หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้ายังคงว่างเปล่า เพราะคนตรงหน้ายังคิดไม่ออกว่าจะร่ายนิ้วบนแป้นพิมพ์ออกมาว่าอย่างไร

 ตื๊อดึ่ง! เสียงสัญญาณบอกว่ามีข้อความเข้าที่โปรแกรมสนทนาพร้อมรูปคนหัวกลมสีส้มกะพริบอยู่ที่ขอบล่างของจอ คนที่อยู่หน้าจอจึงคลิกเมาส์เพื่อเปิดดูข้อความที่ส่งมา

 คนอบอุ่น  : หวัดดี

 คนที่หน้าจอจรดนิ้วมือตอบกลับไป

 คนอบอ้าว : ^_^

 คนอบอุ่น : ไปเที่ยวกันไหม
 คนอบอ้าว : คุณเพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ จะไปไหนอีกล่ะ
 คนอบอุ่น : อยากไปอีก
 คนอบอ้าว : เราก็อยากไป แต่ยังไม่ว่าง
 คนอบอุ่น : ว่างแล้วค่อยไปเนอะ
 คนอบอ้าว : อยากไปหาแฟนอีกล่ะสิ
 คนอบอุ่น : ช่าย คุณล่ะ มีแฟนหรือเปล่า
 คนอบอ้าว: เคยบอกแล้วนี่ว่าไม่มี เราขี้เหร่มั้ง มีแต่ไปแอบรักเขา แล้วก็เจ็บกลับมา
 คนอบอุ่น : มะ เราดามอกให้ ลองนอนกะเราจะติดใจ
 คนอบอ้าว : เย้ย! น่ากลัว 555 กลัวจะติดใจ อิอิ
 คนอบอุ่น : ติดใจแน่น้อน ลองปะๆ ไม่ผูกมัด
 คนอบอ้าว : เราไม่ชอบต้นงิ้ว หนามมันแหลม
 คนอบอุ่น : เราโสด
 คนอบอ้าว : โสดแบบไกลแฟนละสิ
 คนอบอุ่น : เปล่า...เราเป็นพี่น้องกัน เค้ายังรักแฟนเก่าอยู่ เราเข้าใจเค้า เลยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ถึงเราจะไม่เป็นแฟนกันแต่เราติดต่อกันได้
 คนอบอ้าว : ไหนบอกเพิ่งไปหาแฟนมา
 คนอบอุ่น : เราแฟนเค้า แต่เค้าไม่ใช่แฟนเรา เค้าเห็นเราเป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง เรารักเค้า เค้าไม่รักเรา
 คนอบอ้าว : ซะงั้น อุตส่าห์ไปหาตั้งหลายวัน ทนได้เหรอ
 คนอบอุ่น : ทนได้ รักมาก ยอมหมด แต่เค้าก็เป็นคนดีเกินจะทำร้ายเรา
 คนอบอ้าว : ชีวิตจริงมีแบบนี้ด้วย นึกว่ามีแต่ในนิยาย

 ตัวหนังสือจากอีกฝ่ายไม่ปรากฏบนหน้าจอเป็นเวลาหลายนาที แล้วทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบ

 เสียงถอนหายใจจากคนที่หน้าจอดังขึ้นพร้อมส่ายหน้า...ก็แค่ตัวหนังสืออิเล็กทรอนิกส์