิ้มเอ็นดูไม่เปลี่ยน ทำคนฟังใจชื้นขึ้นมาได้..

“เอ่อ...ขอบคุณครับแม่... ทุกคน..... อย่าโกรธผมเลยนะครับ... ผมขอโทษจริงๆ”

นิกกี้ยิ้มเจือนๆอย่างสำนึกผิด ทั้งที่เคยรับปากจะเป็นคนรักที่ดีของลูกชายเขา

จะไม่ทำให้แบงค์...ต้องเสียใจ...

หลังเล่าที่มาที่ไป ถึงความจำเป็นของเขา และเรื่องที่ทำให้แบงค์ต้องถูกตบหน้ามา...

คุณแม่ คุณย่า และพี่สาวของแบงค์เองก็ยอมเข้าใจได้ ทุกคนเชื่อว่าเขาพูดความจริง

และยังรักแบงค์เหมือนเดิม.. เหลือก็แต่ คุณพ่อของแบงค์... ที่ยังนั่งนิ่งๆ

เหมือนคิดอะไรอยู่เช่นเดิม....

ขณะที่ชิมขนมฝีมือคุณแม่ของคนรักไป สายตาของชายหนุ่มก็คอยแต่จะ

ชำเลืองมองขึ้นไป ทางบันไดชั้นสอง... เผื่อว่าคุณลูกชายบ้านนี้จะยอมลงมา......

คุณย่าสังเกตเห็นเข้า.. ท่านก็อมยิ้ม แล้วเขยิบมานั่งข้างๆ ลูบหัวเขาพลางพูดปลอบเบาๆ

บอกให้ใจเย็นไว้ก่อน เอาไว้กินขนมหมดถ้วยเมื่อไหร่ ค่อยให้หนุ่มตี๋ลองหาทาง

คุยกับแบงค์อีกรอบ... แต่.... ตอนนั้นเอง เสียงของคุณพ่อแบงค์ก็ค้านขึ้น!

ทำเอานิกกี้สำลักลูกตาลแทบออกรูจมูก!

“ไม่!ไม่ต้องขึ้นไป! แล้วก็ห้ามติดต่อกับมันด้วย!!....”

สิ้นคำสั่งคุณพ่อที่ดังก้องหู นิกกี้ถึงกับอ้าปากค้างทำช้อนร่วงจากมือ

แม้แต่น้ำลาย เขาก็คงกลืนไม่ลงแล้วตอนนี้

“อ่ะ! อะ อะไรกันครับ!? พ่อครับ!?|||||||||||||||||” หนุ่มตี๋รีบพรวดเข้าไป

คุกเข่าต่อหน้าคุณพ่อตา หน้าซีด หน้าเสียไปหมด

“เอ๊ะคุณ! ไปห้ามนิกกี้เขาแบบนี้ได้ยังไงค่ะ!? ลูกสาวก็ยังขายไม่ออก

นี่ยังคิดจะให้ลูกชายต้องอยู่ตัวคนเดียวจนเหี่ยวตายรึยังไง!?” ว่าแล้วคุณแม่ก็

ตีขาคุณสามีเป็นการใหญ่อย่างขัดใจ นิกกี้จึงรีบพยักหน้ารับอย่างดีใจ

ที่แม่ของแบงค์เข้าข้างเขา

แต่ดูเหมือนพี่เบนซ์... พี่สาวของแบงค์จะหน้างอๆชอบกล..

“โธ่~~คุณ! ผมยังพูดไม่จบเลยนะ! ฟังก่อนซี่!||||||||||”

แล้วคุณพ่อตาก็หันมาจ้องหน้าเจ้าลูกเขย ที่ทำตัวเจี๊ยมเจี้ยมคุกเข่าอยู่กับพื้น

“นิกกี้..รู้ใช่มั้ย กว่าพ่อจะทำใจรับเรื่องเจ้าแบงค์มันได้.... มันไม่ใช่ง่ายๆหรอกนะ”

“อ่า....ครับ..... พ่อเคยเล่าให้ผมฟังประมาณ......... ยี่สิบกว่ารอบได้||||||||||||||”

นิกกี้ยิ้มแห้งๆ.... เอามือปาดเหงื่อที่หน้าผาก...

“อื้ม!นั่นแหละ!... ก็ทำใจไว้แล้ว....ว่ามันต้องพาผู้ชายเข้าบ้านซักวัน..|||||||||||||||”

คุณพ่อพูดพลางทำท่าเหมือนเหม่อมองออกไปยังที่ไกลๆ....

“แล้ว...เอ่อ....ครือว่า.....แบบว่า.....ผมไม่เข้าใจอยู่ดีครับ พ่อหมายความว่ายังไง

ที่บอกจะไม่ให้ผมติดต่อกับแบงค์...”

หนุ่มตี๋กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เขาเดาใจคุณพ่อตาไม่ออกสักที..

“... เดือนนึง!”

“ห๊า!?.. เดือนนึงอะไรคร๊าบพ่อคร๊าบ~!?”

“ห้ามติดต่อกันไปซักพักก็แล้วกัน! ทำตามที่พ่อบอกเข้าใจมั้ย!”

“ห๊า!!! ห้ามติดต่อกัน! มะหมายถึงผมกับแบงค์!! ตั้งเดือน! ตะแต่! แต่!

ทะทำไมต้องห้ามพวกเราติดต่อกันด้วยล่ะครับพ่อ!?|||||||||||” (ไม่นะ!!!)

นิกกี้เหรอหรามองหน้าทุกคนอย่างงงๆ เห็นใครๆก็เหวอไม่ต่างจากเขา แสดงว่างานนี้

ท่าจะเป็นความคิดของตัวคุณพ่อคนเดียวล้วนๆ..

“ ถือเป็นการลงโทษพวกแกทั้งคู่ก็แล้วกัน! แค่ห่างกันไปซักเดือน! มันก็คง

ไม่ขาดใจตายหรอกมั้ง แล้วอีกอย่าง ถึงตอนนั้นพวกแกจะได้รู้จักคิดถึงอีกฝ่าย

ให้มากกว่านี้ แล้วคุยกันด้วยเหตุผลได้มากกว่านี้ ไม่ใช่เอะอะอะไร คนนึงก็หนี

เข้าห้อง! คนนึงก็ดีแต่จะพังประตูบ้านท่าเดียว! คราวก่อนนู้นก็เคยเลิกกันมา

หนนึงแล้วแท้ๆ .....เฮ้อ.. อย่าทำให้พ่อแม่หนักใจนักเลย... ไอ้เจ้าแบงค์น่ะนะ..

พ่อ..เลิกหวังจะให้มันแต่งงานกับผู้หญิงที่ไหนไปนานแล้ว.... แต่พ่อก็หวัง

จะให้มันมีคนที่รักคอยอยู่เคียงข้าง จนถึงวันที่แก่เฒ่าไปให้ได้สักคน.... แกน่ะ

เป็นแฟนคนแรกที่มันกล้าพาเข้าบ้าน ให้พ่อแม่ได้รู้จักนะ..... แสดงว่ามันจริงจัง

มันรักมาก........ รู้ใช่มั้ย.....” ขณะที่ตั้งใจพูด สายตา..ที่ชายวัยกลางคนใช้

จ้องมองชายหนุ่มซึ่งอยู่ในฐานะ คนรักของลูกชายคนเดียว

แทนที่จะเต็มไปด้วยความดุดัน มันกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน...

“ครับ..................ผมก็คิดจริงจัง ...ผมก็รักมากครับ...”

นิกกี้รู้แล้ว ว่าคุณพ่อของแบงค์ต้องการจะบอกอะไรกับเขา

แบงค์เป็นที่รักของคนในครอบครัวมาก.... คุณพ่อย่อมหวังในตัวเขา

อยากให้เขาและแบงค์ดูแลกันและกันได้มากกว่านี้.....

จะได้ประคองความรักที่มีต่อกันได้ตลอดรอดฝั่ง..

“รับปากอะไรกับพ่อต้องทำให้ได้นะ!...แล้วอย่าทิ้งมันก็พอ พ่อขอแค่นี้ล่ะ...”

“......พ่อครับ...” หนุ่มตี๋ก้มลงไหว้คุณพ่อตาที่ตักด้วยความซึ้งใจ...

“ไอ้เรื่องแฟนเก่าเราน่ะจัดการให้มันเรียบร้อยซะ ... เลือกลูกพ่อแล้ว

พ่อไม่รับคืนนะ... ยิ่งขายยากๆอยู่..”

“โธ่55555 ตัวเล็กๆพกพาสะดวกแบบนี้หาไม่ง่ายหรอกครับ ไม่รักก็โง่แล้ว////////”

“เฮ้ย!ลูกคนนะเว้ย! ไม่ใช่หมากระเป๋า!”

คำพูดติดตลกทำทุกคนหัวเราะออกมาได้ ครอบครัวของแบงค์ดีกับเขาจริงๆ

นิกกี้ยืนยันว่ายังไงก็ไม่ยอมคืนลูกชายให้แน่...

แต่..........โดนลงโทษให้ห่างจากคนรักตั้งเดือน..... ทั้งที่ยังไม่เข้าใจกันแบบนี้....

พาให้หนุ่มตี๋รู้สึกคาใจเหลือเกิน....

******************

…….

………….

…. [ อึ๋ย! พี่น้ำโทรหาผม มี..มีอะไรเหรอครับ?|||||||||||]

[ ......มึงลืมอะไรรึเปล่าเบ๊!? ... ที่เคยสัญญากับกูไว้ หวังว่ามึงจะไม่ลืมนะ!]

[ ..เห ?... เรื่องอะไรกันครับ...]

[ ห้ามหนีน้องกู!]

………………….หนุ่มน้อยนั่งมองมือถืออย่างหนักใจ หลังวางสายจาก

พี่ชายของคนรักไปแล้ว....... แล้วกัน ...||||||||||||| พี่น้ำเล่นโทรมาขู่เขาแบบนี้

เขาจะหนีหน้าพี่นิกยังไงเล่า!......... เรื่องที่เคยสัญญาว่าจะไม่หนีพี่นิกอีก

เมื่อคราวที่อยู่โรงพยาบาลนั้น เขาก็พูดออกไปจริงๆเสียด้วย..... เอ....... แต่

จะว่าไปเขาก็เคยให้สัญญาทำนองนี้กับพี่นิกไว้เหมือนกัน....................

[ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ แบงค์จะไม่วิ่งหนีพี่นิกแบบนั้นอีก ต่อไปก็จะไม่ทำอีกแล้ว

แบงค์สัญญาครับ..]

แบงค์นั่งนึกถึงเรื่องราวระหว่างเขากับหนุ่มรุ่นพี่...

ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็ยังคงเอาแต่หนีเหมือนเดิม.....

เขามันขี้ขลาดเกินไป..... บางทียังนึกรำคาญตัวเอง แล้วอย่างนี้คนรักของเขาเล่า....

จะนึกรำคาญบ้างมั้ยนะ....จะเบื่อเขาบ้างรึเปล่า.... ยิ่งหลบหน้าหนีมาอย่างนี้...

.........เอ๊ะ… ว่าแต่ทำไมอีกฝ่ายถึงหายไปนานนักนะ!?....

รึจะโกรธจนกลับไปแล้ว!!!|||||||||||||

“อึก!..พี่นิก!.......” หนุ่มน้อยรีบรุดออกจากห้อง วิ่งลงบันไดไปอย่างร้อนรน

เจอทุกคนยังนั่งพร้อมหน้าอย่างสบายใจอยู่ที่ชั้นล่าง ยกเว้น... พี่นิกของเขา!

แบงค์หันรีหันขวางเดินไล่มองทั่วทุกมุมบ้าน ก็ไม่พบแม้แต่เงาของชายคนรัก

เมื่อเดินไปเจอคุณแม่ของเขาเตรียมมื้อเย็นอยู่ในครัว จึงตรงเข้าไปกอดแม่จากด้านหลัง

แล้วร้องไห้ด้วยความตกใจอย่างกลั้นไม่อยู่ “ฮึอฮืออ~~!!!~ แม่ครับ! พี่นิกฮึกฮึก!

พี่นิกไปไหน!? ฮือ~ พี่นิกเขากลับไปแล้วใช่มั้ย!!!~”

คุณแม่ได้แต่ถอนใจ หันมาปลอบลูกชายที่ยังเด็กนักกับเรื่องความรักในสายตาของเธอ..

“จ๊ะลูก...เขากลับไปแล้ว....”

“ฮืออ~~!!!!~ เขาโกรธแบงค์มากใช่มั้ยแม่!!?”

หนุ่มน้อยสะอื้นอย่างเสียใจ คุณแม่ก็คอยเช็ดน้ำหูน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

ก่อนจะค่อยๆบอกถึงสาเหตุ ที่ทำให้คนรักของลูกชาย ต้องกลับไป

ทั้งที่ยังไม่ได้พบหน้ากัน

“....เอ๋....ฮึก..ฮึก....ทำไม....ทำไมพ่อต้องทำแบบนี้...”

เมื่อรู้เรื่องเข้า ก็นึกน้อยใจพ่อตัวเองนัก ไหนว่ายอมรับเรื่องคนรักของเขาได้

แต่สิ่งที่ทำ มันเหมือนอยากจะให้พวกเขาเลิกกัน

กำลังคิดจะไปคัดค้าน แต่พอหันกลับไปก็เจอคุณพ่อตัวเป็นๆยืนทำตาดุ

รอเขาอยู่ก่อนแล้ว “อึก... พ่อครับ..”

“เอามือถือแกมา .. แล้วก็ทำตามคำสั่งพ่อด้วย! ถ้าแกยังอยากจะคบกันอยู่”

“พ่อไม่มีเหตุผลเลย!”

“แล้วทีตัวแกเองล่ะ เป็นคนมีเหตุผลนักรึ!?... ต่อไปจะได้ไม่ทำอย่างนี้อีก

ถ้าแกคิดว่าการหลบหน้ามันช่วยแก้ปัญหาได้ ก็หลบซะให้พอใจ!”

แบงค์ได้แต่เม้มปาก..น้ำตาไหลมองหน้าคุณพ่อ...

มือที่หนาและอุ่นของคนเป็นพ่อ ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาประคองใบหน้าของหนุ่มน้อย

ด้านที่มีรอยฝ่ามือนั้นไว้ “พ่อไม่อยากให้แก เจออะไรแย่ๆอย่างนี้อีก...”

... ถึงสีหน้าของคุณพ่อเขาจะดูจริงจังไม่เปลี่ยน แต่น้ำเสียงที่แสนอ่อนโยน

ก็ปกปิดความรู้สึกห่วงหาอาทรที่มีต่อลูกไม่มิด...

“แบงค์เป็นลูกที่ไม่ดีนักหรอก... แต่พ่อก็รู้ใช่มั้ย..ฮึก....ว่าแบงค์รักพ่อนะ…”

พูดเสร็จก็เข้ากอดคุณพ่อเอาไว้ “แบงค์ขอโทษ พ่ออย่าโกรธแบงค์กับพี่นิกเลยนะ

..ฮึกฮึก...แบงค์ขอโทษครับพ่อ..” คุณพ่อของเขาถอนใจแล้วยิ้มออกมาได้

ท่ามกลางสายตาที่พลอยโล่งใจของคุณแม่...

..........................................................

....................................

...............

***********************************

“เดือนนึง!!!” เสียงร้องอย่างตกใจของน้ำ กรและหนูแนนดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน

ต้องรีบพูดทวนคำที่เพิ่งได้ยินมากับหูอีกครั้งอย่างไม่อยากเชื่อ

เมื่อกลับมาหาพี่ชายที่คอนโด หนุ่มตี๋ต้องตกใจกับสภาพของสาวเพื่อนซี้

และเล่าเรื่องที่เขาจะต้องเผชิญต่อจากนี้ไปด้วยความห่อเหี่ยวใจ...

“อ่ะโอ๊ย~ซี๊ดดด เป็นไงล่ะมึง! สมน้ำหน้า!อยากแรดไปเจออีบ้านั่นดีนัก! สมควร!”

หนูแนนกุมปากที่น้ำใส่ยาให้ไว้ไปก็พูดอย่างประชดประชันเพื่อนไป

“เฮื่อย!!!||||||||||||||| อย่ามาซ้ำเติมกูได้มั้ย! กูก็แค่คิดจะไปคุย ใครมันจะไปรู้!

ว่าจะมีคนสาระแน! เสร่อยุให้แบงค์ตามกูไป จนเรื่องมันเลยเถิดแบบเนี้ยะ!”

หนุ่มตี๋หันมาพูดใส่หน้าเพื่อนเขาบ้าง แต่ปรากฏว่า พี่ชายที่กำลังยื่นแก้วน้ำเย็น

มาให้ รีบตบหัวเขาดัง “ผลัวะ!!!” ซะแทน....

เจ้าน้องชายจึงได้แต่แอบทำปากขมุบขมิบ ไล่ด่าดินฟ้าอากาศ รองเท้าแตะ

ยันก้อนน้ำแข็งที่ลอยวนเวียนน่ารำคาญอยู่ในแก้วให้เขาหัวเสีย...|||||||||||*||

“โธ่เอ๊ย...กูอุตส่าห์โทรไปช่วยกล่อมให้มึงอีกแรงแล้วแท้ๆ พ่อไอ้เบ๊

ดันมาเหนือความคาดหมายซะงั้น!” น้ำลงนั่งข้างน้องกอดอกขมวดคิ้ว..

กรหลุดขำนิดๆ แล้วเงยหน้าจากเกมส์ในมือถือขึ้นมาพูดบ้าง

“........แต่ผมว่าอย่างที่พี่น้ำทำ.... เขาน่าจะเรียก ข่มขู่ มากกว่านะครับ..”

หนุ่มน่ารักชะงัก เม้มปากอย่างขัดใจ แล้วเอื้อมมือไปฉกโทรศัพท์จากมือกร

ที่นั่งอยู่โซฟาตัวข้างๆ “เฮ้ย! พี่น้ำ! ผมใกล้จะผ่านด่านแล้วนะเอามานี่เถอะ!!”

ดาราหน้าใส ชะเง้อมองหน้าจอมือถือตัวเองที่โดนกดเล่นอย่างเมามันด้วยความเป็นห่วง...

“อ้าว........ เยดแม่งงง...ตายห่าซะแระ..”

“โหย!!!||||||||||| พี่น้ามมม!!”

พอได้มือถือคืนเด็กหนุ่มก็บ่นอุบอิบที่โดนแกล้ง แต่อีกฝ่ายนั้นกลับยื่นมือมา

ดีดหน้าผากเขาซ้ำเข้าให้.... แล้วก็หันไปสนใจน้องชายตัวเองต่อ ทิ้งให้เขา

ต้องเริ่มเล่นใหม่ตั้งแต่ต้น... |||||||||||||||…

“เอาไงไอ้ตี่..?... มึงจะยอมทำตามที่พ่อไอ้เบ๊บอกมั้ย..”

น้ำเห็นน้องหน้าเหี่ยวก็หนักใจแทน

“...พ่อ...เขาหวังดี... ผมเองก็ผิด..ที่ทำให้แบงค์เจอเรื่องแย่ๆ...ผมน่าจะดูแลเขา

ให้ดีกว่านี้... แต่ถึงยังไงผมก็ไม่อยากต้องแยกห่างจากแบงค์ทั้งที่ยังไม่ได้พูด

อะไรกันซักคำแบบนี้!....ตั้งเดือนนึงเชียวนะพี่น้ำ!” นิกกี้พูดอย่างอัดอั้น....

ก่อนจะหันไปเจอหน้าบวมๆของเพื่อนสาว ที่ยื่นมาจ้องหน้าเขาในระยะประชิด

“ว๊ากกก!!!!!ตกใจหมดบ้าเอ๊ย|||||||||||*|| อีนังหนูแน๊น!!! มึงจะเข้ามาสิงกูเรอะ!”

“ปากดี!-*- แต่ก็โง่ซะไม่มีล่ะ! ไปมหาลัยแค่นี้ก็ได้เจอแฟนมึงแล้ว!

อย่าให้ต้องพูดมากได้มั้ย กูยิ่งเจ็บปากอยู่!” สาวร่างเล็กคว้ากระจกพกขึ้นมาส่อง

ความช้ำบนหน้าตัวเอง พึมพำแค้นใจอดีตแฟนของเพื่อนรักไม่หาย

“ไม่ได้หรอก... กิจกรรมที่ต้องทำร่วมกันช่วงเดือนนี้ไม่มีแล้ว....อย่างมาก

ก็คงแค่ได้เห็นหน้ากันไกลๆ เพื่อนๆแบงค์คอยเป็นหูเป็นตาให้พ่อเขา...

มือถือก็เห็นว่าจะยึด... แล้วถ้าจับได้ว่าไม่เชื่อฟังกัน พ่อเขาจะเพิ่มโทษ

จากแค่เดือนเดียว เป็นสองเดือนเลยอ่ะดิ|||||||||||||||”

หนุ่มหน้าตี๋พูดเสียงอ่อยอย่างรันทด.. ก่อนจะค่อยๆเอนหัวลงนอนบนตักพี่....

กร...เห็นเจ้าน้องชายตัวโตอ้อนพี่ตัวเองต่อหน้า...ถึงเขาจะทำทีเป็นสนใจแค่

เกมส์ในมือถือ แต่ความจริงก็แอบเหล่มอง คนที่เป็นน้องชายตัวจริงอย่างนึกอิจฉา...

เป็นน้อง.... แล้วทำแบบนี้ก็ได้สินะ... เขาเองก็อยากจะลอง

นอนหนุนตักน่านุ่ม นั่นดูซักครั้งจัง...

แต่ถ้าทำอย่างนั้นขึ้นมา อาจจะโดนน้องตัวจริงกัดหูแหว่งก่อนก็ได้นะ..||||||||||||||

นิกกี้ที่กำลังคิดไม่ตก.. รู้สึก...เหมือนมือของคุณพี่ชายสุดน่ารัก จะทำบางอย่าง

ยุกยิกๆบนหัวของเขา จึงเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัย

“หือ...?... พี่น้ำ?... ทำอะไรอ่ะ..?”

“อ๋อ... กูกำลังหาเห็บให้มึงไง..”

“เหรอ เออดี...เฮ้ย!!!บร๊ะ!!!พี่บ้า!/////*// ผมจะไปมีเห็บได้ไง!ผมไม่ใช่หมานะ!

หนุ่มตี๋รีบลุกขึ้นนั่งทันที เอามือขยี้หัวตัวเองไปมา ทำหน้ายุ่งแล้วไล่ปัดมือพี่ชายออก

“ปัดโธ่!ปลอบกันหน่อยไม่ได้รึไง! พี่อะไรวะใจร้าย!”

“ใจร้ายหอกอะไร! ถ้ากูใจร้ายกูจะหาเห็บให้มึงมั้ย! มึงลองคิดดู!”

เอาเหตุผลส่วนตัวโคตรๆมาเถียงเขาข้างๆคูๆทั้งปี.. หนูแนนและกรที่ได้ยิน

บทสนทนาของสองพี่น้องได้แต่แอบอมยิ้ม ขำกันคิกคัก...

แล้วอยู่ดีๆพี่ชายก็แบมือต่อหน้าเขา เจ้าตาหยีจึงงงใหญ่

“....................อะไร.... แบมือให้ผมทำไม!? ”

“เอาค่าหาเห็บของกูมา!”

“พี่น้ำบ้า!///////*// มันไม่เห็นมีเห็บซักตัว จะมาเก็บตังค์ผมได้ไงเล่า!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!!!!!” คนนั่งฟังอดขำไม่ได้

นิกกี้เริ่มไม่รู้ว่าตัวเขาคิดผิดหรือคิดถูก ที่มาขอคำปรึกษาจากที่นี่..|||||||||||||||*||

“เอาน่า555 มึงไม่ต้องเครียดไปหรอก..กะอีเรื่องแค่เนี๊ยะ เดี๋ยวกูช่วยเอ๊ง!”

คนน่ารักทำหน้ามั่นใจมาก ลุกยืนแล้วก้มตัวมาจับที่บ่าทั้งสองข้างของน้องชายไว้

แต่เจ้าน้องตัวโตของเขานี่สิ.. ไหงมันกลับทำหน้าแหยๆชอบกล...

“นี่พี่คิด....จะทำอะไรอีกล่ะ..”

นิกกี้ไม่ค่อยไว้วางใจความคิดของพี่ชายเอาเสียเลย

“บื้อไปได้ ไอ่ควายเอ๊ย~ เขาห้ามมึง! แต่ไม่ได้ห้ามกูนิ!” น้ำพูดขมวดคิ้วนิดๆ..

“............................................................................เอ้อ!!!”

หลังอึ้งกับความคิดนี้จนเงียบฉี่กันไปสักพัก ทุกคนก็ต้องร้องอุทานพร้อมกัน

เห็นจริงตามที่หนุ่มน่ารักพูด

“พี่น้ำ!/////// แล้วพี่น้ำจะช่วยผมยังไง!?” นิกกี้ดีใจเมื่อคนเป็นพี่ให้ความหวังมา

ชายหนุ่มเร่งเขย่าตัวพี่เขา ร้อนใจถามพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“อ๊ะโว๊ยยย~! |||||||||*|| ไอ้หมาตี่! เชี่ย!! กูไม่ใช่กระบอกเซียมซี! มึงจะเขย่า

ให้พ่อมึงหล่นออกมาเรอะ!” ถูกเขย่าตัวเสียหัวคลอนไปหมด เลยต้องแหกปากด่าน้อง

“ห๊า อาเตี่ยน่ะเหรอ!? ถ้าเตี่ยออกมาแล้วพี่จะอยู่เจอรึเปล่าล่ะ!?555”

“กวนติงนักนะไอ้ตาเส้นด้าย!/////////*// (แม่งเสือกพ่อเดียวกะกูอีก)

ปล่อยกูเลยสัดนิก! มึงต้องให้เวลากูคิดแผนบ้างไรบ้างดิเว้ยเฮ้ย!”

น้ำสลัดตัวหลุดจากเจ้าตาตี่ ก็เดินตรงรี่ไปที่โซนครัว...

กรชะเง้อคอมองตาม นึกแปลกใจที่เห็นน้ำเดินเข้าครัว ก็อ้าปากถามก่อนนิกกี้เสียอีก

“พี่น้ำ! ทำอะไรครับ แหมทำกับข้าวให้ผมกินเหรอ55(ยิ้ม)”

หนุ่มน่ารักอมยิ้มเปิดตู้เก็บของชั้นบน หยิบกระปุกใส่ใบชาชั้นดีลงมา

ก่อนหันไปตอบคำถามของกรด้วยความรู้สึกเขินนิดๆ..

“กูจะต้มน้ำ เตรียมไว้ชงชา........ให้เอส ///////”

ทีนี้พอเจ้ารูปหล่อของเขากลับมา ก็จะได้ดื่มชาหอมๆอร่อยๆจนหายเหนื่อย รับรอง

ว่าแฟนเขาต้องชอบใจแน่ อารมณ์ดีแล้วคงหยวนเรื่องหนีงานวันนี้ได้...อิอิ

กรได้ฟังก็ค่อยๆหุบยิ้มลง..แล้วก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์ต่อ... ทำเหมือนไม่สนใจ

แต่อันที่จริงแล้ว....เด็กหนุ่มก็ยังหนีไม่พ้นความรู้สึกสะท้อนใจ

ในหัวใจของพี่น้ำมีแต่พี่เอสเท่านั้น.....

คนแอบรักอย่างเขาเป็นได้แค่น้องชาย........เท่านั้น…

กรเฝ้าบอกตัวเองในใจอยู่อย่างนั้น....

ขณะที่เขากำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเอง

หนุ่มหน้าใสก็ต้องสะดุ้ง เมื่อรู้สึกตัวว่ามีเสียงเรียกชื่อเขาซ้ำๆ

“ น้องกร! น้องกรค่ะ!!”

“ฮะ!? เอ่อคะครับๆ!?”

หนูแนนเรียกกรเพราะเห็นผิดสังเกตไป...

“นี่หิวข้าวมากเลยเหรอค่ะ?...พอพี่น้ำว่าไม่ได้ทำกับข้าว ก็ทำหน้า

อย่างกับจะร้องไห้แน่ะ55..อ่ะอูย(เจ็บปาก) ” สิ่งที่สาวร่างเล็กพูด

ทำให้นิกกี้หันมาจ้องหน้ากรเขม็ง ดาราคนดังจึงเกิดอาการอึกอักขึ้นมาทันที

“อ่ะเอ่อครับ! ครับๆๆคะคือผมหิวม๊ากกก!!~|||||||||||||”

หนุ่มตี๋มองท่าทางที่ทำเป็นลูบท้อง แล้วบ่นว่าหิวของกร ก็ถอนใจ ..

นั่งเอนหลังพิงพนักโซฟา ทำสายตาเหม่อขึ้นมองเพดานห้อง

“เหมือนกันเลยว่ะ!....... ตั้งแต่กลางวันยังไม่ได้กินอะไรเลย นี่มันก็จะมืดแล้ว

พี่กูก็ดันทำห่าอะไรไม่เป็นซักอย่าง! เมื่อไหร่พี่เอสจะกลับมาทำอะไรให้กินซักทีนะ!”

กรถอนใจโล่งอกได้เมื่อนิกกี้ไม่คิดมาก หากหนุ่มตี๋รู้ความคิดของเขา ต้องถูกกันให้

ออกห่างจากคนน่ารักอีกแน่...

“เฮ้ยนังหนู.. มึงเป็นผู้หญิงนี่ ไปทำอะไรให้กินหน่อยสิ” นิกกี้เหล่มองเพื่อนแกล้งพูด

“โห........... มึงเห็นสภาพกูแล้วยังกล้าใช้อีกนะ ไอ้เลว!” หญิงสาวหันมาด่าใส่หน้าเพื่อน

แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะเหมือนดีใจที่โดนด่าแล้วคงกินข้าวอร่อยน่าดู...

แล้วเสียงคุณพี่ชายหน้าหวานก็ดังข้ามฟากมาจากโซนครัว

“ใครบอกว่ากูทำอะไรไม่เป็น!////*// นี่!
(เขวี้ยงซองมาม่าลอยมากระแทกโดนหน้านิกกี้พอดีเป๊ะ..)

มึงจะแดกมั้ย!!!? เดี๋ยวกูจะใส่ไข่ให้มึงด้วยทั้งเปลือกเลย! มึงจะเอากี่ฟอง!”

น้ำกำลังยืนท้าวสะเอวด่าน้องอยู่หน้าเตา ท่ามกลางเสียงหัวเราะกริ่งประตูก็ดังขึ้น..

ปิ๊งป่อง... ปิ๊งป่อง.....

นิกกี้ได้ยินก็ยิ้มดีใจ รีบทิ้งซองมาม่าที่ทำให้เขาหดหู่อย่างไม่ใยดี

แล้วเดินไปเปิดประตูรับ “อ่าฮะ! พี่เอสแน่เลย ผมไม่กินหรอกของที่พี่น้ำทำ

มันไม่ผ่าน อ ย. ! (ไม่อาหย่อย)”

คุณพี่ชายนึกหมั่นไส้นัก เมื่อเจ้าตาตี่เดินผ่านเขาจึงแกล้งยื่นเท้าออกมาขวาง

ขัดขาให้สะดุดล้มกลิ้งต่อหน้า “โอ๊ย! พี่น้ำ! /////////*//เล่นบ้าๆ!!” นิกกี้รีบลุกยืน

ต่อว่าพี่ชาย ที่ทำให้เพื่อนเขากับเจ้าดารารุ่นน้องหัวเราะงอหาย

“555สม! ไสหัวกลับรูไปเลยมึง! ใช่เอสรึเปล่าก็ไม่รู้ซี้ซั๊วเปิด เกิดเป็นโจรจะทำไงวะ!”

น้ำมายืนขวางหน้าน้อง บอกปกติเจ้าของเขาจะกดกริ่งขอเข้าห้องตัวเองทำไม..

“ก็แล้วไม่ทราบว่าโจรบ้าที่ไหนมันจะกดกริ่ง ขออนุญาติปล้นกันบ้างครับ!”

นิกกี้ค้านพี่ก่อนเดินกลับไปหาพวกเพิ่มที่โซฟา หนูแนนและกรก็คิดว่าน่าจะเป็นเอส

ขณะเดียวกัน..คนที่ยืนหอบข้าวของมากมายหลายถุงอยู่นอกประตูห้อง..ก็อมยิ้ม...

และทันทีที่บานประตูเปิดออก คนน่ารักก็ต้องเผลอยิ้มอย่างดีใจเมื่อพบว่าคนที่มา

เป็นเจ้าของห้องตัวจริงเสียงจริง กำลังยืนยิ้มกริ่มส่งสายตาหวานมาทักทายเขา..

หนุ่มน่ารักเดินออกมาช่วยรับของจากมือเอส ก็ได้ยินเสียงกระซิบ

“หวัดดีครับ ขอปล้นใจหน่อยได้มั้ยครับ”

โจรปล้นใจ.......... มุกเห่ยของเอสทำน้ำหลุดหัวเราะ

“555 ไม่มีหรอกหัวใจ ยกให้ไอ้โรคจิตไปหมดแล้ว///// เอาถุงน้ำดีแทนได้ป่าว55”

“คึ...///////งั้นคืนนี้ขอตับด้วยนะ” คนหน้าหล่อมองแฟนหนุ่มแล้วทำสายตากรุ้มกริ่ม

“ ........... เอาส้นตีนด้วยมั้ย..”

กึก..... ดาราหนุ่มหุบยิ้มหวานแทบไม่ทัน.. “...........|||||||||||…คนไม่มีหัวใจ!..”

น้ำหัวเราะก๊ากขณะที่เอสบ่นพึมพำทำหน้างอ แล้วจะเดินขนของเข้าห้อง

แต่กลับถูกมือนุ่มรั้งตัวไว้ก่อน

จุ๊บ!....

“........เอ๋!?//////////” .....เอสคลำแก้มตัวเองเหวอไปเล็กน้อย

ก่อนยิ้มกว้างแววตาเป็นประกายอย่างดีใจ มองคนน่ารักของเขาหิ้วถุงผักรีบเดินตัวลีบ

ก้มหน้าซ่อนแก้มที่แดงระเรื่อด้วยความเขิน นำหน้าเขาเข้าห้องไป....

.....................................................

..............................

...............

หลังจากดื่มน้ำชาที่คนน่ารักตั้งใจชงให้ กับขนมที่คนหน้าหล่อซื้อกลับมาฝาก

ดาราหนุ่มอย่างเอส ก็เปลี่ยนบทบาทมาเป็นพ่อครัวใหญ่ คว้าผ้ากันเปื้อนมาสวม

หยิบนู่นจับนี่อยู่ที่ครัวอย่างคล่องแคล่ว...

เห็นแล้วนิกกี้ก็อดคันไม้คันมือ จนมาเกาะเคาน์เตอร์ดูไม่ได้

“พี่เอส.... ทำอะไรกินครับวันนี้?” ได้ยินน้องชายของคนรักถามอย่างสนอกสนใจ

กับเมนูที่เขาจะทำ เอสก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ “อื้มม ก็มี..ไข่เจียวกุ้งสับ...ต้มยำเห็ด

ยำถั่วพู แล้วก็ว่าจะผัดบล็อคคลอลี่อีกอย่าง ผัดใส่กุ้งน่ะ น้ำเขาชอบ อ้อ! พี่ซื้อสละ

ลอยแก้วมาด้วยนะ เก็บไว้เป็นของหวานดีมั้ย ถ้ากินต่อกันไหวนะ หึ..แต่พี่ว่ากระเพาะ

อย่างพวกเรานี่น่าจะซัดกันเรียบนะ55 ” เอสพูดขำๆ ว่ากินจุทั้งพี่ทั้งน้องเสียด้วยสิ

“โห~~!///// ฟังดูน่ากินทั้งนั้นเลยนะครับพี่!... แต่ก็...ฟังดูน่าเหนื่อยนะตั้งหลายอย่าง”

นิกกี้ทำตาโตอย่างดีใจ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนหน้าหล่อมีเหงื่อซึมตามไรผม..

“หึ ก็วันนี้เรามีแขก พี่เลยว่าจะทำหลายอย่างหน่อย”

“ห๊าแขก!? ใครอ่ะ.. ถ้าหมายถึงเพื่อนผมที่นอนตายให้แมลงวันบินเข้าปาก กะไอ้คุณกร

ที่ตั้งหน้าตั้งตาเล่นแต่เกมส์ในมือถือล่ะก็ ไม่ต้องไปสนใจพวกมันหร๊อกก.. ปล่อยให้

แม่งออกหาแมลงข้างนอกกินไปเถอะ พี่เอสทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นี่ยังต้องมา

ทำกับข้าวให้คนอื่นกินอีก! ผมว่าเลิกจ้างเห๊อะ! พี่น้ำน่ะไม่เห็นมีประโยชน์ไรเลย..”

เจ้าน้องชายตัวดีกำลังจ้อ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คุณพี่ชายสุดน่ารักเดินมาได้ยินพอดี

จึงยืนท้าวสะเอวฟัง ว่าตัวเองโดนนินทาอย่างไร เอสเห็นน้ำอยู่ข้างหลังนิกกี้ก็กลั้นขำ

“..ตอนอยู่บ้านก็ดีแต่ทำแก้มป่องเดินไปเดินมา รื้อของจนบ้านรก ชอบวางนู่นวางนี่

เกะกะไปทั่วแล้วไม่พ้นเดินเตะเอง แต่ชอบมาป้ายความผิดให้ผมหาว่าผมไม่เก็บของให้ดี

สุดท้ายทำตัววุ่นวายจนเหนื่อยแล้ว พี่แกก็จะตะโกนแหกปากเรียก ไอ้ตาตี่กูหิวข้าวววว

5555..อ่ะ!!อู้ยยย~!!!|||||||||||*|| พี่น้ำ! โอ๊ยยยย!! อะไรเล่า..ชอบตบหัวผมเรื่อย!”

น้ำทนฟังได้สักพัก ก็ตบกะโหลกน้องจากข้างหลังเข้าให้

“เดี๊ยะ! //////*//น้ำลายมึงได้หล่นใส่หม้อแกงพอดี ถ้าไม่ช่วยทำจะไปไหนก็ไปปะ!”

เอ็ดน้องเพราะไม่อยากให้เผาตัวเองไปมากกว่านี้ ก็ที่พูดมานั่นมันก็จริงเสียด้วยสิ..

“โธ่~~ก็ผมอยากจะมาช่วยพี่เอสนี่แหละ! ไม่เหมือนพี่น้ำหรอก รู้นะพี่คิดจะมาดูว่า

มีอะไรเสร็จแล้วบ้าง จะได้แอบชิมก่อนอ่ะดิ!”

หนุ่มตี๋หรี่ตามองหน้าพี่ชายเขม็ง ทำท่าว่าเขารู้ทัน อีกฝ่ายจึงทำตาดุแล้วสับสันมือ

ใส่กลางหน้าผากน้องเข้าให้อีกที

น้ำไล่นิกกี้ให้ไปล้างมือ แล้วมาช่วยเอสทำกับข้าวจะได้เสร็จเร็วๆ น้องก็บ่นอุบอิบ

ถามเรื่องแบงค์ขึ้นมา จึงโดนเอ็ดอีกว่า หากเซ้าซี้มากเข้าก็จะไม่ช่วยแล้ว

เจ้าน้องตัวโตจึงรีบรูดซิบปากให้สนิท หันไปตั้งหน้าตั้งตาทำตัวเป็นลูกมือคุณดารา

หน้าหล่ออย่างแข็งขัน...

“………… หึ.. คุณก็อยากช่วยเหรอน้ำ?” เห็นยืนมองไม่ยอมไปไหน

เอสจึงชะงักมือที่กำลังแกะเปลือกกุ้ง แล้วถามคนน่ารักของเขายิ้มๆ

“.../////////...อื้ม..” น้ำตอบสั้นๆ แล้วจึงค่อยเขยิบตัวเข้าไปให้ใกล้แฟนหนุ่ม

ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขามากขึ้น....ระหว่างพวกเขามีเพียงเคาน์เตอร์กั้นกลางเอาไว้

เอสมองสบตาคนรักด้วยความสงสัย กับท่าทีแปลกๆของอีกฝ่าย...

มันทำให้เขาคลี่ยิ้มกว้างออกมาได้ เมื่อน้ำเอาผ้าเช็ดหน้าที่ซ่อนไว้ข้างหลังออกมา

ซับเหงื่อที่ใบหน้าให้เขาเบาๆ......คนน่ารักของเขาเอาแต่ปรายหางตาหวานมองไป

ทางอื่นอย่างขัดเขิน..

คนหล่อจึงรีบเอียงแก้มให้อีกข้าง แล้วยิ้มหวานไม่หุบด้วยความดีใจ

แต่ต่อหน้าน้องที่หันมามองคอยทำท่าล้อเลียน หนุ่มน่ารักก็ทนหวานอยู่นานไม่ได้

ต้องถลึงตาใส่ทั้งเจ้าน้องชายและแฟนตัวเอง

“ หมานิก! มึงมองห่าไรวะ! โว๊ะ! อ่ะ~ไอ้นี่ก็อีกคน! จะยิ้มทำไมนักฟะ! เฮื้อย!! ”
(อ๊ากกก!!รู้งี้กูไม่ทำต่อหน้าคนอื่นหรอกแม่งเขินวุ้ย!////////*//)

เห็นน้ำโมโหแต่แก้มแดงขึ้นแบบนี้ก็แสดงว่า เขิน... เอสและนิกกี้พากันหัวเราะใหญ่

“เอ้า!จะให้ทำอะไรก็ว่ามาเซ่!พวกบ้านี่///////*//” คนพูดแกล้งเชิดหน้าถาม

มองเมินไปทางอื่น กลบเกลื่อนความรู้สึกเคอะเขินของตัวเองน่าดู

“55อืมมม... งั้นคุณช่วยผมล้างผักก็แล้วกันนะ” คนหล่อมอบหมายงานให้ก็ก้มหน้า

แกะกุ้งต่อก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาต้องรีบหันไปกำชับแฟนตัวเองอย่างร้อนรน

“แล้วก็อย่าใส่ผงซักฟอกลงไปอีกล่ะ!!!”

“รู้แล้วน่า!/////////*//” คนมีประวัติรีบรับคำก่อนจะยื่นเท้าไปเตะขาเจ้าน้องชาย

ที่ยืนขำตาหยีอยู่ข้างๆ

..................

.... ดาราหน้าใสเลิกเล่นเกมส์ได้สักพักแล้ว เขานั่งมองชายหนุ่มทั้งสามที่คุยเล่น

หัวเราะกันไป ระหว่างทำมื้อเย็นในครัว...แล้วก็คิดในใจว่า สามคนนั้นช่างเหมือน

ครอบครัวเดียวกันจริงๆ...

“ฮะฮ้าวววววว~~~” หนูแนนรู้สึกตัวตื่นหลังจากงีบไปพักใหญ่ พอลืมตาขึ้นปุ๊บ

เธอก็รู้สึกถึงความปวดร้าวตามร่างกายและใบหน้าทันที||||||||||||||||

“ บ้าที่สุดเลยโอ๊ย~~แล้วอย่างนี้หน้าชั้นจะหายเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย~~T T”

รอยฟกช้ำและรอยข่วนตามตัวนั้นยังไม่เท่าไหร่ แต่บนใบหน้านี่เรื่องใหญ่

สำหรับผู้หญิงนะ ...... กรเห็นหญิงสาวเอาแต่ส่องกระจกแล้วทำหน้ากลุ้มใจ

เขาก็คิดอยากช่วยทำให้เธอสบายใจขึ้นบ้าง

“เอ่อ..ผมว่าเดี๋ยวมันก็คงหายครับ พี่อย่ากลุ้มใจไปเลย55”

“แล้วเมื่อไหร่ล่ะค่ะน้องกร..” หนูแนนถือโอกาสเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ชิดตัว

ดาราหน้าใสอีกนิดแล้วกระพริบตาถามอย่างตื่นเต้น..

(อร๊ายยย/////ยิ่งมองใกล้ๆหน้าน้องกรก็หล่อใสม๊ากค่ะ! นี่พี่เอสขาสุดหล่อเทพของชั้น

ก็ทำอาหารให้กิน ผู้ชายพวกนี้อะไรกันเนี่ยแสนดีกันจริงเชียว! ///////อีหนูแนนเอ๊ย!

ไปฟัดกับหมามาคราวนี้ มันคุ้มค่าจริงจริ๊งงงง โฮะโฮะ โฮะ โฮะ )

“เอ....เอ่อ....แหะๆ..คือผมก็ไม่ทราบอ่ะครับ...เอ้อ!แต่! แต่ว่าพี่ผมอาจจะรู้ก็ได้ครับ!”

“หือ?” หนูแนนทำหน้างงที่กรพูด ขณะที่เด็กหนุ่มรีบกดโทรศัพท์หาคนที่เขานึกถึง

“แหะ.../////// คือ พี่ชายผมเป็นหมอครับ” กรอมยิ้มบอกหนูแนนด้วยสีหน้าภูมิใจ

ระหว่างที่รอให้อีกฝ่ายรับสาย...

...................................

..................

...........

(มีต่อนะจ๊ะ^^)

Create Date : 12 เมษายน 2555

Last Update : 14 เมษายน 2555 18:27:44 น.

0 comments

Counter : 1583 Pageviews.