Bloggang.com : tsk.love : ตอนที่ 46 ทบทวน...1 (yaoi)

ตอนที่ 46 ทบทวน...1 (yaoi)

***นี่คือเรื่องที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลจริงหรือสถานที่จริงใดๆทั้งสิ้น และเป็นฟิคy ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย ขออภัยอย่างยิ่งหากมีการใช้คำไม่สุภาพในการแต่งฟิคนี้บ้างเพื่อให้เหมาะสมกับเนื้อเรื่อง ใครที่ไม่ชอบแนวนี้ก็จะได้ไม่ต้องอ่านคะ แต่ถ้าใครถูกใจ tsk.ขอบคุณมากมายที่ติดตามกันนะคะ เรื่องน่ารักฮาๆค่ะลองอ่านดูก่อนอาจจะชอบก็ได้นะ^^

(ขออภัยหากลงฟิคตอนต่อไปช้า... แต่จะอัพให้ตลอดแน่นอน รอหน่อยนะจ๊ะ)

ที่โรงพยาบาล....

“เรื่องที่น่าห่วงก็คงเป็นอาการแทรกซ้อนจากการจมน้ำนะครับ แต่เท่าที่ดู

ตอนนี้คนไข้มีอาการอ่อนเพลียมาก ซึ่งน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้หมดสติไปมากกว่า

ขอหมอดูผลตรวจร่างกายให้แน่ใจก่อนแล้วกันนะครับ กันไม่ให้เป็นไข้หรือปอดบวมด้วย

หมอว่าให้นอนโรงพยาบาลก่อนน่าจะดีกว่านะครับ..”

สรุปคือน้ำอ่อนเพลียมาก และคุณหมอก็อยากให้นอนพักที่โรงพยาบาล

เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอาการผิดปกติใดๆ เท่านั้น....

คำยืนยันจากปากของแพทย์ทำให้เอสและนิกกี้ใจชื้นขึ้นมาได้

ทั้งคู่เฝ้าดูคนน่ารักอยู่ไม่ห่างในห้องพิเศษ.....

นิกกี้ชำเลืองมองเอสที่นั่งจับมือพี่ชายเขา ซึ่งเอาแต่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วก็ถอนใจ

“พี่เอส....”

“หือ? อะไรเหรอนิกกี้?”

“ผมว่าพี่น่าจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็กินยากันไว้ก่อนดีกว่านะครับ

ไม่อย่างนั้นผมว่าคนที่มีสิทธิ์จะเป็นไข้ หรือปอดบวมน่าจะเป็นพี่มากกว่าพี่น้ำนะ..”

หนุ่มตี๋ค่อยๆพูดกับดาราหน้าหล่อด้วยความเป็นห่วง พี่ชายเขาคงไม่สบายใจ

หากรู้ว่าคนรักต้องมาป่วยเพราะตนเอง... จากเสื้อผ้าที่เปียกม่อล่อกม่อแลกไปทั้งตัว

ตอนนี้มันแห้งคาตัวคนใส่ไปหมดแล้ว... ไหนจะตากแอร์อีก น่าเป็นห่วงจริงๆ

“ฮัดเช้ยยยยยย!!!!” ยังไม่ทันไรเอสก็จามเสียแล้ว

เสียงจามจากเอสทำให้นิกกี้ต้องรีบไล่เขากลับบ้าน

แต่คนหล่อก็ยังอิดออดไม่ยอมไปไหนไกลหนุ่มน่ารัก ยืนยันจะขอเฝ้าจนกว่าจะฟื้น

เขาอยากให้น้ำตื่นขึ้นมาเจอหน้าตัวเองเป็นคนแรก..

“เอาอย่างนี้จะนิกกี้ นายช่วยไปเอาเสื้อผ้าพี่ที่ทิ้งไว้ในห้องของน้ำมาให้พี่ที่นี่แล้วกันนะ

ซื้อยาแก้หวัดติดมาให้ด้วยล่ะ ส่วนตัวนายเองเอามาให้พี่แล้วก็กลับไปนอนที่บ้านเถอะ

พรุ่งนี้ต้องไปเรียนไม่ใช่เหรอ... พี่จะอยู่กับน้ำเอง.. หรือว่า....... นายไม่ไว้ใจพี่แล้ว..”

เป็นเพราะเขาปล่อยให้น้ำต้องเจอกับเรื่องอย่างนี้ บางทีนิกกี้อาจจะยังเคืองๆเขาอยู่

จึงไม่ยอมปล่อยให้เขาเฝ้าน้ำตามลำพัง..

หนุ่มหน้าตี๋ลุกจากโซฟามายืนกอดอก ถอนใจส่ายหน้าแล้วขำนิดๆก่อนตอบไปว่า

“เปล่าหรอกครับพี่เอส ผมพูดเพราะเป็นห่วงพี่จริงๆ ..หึ... เอาตามที่พี่บอกก็ได้

ฝากพี่น้ำด้วยแล้วกันนะครับ.. แต่ถ้ายังไงเกิดเขาฟื้นแล้ว..ก็จู๋จี๋กันให้น้อยๆหน่อยนะครับ

เพราะพี่น้ำเขายังเพลียอยู่! แล้วที่นี่มันก็โรงพยาบาลนะครับ..หึหึ ไม่ใช่ที่บ้าน////!”

“อึก!///////*// นิกกี้!! พี่ไม่ทำอะไรบ้าๆอย่างนั้นหรอกน่า!!”

โดนแกล้งแซวเข้าให้ เล่นเอาดาราหนุ่มหน้าร้อนฉ่า ต้องทำตาหลุกหลิกแก้เขิน...

นี่เขาถูกมองว่าหื่นขนาดนั้นเชียวเรอะ/////*//

ทั้งที่ยังหัวเราะอยู่เมื่อครู่ แต่เมื่อหนุ่มหน้าตี๋เปิดประตูออกมานอกห้อง

เขาก็ต้องชะงัก...กำหมัดแน่น... ที่ได้เจอเจ้าลูกครึ่งหน้าเยินนั่งรออยู่หน้าห้อง

ไม่ยอมไปไหน...... ขนาดโดนเขาไล่ไปตั้งหลายรอบแล้ว..

“น้ำฟื้นรึยัง!? เป็นยังไงบ้างนิกกี้!? พี่ขอโทษจริงๆ!! ขอเข้าไปดูน้ำหน่อยได้มั้ย!!”

คำพูดเดิมๆ.. คำถามเดิมๆ..จากเทพพิชัยทำเอานิกกี้ยืนท้าวสะเอวสองข้างถอนใจ..

หลังจากโดนนิกกี้ไล่รอบแรก เทมก็ไปทำแผลและกลับมานั่งเฝ้าหน้าห้องไม่ยอมขยับ..

“มึงนี่มันพูดไม่รู้เรื่องจริงๆนะ! กูบอกให้กลับไปไง! แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับพี่ชายกูอีก!

นี่เห็นแก่ที่มึงช่วยพี่กูตอนจมน้ำหรอกนะถึงไม่เหยียบหน้ามึงให้อีก!! รึมึงจะเอา!!?”

แม้มันจะเป็นคนช่วยชีวิตพี่เขาไว้... แต่ก็ไม่ใช่เพราะมันหรอกหรือที่ทำให้พี่น้ำต้อง

เจอเรื่องแบบนี้... นิกกี้เข้าไปกระชากคอเสื้อที่มีแต่รอยเลือดแห้งกรังของเทมขึ้น

“นี่มึงยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ!!!?”

ก่อนที่ทั้งคู่จะโต้ตอบอะไรกันต่อ ก็พลันมีเสียงจากบุคคลที่สามแทรกขึ้น

น้ำเสียงที่แสดงความโกรธอย่างชัดเจนนั้น ทำให้ทั้งสองต้องหันไปมองเป็นทางเดียวกัน

“เฮ้ยมาได้ไงวะ!?” นิกกี้ปล่อยคอเสื้อเทพพิชัยแล้วหันไปถามคนมาใหม่อย่างแปลกใจ

“ยังไงเราก็ต้องมา!เกิดเรื่องกับพี่น้ำจะให้เราทนเฉยอยู่บ้านได้ยังไง อย่างน้อยก็ต้องมาดู

ให้เห็นกับตาว่าพี่น้ำปลอดภัยแน่แล้ว! นี่ดีนะที่เราโทรหาพี่เอสอีก ไม่อย่างนั้นก็คง

ยังไม่รู้เรื่องอะไร หลงคิดว่าวันนี้มันวันอะไรกันวะ ถึงไม่มีใครยอมรับสายเราซักคน!!”

พูดเสร็จดาราหน้าใสก็หันไปจ้องตาแข็งๆใส่เทพพิชัยที่ยืนอึ้งอย่างเอาเรื่อง..

“กร!...” เทมครางเรียกชื่อของคนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอ... ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

ทั้งดีใจ...และเสียใจ....ในเวลาเดียวกัน.......... เขาไม่น่ามาเจอกับกรตอนนี้เลย...

คนหน้าหล่อที่อยู่ในห้อง ได้ยินเสียงเอะอะก็รีบเปิดประตูออกไปดู

“อ้าวกร! เฮ้ย! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาหรอก น้ำเขายังหลับอยู่เลยไว้พรุ่งนี้ค่อยม๊า~”

เอสต้องขยี้หัวอย่างยุ่งยากใจ.... ทันทีที่บอกเจ้ากรไปก็กำชับนักหนาแล้วเชียว

ว่ายังไม่ต้องมาหา แต่เจ้าตัวดูท่าจะเป็นห่วงจนห้ามไว้ไม่อยู่ ที่สุดก็บุกมาจนได้

แถมยังมาเจอเจ้าตัวก่อเหตุอย่างไอ้เทพพิชัยยืนเจ๋ออยู่หน้าห้องอีก||||||||||||||..

ยิ่งมองภาพเจ้ากรจ้องหน้าคู่อริตัวยักษ์ที่ถอดเขี้ยวเล็บแล้ว ดาราหนุ่มก็เหนื่อยใจนัก

เขาเพิ่งจะห้ามนิกกี้ไม่ให้เปิดสนามมวยที่โรงพยาบาลต่อไปได้ไม่เท่าไหร่แท้ๆ

“หึ!..ไงล่ะมึง!! สมน้ำหน้า!หน้าแหกเท่านี้ยังไม่พอใช่มั้ย!? ถ้าไม่อยากมีเรื่องอีก!

มึงรีบไสหัวกลับไปเลยดีกว่า!อย่ามาป้วนเปี้ยนรอบๆพี่น้ำอีกนะไอ้คิงคองเถื่อนเอ๊ย!!!”

กรปรี่เข้าไปจ้องตาเทพพิชัยแล้วพูดกระแทกเสียงขับไล่ไสส่งอย่างไม่ใยดี...

ก่อนที่เขา.......... จะเริ่มรู้สึกแปลกๆ........ กับแววตาคู่นั้น.....

......ทำไมกัน!?........ ทำไมเขารู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนไอ้สายตาคู่นี้!!!.....

.... แล้วทำไมกัน!?...ทำไมคู่แค้นอย่างไอ้กล้ามโตนี่จึง...... ..

มองมาที่เขา ด้วยสายตาที่แฝงความอ่อนโยนนัก!!!?

เป็นไปไม่ได้น่า!... ...... เพี้ยนไปแล้วววววว~!||||||||||||||

เขาคงคิดไปเองแน่!! ……..

เด็กหนุ่มแปลกใจมากถึงกับอึกอักไป ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เมื่อเจ้าคู่อริของเขาไม่แม้แต่

จะตอบโต้ใดๆเลย.......... กลับเอาแต่ยืนนิ่งๆ... แล้วมองหน้าเขาไม่วางตา....

“หะหู หูหนวกรึไงวะเฮ้ย!!...อึก...กูบอกให้มึงกลับไปไง!!!” กรตะคอกเทมแรงขึ้น

“เออใช่ๆ!! ที่นี่ไม่มีใครเขาอยากจะเห็นหน้ามึงหรอกไอ้เชี่ยเทพ!” นิกกี้เข้าเสริมใหญ่

แต่คนที่น่าจะเป็นเดือดเป็นร้อน โกรธเทพพิชัยมากยิ่งกว่าที่กรโกรธ อย่างเอส

กลับยกมือขึ้นห้ามปราม เข้ามาพูดแทรกจังหวะนั้นแล้วบอกให้ทั้งสองคนใจเย็นลงได้แล้ว

“พวกนายน่ะพอได้แล้วน่า! นิกกี้จะต้องให้พี่พูดอีกซักกี่หน!? กร! นายก็ระงับ

อารมณ์ไว้บ้างก็ดีนะ!! ที่นี่มันโรงพยาบาลเดี๋ยวก็โดนไล่ออกไปข้างนอกเป็นข่าว

ไม่รู้ด้วย!” เห็นเอสว่าตนและหนุ่มตี๋แทนที่จะต่อว่าเทพพิชัย กรก็ทำหน้าไม่พอใจ

จะพูดโต้แย้งไป แต่คนหล่อก็ยังบ่นร่ายยาวไม่เลิกด้วยความรำคาญ เด็กหนุ่มจึงได้แต่

อ้าปากเก้อ มองดาราหน้าหล่อรุ่นพี่พูดตาปริบๆ..

“เฮ้อ~ อีกอย่างถึงจะปลอดภัยแล้ว แต่หมอเขาอยากให้น้ำพักผ่อนมากๆ..

พวกนายทั้งหมดนี่แหละ! ที่สมควรกลับบ้านกันไปได้แล้ว!! นิกกี้รีบกลับไปเอา

เสื้อผ้าให้พี่เถอะไป... เอ่อ.. นายน่ะ..(หันไปพูดกับเทพพิชัยอย่างกระอักกระอ่วนใจ)

กลับไปซะเถอะนะ..ยังไงวันนี้น้ำเขาคงยังไม่ตื่นง่ายๆหรอก....อย่ามาคอยอยู่หน้าห้อง

แบบนี้เลย... พวกเราลำบากใจนะ..”

ยิ่งเห็นเอสพูดกับเทม.. กรก็ยิ่งมองหน้าทั้งคู่สลับกันไปมาอย่างอึ้งๆ..

แล้วขมวดคิ้วไม่พอใจอย่างมาก ก่อนจะหันไปสบตาพยักเพยิดหน้าให้หนุ่มตี๋

ที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ข้างเขาดูทั้งสองคนนั้นคุยกัน เหมือนจะถามว่าทำไมพี่เอส

จึงต้องไปพูดดีกับเจ้ากล้ามโตด้วย ไม่รู้สึกโกรธแค้น หรือเกลียดขี้หน้ามัน

อย่างที่เขาเป็นเลยหรืออย่างไร!? อะไรกันนี่ ทั้งที่เป็นแฟนพี่น้ำแท้ๆ!!? ได้ไงกัน!!

“เอ่อ! ถ้าอย่างงั้น! วันพรุ่งนี้เอ่อ~..คือ.....เอ่อ...ผม! ผมขอมาเยี่ยมน้องน้ำได้มั้ย!?”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายดูใจเย็นและพูดจาดีกับเขาก่อน เทพพิชัยจึงยิ้มให้แล้วเอ่ยขอร้อง

ดาราหนุ่มอย่างสุภาพบ้าง.. แต่ชายหนุ่มกลับได้รับคำตอบที่ทำให้เขาต้องหน้าหุบลง..

“ขอโทษนะ........คงไม่ได้..” เอสตอบก่อนถอนใจ แล้วจ้องตาเทพพิชัยที่หน้าเสีย

“ทะทำไมล่ะ!? ||||||||||||| ผมก็พูดความจริงให้คุณฟังทั้งหมดแล้วไง!?”

เขาจะเลิกยุ่ง เลิกตามตื้อน้ำแน่นอน ก็แค่เป็นห่วงน้ำเท่านั้นเอง

เอสพยักหน้า.. “ ครับ...... ผมจะลองเชื่อคุณดู... แต่........ ผมไม่รู้น้ำจะว่ายังไง

คุณคงเข้าใจใช่มั้ยว่าน้ำเขา....... ไม่ค่อยจะชอบหน้าคุณเท่าไหร่นัก”

เทมถอนใจก้มมองพื้นที่ทางเดินไปมา.. ก่อนทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมอย่างผิดหวัง..

“แล้วคุณ........?... ทำไมถึงไม่โกรธผมล่ะ?” เงยหน้าถามคนหล่อที่ยังยืนมองเขา

สิ่งที่หนุ่มลูกครึ่งถาม เป็นคำถามที่ทั้งกรและนิกกี้ยังนึกแคลงใจ ทั้งสองหนุ่มได้ยินเข้า

ก็จดจ่อรอฟังอย่างอยากรู้เช่นกัน

“...โกรธสิ! โกรธมากด้วย!! ถึงจะดูเหมือนผมไม่โกรธ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย!

ผมแทบอยากจะฆ่าคุณให้ตายด้วยซ้ำ! เพราะฉะนั้นคุณรีบกลับไปซะจะดีกว่า

แล้วถ้าเป็นไปได้ ขอร้องล่ะอย่ามาอีก... พวกเราไม่ต้องเจอกันอีกเลย ดีที่สุด!”

เอสพูดจบ เทพพิชัยก็ได้แต่นั่งนิ่ง.........

แต่นิกกี้ยกมือตีกันกับกรอย่างชอบใจ

เทมหัวเราะขึ้นจมูกนิดๆอย่างสมเพชตัวเอง... ไม่มีใครอยากเห็นหน้าเขาจริงๆด้วย...

แน่ล่ะ..คนที่ตัวเองรักถูกจับไปต่อหน้า เกือบจะโดนปล้ำ แถมยังเกือบตาย...

ถ้าเจ้าหน้าหล่อนี่ไม่รู้สึกอะไรเลย ก็คงบ้าไปแล้ว... แต่ที่เขาไม่เข้าใจเลย

คือทำไมเอสถึงยังทนมองหน้าเขา แล้วเฉยอยู่ได้...

“.............. แล้วทำไมคุณถึงไม่ทำอะไรเลยผมล่ะ..” ไม่...แม้แต่จะด่าว่า หรือขู่ทำร้าย

เหมือนตอนอยู่ที่ทะเลสาบ

“ที่คุณจ้องจะแย่งน้ำไปจากผม...... หรือที่คุณพาน้ำไปทั้งที่เขาไม่เต็มใจ.....

มันเทียบไม่ได้เลยกับการที่คุณเป็นคนพาน้ำกลับคืนมาให้ผม!....”

“.............คุณเอส...” เทพพิชัยมองจ้องดาราหน้าหล่อด้วยความอึ้ง...

“ถ้าไม่มีน้ำ.... โลกของผมก็เหมือนไม่มีความหมายอีกต่อไป คุณอาจจะไม่เข้าใจ...

ใครๆอาจจะไม่เข้าใจ..ว่าผมรู้สึกยังไง.....ตอนที่หาน้ำไม่เจอ.. ผมรักเขามาก

และต่อให้เขาไม่ได้รักผม... ผมก็ยังยืนยันว่าจะขอรักเขาต่อไป ต่อให้เขาเลือกคนอื่น..

หรือเลือกคุณ......... ผมก็จะไม่เสียใจเท่ากับการต้องปล่อยให้เขาจมหายไปต่อหน้า

อย่างนั้นเลย.................... ขอบคุณนะ.. ขอบคุณจริงๆ..”

“............................” เทมนั้นได้แต่มองหน้าเอสอย่างพูดอะไรไม่ออก...

เขาแพ้แล้วจริงๆ…

ผู้ชายคนนี้รักน้องน้ำมาก...รักอย่างไม่มีข้อแม้....

และไม่ใช่รักที่เห็นแก่ตัว แบบที่เขาพยายามจะยัดเยียดให้น้ำ

ผู้ชายที่ทำให้น้ำรักได้...........เป็นอย่างนี้เอง.. ก็สมแล้ว.... ที่เขาจะแพ้ราบคาบ

ถ้าน้องน้ำมีผู้ชายคนนี้ดูแล................เขาก็คงหายห่วง

“แต่ต่อจากวันนี้ไป ผมขอให้เราเลิกแล้วต่อกัน! คุณอย่าได้คิดจะทำอะไรให้คนที่ผมรัก

ต้องเดือดร้อนอีก! ผมจะไม่อยู่เฉยแน่! สำคัญที่สุดคือคุณจะต้องเลิกยุ่งกับน้ำซะที!!”

อยู่ๆเอสก็เข้าโหมดโหด ทำหน้าดุดันก้มลงไปชี้หน้าเทพพิชัยใกล้ๆอย่างหมายหัวไว้

ทำเอาเจ้าหนุ่มลูกครึ่งสะดุ้งเหงื่อแตก แล้วพยักหน้ารับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ

เขาได้รับบทเรียนแล้ว เรื่องที่เขาทำนำมาแต่เรื่องไม่ดี สุดท้ายตัวเขาเองนี่แหละที่ยิ่งเสียใจ

“เข้าใจแล้ว......... แต่ผมก็ยังอยากขอโทษน้องน้ำอยู่ดี.....สำหรับทุกเรื่อง..ที่เกิดขึ้น...

ฝากคุณช่วยบอกเขาให้ทีแล้วกัน... ว่าผมอยากเจอเขา...... แต่ถ้าเขายังไม่อยากจะเห็นหน้าผม

ก็........ ไม่เป็นไร.... ผมจะรอ หวังว่าสักวันเขาจะให้อภัยผมได้...... ขอบคุณครับ”

ฝากความในใจไปถึงน้ำเสร็จ เทพพิชัยก็ค่อยๆเดินจากไป......... โดยทิ้งหางตาไว้ที่ กร

อย่างอดมองไม่ได้ขณะที่เดินผ่าน........ กรดูยังโกรธเกลียดเขามาก เหมือนจะมากขึ้นด้วยซ้ำ..

ซึ่งนั่นไม่ดีเลย.......................... ไม่ดีต่อรักครั้งใหม่ของเขาเลย..T T

เทมได้แต่เดินคอตกไป ท่ามกลางความโล่งใจของเอส

ขณะที่กร.. ต้องมองตามไปจนเหลียวหลัง.......ด้วยความประหลาดใจ..

คนที่เดินจากไปนั่น ราวกับไม่ใช่นายเทพพิชัย!?....

ไม่เข้ามาท้าทายชวนทะเลาะ ดูถูกเขา หรือใช้กำลังเหมือนอย่างที่เคย...

เป็นเพราะโดนนิกกี้ซ้อมมาจนอ่วม หรือหมดแรงกันนะ หรือ.................

ไม่รู้สิ... เขาไม่เข้าใจเลย.... ต่อให้ไม่มีอารมณ์จะหาเรื่องเขาก็ตาม

แต่.................................

สายตานั่น!....... ไหงมันต้องมองเขาด้วยสายตาอย่างนั้นด้วย! มองเหมือน........

คิดถึง...!?

||||||||||||||*|| บ้าไปแล้วรึไงนะ! เขาถึงคิดได้แบบนี้!! เจ้าบ้าควายป่ายักษ์มันจะมาคิดถึง

หรือห่วงหาอาทรเขาได้ยังไง ถ้าเป็นพี่น้ำก็ว่าไปอย่าง

เด็กหนุ่มได้แต่คิดในใจอย่างงุนงง….. เขาไม่เข้าใจเจ้าลูกครึ่งบ้านั่นเลย

มันเหมือนมีอะไรอยากจะพูดกับเขา แต่ก็ไม่ยอมพูด...น่าหงุดหงิดเป็นบ้า!!

“โด่เอ๊ย!!มันน่าจะกลับไปได้ตั้งนานแล้ว! แม่งลีลา!” หนุ่มตี๋ออกอาการสมน้ำหน้า

ปนหมั่นไส้เทพพิชัย ทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายยอมกลับไปในที่สุด

“นิก----------กี้!..” เสียงปรามของเอสยังทำให้เจ้าตาตี่ขัดใจ

“โธ่! พี่เอส! ผมไม่ใช่พระเอกเหมือนพี่นะคร้าบ~! จะได้ใจดี หายเกลียดมันได้

ภายในหนึ่งวันน่ะ!” คนมีเรื่องกันมานาน จะให้เขาพูดดีด้วยคงทำไม่ได้หรอก

ที่นิกกี้พูดมานั้นคนหน้าหล่อก็เข้าใจ.... เขาเองก็ไม่ใช่คนใจดีอะไรนักหนา

เพียงแต่เห็นว่า การจะไปหาเรื่องจองเวรกันไม่หยุดหย่อน มันคงไม่ใช่ทางแก้ปัญหา

ที่ดีแน่..... หากเกิดเรื่องร้ายแรงกว่าหนนี้เขาจะทำเช่นไร...... เขาไม่อยากสูญเสียน้ำไป

ไหนๆฝ่ายนั้นยอมเลิกราไปแล้ว....... ต่างคนต่างอยู่คงดีที่สุด..

เมื่อใจเย็นลง เอสก็คิดอะไรๆได้มากขึ้น... และเขาก็หวังว่าแฟนหนุ่มของเขา..

คงจะคิดได้เช่นกัน… ว่าการให้อภัยนั้น คือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน

เอสบอกให้นิกกี้รีบไป ก่อนเดินกลับเข้าไปในห้อง โดยมีกรขอตามเข้าไปเยี่ยมน้ำด้วย

แต่คนน่ารักก็ยังหลับอยู่จริงๆ ดูไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว ดาราหน้าใสจึงขอตัวกลับทันที

แถมยังทำท่าร้อนรนรีบออกไปเหมือนนึกอะไรได้..

เด็กหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดินในโรงพยาบาล...หันซ้ายแลขวาชะเง้อชะแง้

เหมือนมองหาใครไปตลอดทาง... จนกระทั่ง..ได้เจอคนที่เขากำลังมองหา..

กรหยุดชะงัก... ยืนมองเทพพิชัยที่กำลังเดินออกไปนอกโรงพยาบาลอย่างชั่งใจ..

เทมเดินถือถุงยาไปที่รถตัวเองอย่างเหนื่อยๆ... ระหว่างทางเมื่อออกมาเจอลมข้างนอก

ปะทะกับเสื้อผ้าที่เปียกจนแห้งคาตัวไปแล้ว เจ้าลูกครึ่งตัวโตก็ออกอากรขนลุก

และจามเป็นระยะๆ..

พอเปิดประตูรถเข้าไปนั่งได้ ชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งกับเสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ของตัวเอง

ดูหน้าจอ มีคนโทรเข้าแต่เขาไม่ได้รับเกือบห้าสิบสายได้ เล่นเอาเทพพิชัยต้องนั่งมอง

โทรศัพท์ตัวเองเหงื่อตก...|||||||||||||| โดนตามตัวเยอะขนาดนี้เชียวหรือ..

มีใครโทรหาเขาบ้างนะ.... มีป๊า..... เฮ้อ~ แต่เขายังไม่อยากเจอกับป๊าตอนนี้เลย

วันนี้เห็นทีคงต้องไปขอนอนบ้านเจ้าเรียวเหมือนเดิม... อ้อ..ในรายชื่อนี้ก็มีเจ้าเรียว

อยู่จริงๆด้วย.... ท่าทางจะโดนบ่นยันหลับแน่วันนี้.... โหขนาดแม่นงค์ก็โทรกับเขาด้วย

อืม... มี...........เจ้ากุ้งแห้ง..

ก็อกๆ!!

เสียงเคาะกระจกรถทำเอาคนกำลังนั่งเหม่อต้องสะดุ้ง หันไปมองก็ยิ่งตกใจ

เทพพิชัยมองหน้าคนเคาะเรียกเขาค้างอย่างอึ้งๆ.... เจ้ากุ้งแห้งตัวจริงนี่หว่า!

กรทำหน้าขึงขังเคาะกระจกเรียกเทมซ้ำอีก เหมือนจะบอกให้เปิดออก

เมื่อเจ้ากล้ามโตรีบลดกระจกลงให้ เด็กหนุ่มก็ก้มตัวลงมาพูดด้วยพลางจ้องหน้า

“นี่! ไอ้บึ๊ก!! กูหวังว่ามึงคงจะรู้ตัวแล้วนะ! ว่าพี่น้ำน่ะเขาไม่เอามึงหรอก!!

แต่จะว่าไปกูว่าคนอย่างมึงน่ะก็คงไม่มีใครเอาหร๊อก!!! ไอ้ควายปัญญาอ่อน!แบร่!!”

ทำท่าล้อเลียนเขาเข้าไป กรดูจะสะใจมากที่ตามมาด่าเทมได้...

แต่คนที่นั่งอยู่ในรถกลับมองหน้าเขาเฉยซะงั้น!....... ดาราหน้าใสผิดคาดจนแทบเซ

อีกฝ่ายไม่โกรธเขาเลยรึ!!? แบบนี้เขาก็เสียเที่ยวสิ! ///////*// ฮึ่ย~!!!

เทมเอาแต่มองหน้ากรไม่วางตา.. เหมือนคิดอะไรบางอย่าง...

แล้วกรก็อึดอัดกับสายตาที่มองเขาไม่เหมือนอย่างเคยของเทม จนต้องโพลงถามออกไป

“นี่มึงมีอะไรจะพูดกับกูก็พูดมาเลยดีกว่า! มึงมองหน้ากูทำไมนักหนาวะ!?-*- ”

“....................ขอโทษนะ”

คำเดียวสั้นๆ... ที่เทมบอกกับกร ก่อนที่เขาจะเลื่อนกระจกรถขึ้น แล้วขับรถออกไป

กร ได้แต่มองตามรถที่แล่นไปจนลับตาด้วยความข้องใจเหลือเกิน...

....... ไม่น่าเชื่อที่เขาจะได้ยินคำว่า ขอโทษ จากปากของผู้ชายคนนั้น...

....................

........

************************************

“มึงหายหัวไปไหนมาวะ ไอ้สันดานเทม!!! มึงรู้บ้างมั้ยว่าใครๆเขา

เป็นห่วงมึงมากแค่ไหนเนี่ย!~”

เรียวที่สู้อุตส่าห์ตะลอนๆออกไปตามหาตัวเพื่อนด้วยความเป็นห่วงข้างนอก

ของขึ้นทันทีที่กลับมาเจอ เพื่อนตัวเองอาบน้ำสระผม ใส่ชุดเตรียมนอนเรียบร้อย

แถมกำลังนั่งดื่มนมอุ่นๆอยู่ในบ้านตน แต่ยังโชคดีที่ได้แม่นงค์เข้าห้ามไว้

ไม่ให้ลูกชายต่อว่าอะไรเจ้าคนที่เพิ่งอกหักสมบูรณ์แบบมาหมาดๆ......

เมื่อคุณหมอเรียวรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ก็ยังอดบ่นเทมบ้างเป็นระยะๆไม่ได้ แต่ก็ยังปลอบเพื่อน

“ดีแล้วไอ้เทม!......... กูล่ะดีใจจริงๆว่ะ!! ดีใจกับมึงด้วยนะเพื่อน!” พูดกับเพื่อนเสร็จ

ก็หันไปบอกขอบคุณโกโก้ร้อนแสนอร่อย ที่คุณแม่เพิ่งชงแล้วถือมายื่นให้

“มึงดีใจที่กูอกหักเนี่ยนะไอ้หมอ!? มึงใจดีกับกูม๊ากกกกกกเลย..||||||||*|| ”
เทพพิชัยทำตาค้อนใส่เพื่อนก่อนยกกาแฟขึ้นดื่ม

“เฮ้อ~! ไม่ใช่อย่างนั้นเว้ย! ที่กูดีใจคือดีใจที่มึงรู้ซะที ว่ามึงจะเอายังไงกับชีวิตตัวเอง”

เห็นเทมทำท่าจะน้อยใจเพราะคิดว่าโดนเยาะเย้ย เรียวจึงเขยิบเข้าไปตบไหล่เพื่อนเบาๆ

รีบพูดขยายความให้เข้าใจความหมายของเขาใหม่

แต่เทพพิชัยกลับชะงักนั่งนิ่งไป ก่อนค่อยๆบอกเรียวอย่างอ้อมแอ้มว่า

“ใครว่ากูรู้เล่า....... |||||||||||||||||| กูยังไม่รู้จะทำยังไงต่อดีเลย.... รู้แต่ตอนนี้กูคง

เข้าหน้าน้ำไม่ติด กลับบ้านก็ไม่ได้ กูยังไม่อยากคุยกับป๊าตอนนี้ว่ะ .....เรียว

ขอกูอยู่นี่ไปสักพักก่อนแล้วกัน..”

… เห็นใจเพื่อนแต่ก็เป็นห่วงพ่อของเพื่อนด้วย ป่านนี้คงยังนอนไม่หลับแน่..

หมอเรียวตัดสินใจโทรไปคุยกับนายยุทธพิชัย ซึ่งนั่นก็ทำให้คนเป็นพ่อเบาใจไปได้

เปลาะหนึ่ง แต่ก็ยังเป็นกังวลเหลือเกินว่าลูกชายจะไม่ยอมพบหน้า ไม่ยอมพูดด้วย

ถึงได้หนีหน้าเขาไปเช่นนี้ เพื่อนที่แสนดีอย่างเรียวจึงต้องเกลี้ยกล่อม ด้วยการให้เหตุผลว่า

ขอเวลาให้เทพพิชัยได้คิดทบทวนเรื่องของตัวเองบ้าง นายยุทธพิชัยจึงจำต้องยอม

ตามที่หมอเรียวขอ เพราะความรักลูก.. และคิดว่าลูกคงต้องการเวลาทำใจ

ก่อนจะได้กลับมาพูดคุยกับเขาเช่นกัน

“ แล้วเรื่องกรล่ะ มึงรู้รึยังว่าจะเอายังไง?”

หลังวางสายจากพ่อของเทม เรียวก็กลับมาซักไซ้เพื่อนต่อ

“..............................คิดว่านะ..”

“เฮ้ยรู้แล้วเหรอว่าจะทำไง!? ไหนบอกให้กูฟังซิ!” หมอเรียวถามตาโต อยากรู้พอๆกับ

คุณอนงค์นาฏที่อมยิ้ม รีบตั้งใจเอียงหู ฟังทั้งคู่คุยกันให้ชัดๆขณะที่ยืนชงชาร้อนอยู่ตรง

เคาน์เตอร์ใกล้ๆ

“......... ถึงเวลาแล้ว..ที่กูจะต้องเลิกเล่นเป็นพี่หมอทีซะที!... เพราะกูไม่อยากโกหกกรอีก”

คำตอบของเทมทำเอาเรียวร้องเอ้อ! คุณหมอหนุ่มตบเข่าฉาดอย่างชอบใจ

แม่นงค์เองก็ยิ่งยิ้มกริ่มเข้าไปใหญ่ พยักหน้าเห็นด้วยอยู่เงียบๆ..

“........ เพราะฉะนั้น........... พี่หมอที.........ต้องหายไป.... เหลือไว้แค่..”

เรียวและแม่ลุ้นรอฟังเทพพิชัยอย่างพลอยตื่นเต้นดีใจไปด้วย

“.......... ความทรงจำเท่านั้น...” เสียงพูดที่เริ่มแหบพร่า และเบาลงทำให้คำสุดท้ายฟังดู

เศร้าเหลือเกิน..... คนฟังทั้งสองต่างเหวอแล้วหันไปมองหน้ากันด้วยความงง

เรียวสบตากับแม่ พวกเขาต่างก็คิดเหมือนกัน คือไม่เข้าใจในสิ่งที่เทมพูด

เมื่อเทพพิชัยบอกว่าก็คงมีเพียงเท่านี้ สำหรับสิ่งที่เขาจะทำให้กรได้ คือการเลิกหลอกลวง

เพื่อนรักอย่างหมอเรียวก็ต้องรีบท้วงถามอย่างไม่เข้าใจทันที

“อะไรของมึงวะ!? นี่หมายความว่ามึงไม่คิดจะบอกความจริงกับเขาเหรอ!?”

“กู................................. จะเลิกติดต่อกับเขาตั้งแต่วันนี้ไป..”

“อ้าวแล้วความรักของมึงล่ะ!?”

ยังไม่ทันที่เทมจะพูด คุณอนงค์นาฏก็รีบช่วยลูกพูดท้วงติงอย่างไม่เห็นด้วยสุดๆ

“นั่นสิหนูเทม!? ทำอย่างนี้ไม่ได้นะลูก! ทำกับกรแบบนี้ไม่ได้นะ น้องจะเสียใจมาก”

เทพพิชัยวางแก้วนมลง อึกอัก และอึดอัดกับสถานการณ์ที่ถูกรุมคาดคั้น จนต้องกลั้นใจตอบ

“ก็ผม!|||||||||||||||| ผมไม่มีทางเลือกนี่ครับแม่! เขาเกลียดผมจะตายไป!

ถ้าหากว่าผมบอกเขาไปว่าผมเป็นใคร! เขาจะไม่ยิ่งเสียใจมากกว่าเหรอครับ!?..สู้

...ให้พี่หมอทีมันหายไปซะ ยังจะดีกว่า.. อย่างน้อยพวกเราก็จะมีแต่ความทรงจำที่ดีต่อกัน

......... ตลอดไป..”

กร......... เทพพิชัยนึกถึงกรแล้วก็ทำหน้าเศร้า.......

ตอนที่กรตามมาเคาะกระจกเรียกเขา..เพื่อถากถาง... คนที่ไม่มีใครเอาอย่างเขา

ก็รู้สึกตัว.............. ว่าความรักระหว่างเขาและกร

มันคงเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น...

เทพพิชัยไม่อยากจะทำผิดซ้ำรอยเดิมอย่างที่ทำกับน้ำอีก..

เขาก็ทำไม่ดีกับกร คงเป็นไปไม่ได้ที่กรจะให้อภัยเขา...... เขาเอาแต่หลอกกรมาตลอด...

มันคงเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวอีกสินะ หากเขาจะทำกับกรแบบนี้ต่อไป

ให้มันยุติลงซะทีดีที่สุด....

ทั้งเรียวและแม่จึงได้แต่ถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“แต่กรเขาชอบหนูมากนะ ไม่ว่าจะเป็นพี่หมอทีหรือนายเทพพิชัย มันก็ตัวหนูไม่ใช่เหรอลูก!?”

“เออว่ะ......... น่านสิ!?”

คุณแม่นงค์แนะ คุณลูกชายก็เห็นด้วยกับความคิดนี้

แต่เทพพิชัยกลับทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มเหงาๆ

“.......... ผมตัดสินใจแล้ว!........ ต่อจากนี้ไปจะไม่มีพี่หมอทีกับเจ้ากุ้งแห้งอะไรอีกทั้งนั้น!!

................ จะเหลือแต่นายเทพพิชัย! ไอ้คนที่ไม่มีใครต้องการนี่ล่ะ! ผมจะยอมก้มหน้า

รับความจริง และผมจะไม่ติดต่อกับกรอีก!”

“เฮ้อ~~~~~~!!~” สองแม่ลูกถอนใจพร้อมกัน... ก่อนส่ายหัวกลุ้มใจแทน

“แต่อย่างน้อยถ้าเทมตัดสินใจจะไม่บอกความจริงกับกร แล้วต้องการให้น้องคิดว่า

พี่หมอทีมีตัวตนอยู่จริงๆ เทมก็ควรให้พี่หมอทีได้บอกลาน้องนะลูก..

ไม่ใช่เล่นมาหายกันไปเฉยๆแบบนี้..” แม่นงค์ยังไม่ยอมแพ้... อย่างน้อยหากเจ้าตัว

ได้ลองคุยกับกรอีกสักครั้ง... อาจเปลี่ยนใจ แล้วนึกอยากบอกความจริงขึ้นมาก็ได้……

เทพพิชัยนิ่งคิดตามคำผู้ใหญ่ มองหน้าเพื่อนก็พยักหน้าสนับสนุนเห็นด้วยกับแม่ตลอด

เจ้ากล้ามโตคิดหนักกับการตัดใจครั้งนี้ กุมหัวบ่นว่าปวดหัวเมื่อยตัวอยากนอนขึ้นมาทันที

แต่ก็ถูกแม่นงค์เดินมารั้งแขนไว้ไม่ยอมปล่อยให้ไป จนคนถูกคาดคั้นต้องยอมรับปาก

“อ่า.||||||||||||||||... ครับๆ ตกลงผมจะคุยกับกรในคราบของไอ้หมอทีเนี่ยอีกครั้ง!

แต่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะครับ!!”

......................................

........................

..................... แล้วคืนนั้นเทพพิชัยก็ไข้ขึ้นจนได้.....

เจ้ากล้ามโตนอนเหงื่อซึมพลิกตัวไปมา ก่อนผุดผลัดลุกขึ้นมาหายาแก้ไข้ที่มีติดไว้

ในห้องนอน กินแก้อาการปวดหัวตัวร้อน....

......... ขณะที่กลืนยาแล้วดื่มน้ำตาม.. พลันหางตาของคนที่กำลังรู้สึกหนาว.. จนใจสั่น

ก็เหลือบไปเห็นความงดงามของดวงจันทร์กลางท้องฟ้ากว้างยามค่ำคืน..

จันทร์เต็มดวงที่ส่องแสงสกาวอยู่บนฟ้า มองเห็นผ่านม่านหน้าต่างนั้น...

สะกิดถูกความรู้สึกลึกๆในหัวใจของชายหนุ่มให้ไหวหวั่น...

สองขาที่ยังทานพิษไข้ไหวก็พากันก้าวเดินไป ยืนมองพระจันทร์ให้ใกล้ยิ่งกว่าเดิม..

ความเหงา.... อ้างว้าง.... และหว้าเว่.. ความรักที่ไม่อาจสมหวัง..

ความทรมานที่เขาต้องเจอ .........เป็นเหมือนโทษทัณฑ์ที่เขาสมควรได้รับ

......แต่น้ำตาที่คลอเอ่ออยู่บนใบหน้าที่มองเหม่อโต้แย้งความคิดความเข้าใจ

ในเรื่องที่ตัวเขาเองกำลังพยายามยอมรับมันอย่างยากลำบาก..

ถึงแม้เขาจะไม่ได้เป็นคนดี.. เป็นอย่างที่ใครๆต้องการ แต่คนอย่างเขา...

ก็มีความรัก...

และอยากจะได้มีความรักกับใครสักคนมานานเหลือเกิน....

คนที่เขารอ.. จะรอเขาบ้างมั้ย...

เมื่อไหร่จะมีคนเต็มใจ ยอมรับเอาความรักที่ล้นใจไปจากเขาเสียที...

ไอ้หนุ่มลูกครึ่งเบือนสายตาลงก้มมองหน้าปกนิตยสาร ที่มีรูปเด็กหนุ่มช่างพูด

กำลังยิ้ม... ใบหน้าหล่อใสนั้น ช่างมีสายตาที่ซื่อตรง......และสดใส

ดาราวัยรุ่นชื่อดังที่ฝากตัวฝากใจ ขอเป็นน้องชายที่น่ารักของเขา..

ไม่สมควรจะได้รับความเสียใจอีกครั้งกับความรักนี้...

“พี่ขอโทษนะกุ้งแห้ง...”

ก่อนที่จะรู้สึกมึนหัว และพร่านัยน์ตาไปมากกว่านี้ เจ้าคนป่วยที่ต้องนอนคนเดียว

ก็พาสังขารที่อ่อนล้าของตนขึ้นเตียง ไปนอนหนาวสั่นใต้ผ้าห่ม..

คืนนี้ช่างหนาวเหลือเกิน... ทั้งที่คนจับไข้ตัวร้อนสั่น แต่กลับรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ

พยายามนอนกอดตัวเองเท่าไหร่ก็ไม่คลายหนาวเลย

เทพพิชัยหลับตาลงแล้วได้แต่คิดสมเพชตัวเอง......

คงไม่มีใครคิดหรอก..... ว่าวันนี้.. ผู้ชายคนนี้...

กำลังนอนร้องไห้เพียงลำพัง..

..................................................

..............................

...............

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

.............. ช่วงสายของวันรุ่งขึ้น.. ณ โรงพยาบาล..

ทั้งที่บอกให้ทราบโดยทั่วกันแล้ว ว่าน้ำเข้าโรงพยาบาลอีกแค่วันเดียวก็กลับบ้านได้

แต่เหล่าเพื่อนดารา เพื่อนทีมงานและคุณผู้จัดการส่วนตัวสาว ต่างก็ยกขบวนกันมาเยี่ยมเยียน

ให้ครึกครื้นราวกับมีตลาดนัดอยู่ในห้อง....ทุกคนพากันหอบหิ้วของฝาก ของบำรุงร่างกาย

กันมาเพียบ และยัดเยียดให้น้ำกินแทบอ้วก||||||||||

หนุ่มน่ารักรู้สึกเพลียแต่ก็ยังฝืนยิ้มให้ด้วยความซึ้งในน้ำใจของเพื่อนๆ

ใกล้ช่วงอาหารกลางวันคนมาเยี่ยมทั้งหลายก็ขอตัวลากลับไปทำธุระต่อ

ไม่ลืมบอกให้น้ำหายเร็วๆ แต่ก็ยังคงเหลือเจ้าดาราที่ชอบทำตัวว่างงานทั้งที่ไม่ค่อยว่าง

อย่างกร บิวและก๊อป อยู่โยงเฝ้าน้ำต่อด้วยความเป็นห่วงเกินพอดี?...

ไม่ยอมขยับไปทำงานทำการที่ไหนแต่อย่างใด|||||||||||||||

“อ๋อ อื้มม เข้าใจแล้วไม่ต้องห่วงทางนี้นะ พี่น้ำเขาเพื่อนเยอะ หึ..นายก็เข้ามากินข้าวที่นี่ก็ได้

ของกินเพียบเลยล่ะที่นี่น่ะ อื้มๆ แล้วพี่จะบอกพี่น้ำเขาให้นะ แค่นี้นะนิกกี้..”

เอสนั่งข้างกรที่โซฟา คุยโทรศัพท์กับนิกกี้ ..หนุ่มหน้าตี๋บอกช่วงบ่ายจะรีบเข้ามาหาพี่ชาย

คนหน้าหล่อตั้งใจจะพูดกับน้ำ แต่พอหันไปมองก็เห็นเพื่อนตัวเองกำลังแย่งกันเล่นเป็น

นางพยาบาลให้วุ่น..

“หืมม~..น้ำจ๋า~! น้ำต้องกินเยอะๆน้า~!! อย่ามัวแต่นั่งเหม่อซี่! เดี๋ยวไอ้เอส

มันก็มาแย่งกินหมดหรอก นี่บิวอุตส่าห์ทำเองกับมือเลยนะน้ำ~~ ยิ้มหน่อยสิจ๊ะ..โธ่~

หรือว่ารู้สึกไม่ดีตรงไหน!? บอกบิวได้นะ บิวจะไปตามคุณหมอให้ทันทีเลย.. น้ำ...”

บิวนั่งเก้าอี้ข้างเตียงประคบประหงมน้ำราวกับไข่ในหิน..

แต่ดูแล้วนางเอกสาวเพื่อนซี้ ค่อนข้างจะทำตัวเหมือนพวกพี่เลี้ยงเด็กมากกว่า

นางพยาบาลในสายตาของเอส พอกับก๊อปที่นั่งประกบคู่อยู่อีกฟากหนึ่ง

หนุ่มแต๋วร่างบึ๊กเปลี่ยนบทมาเป็นแม่นม ยื่นใบหน้าหล่อเข้มของตนเข้าไปใกล้กับ

ใบหน้าหวานของหนุ่มน่ารักที่ยังนั่งซึม.. ก่อนจะเอาหน้าผากแตะกันเพื่อวัดไข้

แล้วร้องโวยวาย จนทุกคนรีบหันมารุมดูอย่างตกใจ

“โอ๊ย~!!!!||||||||||| ตายแล้ว! ตายแล้วๆๆๆ!!! พี่น้ำทำไมซึมกะทือแบบนี้ล่ะค้า~!!?

โฮ~~ไม่เอานะค่ะ! ไข้ก็ไม่ขึ้นสักหน่อยอ่ะ!? หืมมหรือว่า!! พี่น้ำอยากกินอย่างอื่น

ที่ไม่ใช่ข้าวต้มไฮโซรสชาติโหลยโท่ยของเจ้บิวค่ะ!(ชี้ไปที่หน้านางเอกสาวรุ่นพี่ให้สะดุ้ง

ถลึงดุตาใส่//////*//) อ่ะโอ๊ย! เจ็บนะเจ้!!(โดนบิวตีแขนล่ำๆดังเพี๊ยะ)

เอางี้ค่ะ~ พี่น้ำขาหม่ำไอติมมั้ยคะๆ!! เดี๋ยวน้องก๊อปจะลงไปหาซื้อให้น้า~!!!”

ว่าแล้วทั้งดาวร้ายและนางเอกสาว ที่ในชีวิตจริงกลับเป็นเพื่อนสาวที่ซี้กันมากกว่าใคร

ต่างก็พร้อมใจกันโอบกอดล้อมรอบตัวคนน่ารักไว้ ...

พาให้ดาราหน้าใสรุ่นน้องอย่างกร กับดาราหน้าหล่อรุ่นพี่อย่างเอสต้องกุมขมับส่ายหน้า .||||||||*||

ปวดหัวแทนคนถูกเอาใจที่นั่งเหงื่อตก โดนกอดแน่นอยู่ตรงกลางระหว่างเจ้าสองคู่ซี้นัก...

“นี่ถามจริงๆเหอะ! พวกแกจะเว่อร์กันไปถึงไหนห๊า!!? น้ำเขาโตแล้วนะไม่ใช่เด็กสามขวบ

จะได้โอ๋กันมากมายขนาดนี้! เกรงใจบ้างเถอะครับเพื่อน สงสารคนป่วยหน่อย!

จะไม่ได้พักผ่อนก็เพราะพวกแกนี่แหละ!!” เอสอดไม่ได้ต้องมายืนท้าวสะเอวด่าเพื่อนหน้านิ่งๆ...

“พี่บิวครับ พี่ก๊อปครับ... ผมว่าปล่อยพี่น้ำก่อนเหอะครับ||||||||||||| ผมร้อนแล้วก็

..(เสียงเบา) รำคาญแทนอ่ะครับ..” กรละสายตาจากโทรศัพท์ที่เขากำลังจดจ่ออยู่ขึ้นมาพูด

เป็นผลให้ทั้งก๊อปและบิวขัดใจบ่นงึมงำว่า พวกผู้ชายน่ารำคาญ...

เอสกับกรสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนแอบหัวเราะขำ ที่น้ำนั่งทำหน้างง เมื่อสองสาวต่างเพศกัน

หันหน้ามาบอกไม่ได้นับรวมน้ำเข้าไปด้วย.......เอ.?

( หมายความว่านี่เขาไม่นับกูเป็นผู้ชายด้วยเหรอวะ||||||||||)

เมื่อตัวป่วนทั้งสองยอมลงไปนั่งที่โซฟารับแขก ก็ตั้งหน้าตั้งตาแกะขนมกินแล้วเมาท์นู่นนี่

ให้น้ำฟังอย่างสนุกสนาน.. คนน่ารักก็ได้แต่เอนตัวพิงหมอน นอนยิ้มให้ทั้งคู่

คนที่สังเกตเห็นว่าน้ำแปลกไป... เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจตลอดเวลา ก็คงมีแค่เอส..

ไว้จะต้องถามเมื่ออยู่กันตามลำพังสองคนให้ได้ .... น้ำกำลังคิดอะไรอยู่?...

ก็อกๆๆ!!!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องก่อนเปิดเข้ามา พาให้ทุกคนสนใจหันไปมอง..

........นายแพทย์หนุ่มเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสร้างมิตรภาพกับเหล่าดาราทั้งหลาย

รวมไปถึงคนป่วยบนเตียงด้วยท่าทีที่สุภาพ

“อุ้ย!!///////// อร๊ายยย~!!!! อีเจ้! เสป๊คน้องก๊อปๆ!!!!คุณหมอหล่อมว๊ากกกกกก~!!

อ๊ายย~อีก๊อปจะละลายแล้วเจ้!!!” ทันทีที่ก๊อปเห็นหน้าหมอ ก็ถึงกับตาโต รีบเขยิบเข้าไป

ดึงแขนเสื้อของดาราสาวรุ่นพี่มาทึ้งแก้เขิน กระซิบบอกความในใจก่อนบิดไปบิดมา

อย่างห้ามใจไม่อยู่ “อีน้องก๊อปขา!!!-*- หล่อนเก็บกิริยาเดี๋ยวนี้นะยะ!!!! ปั๊ดตีตายเลย!”

แต่เจ้บิวที่น่ารักก็ปรามหนุ่มรุ่นน้องแอบสาวให้รีบเบรกรอยยิ้มเผยความนัยจนตัวโก่ง

“คุณหมอเรียว!” เสียงทักอย่างประหลาดใจของกรที่ลุกยืนมองคนเข้ามาตาโต

ทำให้พวกเพื่อนรุ่นพี่นั้นมองหน้ากันไปมาอย่างงุนงง ก่อนจะนึกออกถึงเรื่องที่กร

เคยเล่าให้ฟัง... เพื่อนของคุณหมอที่กรมีใจให้คนนั้นสินะ

“สวัสดีครับทุกคน สวัสดีครับน้องกร......... สวัสดีครับ..... คุณน้ำ..”

เรียวทักทายแล้วหันไปจับจ้องอยู่ที่คนไข้บนเตียง... ที่ทำให้คนธรรมดาอย่างเขาตื่นเต้นได้

กลับไม่ใช่เหล่าดาราหน้าตาดีที่ดูมีรัศมีเปล่งประกายคนไหน แต่เป็นชายหนุ่มน่ารัก

ที่สวมชุดคนป่วยของโรงพยาบาล ซึ่งนั่งมองเขาตอบอยู่บนเตียงตรงหน้า!!

เรียวเพิ่งจะได้เห็นตัวจริงของน้ำก็วันนี้เอง คุณหมอลูกครึ่งญี่ปุ่นยืนนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่

ตาสวยจริงๆ....ขนตายาวๆนั่นยิ่งทำให้ดูหวาน รับกับจมูกโด่งเรียวและริมฝีปากบางเข้ากันนัก

แก้มเนียนใสดูนุ่มน่าจับ ยิ่งทำให้น่าหมั่นเขี้ยว... ขนาดป่วยอยู่อย่างนี้ ผิวก็ยังขาวอมชมพู

ไม่ซีดหรือโทรมให้ดูหมองลงสักนิด.. รูปร่างเพรียวบอบบาง … มองแล้วน่าทนุถนอม

น่ารัก!......... น่ารักเกินไปแล้วผู้ชายคนนี้!//////

มีผู้ชายที่น่ารักเสียยิ่งกว่าผู้หญิงแบบนี้ด้วยหรือ!!!

ก็สมแล้วที่เพื่อนเขาจะคลั่งไคล้ถึงขนาดนั้น สมแล้วที่ทำให้ผู้ชายทั้งหลายมารุมรัก...

แล้วยังทำให้ดาราดังอย่างเอส ยอมเสี่ยงแลกทุกอย่างเพื่อคนรักได้ขนาดนี้...

ขนาดตัวเขาเองที่มีรสนิยมต่างกับเพื่อนยังคิดเลย ว่าน้ำ ......... น่ารักสุดๆจริงๆ...//////

หลังจากมองหน้าน้ำจนเพลิน... เรียวก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนหันไปยิ้มให้กรที่เข้ามาสะกิด

เรียกเขาเพื่อถามอย่างตื่นเต้น “นี่!//// คุณหมอเรียวทำงานที่โรงพยาบาลนี้เหรอครับ!?”

“555........ เอ่อคือ เปล่าหรอกครับ...เผอิญ!......... พี่มาหาเพื่อนที่นี่! แล้ว|||||||| เอ่อ..

555 แบบว่าเพื่อนมันคุยให้ฟังว่ามีดารามาที่นี่หลายคน คุยไปคุยมารู้ว่ามีน้องกรด้วย

พี่เลยถามเพื่อนว่าอยู่ที่ไหนแล้วแวะมาหาครับ”

ตอบอย่างที่เตรียมมา... เรียวลำบากใจที่ต้องโกหกกร แต่เขาก็ทำเพื่อเพื่อน....

ที่สุดก็ถูกขอร้องให้มาเยี่ยมน้ำแทนจนได้... ถึงจะหวังอ้างชื่อกรมั่วนิ่มเข้ามาหา

แต่คุณหมอหนุ่มก็ไม่คิดว่าจะได้เจอจริงๆอย่างนี้หรอก (บังเอิญมาถูกจังหวะชะมัด|||||||||||||)

เอสยืนมองเรียวอย่าง...... ไม่ค่อยพอใจ และแคลงใจนัก...

ทำไมเจ้าหมอนี่จะต้องจ้องมองแฟนเขาขนาดนี้ด้วย..

“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าคุณ.. รู้จักกับน้ำมาก่อนเหรอครับ?” คนหน้าหล่อเขยิบเข้าไป

ยืนใกล้คนน่ารักของเขาให้มากขึ้นก่อนหันไปถามแขกของกร..

“... เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอครับ?” น้ำแน่ใจว่าเขาไม่เคยเห็นหมอเรียวมาก่อนด้วยซ้ำ..

“นั่นสิครับ!? ...... เอ๊ะผมว่า..เมื่อกี้ผมยังไม่ได้แนะนำให้คุณหมอรู้จักกับพี่น้ำเลยนะครับ

แล้ว....... หมอเรียวรู้ได้ยังไงอ่ะครับ ว่านั่น... พี่น้ำ?...”

กรขมวดคิ้วชนกันมองหน้าอีกฝ่าย รุกถามด้วยความประหลาดใจและสงสัย

คนอื่นหมอเรียวอาจรู้จักโดยไม่ต้องแนะนำตัวด้วยซ้ำ เพราะที่อยู่ในห้องนี้น่ะ

ดาราดังๆกันทั้งนั้น.... แต่... พี่น้ำไม่ใช่ดาราสักหน่อย..

ฝ่ายคุณหมอหนุ่มที่โดนทุกคนรุมจ้องก็อึกอัก ยกมือปาดเหงื่ออย่างตื่นตกใจ

เขาทำพลาดซะแล้ว!!||||||||||||||

ยิ่งตอบไม่ได้ ยิ่งทำให้ทุกคนในห้องมองมาที่เรียวเป็นตาเดียว

เจ้าตัวก็ยังทำเป็นยิ้มแย้มไว้ก่อน แต่ในใจเขานั้นกำลังคิดหาทางแก้ตัวเพราะกลัว

ความแตกเป็นพัลวัน............. ไอ้เพื่อนเทมนี่มันช่างหาเรื่องมาให้เขาจริงจริ๊งงงง!

***
แหม555ไม่อยากจะบอกเลยว่าวิใจอ่อน55 ความจริงตามเนื้อเรื่องที่วางไว้เดิม
เทพพิชัยจะต้องชอกช้ำระกำใจยิ่งกว่านี้ เสียเลือด เสียน้ำตายิ่งกว่านี้อีกสองสามเท่า
เอาให้ร้องไห้โฮขี้มูกโป่งหนักจนคนอ่านอาจจะ น้ำตาเล็ดน้ำตาร่วงตามกันไปเลย
แต่วิรู้สึกว่าคนอ่านของวิจะน่ารักกันทุกคน5555 ยังไงน่ะเหรอค่ะ
ก็อีตอนแรกเห็นบอกอยากให้จัดการเจ้าเทมกันนักหนา เกลียดมันกันจัง
แต่พอเอาเข้าจริงๆ ทุกคนก็บอกวิเป็นเสียงเดียวกันหมดเลยว่า สงสารเทมจังเล้ยยยย~~~~ 55
วิเลยยอมใจอ่อนลดความแรงที่เทมต้องเผชิญลงให้ ^^ หวังว่าจะถูกใจกับตอนนี้นะจ๊ะ

ตอบจ้ะ^^

ถึงคุณอาณาจักร์แห่งเรา // 555แสดงว่าซาดิสต์จริง555 เทมจะเศร้าไปถึงไหนกันนะ555 ดีใจที่ชอบค่ะแล้วจะพยายามเข็นตอนต่อของตอนนี้ออกมาเร็วๆนะค่ะ ><

ถึงคุณ Kaey // ไม่รู้จะว่าไง เจ้าเทมรู้ใจตัวเองแต่ไม่รู้จะทำเช่นไรดี แอบกระซิบบอกว่าอ่านๆไปเดี๋ยวมีเฮขึ้นเรื่อยๆล่ะค่ะคู่เทมกะกรนี่ อิอิ แต่คู่เอกเราก็ห้ามคลาดสายตาเชียวเดี๋ยวเจอมดกัดเบ้าตาแตกอีก555

ถึงคุณ pjang // ขอบคุณเช่นกันค่ะที่ถูกใจนิยายของวิ^^ เห็นคุณค่าของมันแล้วคิดว่ามันสนุก คิดซะว่าเป็นเพื่อนกันนี่ล่ะค่ะถูกแล้ว55 ถ้าอ่านเรื่องนี้แล้วไม่โดนใครว่าบ้านี่ดิแปลกล่ะ555 บางตอนแต่งไปยังขำไปว่าเราบ้าอ่ะป่าววะ!55

สิ่งที่วิทำ ถ้าสามารถทำให้คนอ่านมีความสุข และเข้าใจในสิ่งที่วิต้องการจะสื่อ ก็ถือว่าวิประสบความสำเร็จแล้วล่ะค่ะ แค่วิรู้ว่ามีคนที่รอวิอยู่เสมอ ก็ดีใจแล้ว แม้จะไม่มากมายมหาศาล แต่ก็ภูมิใจที่มีชนกลุ่มน้อยถือกำเนิดขึ้น ดีใจจริงๆค่ะขอแค่มีแฟนๆที่น่ารักคอยให้กำลังใจกัน วิก็จะยิ้มแป้นทุกครั้งที่อ่านเจอเลยล่ะ

ปลาลิง... คิดถึงจังๆๆ อยากมาหาอีกเร็วๆอ่ะ55 สาธุ! ขอให้คนอ่านก็คิดถึงเรา >< แหมก็เรื่องนี้ยังอีกยาว อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า~~

Create Date : 11 กรกฎาคม 2555

Last Update : 11 กรกฎาคม 2555 21:33:55 น.

4 comments

Counter : 2559 Pageviews.

ยังยืนยันว่าสงสานเทมแต่ก็สะใจ เทมยังต้องเจออะไร ๆ ให้มากกว่านี้แหละ ไม่เพียงแต่เทมเท่านั้น กรก็เหมือนกัน แล้วจะรอตอนต่อนะครับ ตอนนี้โทนเรื่องแบบหม่นมว่ากกก รู้สึกดีที่คุณวิรักษาโทนได้อย่างนิ่งดีเยี่ยม อย่างไรแล้วอย่าอวสานเร็วนะครับ คนอ่านคิดถึงแย่

โดย: อาณาจักรแห่งเรา

วันที่: 12 กรกฎาคม 2555 เวลา:17:17:34 น.

ตอนต่อไปขอพี่เอสดูแลน้องน้ำแบบหวานๆเลยนะคะ อิอิ
ส่วนตอนนี้เริ่มสงสารไอ้คุนเทพฯ นิดๆแล้วค่ะ ไม่รู้ว่ากรจะเข้าใจมั้ย

ยังไงก้อรออ่านอยู่นะคะ ^^

โดย: Kaey IP: 31.220.252.188 วันที่: 14 กรกฎาคม 2555 เวลา:3:57:15 น.

ยิ่งได้อ่าน ยิ่งรู้สึกดีมากๆ เลย อย่าพึ่งรีบจบน่ะค่ะ ไม่ได้อ่านนิยาย ที่สนุกขนาดนี้นานมากแล้ว แล้วน้องก๊อบล่ะค่ะ จะมีลุ้นคู่ใครบ้างมั๊ยค่ะ

โดย: pjang IP: 110.49.235.67 วันที่: 14 กรกฎาคม 2555 เวลา:21:07:04 น.

ตอนนี้เอสเป็นพระเอกมั๊กๆ แต่เทมน่าสงสารที่สุดเลย เศร้ามากเลยละคะ โดนกรด่าซ้ำอีกต่างหาก ขอให้คู่นี้ได้รักกันเร็วๆ นะคะ สนุกมากมายค่ะ
JHG รอตอนต่อไปอยุ่นะคะ คุณวิสู้ๆ

โดย: JHG IP: 110.49.233.114 วันที่: 16 กรกฎาคม 2555 เวลา:22:50:07 น.