การเจริญสติปัฏฐานก็เพื่อให้เห็นทุกข์อริยสัจจ์ การเกิดเป็นทุกช์ การแก่ชราเป็นทุกข์ การเจ็บป่วยเป็นทุกข์ การพลัดพรากสิ่งทีรักเป็นทุกข์ การพบสิ่งที่ไม่รักเป็นทุกข์ ...นี่คือ ทุกข์อริยสัจจ์ ดูเหมือนว่า ทุกข์อริสัจจ์ข้างต้นนั้น ใคร ๆ ก็รู้จักแล้วแต่ไฉนจึงไม่อาจหลุดไปจากกองทุกข์เหล่านี้ได้ ที่เป็นดังนี้เพราะปุถุชนไม่เห็นทุกข์อริยสัจจ์ตามความเป็นจริง เลยเข้าใจไปว่า ทุกข์เหล่านั้นเป็นของตน ตนเองเป็นผู้ทุกข์ ในการเห็นทุกข์อริยสัจจ์ของอริยชน เป็นการเห็นด้วย .จิตรู้. อันเกิดจากการเจริญสติปัฏฐาน อันมาจากการพัฒนาของความตั้งมั่นแห่งสัมมาสติ สัมมาสมาธิ เมื่อจิตรู้ตั้งมั่น การเห็นทุกข์อริยสัจจ์ของผู้เจริญสติปัฏฐานย่อมแตกต่างออกไปจากปุถุชน การเห็นด้วย.จิตรู้. นั้น จิตรู้ จะแยกตัวออกมาจากกองทุกข์ที่เกิดขึ้น ทำให้ .จิตรู้. เห็นได้ชัดว่า กองทุกข์นั้นไม่ใช่เรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา เมื่อจิตรู้เห็นดังนั้น ทุกข์ที่เกิดขึ้น ก็สักแต่ว่าเป็นธรรมชาติของขันธ์ 5 ซึ่งไม่ใช่เรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา ในการพัฒนาการของสัมมาสติ สัมมาสมาธิ จะเหมือนกับเด็กที่กำลังหัดเดิน เขาย่อมล้มบ้าง ยืนได้บ้าง เซบ้าง นี่เป็นปรกติของการพัฒนา กำลังสัมมาสติ สัมมาสมาธิ แต่ปัญหาของผู้ปฏิบัติในการเจริญสติปัฏฐานก็คือ ความใจร้อน ที่ต้องการหลุดออกจากกองทุกข์โดยเร็วที่สุด แต่มันก็ไม่อาจเป็นไปดังใจได้หวังได้เลย การเห็นกองทุกข์ด้วยจิตรู้ จะทำให้เกิดการเบื่อหน่ายในขันธ์ 5 ไม่ต้องการจะยึดขันธ์ 5 เกิดการปล่อยวางในขันธ์ 5 นี่คือแนวทางการปฏิบัติจะมาแบบนี้ ดังนั้น อย่าไปหนีกองทุกข์ของขันธ์ 5 แต่ผู้ปฏิบัติกลับต้องเข้าไปเจาะลึกในกองทุกข์ของขันธ์ 5 จนเกิดการปล่อยวางในขันธ์ 5 แล้ว จิตรู้ ก็จะไม่ทุกข์ไปกับขันธ์ 5 การเห็นกองทุกข์นั้น ในการปฏิบัติสักแต่ว่าเห็นเท่านั้น ไม่ต้องไปแยกแยะวิเคราะห์ในกองทุกข์เลย ให้เห็นเฉย ๆ เท่านั้น ก็ใช้ได้แล้ว เหมือนท่านไปดูสัตว์ร้ายในสวนสัตว์ ท่านยืนนอกกรงของสัตว์ร้าย เห็นสัตว์ร้าย แต่สัตว์ร้ายไม่สามารถทำร้ายท่านได้ ท่านไม่ต้องไปสนใจด้วยว่า วันนี้เผลอสติไปกี่ครั้ง วันนี้เห็นกองทุกข์กี่ครั้ง วันนี้จิตส่งออกนอกไปกี่ครั้ง มันจะเป็นอย่างไรก็ช่างมัน เพราะสิ่งเหล่านั้น มันผ่านไปแล้ว มันทำอะไรไม่ได้ ท่านต้องอยู่กับปัจจุบัน ก็คือ การมีสัมมาสติ สัมมาสมาธิ ที่เห็นกองทุกข์ที่เกิดขึ้นอย่างสด ๆ แล้วก็ปล่อยมันผ่านไป ก็เท่านั้น ท่านอย่าหลงไปกับความเคยชินทางโลก ทีท่านต้องเข้าไปวิเคราะห์หาสาเหตุต่างๆ ต้องรู้รายละเอียดมากมาย แต่ในทางธรรม ท่านไม่ต้องไปแบบนั้น ให้รู้ให้เห็นกองทุกข์เท่านั้นเป็นพอครับ ธรรมชาติของจิตรู้ มันผ่องใสอยู่ของมันอยู่แล้ว ท่านไม่ต้องไปทำอะไรให้มันผ่องใสเลย เพียงมันเกิดขึ้นและตั้งมั่นอยู่เท่านั้น ถึงแม้ว่า จิตรู้ยังประกอบด้วยอวิชชา แต่เมื่อมันไม่ทุกข์ ท่านจะเอาอะไรไปกว่านี้อีกครับ เขียนมาซะยาว ผมขอสรุปประเด็นไว้สั้น ๆ ดังนี้ 1 ท่านต้องเจริญสัมมาสติ สัมมาสมาธิให้จิตรู้ตั้งมั่น เพื่อให้จิตรู้ เห็นกองทุกข์ทีเกิดขึ้น เมื่อเห็นแล้วก็ปล่อยผ่านไป ไม่ต้องไปสนใจวิเคราะห์อะไรในกองทุกข์เลย 2 เมื่อจิตรู้เห็นกองทุกข์มาก ๆ เข้าก็จะเกิดการเบื่อหน่ายในกองทุกข์ เบื่อหน่ายในขันธ์ 5 แล้ว ก็จะเกิดการปล่อยวางในขันธ์ 5 อันเป็นกองทุกข์ที่เกิดขึ้นนั้นเอง 3 จิตรู้เพียงเห็นแต่กองทุกข์เฉย ๆ เห็นแบบสด ๆ เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ไม่ต้องไปใส่ใจนึกถึงมัน เพราะมันผ่านไปแล้ว มันทำอะไรไม่ได้   Create Date : 27 พฤศจิกายน 2552 12 comments Last Update : 29 มกราคม 2555 18:31:21 น. Counter : 1018 Pageviews. Share Tweet

มาทักทายขอรับกระพ้มมม (^^')   โดย: onedermore 27 พฤศจิกายน 2552 12:57:30 น.

ขอบคุณที่ช่วยชี้แนะแนวทางนะคะ จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ   โดย: Wonopy 27 พฤศจิกายน 2552 12:59:29 น.

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันค่ะ จุฬาภินันท์ขอเพิ่มอีกหน่อย - สติปัฎฐาน ๕ เพื่อเห็นอริยสัจ ๔ แล้วยังเห็นเหตุและผลของการกระทำด้วยค่ะ   โดย: Chulapinan 28 พฤศจิกายน 2552 16:32:26 น.

ขอบคุณค่ะ   โดย: มังคุดม่วง 28 พฤศจิกายน 2552 20:38:25 น.

อาจารย์คะเพิ่งกลับมาจากไปวังน้ำเขียวค่ะ ได้ไปเที่ยวทีไรไม่ได้เจริญสติทุกทีเลยค่ะ เสียดายเวลาเหมือนกัน ใจมันเพลินไปเรื่อยเลยค่ะ สติไม่มาเลยค่ะ   โดย: มังคุดม่วง 29 พฤศจิกายน 2552 20:59:42 น.

นี่คือความเชื่อ การยึดติดอย่างหนึ่งในนักปฏิบัติเพื่อการพ้นทุกข์อย่างหนึ่ง ในการปฏิบัตเพื่อการพ้นทุกข์นั้น เหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว ให้ปล่อยมันทิ้งไป ไม่ต้องไปสนใจอะไรกับมันเลย มันจะเผลอสติ มันจะมีสติ หรือ อะไรก็ตาม ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ผ่านมาแล้วทั้งสิ้น ทิ้งมันไป ไม่ต้องไปใส่ใจมัน เรื่องการเผลอสติก็เช่นกัน มันเป็นสภาวะธรรมอย่างหนึ่ง มันก็สักแต่ว่าเป็นสภาวะธรรม เดียวมันเผลอ เดียวมันก็ไม่เผลอ มันจะสลับไปมาอย่างนี้เองสำหรับที่กำลังฝึกฝน ถ้าคุณไปใส่ใจมันว่า ไม่ต้องการให้เผลอ นี่จะเป็นการสร้างความกังวลใจขึ้นมาสำหรับจิตใจตนเอง ลองนึกดู ในอดีต เมื่อยังไม่รู้จักการเผลอสติ คือ อะไร คน ๆ หนึ่งจะเผลอสติทั้งวัน แต่เขาก็ไม่ทุกข์ แต่พอมาเรียนรู้การมีสติ การเผลอสติ ทีนี้ พอเผลอสติขึ้นมาหน่อย ก็เกิดทุกข์ทันที การเข้าใจในการปฏิบัติธรรมนั้น เป็นสิ่งสำคัญ เพราะถ้าเข้าใจไม่ตรง ก็จะเกิดการยึดติด และเป็นทุกข์ใจมากขึ้น การปฏิบัติธรรม ขอให้ทำใจให้สบาย ๆ นึกในใจครับว่า " มันอย่างไร ก็ได้ " แล้วจิตใจจะปล่อยวาง และจะไม่ทุกข์ การปฏิบัติเพื่อจะพ้นทุกข์ มิใช่หรือ ถ้าปฏิบัติแล้วทุกข์ จะไปปฏิบัติไปทำไมกัน   โดย: นมสิการ 30 พฤศจิกายน 2552 5:11:51 น.

อย่าเอาความเชื่อของตนเองมาตัดสินใจอะไรสักอย่างที่พบเห็น //www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y8601493/Y8601493.html นี่เป็นตัวอย่างที่ดี สำหรับการติดสินโดยใช้ความเชื่อของตนเอง ถ้าไม่ตรงกับความเชื่อของตน จะผิด ถ้าตรงกับความเชื่อของตนจะไม่ผิด แถมจะดูแคลนคนอื่นไปเสียอีก ! ว่านี่หรือนักปฏิบัติธรรม การปฏิบัติธรรมนั้นไม่ต้องการโอ้อวด ที่ต้องใส่ชุดขาวตลอด พูดทีหนึ่ง ก็ต้องยกมือมาจีบนิ้วแถวหน้าอก แสดงความเคร่งให้คนอื่นได้เห็น นี่คือ สีลพรตปรามาส โดยแท้ ที่นักปฏิบัติพยายามจะทำลายมันเพื่อเข้าสู่โสดาบันภูมิ แต่ตนเองไม่รุ้เลยว่า ตนเองนั้นยึดติดกับมันอย่างเต็มที่ไปแล้ว การปฏิบัติเพื่อการพ้นทุกข์นั้น ก็เพื่อความเป็นปรกติในคน มีหน้าที่อย่างไร ก็ทำไปตามหน้าที่ ไม่ต้องไปแสดงออกให้ใครเขารุ้ว่า ฉันนี่คือนักปฏิบัติธรรม ไม่สร้างอะไรที่แปลกประหลาดกว่าคนทั่ว ๆ ไป แนะนำอ่าน https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=namasikarn&month=08-2009&date=15&group=1&gblog=74   โดย: นมสิการ 30 พฤศจิกายน 2552 5:19:56 น.

ธรรม พูดจริงมากไป ก็แต่จะมีคนรังเกียจ เพราะล้วนไม่ตรงกับความเชื่อของคนฟัง ดังนั้น นักปฏิบัติจึงพูดน้อย เพราะพูดมาก ก็ไร้ประโยชน์ แล้วจะพูดไปทำไมกัน ปล่อยให้สัตว์โลกดำเนินชีวิตไปตามกรรมของเขาเอง ผู้คนโดยมาก จึงมักได้ยินได้ฟังในสิ่งทีตนเองเชื่อว่าถูกต้องแล้ว โดยสิ่งทีได้ยินได้ฟังนั้น ก็อาจไม่ถูกความจริงแห่งธรรมชาติ แต่เป็นเพียงถูกต้องตามความเชื่อของผู้ฟังเท่านั้น ทางโลก Marketing ลูกค้าต้องมาก่อน ทำอะไรก็ได้ให้ลูกค้าพอใจ แล้วเขาจะซื้อสินค้า ธรรม Marketing พูดอะไรก็ได้ อย่าพูดในสิ่งทีผู้ฟังไม่พอใจ แต่ให้พูดในสิ่งที่ผู้ฟังพอใจ แล้วเขาจะร่วมทำบุญด้วยมาก ๆ คารมณ์อันหวานดุจน้ำผี้ง คือ ยาพิษที่ซ่อนอยู่ในหัวใจ ที่เจ้าของหัวใจยอมดื่มเข้าไปอย่างเต็มใจ   โดย: นมสิการ 30 พฤศจิกายน 2552 5:27:02 น.

ขอบคุณอาจารย์ที่เตือนสติค่ะ จริงเลยค่ะที่บอกว่าแต่ก่อนไม่รู้จักการเผลอสติ ก็ไม่ทุกข์ เรื่องใส่ชุดขาว สมัยก่อนที่ยังไม่สนใจเรื่องธรรมมะ ก็คิดอยู่ค่ะว่าทำไมคนปฏิบัติธรรมต้องใส่เป็นสีขาว เท่านั้น สีอื่นที่ไม่ฉูดฉาดไม่ได้เหรอ ตอนนี้เวลาไปฝึกอยู่สองแห่ง(ไม่ได้ไปวัด) ก็ไม่ได้ใส่สีขาวเลยค่ะ แต่ใส่เสื้อให้เรียบร้อยก็พอ ไปฝึกแค่ไม่กี่ครั้ง ดิฉันก็เพิ่งพบว่าคนปฏิบัติธรรมมะ บุคลิกแปลกๆก็มีอยู่หลาย คือแต่ก่อนจะคิดว่าคนปฏิบัติธรรมคงจะสงบนิ่งทั้งกาย ใจ มีแต่คนจิตใจดีทั้งนั้น จริงๆ ก็ทำให้คิดได้ว่าทุกๆที่ก็ต้องมีคนต่างๆกันไปไม่ใช่ว่าอยู่ที่ปฏิบัติธรรมต้องเจอแต่คนนิ่งๆเท่านั้น เคยฟังซีดี อ.กำพล อ.ก็พูดค่ะว่าบางคนปฏิบัติธรรม ไม่ยอมพูดจากับใคร ใครถามอะไรก็ไม่ตอบ ทำเป็นนิ่งเงียบ วางท่า อ.กำพลบอกว่า ให้พูดได้ตอบได้ อันนี้เหมือนที่อาจารย์(นมสิการ)เขียนไว้เลยค่ะ   โดย: มังคุดม่วง 30 พฤศจิกายน 2552 7:21:04 น.

สาธุ อนุโมทนากับคำแนะนำข้างบนค่ะ เมื่อคืนเก้าก็ได้เข้าไปอ่านกระทู้ที่คุณนมสิการพูดถึง อ่านแล้ววิบแรก ก็คันๆใจ แต่แล้วก็มีสติขึ้นมา ก็เลยปล่อย อ่านแล้วก็อ่านไปเฉยๆ ตอนแรกอยากจะเขียนตอบไปเหมือนกันค่ะ แต่มันคิดขึ้นมาได้ว่า ทิฐิ มันสร้างภาพความเป็นตัวตน ประกาศความเป็นตัวตนได้ทุกตัวอักษร เราต้องหัดที่จะอ่าน แล้วก็ปล่อยวางด้วย ขอบคุณคุณครูมากค่ะ   โดย: เก้า (kaoim ) 30 พฤศจิกายน 2552 9:04:10 น.

แวะมาทักทายครับ ได้อ่านบทความแล้วครับ   โดย: ศิรัสพล 1 ธันวาคม 2552 10:51:31 น.

ผมจำเป็นต้องปิดการเขียนของท่านผู้อ่าน เนื่องจากกฏหมายอินเตอร์เนท ที่อาจมีสิ่งผิดกฏหมายใส่เข้ามาใน blog ท่านที่จะสนทนา หรือ ถามคำถาม ขอให้ส่ง email ถึงผมได้ที่ asknamasikarn@gmail.com หรือสำหรับสมาชิก pantip จะส่งมาทางหลังไมค์ก็ได้เช่นกัน   โดย: นมสิการ 29 มกราคม 2555 18:45:22 น.