Bloggang.com : sansook : บทที่ ๓๖ ช่วงเอาคืน

บทที่ ๓๖ ช่วงเอาคืน

ไพรนารีเอนกายลงบนเบาะรถอย่างเหนื่อยล้า หลังการเจรจาอันยาวนานสิ้นสุดลงจนต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกลับ หญิงสาวหลุบเปลือกตาถอนใจยาวเมื่อปัญหาของธาวินและนันทิชายังหาข้อสรุปที่ชัดเจนไม่ได้

“เข้าออฟฟิศเลยนะคะ”

เธอเอ่ยกับคนขับรถ

“ครับคุณหนู”

คนขับรถพยักหน้าติดเครื่องยนต์พารถเคลื่อนตัวออกไป โดยไม่ทันสังเกตว่ามีรถคันหนึ่งขับตามไปห่างๆ

นับชั่วโมงแลนด์โรเวอร์คันใหญ่ค่อยๆ ชะลอตัว เมื่อรถคันข้างหน้าตีไฟเป็นสัญญาณและเลี้ยวเข้าไปในเขตตึกสูงทันสมัย ชายหนุ่มพารถเลี้ยวเข้าไปตรงลานจอดรถด้านหน้าตึก เขาเคาะนิ้วกับพวงมาลัยรถมองร่างโปร่งระหงในชุดทะมัดทะแมงเดินหายเข้าไปในตัวตึกอย่างใช้ความคิด

นั่งรออยู่ไม่ถึงสิบนาทีร่างสูงผึ่งผายในเครื่องแบบลำลองสบายๆ ก็เปิดประตูรถก้าวออกมายืนเต็มความสูงและเดินตามเข้าไป

“ต้องการพบใครครับ”

พนักงานรักษาความปลอดภัยถามน้ำเสียงนอบน้อม

“ผมมาพบคุณทนายที่เพิ่งเดินเข้ามาเมื่อกี้”

“คุณหมายถึงคุณไพรนารีหรือเปล่าครับ”

ธนาวิทย์พยักหน้าแทนคำตอบ

“คุณชื่ออะไรครับนัดไว้หรือเปล่าผมจะได้แจ้งเลขาฯ ไปเรียนคุณไพรนารีให้”

“อ้อ...ไม่ต้องแล้วล่ะเธอมานั่นพอดี”

ชายหนุ่มบอกพร้อมกับผละไปหาหญิงสาวที่เพิ่งเดินมาจากห้องอีกด้านแล้วหยุดยืนอยู่หน้าลิฟต์

พอลิฟต์เปิดออกไพรนารีจึงก้าวเข้าไปโดยไม่ได้สนใจเพื่อนร่วมทางที่เดินตามเข้ามายืนเคียงข้าง ดวงตาสีดำขลับปรายตามองรองเท้าผ้าใบราคาแพง ไล่ไปตามชายกางเกงยีนสีซีดกระชับสะโพกและต้นขากำยำ ก่อนจะช้อนตามองขึ้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งดวงตาสบกับอีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจ พอเห็นใบหน้าของเขาชัดๆ เธอจึงอุทานออกมา

“คุณ!...”

“ผมอยากคุยด้วย”

เขาบอกสั้นๆ

“คุยเรื่องอะไรแล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง”

“ก็ขับรถตามคุณมาเรื่อยๆ”

“หมายความว่ายังไง”

“ถามดีๆ ก็ได้ทำไมต้องทำเสียงแหวๆ ด้วยล่ะฮึ”

ธนาวิทย์พูดพร้อมกับปรายตาไปทางหญิงสาวแล้วเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นดวงตาสีดำขลับบ่งบอกความฉลาดทันคนจ้องเขม็งมาที่เขาชั่วครู่เดียวก็เมินหลบ...จะว่าไปเธอก็สวยไม่ใช่เล่นแฮะ...เขาบอกตัวเองแล้วผุดรอยยิ้มชนิดหนึ่งออกมา

“เรายุติทุกอย่างอยู่ที่สัญญาไม่ใช่เหรอหน้าที่ของคุณคือไปร่างสัญญาฉบับนั้นมาซะ แล้วค่อยเจรจากันใหม่”

“ข้อนั้นผมรู้น่าแต่อยากคุยกับคุณนอกรอบนิดหน่อย”

“ขอโทษด้วยนะคะฉันไม่นิยมกินเงินใต้โต๊ะ และตอนนี้คุณคือคู่กรณีคงไม่เหมาะถ้าฉันจะเสวนาด้วย”

ชายหนุ่มจ้องเจ้าของเสียงใสๆ ที่พูดแทรกขึ้นด้วยประกายตายียวนกวนใจ

“ผมไม่ยักคิดแบบนั้นแฮะ...ไปด้วยกันหน่อยน่าหรือว่ากลัว...แต่ตอนนี้ผมหิวเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า...อย่าปฏิเสธนะว่าไม่หิวเพราะผมแน่ใจว่าคุณยังไม่ได้ทานอะไร”

ธนาวิทย์ลอยหน้าลอยตาบอกพร้อมยิงโอกาสเข้าประตูตัวเองเสร็จสรรพ ก่อนหญิงสาวจะอ้าปากปฏิเสธลิฟต์ก็หยุดลงบนชั้นที่ต้องการ แต่ชายหนุ่มกลับยึดแขนของเธอไว้แล้วกดหมายเลขใหม่เป็นชั้นล่างสุด

“คุณทำแบบนี้ทำไมหรือว่าอยากหาคดีใส่ตัว”

ไพรนารีจ้องอีกฝ่ายจะว่าท้าทายก็ไม่เชิงแต่คนมองก็พอดูออกว่าเธอกำลังคิดเล่นงานเขาเข้าแล้ว ธนาวิทย์มองหญิงสาวหน้าตาอ่อนเยาว์ด้วยประกายตาอยากลองดี ขณะตวัดมือเกี่ยวเอวคอดบางรั้งเข้าหาตัว

“ก็บอกว่าอยากคุยด้วยถ้าไปด้วยกันดีๆ ผมจะแค่ลากแต่หากคุณยังดื้อรับรองที่รักว่าผมจะจูบคุณตั้งแต่ลิฟต์ไปจนถึงประตูรถเชียวล่ะ...และสาบานว่าผมจะทำ”

ธนาวิทย์โน้มใบหน้าคมๆ ลงมาชิดแก้มจนหญิงสาวต้องกะพริบตาด้วยความตื่นตะลึง พอได้สติจึงขืนตัวหนีแต่อีกฝ่ายกลับทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจ

“ปล่อยฉันนะ...ไม่งั้นคุณเจอดีแน่...”

ริมฝีปากที่เผยอเตรียมเอาเรื่องถูกแนบด้วยริมฝีปากอุ่นจัดด้วยจังหวะหนักหน่วงดูดดื่ม มือหนาเอื้อมไปกดล็อกลิฟต์ แล้วใช้อีกมือดึงเอวบางประชิดกับเรือนกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามสมชายชาตรี ก่อนจะสอดฝ่ามือเข้าบังคับท้ายทอยของเธอให้แหงนเงยรับจุมพิตไม่ให้มีทางหลีกหนี

ไพรนารีเบิกตาขึ้นอย่างตื่นตกใจพร้อมกับทาบฝ่ามือสั่นระริกยันอกแกร่งที่กำลังเบียดแนบแน่นด้วยเรี่ยวแรงที่ลดถอยลงทุกที จนกระทั่งกิริยาแข็งขืนต่อต้านอ่อนลงด้วยอารมณ์แปลกประหลาด ลำแขนแข็งๆ จึงคลายออก

ธนาวิทย์มองใบหน้าเรียวสวยดวงตาดำขลับหากมีประกายสุกใสเหมือนดวงดาวที่ส่องสกาวอยู่ท่ามกลางผืนฟ้าสีดำทะมึน..อย่างชื่นชม...ทนายปากเก่งอย่างเดียวแฮะ...แต่จูบไม่ได้เรื่องชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นจนทรงตัวแทบไม่อยู่ของเธอ

“ว่าไงจะเดินไปด้วยกันดีๆ ไหมหรือจะเดินไปแบบเมื่อกี้...แต่แบบที่สองก็ดีนะผมชักติดใจแล้วสิ”

ไพรนารี...หน้าแดง...ปากแดงจัดแต่พอจะอ้าปากปฏิเสธใบหน้าคมเข้มก็ทำท่าจะโน้มเข้ามาหาจนเธอต้องยอมพยักหน้าเพราะไม่กล้าเสี่ยง

“มันก็แค่นี้แหละ...เอ๊ะหรือจะลองใหม่อีกรอบฮึ”

พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังใหม่กับรสสัมผัสธนาวิทย์ก็ยิ่งอยากแกล้ง และมันได้ผลเมื่อหญิงสาวผลักไสเขาเป็นพัลวันจนเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด

“คุณอย่าทำบ้าๆ นะ”

“ผมยังมีลูกบ้าอีกเยอะถ้าไม่อยากให้มันสำแดงออกมาก็กรุณาเดินออกไปกับผมอย่างสงบ...ไม่อย่างนั้นรับรองคนบนตึกจะได้เห็นฉากเลิฟซีนอย่างดุเดือด...ไม่อยากจะคิดว่าถ้ามีพยานมันจะตื่นเต้นขนาดไหน”

“เอาล่ะจะคุยก็คุย...แล้วอย่าเข้ามาใกล้ฉันอีก”

พอหลุดจากวงแขนไปได้ไพรนารีจึงชี้มือเตือนพร้อมกับถอยห่าง

“ถ้าคุณยอมไปด้วยกันดีๆ รับรองว่าผมจะไม่ทำอีก...แต่”

“ฉันรู้แล้วน่าเปิดล็อกได้แล้ว”

ไพรนารีรีบพูดแทรกเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร พอลิฟต์เปิดออกเธอจึงก้าวฉับๆ ออกไปทันที ใบหน้างามมีจุดสีแดงผุดขึ้นประปราย เมื่อเห็นพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนอยู่หน้าประตู...โอย...ถ้าเกิดอีตาเถื่อนลากเธอไปขึ้นรถด้วยวิธีบ้าๆ นั่นจริงเห็นทีคงได้มุดดินหนีก็คราวนี้

“จะรีบเดินไปไหนหิวเหรอ”

ธนาวิทย์กระเซ้าแล้วยิ้มอย่างถูกอกถูกใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหญิงสาว ชายหนุ่มเดินคว้าข้อมือเรียวแล้วออกแรงดึงพาเธอไปที่รถราวกับสนิทสนมกันหนักหนา จนพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ลอบชำเลืองมายิ้มน้อยๆ

“ไปรถฉัน”

เธอขืนร่างและบอกออกไป

“ผมไม่เคยนั่งรถคนอื่น...อย่ามากเรื่องน่าก็แค่ไปกินข้าวแล้วคุยอะไรกันอีกนิดหน่อย...หรือว่ากลัว...เอ...ปกติคนเป็นทนายเขาไม่ใช่คนขี้ขลาดนี่นา”

ชายหนุ่มเปรยขึ้นเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเต้นตามกับคำสบประมาทของเขา

“ถ้าคำว่าขี้ขลาดของคุณหมายถึงความรอบคอบของฉันรู้สึกว่าเราใช้กันคนละภาษานะคะ”

แต่มันกลับใช้ไม่ได้ผลเพราะไพรนารีมีเหตุผลมากกว่าที่เขาคิด

“เอาน่าจะรถใครมันก็ถึงที่หมายเหมือนๆ กัน”

ชายหนุ่มพูดเมื่อเปิดประตูจับอีกฝ่ายยัดเข้าไปโดยไม่ให้เธอตั้งตัวแล้วดึงเข็มขัดนิรภัยคาดให้ก่อนวิ่งไปประจำที่คนขับ และติดเครื่องยนต์ค่อยๆ เคลื่อนรถออกไปบนผิวจราจร

“คุณจะพาฉันไปไหน”

เธอถามขึ้นเมื่อได้จังหวะ

“ไม่พาไปต้มยำทำแกงหรอกน่า”

เจ้าของรถปรายตามองคนข้างๆ แล้วยิ้ม

“คุณมีธุระอะไรก็ว่ามาเลยดีกว่างานฉันเยอะมีเวลาไม่มากหรอก”

ทนายสาวหันไปสบตากับอีกฝ่ายที่เบนมาพอดี ก่อนจะเสมองไปทางอื่น

“ธุระของผมคือคุณ”

คำพูดของชายหนุ่มทำเอาสายตาที่จับจ้องอยู่บนท้องถนนหันขวับมาจ้องคนพูดทันที

“คุณหมายความว่ายังไง...คุณจะทำอะไร?”

ธนาวิทย์ไม่ตอบ และไม่สนใจกับท่าทางขวัญเสียของอีกฝ่ายเลยแม้แต่นิด ชายหนุ่มขับรถไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วปานกลางและเพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ จนหญิงสาวเริ่มกลัว

“ฉันจะกลับ...ช่วยจอดข้างหน้าด้วย”

“ถ้าอยากลงก็เปิดประตูแล้วกระโดดลงไปเอง”

“หา...”

ไพรนารีถึงกับอ้าปากแล้วครางคำว่าหาอยู่ในลำคอ และกิริยาตื่นตะลึงจนพูดไม่ออกของเธอกำลังทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอารมณ์ดีอย่างประหลาด

“คุณจะทำอะไร?”

เธอถามขึ้นอีกครั้งแต่เขาไม่ตอบนอกจากเหยียบคันเร่งพารถพุ่งเข้าสู่ทางด่วน

“คุณ...”

“ผมชื่อธนาวิทย์...เผื่อคุณอยากรู้จัก”

“ฉันไม่อยากรู้จักคุณ พาฉันกลับไปเดี๋ยวนี้นะ...ไม่งั้นเจอดีแน่”

“แบบนี้เขาเรียกข่มขู่ได้หรือเปล่าคุณทนาย...ถ้าผมจะฟ้องกลับมันเข้ามาตราไหนบ้างครับ”

ธนาวิทย์หันไปยิ้มยียวน

“ถ้าคิดฟ้องฉันตอนนี้เอาตัวให้รอดกับคดีลักพาตัว และกักขังหน่วงเหนี่ยวให้ได้ก่อนเถอะ”

“ผมไปลักพาตัวคุณมาตอนไหนไม่ทราบ เท่าที่เห็นคุณเดินขึ้นรถมากับผมเองนะ...ยามก็เห็นว่าเราเกี่ยวก้อยกันซะขนาดนั้น...เอ...แบบนี้เรียกสมยอมได้ไหมคุณทนาย”

ไพรนารีถึงกับพูดไม่ออกเมื่อบุรุษหนุ่มหน้าคมเข้มย้อนเปรี้ยงเข้าให้

“คุณต้องการอะไรพูดมาเลยดีกว่า”

“ต้องการอะไรงั้นเหรอ...เอาไว้ถึงร้านอาหารค่อยบอกดีกว่า”

ดวงตาเข้มคมเอาเรื่องปรายมองท่าทางตื่นตะลึงของหญิงสาวแล้วยิ้มระรื่น

“คุณจะพาฉันไปไหน...หยุดรถเดี๋ยวนี้นะ”

พอเห็นว่ารถขับออกนอกเส้นทางเข้าทุกทีเธอจึงร้องเสียงหลง

“ก็บอกจะพาไปกินข้าวโวยวายทำไมนักหนา”

“ฉันไม่อยากไปจอดรถนะคนบ้า”

“โว้ย...จะแหกปากทำซากอะไรนักหนาไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้วข้าว...รำคาญ”

ธนาวิทย์โวยขึ้นบ้างเมื่อหญิงสาวยังแผดเสียงไม่หยุด

“ไม่ไปก็กลับรถสิ...กลับรถเดี๋ยวนี้นะ...ฉันสั่งไม่ได้ยินเรอะ”

ไพรนารีออกคำสั่งเสียงกร้าว

“หุบปากก่อนได้ไหม...”

“คุณจะพาฉันไปไหน?...”

“กลับไร่”

“หา...”

เมื่อเริ่มเข้าใจจุดประสงค์ของอีกฝ่ายหญิงสาวถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ให้ตายเถอะอย่าบอกนะว่าเธอกำลังถูกลักพาตัว...ไพรนารีเบียดร่างกับประตูแล้วจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่วางใจ

“เอ้าๆ เบียดเข้าไปเดี๋ยวประตูก็เปิดผางเอาหรอก...ตกลงไปสภาพศพคงเละเทะไม่มีชิ้นดี...อึ๋ย...สยดสยอง”

ใบหน้าคมเข้มหันไปจ้องดวงหน้าตื่นตกใจของหญิงสาวแล้วยิ้มล้อเลียน

“คุณบ้าไปแล้ว...”

“ยังไม่เคยไปเซ็กสักทีว่าบ้าหรือเปล่า...อยากเปลี่ยนอาชีพเป็นหมอไหมผมจะได้ให้คุณช่วยตรวจ”

ริมฝีปากสีสวยเผลออ้าค้างเมื่อเห็นท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้องของเขา

“คุณธนาวิทย์เราคุยกันได้นะคะ”

เธอเอ่ยชื่อเขาเป็นครั้งแรกพยายามชักชวนให้เขาคุยกับเธอด้วยเหตุผลอย่างใจเย็น แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบจนต้องกลืนน้ำลาย และบอกตัวเองว่าเธอพลาดท่าเสียทีถูกเขาเล่นงานเสียแล้ว ดวงตาดำขลับกวาดมองไปรอบๆ อย่างตื่นกลัว

“คุณต้องการให้ฉันทำอะไร...เราตกลงกันได้นะอย่าทำแบบนี้สิคะ”

ชายหนุ่มยังคงเงียบจนเธอเริ่มใจเสีย

“คุณทำแบบนี้ไม่ถูกนะคะคุณแม่ฉันต้องเป็นห่วงแน่ๆ กรุณาพาฉันกลับบ้านเถอะค่ะ”

เขาไม่ตอบนอกจากปรายตามามองแล้วหัวเราะเบาๆ

“อย่าทำตามอารมณ์แบบนี้สิคะ”

“ตอนแรกก็อาจจะเป็นห่วง แต่ผมเชื่อว่ายามจะแจ้งท่านว่าเห็นคุณมากับผมแล้วก็คิดต่อเอาเองว่าผู้หญิงสวยๆ หายไปกับผู้ชายหน้าตาดีๆ แล้วไม่ยอมกลับบ้านเขาหายไปทำอะไรกัน...”

“หา..”

หญิงสาวครางเสียงหา...ขึ้นอีกครั้งจนแทบลุกขึ้นเต้นด้วยความโกรธ...เมื่อรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายชัดแจ้งว่าเขากำลังต้องการทำลายชื่อเสียงของเธอ

“คุณมันบ้าชัดๆ...”

เธอพึมพำออกมาเบาๆ

“ลองไปอยู่กับคนบ้าดูสักอาทิตย์สองอาทิตย์หน่อยเป็นไง...ผมอยู่คนเดียวเหงาเป็นบ้าเลย...”

ธนาวิทย์บอกแล้วหัวเราะขึ้นก่อนจะหยุดยิ้ม หยุดพูด และเลิกสนใจคนข้างกาย นอกจากเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วของรถแล้วพาทะยานไปข้างหน้าราวกับจะเหาะ...

Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2554

Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2554 10:48:14 น.

10 comments

Counter : 814 Pageviews.

งานยังคงกองท่วมหัว งานข้างนอกก็ยังต้องไปแต่เพราะ...อักษราจะลงแดงตายค่ะถ้าไม่ได้อัพนิยาย เลยต้องแบ่งเวลามาอัพซ่าส์....เพื่อคอนิยายอันเป็นที่รักฮี่ๆ....

โดย: sansook

วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:10:30:21 น.