นิยายเรื่องนี้ทำไมมันผิวๆ ไปหมดอย่างนี้

ลางลับ... สัมผัสรัก โดย พิชญา

เฮ่อ ...

เอาเรื่องย่อไปก่อนละกัน เอามาจากในเวปแจ่มใสค่ะ

เพราะฝันอยากเป็นนักเขียนบทละครโทรทัศน์ ทำให้ ‘เข็มหอม’ ยอมลงทุนลาออกจากงาน นำเงินที่เก็บเล็กผสมน้อยมาเช่าห้องที่คอนโดฯ แถวบ้าน เพื่อใช้เป็นที่สำหรับคิดงาน (ใหญ่) ของเธอในครั้งนี้

หากแต่เพียงคืนแรกก็ได้เจอ ‘ดี’ แม้จะไม่ใช่คนขี้กลัว แต่ ‘หญิงสาว’ ผู้นั้นก็เล่นเอาคนเก่งอย่างเธอแทบข่มตาไม่ลง มิหนำซ้ำยังต้องปวดหัวกับทนายหนุ่มมาดแมนนาม ‘นิติณัช’ ที่เพียรตามตื๊อขอเช่าห้องนี้ต่อ ซึ่งมารู้ทีหลังว่าเขามีความสัมพันธ์ซับซ้อนบางอย่างกับเจ้าของห้องที่แวะมาทักทายเธอเมื่อคืน!

และช่วงเวลานั้นเอง ‘ธารณ์’ ชายหนุ่มที่เข็มหอมแอบชอบมานานก็กลับมาสร้างความปั่นป่วนชวนหวั่นไหว ทั้งยังแสดงท่าทีเป็นนัยให้รู้ว่าความรักของเธอจะไม่เป็นเพียงรักข้างเดียวอีกต่อไป พร้อมกับที่หญิงสาวแสนลึกลับผู้นั้นก็เริ่มสำแดงเดชกับเธออีกระลอก

เอ้า! มันจะอะไรกันนักกันหนา ทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันซะหน่อย แต่ทำไมเจ้าหล่อนถึงคอยตามกันไม่หยุดแบบนี้นะ มันต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังแน่ๆ ดีล่ะ แบบนี้ต้องลุย สับให้แหลกกันไปข้าง... ผีก็ผีเถอะ!!!

........................................................

เรื่องนี้จริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ แต่ว่ามันไม่ดีพอ แค่นั้นเอง (ต่อไปนี้สปอยล์แหลก)

พล็อตก็โอเค ไม่ได้เหนือเหตุผล ตัวละครก็ไม่น้ำเน่ามาก เทคนิคต่างๆ ก็ไม่ได้ขาดอะไร

แต่มันผิวๆ ไปหมดเลย

รุ้งมีความเชื่ออยู่อย่างหนึ่ง คือ ไม่ว่าจะเป็น กลอน นิยาย เรื่องสั้น ภาพยนตร์ ภาพเขียน งานศิลป์ต่างๆ มันมี limited space หมายความว่า ผู้สร้างสรรค์งาน ไม่สามารถจะใส่ทุกอย่างที่คิดลงไปได้ทั้งหมด เพราะฉะนั้น อะไรที่อยู่ในงานนั้นๆ ควรที่จะมีความหมาย มีความสำคัญ เพราะ space มีจำกัดนั่นเอง

อย่างในหนังจะเห็นได้ชัด เช่นเรื่องรักแห่งสยาม การที่ห้องแถวบ้านของพระเอก (ชื่ออะไรก็ไม่รู้) ติดวอลเปเปอร์ ไอ้วอลเปเปอร์ก็ต้องบอกอะไรเราได้ เพราะไม่งั้น ผู้กำกับจะเสียเงินติดมันทำไม แต่ถ้ามันติดมาอยู่กับบ้านแล้วตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทำไมผู้กำกับถึงเลือกบ้านนี้ ทั้งๆ ที่มีห้องแถวที่ไม่ติดวอลเปเปอร์เยอะมากในกรุงเทพฯ

เข้าเรื่องว่ามันเกี่ยวยังไงกัน ก็คือ คนเขียนเรื่องนี้ เวลาใส่อะไรลงไปในเรื่อง รุ้งก็หวังว่า มันคงจะเหมือนกับพลุ ที่พอยิงไปแล้วมันจะระเบิดให้เราเห็นเป็นประกายไฟ แต่ในเรื่องนี้ พอยิงไปปุ๊ป มันก็พุ่งขึ้นแล้วก็ตกลงบนพื้นดัง "ตุบ"

แล้วจะใส่มาทำไม -_-'

เรียงทีละข้อได้เลย (มี good deed มาแก้แทน แล้วมี bad deed มาจิก)

1. ทำไมต้องเป็นผี
Good Deed - แม๋น ก็มันเป็น linkage ที่ดึงพระเอก นางเอก กับพระรอง มาอยู่ใน loop เดียวกันไง
Bad Deed - เหรอ อ่านแล้วไม่ sense (ทำหน้ามารๆ ด้วย)
Neutral - มองกลางๆ นะ ไม่เห็นต้องใช้ผี เลย เป็นอะไรก็ได้เลย ตัดเรื่องผีออกก็ได้เลย พระเอกกับนางเอกมาแชร์ห้องกันได้สารพัดเหตุผล และอีที่จะไปโยงให้พระรองกับนางเอกขัดใจกัน ต่อให้ไม่มีผี นางเอกมันก็มีเหตุผลล้านแปดต่อการกระทำที่ไมใส่ใจของพระรองอยู่แล้ว เรื่องผีๆ เนี่ย มันแค่ touch upon มากๆ เรื่องผีที่ควรจะเป็นแก่นของเรื่องไม่ได้ convince ให้รุ้งรู้สึกเลยว่าเป็นตัวกลางยึดดึงเรื่องทั้งหมด

2. ทำไมนางเอกออกมาทำฝันเป็นนักเขียนบทละครด้วย
Good Deed - แม๋น ก็นางเอกเขาต้องหาเรื่องมาใช้ห้องไง ก็พระเอกเอาเรื่องผีมาเช่าห้อง นางเอกก็เอาเรื่องเขียนบทมาเช่าห้องไง
Bad Deed - เหรอ เห็นพูดถึงตลอดเวลา สุดท้ายก็แป๊ก ไม่เห็นเกิดผลกลใดกับเรื่องเลย
Neutral - พยายามมองกลางๆ แล้วนะ อันนี้เห็นด้วยกับ Bad deed นะ ^^" เห็นชัดๆ เลยว่าคนเขียนพยายามใส่ความพยายามในการเขียนบทละครของนางเอกมาก แต่พอตอนท้ายๆ ก็เหมือนกับ "ช่างมันเถอะ" (กรี๊ด แล้วใส่มาทำมายยยยยยยยยยยยยยย)

3. ทำไมครอบครัวนางเอกเรื่องเยอะแบบนี้
Good Deed - ก็จะได้กดดันนางเอกให้แต่งงานกับพระรองไง
Bad Deed - ไม่ต้องมีก็ได้นะ เพราะเท่าๆ อ่านๆ ดู ไม่เห็น sense เลยว่านางเอกที่จะแต่งงานกับพระรองเพราะบ้านมีปัญหา
Neutral - อันนี้ต้องโทษการบรรยายนางเอก คาแรกเตอร์นางเอกมีปัญหาพอสมควร เพราะเรื่องนี้มองผ่านสายตานางเอก แต่เราไม่สามารถจับความรู้สึกของนางเอกกับครอบครัวได้ คือรุ้งเข้าใจว่า นักเขียนใหม่ๆ พยายามจะเลี่ยงคาแรกเตอร์ หรือพล็อตที่นำไปสู่ความ "น้ำเน่า" ก็เลยพยายามทำตัวละครนิ่งๆ ซึ่งก็เห็นหลายเรื่องอยู่ แต่ว่าการทำตัวละครนิ่งๆ คนเขียนต้องรู้จักตัวละครเป็นอย่างดี ถ้าหากว่าคนเขียนไม่รู้จัก คนอ่านก็ไม่รู้จักเหมือนกัน จริงๆ อยากจะบอกว่าตัดรายละเอียดของครอบครัวทิ้งทั้งยวงก็ยังได้เลย

แค่นี้ก็เยอะแล้ว ยกตัวอย่างอีกมีหวัง รุ้งเส้นเลือดโป่งพอง เอาเป็นว่า สิ่งละอันพันละใหญ่ ละน้อย ที่ใส่มาในเรื่อง ผูกเข้ากับเรื่องได้หลวมมากจนกกระทั่ง รุ้งว่าตัดทิ้งซะให้หมดก็ยังได้เลยนะ

ถ้าลองเปรียบเทียบกับเรื่องอื่นๆ ที่ผูกปมไว้แน่น แล้วลองจินตนาการดูว่าจะตัดตรงนั้นตรงนี้ออกได้ไหม รับรองได้เลยว่า "ไม่ได้"

เช่น

ด้วยแรงอธิษฐาน (กิ่งฉัตร) ลองตัดพลังจิตนางเอกออกได้ไหม ตอบได้เลยว่าไม่ได้

Zombie Prince (ปราณธร) (พอดีเพิ่งอ่านจบ) ลองตัดเรื่องเพื่อนนางเอกที่ติดยาออกได้ไหม ก็ไม่ได้อีก (นี่ขนาดเป็นเรื่องรองๆ มากๆ ในเรื่องนะ)

เดี๋ยวจะหาว่าติอย่างเดียว ไม่มีชม

เรื่องนี้รุ้งก็ว่าภาษาลื่นดี คนเขียนทำการบ้านการเรียงลำดับเวลาต่างๆ ได้ ไม่มีความรู้สึกว่าพล็อตมันปลิ้นๆ คือพูดง่ายๆ เรื่องสมบูรณ์ในเชิงของ element

เอาเท่านี้เถอะ เริ่มเหนื่อย ^^"

Create Date : 09 สิงหาคม 2552 Last Update : 9 สิงหาคม 2552 20:45:10 น. Counter : 1791 Pageviews.		7 comments
Share Tweet