Group Blog All Blog
|
น้ำฟ้ากับมากอส (ไม่ใช่หนังสือแต่อยากเขียนถึง) น้ำฟ้ากับมากอส (ขอพูดถึงนิยายน้องสาวตัวเองหน่อยเถอะ) มันไม่ได้เป็นหนังสือ (แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปลงกลุ่มย่อยไหนก็เอากลุ่มหนังสือละกัน ใกล้เคียงสุด) มันเป็นแค่นิยายที่รุ้งจำชื่อเรื่องไม่ได้ ^^" และมักจะเรียกมันด้วยชื่อเล่นว่า "มากุ๊ก" เสมอด้วย พอดีหนิงมันแต่ง แล้วเราชอบ ก็เลยอยากเขียนถึงด้วย bias ที่เห่อน้องสาวตัวเองสุดใจ เพราะงั้น ใครว่าเขียน เชียร์หรือเข้าข้างก็ยอมรับล่ะ แหะแหะ ^^" คือเรื่องของเรื่องมันเกิดจากที่หนิงมันไปจับพลัดจับผลูเขียนเรื่องสั้นเข้า แล้วเผอิญคนชอบ มันก็เลยเขียนมาเรือยๆ แต่พี่สาวมันมักจะจิกๆ กัดๆ เสมอว่า มันเขียนนิยายไม่มี setting เล่นง่ายนะ ให้เรื่องมันลอยๆ แล้วไปเน้นตรงอื่น และหลังจากพูดจบ เราก็พยายามยัดเยียดให้มันเขียนนิยายท่องเที่ยวเมืองจีนสิ เพิ่งไปกลับมา จะได้ฝึกการเขียน แบบมี setting และที่สำคัญ เจ๊อยากอ่าน ... มันก็เลยไปนั่งคิดนอนคิดอยู่ แล้วก็หาพล็อตมาได้ แต่ก็เถอะ ไอ้หนิงมันเขียนนิยายหลั่นล้าไม่เป็น ธีมหลักของเรื่อง ก็ยังคงเหมือนเดิมคือ "ธีมผีเน่ากับโลงผุ" แต่หนิงมันก็ฉลาดนะ พยายามหาความหลั่นล้ามาปกปิดธีมหลัก ก็เลยทำ ให้เรื่องดูเหมือนหลั่นล้า พอคนหลงเข้ามาอ่านก็จะพบบรรยากาศหลั่นล้าที่มาคุ ^^" เรื่องย่อ มากอส (หนุ่มปากแมวที่คิดว่าพ่อตัวเองรวย) เจอมรสุมชีวิต ทำให้ต้องลางานมาพักผ่อนเพื่อพักฟื้นจิตใจ น้าสาวสุด ที่รักก็เลยใช้ให้เอาของไปฝากลูกสาวที่เซี่ยงไฮ้ แล้วก็แวะไปเยี่ยมเพื่อน "กะทิ (หนุ่มที่คิดว่าตัวเองหล่อ)" ที่ปักกิ่ง เมื่อไปถึงปักกิ่ง เจ้าเพื่อนตัวดีกลับหายจ้อยกลับเมืองไทยไปไม่บอกไม่กล่าว แถมฝากฝังให้มากอสเอาของไปให้น้อง สาว (คนที่มากอสพยายามว่ายน้ำเลี่ยงสะพานที่สาวเจ้าทอดมา) แต่แทนที่จะได้เจอ "รัชชา" (ก็น้องสาวไอ้กะทินั่นแหละ) กลับได้เจอ "น้ำฟ้า" (สาวปริศนาที่มากอสเคยรู้จักในอดีต) แล้วการท่องเที่ยวเพื่อพักฟื้นจิตใจของมากอสก็เจอกับความปั่นป่วนอีกครั้ง พร้อมกับสถานที่ท่องเที่ยวสวยๆ สารพัด จะไปในปักกิ่ง มากอสจะเป็นอย่างไร น้ำฟ้าเป็นใครมาจากไหน กะทิมันหายหัวไปไหน แล้วรัชชา (เออ รัชชามัน ทำไมดีล่ะ) ... ก็ไปตามอ่านกันเอาเองละกัน ถ้าหาอ่านได้ถือว่าเก่ง เพราะว่าเป็นนิยายโบราณ แล้วก็จำชื่อเรื่องไม่ ได้ด้วย แหะแหะ ^^" โดยส่วนตัว ชอบนิยายที่หนิงแต่งเพราะว่าเรามีประสบการณ์ร่วมกันค่อนข้างเยอะ มุมมองของเราก็มองอะไรไปใน ทิศทางใกล้ๆ กัน เพราะงั้นสำหรับเรื่องนี้ เราจะเกตเร็วเป็นพิเศษ เอามุมใหญ่ๆ ก่อน ธีมของเรื่องก็เรื่องความรักนั่นแหละ แต่เพราะว่าหนิงโรคจิต ไม่สามารถจะสรรสร้างเรื่องท่อง เที่ยวในบรรยากาศโรแมนติดได้ เรื่องนี้ก็เลยกลายเป็นความรักของผีเน่าและโลงผุเหมือนเดิมเลย คือถ้าสองคนนี้ไม่ ได้กัน ใครได้สองคนนี้ไปก็โชคร้ายแบบสุดๆ ล่ะนะ มากอสเป็นหนุ่มมีปัญหาในชีวิตอย่างแรง ทั้งเรื่องครอบครัวที่พ่อ abuse แม่ แล้วยังเห็นภาพของแม่ตายลงต่อหน้า ต่อตา แต่โชคดีที่เขายังมีคุณน้าแล้วก็ครอบครัวคอยช่วยเหลือค้ำจุนจิตใจ มากอสเลยไม่ใช่หนุ่มในฝันของใครๆ แต่ เป็นผู้ชายที่ดิ้นรนหา "บ้าน" ให้กับตัวเอง เพราะที่บ้านของเขาเอง มีแต่อิฐ ปูน และคนที่เขาเรียกว่า "พ่อ" ส่วนบ้าน ของน้าที่เขาอยู่ด้วย มีความสุข มีทุกอย่าง แต่ก็ไม่ใช่ "บ้าน" ของเขา ฟังแล้วดูดีเนอะ แต่ว่าอีตานี่ มันมันโรคชอบ คิดแทนชาวบ้าน เพราะงั้น จริงๆ มันก็มี "บ้าน" อยู่ตรงหน้ามันอยู่แล้ว แต่มันก็เป็นคนทิ้ง "บ้าน" เองด้วย เพราะ งั้นมันก็เลยเป็นตัวละครที่ไม่ใช่บุคลิกพระเอก คนอ่านก็ต้องลุ้นกับมัน อ่านไปถอนหายใจไป ว่ามากอสมันเอาอีกแล้ว บ้าอีกแล้ว (รู้สึกเหมือนจะมีคนอ่านยุให้นางเอกเลิกๆ กะตานี่ไปซะเถอะ) 555 น้ำฟ้าเป็นสาวมีปัญหาเช่นกัน พ่อแม่หย่ากับ น้ำฟ้าอยู่กับแม่และน้องชาย พ่อเหมือนคนแปลกหน้าที่เธอไม่เคยสนใจ อยากจะเจอ และเธอก็มีปัญหาเรื่องสุขภาพ เป็นโรคเลือดไหลไม่หยุดอะไรซักอย่างนี่แหละ ทำให้เธอถูกทนุถนอม อย่างดี แต่ก็ขัดกันอยู่กับนิสัยของเธอที่ไม่ชอบให้ใครมาดูแลเพราะไม่อยากรู้สึกแตกต่างกับคนอื่นๆ น้ำฟ้าเป็นนาง เอกที่แมนมาก ไม่ค่อยคิดเล็กคิดน้อย เป็นนางเอกที่ไม่ค่อยนางเอ๊กนางเอกให้คนมาปกป้อง แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบ ผู้หญิงเก่งที่ aggressive พูดไงดี คือนางเอกที่อ่านในนิยายส่วนใหญ่ ถ้าไม่มีความรู้สึกให้น่าปกป้อง ก็จะมีความ รู้สึกว่าเป็นหญิงเก่งแบบฉลาด (และมักจะได้กับพระเอกที่เก่งกว่า) แต่น้ำฟ้าจะให้ความรู้สึกกลางๆ คือ ดูน่าปกป้อง แต่ไม่ต้องมาปกป้องชั้น (ประมาณนี้) จะปล่อยให้เก่ง ก็ไม่ไหว ^^" เลยเป็นลูกครึ่งซะงั้น Conflict หลักๆ ของคนคู่นี้เป็นเรื่องปัญญาอ่อนมากเลย อ่านไปก็ละเหี่ยใจ (ทั้งนี้ทั้งนั้นขอโทษมากอสคนเดียวเลย) สิ่งนั้นก็คือ มุมมองของความรัก ด้วยปัญหาทางบ้านมากมาย มากอสมีมุมของความรักก็คือ รักอย่างเดียวมันไม่ได้ ต้องดูแลและปกป้องคนที่รักได้ ส่วนของน้ำฟ้า (ด้วยปัญหาทางบ้านอีกเช่นกัน) น้ำฟ้ากลับมองว่า แค่รักอย่างเดียวก็ พอ ขอแค่สายตาคู่นั้น มองมาที่น้ำฟ้าคนเดียวก็พอ ไม่ต้องไปมองคนอื่น ทีเหลือ ชั้นดูแลตัวเองได้ แล้วได้สองคนนี้ ก็มาเจอกัน ความหฤหรรษ์ก็เลยเกิดขึ้น ปัญหาปัญญาอ่อนก็ตามมา (กับบรรยากาศในมหาลัยที่สนุกสนาน) แล้ว ปัญหาก็จบไป แล้วปัญหาก็ตามมาอีกระลอก (กับบรรยากาศสวยงามที่ปักกิ่ง) ที่นี้ก็ต้องมานั่งแก้ปัญหาแล้วล่ะเนอะ เที่ยวไป ปรับความสัมพันธ์ไป เทคนิคเด่นก็คือ flash back มันแฟลชไปแฟลชมาจนงง มันแฟลชยาวแล้วก็แฟลชกลับมาใหม่ แล้วก็แฟลชไป ใหม่แล้วก็แฟลชมาใหม่ แต่ก็ว่าได้ไม่ได้ ก็มันชอบของมันนินา เห็นใช้ตั้งแต่เรื่องแรกจนมาเรื่องล่าสุดที่กำลังเขียน อยู่ ก็แฟลชกันมันส์จริงๆ แต่การแฟลช มันมีข้อดีก็คือ มันจะสามารถปิดบังข้อมูลบางอย่างที่เรายังไม่อยากให้รู้ได้ แล้วค่อยเอามาเผยตอนหลัง แต่ว่าข้อเสียคือ แฟลชไปแฟลชมาคนอ่านจะงง และอาจจะทำให้เรื่องไม่ปะติดปะต่อได้ สำหรับเรื่องนี้ หนิงมันย้อนเวลากลับไปนานไป พอกลับมาอารมณ์เลยค้างๆ จำเรื่องปัจจุบันไม่ได้แล้วว่ามาถึงไหน ^^" ข้อเสียของเรื่องนี้ อย่างที่บอก จริงๆ มันเป็นเรื่องเครียดเรื่องปัญหาครอบครัว (จริงๆ หนิงจะใส่เยอะกว่านี้ แต่ถ้าใส่อีก กะว่าคนอ่านคงช็อกตายไปก่อน) หนิงไม่เคยจะสามารถเขียนนิยายหลั่นล้าได้เลย เรื่องที่คนอ่านบอกว่า โรแมนติก นักหนา มีความเครียดแฝงอยู่ทั้งนั้น ไม่รู้ไปเก็บกดอะไรมาจากไหน อย่างที่สองก็คือ เรื่องนี้คือนิยาย ไม่ใช่สารคดี แต่มันเขียนซะหยั่งกะเป็นหนังสือท่องเที่ยว อัดแน่นด้วยความรู้ อ่านแล้วรู้สึกว่า "นี่มันนิยายแน่เหรอเนี่ย" ส่วนข้อ เสียสุดท้ายก็คือ เวลาพี่สาวขอให้ใส่อะไร ไม่ยอมใส่ บอกให้ใส่ ไอ้ฉลาด (แมว) ลงไปด้วย เพราะมันฉลาด ก็ไม่ยอม เชอะ ขอนิดขอหน่อยทำเป็น (ข้อเสียขอพูดแค่นี้ เพราะว่าบอกแล้วว่าเขียนเพราะเห่อน้อง) ข้อดี หนิงเป็นนักปิดบังอำพรางเก่ง อย่างเรื่องนี้ก็สามารถเอาตัวละครหลั่นล้ามากลบความโรคจิตของตัวเอกทั้งสอง คน พี่กุ๊ก (กะทิ) หนุ่มเมโทรที่คิดว่าตัวเองหล่อ นิสัยประหลาดๆ กับรัชชา ลูกพี่ลูกน้องของกะทิ ที่สามารถหายใจทาง เหงือกได้ โดยส่วนตัวชอบสองคนนี้มาก เพราะมันเป็นตัวละครที่ประหลาดมากๆ น่ารักดี หนิงเป็นคนที่สามารถจับ คาแรกเตอร์ของตัวละครได้ดี ตัวละครส่วนใหญ่ก็จะมีทิศทางที่ค่อนข้างชัดเจน มีมุมมองที่หลากหลาย ตัวละครหนิง ส่วนใหญ่ก็เลยจะกลม มีหลายมิติ และก็เป็นตัวประหลาดดีด้วย ฉากที่ชอบ ชอบฉากเล่นหมากรุกไทยของมากอสกับกะทิ กำลังคิดว่าจะให้หนิงเอาเรื่องนี้มาแปะเก็บไว้ที่บล็อก เพราะว่าเห็นรีไรท์แล้วรีไรท์อีก แต่ก็นะ ความขี้เกียจไม่เข้า ใครออกใคร ^^"
ขอบคุณนะคะที่เข้าไปให้กำลังใจที่บล็อก ว่าแต่ว่าคุณเขียนหนังสือเก่งจัง
โดย: Be old maid (Be old maid
 ) วันที่: 20 พฤษภาคม 2552 เวลา:22:31:40 น. |
peiNing
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [?] เป็นเด็กกรุงเทพแท้ๆ แต่อยู่บ้านนอกของกรุงเทพน่ะนะ ไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษนอกจากแกล้งสัตว์เลี้ยงที่บ้าน นั่นคือนกฮู้ผู้มีอายุ 10 ปีได้ (นกแก่มีหนวด) (แต่ตอนนี้ในที่สุดนกฮู้ก็จากไปอย่างสงบ ไม่รู้อายุรวมเท่าไรแต่มาอยู่ที่บ้านได้ 11 ปี ขอไว้อาลัยปู่ฮู้ ขอให้ไปสู่สุขคตินะ T^T) ขอชี้แจงอีกอย่าง ชื่อ peiNing นี้ เป็นชื่อที่พี่กะน้องใช้ร่วมกันสองคน ดังนั้นอย่างงว่าเดี๋ยวก็แทนตัวว่ารุ้งบ้างหนิงบ้าง ก็มันคนละคนนิ (รุ้งน่ะคนพี่ หนิงน่ะคนน้อง)
FB สำหรับคนชอบงานเขียน peiNing ค่ะ
FB สำหรับคนชอบบทความสอนห้องเรียนนิยายค่ะ
|
||||||||||||
怎么打都打不死 ~ ลากุ๊กกาลัดช่า ~ ลากุ๊กกาลัดช่า ~
