ตอนที่ 31 ไอศกรีม ครีมเค้ก และโดนัท > < .../2 (yaoi)
***นี่คือเรื่องที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลจริงหรือสถานที่จริงใดๆทั้งสิ้น และเป็นฟิคy ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย ขออภัยอย่างยิ่งหากมีการใช้คำไม่สุภาพในการแต่งฟิคนี้บ้างเพื่อให้เหมาะสมกับเนื้อเรื่อง ใครที่ไม่ชอบแนวนี้ก็จะได้ไม่ต้องอ่านคะ แต่ถ้าใครถูกใจ tsk.ขอบคุณมากมายที่ติดตามกันนะคะ เรื่องน่ารักฮาๆค่ะลองอ่านดูก่อนอาจจะชอบก็ได้นะ^^
(ขออภัยหากลงฟิคตอนต่อไปช้า... แต่จะอัพให้ตลอดแน่นอน รอหน่อยนะจ๊ะ)
*** ต่อนะจ๊ะ^^
.
เมื่อดาราหน้าใสเข้ามาภายในห้องที่เจ้าของ ยกให้เป็นห้องส่วนตัวของเขา
ชั่วคราวได้ ก็รีบขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียงนอน แล้วเปิดอ่านข้อความในจดหมาย
ด้วยแววตาเป็นประกาย .... พี่ซื้อมาให้ ต้องกินให้หมดนะ ไอ้กุ้งแห้งเอ๊ย!.....55
แค่ขึ้นต้นมา ข้อความจากคนที่เขาเฝ้ารอ มันก็ทำให้รู้สึกดี จนต้องขำคิกคัก...
อ่านไปก็ยิ้มดีใจไป และลงท้าย ก็ยังเต็มไปด้วยความหวังดีที่มีให้เขาเหมือนเดิม...
เมื่อรู้ตัวว่าอกหัก............... เขากลับไม่ต้องเศร้าและรู้สึกเดียวดายอย่างที่คิดไว้
เป็นเพราะคนที่ซื้อโดนัทกล่องนี้มาให้เขา ....แค่เมื่อวาน ลองแกล้งเดินไปเดินมา
แล้วบ่นว่าอยากกินให้คุณหมอเรียวได้ยิน
เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ
คนคนนั้นคอยเอาใจใส่เขาไปเสียทุกเรื่อง .................
ตัวเองก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เสียหน่อย รู้ดีนักนะ....///////
( ผมแอบได้ยินเขาชอบโทรมาถามหมอเรียว ว่าผมอยากได้อะไรบ้างทุกวันเลยครับ)
เฮ้อ~
จะว่าไปก็พิลึกคนจัง.... ไม่ยอมเจอหน้าแต่ชอบแอบมาหา...
ไม่ยอมคุยโทรศัพท์ด้วย แต่ชอบเขียนจดหมายทิ้งไว้แบบนี้...........
555ประหลาดชะมัด...หึ.... แต่ก็..............................ใจดีจังเลยน้า.......~~~////////
เด็กหนุ่มพูดรำพึงก่อนล้มตัวลงนอน หยิบโดนัทขึ้นมากินหนึ่งชิ้น... นึกไปถึงเรื่อง
ที่เกิดกับเขาแบบไม่คาดฝันเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...
............................... วันนั้นเขาต้องขับรถหนีจากภาพบาดตาบาดหัวใจ
ระหว่างดารารุ่นพี่ที่นับถือ กับคุณผู้ช่วยหนุ่มสุดน่ารักที่เขาเฝ้าหลงรัก...
เขาไม่สนแล้วว่าสองคนนั้นจะกลายเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่
...รู้แต่ว่าเขาเป็นแฟนกันไปแล้ว! และตอนนั้นเขากำลังเสียใจที่สุด.....
เมื่อกลับไปที่บ้านซึ่งไม่มีใครอยู่ของตัวเอง ก็รู้ได้ว่าทุกคนยังไม่กลับจากที่ทำงาน..
เด็กหนุ่มครุ่นคิด... เห็นแต่ภาพเดิมๆ.... ภาพของคนน่ารักที่เกรี้ยวกราดใส่เขา
เพราะโกรธที่เขาทำร้ายพี่เอส... ราวกับว่าเสียงของพี่น้ำยังก้องอยู่ในหัวสมองตลอด
เวลา และเขาได้ยินแต่คำว่า [ ถึงกูจะเป็นแฟนกับเอส มึงก็ยังเหมือนเดิมใช่มั้ย]
ใช่สิ! เขามันก็เป็นได้แค่น้องชายเหมือนเดิม!!!||||||||||||||||||*||
ทั้งที่เขารัก! รัก! รักมาตลอด ไม่ใช่แบบเพื่อนหรือพี่น้อง !
ผมรักพี่.................. แต่พี่ไม่เคยคิดอะไรกับผมเลยใช่มั้ย......ฮึก....ฮึ...ฮึก..ก..
น้ำตาของเด็กหนุ่มเพิ่งมาไหลร่วงเอาก็ตอนนี้เอง.... น้ำตาที่เสียให้รักครั้งแรก
นั่งปล่อยความรู้สึกอยู่ในห้องตนเองได้สักพัก ..... ก็ตัดสินใจเข้าไปที่ห้องหนังสือ
ของคุณพ่อ.... เปิดตู้เก็บของสะสม แล้วหยิบไวน์ยี่ห้อดีติดมือออกจากบ้านไป..
...................................
..................
............
เมื่อขาดความยั้งคิดแล้ว ยิ่งได้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์บวกเพิ่มเข้าไปด้วย
เด็กหนุ่มก็ทำในสิ่งที่ไม่น่ากระทำ... กรขับรถด้วยความเร็วสูงขณะที่ดื่มไวน์ไป....
ปาดน้ำตาไปตลอดทาง...
จะให้เขากลับไปทำงานในสภาพนี้คงไม่ไหว มือถือไปอยู่ทางไหนแล้วก็หาไม่เจอ
คงไม่พ้นทำหล่นไว้ที่ไหนสักแห่ง......... เฝ้าถามตัวเอง...เขาจะมุ่งหน้าไปที่ไหน
ตัวเองก็ยังไม่รู้ .........รู้เพียงแต่ทุกวินาทีสำหรับเขา มันช่างทรมานเหลือเกิน!
นี่เขาจะผ่านความเจ็บช้ำในตอนนี้ไปได้อย่างไรกัน..
..........ไม่เคยเลยสักครั้ง ที่จะต้องรู้สึกทรมานราวกับมีไฟแผดเผาข้างในอกอย่างนี้
ทำไมมันถึงได้ร้อนรุ่ม ทุรนทุรายเหมือนจะอยู่ไม่ได้! ทำไมมันทรมานอย่างนี้!!
เจ็บ..........ข้างใน... จุกอยู่ในอก กับการฝืนกล้ำกลืนถ้อยคำมากมาย เก็บคำที่อยาก
จะพูดไว้เพียงข้างในใจ เมื่อได้เห็นสายตาชิงชังจากคนที่เขารัก........
..... ความเจ็บปวดข้างใน มันเหมือนจะลามออกมาภายนอกด้วยแล้วในตอนนี้
เขารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่างกาย หน้าก็ชา หัวก็ปวดตุบๆ มันมึนเคว้งคว้างไปหมด
คงเพราะดื่มไวน์ค่อนข้างแรงเข้าไป......... ทั้งที่ไม่เคย...
แต่ถึงร่างกายเป็นอย่างไรก็ช่าง เขาไม่อยากจะสนใจ..............
เพราะที่เจ็บที่สุด.... มันคือหัวใจ
.................... พี่น้ำ........... ผมรักพี่นะ ผมรักพี่!..... พี่ได้ยินบ้างมั้ย!!.......
ผมอยากให้พี่รู้!... อึก.....อย่ามองผมแบบนั้นอีกได้มั้ย............ฮึกก......ฮึก..
พี่น้ำฟังผมหน่อยได้ม้ายยยยยย!!!......................ผมรักพี่นะ............ พี่น้ำ...
เด็กหนุ่มยกขวดไวน์กระดกขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่ หลังพร่ำรำพันถึงคนสำคัญ
ที่ทำเขาเจ็บปวดโดยที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย เท้าก็เหยียบคันเร่งเข้าไปอีก
เขารู้จุดหมายที่จะไปแล้ว ..........
......................
..........
... คิดมาถึงตอนนี้ ได้
..
กรที่นอนเคี้ยวขนมโดนัท แล้วมองเพดานห้องสีขาวสะอาดตานิ่งๆ
ก็ได้แต่ถอนใจออกมา .......... วันนั้นเขาไม่น่าบ้าอย่างนั้นเลย หากเกิดอุบัติเหตุ
หรือถูกตำรวจจับขึ้นมา คนที่เสียใจคงไม่ใช่เพียงเขาเท่านั้น วินาทีนั้นเขาไม่มีสติยั้งคิด
ไม่คิดถึงคนอื่นบ้างเลยจริงๆ... เขาช่างโง่เขลา... สมแล้ว ที่พี่น้ำไม่แล....
นี่ก็ยังไม่รู้ว่าจะกลับไปเข้าหน้าทุกคนติดอย่างไรดี...
ป่านนี้พี่โอบคงโกรธเขาจนอยากแล่เนื้อเอาเกลือทา...||||||||||||
...พี่น้ำเองก็คงรู้แล้ว ว่าเขาโกหก..... เขาจะถูกทุกคนเกลียดเอามั้ยนะ....
กรย่นหน้าผากอย่างคิดไม่ตก เอาโดนัทที่กัดค้างไว้ตีหัวตัวเองถอนใจไปมา
แต่เมื่อเบือนสายตาไปเห็นกระดาษจดหมาย ที่วางอยู่ข้างตัวก็พลันยิ้มออก...
หนุ่มหน้าใสกระเด้งตัวลุกจากเตียงขณะที่ยังคาบโดนัทไว้ ก็รีบตรงไปหยิบ
กระดาษกับปากกาบนโต๊ะข้างหัวเตียง มาเขียนข้อความถึงคนใจดีของเขาบ้าง
ขอคำปรึกษาจากคนนี้น่าจะเข้าท่าที่สุด///////
เอ....ขึ้นต้นไงดีหว่า......อื้ม!.. ขอบคุณนะครับ พี่หมอที...หึ...
***************************************
......
............
................... เทพพิชัยขับรถกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี หลังเพื่อนซี้รีบโทรมา
รายงานว่า เจ้าเด็กบ้านั่นเสียดายที่ไม่เจอเขาใหญ่ แต่ก็ดูดีใจมากที่ได้ขนม
กับจดหมาย.... ถึงเขาจะอยู่เมืองนอกมาตั้งแต่เล็ก แต่ป๊าก็บังคับให้เรียน
อ่านเขียนทั้งภาษาไทยและภาษาจีน นอกเหนือจากภาษาอังกฤษด้วย เพื่ออนาคต
ทางธุรกิจ เมื่อถึงเวลาต้องกลับมาช่วยงานป๊าที่เมืองไทย
เจ้าเด็กนั่นบ่นเสียดายแสดงว่า คงอยากเจอเขามากสินะ
เมื่อนึกไปถึงเรื่องการต้องเผชิญหน้ากับเจ้าคู่อริตัวแสบ..........
เจ้าหนุ่มลูกครึ่งก็อดทำหน้ายุ่งแล้วถอนใจไม่ได้...
เขาไม่ได้ตั้งใจจะสร้างความสัมพันธ์แปลกๆ แบบนี้ขึ้นมาเลย.........
เริ่มแรกเขาต้องการเพียงแค่แกล้งเล่นเท่านั้นเอง......
แต่เรื่องมันก็ดันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว..
.. เมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน.....
ช่วงดึกของวันนั้น..... เทพพิชัยกับหมอเรียวกำลังกลับบ้าน... หลังไปงานเลี้ยง
ปาร์ตี้สละโสดของเพื่อนที่โรงพยาบาลมา... ถามว่าตัวเทพพิชัยเกี่ยวอะไร
กับงานนี้มั้ย...คำตอบคือไม่.... แต่เขาก็ไปเนียนได้แถมได้เบอร์สาวกลับมาด้วย -*-
(ซึ่งแน่นอน เจ้าเกย์กล้ามโตทำทีเป็นเมมไว้ แต่เลือกกดลบทิ้งตั้งแต่ยังไม่ออกจากงานแล้ว55)
ขากลับทั้งที่เทพพิชัยไม่แม้แต่จะรู้สึกว่ามึน แต่คนที่ไม่ดื่มเหล้าเลยอย่างหมอเรียว
ก็บังคับยึดรถของเพื่อนมาขับเอง (รถเรียวไม่ได้เอามาเพื่อความประหยัดน้ำมัน..)
จู่ๆเจ้าของรถที่นั่งเงียบมาตลอดทาง จนเพื่อนอดห่วงไม่ได้เมื่อเห็นออกอาการซึมๆ
ก็ร้องเสียงดังลั่นรถ จนคนบังคับพวงมาลัยตกใจแทบช็อค คิดว่าเกิดเหตุตื่นเต้นอะไรขึ้น
แต่เจ้ากล้ามโตเพียงแค่จะสั่งให้เพื่อน เลี้ยวรถขับเข้าไปยังถนนอีกเส้นเท่านั้น ซึ่งมันก็
ไม่ใช่ทางกลับบ้านของพวกเขา... เฮ้ย! ไอ้เทม! มึง! ไหนว่าไม่เมาไง จู่ๆก็แหกปาก
ร้องมาได้ กูตกใจหมด มึงจะไปไหนของมึ๊งง!? คุณหมอส่ายหัวอย่างอ่อนใจ
........ บ้านแฟนกู.. เทมพูดเหม่อๆ เกยคางกับแขนที่ยกขึ้นมาวางตรงคอนโซลรถ
เพ้อเจ้อตลอดนะมึง! เฮ้อ... ถึงเพื่อนจะหันมาทำหน้าหงิกใส่เขาสักเพียงไหน
แต่คุณหมอหนุ่มก็ไม่ได้สนใจนัก เพราะที่เขาพูดว่าไปนั้นมันก็ถูกต้องแล้ว...
ตั้งแต่ก่อนที่เรียวจะย้ายกลับมาอยู่ที่เมืองไทย เทพพิชัยก็เอาแต่พล่ามเรื่องหวานใจ
ให้ฟังไม่เว้นวัน ยิ่งนานวันก็ยิ่งหนัก .... ทั้งๆที่เจ้าตัวก็คงจะรู้อยู่แก่ใจลึกๆ
ดีอยู่แล้วว่า.............. มันไม่มีวันเป็นจริงได้หรอก
แต่เพื่อนเขานี่มันรั้นไม่เลิกจริงๆ... นี่ยังมาบังคับให้เขาร่วมขบวนการโรคจิตไปด้วย
ดึกป่านนี้แล้วยังจะไปบ้านหนุ่มน่ารักคนนั้นทำไมกัน ก็ไหนว่าเขาไปพักอยู่ที่อื่นไง..?
บ้านนี้น้องน้ำรักมาก กูไม่เชื่อหรอกว่าเค้าจะไม่ยอมกลับบ้านเลย...
กูก็แวะมาดูของกูอย่างนี้เป็นประจำแหละ..... เผื่อเจอ....
เอาเข้าไป||||||||||... เรียวฟังเทพพิชัยบอกทางและ เพ้อถึงคนน่ารักได้สักพัก
ด้วยความรำคาญ.. รถก็แล่นมาถึงทางหน้าบ้านหลังสีเขียวอ่อน
ไม่มีไฟเปิดให้แสงสว่างจากภายในบ้านสักดวง มีแค่โคมไฟตรงประตูรั้ว
ที่ล็อคจากด้านนอกเท่านั้น........ แสดงว่าไม่มีคนอยู่บ้านสินะ..
เอ๊ะ เจ้าตาแคบนั่นมันยังไม่กลับมาอีกเหรอ.... ฮึ่ย~ทิ้งบ้านทิ้งช่องไปเที่ยวกับ
แฟนเพลินละสิท่า เป็นพี่เขยมึงเมื่อไหร่ต้องสั่งให้หัดอยู่บ้านซะบ้าง เที่ยวจนดึก
แบบนี้น้องน้ำของกูรู้เข้าเป็นห่วงแย่..ยิ่งติดน้องอยู่ด้วย ถ้าน้องน้ำไม่รักมันมาก
กูไม่มีวันยอมญาติดีแม่งหรอก ไอ้เด็กเชี่ย!
(น่านนน... ไปเสือกอะไรกะเค้า~~~ ).. เรียวส่ายหัวถอนใจจนต้องเบือนหน้าหนี
เพื่อนที่เอาแต่ทำตัวราวกับเป็นเจ้าบ้านเสียเอง ทั้งที่ปะป๊าของมันก็ขายขาดไปแล้ว
วันหลังมึงแต่งตัวเป็นยาม มาเฝ้าบ้านให้เขาเลยดีมั้ย เรียวพูดประชดขณะที่
ขับรถชะลอผ่านหน้าบ้านให้เจ้าเพื่อนบ้า มองบ้านมืดๆซะให้หนำใจ|||||||||||||
ตอนนั้นเองที่คุณหมอหนุ่ม สังเกตเห็นร่างของใครบางคน นอนแอ้งแม้งอยู่หน้า
กระโปรงรถคันงาม ที่จอดอยู่หลังต้นไม้ข้างบ้านหลังสีเขียวอ่อน
ท่ามกลางแสงสลัวจากไฟถนนที่อยู่ห่างออกไปนั้น ชายหนุ่มพยายามเพ่งมองไป
ทางจุดสนใจนั้นด้วยความสงสัย... เฮ้ย! ไอ้เทมมึงช่วยกูดูหน่อยสิ! คนรึผีวะ!||||||||||||
เจ้าเทมเหล่หางตามองเพื่อนที่สะกิดเรียกอย่างไม่ค่อยสนใจนัก
กลัวผีแล้วเสือกเป็นหมอได้ไงวะมึง...
การแพทย์กับการเห็นผี มันคนละเรื่องกันโว้ย!
รำคาญเพื่อนเทพพิชัยจึงสั่งให้ขับไปสาดไฟหน้ารถใส่ใกล้ๆ เขาจะได้ช่วยมองให้..
ใจนั้นไม่ได้นึกไปถึง สิ่งที่ไม่มีตัวตนไร้สาระสำหรับเขาแบบผีอยู่แล้ว ... แต่
ไอ้ที่ตรงนั้นมันเป็นมุมที่เขา ชอบมาแอบจอดรถซุ่มดูบ้านของน้ำอยู่เป็นประจำ...
มีใครมันมาป้วนเปี้ยนแถวบ้านหวานใจของเขากัน?... ดึกดื่นป่านนี้มันน่าสงสัย!?
(ทีตัวเองยังมา ... ไม่น่าสงสัยเลยเนอะ...)
หือ!?........เฮ้ย!ตัวเชี่ยไรวะนั่น! แม่งแดงเถือก!!!|||||||||||||
ไอ้กล้ามโตร้องเสียงหลง เหวอตาโต หมอเรียวยิ่งถลึงตาเบิกมองด้วยความตกใจ
เช่นกัน เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นคน และเป็นผู้ชายด้วย แต่ผิวแดงไปทั้งตัว
นอนร้องโอดโอย ครวญครางอย่างทรมานอยู่บนฝากระโปรงรถ คุณหมอหนุ่ม
ก็รีบร้อนจอดรถ ลงไปดูอาการ โห.....นี่คุณ! คุณ!.. เฮ้ยไม่ได้สติเลยว่ะ
ท่าทางจะแย่! เรียวหันไปบอกเทพพิชัยที่เดินตามมาด้อมๆมองๆ.....
เฮ้ยยยยย!|||||||||||||*|| ไอ้เด็กเลว! ไอ้กร! มึงมาอยู่แถวหน้าบ้านน้ำได้ยังไงวะ!?-*-
แม่งไอ้เด็กเปรตนี่!กูจำมึงได้ไม่ผิดแน่ สัดเอ๊ยน่ากลัวว่ะ!! มึงเป็นเชี่ยไรวะเนี่ย!?
เทพพิชัยสะดุ้ง ชี้หน้าคนที่ร้องทรมานอย่างตกใจ ปนโมโหสับสน
แต่คนเจ็บที่นอนร้องไห้เมามายไม่มีสติพอจะตอบอะไรเขาได้ เอาแต่เกา
ตามเนื้อตัวที่ผื่นแดงขึ้นแทบทุกตารางนิ้ว จนเห็นเป็นจ้ำเลือดแล้วร้องโอยไม่หยุด
หมอเรียวมองอาการคนเจ็บตรงหน้า แล้วสังเกตเห็นขวดไวน์เปล่า ตกแตกอยู่
บนพื้นข้างๆรถ ก็สันนิษฐานได้ว่า ท่าทางเจ้าหนูนี่จะแพ้แอลกอฮอล์!
ไม่รู้ด้วยฤทธิ์ไวน์หรือเปล่า กรเลือกมาหาน้ำที่บ้าน แทนที่จะไปคอนโดของเอส
ทั้งที่รู้ดีว่าคนน่ารักไม่ได้อยู่บ้าน..... หรือน้ำตาจะทำให้เขามาผิดที่เสียก็ไม่รู้
ตอนนี้หน้ากร บวมแดง มีผื่นคันเป็นปื้นๆทั่วเนื้อตัว ทรมานที่สุด
รู้จักเหรอวะเทม!?
....... ไม่.... กูเกลียดขี้หน้ามัน ไอ้เชี่ยนี่แม่งคิดจะจีบน้องน้ำของกู!
แสดงว่ามึงรู้จัก.|||||||||.... แต่เอ๊ะ!จะว่าไปทำไมกูคุ้นๆหน้าเด็กผู้ชายคนนี้..
เรียวพยายามจับมือของเด็กหนุ่มตรงหน้าให้หยุดทำตัวเองเป็นแผล แต่ดูเหมือน
จะทำให้ยิ่งร้องทรมานกว่าเดิม มันเป็นดารา.... เฮ้ยมึงปล่อยมันไว้นี่แหละ!
เรียวงุนงงมองเพื่อนที่พูดเสร็จก็เดินกลับไปขึ้นรถอย่างไม่ใส่ใจ
อ้าวเฮ้ย!มึงจะปล่อยเด็กนี่ไว้อย่างนี้เหรอไอ้เชี่ยเทม! มึงยังเป็นคนอยู่รึเปล่าวะ!?
ไม่ช่วยน้องเขาก่อนเล่า!! วิญญาณหมอเข้าสิงจนเรียวตะโกนด่าเพื่อนอย่างหัวเสีย
เออ! กูไม่ใช่คน! ปล่อยแม่งให้ตายอยู่ตรงนั้นไปเถอะ อยู่ไปก็รกโลก!
มึงสิรกโลก! กูไม่คิดเลยนะว่ามึงจะใจดำได้ขนาดนี้ คอยดูนะกูจะบอกพ่อมึงให้
หมดเลยว่ามึงทำเชี่ยอะไรไว้บ้าง! ยัง! มึงยังไม่ลงมาช่วยกูพาเขาขึ้นรถอีก!
เทพพิชัยนั่งหน้าบูดขมวดคิ้วเบือนหน้าหนีคำด่าของเพื่อนรักอย่างขัดใจ
ไอ้สัดเทม! งั้นมึงก็ไม่ต้องมาสิงอยู่ที่บ้านกูเลย! กูเลิกคบแล้วเพื่อนเชี่ยๆอย่างนี้!
อาการหนักขนาดนี้ต้องรีบฉีดยาแก้ด่วนนะ เร็วสิวะ บางคนแพ้หนักอาจถึงตายได้
เชียวนะ! นี่ชีวิตคนนะเว้ย! โดนไม้ตายยื่นคำขาดเล่นเอาเทพพิชัยต้อง
ถอนใจอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด.......... เขารู้ว่าเพื่อนเขาเป็นคนดี
เป็นหมอที่ดี... และที่พูดมาทั้งหมดนั้นก็แค่ขู่เขาเหมือนทุกครั้ง เวลาบังคับให้เขา
ต้องทำอะไรที่ฝืนใจ ถ้าเทียบกับเรียวแล้ว ตัวเขานั้นดูเลวไปถนัดใจ||||||||||||||||.....
หมอเชี่ยไรวะพูดจาหยาบคาย แม่งงง แบล็คเมล์กูอีกสัด! ถ้ามึงเลิกคบกู
แล้วจะให้กูจะไปคบกับใครวะ ... หนุ่มลูกครึ่งบ่นอุบลงจากรถด้วยท่าทีไม่เต็มใจ
ก้าวฉับๆเข้าไปยืนท้าวเอวสองข้าง มองสภาพเจ้าดาราหน้าใสที่น่าสงสาร
........อะไรกัน.. หมดสภาพเลยนะมึง.... ทุเรศฉิบ!......................
..... เห๊อะ! ช่วยก็ได้วะ!
(ทำไมคนที่กูอยากเจอไม่เจอ เสือกเจอแต่มึงอยู่เนี่ยแหละไอ้แห้ง!!!-*- )
tsktonight
TBC.
*** 555 ยังไม่จบนะคะ กับการเล่าย้อนความเดิม ตามอ่านกันต่อตอนหน้านะจ๊ะ
แหมๆห้ามลืมมางานวันเกิดของนิกกี้เขานะคะ ^^ จะเป็นยังไงกันน้า~~
ตอบเม้นท์นะค้า~
ถึงคุณ พี่นิด----- แหมตอนที่แล้วนี่ใครๆก็บอกสงสารน้องกรกันทุกคนเลย ขอบคุณพี่นิดที่มาให้กำลังใจค่ะ^^ 555 อย่าว่าแต่คนเม้นท์เลย คนแต่งเองบางทีก็เกือบออกทะเลเหมือนกันค่ะ ดีที่พายเรือกลับเข้าฝั่งทัน อิอิ วิเป็นคนป่วยนู่นนี่นั่นตลอดเวอ่ะค่ะ บางวันเพลียมากก็นอนเลยไม่ได้แต่งฟิคทุกวัน เดี๋ยวนี้เลยมาช้าหน่อยขออภัยนะค่ะ แต่บอกให้รู้ว่าคิดถึงมากกก><
ถึงคุณ อาณาจักรแห่งเรา---- 5555 เป็นไงค่ะเหมือนที่คิดไว้มั้ย55 วิเป็นคนหัวโบราณค่ะสังเกตได้ว่า ในเรื่องนี้วิจะไม่เขียนให้มีการชิงสุกก่อนห่าม???555 วิตั้งใจเขียนให้กรแพ้เหล้ามาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ แต่ไม่รู้จะใส่ลงไปตอนไหนดี นี่ก็ได้โอกาสพอดี แบบว่าเรื่องนี้วิแต่งไปเรื่อยอ่ะ ไม่ได้เตรียมเนื้อเรื่องไว้ตายตัวค่ะ ขอบคุณที่เชียร์น้องกรนะค่ะ^^
ถึงคุณ Kuro_Goku ---- วิกดไลค์ร่วมด้วยคนนะค่ะ^^555 แหมๆตามมาลุ้นทุกรอบเลยดีใจจัง แต่รู้สึกว่าเรื่องนี้ยังอีกยาว55 อย่าเพิ่งเบื่อกันนะค่ะ วิเหงาแย่เลย ตอนเริ่มแต่งแรกๆเข้าใจว่าไม่มีคนอ่าน555 คิดว่าเขาเปิดมาแล้วปิดออกไปน่ะค่ะ เอาไปเอามามีคุณๆลูกเผ่าแวะเวียนมาเยี่ยมหาแล้วมันชื่น~ใจ
ดูแลตัวเองนะคะ c u again next time na ja 
| Create Date : 24 มกราคม 2555 |
| Last Update : 24 มกราคม 2555 22:23:30 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 1559 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: Kuro_Goku IP: 58.9.4.191 วันที่: 29 มกราคม 2555 เวลา:20:59:31 น. |
|
|
|
| โดย: พี่นิด:) IP: 110.49.235.177 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:13:44:56 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [
จากสองตอนที่เขียน อยากบอกว่าดีใจที่ไม่เขียนตามใจผมคิด เพราะไม่เช่นนั้นมันก็หจะเหมือนนวนิยายตามท้องตลาดที่คุณ ๆ ท่าน ๆ เคยอ่านเน้อะ
...สรุปคือกรยังไม่รู้เรื่องคนใจดีที่เข้าช่วยเลยนะเนี่ย น่าเอ็นดู๊...น่าเอ็นดูจริงนะกรเนี่ย
สงสานกรจริง เทพพิชัยมีแผนอะไรให้กรผิดหวังอีกเปล่าหนอ