บทที่ ๓๔ จุดแตกหัก

ธาวินจ้องหญิงสาวที่มองเขาอย่างท้ายทายด้วยประกายตาอาฆาตและดูแคลน เขาจ้องใบหน้าอ่อนเยาว์ของเธอแล้วยิ้มเยาะ “คิดเหรอว่าฉันจะกลัวคำขู่ของคนอย่างเธอ” เขาตอกกลับไปอย่างไม่คิดกลัว “เป็นลูกผู้ชายหน่อยสิวิน” เตชินทร์เอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด “นายจะบ้าเหรอเต้...ทำไมไปเข้าข้างพวกเขาเราเป็นญาติกันนะ” “จริงอยู่ที่นายกับฉันเป็นญาติกันแต่นายทำผิดนะวินใครผิดก็ต้องว่าไปตามผิด” “ฉันไม่ได้มีอะไรกับนาน่าเชื่อกันบ้างสิ” เตชินทร์มองญาติหนุ่มแล้วส่ายหน้าไปมา หลักฐานตำตาขนาดนี้ต่อให้อมวัดมาเต็มปากเขายังไม่กล้าเชื่อว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น... “เฮียเน่จะเอายังคะ” เมื่อเห็นผู้กระทำผิดยังยืนกรานว่าถูกใส่ความทนายสาวจึงหันไปทางญาติของผู้เสียหาย “แจ้งความ” นันทยศบอกสั้นๆ แต่ได้ใจความ “ไม่ได้นะคะพี่เน่...” นันทิชาที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำแย้งขึ้น “ทำไมจะแจ้งความไม่ได้...หุบปากไปเลยไอ้น่าแกทำเรื่องงามหน้าขนาดนี้ยังกล้ามีปากมีเสียงอีกเหรอ ฉันบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่ายุ่งกับมันเคยเชื่อพี่บ้างไหม” “เห็นไหมเต้พวกเขารู้จักฉันมาก่อนจริงๆ ด้วย นายวางแผนนี้มานานเท่าไรแล้ว ก่อนหรือหลังเข้าไปทำงานที่บริษัท คุณป่านก็คงถูกมันหลอกอีกคนล่ะสิ...มิน่าเวลาผมเข้าไปหาคุณป่านนายนี่ถึงได้กีดกันนักที่แท้ก็เพราะแบบนี้” ธาวินจ้องหน้านันทยศแล้วเริ่มโยงไปยังเหตุการณ์อื่นๆ “ป่านไม่ได้ถูกหลอก พวกเรารู้จักคุณก่อนเข้าวางระบบงาน เพราะเห็นนาน่าแชทอยู่กับคุณ พวกเราจับตาดูคุณเพื่อป้องกันนาน่า...ไม่ใช่เพื่อมัดมือคุณชกกรุณาเข้าใจเสียใหม่” นารีรายณ์อธิบาย “ถ้าดูแลกันจริงๆ ทำไมถึงปล่อยให้เธอมากับผมง่ายๆ แล้วที่สำคัญอยู่ๆ พวกคุณก็โผล่เข้ามาแบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าจัดฉากจะเรียกว่าอะไร” “พี่วิน!...มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” นันทิชาจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างผิดหวัง “นาน่าเธอยังเด็กคงตามความคิดพี่ชายไม่ทัน...ตอนเข้าห้องน้ำพี่ชายเธอคงบอกใช่ไหมว่าให้ยอมตามใจพี่” ธาวินพูดยังไม่ทับจบเสียงผัวะก็ดังขึ้น เมื่อนันทยศกระโจนเข้าวางมวยวัดอีกหลายหมัดจนเตชินทร์ต้องกระโดดเข้าไปเป็นกรรมการห้ามทัพอีกรอบ “พี่เน่อย่าทำอะไรพี่วินนะ...” “ไอ้น่าแกจะปกป้องมันทำไม” “ก็นาน่ารักพี่วิน...” นันทิชาวิ่งเข้าไปพยุงธาวินให้ลุกขึ้น “นาน่าถอยออกมา” นันทยศตะคอกสั่ง “ไม่ค่ะ...พี่เน่อย่าทำร้ายพี่วินอีกเลย...พี่วินเจ็บมากไหมคะ” เธอหันไปขอร้องพี่ชาย มือเรียวเล็กค่อยๆ แตะลงบนแผลที่ปูดบวม พอเห็นสภาพของชายหนุ่มน้ำตาก็ไหลพรากเพราะรู้สึกสงสารจับใจ และภาพที่นันทิชากำลังใช้มือประคองใบหน้าปูดบวมของธาวินก็ยิ่งตอกย้ำว่าทั้งคู่ต้องมีสัมพันธ์อันลึกซึ้งต่อกัน เมื่อหลักฐานทางสายตาบอกสถานะชัดนันทยศจึงแผดเสียงขึ้นอย่างหมดความอดทน “น้องปอพานาน่าไปแจ้งความเดี๋ยวนี้พี่จะเอาเรื่องไอ้ชั่วนี่ให้ถึงที่สุด” “นาน่าหยุดร้องไห้แล้วบอกพวกเขาไปสิว่าเรายังไม่มีอะไรกัน” ธาวินจับไหล่บางแล้วเขย่าอย่างมีอารมณ์ และท่าทางของชายหนุ่มยิ่งทำให้เด็กสาวตกใจจนร้องไห้ไม่หยุด “นาน่า...โธ่เว้ย...พูดอะไรบ้างสิ” ชายหนุ่มเริ่มเดือดดาลและสบถออกมาเมื่อนันทิชาเอาแต่ยืนร้องไห้ “ปล่อยน้องฉันนะ...ปอพานาน่าออกมาแล้วไปสถานีตำรวจกัน” “เป็นความคิดที่ดีนี่...เอาสิเชิญฉันจะแจ้งข้อหาทำร้ายร่างกายกับแกด้วย...” ธาวินตะโกนท้าทาย “ฉันแจ้งความแน่ นาน่ามากับพี่” ทนายสาวเดินไปดึงนันทิชาที่กำลังร้องไห้อย่างหนักออกมา “ก็ดี...อย่าลืมให้หมอตรวจร่างกายนาน่าด้วยล่ะพวกเธอจะได้ตาสว่างสักที” “ฉันรู้น่าว่าต้องทำยังไงบ้าง...ไม่ต้องมาท้า” ไพรนารีตวัดสายตาจ้องคนท้าตาเขม็ง “ฮึ...คงทำคดีแบบนี้มาจนช่ำชองล่ะสิท่าถึงรู้ชัดรู้จริงว่าต้องทำยังไงบ้าง แต่ขอบอกไว้เลยว่าเธอคิดผิดที่มาเล่นกับคนอย่างฉัน” “ทำความผิดซึ่งหน้าขนาดนี้ฉันคิดถูกต่างหากที่จะเอาเรื่องผู้ชายตัณหากลับอย่างนาย...” ไพรนารีปรายตามองคู่กรณีประกายตาดูแคลน “เดี๋ยวก็รู้ว่าใครถูกใครผิด” ธาวินยังท้าทายไม่เลิก “ถูกผิดเอาไว้เจอกันที่ศาลดีกว่า” ทนายสาวสบตากับอีกฝ่ายประกายตากร้าว “คิดเหรอว่าฉันจะกลัว ขึ้นศาลเมื่อไรฉันจะฟ้องร้องเอาค่าเสื่อมเสียชื่อเสียงให้อานเลยคอยดู” ธาวินประกาศอย่างไม่สำนึก “โอ้โฮ...น่ากลัวชะมัดก่อนที่จะคิดฟ้องร้องคนอื่นตอนนี้หาทางเอาตัวเองให้รอดจากคุกก่อนเถอะพ่อคุณ” “หุบปากไปเลยนะยัยหน้าอ่อนถ้าอยากลองดีกับฉันก็ไปเจอกันในชั้นศาล ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเธอจะเอาอะไรมาสู้กับคนอย่างฉัน” ไพรนารีปรายตามมองคนพูดแล้วยิ้มเย็น... “อ้อ...นายกำลังเป็นห่วงฉันงั้นสิ...ฉันว่านายเอาเวลาที่มีไปคิดหาวิธีมาสู้กับฉันดีกว่า” “ฉันจะเอาความจริงสู้กับเธอ...ว่าแต่เธอเถอะกล้าสู้ความจริงกับฉันไหม” ธาวินยังท้าทายไม่เลิก ทนายสาวมองท่าทางจองหองไม่ยอมคนของคู่กรณีแล้วแค่นยิ้ม ก่อนจะเปิดกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพทุกภาพที่เกลื่อนกระจายไม่เว้นแม้แต่ซองสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ตกอยู่ข้างเตียง “ตอนนี้ฉันมีความจริงเป็นทั้งภาพถ่ายและพยานหลักฐานอยู่ในมือ...นายถามตัวเองดีกว่าว่าจะใช้ความจริงข้อไหนมาสู้กับฉัน...” “ฉันมีทางสู้ก็แล้วกัน...” แม้จะหมดทางไป แต่จำเลยหนุ่มยังมั่นอกมั่นใจในทางรอดของตัวเอง เตชินทร์เหลือบมองญาติสนิทอย่างสมเพช ธาวินคงยังไม่รู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร...เฮ้อ...สุดแท้แต่เวรแต่กรรมก็แล้วกัน...ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ก็อย่าโทษใครเพราะนายเป็นคนสร้างเองทั้งนั้น เขาบอกตัวเองอย่างปลงๆ “วินฉันว่านายอย่าเพิ่งใช้อารมณ์ดีกว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ” เตชินทร์ช่วยเตือนสติ “หุบปากไปเลยเต้...นายก็เห็นว่าพวกเขาต้องการอะไร” “พูดให้ดีวิน” “ฉันพูดเรื่องจริง นายไม่เห็นเหรอว่าทุกอย่างมันประจวบเหมาะขนาดไหน ถึงขนาดเตรียมทนายมาด้วยดูไม่ออกก็โง่เต็มที ยังขาดตำรวจนี่คราวหน้าอย่าลืมพามาด้วยล่ะ” ธาวินหันไปทางไพรนารีแล้วแค่นเสียงประชด “วินทำไมพูดจาหมาๆ แบบนั้น” “ทำไมจะพูดไม่ได้ ในเมื่อฉันไม่ผิด ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ทำอะไรน้องเขา...ทำไมนายไม่เชื่อกันบ้าง” “หลักฐานชัดเจนขนาดนี้นายยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ” “ในเมื่อฉันไม่ผิดนายจะให้ฉันยอมรับอะไร” “ตกลงนายไม่ยอมรับผิดใช่ไหม” “ก็เออสิวะ” ธาวินตะคอกบอกอย่างเหลืออด พอญาติหนุ่มยืนกรานน้ำเสียงหนักแน่นเตชินทร์จึงหันไปทางว่าที่ภรรยาแล้วส่ายหน้าอย่างกังวล นารีรายณ์มองใบหน้าเครียดขรึมของคนรักแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ปอพานาน่าไปรอพี่ที่รถก่อนไป” หญิงสาวหันไปบอกน้องสาว พอไพรนารีพานันทิชาออกไป เธอจึงหันไปมองใบหน้าปูดบวมของธาวินแล้วถอนใจลึก “ป่านว่าคุณเต้พาเขาไปล้างหน้าก่อนดีกว่าค่ะ” นารีรายณ์บอก พอเตชินทร์ลากธาวินไปหายเข้าไปในห้องน้ำเธอจึงเดินเข้าไปหานันทยศ “เน่เราคงต้องคุยกันสักครู่มานี่สิ” นารีรายณ์วางมือลงบนหัวไหล่ของเพื่อนสนิทแล้วเอ่ยขึ้น นันทยศยังมีทีท่าฮึดฮัด จนหญิงสาวส่ายหน้าเชิงเตือน ชายหนุ่มเหลือบมองมือเรียวบนหัวไหล่แล้วพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมา แม้จะไม่พอใจแต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี “มีอะไรเหรอป่าน” “ฉันว่าเราควรเจรจาเรื่องนี้กันด้วยเหตุและผลนะเน่” “อะไรนะ...แกอย่าบอกนะว่าจะให้ฉันยอมความมัน” นันทยศแหวขึ้น “เปล่า...ฉันแค่อยากให้ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายรับรู้ เรื่องนี้มันไม่ใช่เล็กๆ นะเน่ แต่ถ้ายืนยันอยากเอาเรื่องจนถึงโรงถึงศาลฉันว่าคนเสียหายหนักสุดคงเป็นนาน่า น้องยังเด็กเกินไปที่จะต้องแลกอนาคตกับเรื่องนี้ แกคงไม่อยากให้เรื่องราวลุกลามจนมันกลายเป็นตราบาปติดตัวน้องเพราะตัณหาของคนชั่วๆ แค่คนเดียวหรอกใช่ไหม” “แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง อย่าบอกนะว่าจะให้นาน่าไปเกี่ยวดองกับไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่น” คนเป็นพี่ชายชี้มือไปทางห้องน้ำอย่างมีอารมณ์ “แล้วแกคิดว่ามันมีทางออกอื่นอีกไหม เวลานี้เราทำอะไรได้ไม่มากนอกจากปล่อยให้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่” “ฉันไม่กล้าบอกพ่อกับแม่หรอกแกก็รู้ว่าท่านยอมปล่อยให้น้องอยู่ด้วยก็เพราะไว้ใจ ขืนเรื่องนี้แดงออกไปฉันจะสู้หน้าใครได้อีก” นันทยศบอกอย่างกังวล “ฉันเข้าใจแต่แกลองนึกดูดีๆ สิถ้าเราแจ้งความยังไงพ่อกับแม่ของแกก็ต้องรู้เรื่องอยู่ดีเราเลี่ยงไม่ได้หรอก” หญิงสาวพยายามให้เหตุผล “แต่ฉันทำใจไม่ได้...เห็นหน้ามันแล้วบอกตรงๆ เส้นเอ็นขามันกระตุกอยากตื้บลูกเดียว” “ใจเย็นเน่...เวลานี้เราต้องนึกถึงนาน่า แกลองคิดดูสิน้องกำลังเตรียมเอ็นทรานซ์เกิดเรื่องนี้ขึ้นโรงขึ้นศาลจริงๆ อนาคตจะเป็นยังไง” นันทยศปรายตามองเพื่อนแล้วนิ่งคิด เมื่อเห็นว่านารีรายณ์พูดถูกเขาจึงถอนใจยาว “ฉันไม่อยากให้น้องเอาชีวิตไปจมอยู่กับผู้ชายเลวๆ พรรณนั้น แต่มันสายไปแล้วใช่ไหมป่าน” นันทยศหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทแล้วส่ายหน้าไปมา “แกทำหน้าที่พี่ชายได้ดีแล้วเน่...แต่เราต้องยอมรับว่ามันมีช่องว่างมากเหลือเกิน...ให้คุณธาวินรับผิดชอบการกระทำของเขาเถอะอย่าให้เรื่องจบลงที่ศาลเลย” “ถ้ามันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ฉันคงต้องบอกพ่อกับแม่ก่อน ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันขอบใจนะป่าน” พอนึกถึงผลกระทบในอนาคต นันทยศจึงยอมถอยให้แต่โดยดี นารีรายณ์หันไปมองคนรักที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำแล้วยิ้มอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่านันทยศยอมถอยให้ เตชินทร์จึงหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดงับบานประตู ชายหนุ่มพิงร่างกับแผ่นไม้ยกมือขึ้นกอดอกจ้องหน้าญาติสนิทตาเขม็ง “เรื่องนี้แกสู้พวกเขาไม่ได้หรอกยอมรับผิดซะเถอะวิน” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อญาติหนุ่มหันมาเผชิญหน้า “ก็ให้มันรู้ไปสิว่าจะสู้ไม่ได้...ฉันไม่ได้ทำอะไรน้องเขาจริงๆ นะเต้พวกเขาสร้างสถานการณ์ขึ้นมาทั้งนั้น” “แต่นายเป็นคนพาน้องเขามานะวิน ฉันเคยเตือนแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าหาเรื่อง” เตชินทร์มองอีกฝ่ายอย่างตำหนิ “เออ...ยอมรับว่าฉันพาเขามาแต่มันก็สมยอมกันทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ คนเป็นแฟนกันบ้างมันก็ต้องมีแตะเนื้อต้องตัวกันบ้าง แต่ถ้าคิดจะใช้วิธีนี้มัดฉันชกล่ะก็ฉันไม่ยอมแน่” “เด็กนั่นยังเป็นผู้เยาว์นะวินถ้าคิดสู้กันด้วยกฎหมายแกแพ้ตั้งแต่ผู้พิพากษายังไม่ก้าวขึ้นบัลลังก์ด้วยซ้ำ อย่าเสี่ยงเลย” “ฉันยังไม่อยากทิ้งชีวิตโสดตอนนี้ แล้วน้องเขาก็ยังเด็กนะเว้ย” ธาวินบอกอย่างหัวเสีย “นายเลือกเอาว่าจะรับผิดชอบเด็กคนนั้น หรือปล่อยให้เรื่องเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม และถ้าไปถึงขั้นนั้นจริงๆ มันต่างกันตรงไหนล่ะวินกับอนาคตของนาย” เตชินทร์ให้เหตุผล “ยังไงฉันก็จะสู้ทนายเราเก่งๆ เยอะแยะถ้ามันเรื่องมากนักเอาเงินฟาดหัวสักสองสามล้านขี้คร้านจะรีบตะครุบ ถ้านายห่วงเรื่องยัยหน้าอ่อนนั่นฉันบอกได้เลยว่าแม่นั่นไม่มีวันชนะแน่...ท่าทางเหมือนเพิ่งหลุดออกจากรั้วมหาวิทยาลัยแบบนั้นจะเอาอะไรมาสู้กับพวกเรา” ธาวินยังคงเชื่อมั่นกับอำนาจเงินที่ตนมีและฝากคำดูแคลนไปยังทนายสาว “นายไม่รู้จักเธอจริงๆ เหรอวิน” “เขาไม่ใช่ญาติฉันนี่” คนถูกถามตอกกลับอย่างมีอารมณ์ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกให้เอาบุญว่าเธอชื่อไพรนารี พิสุทธิ์ศตกุล และเธอเป็นทนายความที่เก่งมาก นายรู้ไหมว่าคดีที่เธอรับว่าความมีแต่ระดับประเทศทั้งนั้น” เตชินทร์ช่วยให้ความกระจ่าง “พูดเป็นเล่นน่าเต้...นายกำลังจะบอกฉันแม่หน้าอ่อนเป็นคนเดียวกับทนายความที่เพิ่งส่งนักการเมืองดังเข้าห้องขังนั่นเรอะ อย่ามาอำดีกว่าน่า” พอได้ยินคำพูดของธาวินคนที่พยายามหาทางช่วยก็ได้แต่ปลงสังเวชกับความดื้อดึงของญาติหนุ่ม ขนาดเอาโลงศพมาวางตรงหน้าแต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะหลั่งน้ำตา...แบบนี้ต่อให้เป็นเทวดาก็ช่วยยาก แม้ธาวินจะประกาศกร้าวว่ายอมแตกหักมากกว่าประนีประนอม แต่เตชินทร์ก็ยังไม่ละความพยายามที่จะช่วยเหลือ ชายหนุ่มใช้ทั้งเหตุและผลรวมถึงความได้เปรียบของอีกฝ่ายเข้ามาชี้แนะจนญาติหนุ่มเริ่มอ่อนลง...   Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2554 4 comments Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2554 10:49:40 น. Counter : 548 Pageviews. Share Tweet