เรื่องงานแฟตเอาไว้ก่อนแล้วกันนะ

(สงสัยจะไม่ได้เขียนแล้วล่ะ)


อ้อ แล้วก็...

ถึงคนที่บอกว่าจะโทรมา

ถ้าจะไม่โทรมา

ก็อย่าบอกว่า เดี๋ยวจะโทรมา

เพราะแค่นี้ก็เศร้าพอแล้ว

รู้มั้ย เวลารอน่ะ มันยิ่งเศร้า

ใช่ คนเรา บทจะตาย มันก็ เร็วจริง ๆ หล่ะ

ตอนรู้ข่าว แว๊บแรกที่คิดคือ "อีกแล้วเหรอ"

คนแรก ตอนอยู่ ม.3

คนต่อมา ตอนจบม.6

แล้วก็ คนนี้ หลังจากเราจบปี 4

มันเศร้านะ

ถึงในความทรงจำเราเกี่ยวกับโบ๋ ก็แบบว่า ไม่ต่างอะไรกับแกเท่าไหร่หรอก ต่อ

แต่อย่างน้อย ตอนนี้ มันก็ไม่ต้องมาดิ้นรนในสังคมเน่า ๆ นี่อีกแล้วหล่ะ

ก็แอบคิดถึงมันนะ โรงเรียนนี้ ก็อยู่กันมา 12 ปีนิ แถมมีกันอยูแค่ 200กว่าคนเอง ทั้งรุ่น

แต่ ไอ้โบ๋ ถ้าแกรู้นะ ไ่ม่ต้องมาหานะ ถึงจะคิดถึง แต่ถ้ามา กรูกลัวว่ะ

แมร่ง ทำไมได้รวมรุ่นงานศพประจำเลย งานดี ๆ ไม่เห็นมีซักงาน

*** สวัสดีจ้า วันนี้แวะมาเยี่ยม ขอให้ทำงานอย่างมีความสุข
และช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ***

เสียใจด้วยนะกับการเสียเพื่อนไปอีก 1 คน

หลังสงกรานต์ปลายปีหนึ่ง พี่ต้องตระเวณไปงานศพเพื่อนถึง 4 คน ( พวกเขาไปเที่ยวสงกรานต์ด้วยกัน )
งานศพบางคนอยู่ต่างจังหวัด พวกเราเหมารถบัสไปงานศพเพื่อนกัน บนรถสนุกสนานเฮฮามาก เหมือนการกลับมารวมเพื่อน ๆ อีกครั้ง

แต่พอถึงงานศพนี่สิ เศร้ามาก

ช๊อคไปเหมือนกัน กูคิดว่า คนเราจะเริ่มเป็นไรกันสักสามสิบไรงี้ นี่มันเร็วไปจริง ๆ หว่ะ

ขอให้โบ๋แฮปปี้มาก ๆ ไม่ว่าตอนนี้แกจะอยู่ที่ไหนละกัน

เวลาซ้อนมอไซพี่วิน นั่งรถเมล์สีเขียว หรือคันที่มันขับแบบนรกหนีตาย

เรามักจะคิดว่า นี่ชีวิตตรูมีค่า แค่ราคา 8บาท หรือ 10 บาทเท่านั้นเองเหรอเนี่ย แล้วทำไมมันถึงต้องล้อเล่นโดยมีชีวิตคนอื่นเป็นเดิมพันด้วย(ฟะ)

เรายังจำตุ๊กตาฮิเดะของโบ๋ได้ มันเอามานอนด้วยตอนเข้าค่ายวงโย

ช็อคไปเลยเหมือนกันนะ เร็วเกินไปแล้วจริงๆ
เราก็นั่งมอร์ไซค์อยู่ทุกวันเหมือนกัน จากรถไฟฟ้าไปที่ออฟฟิส เมื่อเช้านั่งก็หลอนๆตัวเองอยู่เหมือนกัน
เฮ้อ อยากย้ายที่ทำงานซะแล้ว

เราจะอธิษฐานให้แกนะ โบ๋
ขอให้แกพักผ่อนอย่างเป็นสุขในดินแดนของพระบิดา

หวังว่าก่อนไปสวรรค์ เค้าคงจะได้มาอ่านที่ต่อเขียนนะ

ชีวิตคนแสนสั้น เรายังไม่เคยมีเพื่อนสมัยม.ปลายที่เสียชีวิต
มีแต่ตอนประถม ตอนนั้นยังไม่รู้สึกเสียใจมากเท่าไหร่

แต่ถ้าเป็นเพื่อนที่คบอยู่ตอนนี้ เราคงทำใจไม่ได้
มันเร็วเกินไปจริงๆ

ปล.เราไม่ค่อยได้นั่งมอไซค์แล้ว แทกซี่ก็ไม่
ถ้าเราจะตายบนถนน เราคงตายเพราะรถเมล์นรก

เสียใจด้วย

วันก่อนไปงานแฟตก็เกือบตายเหมือนกัน รถเมล์ขับเบียดฟุตบาธไปตลอดทาง มีช็อตนึง มันเบียดจนล้อเกยขึ้นไปบนฟุตบาธ ตอนนั้นใจหวาดหวั่นมาก กลัวจะไม่ได้ไปซื้อซีดีสมอลรูม

ทำให้คิดได้ว่า ชีวิตมันแขวนอยู่บนเส้นด้ายดีๆ นี่เอง

โอออ น่ากลัว ไม่เอาอีกแล้ว ผมก็เพิ่งโดนอ่ะ เมื่อสัปดาห์ก่อน รีบมากเพราะมีงานแล้วอยู่ในช่วงรถติด เลยใช้บริการที่วิน ซึ่งปกติไม่ใช่ เพราะกลัวการนั่งมอตอร์ไซต์มาก แล้วก็จริงๆ ยังไปไม่ถึงไหน ก็ชนโครม (ไอ้คนขับเสือกไม่เป็นไร แต่กูนี่สิ เจ็บ) ผมเห็นแล้วว่ามอไซต์อีกคันที่เลี้ยวมาตรงข้ามกำลังจะชน แต่คนขับไม่เห็น

เฮ้อ! อ่านแล้วเศร้าดีที่เราแค่เจ็บ ไม่เอาอีกและ บ๊ายบายพี่วิน

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ ตอนนที่ทำงานอยู่แถวอโศก ได้ยินเกือบทุกวันเรื่องอุบัติเหตุ ถึงซอยนั้นมีแค่ฝั่งละ 2 เลน แต่ว่ารถขับกันเร็วมาก (อาจจะเป็นเพราะรถแถวนั้นติดเกือบทั้งวัน พอวิ่งได้หน่อยเลยใส่กันเต็มที่)

ปล.1 มอเตอร์ไซด์รับจ้าง กับ ญาติของตัวเองขับไปส่ง เลือกนั่งมอ' ไซด์รับจ้างดีกว่าอ่ะ บอกให้มันขับช้า ๆ มันเจือกบอกว่า ก็กูจะซิ่ง มันเคยพาปาดหน้ารถเมล์ ปอ.11 (ที่มันยาว ๆ แล้วมีฟลอร์เตะตะกร้อด้วยอ่ะ) เดชะบุญมันพ้น ถือเป็นโชคดีปายยย
ปล.2 คห.ข้างบน ชอบเราจริงอ่ะ

ตอนเพื่อนในรุ่นตายเมื่อหลายเดือนก่อน กูตกใจเหมือนกัน
แทยที่เรียนจบจะได้ไปงานบวข งานแต่ง กลับต้องไปงานศพก่อน ซึ่งก่อนมันตายก็คล้ายๆ มึงนี่แหละ มันพึ่งมาโพสคอมเมนท์ใน hi5 กูได้ไม่นาน มันก็จากไปด้วยการที่รถแหกโค้ง

และเมื่อวานกูก็หลอน
เพราะว่า
มันออน MSN

เสียใจด้วยน่ะ

เสียใจด้วยนะแก

เมื่อก่อนชั้นนั่งมอไซค์บ่อยมาก เดี๋ยวนี้ไฮโซ ขับรถแทน เอิ๊กๆ
แต่จะกลับไปนั่งมอไซค์แล้ว สู้ค่าน้ำมันไม่ไหว
แต่ว่า อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอเนาะ
เราเคยนั่งมอไซค์ ก็นั่งห้อยขาอ่ะ นั่งข้างๆ นั่งมาเฉยๆ รถก็ไม่ได้ขับเร็วอะไร
แต่ก็ไปชนกะคันข้างๆได้ ได้แผลมาหน่อยนึง

ความตายมาเยือนชีวิตเร็วจัง บางทีมันอาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้
เหมือนที่เคยบอกเพื่อนว่า "มันถึงเวลาที่เราต้องไปงานแต่งกันแล้วนะเว้ย"
แต่ตอนนี้ "มันก็ถึงเวลาที่เราต้องไปงานศพเพื่อนเหมือนกัน"

เออ...ไม่ค่อยสนิท แต่ก็รู้สึกหลอนๆเหมือนกัน

จำได้ว่าตอนประมาณป.2-3ยังเล่นพ่อ แม่ ลูกกันบ่อยๆ(ย้อนความจำโคตรนานเลย)
แล้วจำได้อีกเรื่องก้อตอนโดนด่าเรื่องอีเดนท์นั่นแหละ เพราะเป็นเหตุการณ์ประทับใจ(มาก)อย่างนึงสมัยม.ปลาย

เซ็งอ่ะ รู้ลึกว่าอายุก้อไม่เยอะขนาดต้องเที่ยวไปงาน
ศพบ่อยๆซะหน่อย รู้สึกแบบfinal destinationอ่ะ ความตายโคตรใกล้ตัว

ไปสบายนะ โบ๋ ไว้จะอธิษฐานเผื่อ

ใจหายเหมือนกันตอนที่ได้ยินข่าวจากแพรว
จำได้ว่ายังพูดถึงโบ๋ใน Hi5 อยู่หยกๆ
ถึงจะไม่ได้ซี้มากแต่ก้ทำเอาเศร้าเลย...คนเราจะไปก็ไปซะงั้น เฮ้ออออออ

ขอให้มีความสุขนะ ไปสบายๆล่ะโบ๋

เสียใจด้วย
เราไม่รู้จักน้องเขาหรอก
แต่ก็ขอให้เขาหลับให้สบาย

พูดถึงมอเตอร์ไซค์
วันก่อนคุยกับรุ่นพี่ เขาก็บอกว่าเมืองไทยนี่ประหลาด หมวกกันน็อกต่อมอไซค์วินมีหนึ่งอัน แล้วคนใส่ก็คือคนขับ ส่วนผู้โดยสาร ช่างมัน

ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะไม่มีงบ (เพราะบางคันผมก็เห็นว่ามีไว้ให้ผู้โดยสาร)
หรืออีกส่วนที่น่ากลัวคือ ผู้โดยสารเองนั่นแหละที่แสดงท่าทีขี้เกียจใส่.... (ผมเองก็เคยขี้เกียจใส่เหมือนกัน แต่โดนคนขับบังคับใส่เพราะแกกลัวตำรวจจับ)

ชีวิตเราต้องระวังในทุกวินาทีของชีวิตจริงๆ...
แค่นั่งมอไซค์จากบีทีเอสหรือใต้ดินไปมหาลัยยังเป็นได้ขนาดนี้เลย..

เหมือนกับตอนผมอยู่มอสองอะพี่.. มีอาจารย์เลขคนนึงที่สอนแย่มาก เป็นครั้งแรกที่ผมเรียนเลขได้เกรดสาม (และทำให้ผมเกลียดเลขในระดับสูงกว่านั้นมาจนทุกวันนี้) เป็นอาจารย์คนที่ผมด่าสาดเสียเทเสียทุกวัน

แต่พอวันหนึ่ง แกก็รถคว่ำ นอนโรงพยาบาลอยู่ประมาณ 4-5 วันก็เสีย
จำได้ว่า ทุกคนในห้อง รวมถึงคนที่เคยด่าแกสาดเสียเทเสียร่วมกันกับผมก็ช็อคไปเหมือนกัน

หรือตอนอยู่เตรียมฯ มีเทอมนึงหนังสือนอกเวลาภาษาอังกฤษให้อ่าน Four Weddings and a Funeral
ซึ่งปกติอีข้อสอบหนังสือนอกเวลามันจะออกไม่โหดมาก แต่ปรากฏว่าเสือกออกเป็นประวัติวรรณคดี (มีข้อนึงจี๊ดมาก มันออกว่า "จงตอบเหตุผลที่ผู้เขียนให้ตัวละครน้องชายของพระเอกเป็นใบ้" แล้วก็มีชอยส์สี่ข้อ)

พอออกจากห้องสอบ ทุกคนรุมกันสาปแช่งคนออกข้อสอบ แล้วผมก็ได้ยินมาว่ามีคนนึงแช่งให้คนออกข้อสอบรถคว่ำ แล้วอ.ฝรั่งที่ออกข้อสอบคนนั้นก็รถคว่ำจริงๆ

ผลออกมาว่าแกไม่ตาย แต่จำใครไม่ได้เลยแม้แต่เมียตัวเอง... (ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง)

อ่านแล้วนึกถึงเพื่อน....
เราเพิ่งเรียนจบ...ไม่นานเพื่อนมาตาย
งง...ว่าเฮยมันตายได้

ไม่ค่อยรู้สึกหรอกตอนสมัยเด็กๆ
ว่าความตายช่างง่ายดายสิ้นดี....

เสียใจกับครอบครัวและเพื่อนๆของน้องคนนี้ด้วยนะคะ

พี่ก็เหมือนพี่แป็ดเลย

เพื่อนพี่สมัยเรียนตายไปปีละคน แถมยังเป็นการตายแบบน่ากลัวเสียสิ้น

ชีวิตคนเรามันก็บอบอบาง บอบบางเหลือเกิน บางทีไม่กี่วันข้างหน้า คนใกล้ตัวของเราหรือแม้แต่ตัวเราเองก็อาจจะจากไป

แสดงความเสียใจกับเพื่อนน้องเมอร์ด้วย

กรุจะไปงานวันที่โรงเรียนเราเป็นเจ้าภาพอ่ะ มีใครไปมั่งฟระ??

ชีวิตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนจริงๆ จนบางครั้งยังตั้งตัวไม่ทัน เขาก็จากเราไปแล้ว

R.I.P. นะครับ

วันนี้ ตอนเข้าไปเคารพศพ ยังนำ้ตาจะไหลให้ได้

นี่ขนาดเค้าไม่ได้เปิดโลงไว้นะ (เห็นแอนว่า เพราะประสพอุบัติเหตุ เลยไม่เปิด)

ไม่งั้น คงร้องไห้กันยิ่งกว่านี้อีก

เสียใจด้วย

งานเเฟตปีที่เเล้วเราเสียลูกพี่ลูกน้องไปคนนึง จำได้ว่าเพิ่งขับรถมาถึงอิมเเพคอยู่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ขับกลับ เเปลกที่ไม่เสียดายค่าตั๋วเลย

อืม...จิงหว่ะ ไอ้ต่อ
ความตายมันไม่ได้อยู่ห่างจากเราเลยหว่ะ.
บทจะตายก็ตายง่ายๆซะงั้น

ปล. ขอบคุณนะที่โทรมาบอกกรู..แต่เผอิญติดประชุมอยู่เลยคุยนานไม่ได้หว่ะ โทด'ทีที่วางหูเร็วไปหน่อย

อืม ถึงโบ๋ แกเป็นคนตั้งชื่อให้เราคนแรกว่า "อรรถดุ่ย" ตอนป.5 จากนั้นเพื่อนๆที่ CUD ก็เรียกกรูว่า "ไอ้ดุ่ย" มาตลอด เลยหว่ะ 555. Rest in peace na my friend.

"คันฉัตร อ่ะ งก!" นี่กูนึกสำเนียงโบ๋ออกเลยว่ะ
...
นึกถึงโบ๋นึกได้แต่เรื่องขำๆ เพราะโบ๋ชอบมีเรื่องขำๆอยู่ตลอด
กูเลยไม่รู้เศร้าหรือยังไง นั่งคิดถึงมันก็ยังหัวเราะทั้งน้ำตา

ตอนแรกไม่อยากจะเชื่อ
ก็รู้ว่าจริงแหละ แต่มันเร็วไป
ตอนเห็นรูปที่งานนี่น้ำตาซึมเลย

เสียใจด้วยจ้ะ

ปกติถ้าไม่จำเป็น ไม่ซ้อนมอเตอร์ไซด์เหมือนกันนะ มันน่ากลัว

ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของเพื่อนต่อ ผ่านต่อด้วยคนนะ
แล้วก็ถึงต่อ อย่าดาวน์เยอะหล่ะ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ทุกท่านผ่านเรื่องราวต่างๆหละกันนะ ..

งานสวด พิธีทาง catholic ที่ วัดเซนต์ลุยส์ สาธร
วัน พฤหัสบดีที่ 15 พย ศุกร์ที่ 16 พย19.30 น.
รถจะติดมาก ใช้รถไฟฟ้า ลงสถานี สุรศักดิ์ เดิน 3 นาทีถึงวัด

งานเผา ที่วัดหัวลำโพง สามย่าน วันเสาร์ที่ 17 พย 14.00 น.

ขอเรียนเชิญเพื่อนๆ น้องโบทุกท่าน

คุณพ่อน้องโบ

กรุณาช่วยบอกต่อๆนะครับ ขอบคุณ

+ ทุกครั้งที่อ่านเจอข้อความเกี่ยวกับการจากไปของใครซักคนนึง ถึงแม้ว่าพี่จะไม่เคยรู้จักมักจี่กับคนๆ นั้นก็ตาม แต่พออ่านไปๆ ก็จะน้ำตาซึมขอบตาทุกครั้ง เพราะความคิดถึงและความผูกพันของคนข้างหลังที่ยังอยู่ ซึ่งได้ร่วมกันเขียนถึงความทรงจำอันงดงามของเธอผู้จากไปอ่ะครับ

+ หลับให้สบายในสุคติภูมินะครับ คุณน้องโบ๋

โบ๋ นั่งรถมอเตอร์ไซค์วินเดียวกับที่เราขึ้นบ่อยๆ (ซึ่งข้าพเจ้าย้ายมาจากวินเพชรบุรี เพราะวินนั้นแม่งขับบนถนนเส้นหลัก ซึ่งจะขับเร็วหมาๆ หรือไม่ก็ต้องใช้ความสามารถในการหลบหลีกกระจกข้างของรถยนต์ เวลารถมันติดมากๆ )

ตอนนี้ผมไม่กล้าจะขึ้นวินไหนแล้วครับพี่

อย่างไรก็ RIP เน่อ

RIP ด้วยคนค่ะ

อยู่กรุงเทพมาสองปีกว่า จะสามปี เราเคยขึ้นมอเตอร์ไซค์ครั้งเดียวเองมั้ง
จะไปประชุมที่ห้องกระจก รัดสาด จุฬา
ด้วยความที่ไปเลทมากแล้ว คนอื่นเค้ารอกันหมดแล้ว พอโผล่จาก MRT ปุ๊บ ก็เลยเรียกมอเตอร์ไซค์ตรงนั้น เพราะคิดว่าเค้าจะวกขับบนฟุตบาธ เข้าทางบัญชี ที่ไหนได้ขัลงถนนอ้อมไปเข้าฝั่งอังรีฯ

ไม่ได้เร็วกว่ากันเลย แถมรถเยอะอีกตะหาก วันนั้นใส่กระโปรงด้วย สั้นเลยเข่าขึ้นมา ต้องนั่งแบบข้างๆ อ่ะ กลัวหวอออกด้วย กลัวหล่นด้วย เข็ดเลย -*-

ส่วนเรื่องความตาย/การสูญเสีย เราว่าก็จริงนะพี่ ความตายอ่ะมันอยู่ใกล้เราแค่นี้เอง ก็มันเป็นคู่แฝดกับสิ่งที่เราเรียกว่า "ชีวิต" นี่นา

ใช้ชีวิตอย่างมีสติ ทำทุกวันเหมือนมันเป็นวันสุดท้าย เพราะเราไม่รู้ว่าจะมีวันพรุ่งนี้ได้อีกนานแค่ไหน...

แก ชั้นได้รูปรับปริญญาแล้วนะ
กรอบอลังการไฮโซมากๆ 555+

แต่ว่ามันติดหัวเพื่อนข้างๆมาด้วยอ่ะ แง๊ววว

^
^
มันก็เป็นงั้นทุกคนแหละแก

ทุกครั้งที่นั่งมอเตอร์ไซค์ พี่คิดไว้เสมอว่า "เตรียมตัวตายไว้ให้ดี..." และนั่งเฉพาะเวลาจำเป็นเท่านั้น

เมื่อสองวันก่อน ความคิดหนึ่งวูบขึ้นมาว่า Motorcycle ที่แท้้ คือ motorsuicide ...

หลับให้สบายนะน้องโบ๋ ถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้จักกันก็ตาม (และแม้พี่จะนับถือคริสต์เหมือนหนูก็เหอะ)

พี่โบ

นิวเสียใจด้วยนะคะ

ในฐานะ

ที่เราศาสนาคริสต์

เหมือนกัน

นิวขอหั้ยพระเยซูและนักบุญทั้งหลาย

รวมถึงเทวดาที่คุ้มครองตัวพี่โบ

นิวขอหั้ยพวกเขาเหล่านั้น

คุ้มครองพี่โบหั้ยได้อยู่กับ

องค์พระผู้เป็นเจ้า

ด้วยเทอญ....อาแมน