ส่งจิตออกนอก ฉบับชาวบ้านอ่าน ท่านที่เป็นนักอ่านหนังสือธรรมปฏิบัติ หรือ นักฟังซีดี มักได้ยินคำว่า .ส่งจิตออกนอก. ผมจะเขียนถึงสภาวของอาการนี้ด้วยภาษาชาวบ้านให้ท่านได้อ่านกัน ในธรรมชาติของปุถุชน เมื่อเห็นอะไร ได้ยินอะไร ก็มักสนใจไปยังสิ่งที่พบเห็น สิ่งที่ได้ยินเสมอ ตัวอย่างเช่น เวลาคนเดินสวนทางกับเพศตรงข้าม พอพบเห็นเพศตรงข้ามที่ถูกสเป๊คในใจ ก็อาจคิดอยู่ในใจว่า อุ๊ย คนอะไรหล่อเป็นบ้า (ในกรณีที่เป็นหญิง) หรือ สวยอะไรอย่างนี้ (ในกรณีที่เป็นชาย) นี่คือสภาวะของการส่งจิตออกนอกครับ ในเหตุการณ์เดียวกัน สำหรับนักปฏิบัติที่เจริญสติปัฏฐานอยู่เป็นนิสัย เมื่อมีการเดินสวนทางกับเพศตรงข้าม การอุทานดังกล่าวก็อาจมีหรือไม่มีก็ได้ แต่สภาวะหนึ่งที่ได้เกิดขึ้นเหมือนกัน แต่ปุถุชนที่ไม่ได้เจริญสติปัฏฐานจะไม่ทราบ แต่คนที่เจริญสติปัฏฐานจะทราบก็คือ การที่จิตใจเกิดการไหวตัวขึ้นแล้ว การที่นักปฏิบัติที่เจริญสติปัฏฐานเห็นการไหวตัวของจิตใจ นี่คือปัญญาทางพุทธศาสนา แต่ปุถุชนที่ไม่เห็นการไหวตัวนี้ ก็ไม่เกิดปัญญานี่ขึ้น ดังนั้น ในแง่การปฏิบัติเพื่อการพ้นทุกข์นั้น สิ่งที่สำคัญคือการเห็นจิตใจที่มันไหวตัว เมื่อมีการกระทบสัมผัสอะไรเข้าแล้วส่งผลให้มีการไหวได้ อนึ่งการรู้การไหวตัวของจิตใจนี้ ต้องเป็นการรู้ได้เองที่เป็นธรรมชาติ อันเนื่องด้วยการมีสัมมาสติ สัมมาสมาธิอยู่ ถ้านักปฏิบัติยังต้องมาจงใจรู้การไหวตัวในจิตใจนี้ ก็ยังเป็นการจงใจที่จะรู้อยู่ ผมแนะนำว่า ท่านต้องฝึกสัมมาสติ สัมมาสมาธิต่อไปจนให้มันเป็นการทำงานที่เป็นไปเองแบบอัตโนมัติ แล้วผลจึงจะส่งให้เข้าตรงต่อการดับทุกข์ทางจิตใจของท่านได้ สรุป การส่งจิตออกนอก คือ การไปรับรู้แต่เรื่องราวภายนอกร่างกาย ภายนอกจิตใจ โดยไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในจิตใจของตนอง ใน blog ของผม ผมพยายามนำสิ่งที่เกิดขึ้นจริงมาเขียนอธิบายให้ท่านที่ติดตามอ่านได้ทราบว่า เมื่อท่านปฏิบัติแล้วผลที่ควรจะเป็นเพื่อการดับทุกข์จะออกมาอย่างไร เมื่อท่านได้ทราบ มันก็จะเป็นแนวทางให้ท่านได้ตรวจสอบตนเองได้ว่า ท่านเดินมาตรงหรือยัง ซึ่งเรื่องนี้ ในสมัยที่ผมยังเริ่มต้นการปฏิบัติ ผมเองมีปัญหาามาก จะไปถามใครก็ไม่ได้ ทำให้เกิดความสับสน ไม่แน่ใจ เดินผิดเดินถูกเสียเวลาไปมาก ๆ ต่อมากโดยไม่จำเป็น ครั้นไปถามครูบาอาจารย์ต่างๆ ก็มักได้คำตอบว่า ให้มีสติ ให้มีสติ แล้วก็ไม่รู้ว่า มันคืออย่างไรกัน การเข้าใจในสภาวะธรรมที่ปรากฏแล้ว เมื่อท่านเข้าใจและพบเห็นได้ด้วยตนเอง ท่านจะมีเข้มมุ่งที่ตั้งมั่นพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ต้องเกรงกลัวว่าจะปฏิบัติผิดทางเลย มันจะทำให้ท่านเดินได้ตรง เห็นได้ชัด ไม่เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ เมื่อท่านนักปฏิบัติอ่านบทความนี้จบลง ท่านทราบไหมครับว่า เมื่อท่านอ่านแล้วจิตใจท่านเป็นอย่างไร ถ้าไม่ทราบ ก็แสดงว่า ท่านต้องขยันฝึกให้มาก ๆ อีกสักหน่อย ถ้าท่านทราบแล้ว ผมก็อนุโมทนาต่อท่านครับ   Create Date : 03 พฤศจิกายน 2552 7 comments Last Update : 29 มกราคม 2555 19:01:36 น. Counter : 888 Pageviews. Share Tweet

หมายเหตุ การหลงคิด ที่รู้เรื่องราวที่คิด แต่ไม่รู้อาการของจิตใจในขณะที่กำลังหลงคิด ก็ถือว่าเป็นส่งจิตออกนอกได้เช่นกันครับ   โดย: นมสิการ 3 พฤศจิกายน 2552 9:35:18 น.

ขออนุโมทนาด้วยค่ะ   โดย: benyapa IP: 68.183.49.153 3 พฤศจิกายน 2552 10:43:51 น.

ที่เก้าได้พบคือ ทุกข์เกิดจากปรุงแต่งความคิด หลังจากเกิดความคิดน่ะค่ะ ลำพังที่พอรู้ว่าเกิดความคิด แล้วไม่ปรุงต่อ ก็ปล่อย ตรงนี้ไม่ทุกข์ แต่ถ้าวันไหนที่จิตไม่มีสมาธิ ไม่มีสติ ก็จะหลงเพลินกับความคิด ทั้งเรื่องที่คิดแล้วมีความสุข และเรื่องที่คิดแล้วเป็นทุกข์ มันคือทุกข์ทั้งสองอย่างเลย   โดย: kaoim IP: 110.49.159.174 3 พฤศจิกายน 2552 13:11:30 น.

อนุโมทนาค่ะ   โดย: เพื่อนธรรม IP: 118.173.77.91 3 พฤศจิกายน 2552 16:59:41 น.

"เมื่อท่านนักปฏิบัติอ่านบทความนี้จบลง ท่านทราบไหมครับว่า เมื่อท่านอ่านแล้วจิตใจท่านเป็นอย่างไร" 1.พออ่านคำถามนี้จบ มันก็เลยวกกลับไปมองหาในใจ ก็รู้สึกว่ายินดีพอใจ ที่ได้ความรู้ความเข้าใจเพิ่มขึ้น การรู้เช่นนี้ ยังไม่ใช่"การรู้ได้เองที่เป็นธรรมชาติ" ยังถือว่าเป็นการจงใจ/เป็นการอยากที่จะรู้ ใช่มั๊ยครับ 2.ความรู้สึก ยินดีพอใจ ที่เกิดขึ้นมันเบามาก เหมือนไม่มีน้ำหนักอะไรเลยในใจ อย่างนี้ถูกต้องมั๊ยครับ 3.อ่านแล้วผมเข้าใจว่า "การเห็นจิตใจที่มันไหวตัว" มันอาจเป็นแค่ ่สภาวะหนึ่งที่ได้เกิดขึ้น โดยรวดเร็ว/บางครั้งไม่อาจอธิบายว่าคืออาการอะไร แต่แค่รู้ว่า ความรู้สึกในใจมีการเปลี่ยนแปลงไป แตกต่างจากสภาวะก่อนหน้านั้น รบกวนสอบถามเพื่อเป็นความรู้ครับ ขอบคุณมากๆครับ   โดย: สงสัย IP: 202.139.223.18 4 พฤศจิกายน 2552 5:53:02 น.

1.พออ่านคำถามนี้จบ มันก็เลยวกกลับไปมองหาในใจ ก็รู้สึกว่ายินดีพอใจ ที่ได้ความรู้ความเข้าใจเพิ่มขึ้น การรู้เช่นนี้ ยังไม่ใช่"การรู้ได้เองที่เป็นธรรมชาติ" ยังถือว่าเป็นการจงใจ/เป็นการอยากที่จะรู้ ใช่มั๊ยครับ >> ใช่ครับ ถ้ายังมีการจงใจมองเข้าหาใจ นี่คือไม่เป็นธรรมชาติครับ การรู้ที่ใจ ต้องรู้ที่เป็นไปเอง โดยไม่ต้องจงใจมองเข้าที่ใจ ถ้าใจไม่มีอะไร คือเป็นปรกติ ก็รู้ว่า ขณะนี้ใจมันไม่มีอะไร เป็นปรกติ ถ้าใจมันสั่นไหวไป ก็รู้ว่าใจมันสั่นไหวไปครับ 2.ความรู้สึก ยินดีพอใจ ที่เกิดขึ้นมันเบามาก เหมือนไม่มีน้ำหนักอะไรเลยในใจ อย่างนี้ถูกต้องมั๊ยครับ >> อันนี้ขึ้นกับผู้ปฏิบัติครับว่ามีกำลังแห่งสัมมาสติ สัมมาสมาธิแค่ไหน ถ้าดีมาก ก็เห็นได้ครับ ถึงจะเห็นได้ แต่มันก็จะเบามาก ๆ ยิ่งถ้าเป็นผู้ปฏิบัติใหม่ จะไม่เห็นเลยครับ เมื่อไม่เห็น ก็ไม่รู้ว่า ตอนนี้กำลังหลงไปยินดี พอใจแล้ว ตัวนี้มันมาแบบเนียนมาก นุ่ม ๆ ในการปฏิบัติ เห็นง่ายสุด คือ อารมณ์โกรธ ครับ ผู้ปฏิบัติจะเห็นตัวนี้ก่อนทีสุดครับ 3.3.อ่านแล้วผมเข้าใจว่า "การเห็นจิตใจที่มันไหวตัว" มันอาจเป็นแค่ ่สภาวะหนึ่งที่ได้เกิดขึ้น โดยรวดเร็ว/บางครั้งไม่อาจอธิบายว่าคืออาการอะไร แต่แค่รู้ว่า ความรู้สึกในใจมีการเปลี่ยนแปลงไป แตกต่างจากสภาวะก่อนหน้านั้น >> อันนี้จะมี 2 แบบครับ แบบที่หนึ่ง ก็อย่างที่คุณว่าไว้ พวกที่เห็นแบบนี้ ส่วนมากกำลังสัมมาสติจะตั้งมั่นมาก ๆ รู้ว่ามีอะไรไหวยิก ๆ อยู่ แต่ไม่รู้ว่าที่มันไหว ในทางภาษาสมมุติบัญญัติคืออะไร อีกแบบหนี่ง ก็คือรู้ว่าไหว และรู้ว่า ที่มันไหวอยู่นี่ ภาษาทางสมมุติเขาเรียกว่าอะไร ผู้ปฏิบัติจะรู้แบบนี้ก่อนครับ แล้วการพัฒนากำลังแห่งสัมมาสติ สัมมาสมาธิมากขึ้น จึงจะไปสู่แบบที่ไม่รู้ภาษาสมมุติบัญญัติ แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน การเห็นอาการจิตไหว นี่ก็คือ การส่งผลที่เป็นปัญญาทางพุทธศาสนาทั้งสิ้นครับ   โดย: นมสิการ 4 พฤศจิกายน 2552 9:43:56 น.

ผมจำเป็นต้องปิดการเขียนของท่านผู้อ่าน เนื่องจากกฏหมายอินเตอร์เนท ที่อาจมีสิ่งผิดกฏหมายใส่เข้ามาใน blog ท่านที่จะสนทนา หรือ ถามคำถาม ขอให้ส่ง email ถึงผมได้ที่ asknamasikarn@gmail.com หรือสำหรับสมาชิก pantip จะส่งมาทางหลังไมค์ก็ได้เช่นกัน   โดย: นมสิการ 29 มกราคม 2555 19:02:03 น.