จั่วหัวบล็อกไปซะแบบนั้น ความจริงแล้วเดี๋ยวนี้ใครๆเค้าก็มีเครื่องซักผ้ากันหมดแล้วนะ หรือบางคนก็ใช้บริการเครื่องซักผ้าแบบหยอดเหรียญ ย้อนอดีตกันก่อน สมัยเด็กๆนั้นบ้านอิชั้นไม่มีหรอกเครื่องซักผ้านั่น แค่น้ำดื่มน้ำใช้ก็ต้องใช้เครื่องสูบน้ำจากบ่อ เสียงมอเตอร์ดังไปแปดบ้านสิบบ้าน เช้าวันเสาร์เป็นวันซักผ้า พี่สาวคนโตก็จะเอาผ้ามากองๆรวมกันข้างบ่อน้ำ เสียบปลั๊กไฟให้มอเตอร์เครื่องสูบน้ำทำงาน เราสามสาวพี่น้อง ก็ช่วยกันซักผ้ากับสองมือน้อยๆของเรานั่นแหละค่ะ นั่งซักบนม้านั่งไม้เตี้ยๆ กะละมังใบโตๆ ราวตากผ้าหน้าบ้าน บ่ายแก่ๆก็ถึงเวลาเก็บผ้ามาพับให้เข้าที่เข้าทาง เย็นวันอาทิตย์พี่สาวคนโตเป็นคนรีดเสื้อเชิ้ตใส่ไปทำงานของพ่อ และชุดนักเรียนของพี่สาว ตอนเราเล็กๆนั่นชุดนักเรียนไม่เคยรีดหรอก เริ่มมารีดเสื้อผ้าตัวเองตอนปอห้าหรือปอหกนี่แหละ 

แต่ตอนนี้เครื่องใช้ไม้สอย อุปกรณ์อำนวยความสะดวกมีเยอะแยะไปเสียหมด แต่ทำไม๊ทำไมยิ่งขี้เกียจ คือซักน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ยิ่งแถวนี้มีเครื่องซักผ้าฝาหน้า แค่ยัดผ้าใส่เครื่อง เติมน้ำยา กดปุ่ม มันก็ทำงานของมันไปแล้ว แต่ตอนพับและรีดนี่ซิ ถุงเท้าก็ต้องมาเล่นเกมส์จับคู่กันอีก ตอนรีดผ้านี่ อิชั้นแยกออกเป็นสองกลุ่มคือ เสื้อผ้าแบบรีดง่ายๆ อิชั้นรีดเอง แต่พวกเสื้อเชิ้ตใส่ไปทำงานของพี่เมา หรือพวกผ้าลินินอะไรแบบนี้ อิชั้นมักโทรให้ป้ามาเรียมารีดให้ จ่ายเป็นรายชั่วโมงๆละเก้ายูโร ยอมเสียเงินว่างั้นเหอะ

ตะกร้าใบนี้ ข้างล่างเป็นเสื้อยืดสีขาวที่อิชั้นรีดเองได้ และสีแดงนั่นเป็นปลอกผ้าห่ม ผืนเบ่อเร่อเทิ่ม คิดว่าภายในสองสามวันนี้จะลงมือรีดเอง

และเจอข้อความในรูปนี้บนกูเกิ้ล บร๊ะ มันช่างตรงจริตอิชั้นเสียจริงๆ

ตรงใจใครบางคนบ้างไหมคะ?