เดินขึ้นเนินไปเรื่อยๆ พอถึงสถานีกระเช้าไฟฟ้าที่เค้าให้นักเล่นสกีนั่งขึ้นไปบนภูเขา คนอื่นเค้านั่งกระเช้ากันไป แต่อิชั้นนั้นเอาที่ครอบเท้าสีฟ้าสำหรับเดินบนหิมะออกมา แล้วเอารองเท้าบู๊ทที่ใส่อยู่ครอบลงบนแผ่นนั้น ปรับสายล็อคให้แน่นๆ จะได้เดินสะดวกๆ  หยิบไม้เท้าสองอันมาปรับระดับความยาว-สั้นให้เหมาะกับความสูงของตัวเอง คว้าถุงมือมาใส่ หมวกไหมพรมที่ถักเองสีแดงเลือดหมู สรุปแล้วคอสตูมของอิชั้นนั้นไม่เข้ากันเลยสักอย่าง คุมโทนสีอะไรไม่ได้เลย เสื้อกันหนาวสีชมพูอ่อนๆออกสีโอล์โรส กางเกงสีดำ บู๊ทสีเทา ที่ครอบเท้าพลาสติกสีฟ้า หมวกแดงเบอร์กันดี้ ไม้เท้าสีออกน้ำตาลอมส้ม ถุงมือสีน้ำตาลเข้ม แว่นตาดำบนหน้ากลมๆอีก อืม ไม่รอด 

แต่ช่างมันเถอะค่ะ เอาที่เราสะดวกและกันหนาวได้ก็พอ อย่ามาแฟชั่นอะไรมากมายบนเขาที่เดินๆไปแทบไม่เดินผู้คนอะไรเลย เดินขึ้นเนินชันๆนี่ก็ทำเอาเหงื่อซึมนะคะ อย่าคิดว่าหนาวๆหิมะท่วมขานั่นจะหนาวเหน็บ อิชั้นเดินไป หยุดไป ถ่ายรูปไป เงยหน้ามองฟ้า มองต้นสนไปเรื่อยๆ อัดวิดิโอส่งให้เพื่อนๆดูบ้าง ก็เป็นเส้นทางที่คุ้นเคย ทุกๆฤดูมาเดินตรงนี้บ่อยมาก เพราะใกล้บ้าน คิดไม่ออก บอกไม่ถูก ไม่รู้จะไปไหนนี้ เส้นนี้แหละ เซฟตี้ ดีหายห่วง

ดูรูปกันค่ะ บางรูปใส่วันที่ผิด วันที่ไปเดินคือ 05.02.18 นะคะ

เนินตรงนี้ หน้าร้อนหรือฤดูใบไม้ผลิจะสวยมาก หญ้าเขียวๆแซมดอกไม้สีเหลือง สวยเชียว

กระท่อมหินตรงนี้ หน้าร้อนเห็นมีเจ้าของมาพักอยู่นะคะ อยากมีแบบนี้บ้างจัง ที่บ้านเรามีกระท่อมหินร้างที่พังทะลายหมดแล้ว แถมเป็นที่ๆรถวิ่งไปไม่ถึง ไม่มีถนนไป ต้องเดินอย่างเดียว จบเห่ สร้างไปก็ไม่คุ้ม

ส่วนหลังนี้ไม่มีใครอยู่ ไม่ว่าหน้าไหนๆ 

เดินลุยหิมะต่อไป ตรงจุดที่เห็นวิวแบบนี้ บ้านเราจะอยู่ตรงนั้นแหละค่ะ

ปิดท้ายด้วยรูปนี้ 

หิมะขาว

ราวปุยนุ่น

ที่คุ้นตา

ที่คุ้นใจ

มองไป

ทางใด

ใจอุ่น

เสมอ.