ตอนที่ 59 เมื่อถึงรีสอร์ท...(yaoi)

***นี่คือเรื่องที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลจริงหรือสถานที่จริงใดๆทั้งสิ้น และเป็นฟิคy ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย ขออภัยอย่างยิ่งหากมีการใช้คำไม่สุภาพในการแต่งฟิคนี้บ้างเพื่อให้เหมาะสมกับเนื้อเรื่อง ใครที่ไม่ชอบแนวนี้ก็จะได้ไม่ต้องอ่านคะ แต่ถ้าใครถูกใจ tsk.ขอบคุณมากมายที่ติดตามกันนะคะ เรื่องน่ารักฮาๆค่ะลองอ่านดูก่อนอาจจะชอบก็ได้นะ^^

(ขออภัยหากลงฟิคตอนต่อไปช้า... แต่จะอัพให้ตลอดแน่นอน รอหน่อยนะจ๊ะ)









“ได้ครับ....ครับๆ...ผมจัดการเองพี่”

นิกกี้ยืนท้าวเอวคุยกับพี่ชายผ่านโทรศัพท์มือถือ พยักหน้าหงึกๆคนเดียว รับคำสั่ง

ให้ช่วยทำตัวเป็นกาวยู้ฮู.... เชื่อมใจของกรไม่ให้มันขาดรุ่งริ่งหนักไปมากกว่าที่เป็น

เพราะเข้าใจเจตนาของเทพพิชัยผิด...

กรกอดอก ขมวดคิ้วนั่งหน้าเครียดอยู่ที่ม้านั่งยาวใกล้ๆ มองหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนคุย

โทรศัพท์หันหลังให้…

เมื่อนิกกี้วางสายจากพี่ก็หันกลับมามองหน้ากร...แล้วยิ้มให้แบบมีเลศนัย

ก่อนเดินเข้าไปนั่งข้างๆที่ม้านั่งตัวเดียวกัน พวกเขาอยู่ด้านข้างรั้วลานจอดรถ

ของร้านอาหาร มีร่มไม้บังแดดให้พอส่องมาถึงอ่อนๆไม่ร้อนนัก..


“พี่น้ำมีอะไรเหรอนิกกี้.....นาย....ยิ้มอะไรแบบนั้นกัน...?..”

กรเปิดปากถามก่อนอย่างอยากรู้

“อฮรึ่ม!...แหมๆๆ.......น่าอิจฉาจริงๆเลยน้า~~ เหอ...เหอ....เหอ.. คนเขาเป็นห่วงขนาดนี้

เลิกโกรธสักทีเถอะน่า...”

สิ่งที่นิกกี้พูด ไม่ได้ช่วยให้กรเข้าใจมากขึ้นเลย กลับงงยิ่งกว่าเดิม

“พูดอะไรของนาย?”

“ก็พี่หมอทีของนายน่ะ..”

“เฮ้ยนิกกี้!! -*- นายหยุดเลยนะถ้าจะพูดเรื่องไอ้บ้านั่น!”

“เฮ้ยไม่ได้! ต้องพูดนะ! พี่น้ำสั่งมา!!”

“พี่น้ำ! พี่น้ำอีกแล้ว!! ทำไมพี่น้ำจะต้องไปคอยเข้าข้างมันด้วยวะ!!! คิดจะช่วย

แก้ตัวอะไรให้ล่ะสิ! แต่โทษทีเหอะนะ! เราไม่อยากญาติดีกับมันนายก็รู้!”

“ไม่ช๊ายยยย! เค้าไม่ได้เรียกว่าแก้ตัว เค้าเรียกว่าความจริง!”

“ความจริง!.... ความจริงบ้าบออะไรอีก! น่าเบื่อที่สุด!ไม่อยากจะฟังแล้วโว้ย!

ไอ้ความจริง มันก็มีแต่เรื่อง........เรื่อง...ที่ทำให้เสียใจเปล่าๆ.....”


เสียงของกรอ่อนลงด้วยความสะท้อนใจ.. เด็กหนุ่มก้มหน้านิ่งไป

มองกางเกงขายาวของตัวเอง เจอเศษข้าวยังหลงติดอยู่.. จึงหยิบออกมาจ้อง....

ก่อนจะปาทิ้งไปพลางถอนหายใจ

...ดาราหน้าใสเงียบไปเหมือนคิดอะไรบางอย่าง นิกกี้มองหน้าคนข้างๆแล้วก็อมยิ้ม

“ตามใจ...ไม่พูดก็ได้....... แต่แล้วนายไม่อยากจะรู้บ้างเหรอ ว่าไอ้คุณพี่เทพ

มันทำอย่างนั้นกับนายทำไม..”

“.............นายหมายถึงเรื่องไหนล่ะ..” มองค้อนให้คนพูด เรื่องที่เทพพิชัยทำให้เขาเสียใจ

มีมากมายเป็นภูเขาเหล่ากา..

“เฮ้อ~ ก็เรื่องเมื่อกี้งายยย.... ที่นายต้องหนีมานั่งอยู่นี่น่ะ”

“เฮ้ยเราไม่ได้หนีนะนิกกี้/////*// มันน่าโมโหมั้ยล่ะ! จะว่าไปแล้วก็ทุกเรื่องแหละ!!

ทุกๆอย่างที่มันทำ ทำให้เราโมโหทั้งนั้นเลย! ไอ้กอลิล่าประสาทแดก! ไอ้คนเห็นแก่ตัว!!”

“ยังไง? ... คนเห็นแก่ตัวเขาไม่เป็นห่วงคนอื่นอย่างนี้หรอก....ไม่สิ... บางทีอาจจะเพราะ

ไม่ได้เห็นว่านายเป็นคนอื่นล่ะม้าง...ฮะฮะฮะ”

เห็นนิกกี้ทำตาล้อเลียน พูดในสิ่งที่ทำให้ยิ่งไม่เข้าใจ กรก็ทำหน้าบึ้งยิ่งขึ้น

“พูดเข้าข้าง! เหมือนพี่น้ำ ชอบให้ท้ายมัน! น่าโมโหชะมัดไม่มีใครเห็นบ้างรึไงนะ

มันแกล้งเราอยู่ตลอดเวลาเลย ขนาดแกล้งไม่ให้เรากินข้าวอย่างนี้ได้ ก็ยังไม่มีใคร

เข้าข้างเราสักคน บ้าที่สุด!!! อะไรกันโว้ยยยยย เกลียดๆๆ!!! เกลียดขี้หน้ามันที่สุด!!!”

เด็กหนุ่มออกท่าออกทางคับแค้นใจ กำหมัดกัดฟันลุกไประบายอารมณ์ไล่ชกใบไม้


“ปัทโธ่! ถ้ามันทำผิดจริงๆใครจะไม่เข้าข้างนายกันเล่า! แต่ที่ทุกคนเขาเห็น

คือนายเอาแต่ใช้อารมณ์ไม่ยอมเข้าใจอะไรๆบ้างเลยต่างหาก!”

“นิกกี้!/////*// กลับไปเลยไป! ไปกินข้าวร่วมวงกับมันตามสบายเลย ไม่ต้องมาสนใจ

คนชอบใช้อารมณ์อย่างเราก็ได้! ไปให้พ้นเลยไป!! เป็นเพื่อนกันประสาอะไรวะ!”

“ตามใจ! ไม่อยากกลับไปกินข้าวต่อก็ตามใจ แต่บอกไว้ก่อนไม่ต้องมาร้องหิวข้าว

กลางทางเลยนะ ไม่จอดรถลงไปซื้ออะไรให้กินด้วย!”


กรพาลไล่นิกกี้ให้ไปด้วยความไม่พอใจ ทำไมทุกคนถึงเห็นไอ้เทพพิชัยดีกว่าเขา!

แต่พอเห็นว่านิกกี้ทำท่าจะเดินกลับไปจริงๆ เด็กหนุ่มก็ต้องเบ้หน้า รีบอ้าปากร้องห้ามไว้

“เฮ้ยๆๆ! ||||||||||||| นิกกี้! นิกกี้ๆๆ!!! นี่นายจะไม่อยู่เป็นเพื่อนเราต่อจริงๆเหรอ!”

“อ้าว! เอาไงกันแน่วะเฮ้ยไอ้คุณกรครับ! ตกลงอยากให้อยู่หรืออยากให้ไปกันแน่ฟะ”

“...ก็................อยากให้อยู่..แต่ไม่อยากให้พูดถึงไอ้บ้านั่นนี่!...”

ทั้งสองกลับมานั่งข้างกันที่ม้านั่งยาวตัวเดิมแล้วต่างถอนใจ นิ่งเงียบจนได้ยิน

เสียงนกที่ทำรังอยู่บนกิ่งไม้เหนือหัวพวกเขาขึ้นไปร้องแว่วๆถนัดหู ..สักพักนิกกี้ก็พูดขึ้น

“ยังไม่อิ่มเลยเว้ย||||||||||| ...เอางี้นะกร เราจะกลับไปกินข้าวต่อล่ะ! ถ้านายไม่อยากไป

ก็นั่งรอตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวจะหาอะไรมาให้กินนะ”

“อ้าววไหงงั้นเล่า โกรธเราเหรอนิกกี้” เงยหน้าถาม มองตามคนที่ลุกขึ้นยืน

“เปล่าหรอกไม่ได้โกรธ อย่าคิดมาก”

นิกกี้ยิ้มให้ จับหัวเจ้าดาราหน้าใสที่หน้าเสีย แล้วผลักเล่นเบาๆเป็นการแกล้งหยอก

หนุ่มตี๋หนักใจกับการที่กรไม่ยอมฟังเรื่องของเทพพิชัย แต่เขาก็คิดว่ายังพอมีทางพูด

ความจริงให้อีกฝ่ายรู้...ในเมื่อบอกกันตรงๆไม่ฟัง... ก็จะลองพูดอ้อมๆให้คิดเองดูแล้วกัน..

“เราแค่อยากจะกลับไปกินข้าว มีกับข้าวที่ใส่เหล้า!!ด้วยนะ ท่าทางจะอร่อยเหาะ!

ยังไม่ได้ชิมเลยสักคำ ไม่ได้กินเสียดายแย่.. ไปล่ะเดี๋ยวหมด แล้วจะสั่งซาลาเปา

ให้นายดีมั้ยกร เห็นในตู้โชว์มีตั้งหลายไส้ ดูน่าอร่อยอยู่นะ”


ได้ยินที่นิกกี้พูด กรก็ตาโต รีบลุกขึ้นดึงมืออีกฝ่ายที่ทำท่าจะเดินไปไว้ก่อน

“นิกกี้! มะเมื่อกี้นายบอกว่า มีอะไรที่ใส่เหล้าด้วยงั้นเหรอ!!?”

“มีดิ!.........ก็.. ไอ้ที่นายกำลังจะกิน แต่ไอ้คุณพี่เทพพิชัยมันดันมาปัดมือนายทิ้ง

จนข้าวหกเละเทะซะก่อน นายก็เลยอดกินนั่นไง!...น่าเสียดายเนอะหากินไม่ได้ง่ายๆนะ”

“ห๊ะ!....................”

ตกใจที่ได้ฟัง มันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน กรนิ่งอึ้งไปจนเผลอปล่อยมือ

ให้อีกฝ่ายเดินอมยิ้มเจ้าเล่ห์ หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้........


ดาราหน้าใสทิ้งตัวลงนั่ง คิดถึงเรื่องที่เพิ่งได้ฟัง ..

“..ใส่เหล้าด้วยเหรอ........แล้ว.......... เราจะกินได้รึเปล่าวะ....”

พอนึกถึงหน้าตาที่ดูตกใจจนเหวอของเทพพิชัย ก่อนจะปัดมือที่ถือช้อนของเขาอย่างแรง

กรก็ชักจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ยอมฟังใครอย่างที่นิกกี้พูดจริงๆ...


ยังจำได้.........หรือแค่บังเอิญ.....

ถ้าผู้ชายคนนั้นทำไปเพราะเป็นห่วงเขาจริงๆ เรื่องมันก็ชักจะกลับตาลปัตร...

คนผิดจะกลายเป็นเขา ที่เอาแต่ต่อว่าโวยวาย


แต่อีกใจ กรก็ยังตะขิดตะขวงใจ.....เรื่องมันจะใช่อย่างนั้นจริงๆหรือ...

คนคนนั้นจะหวังดีแล้วเป็นห่วงเขาจากใจจริงหรือ..

ถ้าอย่างนั้น... ก็อย่ามาทำให้เขาเสียใจ อย่ามาทำร้ายเขาด้วยคำโกหกตั้งแต่แรก

ไม่ดีกว่าหรือ!

เพราะเรื่องที่แพ้เหล้า... เขาจึงได้รู้จักกับพี่ชายที่แสนใจดี..... พี่หมอที

ผู้ชายที่เขายังลืมไม่ลง............ ตลอดเวลาที่เรียกเจ้าผู้ชายที่เขาแสนเกลียดว่าพี่หมอที

เขามีความสุขเหลือเกิน..

แต่ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าคนคนนั้นจะดีหรือจะร้ายกับเขากันแน่

ถ้าเป็นไปได้อย่ามาทำดีกับเขาเสียเลยดีกว่า ..เพราะมันทำให้เขานึกถึงพี่หมอที..

“ ..จะเอายังไง... ไอ้กอลิล่า ”

น้ำตารื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เด็กหนุ่มใช้หลังมือเช็ดมันทิ้งก่อนที่จะกลายเป็น

การเสียน้ำตามากมายอีกครั้ง.. ไม่รู้เมื่อไหร่ถึงจะตัดใจได้ลง

ในเมื่อยังต้องเจอหน้ากันอยู่อย่างนี้..


กำลังนั่งเหม่อๆ กรก็ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงเรียกของนิกกี้ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับมาหา

“เฮ้ยไอ้กร!!”

“อ่ะ! อะไร!!? กลับมาทำไมอีกล่ะ ไหนว่าจะไปกินข้าวต่อไม่ใช่เหรอ”

“เออ ก็นี่ไงเอ้าซาลาเปาไส้หมูแดง ชอบไม่ใช่” ยื่นซาลาเปาลูกใหญ่น่ากินไปให้

“รู้ได้ไง..” กรรับไว้ ยิ้มนิดๆอย่างแปลกใจ ก่อนจะพูดขอบใจ

“เอ้าสองลูก!” ยังมีอีกลูกที่นิกกี้ซ่อนไว้ด้านหลัง ทำกรร้องโวยว่าเยอะเกินไป

“เอาลูกเดียวก็พอนิกกี้!...เอ๋..........เฮ้ยอะไรเนี่ย?”

ที่ซาลาเปาลูกนี้มีซอสพริกเขียนคำว่า sorry ไว้ด้วย กรมองแล้วต้องขมวดคิ้ว เม้มปากคิด

จ้องลูกซาลาเปา ก่อนจะเสหางตาไปมองหน้าคนเอามาให้ มันมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดูน่าหมั่นไส้

“นี่อะไร.... นิกกี้..//////*//”

“เออน่ากินๆๆเข้าไปเถอะ อร่อยนา... มีคนเขาฝากมาให้! ฮะฮ่าไปล่ะ”

“อ้าวเฮ้ย!////*// เดี๋ยวซี่นิกกี้!!”

หนุ่มหน้าตี๋รีบชิ่ง วิ่งหายเข้าร้านอาหารไป ทิ้งให้กรนั่งจ้องซาลาเปาในมือ

เขาเคยบอกนิกกี้ซะที่ไหนว่าชอบซาลาเปาไส้หมูแดง........

คนที่รู้ แล้วเขียนคำว่า sorry ด้วยลายมือที่สวยขนาดนี้ได้...

ก็คงจะมีแค่คนเดียว...

ความรู้สึกที่เสียหายของเขา มันทดแทนได้ด้วยซาลาเปาแค่นี้หรือไง...


“..แค่นี้.....ฮึก....ฮึกฮึก ...ไม่ยกโทษให้หรอกฮึกฮือ”

นั่งร้องไห้คนเดียวอีกจนได้ จะให้เขาต้องเสียน้ำตาไปถึงเมื่อไหร่กัน ..

เด็กหนุ่มเอาแต่นั่งมองซาลาเปาแล้วเช็ดน้ำตาให้ตัวเองอยู่พักใหญ่ รู้สึกว่าหัวใจตัวเอง

มันช่างอ่อนแอเหลือเกิน กรถอนใจ...เมื่อฝืนกลั้นน้ำตาได้ก็บ่นออกมาเบาๆ..

“ไอ้บ้าเอ๊ย.. ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ชอบยัดให้กินอย่างกับหมู ถ้าสักวันอ้วนขึ้นมาล่ะน่าดู

ไม่เข้าใจอะไรบ้างเลยรึไงคนเขาเป็นดารานะเว้ย... แล้ว....เราจะให้มันมาบังคับทำไมวะ!?

//////*// เฮ้อ~บ้าเอ๊ย.................ไอ้ซาลาเปาไส้หมูแดงนี่มันเข้ากับซอสพริกที่ไหนเล่า...

......... ไม่รู้เรื่องเลย..เป็นกอลิล่าก็งี้แหละ..”

เบะปากบ่นว่าไปก็หยิบลูกที่ไม่มีซอสขึ้นมากัดกิน แต่กินไปแค่หนี่งคำ... ก็วางลง.....

เปลี่ยนไปกินลูกที่มีซอสพริกเขียนคำว่า sorry แทน...

“ไม่เข้ากันจริงๆด้วย...แหวะ||||||||”

กรอยากรู้ว่ารสมันจะเป็นแบบไหน แล้วก็พบว่าไม่ใช่รสที่เขาชอบ

..เขาชอบซาลาเปาหมูแดงลูกที่ไม่ใส่ซอสมากกว่า ......... แต่ก็ยังถือลูกที่มีซอสไว้..

เคี้ยวไปก็เอนหลังพิงพนักม้านั่งยาว แหงนหน้ามองสูงขึ้นไป มองกิ่งก้านของไม้ใหญ่

ที่แผ่ขยายให้ร่มเงา.. “ไม่อร่อย.........ไม่อร่อย...............ไม่อร่อยเล้ย|||||||||||.

...เฮ้อ...ไม่อร่อย...” เด็กหนุ่มบ่นว่าไม่หยุด...กระทั่งกินจนหมดลูก


................................................

.............................

.............


**********************************




“คิก...เฮ้ยไอ้กรมันว่ายังไงบ้างวะ?” ทันทีที่น้องชายกลับมานั่งที่โต๊ะ

น้ำก็รีบกระซิบถาม เทพพิชัยเองก็อยากรู้ไม่แพ้กัน พยายามยื่นหัวชะโงกหน้า

ชะเง้อชะแง้มาฟังอย่างเป็นกังวล ทำเอาคนที่นั่งขวางอยู่อย่างเอสต้องหันหน้ามาถาม

“เอ่อ..มีอะไรรึเปล่าคุณ!? -*- ” ไม่รู้จะยื่นหน้าเข้ามาหาเขาทำไมนัก..


“เออะ ปะเปล่าๆครับ|||||||||| คือผมแค่อยากรู้ว่ากรเขาว่ายังไงบ้าง”

เทมยอมนั่งลงอยู่เฉยๆเพราะไม่อยากให้เอสรำคาญ


“ก็เอาไปให้เรียบร้อยแล้วล่ะครับ แต่ผมก็ไม่รู้นะว่ามันจะว่าไง”

นิกกี้พูดกับพี่ให้เทมได้ยินด้วย

“อ้าวแล้วทำไมมึงไม่รอดู ว่ามันยอมกินรึเปล่า!” น้ำขมวดคิ้วตำหนิน้อง

“ก็ผมกลัวมันจะไล่ให้ผมเอามาคืนซะเปล่าๆน่ะสิ ถึงได้รีบหนีกลับมานี่” ทั้งน้ำและนิกกี้

เหล่ไปมองหน้าเจ้าลูกครึ่งกล้ามโต ก็เห็นทำหน้าเหี่ยวลงอย่างเห็นได้ชัด


“แล้วทำไมไอ้กรต้องคืนด้วย ไหนว่ามันชอบกินซาลาเปา เห็นลงไปเลือกกันใหญ่?”

เอสยื่นหน้ามาถาม นิกกี้จึงรีบกินข้าว ส่วนน้ำก็ทำหน้ายิ้มเข้าไว้ อึกอักก่อนจะพูด

“อ๋อ เอ่อก็กลัวว่ามันจะงอนไม่ยอมกินอะไรไง แหะ..” ไม่ได้บอกหรอกว่าเพราะ

เทพพิชัยเป็นคนเขียนคำว่าขอโทษไปง้อ เรื่องระหว่างกรกับเทม เขายังบอกให้ใครรู้ไม่ได้

รอให้เจ้าตัวนั่นแหละเฉลยเอง ถึงตอนนั้นน้ำคิดว่าคงรู้สึกโล่งใจมากๆ แล้วจะไม่รีบเร่ง

ให้พวกมันเลิฟๆกันได้ยังไง!!///////555


“เดี๋ยวมันก็หายงอนเองนั่นแหละน้ำ ไอ้เด็กบ้านั่นมันก็ชอบงี่เง้าอย่างนี้แหละคุณก็รู้

ผมว่าเรารีบกินข้าวให้เสร็จแล้วลงไปเดินดูของกันที่ข้างๆร้านดีมั้ยครับ

ผมเห็นมีของเยอะเลย เป็นพวกเครื่องสานด้วยนะ ว่าไปหาซื้อรองเท้าแตะสักหน่อย”


น้ำรีบยิ้มรับพยักหน้าเออออ เห็นดีด้วยที่เอสจะเปลี่ยนเรื่องพูด

“อื้ม เอ๊ะแต่เห็นจัดกระเป๋าตั้งน๊านนาน นี่คุณไม่ได้เอารองเท้าแตะมาเหรอเอส”

“ก็เอามาด้วย แต่ผมว่าเราไปหาซื้อรองเท้าแตะที่เหมือนกันสองคู่ดีกว่า...

เอาไว้ใส่ไปเดินเล่นตามชายหาดพร้อมๆกัน..อะไรอย่างทำนองเนี้ยะเนอะ..หึหึ//////”

ฟังที่แฟนหนุ่มรูปหล่อพูด น้ำก็อมยิ้มเขินๆ แล้วก็ถูกเพื่อนๆแซวอีกจนได้

“จะโรแมนติกไปถึงไหนกันคะพี่เอส อย่าลืมว่าเพื่อนกับน้องก็มาด้วยนะคะ!~”

ก๊อปทำหน้าตาหมั่นไส้ล้อเลียน ชี้หน้าตัวเองกับบิวที่เอาแต่กินอยู่ข้างๆให้เอสเห็น

“อ้าวเหรอ! ลืมไปเลยว่าแกก็มาด้วยไอ้ก๊อป เฮ้ยแต่นั่น!ข้างๆแกนี่มันนางเอก

หรือปอบกันแน่วะ!?” เอสทำลอยหน้าเหรอหรา แกล้งว่าให้ทุกคนหัวเราะ

มีเพียงแค่เทพพิชัยเท่านั้น ที่ยังคงนั่งหน้าเครียดเป็นห่วงกร ...


ที่นั่งข้างๆแบงค์ว่างแล้วเพราะกรไม่ยอมกลับมา น้องแบงค์มองแฟนหนุ่มรุ่นพี่เหมือน

อยากจะบอกเป็นนัยๆ หนุ่มตี๋ก็รู้ใจจึงลุกไปนั่งตรงนั้นแทน

คราวนี้อยากจะตักอะไรให้กันก็ไม่ต้องเอื้อม อยากจะเล่าอะไรให้ฟังก็ไม่ต้องคอย

ชะเง้อหาอีกแล้ว.. หนุ่มน้อยได้แต่คิด.. หากว่าคนรักของเขาเข้าใจความรู้สึกที่

ไม่อยากจะหึง...แต่มันก็หวง ซึ่งกำลังเกิดขึ้นในใจเขาตอนนี้คงดีไม่น้อย....


....................................................

..............................

.................

....


หลังจากกินข้าวอิ่มแล้ว เอสชวนน้ำไปเดินเลือกซื้อรองเท้าสานด้วยกัน

โดยมีเพื่อนๆเดินตามไปราวกับพวกลูกเจี๊ยบที่เดินตามหลังแม่ไก่ไม่ห่าง..

ที่ร้านข้างๆร้านอาหารนี้มีพวกเครื่องสานสวยๆหลายประเภท

ทั้งของที่ใช้งานได้และของตั้งโชว์ อาทิเช่น หมวก รองเท้า แจกัน เก้าอี้เอนหลัง

โต๊ะเล็กๆน่ารัก กระเป๋าถือขนาดต่างๆ ฯลฯ เห็นของน่าซื้อไปใช้หลากหลาย

ทุกคนก็นึกถึงเจ้าดาราหน้าใสที่งอน แยกตัวไปอยู่คนเดียวขึ้นมา

ก๊อปกับบิวจึงขันอาสาไปตามให้..


น้องแบงค์เห็นรองเท้าที่เอสกับน้ำเลือกแล้วก็นึกอยากได้บ้าง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

คิดชวนให้นิกกี้ซื้อเหมือนกันอย่างพวกพี่ชายบ้าง ถึงมันจะน่าเขินแต่เขาก็อยากได้

แต่แล้ว..พอหันไปจะอ้าปากบอกคนรัก กลับเห็นอีกฝ่ายคอยชะเง้อคอ

มองทางหน้าร้านไม่หยุด.. หันหน้ามายิ้มให้เขาเดี๋ยวเดียวก็พะวงหันไปมองอีก

เหมือนกำลังคอยใคร...........หนุ่มน้อยหุบยิ้มลงทันที..


“พี่นิกครับ...”

“ห๊ะ!? อะอะไรจ๊ะ?”

“.............มองหาอะไรอยู่เหรอครับ..ทางหน้าร้านมีอะไรที่พี่นิกอยากได้เหรอครับ..”

“อ๋อ....เปล่าหรอกจ้ะ....ก็ไอ้กรน่ะสิ ..พี่ไม่เห็นมันมาสักที” พูดเสร็จก็หันไปมองอีกแล้ว

ทำเอาแบงค์นิ่วหน้า ย่นหัวคิ้วเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว.. หนุ่มน้อยทำเป็นหยิบของขึ้นมาดู

แต่พูดประชดคนรักอย่างไม่มองหน้า

“.......ถ้าพี่นิกเป็นห่วงขนาดนั้น ทำไมเมื่อกี้ไม่ไปตามเขาเองเลยล่ะครับ”

หนุ่มหน้าตี๋สะดุดหูกับน้ำเสียงที่ได้ฟัง ก็หันมามองหน้าคนพูดอย่างงงๆ

“แบงค์..... เอ่อ...เป็นอะไรรึเปล่า”

“เอ๋...อะไรครับ เปล่านี่ครับ .....แบงค์ก็ไม่ได้เป็นอะไร....ทำไมเหรอครับ?”

“แหะ...เหรอ ก็..เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก พี่นึกว่าแบงค์อารมณ์ไม่ดีซะอีก”

“................ทำไมแบงค์ต้องอารมณ์ไม่ดีด้วยล่ะครับ เปล่าซะหน่อย..”

“นั่นสิเนอะ...แล้ว...แบงค์สนุกมั้ยครับ/////” จับหัวคนที่ตัวเล็กกว่าแล้วลูบเบาๆ

“ครับ...” พยักหน้าก่อนถอนใจ ทำฉีกยิ้มให้แล้วดึงแขนหนุ่มตี๋ ชวนไปเลือก

รองเท้าคู่กัน ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงได้คอเคล็ดเพราะหันไปมองทางอื่นไม่หยุดเป็นแน่..



........................

....... “มาทางนี้เร็วๆเข้าเถอะค่าน้องกรขา~~ วู้ยยมีของเข้าตาเต็มไปหมดเลยนะคะ!

ไปนั่งห่อเหี่ยวตัวเรียวอยู่คนเดียวตรงนั้นทำไมก๊าน มาหนุกหนานกับพวกพี่ๆดีกว่าค่ะ”

ก๊อปเดินจูงมือดึงเด็กหนุ่มที่ทำหน้ามู่ทู่จำใจตามมาอย่างกระท่อนกระแท่น

บิวเองก็คอยดันหลัง ฉีกยิ้มหวานแบบแกมบังคับ พยักหน้าเห็นด้วยตามคำที่ก๊อปบอก


“แต่ผมไม่อยากไปนี่พี่~~|||||||||||” กรทำหน้ายุ่งพูดอู้อี้ไม่เต็มเสียงนัก เขาอยากจะคอย

ที่เดิมมากกว่า ไม่มีอารมณ์ไปเดินดูของหรือชมนกชมไม้ที่ไหนทั้งนั้น... เป็นเพราะว่า

ต้องเจอหน้าเจ้าลูกครึ่งกล้ามโตอีกนาน กว่าจะไปถึงรีสอร์ท.. รับรองว่าทันทีที่ไปถึง

เขาจะใช้วิชานินจาพรางตัว.... หลบลี้หนีหน้าไอ้บ้าที่คอยตามตื้อให้ห่าง

จะไม่ยอมอยู่ใกล้กันอีกเด็ดขาด!


แต่เมื่อเดินไปถึง กรก็ต้องสะอึกกับความคิดของตัวเอง.... ไอ้เจ้าบ้าที่คิดว่าคอยแต่

ไล่ตามรังควานเขาจนน่ารำคาญ ... ไปตามก้นคนอื่นต้อยๆเสียแล้ว..

เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเม้มปากอย่างเจ็บใจ... ที่ได้เห็นเทพพิชัยตามติดน้ำไม่ห่าง


“พี่ว่าใบนี้เข้ากับน้องน้ำสุดๆเลยครับ” เทมบอกน้ำที่ขยับปีกหมวกบนหัวตัวเองไปมา

คนน่ารักทำหน้าคิดท้าวเอวทั้งสองข้าง มองตัวเองในกระจกที่ติดอยู่ข้างเสาร้าน

หันซ้ายหันขวาไปมาอย่างไม่แน่ใจนัก “ว่าง้านนนนนน...”


เทพพิชัยส่งยิ้มพยักหน้า มองน้ำอย่างชื่นชม..น้องน้ำของเขาน่ารักมาก..

แล้วเจ้าลูกครึ่งก็ต้องสะดุดหูกับเสียงของก๊อปและบิวที่ร้องเรียกกร

“ว้าย! น้องกรนะน้องกร!! อุตส่าห์ลากมาถึงนี่ยังจะหนีกลับไปอีก! ดู๊ดู~”

บิวกับก๊อปบ่นที่กรไม่ยอมเข้ามาดูของด้วยกัน แต่เดินหนีกลับไปเสียเฉยๆ

เมื่อเทพพิชัยหันไปเห็นหลังของกรไวๆ เขาก็รีบผวาตามไปทันที...



“หือ....?....อ้าวแล้วไหนล่ะเจ้ากร….” เอสเอียงหัวออกมาจากด้านหลังเสา ถามเพื่อน

“ก็คงไปนั่งหน้างอคนเดียวอีกแล้วน่ะสิ...” บิวพูดแต่ไม่ได้มองหน้าเอส มองแต่ของ


น้ำปรายตามองออกไปทางหน้าร้าน เห็นเทมกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามก้นกรไปต้อยๆก็ส่ายหน้า

แต่แอบอมยิ้ม คนหน้าหล่อที่ยืนพิงเสาอยู่เห็นก็อดสงสัยไม่ได้ “มีอะไรเหรอน้ำ”

หนุ่มน่ารักรีบส่ายหน้าบอกไม่มีอะไร ก่อนหันไปถามก๊อปกับบิวที่ยืนอยู่ไม่ไกลกัน

ว่าหมวกสานปีกกว้างที่เขาสวมอยู่ใส่แล้วดูเป็นอย่างไรบ้าง

“น่าร๊ากกกกกกกกค่า!”

เพื่อนๆพากันชมเชียร์ให้ซื้อ แต่คนใส่กลับทำแก้มป่องขมวดคิ้วบ่น

“โหย....//////*// งั้นไม่เอาดีกว่าใบนี้ ใส่แล้วไม่เท่เลย..” เท่านั้น ทุกคนก็พากันขำ


เอสอมยิ้ม กอดอกแล้วขยับเข้ามายืนใกล้ๆน้ำ “โธ่คุณ! 55ผมว่าเหมาะกับคุณออก!

เอาใบนี้แหละน้ำ น่ารักเอ๊ยไม่ใช่ๆ เข้ากับคุณมากเลย555//// ใครๆก็บอกว่าดี

คุณจะไม่เอาจริงๆเหรอ นี่ผมเป็นคนเลือกให้เชียวนา..คุณจะไม่ยอมใส่จริงๆเหรอครับ..”

คนหล่อทำสายตาอ้อน อยากเห็นน้ำใส่หมวกใบนี้ไปเดินที่ชายทะเลจริงๆ


นิกกี้กับแบงค์เดินออกจากมุมรองเท้ามาได้ยินเข้าพอดี ก็ช่วยเอสคะยั้นคะยออีกแรง

“ช่ายๆพี่! จะได้เป็นลูฟี่หมวกฟางไง!! เท่จะตาย!!!” นิกกี้หัวเราะส่วนน้องแบงค์ยิ้มใสๆ

“พี่น้ำใส่แล้วดูเหมาะดีนะครับ ผู้ชายเขาก็ใส่กันทั้งนั้นแบบนี้ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ”

หนุ่มน่ารักถอนใจ มองหน้าคนโน้นทีคนนี้ที กลัวว่าใส่แล้วมันจะดูหน่อมแหน้มเกินไป

เพราะปกติเขาก็ไม่ใช่คนหล่อคนเท่อย่างผู้ชายอยู่แล้ว..


เอสเห็นว่าน้ำยังลังเลที่จะตกลงซื้อ จึงฉวยเอาหมวกบนหัวน้ำ แล้วเดินไปหาคนขาย

“เฮ้ย! เอส!! ผมยังไม่ได้บอกว่าจะเอาเลยนะ!โธ่~~” น้ำเลิกเหวอได้ก็รีบเดินตามมาที่

โต๊ะจ่ายเงิน ปรากฏว่าเอสซื้อให้เขาเรียบร้อยแล้ว...

เมื่อเดินพ้นไปจากคนขาย คนน่ารักก็ถูกสวมหมวกสานปีกกว้างใบโตให้อีกครั้ง

แถมยังโดนดึงแก้มทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยว คนหน้าหล่อกระซิบพูดยิ้มๆ

“คนมันน่ารัก! ///// ใส่อะไรมันก็น่าร๊ากกก!! คุณต้องทำใจหน่อยนะคร้าบ55”

มือนุ่มผลักอกคนที่แซวเขาเข้าให้ทันที ทำตาค้อนใส่อย่างฮึดฮัดเหมือนไม่พอใจ

แล้วต้องรีบหันหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนแก้มสีแดงระเรื่อ ...เม้มปากซ่อนยิ้มไว้

ด้วยความขัดเขิน... ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นแล้วได้ใจ จะยิ่งล้อเอาเท่านั้น..


.......คำว่าน่ารัก.....น้ำไม่ชอบเลย..

ทุกครั้งที่ถูกคนอื่นบอกว่าน่ารัก น้ำจะรู้สึกถึงปมด้อยเรื่องหน้าตาของตัวเอง

ผู้ชาย...ไม่มีใครดีใจเมื่อถูกชมแบบผู้หญิงหรอกนะ.......

....แต่.......

ถ้าถูกบอกว่าน่ารัก...จากปากของคนที่รัก

วันนี้มันก็ทำให้จั๊กจี้หัวใจดีไปอีกแบบนะ////

( ผมไม่ได้อยากเป็นคนน่ารักในสายตาของใครทั้งนั้น แต่ว่า... ถ้าคุณชอบ

ผมจะยอมน่ารักให้นิดหน่อยก็ได้นะ....เอส /////)


...............................................

....................................

...............

........






ด้านเทพพิชัยที่เดินตามกรออกมาจากร้านขายเครื่องสานนั้น ก็เร่งฝีเท้าจนตามทัน

เด็กหนุ่มที่ปั้นปึ่งใส่เขาอย่างเห็นได้ชัด คนที่เอาแต่หนีออกปากไล่ แต่คนตาม

ก็คว้าแขนไว้ได้ตรงหน้าลานจอดรถพอดี ตรงนั้นยังมีคนเดินอยู่ไปมา คงไม่เหมาะนัก

ที่จะคุยเรื่องส่วนตัวกัน กรสะบัดแขนออกจากมือเทมแล้วเดินรี่เข้าไปนั่งม้านั่งยาว

ตัวเดิมที่เคยนั่ง ในใจของเด็กหนุ่มรู้สึกบอกไม่ถูก...


ทั้งที่กรไม่อยากให้เทพพิชัยตามมา แต่ก็นึกไม่อยากให้อีกฝ่ายกลับไปที่ร้านนั้นอีก

ไม่อยากให้เจ้ากล้ามโตอยู่ใกล้พี่น้ำที่น่ารักของเขาเลย.....

(คนเขาไม่รักแล้วยังจะบ้าอยู่ได้! ชอบตามเป็นขี้ปลาทองไอ้ลิงกัง!ไอ้ยักษ์ขี้มูกย้อย!!

พี่น้ำต้องรำคาญไอ้บ้านี่แน่ๆ เฮ้อ! เดี๋ยวก็มีเรื่องกับพี่เอสกันพอดีไม่รู้จะพามาด้วยทำไม

ท่าทางงานนี้....จะมาเป็นกขค.พี่น้ำกับพี่เอสซะล่ะไม่ว่า!!-*-)

กรมองเทมด้วยหางตาอย่างตำหนิ และทำหน้าไม่พอใจมาก...ใช่ ตอนนี้เขาไม่พอใจ

เจ้าบ้านี่เลยจริงๆ!! แล้วดูมันทำหน้าเข้าสิ!! มายิ้มให้เขาทำไมวะ!!!/////*//


“กรทำไมไม่เข้าไปในร้านล่ะ” เทพพิชัยเปิดฉากถามก่อนอย่างสงสัย

“เรื่องของกูไม่ต้องมายุ่งบอกแล้วไง! มึงน่ะอยู่ให้ห่างๆพี่น้ำไว้จะดีกว่า! รู้ก็รู้อยู่

ว่าเขามีแฟนแล้วไม่เข้าใจรึยังไง!!” พูดว่าอย่างไม่ยอมมองหน้า ไม่อยากคุยด้วยนัก

“............... .. หึง..!?”

“พูดอะไรน่ะ!!/////*// ใครจะไปหึงคนอย่างมึง!!!” สะดุ้งโวยวายทันที

“หา.............เปล่า...พี่ก็ไม่ได้หมายถึงตัวพี่........พี่แค่นึกว่ากรยังรู้สึก...กับน้องน้ำอยู่...

ก็เลยหึงที่พี่ไปเข้าใกล้..”

“เปล่าซะหน่อย! กูไม่ได้คิดอย่างนั้นกับพี่น้ำแล้ว.......”

“งั้นนี่ก็แสดงว่ากร..............หึงพี่เหรอ!!////////” เทมตาโต ยิ้มกว้างแล้วหัวเราะชอบใจ

“อึก!!////////*//ไม่ใช่นะ!!! ก็บอกแล้วไงไม่ได้หึงโว้ย! หยุด!

หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะบ้าเอ๊ย!!!!” กรสะอึกหน้าร้อนฉ่า...

ตกใจกับคำพูดของเทพพิชัยที่คิดเข้าข้างตัวเอง

...หรือว่านี่เขากำลังเป็นแบบนั้นอยู่จริงๆ! บ้าน่า!!


“ไปให้พ้นไป! รำคาญโว้ย!!” ทนไม่ไหวเด็กหนุ่มก็พาลตะคอกไล่อีกครั้ง

“กร.........พี่จะไปไหนได้” คนโดนไล่พูดเสียงอ่อย แต่เสียงนั้นฟังดูอ่อนโยนนัก ..

ต่างจากคนที่เคยทะเลาะเบาะแว้งด้วยมาตลอด ท่าทางและน้ำเสียงของเทมตอนนี้

ทำให้คนฟังนึกถึงคุณหมอกำมะลอที่เขาแสนจะปลื้มและรักนักรักหนาขึ้นมา..


พี่หมอทีเป็นคนคนเดียวกันกับไอ้ยักษ์บ้านี่จริงๆสินะ........

กรชะงักไป..... หนนี้เทพพิชัยเรียกร้องความสนใจจากเขาได้ไม่น้อย

แต่แล้วเด็กหนุ่มก็กัดฟันพูดอย่างไม่แสดงความใจอ่อนออกมาอีก

“อยากไปไหนก็ไปสิโว้ย!ไม่ต้องมาแกล้งโง่!!ไอ้..!!”

“ไปไม่ได้...”

“ทำไมจะไปไม่ได้!? น่ารำคาญ! งั้นกูไปเองก็ได้!”

ตะเบ็งเสียงตะคอกหวังให้อีกฝ่ายหน้าหงาย แต่มันกลับได้ผลตรงกันข้าม

เมื่อคนที่กำลังฉุนเฉียวทำท่าจะลุกขึ้น มือกลับโดนฉวยไปจับไว้ให้หัวใจ

ต้องเต้นโครมคราม....

“พี่จะไปไหนได้! บอกแล้วไง... ว่าพี่รักกร..”


คำที่คนตรงหน้าพูดออกมาคราวนี้ ทำเอาคนฟังขยับปากค้าง..พูดไม่ออก

ได้แต่อึ้งไป..


(กูไม่ได้รักมึง!) วินาทีนี้ ทำไมประโยคนี้ถึงออกจากปากของเขาไม่ได้นะ!

กรคิด..มองสายตาเว้าวอนนั้นอย่างละไปไม่ได้..

มันทำให้เขาออกอาการร้อนผ่าวทั่วใบหน้า.. แล้วเสียงหัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้น

ให้กับคำว่า รัก ของผู้ชายคนนี้อีกจนได้..


ทั้งที่รู้ดี............... รู้ดีอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้รักจริงๆอย่างที่ปากบอก…

ก็แค่.....อยากจะเยาะให้สะใจ......อยากเห็นเขาต้องเสียใจอีกก็เท่านั้น...


ใจร้ายเหลือเกิน.....

น่าจะรู้... ว่าเขาแพ้คำว่ารักของพี่หมอทีอย่างนี้

จะแกล้งกันไปถึงไหน!


“พอซะทีเถอะ....ฮึกฮึก พอได้แล้ว!!!”

หยดน้ำตาที่ร่วงกราวบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม ทำให้อีกฝ่ายตกใจและใจหาย

“กร! กร!! ฟังพี่นะ!!!”

“ก็รู้ว่าเกลียด! รู้แล้ว!! เลิกบอกว่ารักซักทีได้มั้ย!! ฮึกฮึก”

กรใช้มืออีกข้างดึงมือของเทพพิชัยออกอย่างแรงไม่ให้ทันได้ยื้อไว้อีก

ก่อนที่จะมีใครมาได้ยินหรือเห็นเข้า ดาราวัยรุ่นชื่อดังตัดสินใจถอยตัวออกห่าง

ชี้หน้าอีกฝ่าย “อย่าตามมานะ! ไม่งั้นกูกลับจริงๆ!” เขาจะกลับบ้านแน่ๆ

นี่คือคำขู่จากปากของกร คิดว่านั่นคงทำให้น้ำไม่พอใจเทพพิชัยแน่หากรู้เข้า

กรวิ่งหนีจากเทมไปทางร้านขายเครื่องสาน โดยไม่ฟังเสียงคนที่ร้องเรียก

แต่ไม่กล้าวิ่งตามเลยสักนิด....

เทมตำหนิตัวเอง ที่ไม่ได้อธิบายเรื่องคำโกหกและความรู้สึกของเขาเสียก่อน

กรจึงไม่ยอมเชื่อ ไม่ยอมฟัง และยังไม่ยอมอภัยให้..


เด็กหนุ่มไม่รู้หรอกว่าที่เจ้าลูกครึ่งยอมยืนอยู่ที่เดิม เป็นเพราะกลัวว่าเขาจะหนี

กลับบ้านไปเองจริงๆ..... เทพพิชัยอยากให้กรไปทะเลด้วยกัน...เมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว

เขาจะไม่ยอมปล่อยให้กรวิ่งหนีเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้อีกเด็ดขาด!


....................................................................

..................................

.................



“นิกกี้! นิกกี้!!” ดาราหน้าใสออกอาการตาช้ำแดงเล็กน้อย วิ่งกระหืดกระหอบ

เข้าร้านขายเครื่องสานมาได้ก็ตรงรี่ไปแบมือขอกุญแจรถกับหนุ่มหน้าตี๋

ทั้งบิว ก๊อป เอส น้ำ และน้องแบงค์ต่างเข้ามารุมล้อม มองอาการของกรอย่างสงสัย


“จะเอากุญแจรถเรา!? เอาไปทำไมวะ? แล้วนี่เป็นอะไร!? ทำไมตาเป็นแบบนี้

ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ!!? เฮ้ยรึว่าไอ้คุณเทพพิชัยมันทำอะไรนาย!!?”

นิกกี้ยังไม่ยอมยื่นกุญแจให้ จับไหล่อีกฝ่ายไว้มั่นแล้วเขย่าเบาๆ ถามอย่างเป็นห่วง

ทั้งที่คนตรงหน้าหลบตา หมุนหน้าหนีเขาก่อนจะส่ายหน้ารัวทำเป็นฝืนยิ้มให้

“เปล่า! เปล่านะ!! ไม่ได้มีอะไรเว้ย! มัน..........ร้อน จะนั่งรอในรถ เบื่อแล้วด้วย

เมื่อกี้ตอนวิ่งมาฝุ่นก็เข้าตา...” ตอบไม่เต็มเสียงไปก็ขยี้ตา ไม่มองหน้าเพื่อนๆที่ล้อมตัว


“งั้นก็ไปพร้อมกันเลยสิ นี่ก็กำลังจะกลับไปที่รถกันแล้ว” นิกกี้บอกกรจึงพยักหน้า

“มึงไม่เป็นอะไรจริงนะกร..” คนน่ารักขมวดคิ้วดูอาการแล้ว

มันเหมือนคนเพิ่งร้องไห้มามากกว่า...

กรเงยหน้า เห็นน้ำสวมหมวกสานปีกกว้างดูน่ารัก....ก็นึกไปถึงตอนที่เห็น

น้ำยืนเลือกหมวกกับเทพพิชัย... “หมวก........สวยดีนะครับพี่น้ำ...”


“เอ๋.............///// เอ่อก็...นะ แหะๆ คนเลือกมันเลือกเก่งม้างงง55”

พอคิดว่า เอสเป็นคนเลือกให้แล้ว น้ำก็ขยับปีกหมวกเล็กน้อยแก้เขิน...


กรเม้มปากแน่น ขัดใจกับท่าทีชื่นชอบหมวกใบใหม่ของน้ำนัก

(ฮึ่ม! คนที่ยังตัดใจจากพี่น้ำไม่ได้ก็คือมึงนั่นแหละไอ้เทพพิชัย!)

“คนเลือกให้ก็แค่ลิง! พี่น้ำไม่ต้องใส่ผมว่ายังจะดูดีกว่า!!” พูดเสร็จก็รีบแย่ง

กุญแจรถในมือนิกกี้วิ่งหนีไปก่อน ทิ้งให้ทุกคนต้องขำกลิ้งที่ได้เห็นเอสหน้าเหวอ||||||||

ชี้มือว่าตามหลังเจ้าดาราหน้าใสรุ่นน้องอย่างหัวเสีย

“อะอะไอ้กร!!!///////*// กูไปทำอะไรให้มึ๊งงงง หนอย~~ ไม่น่าเสียเวลา

เป็นห่วงมันเลย! เห็นมั้ยน้ำดูมันหลอกด่าผมสิ!!”

แต่หนุ่มน่ารักกลับหัวเราะชอบใจซะงั้น....555



***************************************************



แต่เมื่อมาถึงที่รถ นิกกี้ก็ต้องเกาหัวเหนื่อยใจ.....

เจ้ากรมันดันมานั่งที่นั่งข้างคนขับซะนี่!

“ขอนั่งตรงนี้นะแบงค์ ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”

กรถามน้องแบงค์ที่ยืนยิ้มให้เจือนๆอยู่นอกรถ

“เอ่อ........ครับ...ไม่เป็นไรครับ ผมไปนั่งข้างหลังก็ได้ครับ” ....นั่งที่เขาแทน

ไม่ยอมลุกไปไหนอย่างนี้ แล้วจะให้เขาตอบว่าอะไรได้||||||||||||


เทพพิชัยเองก็เดินมาขึ้นรถ เข้าไปนั่งนิ่ง บรรยากาศในรถช่างเงียบกริบ

ไม่มีใครพูดอะไรจนดูมาคุมาก.....เจ้าของรถภาวนาให้ถึงที่หมายเร็วๆ

เขารู้สึกตึงเครียดไปด้วยจนอยากจะคลั่ง...

อิจฉารถอีกคันอยากจะขอไปนั่งด้วยเหลือเกิน เฮฮากันใหญ่แวะซื้อนู่นนี่

หัวเราะร่ากันตลอดทาง

“กรี๊ดดดด! อีเอสซื้อหมึกปิ้งๆๆๆๆ!!!” บิวจิกผมด้านหลังของเอสเบาๆบอกให้จอด

“โหยคุณนายครับ! เดี๋ยวมาท้องแตกตายกันในรถผม ผมจะจอด

แล้วโยนทิ้งข้างทางเลยนะครับ!” เอสปรามแต่บิวกับก๊อปก็ไม่หยุด

ยังร้องให้แวะซื้อของตลอด หลังๆน้ำยังเอาด้วย..

“กรี๊ดดดดดดไก่ย่าง!”

“กรี๊ดดดดดดดดดแตงโม!”

“กรี๊ดดดดดดดดขนมมมมมมมมม!”

“กรี๊ดดดดดดดดดน้ำมะพร้าวววววว!”

“เอ้า!|||||||||||||| เอาเข้าไปครับ! แวะเรี่ยราดขนาดนี้จะไปถึงรีสอร์ทวันไหนครับเนี่ย”

ถึงเอสจะบ่นแต่ก็หยุดรถให้ น้ำทำหน้าที่ลงไปซื้อของให้แทนสาวๆ


“กรี๊ดดดดดดดดดด.......!”

แล้วแม้กระทั่ง ทั้งที่ไม่มีอะไรขายข้างทางแต่ก๊อปก็ร้องกรี๊ด...

“เฮ้ย!||||||||||| อะไรอีกก๊อป!? ไม่เห็นมีอะไรขายเลยนี่ พอได้แล้ว~!”

คนขับหน้าหล่อหยุดรถหันไปถามอย่างประหลาดใจ


“ก็ไม่ได้จะซื้อของนี่คะ! พี่เอสจะหยุดรถทำไม น้องก๊อปปวดฉิ้งฉ่องอ่ะ!

แค่จะบอกให้แวะปั๊มน้ำมันข้างหน้าด้วยด่วนๆๆ!!!”

“อ้าว5555 โธ่!แล้วก็ไม่รีบบอก!”

“ดีเหมือนกันผมก็ปวด..” น้ำบอก

“ชั้นด้วยๆๆๆแวะเลยเอส!” บิวบอก


เมื่อแวะปั๊มน้ำมันรถของนิกกี้ก็ขับเข้ามาจอดเทียบข้างๆรถเอส สมาชิกในรถของพี่ชาย

หายกันไปลั่นล้าคนละทิศละทางหมดแล้ว แต่ดูในรถของเขาเถอะ....|||||||||||

หนุ่มหน้าตี๋หันไปถามคนรักที่นอนหลับตาอยู่เบาะหลังคนขับ

“น้องแบงค์ครับ...ไป..”

“แบงค์ไม่ไปครับ! แบงค์อยากนอน!!”

“อุ้ย!||||||||| จ้าๆ” นิกกี้เกาหัว คนรักตัวเล็กของเขาเอาแต่นอนหลับตลอด

ไม่ยอมคุยเป็นเพื่อนเขาเลย เซ็งจะแย่... สงสัยจะง่วงมากดูหน้าบึ้งไปเลย..


“งั้นพี่ลงไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ แล้วจะซื้อขนมมาให้นะ เอ่อแล้ว...สองคนนี้ไม่..”

หันไปถามเทพพิชัยที่นั่งทื่อเงียบเป็นเป่าสาก กับกรที่หน้าหงิกมาตลอดทาง

“ไม่!!”

คำเดียวสั้นๆแต่ได้ใจความ...

ไม่มีใครคิดจะทำอย่างอื่นนอกจากทำหน้าอารมณ์ไม่ดีกันบ้างรึไงนะ..

นิกกี้ได้แต่ออกมายืนเกาหัวนอกรถ.... มองทั้งสามคนในรถ



........................................

..................

........



และแล้ว...........ทุกคนก็มาถึงรีสอร์ทในเวลาเย็น....

“ว้าววววววววว!!!! สวยจังเลย!!!//////”

เมื่อมาเห็นสถานที่สวยงามคนที่อารมณ์ไม่ดี ก็ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง

ชื่นชมกันไม่ขาดปาก ไม่เพียงแต่คณะเดินทางเท่านั้นที่ตื่นเต้นกับบรรยากาศ

พนักงานของรีสอร์ท และแขกที่อยู่แถวนั้นเองก็ตื่นเต้นที่ได้เจอคนดังเช่นกัน

“กรี๊ดด..เอสหล๊อหล่อเนอะเธอ!” ... แว่วมาเข้าหูเอส เอสก็หันไปยิ้มให้

จึงมีคนเข้ามาขอลายเซ็นและขอถ่ายรูปเหล่าดารา


“อุ้ย! คนนั้นกรนี่ หล๊อหล่ออ่ะหน้าใสกิ้งเลย! ว้ายๆๆดูสิตัวจริงบิวเขาน่ารักกว่าในทีวีอีก!

แล้วนั่น...เอ๊ะสองสามคนนั้นคงเป็นเพื่อนๆแก๊งค์เดียวกันแต่ไม่ได้เป็นดารามั้งเนอะเธอ”

“ใช่ๆไม่เคยเห็นเลย ดาราใหม่รึเปล่าก็ไม่รู้... หล่อๆทั้งนั้นเลยอ่ะ! แหมไม่รู้คนไหนเป็น

แฟนบิวเนอะเธอ!/// อุ้ยเธอดูคนนั้นน่ะ มีดาราอีกนี่..ก๊อปใช่มั้ยนั่น!!”


ดาราหน้านวลเดินตามเพื่อนๆมาทีหลัง ผ่านกลุ่มสาวๆก็เอียงหูรอฟังคำชม

โปรยยิ้มมาดแมนแจกให้ทั่วอย่างใจดี

“เรื่องที่แล้วโคตรขี้โกงอ่ะ!! แม่งเกลียดฉิบหายเลย! ไม่น่ามา!!”

น้องก๊อปแทบเดินสะดุดขาตัวเองหน้าทิ่ม||||||||||

เป็นตัวโกงก็อย่างนี้ล่ะ...ต้องทำใจ คนที่อินกับบทบาทในละคร

คงนึกเหม็นหน้าเขาอยู่ไม่ใช่น้อย (เล่นร้ายทุกเรื่องค่า)

“แต่ตัวจริงเขาดูเฟรนลี่ดีนะเธอ กล้ามงี้โห~~////บึ๊กเลย เขาก็ดูน่ารักดีเหมือนกันนะเธอ”

มีคนชมมาให้ได้ยินบ้าง ก๊อปจึงค่อยใจชื้นเดินยิ้มรี่ไปเกาะกลุ่มกับเพื่อนๆแถวหน้าฟร้อน..



“อ่ะแบ่งห้องกันนะ บอกพี่ผึ้งให้โทรมาบอกญาติเขาแล้ว แต่ญาติเขาที่เป็นหุ่นส่วนที่นี่

ไปเมืองนอกพอดี แต่ก็ไม่ต้องห่วงนะเขาโทรสั่งผู้จัดการให้แล้ว ดูแลเราอย่างดี

จองห้องสวยๆไว้ให้พวกเราแล้วด้วย!” เอสถือคีย์การ์ดห้าใบในมือ พูดให้เพื่อนๆเฮ


ดาราหน้าหล่อแจกกุญแจแบบการ์ดให้ทีละคน “บิวแยกกันคนละห้องกับก๊อปนะ

นอนห้องเดียวกันไม่ได้หรอกเพราะคนอื่นเขาไม่รู้ว่านังน้องก๊อปมันเป็นอะไร เอ้า!”

สองสาวบ่นว้า~~ แต่ไม่เป็นไรหรอกก่อนนอนพวกเธอจะแอบมามาร์คหน้าด้วยกัน


“อยู่ติดๆกันทุกคนนี่ล่ะ อ่ะน้ำครับอันนี้ของเรานะ อ่ะนิกกี้ของนายกับแบงค์

แล้วก็นี่ของคุณ.....เทพพิชัย....เฮ้ย....ไม่พอดีนี่หว่า! อย่างนี้ก็ไม่มีของไอ้กรสิ!..

ทำไงดีล่ะไม่มีห้องว่างแล้วนะถ้าไม่ได้จองก่อน พนักงานเขายังว่าพวกเราโชคดีที่รีบจอง

ไว้ล่วงหน้า...เอ้อกร ไปนอนกับเจ้าก๊อปดีมั้ย!?”

เอสถามมองหน้ากรที่ตาโต อ้าปากเหวอ||||||||| ส่ายหน้าใหญ่ น้ำจึงรีบพูด


“ถ้าไม่เอา..............นายก็ต้องนอนห้องเดียวกับไอ้พี่เทมแล้วนะ!”

คราวนี้กรยิ่งสั่นหน้าหนักกว่าเดิม ร้องจ๊าคไม่ยอมเด็ดขาด!

“|||||||||||||*|| ฝันไปเถอะ! ไม่ว่าใครจะว่ายังไงผมก็ไม่มีทางอยู่ห้องเดียวกับมัน!!”

กรยืนยันหนักแน่น แล้วรีบผวาไปคว้าการ์ดในมือของนิกกี้

“ผมนอนห้องเดียวกับนิกกี้ก็ได้!”

ว่าแล้วดาราหน้าใสก็เร่งพนักงานยกกระเป๋าให้พาไปที่ห้องก่อนใครๆ

“เฮ้ย! ไอ้กร!!~ ไอ้เด็กบ้านี่เว้ย!!!” น้ำหงุดหงิด

แต่คนที่หงุดหงิดยิ่งกว่าท่าจะเป็น... น้องแบงค์..


“โห.......เอ่อ... ไอ้คุณกรมันถามกูซักคำมั้ยเนี่ย.....” นิกกี้หันไปมองหน้าแบงค์

ราวกับจะถามว่าเอาไงกันดี... หนุ่มน้อยก็ถอนใจได้แต่ยักไหล่

เหมือนจะบอกว่าทำไงได้....


เทพพิชัยมองตามหลังกรไปจนลับตา.... คิดจะหนีเขาอีกแล้วสินะ

“ไอ้พี่เทม...มึงไม่ต้องห่วงไปหรอก....กูนึกไปนึกมา กูว่ากูคิดอะไรดีๆออกแล้ว”

เทมได้ยินน้ำแอบกระซิบบอกก็ยิ้มออก มองน้ำอย่างขอบคุณรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที

แต่เจ้าน้องชายตาตี่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ได้ยินด้วย.....เขากังวลกับ

ไอ้ความคิดดีๆของพี่ชายนัก “มันจะดีจริงๆเร้อ|||||”









tsktonight…TBC.

***…หายนานหน่อยแฟนๆเข้าใจวินะค้า......เอ่อ.........คิดถึงก้า!!!! >/////<

ปล. รีบอัพให้ที่แรกเลยถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนก็ฝืนทนอ่านกันก่อนเด้อ555
(อันเก่าก็เจอ ยังขี้เกียจแก้เลย กร๊ากกกทำไมเราเป็นคนเยี่ยงนี้) อภัยให้วิด้วย

ถึงคุณ Kaey // ขอบคุณความห่วงใยนะจ๊ะ^^ เป็นห่วงพวกหนุ่มๆแล้วลาม
มาหาวิด้วย แหะๆคิดถึงเหมือนกันค่า

ถึงคุณ อาณาจักรแห่งเรา // อย่างอแงไปเลยค่ะ วิคิดถึงคุณตลอดนะจ๊ะ แต่ไม่อยาก
อัพให้มันสั้นไปนัก เดี๋ยวบ่นว่าสั้นไปอีก55 มาให้หายคิดถึงแล้วก็ตั้งใจสอบนะจ๊ะ
รับรองผ่านฉลุยเนอะ^^ เป็นกำลังใจให้ตลอด

ถึงคุณ ช่อมาลี // กรี๊ดดดดดดดดดดกลับ ยิ้มให้สวยๆหลายๆที ขอบคุณนะคะ
รักษาสุขภาพเช่นกันนะจ๊ะ สำหรับบทเหวี่ยงๆเนี่ย.....มีไม่มี..คู่ใคร...อิอิ...ให้ลุ้น
อย่าเพิ่งไปฟันธงเพราะวิไม่ค่อยอยู่กะร่องกะรอย555

ถึงคุณ pjang // สังหรณ์ถูกมั้ยไม่รู้ แต่หนุ่มนิกกี้ปาดเหงื่อรอตอนหน้า555

ช่วงนี้วิรู้สึกว่าตัวเองร้ายๆ.............ปล่อยให้แฟนๆรอกันนาน แหะๆ

แต่ก็ไม่รอเก้อเนอะคะ^^ (ถึงร้ายก็รักนะ เย่!)

Create Date : 10 มีนาคม 2556		6 comments
Last Update : 13 มีนาคม 2556 20:44:46 น.
Counter : 1724 Pageviews.
Share Tweet