|
กี่วันแล้วที่ฉันต้องคอยเก้อ เฝ้ารอเธอด้วยใจที่ขื่นขม หลงคำรักที่เธอเฝ้าเชยชม หลงคารมคิดว่าคือคำจริง
กี่คืนแล้วที่ฉันมีน้ำตา เฝ้ารอว่าเขาจะคิดถึงทุกสิ่ง คำพร่ำรักบอกปักว่าไม่ทิ้ง ความเป็นจริงคือลบทิ้งไม่เคยจำ
กี่วันแล้วที่ใจฉันเศร้าหมอง น้ำตานองทุกครั้งที่คิดย้ำ จินตนาการล้ำเลิศที่เธอทำ คือเจ็บช้ำซ้ำซ้ำลงที่ใจ
อีกกี่วันฉันจะลืมเธอได้ ความชิดใกล้จะลืมได้อีกนานไหม ลบอดีตคำแสนหวานให้เลือนไป อีกเมื่อไหร่อีกกี่วันอีกกี่คืน....
กลอนบทนี้แต่งขึ้นมาเมื่อสองสามวันก่อน แต่ไม่ค่อยอยากจะเอามาอัพเท่าไหร่ เพราะหลังๆมานี่ เริ่มเห็นเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านอินกับกลอนมากขึ้น เป็นห่วงเป็นใยคนเขียน ให้กำลังใจมากมาย คือ เพื่อนๆค่ะ อยากบอกว่า คนเขียนไม่ได้มีอารมณ์อย่างกลอนที่อ่านนะคะ ยังสบายดี บ้าบอได้ เหมือนเดิม แค่รู้สึกเบื่อๆก็เลยเขียนขึ้น เท่านั้นจริงๆ ....
| |
อีกกี่วันอีกกี่คืน..ต้องฝืนจิต
อาจเป็นพรหมลิขิตให้จิตเผลอ
เฝ้าคิดถึงภาพแสนหวานที่มีเธอ
หลงละเมอห่วงหาและอาทร
สบายดีนะจ้ะ...
พี่ก็แต่งไปเรื่อย..อิอิ..อย่าถือนะจ้ะ..