เพียงใจที่ผูกพัน by กิ่งฉัตร (เรื่องนี้อุดมด้วยตัวร้าย)

เรื่องนี้ตัวร้ายเต็มเรื่อง.....

เนื่องจากคำโปรยด้านหลังของนิยายเรื่องนี้ ไม่ได้บอกอะไรคนอ่านเลย เพราะงั้นคนอ่านก็ต้องเสี่ยงดวงดูว่าจะถูกใจไหม ที่ต้องใช้คำว่าเสี่ยงดวงทั้งๆ ที่เป็นงานเขียนของกิ่งฉัตรก็เพราะว่านิยายในช่วงหลังๆ ของกิ่งฉัตร ไม่ค่อยถูกใจรุ้งเท่าไหร่นัก ซึ่งอย่าให้วิจารณ์เลย เพราะรุ้งไม่ชอบวิจารณ์เรื่องที่ไม่ชอบ (มันจะ bias) และอาจจะถูกคนที่ชอบหมั่นไส้เอาง่ายๆ ^^"เอาคำโปรยปกด้านหลังไปดูก่อน

------------------------------------------------------

จากลูกผรั่งไข่ทิ้งที่แม่ไม่เคยอุ้มชู ...มาสู่เด็กที่ปากกัดตีนถีบหาเลี้ยงครอบครัวตั้งแต่ยังไม่สิบขวบเต็มจากพ่อค้าปลาในตลาดนัด...ก้าวเข้าไปสู่เจ้าของร้านอาหารและเจ้าของโรงแรมที่ใหญ่และหรูหราที่สุดในจังหวัดที่สำคัญ ...จากเด็กชายที่ไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยมีใครรักเขาได้อยู่เคียงข้างกับเพื่อนสนิทคนแรกและคนเดียวของเขาซึ่งเป็นผู้หญิงที่เขารักและรักเขาทุกวันนี้เขามีทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยได้แต่ฝันถึง และมีมากกว่าที่จะฝันถึง ...ชีวิตและความรักเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์จริงๆ

-----------------------------------------------------

เอาเป็นว่า message ที่ได้จากคำโปรยก็คือ พระเอกผู้มีชีวิตรันทดในตอนเด็ก จะ lucky in game และ lucky in love ในตอนจบ ซึ่งเป็นคำโปรยที่ขอบอกว่า เอาไปใช้ได้กับหลายๆ เรื่อง เพราะเรื่องส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้นี่หว่า (อยากจะบอกว่าเป็นคำโปรยที่ขัดใจที่สุด)

แต่สิ่งที่ขัดแย้งคำคำโปรยคือความหนา มันหนาเกินปกตินิยายของกิ่งฉัตร และนี่เป็นจุดที่ทำให้รุ้งลองเสี่ยงซื้อมาอ่านทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย (ปกติจะหาข้อมูลก่อนซื้อ) (ต่อจากนี้น่าจะสปอยล์ ใครยังไม่ได้อ่านก็ไม่ควรอ่าน)
และพออ่านจบแล้ว ก็พบว่า เรื่องนี้น่าจะเป็นแนวทดลองของกิ่งฉัตร (เดาเอาเองนะ) ในหลายๆ เรื่องที่ผ่านมา รุ้งว่ากิ่งฉัตรพยายามจะ point ไปในจุดอื่นๆ ที่ฉีกแนวตัวเองออกไป ซึ่งก็เป็นที่เข้าใจว่า เป็นสิ่งที่ดี เพราะจะทำให้เกิดการพัฒนาและความแตกต่าง การสร้างสรรค์พัฒนา เพิ่มความรู้ ประสบการณ์ เป็นสิ่งที่นักเขียนต้องการเพราะเมื่อเขียนไปนานๆ เข้า อาจจะเกิดการหมดมุขได้ (ซึ่งเห็นได้จากนักเขียนนิยายดังๆ หลายๆ คน)

แต่

สิ่งที่พบเห็นชัดๆ ก็คือ เมื่อกิ่งฉัตรได้เน้นไปที่จุดๆ หนึ่งแล้ว (ซึ่งเข้าใจว่าเป็นแรงบันดาลใจหลักของเรื่อง) โครงสร้างหลักของนิยายกลับถูกทอดทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย ผลที่เกิดขึ้นชัดๆ ก็คือ พล็อตเรื่องลอย ตัวละครลอย และอะไรอื่นๆ ที่เป็นโครงสร้างหลักของเรื่องลอย
พออ่านจบแล้ว รุ้งพอใจครึ่งไม่พอใจครึ่ง ครึ่งที่ไม่พอใจจะไม่พูด จะพูดแต่ครึ่งที่พอใจ

เอาเรื่องย่อก่อนดีกว่า

พยัคฆ์ พระเอกของเรื่อง เป็นลูกครึ่ง คุณพ่อเป็นฝรั่ง (ที่มาเที่ยวเล่นแล้วจากไป) คุณแม่เป็นไทย (ที่ไม่สนใจ ไม่แยแย ไม่ใยดี และไม่อื่นๆ กับลูกอย่างรุนแรงมากถึงมากที่สุด และมากที่สุด) มีคุณยาย (ที่ก็รักหลาน แต่ก็ปกป้องหลานไม่ค่อยได้) มีคุณน้า (ที่รักหลาน แต่พิการ ปกป้องหลานได้นิดหน่อย)มีเพื่อนร่วมชั้น (ที่รังแกพระเอกตลอดเวลา) พยัคฆ์ใช้ชีวิตกระเสือกกระสน ทำงานแต่เด็ก โตมาก็ประสบความสำเร็จในด้านการงาน มุกพิศุทธ์ นางเอกของเรื่อง บ้านรวย มี แม่ (ที่ไม่ค่อยรัก) มีพี่ชาย (ทีรักนิดหน่อย) มีพี่สาว (ที่นอกจากไม่รักแล้วยังรังแกสารพัด) มีพ่อ (ที่ไม่ค่อยพูดถึง) พระเอกนางเอกเจอกันแต่เด็ก แม้ว่าจากกันไปก็ยัง keep contact กัน ไม่รู้ไปรักกันตอนไหน แต่ก็รักกันแหละ พบอุปสรรคจากตัวร้ายมากมาย (หมายถึงตัวร้ายเยอะมากมาย เลยทำให้อุปสรรคมันเยอะตามจำนวนของตัวร้าย) สุดท้าย ตัวร้ายก็แพ้ไปตัวเองไปเรื่อยๆ จนหมด แล้วพระเอกนางเอกก็ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข

รุ้งลองอ่านในคำนำของกิ่งฉัตร กิ่งฉัตรมีแรงบันดาลใจจากการสู้ชีวิตของเด็ก เรื่องปลาสวยงาม เรื่องอุดมคติในชีวิต

แต่

สิ่งที่รุ้งอ่านได้คือ กิ่งฉัตรน่าจะมีแรงบันดาลใจจากการ "เล่น" กับคาแรกเตอร์ของตัวร้ายมากกว่า มันสร้างสรรค์สุดๆ เป็นจุดที่รุ้งชอบที่สุดในทั้งหมดของเรื่องนี้ ตัวร้ายทุกตัว "เลว" แต่คำว่าเลวมันคงจะกว้างไปสำหรับกิ่งฉัตร เพราะงั้น ตัวร้ายทุกตัว มีความแตกต่าง มีระดับความลึก(ของความเลว)และเหตุผลที่จะเลวต่างกันไป รุ้งขอไล่ทีละตัวเลยละกัน

1. มินตรา - แม่ของพระเอก ใจแตกตั้งแต่เด็ก จนท้องตั้งแต่เรียน แต่ที่เลวคือทำผิดแล้วไม่สำนึก ทำให้พ่อแม่เสียใจ วันๆ ไม่ทำงานอะไร คิดแต่จะไถเงิน ไม่เคยสนใจลูก โกหก คดโกง แต่ทั้งหมดทั้งมวล เป็นความเลวในระดับความบ้านที่เราเจอได้ในชีวิตประจำวัน เลวกันตรงๆ ไม่ต้องมีหน้ากากมาก จุดจบก็ต้องเสียใจในเรื่องความรัก

2. พลอยพิศุทธ์ - พี่สาวนางเอก เอาแต่ใจตัวเองจนสร้างความลำบากให้กับคนรอบข้าง โดยเฉพาะนางเอก อิจฉาน้องจนกระทั่งสร้างความลำบากให้นางเอกมากมาย (เลวแบบเอาแต่ใจ) จุดจบก็ต้องเสียใจในความรัก เงินทอง+หน้าตาชื่อเสียง และเสีย self

3.พ่อเลี้ยงนางเอก - อันนี้เลวแบบโกงกิน โกงทรัพย์สมบัติของแม่นางเอกไปเยอะ สนับสนุนให้หลานตัวเอง ไปปล้ำนางเอก จุดจบก็ตาย

4. หลานพ่อเลี้ยงนางเอก - คิดปล้ำนางเอกเพราะอยากจะเป็นคนในตระกูลพิศุทธ์ จะได้เป็นฐานเสียงและกำลังสนันสนุนที่ดีในสนามการเมือง จุดจบก็ไม่มีคนสนับสนุน เลิกเล่นการเมืองไป (แต่คงจะไม่เลิกเลว)

5. โยธิน - เพื่อนพระเอก กลั่นแกล้งพระเอกตั้งแต่เด็ก และคิดจะฆ่าพระเอก ขูดรีดน้องสาว และบังคับให้ฆ่าพระเอก จุดจบก็ถูกอัดจนน่วม น้องสาวก็เลิกสนใจเพราะเลวเกินพิกัด แต่ก็คาดว่าจะเลวไปเรื่อยๆ ต่อไป

6. น้องสาวโยธิน - รักพระเอกตั้งแต่เด็ก แม้ว่าจะรู้จักผิดชอบชั่วดี แต่ก็ยังไม่สามารถยับยั้งชั่งใจในความต้องการของตัวเอง รักครอบครัวมากจนยอมทำความผิดหลายๆ อย่าง จุดจบก็ผิดหวังในความรัก แต่ก็คาดว่าจะกลับตัวเป็นคนดีขึ้น

7. นางพยาบาลของยายพระเอก - เลวแต่ไม่แสดงออก อยากเป็นเมียพระเอก แต่เมื่อไม่ได้ ก็จะฆ่าพระเอกเพราะรับเงินมาจากเสี่ยเส็ง โกงเงิน โกหกใส่ร้ายนางเอก เสแสร้งเก่ง .. จุดจบก็ติดคุกไปซะ

8. เสี่ยเส็ง - อยากฆ่าพระเอกเพราะพระเอกไปสนับสนุนพี่นางเอกในทางการเมือง (แถมเจ้าชู้ฟันหญิงไปเรื่อย) จุดจบก็เสียชื่อเสียง ลูกเต้าทอดทิ้ง อนาคตทางการเมืองหลุดลอยไป

9. ทนาย - จำชื่อไม่ได้ แต่เป็นคนฆ่าแม่นางเอก ฆ่าพ่อเลี้ยงนางเอก โกงเงิน สารพัดและอื่นๆ จุดจบ เอ๊ะ น่าจะติดคุกมั้งเนี่ย

10. ยิ่งยศ - อันนี้เลวแบบลูกกระจ๊อก เกาะผู้หญิงกิน ปากเสีย และอื่นๆ จุดจบก็ เอ .... จำไม่ได้แฮะ แต่คาดว่าก็คงเลวแบบลูกกระจ๊อกต่อไป

11. พ่อพระเอก (ฝรั่ง) - เป็นคนเลวกลับใจได้เพราะเป็นเอดส์ เจ้าชู้ไปเรื่อยจนกระทั่งครอบครัวแตกแยก สุดท้ายเป็นเอดส์ตาย แต่ก่อนตายก็ทำดีน่ะนะ ก็โอเค

มีอีกรึเปล่าหว่า -"- นึกไม่ออกแล้ว เอาแค่นี้ก็อลังการงานสร้างแล้ว ทีเหลือก็พวกตัวละครจิ๊บจ้อย เมีย+ลูกเสี่ยเส็ง เข้าใจว่าเลวในอีกรูปแบบหนึ่ง แต่ก็ไม่สำคัญ กิ่งฉัตรทำให้รุ้งขัดใจในตอนแรกๆ ว่าทำไมตัวร้ายมันเยอะนักวะ ... แต่พออ่านๆ ไปก็พบถึงความหลากหลายของตัวร้าย ทำให้มองถึงคำว่า "เลว" มันกว้างใหญ่มากจิงๆ บางคนก็เลว เล๊ว เลว บางคนเป็นคนดีเกินไปจนเลว บางคนก็เลวเพราะอิจฉา เลวเพราะโลภ เลวเพราะสันดาน เลวเพราะเห็นใครดีไม่ได้ บางคนเลวเพราะรัก

ตัวละครที่ดีธรรมดา ก็กลายเป็นคนดีมีคุณธรรมค้ำจุนโลกไปเลย เท่าๆ ที่อ่านเรื่องของกิ่งฉัตรมา รุ้งว่ากิ่งฉัตรมีความเชื่อในด้านศาสนาพุทธค่อนข้างเยอะ คำว่าเลวของกิ่งฉัตร จึงสามารถจำกัดความได้โดยใช้ศาสนาเป็นตัวกำหนด อย่างเช่น พ่อพระเอกที่เป็นฝรั่ง แม้ว่าไม่ได้โลภมาก ฆ่าคน ทำร้ายคนอื่น แต่ความเจ้าชู้ มักมากก็ยังผิดศีลข้อ 4 แล้วจุดจบก็พ่อพระเอกก็เลวร้ายเท่ากัน หรือมากกว่าตัวละครอื่นๆ ที่เราเห็นถึงความเลวได้เด่นชัดกว่า
(อันนี้เป็นความรู้สึกส่วนตัวน่ะนะ) แต่ในเชิงของตัวร้าย รุ้งก็เสียดายอยู่อย่างเดียวว่า จุดจบของตัวละครหลายๆ ตัวมันไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่ เหมือนกับต้องปิดให้ได้ว่าตัวร้ายแต่ละตัวต้องได้รับบทเรียนกันหมด มันก็ไปเข้า "ขนบ" ของนิยายไทยปกติไปหน่อย เหมือนกับว่าต้องการจะให้ทุกอย่างมัน complete ปัดเป่าอุปสรรคทุกๆ อย่างให้พระเอกกะนางเอกเพื่อจะได้ลงตัวในตอนจบ ประมาณว่าเมื่อเรื่องจบ จะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นได้อีก พระเอกกะนางเอกจะครองรักกับอย่าง smoothly (รุ้งอาจจะเรื่องมากเอง)

แต่ก็มีจุดจบของตัวร้ายที่ชอบเหมือนกัน ก็คือ พ่อเลี้ยงนางเอก ถูกฆ่าอีกทีด้วยทนาย แล้วทนายก็ถูกจับได้ในทีหลัง ปกติจะไม่ค่อยเจอฆ่าต่อๆ กันแบบนี้ ทำให้เรื่องดูซับซ้อนดี

อีกอย่างที่แปลกใจกับเรื่องนี้ก็คือ ปกติ นิยายกิ่งฉัตรจะไม่ค่อยลง detail ของตัวละครเท่าไหร่นัก แต่เรื่องนี้ ชีวิตของพระเอกในช่วง flash back บรรยายระเอียดยิบ ยังใช้ limited omniscience ในมุมมองของพระเอกอีก เพราะงั้น ในช่วง flash back พระเอกเป็นตัวละครที่กลมมนมากๆ แต่พอตัดมาปัจจุบัน เรื่องเหมือนถูกมองผ่านหลายๆ คน ไปจนถึงตอนที่พระเอกเจ็บ เรื่องเหมือนถูกมองผ่านนางเอกเป็นหลัก แต่ก็ไม่เชิง จนพระเอกฟื้น เรื่องเหมือนถูกมองผ่านพระเอกอีก ก็แต่ไม่เชิง เพราะงั้น เรื่องในช่วงกลางๆ และหลังๆ ลอยกว่าข้างหน้าอย่างเห็นได้ชัด

สิ่งที่เสียดายมาตลอดในนิยายของกิ่งฉัตรก็คือ เมื่อนักเขียน focus ไปในจุดจุดใดแล้ว สิ่งนั้นก็ดีทีเดียว แต่กิ่งฉัตรไม่สามารถจะทำให้นิยายในทุกๆ element เนี๊ยบได้ทั้งหมด อ่านไปก็จะเกิดอาการเสียดายไปว่าทำไมถึงไม่เน้นจุดนั้น ตรงนี้ทำไมเป็นแบบนี้ ซึ่งยิ่งนิยายในช่วงหลังๆ จุดที่เป็นโครงสร้างหลักของเรื่อง ถูกทอดทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย เพราะงั้นเลยไม่อยากพูดถึงว่า ไม่ชอบนิยายเรื่องนียังไง มีจุดที่น่าเสียดายตรงไหน ไม่งั้นยาวแหงๆ 

ให้รุ้งมองๆ โดยสรุป

ตามคำนำของกิ่งฉัตรที่ว่าได้รับแรงบันดาลในจากเด็กที่ขยัน พ่อแม่ที่ไม่ดี รุ้งก็มองไปที่จุด element ของเรื่อง และการเล่าเรื่อง รุ้งว่าถือว่าเรื่อง "งั้นๆ"

ถ้ามองว่าเป็นเรื่องความรักของพระเอกนางเอก รุ้งมองว่า "ไม่ใช่"

ถ้ามองว่าเป็นเรื่องที่เน้นเนื้องเรื่องในเชิงตัวร้าย รุ้งว่า "ก็ดีเฉยๆ ไม่ได้ประทับใจมากเท่าไหร่"

ถ้ามองเป็นนิยายธรรมดาที่ให้อ่านโดยไม่คิดอะไร รุ้งว่า "ก็ถือว่าดีกว่าเรื่องในตลาดทั่วๆ ไป แต่ก็ไม่ได้ดีเท่ามาตรฐานกิ่งฉัตร"

แต่ถ้ามองว่ากิ่งฉัตรพยายามลองแนวใหม่ๆ เสนอประเด็นและมุมมอง ฉีกแนวออกจากอะไรเดิมๆ รุ้งว่า "ดีและสนับสนุน"

เพราะฉะนั้น ถ้ามองจากมุมมองทั้งหมด รุ้งสนับสนุนและอยากให้อ่านกัน อาจจะไม่ได้ถูกใจหรือสนุกในเชิง comedy หรือ รักๆ แบบ Romantic  หรือ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนแบบ Investigated แต่รุ้งว่ามันโอเคพอสมควรจากมุมมองทั้งหมด

แต่จะให้หยิบมาอ่านใหม่รอบสองมั้ย ก็ไม่แหละนะ ^^"

Create Date : 08 มิถุนายน 2552 Last Update : 8 มิถุนายน 2552 23:02:08 น. Counter : 7775 Pageviews.		3 comments
Share Tweet