Bloggang.com : sansook : บทที่ ๓๗ ลบเหลี่ยม

บทที่ ๓๗ ลบเหลี่ยม

หญิงสาวพยายามจดจำเส้นทาง จากป้ายบอกทางทำให้ทราบว่าเขากำลังพาเธอข้ามจังหวัดอยุธยาเข้าสู่เขตสระบุรี แม้รู้สึกเบาใจว่ามันอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ ไม่มาก แต่พอชายหนุ่มเลี้ยวเข้าทางแยกสิ่งที่เธอคิดว่าง่ายกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะสองข้างทางเป็นป่าละเมาะสลับกับไร่ข้าวโพดตลอดแนว

ราวสองชั่วโมงรถที่ขับราวกับเหาะจึงชะลอตัว เมื่อเลี้ยวเข้าบริเวณไร่อันกว้างใหญ่ ไพรนารีกวาดตามองไปรอบๆ อย่างหวาดหวั่นเมื่อเห็นข้างทางเขียวชอุ่มไปด้วยต้นข้าวโพด และพื้นที่โล่งซึ่งไถพรวนเรียบร้อยรอการเพาะปลูก

“กลัวเหรอ”

เขาถามขึ้นหลังจากปล่อยความเงียบเข้าควบคุมตลอดทาง

“ปล่อยฉันกลับไปไม่ได้เหรอคะ”

เธอถามน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นว่ากำลังเสียเปรียบ

“ถ้าอยากกลับบ้านเร็วๆ ก็ต้องทำตัวน่ารักๆ หน่อย”

ชายหนุ่มตอบเมื่อพารถเข้าไปจอดนิ่งอยู่หน้าเรือน แล้วผลักประตูก้าวลงจากรถบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ

ไพรนารีมองความเงียบสงัดของบรรยากาศรายรอบอย่างไม่วางใจ ก่อนจะหยุดสายตาอยู่ตรงเรือนไม้สองชั้นขนาดใหญ่เบื้องหน้า

“อ้าว...ลงมาสิถึงแล้ว”

ธนาวิทย์เคาะกระจกบอก แต่คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งกลับเมินหน้าหนี เพราะยังหงุดหงิดที่อีกฝ่ายเอาแต่ใจขนาดลากเธอมากักขังไว้ในป่าในไร่ราวกลับว่าบ้านเมืองไม่มีขื่อมีแป

“คุณทนายจะลงมาดีๆ หรือจะให้ผมลากลงมาฮึ แต่ถ้าเลือกอย่างหลังมันจะมีของแถมด้วยนะว่าบอกไว้ก่อน”

คำขู่ของอีกฝ่ายทำให้ความขุ่นเคืองของหญิงสาวยิ่งประทุ ก่อนจะผลักประตูรถกระแทกใส่ชายหนุ่มเต็มแรงจนร่างผึ่งผายชวนเซ

“อารมณ์รุนแรงนะเนี่ย...”

ชายหนุ่มหรี่ตาล้อเลียน

“คุณกำลังริดรอนสิทธิและเสรีภาพของฉันทำแบบนี้มันผิดกฎหมายไม่รู้หรือไง”

ไพรนารีเข่นเขี้ยวบอกน้ำเสียงเอาเรื่อง

“หยุดเป็นทนายสักนาทีจะลงแดงไหมฮึ...ผมชักสงสัยแล้วสิว่าเวลาคุณหายใจเข้าออกมันมีมาตราร่วงออกมาด้วยไหม...”

“พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความ”

“ข้อหาอะไร?”

เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวน ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง ด้วยความรู้สึกที่แสดงชัดว่าเขาและเธอกำลังมีแรงอารมณ์แตกต่างกัน

“ลักพาตัวกักขังหน่วงเหนี่ยวขู่กรรโชกและอีกหลายกระทงเชียวล่ะ”

“อีกหลายกระทงนั่นอย่าลืมใส่ข้อหา...ข่มขืน...ลงไปด้วยนะ”

และข้อหาที่ชายหนุ่มช่วยเตือนความจำก็ทำเอาหัวใจดวงเล็กๆ กระตุกวาบ...จนเผลอถอยหลังหนี

“คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”

เธอแหวใส่เขาอย่างตกใจใบหน้าเผือดซีดลงฉับพลัน

“อุตส่าห์พามาตั้งไกลถ้าไม่ทำก็โง่เต็มทน...”

ดวงตาคมกริบจ้องดวงหน้าตื่นตกใจของหญิงสาวที่เขารู้สึกต้องตาตั้งแต่เห็นหน้า และยิ่งต้องใจเข้าไปอีกเมื่อเห็นท่าทางพยศของเจ้าหล่อน จนคิดอยากลองปราบพยศคนหัวดื้อดูสักตั้ง

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกันคุณบอกมาเลยดีกว่าว่าต้องการอะไร”

เมื่อเห็นว่าหากยังใช้อารมณ์อาจเป็นการยั่วยุให้อีกฝ่ายยิ่งเดือดดาล หญิงสาวจึงปรับอารมณ์ให้นิ่งสงบและถามด้วยระดับเสียงที่เย็นลง

ดวงตาคมกริบกวาดไปทั่วดวงหน้าหญิงสาวแล้วหยุดตรงริมฝีปากอิ่ม...ไพรนารีช้อนสายตาขึ้นสบตากับอีกฝ่ายด้วยประกายตาที่ธนาวิทย์นึกทึ่งกับท่าทางนิ่งสงบจนเขาเริ่มเดาใจเธอไม่ถูก

“ตอนแรกผมอยากเจรจา...แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว”

ชายหนุ่มยังปั่นอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่เลิก

“แล้วจะเอายังไง”

“ก็ไม่เอาไง...แค่อยากชวนคุณมาอยู่เป็นเพื่อน...ง่ายๆ อยากได้คู่ชีวิตมีอะไรไหม”

คำตอบของชายหนุ่มเล่นเอาริมฝีปากของทนายสาวอ้าค้าง

“อย่าพูดบ้าๆ”

“ผมพูดจริง”

“ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ และนี่มันไม่ใช่ยุคหินที่คุณอยากได้ใครเป็นมาอยู่ด้วยก็ตีหัวลากเข้าถ้ำ...พาฉันกลับบ้านแล้วเลิกบ้าสักที”

ไพรนารีข่มอารมณ์ไม่ให้เดือดดาลเพราะคิดถึงความได้เปรียบเสียเปรียบหากเธอผวาเข้าไปทำร้ายผู้ชายเห็นแก่ได้และร้ายกาจอย่างเขา

“เอาน่า...ไหนๆ ก็มาจนถึงขั้นนี้แล้ว...อยู่ๆ กันไปเถอะ”

ธนาวิทย์ยิ้มล้อเลียนและแสดงท่าทีกวนอารมณ์จนเห็นได้ชัด

“ฉันไม่แปลกใจเลยจริงๆ ว่าทำไมน้องชายคุณถึงได้ชั่วนัก ที่แท้มันเป็นโดยสายเลือดนี่เอง และฉันก็ไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมคนเห็นแก่ตัวแบบคุณถึงถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวอยู่ในป่าในไร่ จนใช้ชีวิตขาดอารยธรรมขนาดนี้”

“อยากลองแปลกใจดูบ้างไหม”

ชายหนุ่มผุดรอยยิ้มบางๆ พลางขยับตัวเข้าหา

“ถ้าคุณคิดว่าตัวเองเป็นลูกผู้ชายพอก็ให้หยุดอยู่ตรงนั้น”

ไพรนารีตวาดน้ำเสียงเอาเรื่อง

“ยังอีก...ถ้าคุณก้าวเข้ามาอีกแค่ก้าวเดียวฉันจะประณามคุณ”

หญิงสาวแหวขึ้นเมื่อร่างสูงผึ่งผายยังขยับก้าวเข้ามาใกล้

“ประณามว่าไง”

“ผู้ชายหน้าตัวเมีย”

เธอสวนกลับไปทันควัน และมันได้ผลเมื่อธนาวิทย์ชะงักขาที่กำลังจะก้าว เงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ

“ปากจัดใช้ได้นี่คุณทนาย ระวังผมจะฟ้องข้อหาหมิ่นประมาทนะครับ”

เขาตอกกลับน้ำเสียงเยาะก่อนถามต่อ

“ตกลงจะยืนเถียงอยู่นี่ใช่ไหม”

“ฉันกำลังหาทางออกให้ตัวเองและจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะได้ข้อยุติ ตกลงจะเอายังไงบอกความต้องการมาฉันจะได้กลับบ้านสักที”

ธนาวิทย์เดินไปหยุดตรงหน้า ดวงตาคมกริบจ้องดวงตาดำขลับวาววับชั่วครู่ แล้วหยุดนิ่งอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มสีหวาน...ยื่นปลายนิ้วอุ่นๆ แตะปลายคางของหญิงสาวอย่างถือสิทธิ์

ไพรนารีปัดมือของชายหนุ่มออกพร้อมถอยไปด้านหลัง แต่เหมือนวันนี้โชคไม่ได้อยู่ข้างเธอเพราะขยับไม่ถึงสองก้าวแผ่นหลังก็ติดกับข้างรถ และเป็นจังหวะเดียวกับท่อนแขนแข็งแรงเอื้อมมาวางกั้นไว้ทั้งสองด้าน หญิงสาวตวัดสายตาจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ

“คุณจะทำอะไร?”

เธอแหวใส่เขาอย่างตื่นตกใจ ขณะอีกฝ่ายเอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ทำอะไรเหรอ?”

ใบหน้าคมเข้มโน้มลงมาจนปลายจมูกเกือบชนกับปลายจมูกของหญิงสาวหากเธอผละหนีเสียก่อน แล้วทวนคำถามเสียงยียวน

“ก็บอกแล้วไงว่าอยากได้มาเป็นเพื่อนคู่คิดมิตรคู่เตียง”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มนิดหนึ่งแล้วบอกหน้าตาเฉย

“อย่าบ้าน่า...”

“บ้าอีกแล้ว...จะบ้าอะไรนักหนา..ถามจริงเถอะการที่ผู้ชายเขาอยากได้เมียเป็นของตัวเองมันบ้าตรงไหน”

คำตอบของเขาทำเอาดวงตาสีนิลเบิกกว้าง พร้อมกับเสียง..หา...ดังอยู่ในลำคอ ก่อนจะขยับริมฝีปากแต่ไร้เสียงเล็ดลอด...นอกจากนึกค่อนขอดถึงความร้ายกาจและเห็นแก่ได้ของอีกฝ่าย เธอนิ่งอยู่ชั่วครู่พอนึกขึ้นได้ว่ากำลังเสียเปรียบไพรนารีจึงรวบรวมความกล้าพูดเตือนสติ

“คุณธนาวิทย์อย่าเห็นแก่ตัวสิคะ”

“ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบน่า...ว่าแต่คุณเถอะจะยอมให้ผมรับผิดชอบไหม”

“คุณเสียสติไปแล้วแน่ๆ”

“สติผมมีครบถ้วน”

“คุณทำแบบนี้มันไม่เป็นผลดีกับใครเลยนะคะ”

ร่างโปร่งระหงเบียดแผ่นหลังกับข้างรถราวกับจะให้ร่างผ่านทะลุเข้าไปด้านในเมื่อร่างกายของอีกฝ่ายแนบสนิทลงมา

“ปล่อยฉันไปเถอะได้โปรด”

“คุณรู้สึกอย่างไรบ้างกับสถานการณ์แบบนี้”

“คะ...”

หญิงสาวครางรับอยู่ในลำคอ

“ผมรู้ว่าธาวินทำเรื่องไม่สมควรแต่ในเมื่อเขายอมรับผิดและยืนกรานจะรับผิดชอบทำไมคุณไม่ให้โอกาสคนผิดแก้ตัว”

ธนาวิทย์พูดไปเรื่อยๆ โดยไม่แยแสกับท่าทางตื่นตะลึงของเธอ

“อ้อคุณเลยกันฉันออกมาเพื่อให้น้องชายพ้นผิดงั้นสิ”

แม้จะเสียเปรียบแต่ทนายสาวก็อดถามขึ้นไม่ได้

“คุณควรสนับสนุนให้พวกเขาแต่งงานกันเพื่อยุติปัญหาทั้งหมด ข้อเสนอของผมมันดีที่สุด ทำไมยังยักท่าจะลากธาวินขึ้นศาลให้ได้”

“เรื่องนี้คุณก็ไปคุยกับเจ้าทุกข์สิมาพูดกับฉันมันไม่มีประโยชน์หรอก”

“ใครว่าไม่มีแค่คุณโทรไปบอกพวกเขาว่าให้ตกลงตามข้อเสนอของผมทุกอย่างมันก็จบ”

ชายหนุ่มไล้ปลายนิ้วไปตามแก้มเนียนใสแล้วยิ้มทั้งปากและตาเมื่อเห็นสีหน้าหวาดหวั่นของฝ่ายตรงข้าม

“อย่านะ...ปล่อยฉันแล้วมาคุยกันดีๆ”

ไพรนารีพยายามสะบัดหน้าหนีหากอีกฝ่ายกลับเชยคางเธอขึ้นและโน้มใบหน้าจรดริมฝีปากลงบนแก้มเนียนนุ่มก่อนจะลากไปชิดริมหูแล้วกระซิบพอให้เธอได้ยิน

“ก็คุยอยู่นี่ไงคุณคงช่วยเหลือคนอื่นมาเยอะสินะ วันนี้ลองหาทางออกสิว่าถ้าถูกข่มขืนเสียเอง และคนทำผิดยอมรับผิดชอบคุณจะเลือกอะไร”

“คุณพระ!...”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกเมื่อทราบจุดประสงค์ของเขา

“ทำแบบนี้ไม่ถูกอย่าเห็นแก่ได้คิดตีความเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียวสิคะ ลองนึกย้อนกลับไปบ้างสิว่าถ้าฝ่ายคุณคือผู้เสียหายจะทำยังไง”

แม้จะเสียเปรียบแต่ทนายสาวก็อดแย้งขึ้นไม่ได้

“ถ้างั้นก็ช่างหัวนายวินมันประไร เรามาสนใจเรื่องที่จะเกิดนับจากนี้ดีกว่า...”

ธนาวิทย์กระซิบก่อนจะเลื่อนมือโอบเอวคอดดึงเข้าแนบกับอกกว้าง ขณะโน้มลงแนบริมฝีปากไปตามพวงแก้มเนียนละมุน ไพรนารีพยายามแหงนเงยศีรษะไปด้านหลังแต่มันกลับเป็นการสร้างโอกาสให้อีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อริมฝีปากอุ่นซ่านประทับลงบนกลีบปากนุ่ม หญิงสาวพยายามดิ้นรน ทั้งผงะหงายส่ายหน้าหนี แต่หาพ้นการรุกรานอันแสนหนักหน่วงระคนวาบหวาม ชายหนุ่มลูบไล้ฝ่ามืออุ่นไปทั่วแผ่นหลังบอบบาง ขณะแขนอีกข้างรัดร่างโปร่งระหงไว้แน่นราวกับคีมเหล็กอันแกร่งกล้า

ดวงตากลมโตเบิกขึ้นสลับกับปิดสนิท ทั้งกลั้นลมหายใจและพยายามตะเกียกตะกายเอาตัวรอดจากพันธนาการ...เธอกำลังหายใจไม่ออก...หญิงสาวบอกตัวเอง แต่ลิ้นอุ่นๆ ของชายหนุ่มที่สอดแทรกเข้าเกี่ยวกระหวัดกลับสร้างความรู้สึกแปลกใหม่จนเธอเผลอแตะมือสะเปะสะปะไปตามสีข้างและทาบลงบนโคนขากำยำ

คิ้วโก่งงามเลิกขึ้นเมื่อปลายนิ้วสัมผัสกับสิ่งของบางอย่าง ไพรนารีค่อยๆ หลุบเปลือกตาลงอย่างเคลิบเคลิ้มขณะไล้ปลายมือยั่วยวนชวยให้ชายหนุ่มหลงระเริง สัมผัสของนารีงามกำลังสร้างความรู้สึกปั่นป่วนให้กับคนที่กำลังอารมณ์กระเจิดกระเจิงจนแทบควบคุมความต้องการไว้ไม่อยู่

...โอ...คุณพระเธอกำลังจะทำอะไร...ธนาวิทย์อุทานเรียกหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ในใจเมื่อไพรนารีกำลังใช้มือข้างหนึ่งถลกกระโปรงขึ้นช้าๆ...ขณะกำลังเคลิ้มฝันถึงบทรักอันเร่าร้อน...อยู่ๆ ร่างระทดระทวยในวงแขนก็แข็งขืนขึ้น ฝ่ามือลูบไล้อยู่หน้าขากระตุกพวงกุญแจที่โผล่ออกจากกระเป๋าไปอย่างรวดเร็ว

กว่าจะรู้ว่าถูกเธอเล่นงานและแก้ไขสถานการณ์ ขาเรียวยาวก็ยกขึ้นถีบร่างเขาออกห่างเต็มแรงจนร่างสูงผึ่งผายล้มโครมลงบนผืนหญ้า ไพรนารีไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้นเธอยังตามไปซ้ำด้วยฝ่าเท้าที่กระทืบลงบนกล่องดวงใจไปอีกหนึ่งทีเต็มๆ จนคนร่างใหญ่สะดุ้งโหยงเพราะความจุก

ธนาวิทย์ถึงกับร้องไม่ออกเพราะจุกและเจ็บใจเมื่อทนายสาว ไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มกับจุมพิตอันวาบหวามอย่างที่เข้าใจ หนำซ้ำแม่คุณยังจัดโทษสถานหนักให้เขาโดยไม่รอคำพิพากษาใดๆ ทั้งสิ้น

“จำไว้ว่าอย่าทำแบบนี้กับผู้หญิงอีกเป็นอันขาดไม่อย่างนั้นครั้งหน้าฉันจะตัดไอ้นั่นของคุณไปทำไส้กรอกแดดเดียว...อยู่บ้าไปคนเดียวเถอะผู้ชายเฮงซวย”

ทนายสาวได้ทีรีบข่มขู่ก่อนจะดึงกระโปรงที่ถลกขึ้นสูงให้อยู่ในที่ในทาง แล้วแกว่งกุญแจในมืออย่างเป็นต่อ เธอโปรยรอยยิ้มยียวนเมื่อสามารถจัดการอีกฝ่ายให้หมอบจนไม่มีปัญญาลุกขึ้นมาต่อกร แล้วจึงถอยไปขึ้นรถ โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าได้เผลอจุดไฟแค้นของอีกฝ่ายให้คุโชน

ชายหนุ่มนั่งจุกจนหน้าเขียวหน้าม่วงแล้วกัดฟันดังกรอดๆ ทั้งเจ็บใจเมื่อถูกลบเหลี่ยม และแค้นที่ถูกเธอหลอกให้เขาตายใจด้วยสัมผัสวาบหวาม ก่อนจะเอาคืนชนิดเรียกว่าแทบฆ่ากันทั้งเป็น

ไพรนารีเธอร้ายยิ่งกว่างูพิษธนาวิทย์บอกตัวเอง ขณะจ้องร่างโปร่งระหงที่ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถด้วยประกายตากร้าวดุ...แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...

Create Date : 01 มีนาคม 2554

Last Update : 1 มีนาคม 2554 11:37:41 น.

9 comments

Counter : 798 Pageviews.

ช่วงนี้เอ๋มีปัญหาด้านสุขภาพเลยอัพไม่เป็นเวลา ต้องขอโทษด้วยนะคะ

โดย: sansook

วันที่: 1 มีนาคม 2554 เวลา:11:50:26 น.

ขอบคุณสำหรับนิยายดี สนุกมากค่ะ
ขอให้คุณเ๋อ๋หายไวๆ กลับมามีสุขภาพดีนะคะ

โดย: Sha IP: 202.122.130.31 วันที่: 1 มีนาคม 2554 เวลา:12:08:00 น.

หายไวๆ นะค่ะ

โดย: Saii IP: 202.28.248.140 วันที่: 1 มีนาคม 2554 เวลา:14:38:56 น.

งานนี้ท่าทางหนูปอโดนเอาคืนหนักแน่ ๆ

โดย: chajee

วันที่: 1 มีนาคม 2554 เวลา:14:58:15 น.

หนุกจังเลย ชอบคู่นี้...........

โดย: ti-amo IP: 125.27.134.69 วันที่: 1 มีนาคม 2554 เวลา:15:53:17 น.

ธนาวิทย์ แรงส์ ไพรนารี แรงส์กว่า // หนูเอ๋ไม่สบาย เป็นไรมากป่าวค่ะ ส่งความรัก & ความห่วงใยมาให้นะค่ะ หายไวๆ ค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 118.172.10.237 วันที่: 1 มีนาคม 2554 เวลา:20:27:38 น.

รักษาสุขภาพนะค่ะ
หนูว่าแล้วว่าคู่นี้ต้องบู๊ เผ็ด ดุ
ดูจากลีลาทนายที่ผ่านมา
ถ้าไม่สบาย พักก่อนนะจ๊ะ ยังไม่ต้องรีบอัพหรอก เป็นห่วง

โดย: googie IP: 203.146.71.70 วันที่: 2 มีนาคม 2554 เวลา:8:24:21 น.

นู๋เอ๋พักผ่อนเยอะนะ อัพช้าไม่เป็นไรรักษาสุขภาพก่อนนะ เป็นห่วงนะคะ

โดย: tuk_ora

วันที่: 2 มีนาคม 2554 เวลา:10:14:26 น.

ก็อยากจะให้ห่ายไวๆๆนะค่ะ จากคนที่ชื่อเหมือนกัน นิยายสนุกมากค่ะ ติดตามอยู่นะค่ะ

โดย: aekung IP: 203.113.119.162 วันที่: 2 มีนาคม 2554 เวลา:10:54:53 น.