1 2 3 4
5 6 7 8 9 10 11
12 13 14 15 16 17 18
19 20 21 22 23 24 25
26 27 28 29 30 31
Tender Is The Night
ดึกดื่น... แม้จะไม่มีเสียงแผ่วของลมในคืนนี้ แต่อากาศเย็นก็ปกคลุมไปทั้งเมือง ผมกระชับผ้าพันคอ รูดซิปแจ๊กเก็ตขึ้นให้สุด เก็บบรรดากล้องถ่ายรูป สมุดจดงาน เข้ากระเป๋า บอกลาทีมงานที่เทศกาลหนังหลวงพระบางเพื่อจะเจอกันใหม่ในวันพรุ่งนี้ ผู้คนบางตา เพราะเป็นหนังเรื่องสุดท้ายของค่ำคืนที่กินเวลาไปจนเกือบเที่ยงคืน ในเมืองที่เงียบและอากาศหนาวเย็น คงมีไม่กี่คนที่จะนั่งคลอเคลียกับความหนาวไปจนดึกถึงเพียงนี้ จักรยานถูกจอดทิ้งไว้ไกลโข ด้วยเพราะระยะทางจากที่จัดงานนั้นถูกคั่นไว้ด้วยตลาดมืดที่กินพื้นที่หลายช่วงถนน พื้นที่ที่ถูกจับจองไปด้วยร้านรวงและแสงไฟสีส้มก่อนหน้านี้โล่งว่าง เหลือเพียงไม่กี่เจ้าที่กำลังเก็บสัมภาระกลับบ้าน ยายคนหนึ่งเดินสวนมาด้วยสัมภาระจำนวนมหาศาลที่แบกไว้บนหลัง น้ำหนักของมันคงอยู่ในขั้นที่ผมไม่มีทางจะยกขึ้น เรายิ้มให้กันแทนคำกล่าว สะบายดีเศษขยะนอนหนาวกลาดเกลื่อนรอการเก็บกวาดจากเจ้าหน้าที่ที่กำลังทำงานในยามที่หลายคนนอนอุ่นอยู่ในบ้าน ผมกำลังเดินฝ่าความหนาวในเมืองที่เพิ่งทำความรู้จักกันได้ไม่กี่วัน จักรยานคันเก่งยืนโดดเดียวอยู่ริมถนน ในขณะที่ร้านอาหารและบรรดาร้านค้าห้องแถวต่างๆ ปิดประตูเงียบเชียบ เหลือเพียงหลอดไฟส่องสว่างเปิดไว้เป็นเพื่อนจักรยานของผม มือที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อแจ๊กเก็ตควานหากุญแจในกระเป๋าสะพายอย่างรีบร้อนในบรรยากาศที่เย็นและเงียบสงัด ถนนทั้งเส้นแทบจะไม่มีผู้คนยกเว้นผมและจักรยานหนึ่งคัน ผมชอบกลางคืน ความเงียบที่หาไม่ได้ในเวลากลางวัน ผมชอบพระอาทิตย์ในตอนเย็นกว่าตอนเช้า แดดตอนเย็นนั้นอ่อนโยนมากกว่าแดดตอนเช้า และบางทีมันอาจเหงามากกว่า...เพราะมันเป็นแดดแห่งการจากลา ช่วงเย็นคือเวลาที่ผมรอคอย...ให้มาถึง ทุกวันที่นี่ ผมมักใช้เวลาในช่วงเย็นนั่งนิ่งๆ ที่ริมแม่น้ำคาน หรือบางวันก็ริมแม่น้ำโขง และกลางคืนของที่นี่ก็เงียบสงัดจนบางครั้งผมก็หลงทางอยู่ในความเงียบนั้น กุญแจเสียบลงที่ห่วงล็อกล้อจักรยาน เพียงแค่เราบิดมันไปอีกด้าน เสียงคลิ๊กก็จะดังแหวกอากาศพร้อมกับแรงเหวี่ยงของห่วงเหล็กที่เป็นตัวล็อกซี่จักรยานเอาไว้ ผมบิดมันเหมือนที่เคยทำทุกๆ วัน วันละหลายๆ ครั้ง เพียงแต่คืนนี้ไม่มีเสียงใดๆ เกิดขึ้น ความเงียบไม่ถูกทำงายลง ตัวลอกยังทำงานปกติ และเหมือนจะดื้อรั้นไม่ยอมกลับเข้าที่เพื่อให้จักรยานหมุนล้อออกตัวกลับที่พัก ผมพยายามบิดมันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ไม่ว่าจะใช้แรงมากขึ้นเท่าไหร่ หรือนุ่มนวลลงเท่าไร ก็ไม่มีทีท่าว่าห่วงล็อกล้อจะยอมอ่อนข้อให้เลย นิ้วมือเจ็บระบมไปด้วยแรงบิดที่ตัวเองพยายามบังคับข่มขืนให้ตัวล็อกนั้นปลดออก อากาศเย็นเข้ารุมทำร้ายให้นิ้วนั้นชาและเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม หลายนาทีผ่านไปก็ยังไม่มีทีท่าเกมนี้จะจบลง โรงแรมนั้นอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ในช่วงกลางวันของวันแรกที่มาถึง ผมเคยเดินจากโรงแรมมาถึงที่นี่ แต่ในเวลาเกือบเที่ยงคืนที่อากาศเย็นจัดนั้น การเดินกลับโรงแรมด้วยช่วงเวลาที่ยาวนานกว่าเดิมคงเป็นตัวเลือกที่ไม่ควรจะเลือกแม้แต่น้อย ผมดึงกุญแจออกจากตัวล็อก เผื่อบางที่มันอาจต้องการอากาศเพื่อหายใจบ้าง ก่อนจะเสียบเข้าไปใหม่และพยายามบิดอีกที แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ทั้งๆ ที่กุญแจดอกนี้ก็คือกุญแจที่ไขประจำ เป็นกุญแจของตัวเล็กอันนี้ไม่ใช่อันไหน และรูปรอยของช่องกุญแจก็เข้ากันดีทุกอย่าง ลงล็อก และสมบูรณ์ แล้วมันต้องการอะไร... ผมทิ้งตัวลงนอนบนฟุตปาธ ฟ้ามืดสนิท แสงไฟสีส้มแผ่รังสีเป็นดวงอยู่เหนือหัว มือที่ชาและเจ็บจากแรงบิดควานหาบุหรี่ในกระเป๋ากางเกง ควันสีเทาลอยขึ้นไปหาแสงสีส้ม ก่อนจะหายไปบนฟ้าสีดำ ถ้าหากคืนนี้มีลม มันคงจะพัดไปที่ไหนสักแห่ง ริมแม่น้ำคาน หรือริมแม่น้ำโขง เสียงเพลงดังมาจากที่ไหนสักแห่ง น่าจะไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก มันเป็นเพลงที่ขับกล่อมด้วยเสียงระนาด ซอ และเครื่องดนตรีอีกหลายชิ้น คลอไปกับเสียงร้องของหญิงชราอีกคนที่สั่นเป็นคลื่น จังหวะเร่งเร้าสนุกสนาน แต่เพลงที่ว่านี้คือเพลงจากงานศพ ประเพณีของลาวในคืนหลังจากเผาศพเสร็จแล้ว วงดนตรีจะบรรเลงไปตลอดทั้งคืน ด้วยท่วงทำนองสนุกสนานเพื่อส่งให้วิญญาณสู่สรวงสวรรค์ บ้านจากกระดาษสีขาวสะอ้านถูกสร้างขึ้นอย่างสวยงามตกแต่งด้วยกระดาษทองเป็นลวดลายวิจิตรตามเอกลักษณ์และวัฒนธรรม เพื่อเตรียมแห่งส่งวิญญาณวันรุ่งขึ้น ในบางวัฒนธรรมเราคร่ำครวญและเสียงใจกับการตายของใครคนหนึ่ง และบรรยากาศในงานศพก็คลาคล่ำไปด้วยความเศร้าสร้อย แต่ในบางวัฒนธรรม งานศพคือความรื่นเร่ง คือความปิติยินดีที่คนตายผู้นั้นได้ไปสู่สรวงสรรค์และเราก็ควรจะยินดีไปกับเขาหรือเธอผู้ล่วงลับนั้น เราร้องไห้เพราะอะไร...จากหัวใจหรือวัฒนธรรมที่บอกให้เราร้อง บุหรี่หมดมวนเหลือเพียงควันที่ลอยหายไปและก้นบุรี่ที่กำลังมอดลง ผมมองกุญแจดอกนั้นที่เสียบคาอยู่ที่ตัวล็อก มันดูมั่นคงและเข้ากันได้ดี มือเอื้อมไปยังกุญแจบิดมันด้วยแรงปกติอย่างที่เคยทำในทุกๆ วัน เสียงคลิ๊กดังลั่นกลางอากาศที่เย็บยะเยียบ ตัวล็อกเด้งกลับไปที่ที่มันเคยอยู่ ปล่อยให้ล้อเป็นอิสระเตรียมตัวออกเดินทาง ผมวางกระเป๋าไว้ในตะกร้าหน้ารถ ถีบจักรยานไปข้างหน้าหวังจะไปถึงโรงแรมให้เร็วที่สุด กุญแจยังคงถูกเสียบไว้ที่เดิม แต่ตัวล็อกกลับไปอยู่ที่ที่มันเคยอยู่แล้ว เสียงคลิ๊กเมื่อสักครู่ยังเป็นปริศนาว่าทำไมมันไม่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทั้งๆ ที่กุญแจดอกนั้นก็ยังถูกเสียบอยู่อย่างมั่นคงในรูปรอยเดิมของมัน ผมคิดถึงเรื่องของผมกับเขา... เราพยายามแก้ปัญหาเหมือนกับการไขตัวล็อกเพื่อให้ล้อหมุน และออกเดินทางอีกครั้ง ปัญหามันมีอยู่แค่กุญแจและตัวล็อก และเราก็รู้ว่าปัญหาคืออะไร เหมือนกับที่ตัวล็อกเสียบอย่างพอดีและมั่นคงในรูปรอยของดอกกุญแจ เราหมุนซ้าย หมุนคว้า ทั้งแรงที่นิ่มนวลและกราดเกรี้ยว และก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่มีเสียงคลิ๊กดังกลางอากาศ ปัญหาไม่ถูกปลดล็อกอย่างที่เราพยายาม ไม่ว่าจะใช้แรงเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเจ็บมือมากเท่านั้น เจ็บจนบางอย่างเราก็อยากจะทิ้งมันไว้อย่างนั้นแล้วเดินจากไป ซึ่งเราก็ได้ทำ....อย่างนั้นจริงๆ หรือบางทีผมอาจไม่ได้ให้เวลากับกุญแจและตัวล็อก พักไปสูบบุหรี่สักครู่เหมือนกับที่เพิ่งทำไป บางทีอาจจะมีเสียงคลิ๊กดังขึ้นระหว่างเราบ้างก็ได้...แต่ตอนนี้เราต่างก็เดินจากมาไกลเกินกว่าเสียงคลิ๊กนั้นจะเดินทางผ่านอากาศมาถึง จักรยานวิ่งแหวกอากาศอย่างรีบเร่ง ลมเย็นปะทะใบหน้าจนชา น้ำตาไหลช้าๆ แรกที่มันเอ่อล้นขอบตามันยังคงความอุ่นจากอุณหภูมิของร่างกาย แต่เมื่อมันไหลตามร่องแก้มลงไป กลับเย็นไปถึงขั้วหัวใจ Tender Is The Night by rati
Create Date : 13 ธันวาคม 2553
32 comments
Last Update : 13 ธันวาคม 2553 5:48:25 น.
Counter : 7212 Pageviews.
โดย: ซซ 13 ธันวาคม 2553 8:13:10 น.
โดย: มีมอม IP: 115.87.20.245 13 ธันวาคม 2553 16:21:44 น.
โดย: พี่แหม๋ว (ฟ้าคงสั่งมา ) 13 ธันวาคม 2553 16:49:58 น.
โดย: Unravel 14 ธันวาคม 2553 13:57:31 น.
โดย: minporee 13 มีนาคม 2554 20:06:43 น.
โดย: พี่แหม๋ว (ฟ้าคงสั่งมา ) 24 มีนาคม 2554 16:37:29 น.
โดย: ภูติ 4 เมษายน 2554 6:57:10 น.
โดย: minporee 13 เมษายน 2554 22:20:27 น.
โดย: bigeye (tewtor ) 17 เมษายน 2554 6:29:41 น.
โดย: minporee 19 พฤษภาคม 2554 22:26:22 น.
โดย: ซซ 26 พฤษภาคม 2554 15:09:31 น.
โดย: พี่แหม๋ว (ฟ้าคงสั่งมา ) 1 มิถุนายน 2554 13:45:02 น.
โดย: ัำyebush IP: 192.168.1.110, 183.89.82.196 29 พฤษภาคม 2555 1:53:17 น.
โดย: ซซ 6 มิถุนายน 2555 11:00:45 น.
โดย: ซซ 21 สิงหาคม 2557 12:06:38 น.
โดย: MolellaJok IP: 190.2.133.230 12 มิถุนายน 2564 23:33:18 น.
โดย: JosephOxich IP: 190.2.130.167 11 พฤศจิกายน 2564 9:22:46 น.
โดย: Walterembex IP: 89.38.97.125 10 ธันวาคม 2564 11:35:50 น.
โดย: DJGiankoJek IP: 46.166.182.65 7 กุมภาพันธ์ 2565 19:54:06 น.
โดย: Jeffreytrady IP: 213.159.38.90 14 พฤษภาคม 2565 15:11:02 น.
โดย: Patricksoymn IP: 89.39.106.222 19 มกราคม 2566 9:49:19 น.
โดย: Rudolphtup IP: 37.46.113.236 30 พฤศจิกายน 2566 6:48:20 น.
โดย: Jamesdob IP: 57.129.53.187 22 ธันวาคม 2567 13:34:07 น.
เค้าตามไปปอบมิได้หร่อกเด้อ
เสียดายบ๊อกแก๊งยังเดี้ยงอยู่
ไม่งั้นตะเองจะได้เห็นด้านหลัง Jesse ของเค้า
ปล.ด้านหน้าก็เหมือนอีธาน ฮอว์กด้วยล่ะ เหอๆ