ป้าเดือน ยังจำได้วันนั้นที่อยู่ดี ๆ ตรอกข้างบ้าน ซีกหนึ่งเป็นที่ดินของการรถไฟแห่งประเทศไทย อีกซีกหนึ่งเป็นที่ดินของเอกชน มีความกว้างประมาณห้าสิบเซ็นติเมตรได้โดยประมาณ ที่ฝาไม้บ้านร้านอาหารมุสลิม(ร้านของพ่อเพื่อน) มีช่างไม้มาตอกอะไรปึง ปัง ปึง ปัง อยู่ พักใหญ่ เลยเดินเข้าไปในตรอกดูว่าทำอะไรกันอยู่ ปรากฏว่ามีผู้หญิงวัยสาวใหญ่ประมาณสามสิบปีเศษ จุ๊ปากห้าม แล้วบอกว่า ไม่มีอะไรให้กลับบ้านไปเสีย ก็เลยเดินกลับบ้านไปนอน เพราะตอนนั้นยังเด็กมาก วันรุ่งขึ้นก็เห็นร้านขายหนังสือขนาดเล็ก เปิดร้านอยู่ในตรอกระหว่างบ้านเรียบร้อยแล้ว มีหลังคาสังกะสีกันแดดกันฝน แทรกอยู่ระหว่างกลางตรอกดังกล่าว โดยแผงหนังสือที่เป็นเล่มก็ใช้ฝาผนังไม้ ของร้านอาหารอิสลาม(ของเพื่อน) เป็นบ้านไม้สองชั้น เป็นชั้นวางหนังสือขนาดสามแถว(ถ้าจำไม่ผิด) ส่วนหนังสือพิมพ์กับหนังสือที่ขายดีก็วางหน้าร้าน แล้วส่วนหนึ่งวางแขวนกับบานประตูกั้นตรอกที่ทำขึ้นใหม่ โดยบานประตูปิดเปิดกั้นตรอกผลักเข้าไปข้างในตรอก แล้วคนขายผู้หญิงคนนั้นก็นั่งระหว่างกลางตรอก เป็นเจ้าของร้านหนังสือ ทราบชื่อภายหลังว่า ป้าเดือน สิ่งที่สูญหายไปจากการเปิดร้านของป้าเดือน คือ พื้นที่สาธารณะของชุมชน ที่แต่เดิมเคยเดินผ่านเข้าออกได้ก็มีเจ้าของครอบครองไปแล้ว และแต่ก่อนเป็นทางลัดเดินเข้าออก เพื่อไปเล่นกีฬาที่สนามฟุตบอลหลังบ้านกับเพื่อนได้ก็ค่อย ๆ หมดไป เวลาที่แกเปิดร้านขายของอยู่ จะเดินผ่านก็ต้องบอกแกหลีกทางให้ จะเดินเข้าออกสบาย ๆ ก็เวลาแกปิดร้านกลับบ้านเช่านอน ส่วนประตูร้านของแกก็สามารถเปิดเข้าออกได้ตามปรกติ ซึ่งจะรู้กันเฉพาะในละแวกบ้านที่ทราบกัน แต่คนต่างถิ่นจะไม่เข้าใจคิดว่าตรอกนี้ปิดตายแล้ว หนังสือบางส่วนก็ทิ้งไว้ในแผงหนังสือของแกที่ปิดฝาล็อคได้ เวลาแกไปส่งหนังสือพิมพ์ตามร้านค้าที่เป็นสมาชิกด้วยรถจักรยาน สมัยก่อนการใช้จักรยานในหาดใหญ่เป็นเรื่องปกติสามัญ เพราะส่วนหนึ่งหาดใหญ่ช่วงนั้นรถยนต์มีน้อยคันมาก จนจำทะเบียนได้เป็นส่วนมากว่ารถยนต์ของบ้านไหน กอปรกับสมัยนั้นการแสดงว่ามีฐานะร่ำรวย อาจจะมีทุกขลาภจากโจรภัยหรือการถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่ มีเรื่องจริงแต่เล่ากันว่า เถ้าแก่ร้านข้าวต้มชื่อดังในหาดใหญ่ ถูกโจรจับไปเรียกค่าไถ่จำนวนหนึ่ง โดยจับตัวไปกักขังบนยอดเขาใกล้ ๆ หาดใหญ่ จนกระทั่งต่อรองจำนวนเงินได้เรียบร้อยแล้ว ก็พาแกมาส่งที่ปากทางถนนใหญ่แล้วให้เดินกลับบ้านเอง ตอนค่ำกลุ่มโจรก็ยังมากินข้าวต้มและเหล้าเบียร์ร้านของแก เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือทำผิดคิดร้ายมาอย่างใด ตัวเถ้าแก่เองก็ถือว่า ขอกันกินมากกว่านี้ก็แล้วกัน และไม่อยากมีเหตุมีภัยตามมาภายหลังในร้านค้าหรือกับลูกหลานแกอีก สมัยนั้นตัวเมืองหาดใหญ่ก็ไม่กว้างขวางมากนัก มาเริ่มขยายตัวก็หลังช่วงมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์มาเปิดปี 2512 ก็เป็นไปอย่างช้า ๆ ไม่หวือหวามากนัก มีการขยายตัวมากก็อีกครั้งช่วงปราบคอมมิวนิสต์หนัก ๆ ปี 2519 เป็นช่วงเขมร เวียตนาม แตกสลายด้วยเขมรแดง และเวียตกง ทำให้หลายคนกลัวว่าเมืองไทยจะเป็นโดมิโนรายต่อไป ก็เริ่มมีการอพยพย้ายถิ่นฐานของคนต่างจังหวัดในเขตที่่ปราบปรามหนัก เข้ามาทำมาหากิน/หนีตายจากการปราบปรามเหวี่ยงแหของเจ้าหน้าที่บ้านเมือง เพราะในช่วงนั้นไม่รู้ว่าใครเป็นใคร การถูกกล่าวเท็จ หรือใส่ร้ายป้ายสี ก็อาจจะถูกตั้งข้อหาเป็นคอมมิวนิสต์ก็จะมีสิทธิ์ควบคุมกุมขังฟรี ๆ หกเดือนถึงสองปี หรืออาจตายได้ง่าย ๆ เช่นกันจากการวิสามัญฆาตกรรมโดยไม่รู้สาเหตุหรือคนทำ ป้าเดือนเปิดร้านขายหนังสืออยู่ก็หลายปีพอสมควร จนกระทั่งต่อมาเจ้าของที่ดินทั้งบล็อคใหญ่ ที่เป็นบ้านไม้สองชั้นทั้งบล็อคประมาณ 6 คูหา ได้ขายให้กับธนาคารแห่งหนึ่งไปเพื่อทำเป็นที่ทำการสาขา ก็ได้รื้อถอนบ้านทั้งหมดออกไปจากบริเวณนั้น หลังคาร้าน ประตูตรอก ตู้หนังสือของแกก็ต้องรื้อออกไปด้วย ขณะเดียวกันการรถไฟแห่งประเทศไทย ก็เข้าผสมโรงมาไล่ที่แกอีกให้ออกไปจากที่การรถไฟด้วย ถ้าแกจะขายหนังสือพิมพ์หรือหนังสืออื่น ๆ ก็ไม่ได้แล้ว เพราะพื้นที่ลดลงแถมอยู่ระหว่างการก่อสร้าง ไม่มีหลังคาคลุมส่วนหนึ่ง ฝุ่นและอันตรายจากการก่อสร้างก็มาก และเมื่อธนาคารก่อสร้างเสร็จก็ทำรั้วกั้นเขตที่ดินเป็นกำแพงไว้จนปัจจุบัน สุดท้ายสุดป้าเดือนก็ต้องย้ายกลับไปอยู่ประจำที่บ้านเช่าแห่งหนึ่ง ไม่ทราบเหมือนกันว่าอยู่ที่ไหนรู้แต่ว่าอยู่ในหาดใหญ่ หาดใหญ่มีพื้นที่เขตเทศบาลนครหาดใหญ่ยี่สิบเอ็ดตารางกิโลเมตร ถ้าเป็นพื้นที่ทั้งอำเภอหาดใหญ่หกร้อยหกสิบตารางกิโลเมตร มีถนนหนทางสองร้อยยี่สิบสองสาย ข้อมูลถนนจากตำรวจจราจรสี่ปีก่อน หลังจากร้านของแกที่ตรอกปิดไปแล้ว ก็เคยเห็นแกขับจักรยานส่งหนังสือพิมพ์ตามเดิม แต่ไม่แน่ใจหรือจำไม่ได้ว่าแกไปเปิดร้านขายหนังสือที่ไหนอีก ครั้งสุดท้ายทราบข่าวจากพี่สาวแต่เพียงว่า แกทำไฟไหม้บ้านเช่าของแกที่หาดใหญ่ จนต้องหนีกะเซอะกะเซิงหายไปแบบสติแตกไปพักใหญ่ ๆ กว่าตำรวจ/เจ้าของไม่เอาเรื่องเอาราวแก ก็ไม่ทราบว่าต้องจ่ายค่าชดเชยหรือค่าเสียหายกันเท่าใด เคยเจอครั้งหนึ่งร่วมสิบปีแล้ว ไม่แน่ใจว่าป้าเดือนหรือเปล่าเพราะคุ้น ๆ หน้า เห็นนั่งคุยกับกลุ่มชาวบ้านกลุ่มหนึ่งประมาณสามสี่คน ช่วงขับรถยนต์ผ่านพอดีแถวจันทร์วิโรจน์ นี่คือความทรงจำส่วนหนึ่ง ถึงป้าเดือนหญิงสามัญรายหนึ่งที่บ้านเกิด   Create Date : 16 กันยายน 2552 8 comments Last Update : 11 พฤศจิกายน 2552 16:06:45 น. Counter : 1262 Pageviews. Share Tweet

อยากเล่ามั่งแต่เล่าแล้วไม่มีคนฟังแหง ๆ เลย อยากเล่าเรื่องที่เคยผ่านมาเหมือนกันค่ะ แต่ยังนึกไม่ออกว่ามีอะไรน่าสนใจ   โดย: tuk-tuk@korat 16 กันยายน 2552 22:38:08 น.

ขอติดไว้ก่อนแล้วจะตามมาอ่านทีหลังค่ะ   โดย: ส้มแช่อิ่ม 17 กันยายน 2552 22:11:08 น.

ติดตามอ่านเสมอ ชอบครับ เขียนได้ดี อ่านแล้วทำให้คิดถึงบ้านเกิด ทุกที   โดย: จันทราอาทิตย์ 18 กันยายน 2552 11:17:33 น.

สวัสดีค่ะ ที่โคราชฝนชอบมาราว ๆ เวลานี้แหละค่ะ กลางวันแดดร้อนมาก เพิ่งเอาหญ้ามาปูสวนได้ 2 วัน ตะกี้ใบแห้งหมดเลยค่ะ สวนน้อยของเรา 4 ตรม.เองค่ะ   โดย: tuk-tuk@korat 18 กันยายน 2552 16:19:36 น.

ชวนไปฟังเพลงหวานค่ะ catch the wind ทุกเพลงที่เอามาลง รัก และ ร้องได้ทุกเพลงค่ะ   โดย: tuk-tuk@korat 18 กันยายน 2552 23:47:00 น.

ตามอ่าน   โดย: เศษเสี้ยว (เศษเสี้ยว ) 19 กันยายน 2552 14:49:36 น.

good night sleep tight   โดย: tuk-tuk@korat 19 กันยายน 2552 23:28:52 น.

โดย: tuk-tuk@korat 21 กันยายน 2552 22:14:36 น.