เริ่มเข้าสู่ช่วงปิดเทอมก็เริ่มว่างมากขึ้น ตอนนี้เลยสามารถคุ้ยหาหนังสือนิยายมาอ่านหลังจากที่ต้องอ่านหนังสือการ์ตูนไปก่อนสักพักเพราะไม่มีเวลาอ่านอะไรยาวๆ ได้ (ปกติอ่านก็อยากอ่านจบไปเลย ไม่อยากคั่งค้าง) เพราะหนิงอ่านหนังสือค่อนข้างช้าค่ะ และเรื่องที่เป็นเหยื่อคราวนี้ก็คือ “ลับสุดรัก” ของคุณ Bookmark ค่ะ

ปกตินามปากกานี้ค่อนข้างเชื่อถือได้สำหรับหนิง มั่นใจว่าเนื้อเรื่องไม่ค่อยสังกะสีเท่าไร อีกอย่างเหมือนไม่ได้เห็นผลงานนานแล้ว ก็เลยจัดการหยิบมาอ่านฉลองปิดเทอมค่ะ

โปรยปกหลังก็ทำใจไว้ก่อนแล้วว่าจะเจอตัวละครกับเนื้อเรื่องประมาณไหน แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาโปรยปกกับของจริงในหนังสือจะไม่ค่อยเหมือนกันสักเท่าไร ก็เลยมองผ่านๆ

ว่าแล้วก็เอาโปรยปกหลังไปอ่านก่อนเลยค่ะ

เมื่อรู้ข่าวว่ากิจการโรงแรมของคุณปู่กำลังตกอยู่ในภาวะขาดสภาพคล่องอย่างหนัก อีกทั้งหลานในไส้อย่างแฝดน้องทั้งสองยังเกี่ยงงอนปัดภาระ หลานนอกไส้อย่าง ‘ทอจุฑา’ จึงต้องกระโดดมารับหน้าที่ในการเป็นผู้บริหารคนใหม่อย่างช่วยไม่ได้

หากจะเปรียบเธอเป็นกระเทียม ก็คงต้องบอกว่ากระเทียมหัวเดียวหัวนี้ยังไม่ลีบเกินไปนัก เพราะได้ ‘ทักษพล’ อดีตพี่ชายข้างบ้านมาคอยช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้คำปรึกษา แต่เบื้องหน้าที่ดูอ่อนโยนใจดี หากเธอน่ะรู้ดีว่าเทพบุตรที่ใครๆ ต่างหลงใหลคนนี้นั้นแท้จริงแล้วเป็นจิ้งจอกห่มหนังแกะดีๆ นี่เอง

แค่ปัญหาที่เจ้าฝาแฝดขยันหามาให้เธอก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว นี่พี่เลี้ยงเธอยังซ้ำเติมด้วยการโยนงานมาให้เธอแก้ไม่หยุด ซ้ำยังบังอาจเข้ามาก่อกวนหัวใจเธอให้หวั่นไหวอีกเป็นระยะ ฮึ นึกหรือว่าเธอจะยอมแพ้ง่ายๆ ต่อให้เขาเป็นจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์แค่ไหน แต่กระต่ายน้อยอย่างเธอก็จะสู้ไม่ถอย คอยดู!

เนื้อหาก็ตามนั้นเลยค่ะ พระเอกขี้แกล้งแล้วนางเอกก็ต้องตกเป็นทาสมาตั้งแต่เด็ก รวมทั้งเจอน้องฝาแฝดสุดแสบเข้าไปอีก ไหนจะต้องวิ่งแก้ปัญหาโรงแรมแสนวุ่นวาย แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นแผนวุ่นวายปั่นหัวนางเอกซะงั้น

คนเขียนมีการผสมผสานความกลมกล่อมในเรื่องได้ดีสมกับนามปากกาที่น่าเชื่อถือค่ะ การออกแบบนิสัยตัวละคร เข้ากันกับการสร้างโครงเรื่อง รวมทั้งการ Drive เหตุการณ์ต่างๆ อืม แต่จะว่าไปแล้วพวกนี้เป็นพื้นฐานที่นิยายพึงจะมีนะ แต่ไหงยิ่งนานวันกลับยิ่งเห็นน้อยลงในนิยายเดี๋ยวนี้ก็ไม่รู้สิ (ขอแอบบ่นหน่อยเหอะ) และรสชาติที่สมดุลนี้จะช่วยให้คนอ่านคอยติดตามเรื่องไปได้เรื่อยๆ ค่ะ

ทีนี้กลับเข้าเรื่องว่าอ่านแล้วก็ให้อารมณ์แจ่มใสนะ เหมือนเรื่องนี้ถูกสร้างมาเพื่อลงสำนักพิมพ์แจ่มใสเลยทีเดียว คือ บางจุดก็ไม่ถึงขนาดหวานมากแต่ก็น่ารักดี แถมยังมีหยอดอีกสองคู่เอาไว้ให้ติดตามต่อเสียด้วย ถ้าใครที่เป็นแฟนหนังสือของ Bookmark ก็คอยดูต่อไปว่าจะเป็นยังไงต่อ

ทั้งหมดนั่นพูดถึงภาพรวมของเรื่อง แต่ต่อไปนี้คือความรู้สึกของหนิงเองหลังได้อ่านเรื่องนี้ ขอเตือนให้ทำใจไว้ก่อนโดยเฉพาะคนที่ชื่นชอบเรื่องนี้ว่าอาจจะได้อ่านสิ่งที่ขัดแย้งกับความคิดคนอื่นก็เป็นได้ (ฟังแล้วเหมือนข่มขู่มากกว่าเตือนแฮะ - -)

เริ่มจากจุดที่ชอบก่อน หนิงชอบไอเดียขวดโหลที่เป็นภาพหน้าปกนะคะ เป็นไอเดียที่น่ารักดี และถ้ากล่าวถึงเหตุการณ์ที่พระเอกเขียนใส่เอาไว้มากขึ้นกว่านี้ รวมทั้งสิ่งที่อยู่ในสาส์นให้คนอ่านได้มีส่วนร่วมด้วยจะช่วยบิ้วท์อารมณ์คนอ่านให้กรี๊ดจิกหมอนมากกว่านี้ คือ วิธีการให้บุคคลที่สามเล่า มันย่อมต่างจากการที่เราเป็นคนประสบกับมันเองอ่ะค่ะ (เช่น ไม่ต้องบอกว่ารู้สึกยังไง แต่บอกโดยให้คนอ่านตีความเองจากคำพูดของตัวละคร ในทำนองเดียวกัน ให้คนอ่านอ่านเอาเองว่าพระเอกเขียนอะไรบ้าง คนอ่านจะซาบซึ้งเอาอย่างนั้นน่ะค่ะ)

บางทีหนิงก็รู้สึกว่าคนเขียนใช้สายตาบุคคลที่สามมากเกินไป ทำให้บางช่วงขาดอารมณ์ร่วมทั้งที่เป็นจุดที่เล่นกับอารมณ์คนอ่านได้ แต่ก็มีข้อดีคือ อารมณ์ของเรื่องไม่ขึ้นลงหวือหวามาก เลยอ่านได้เรื่อยๆ แต่ข้อเสียของมันก็คือ มันอยู่ในเส้นปลอดภัยไปหน่อย ทำให้รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ติดตราตรึงใจเท่าที่ควร อ่านแล้วผ่านไปสักพักจะนึกไม่ออกว่าเนื้อเรื่องเป็นยังไง เกี่ยวกับอะไร

ส่วนหลังจากนี้อาจจะเป็นความรู้สึกแง่ลบสำหรับเรื่องนี้นะคะ ขอย้ำว่าเป็นความเห็นส่วนตัวเท่านั้น

บอกตรงๆ ว่าหนิงอ่านเรื่องนี้ หนิงรู้สึกโมโหตั้งแต่ต้นเรื่องจนกระทั่งปิดเล่มก็ยังโมโหอยู่ ออกจะเป็นความรู้สึกขัดแย้งอยู่บ้างที่ถ้าอ่านแล้วโกรธก็ควรจะวางแล้วเมินมันไปเลย แต่นี่อ่านได้จนจบก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่ทำให้เป็นแบบนั้นได้ก็เพราะวิธีการชักจูงคนอ่านให้ติดตามเรื่องไปเรื่อยๆ ค่ะ อันนี้ต้องให้เครดิตคนเขียน ส่วนเรื่องที่หนิงอ่านแล้วโมโหนั่น ก็คงหนีไม่พ้นตัวละครชวนหงุดหงิดในเรื่อง

เชื่อว่าถ้ากลุ่มบุคคลเหล่านี้มีจริง หนิงคงเลิกคบ ย้ายบ้านหนี เลิกติดต่อไปเลย เพราะชวนให้โดนด่าตั้งแต่หัวหงอกยันหัวดำกันเลยทีเดียว

อาจเพราะหนิงไม่เชื่อว่าสิ่งนี้จะเป็นความคิดที่ออกมาจากหัวคนอายุอานามเป็นปู่ก็เป็นได้ พอไม่เชื่อแล้วทุกอย่างก็จบเพราะมันดันเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องนี้ นี่เป็นจุดแรกที่รู้สึกว่าไม่ค่อยอยากจะอ่านเท่าไรแล้ว นี่ยังไม่รวมตัวละครคนอื่นๆ ที่บอกตรงๆ ว่าหนิงรับพวกเขาไม่ได้ค่ะ รับไม่ได้โดยสิ้นเชิง

สิ่งที่หนิงรับไม่ได้คือ พฤติกรรมขี้แกล้งของคนกลุ่มนี้ ที่จริงมันดูไม่ใช่เรื่องใหญ่ ดูแล้วขำๆ น่ารักดี แต่หนิงมองว่ามันนรกชัดๆ หนิงรับได้ถ้าเป็นตัวร้ายแบบกรี๊ดกร๊าดจิกหัวนางเอกชวนให้เกลียดขี้หน้า แต่เหตุผลนั้นก็คือเพราะมีคนมาแย่งพระเอก ก็ต้องหวง หรือพระเอกถึกเถื่อนพรากนางเอกไปเพราะแค้นที่พี่นางเอกกระทำต่อน้องสาวเขา แย่อยู่สักหน่อยแต่ก็ยังรับได้เพราะเหตุผลที่รองรับ แต่เหตุผลการกระทำทั้งหมดของคนกลุ่มนี้ในเรื่องนี้มีแค่คำเดียว

เพราะสนุก...

มันคือ harassment ที่หายนะที่สุดสำหรับหนิง หนิงทำใจไม่ได้ที่จะเขียนให้คนทำเรื่องพรรค์นี้แล้วเขียนว่าเป็นเรื่องเล็กๆ ดูชวนให้ขำ ชวนให้รู้สึกน่ารัก คนนอกมองยังไงก็ได้เพราะเราอ่านผ่านสายตาบุคคลที่สามจึงลดทอนให้มันเบาบางลง แต่ถามจริงเถอะ คนเป็นเหยื่อใครบ้างที่สนุก แม้คนเขียนจะบอกว่าพวกเขาอาจจะมีส่วนดีส่วนอื่นๆ เมื่อถึงเวลาที่แย่ที่สุดเขาก็ช่วยโดยไม่ลังเล หรือเป็นเพราะรักถึงได้กลั่นแกล้งแต่นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่จะรังแกใครสักคน ประเภทช่วยน่ะช่วยแต่ขอให้ได้แกล้งก่อนก็แล้วกัน สนุกดี

พูดง่ายๆ ว่ายกเว้นนางเอกซึ่งเป็นเหยื่อแล้ว รอบตัวเธอมีแต่คนที่เลวร้ายทั้งสิ้น แล้วยังต้องอยู่ภายใต้การหลอกหลอนต่อไปชั่วชีวิตเพราะดันเป็นทั้งแฟนเป็นทั้งญาติ (จะบอกว่ากระต่ายปฏิวัติก็ไม่เห็นจะเปลี่ยนอะไรตรงไหนเลย พระเอกดันฉลาดกว่าก็โดนอยู่ดีแหละ) ปู่ช่วยอะไรได้ ซ้ำเติมด้วยแผนอะไรไม่รู้อีกต่างหาก

กลายเป็นว่าตัวละครที่รับได้ที่สุด สมเหตุสมผลที่สุดกลับเป็นตัวร้ายของเรื่อง เขามีเหตุผลที่เข้ามาในชีวิตพระเอกและนางเอก คนอ่านยังไงก็พร้อมจะเชื่ออยู่แล้ว บอกมาเถอะว่าเพราะอะไร

เพราะฉะนั้นยิ่งอ่านก็ยิ่งโกรธ โมโหตัวละครทุกตัวที่โลดแล่นอยู่ในนี้ (แล้วดันเป็นพวกเดียวกับนางเอกอีกต่างหาก) เวลารีวิวก็เลยทำใจให้เป็นกลางไม่ได้ค่ะ บางทีตัวละครอาจมีข้อดีอื่นๆ อีก แต่หนิงหน้ามืดแล้ว ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ ดันสะกิดเข้ากับต่อมติสท์เข้าพอดีเลยเคืองด้วยพาลด้วย

อาจจะจบรีวิวแบบไม่ค่อยสวยหรูเท่าไร อย่างที่บอกว่าเป็นความเห็นส่วนตัว แต่ละคนมีจุดที่รับได้และรับไม่ได้แตกต่างกัน ถ้ามองภาพรวมและไม่ได้ถือสาในสิ่งที่หนิงถือ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่อ่านได้เรื่อยๆ นะคะ บางจุดก็น่ารักดีค่ะ ฉากหวานน้อยไปหน่อยด้วย ต้องทวงคนเขียนเอาสำหรับเรื่องหน้า (แต่หนิงขอบายค่ะ เป็นเรื่องตัวละครที่หนิงไม่ชอบหน้าอ่ะ)