บทกลอนบทนี้เขียนให้พี่คนหนึ่ง ซึ่งในความเป็นจริงเราไม่ได้รู้จักมักคุ้นกันเลย จะว่าเคยคุยกันมันก็ผ่านเพียงแค่ตัวหนังสือ นานๆทีพี่เค้าจะโผล่มาคอมเมนต์สักครั้ง

ไม่กี่วันที่ผ่านมา พี่เขาเขียนบล็อคเสียเศร้า ซึ่งนาได้คุยกับพี่อีกคนที่สนิทกับพี่เขา พี่คนนั้นแนะนำว่าให้นาเขียนกลอนให้กำลังใจพี่เขาสิ

ตอนนั้นบอกพี่คนที่คุยด้วยกันว่าไม่ดีกว่า เพราะนาไม่ได้สนิทกับพี่เขา ก็เลยจัดการส่งข้อความไปแทน

อย่า !!!!!! อย่าคิดว่านาจะปลอบพี่เขา เหอๆ นาไม่เคยปลอบใคร และปลอบไม่เป็นเสียด้วย ก็แค่ส่งข้อความไปกระตุ้นต่อมฮอร์โมนพี่เขาให้รู้สึกดีขึ้น ให้กำลังใจพี่เขา ทั้งๆที่ก็ไม่ได้สนิทกันอย่างที่บอก ตอนนั้นความบ้ากำลังเข้าสิงกระมัง

แล้วไม่กี่วันผ่านไป พี่เขาเข้ามาบอกขอบคุณแล้วบอกว่า ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นแล้ว

แต่ใจนาก็ยังเชื่อว่าพี่เขายังไม่เต็มร้อยในตอนนี้ ไม่มีใครที่จะทำใจในสิ่งใดได้รวดเร็วดุจจรวจ หรือเน็ตไฮสปรีดหรอก แต่ก็รู้สึกดีว่า ข้อความของเรา กำลังใจจากเราเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พี่เขารู้สึกดีขึ้น

แล้วเราก็ได้คุยกันมากขึ้นอีกนิดนึง ย้ำค่ะ ว่าอีกนิดนึง ก็เลยตัดสินใจเขียนกลอนให้ในวันนี้

พี่ค่ะ นาอยากบอกว่า....


"......................"

"......................."

"........................"


อิอิ เล่นมากเดี๋ยวพี่เขาจะโมโหเอาแทนที่จะชื่นชม

นาอยากบอกว่า สู้ๆนะค่ะ วันนี้ใจของพี่นาเชื่อว่ามันยังไม่หายดีร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่สักวันพี่จะทำได้แน่นอนค่ะ

เพลงนี้นามอบให้นะค่ะ ถือเป็นการขอบคุณบทเพลงจากบล็อคของพี่

อืม แล้วก็อยากถามพี่ว่า "เมื่อไหร่รายชื่อของน้องจะไปอยู่ในบล็อคพี่เสียที รอมานานแล้วนะค่ะ"

ใครที่กำลังท้อแท้ นาขอแบ่งปันจากพี่มอบกลอนบทนี้ให้เพื่อนที่ท้อแท้ด้วยนะค่ะ


ปล.1 ขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆที่ทำให้บทกลอนนี้น่าอ่าน(หรือถูกมองข้ามไปเพราะความสวยของรูปก็ไม่รู้ ) ขอบคุณค่ะพี่หมอ