[Y] เหตุเกิดจาก Online 2 จนกระทั่งข้ามมาถึงปีนี้ เมื่อ 17 เมษา ที่ผ่านมา ชีวิตผมก็ปกติสุขดี ได้เริ่มงานใหม่มา 2เดือนแล้ว ไม่ต้องทายให้ลำบาก บอกเลยว่ามีคนเข้ามาอีกแล้ว เล่าให้ใครฟังเค้าก็ว่าดีเนอะ คนเก่าไปคนใหม่มา สำหรับผมเองอยู่เฉยๆ แล้วมีเข้ามาเองรู้สึกดีกว่าไหนๆ ที่แตกต่างอยู่หน่อย คือ เป็นฝ่ายถูกเลือกบ้าง เข้ามาทางเฟซบุ๊คนี่หละครับ เค้าเป็นเพื่อนพี่สาวที่ผมรู้จักนับถือ เลยแปลกใจนิดหน่อย ว่าทำไมแอ๊ดมา (ทำไมตอนนั้นไม่รู้ ก็ตอบตัวเองก็ไม่ได้ งงกับตัวเอง) แรกๆ ก็ทักมาบ้าง นิดหน่อย ถามนู่นถามนี่ แบบถามคำตอบคำ  จนได้สักอาทิตย์นึงก็เริ่มถามว่ามีแฟนยัง? ไม่ต้องบอกก็รู้..เจอคำถามนี้ แต่ตอนแรกไม่รู้นะ มองเค้าไม่ออก ผมเลยถามไป...จะจีบผมหรอ เค้าก็เงียบไปพักนึงเลย ฮ่าๆ สงสัยผมจะรีแอคชั่นแรงไป ...พี่เค้าชื่อต้องครับ อายุยังไม่เลข 3 เลย ผิดโผไปนิดหน่อย แต่ใกล้แว้ว ก็คุยกันมาเรื่อยๆ พี่ต้องก็หยอดผมตลอดๆ ให้เบอร์ไปก็ยิ่งไปกันใหญ่ ไม่เคยเจอคนที่หวานได้ขนาดนี้...ปากหวานนะ (เอาคะแนนไปเลย) ช่วงนั้น เป็นช่วงที่ผมมีปัญหาส่วนตัวอยู่ พอมีพี่ต้องเข้ามาก็ช่วยผมได้มาก ให้กำลังใจผมอยู่เสมอ ไม่ว่าจะยังไง ก็ไม่ไปไหนเลย ขนาดผมเล่าให้ฟังทั้งหมดแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นเจอปัญหาส่วนตัวของอีกฝ่ายตั้งแต่เริ่มต้น ถามหน่อยจะมีใครทนอยู่ต่อไหม ปัญหาก็คือช่วงนั้นผมเพิ่งได้งานใหม่ หลังจากที่ตกงานมาพักนึง เพิ่งดีใจได้ไม่นานก็ต้องจิตตกอีก พ่อผมแอ้ดมิดเข้าโรงพยาบาล หมอบอกว่าเป็นหลอดอาหารอักเสบ ติดเชื้อรุนแรง หมอขอตรวจสอบอีกทีเพื่อสรุปผล พ่อกลับมาอยู่บ้านได้ มีแต่ผอมลงทรุดลงเรื่อยๆ พอวันหยุดวันแรงงาน ผมก็กลับระยองไปเยี่ยมพ่ออีก ครั้งนี้พี่ต้องขอไปด้วย ขอไปเที่ยวบ้านไปไหว้แม่ ไปเยี่ยมพ่อด้วยในตัว ผมพาไปไหนมาไนไม่มีบ่นสักคำให้ได้ยิน ผมเลยพาไปนั่งเล่นชายทะเลเป็นการตอบแทน ดูพระอาทิตย์ตก ก่อนซื้อกับข้าวเข้าบ้านไปกินข้าวกับแม่ คืนนั้นจันทร์สว่างมาก เห็นรอบๆ บ้านได้เลย พอแม่เข้านอน ผมก็แยกตัวออกมาจะไปเดินเล่น พี่ต้องตามมาด้วย ไม่ทันจะเดินไปไหนเลย เปิดประตูค้างไว้ พี่ต้องดึงข้อมือไปหลังประตู พลิกตัวให้ผมอยู่ด้านใน เดินเข้ามาชิดจนผมถอยติดผนังหน้าบ้าน โดยมีประตูเปิดทำมุม 90 องศา บังไว้ แต่แสงจันทร์สว่างเกิ๊น ตาวาวมาเลย ... ยิ้มมาแล้ว หน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ... >///< ยอมๆ จูบก็จูบฟระ คืนนั้นพี่ต้องนอนกอดผมทั้งคืน แอบหื่นด้วย นี่จะไม่เก็บ ไม่รักษาภาพหน่อยหรือไง เฮ้อ...นี่เจอกันครั้งแรกนะ พอเดินทางกลับมาถึงชลบุรี ก็มีเหตุการณ์ร่วมกันอีก พี่ต้องจะส่งผมมาขึ้นรถกลับ ไม่ได้ดูทางนิดหน่อย เลยถูกตำรวจจับ เพราะย้อนศร ฮือๆ เอาป้ายไปตั้งไว้แบบครึ่งๆ กลางๆ ใครจะรู้ฟระ โดนไป 500 เซ็งเป็ดเซ็งไก่เซ็งห่าน และแล้วผลตรวจก็ออกมา จริงๆ แล้วพ่อผมเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย พอแอ้ดมิดอีกรอบก็อาการหนักมากแล้ว ทางญาติฝ่ายพ่อบอกให้ผมลาออกจากงานซะ แล้วมาดูแลพ่อ ส่วนเรื่องคาใช้จ่ายส่วนตัวเค้าจะจัดแจงให้ (เค้าที่เค้าหมายถึงไม่รู้ว่าใคร ไม่รู้จริงๆ) ผมเครียดมาก มันต้องคิดถึงอนาคตด้วย อยู่่โรงพยาบาลค่าใช้จ่ายก็มี ตรงนี้ไม่เท่าไร แต่พอคิดถึงอนาคตว่าจะทำงานอะไรต่อไป จะใช้ชีวิตยังไง แล้วเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าพยาบาล ญาติๆ ตอนนี้ก็พูดได้ พอเอาเข้าจริงไม่มีใครยื่นมือได้จริงดังพูดเท่าไร ผมก็ยังดื้อดึงอยู่ ได้แต่ขอลางานกับที่ทำงานมาเฝ้าพ่อบ้าง ส่วนญาติก็ขอบใจน้ำใจเค้าที่เป็นธุระดูแลให้ แม่ผมก็ไปเฝ้าให้บ้าง พ่อผมอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมก็ได้แต่ไปทำงาน แล้วหยุดมาดูแลพ่อ สลับกันไป กลัวโดนไล่ออกเหมือนกัน ยังไม่ผ่านโปรฯ เลย ยังดีที่หัวหน้าเข้าใจ ระหว่างนั้นพี่ต้องก็ให้กำลังใจผมไม่ขาด น่าแปลกใจนะที่เห็นอะไรๆ ทุกอย่างแล้วเค้ารับได้หมดเลยหรือ ...เค้าดีกับผมจริงๆ นะ มีบ้างที่ผมขอพักหน่อยไปกินข้าวกับพี่ต้องไปนั่งคุยด้วย เค้าดูแลดีมาก พี่ต้องแกะเนื้อไก่ให้กิน ทั้งๆ ที่ซื้อมากินด้วยกัน เอาเข้าจริงนั่งดูผมกินซะงั้น และอีกหลายอย่าง ปกติผมสิที่จะเป็นฝ่ายดูแล ทำนู่นทำนี่ให้ มีพี่ต้องนี่หละที่ผมทำได้แต่นั่งดูเฉยๆ จะหยิบจะจับก็ไม่ให้ทำ ไม่ชินอ่ะ นั่งยิ้มๆ ไป ปลายเดือนพฤษภาคม พ่อผมก็เสีย ผมบวชให้พ่อ แล้วลาสึกกลับมาทำงานตามปกติ กว่าจะผ่านอะไรๆ มาได้ ยิ่งคนเยอะเรื่องมันก็แยะ ผมก็โดนตราหน้ากับพี่ชายกันหละที่ไม่มีใครลาออกมาเฝ้าพ่อสักคน ผ่านพ้นไป เข้าสู่เดือนมิถุนายน พี่ต้องเลยพาไปเที่ยวที่สนามหลวง ช่วงที่มีงานพุทธยันตีพอดี ไปแบบไม่มีผมไม่มีคิ้วนั่นหละ ย้อนไปดูรูปยังขำตัวเอง ได้ไหว้พระทำบุญก็สบายใจดีครับ แต่ก็ไม่สบายใจอีกจนได้ ผมไปเล่นมือถือของพี่ต้อง เจอรูปของคนๆ นึงน่าสงสัย พี่ต้องบอกว่าเพื่อน ชอบเอามือถือเค้าไปถ่ายรูป รูปเยอะจริงๆ ครับ แถมมีรูปของลับด้วย มันอะไรกันล่ะนี่ พี่ต้องบอกว่าจะถามอะไรก็ถามมา จะตอบให้หมด เพราะไม่มีอะไรจริงๆ เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ผม กลับมาวันนั้นผมก็คิดหนักอีกแล้ว พี่ต้องเค้าใจนะว่าผมรู้สึกอะไรคิดอะไรอยู่ จากนั้นผมก็เงียบลงซะเอง และผมก็ต้องตัดสินใจหลังจากผ่านการคิดอย่างหนัก(คนเดียว) ผมตัดสินใจขอเป็นพี่เป็นน้องกับพี่ต้อง (เข้าสู่เดือนกรกฎาคมแล้ว) เนื่องจากรูปต้นเหตุ + กับอดีตที่ทำให้ผมกลัวขึ้นมาอีก กลัวว่าจะซ้ำรอยอีก กลัวว่าเค้าจะไม่รัก (ผมชอบพี่ต้องเค้าไปซะแล้วหละ) กำแพงที่สร้างขึ้นมาเองสูงท่วมหัวเลยงานนี้ ก่อนที่จะบอกพี่ต้อง พี่รู้สึกว่าผมเงียบไป ก็พยายามติดต่อกับผม บอกปมว่าเป็นห่วง + คิดถึงเสมอ มีอะไรก็บอกได้ทุกเรื่อง ไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นอะไร ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในอนาคต...พร้อมและยอมรับเสมอ(แทบจะคัดลอกมาเลย T^T) ผมบอกตามที่ผมคิดไป หลังจากนั้นพี่ต้องก็โทรมาหาผมบ้าง แรกๆ ฟังดูก็รู้ว่าร้องไห้ เค้าก็ตัดพ้อผมว่าทำไมคบกันได้แค่ 3-4 เดือนเอง เค้าคิดว่าผมคือคนที่ใช่ คือคนที่เค้าอยากอยู่ด้วยไปนานๆ เค้ายอมรับการตัดสินใจของผม เงียบครับ ชีวิตเงียบอีกครั้ง มีบ้างที่พี่ต้องโทรมาถามทุกข์สุข และทุกครั้งจะบอกคิดถึง รู้สึกเหมือนเดิมเสมอ เหน็บๆ อีกว่า คนแถวนั้นจะนึกถึงบ้างมั๊ยน้อ บางวันก็อัพสเตตัส อัพรูปให้นึดถึงความทรงจำที่ผ่านมา ... โดยเฉพาะทะเล เค้าหวังไว้ว่าจะได้ไปเที่ยวกันสองคนตามที่เคยคุยกันไว้ วันนี้ไม่มีโอกาสซะแล้ว อยากทำอะไรอีกหลายอย่าง ก็ทำไม่ได้แล้ว (ฟังเค้าพูดเสียงเศร้าตลอด) ผมก็ยังเป็นห่วง + คิดถึงเค้า บางช่วงที่เวลาตรงกันก็จะวิดีโอคอลกันบ้าง พี่ต้องหละยิ้มหน้าบาน คือเวลาทำงานของพี่ต้องไม่ค่อยตรงกับผมน่ะ นานๆ ทีจะได้หยุดตรงกัน แต่ผมน่ะ รู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ ว่าทำไมถึงหักอกเค้าได้นะ (คนแรกหละที่อกหักจากผม) ทั้งๆ ที่เค้าดีกับผมตลอด จนถึงทุกวันนี้ก็ยังดีอยู่ ไม่เปลี่ยนเลย เรื่องที่ไม่มีใครอยากจะช่วยหรือแม้แต่รับฟัง พี่ต้องทำได้หมด ตอนนี้ผมไม่มีใครในใจเลยหละ มีแต่พี่ต้องหละ ที่ผมนึกถึงแล้วผมต้อง...น้ำตาไหล เคยนัดไปกินข้าวกัน พี่ต้องดูดีใจมาก แต่แล้วผมเองก็ไปไม่ได้ซะเอง เฮ้อ.... ทุกวันนี้ยังคุยกันอยู่นะครับ และยังให้ความช่วยเหลือผมเหมือนเดิม คำสุดท้ายที่คุยกัน...ถ้าได้เจอพี่ขอกอดสักครั้งได้ไหม (ถึงขนาดต้องขอกันเลย)   Create Date : 23 ธันวาคม 2555 1 comments Last Update : 23 ธันวาคม 2555 20:02:32 น. Counter : 4133 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะ ไม่รู้ยังจำกันได้ไหม ชะแว้บเข้ามาลองหลังจากเว็บพันทิปเปลีย่นก็ไม่ได้เข้าบล็อกเลย โอ๋วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านแล้วมันให้ฟิลแบบพูดไม่ออกเลย สักวันนะคะ สักวันต้องมีอะไรดีๆ เข้ามาในชีวิตแน่นอน เพียงเเค่ช่วงนี้ปัญหาพี่มาสุมรวมกัน ทำให้ความคิด การตัดสินใจต่างๆ รวนและขลาดกลัว แต่สักวันค่ะ สักวันจริงๆ ที่จะมีเรื่องดีๆ เข้ามา ปล. กดเข้าไปอ่านตอนแรกไม่ได้น่ะค่ะ สู้ๆ เน้อๆๆๆๆๆๆๆ ^__________^   โดย: กะเกิ้งแก้ว (กะเกิ้งแก้ว ) 4 พฤษภาคม 2556 0:56:12 น.