|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
Glitter In The Air
คืนนี้ลมเงียบสงบ แต่อากาศยังเย็น ไฟในห้องเปิดสว่าง แข่งกับจอโทรทัศน์ที่ผมมักเปิดทิ้งไว้เป็นเพื่อนเหมือนทุกค่ำคืน อีกไม่กี่ชั่วโมงแสงอาทิตย์ก็จะข่มเหงแสงฟลูออเรสเซนส์ให้ดูต้อยต่ำและจอมปลอม ผมกำลังจะเข้านอนในไม่ช้า ในขณะที่หลายคนกำลังจะตื่นขึ้นมาใช้ชีวิต
เราอาจมีชีวิตเหมือนกัน แต่เราอาจใช้ชีวิตไม่เหมือนกัน
ต้นเดือนที่ผ่านมาผมเพิ่งออกจากงาน ใบลาออกร่อนไปยังฝ่ายบุคคล แต่ก่อนที่จะถูกประทับตราด้วยลายเซ็นของเจ้าของบริษัท ผมก็มีอันต้องเก็บของออกจากโต๊ะทำงานอย่างกะทันหัน...
ก่อนหน้านั้นไม่กี่วัน....ผมเพิ่งเลิกกับแฟน
ชีวิตผมยังปรกติดี...เพียงแต่มีบางอย่างสั่นไหวเล็กน้อย....ความเชื่อ ความเชื่อมั่น ความมั่นใจ ...หัวใจ
มันแค่เหมือนมีบางอย่างเกิดขึ้นก่อนที่มันควรจะเป็น เหมือนฟ้าผ่าก่อนที่เราจะเห็นเส้นสายของฟ้าแลบ และเสียงคำรามของฟ้ารอง
คุณเคยรู้สึกอะไรแบบนี้หรือเปล่า...?
จำได้ว่าคืนนั้น มันเหมือนคืนที่ไม่มีวันสิ้นสุด ไม่รู้ว่ารอยต่อของการมีสติและการนอนหลับอยู่ตรงไหน ผมกลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืนหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันจากการถ่ายงาน ที่ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งเงียบๆ และคุยโทรศัพท์ การตกงานไม่ใช่ปัญหาใหญ่ในชีวิต แต่ความกะทันหัน ความตกใจ และการไม่ได้ตั้งตัวต่างหากที่แช่งแข็งสติสัมปชัญญะของผมไว้
นี่ไม่ใช่ความผิดของแกเลย...แกไม่ผิดอะไรเลย คนที่ผิดคือคนที่ทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นต่างหาก เพื่อนสนิทเฉลยปัญหามาทางปลายสาย ปัญหาที่ผมคิดไม่ตกและเฝ้าป้ายสีความรู้สึกตัวเองให้รู้สึกผิดมาตลอดทั้งวัน มันเป็นเรื่องง่ายๆ ที่เราสามารถคิดออกได้ในยามที่ยังมีสติอยู่กับตัว แต่ในยามที่จมอยู่ในโลกแปดเหลี่ยมอันมืดมน มันกลับเป็นสิ่งที่ยากที่สุด
คุณเคยรู้สึกอะไรแบบนี้หรือเปล่า....?
สัปดาห์แรกของการเป็นคนตกงาน ผมตื่นขึ้นด้วยความคิดที่ว่า วันนี้จะทำอะไรดี วันนี้จะไปไหนดี วันนี้จะกินอะไรดี สถานที่ต่างๆ ถูกรอยเท้าของผมย่ำซ้ำๆ เป็นเวลาหลายวัน ร้านหนังสือ ร้านกาแฟ พิพิธภัณฑ์ ห้างสรรพสินค้า โรงภาพยนตร์ ฯลฯ โทรศัพท์ดังไม่หยุด ข่าวแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ทั้งคนที่รู้จัก และไม่รู้จัก เฟซบุ๊กเต็มไปด้วยข้อความให้กำลังใจ
ชั้นไม่เชื่อว่าคนอย่างแกจะตกงาน คนอย่างแกตกงานไม่นานหรอก ดีแล้ว...พักผ่อนซะบ้าง มีอะไรให้ช่วยบอกมาเลย มาทำงานกับพี่มั๊ย ถ้าไปสมัครงานที่ไหน ใช้เครดิตพี่ได้เลยนะ เรื่องนี้จะทำให้เธอโตขึ้น....อย่างสวยงาม
ในท่อนหนึ่งของเพลง The Climb ของไมลีย์ ไซรัส บอกว่า มันไม่ใช่การเดินไปอยู่บนจุดสูงสุดของภูเขา หรือนั่งรออยู่อีกฟากหนึ่ง แต่มันคือการปีนขึ้นไปต่างหากล่ะ และข้อความของผู้คนเหล่านี้ทำให้ผมรู้สึกการปีนขึ้นมาบนเส้นทางอาชีพนี้ ซึ่งมีพวกเขาคอยช่วยเหลือ และพวกเขาที่รู้จักและเข้าใจผมจริงๆ
ผมเลือกที่จะยังไม่ทำงาน แต่ก็ตกปากรับคำจะเข้าทำงานที่หนึ่งไม่นานหลังจากที่ที่นั่นรู้ว่าผมว่างงานแล้ว แผนแรกของชีวิตคือการออกท่องเที่ยว แต่แล้ว งานอิสระ (freelance) ก็ไม่ทำให้คนทำ อิสระ ดังชื่อ ภาระติดพันในงานมีมาเป็นระลอกๆ จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จนเหมือนว่า ผมแค่เปลี่ยนที่ทำงานจากออฟฟิศมาเป็นบ้านเท่านั้น
แต่ในไม่ช้าผมก็คงต้องไป....ตั๋วเครื่องบินนอนเคียงคู่กับพาสสปอร์ตอยู่บนโต๊ะทำงานแล้ว
ทำไมแกดูไม่เหมือนคนเพิ่งเลิกกับแฟนเลย แกดูปรกติเหมือนไม่เสียใจเท่าไหร่ เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นหลังจากที่รู้ว่าความสัมพันธ์ของผมกับเขาจบลงแล้ว
ในหนังสือ ในทีวี ในหนัง ในมิวสิค วิดีโอ บอกเราว่า เราต้องร้องไห้ ฟูมฟาย เมาหัวราน้ำ โทร.ไปหาเค้าซ้ำๆ ทำร้ายตัวเอง ฯลฯ ผมเลือกวิธีของตัวเองด้วยการอยู่เงียบๆ
แกอาจจะรักเค้าไม่มากพอ
มากแค่ไหนเหรอ....ผมไม่รู้ว่าคนที่พูดแบบนี้ เขารู้ได้อย่างไรว่ารักของผมน้อยกว่ารักของคนอื่น น้ำตาพิสูจน์ว่ารักนั้นมากมายหรือ คนที่รักกันเจ็ดปี มีความรักมากกว่าคนที่รักกันเจ็ดเดือนอย่างนั้นหรือ เรากำลังชั่งตวงวัดในสิ่งที่ไม่สามารถ และไม่มีใครทำได้ เราทำอย่างนั้นไปทำไม
ผมไม่ใช่คนเข้มแข็ง....ตรงกันข้าม น้ำตาของผมนั้นร่วงง่ายกว่าใครๆ เพียงประโยคหนึ่งในหนังสือ หรือหนังที่ไม่มีใครซาบซึ้งหรือเข้าใจ ผมก็น้ำตาร่วงได้ หรือเหมือนกับค่ำคืนหนึ่งที่ผมรู้ตัวว่ารักเขาแล้ว หลังจากที่คบกันมาสักระยะหนึ่ง มันเป็นอะไรที่เรียบง่าย เขาแกล้งขับรถหลงทางเพื่อยืดเวลาที่จะมาส่งผมที่บ้าน เราคุยกันไปตลอดทาง เรื่องชีวิตวัยเด็ก เรื่องหนังที่ชอบ เรื่องความฝัน เรื่องนั้นเรื่องนี้ เหมือนบทสนทนาของ Jesse กับ Celine ใน Before Sunrise ก่อนที่รถจะมาถึงปากซอยหน้าบ้านเมื่อดึกสงัด เราจูบลากัน มันไม่ใช่จูบครั้งแรกของเรา และไม่ใช่จูบที่น่าประทับใจ การจูบยังแปลกหน้าสำหรับผมและทำให้หัวใจสั่นไหวได้น้อยกว่าบทสนทนาของเราเสียอีก เรากอดกันเงียบๆ ในรถ และกอดนั้นเองที่ส่งสัญญาณบางอย่างให้ผมได้รู้สึก มันเหมือนกับที่ Pink ร้องว่า Have You Ever Been Touched So Gently You Had To Cry ผมลงจากรถ เพียงกี่ก้าวที่หันหลังให้เขาน้ำตาก็ร่วงอย่างกับสายฝน ผมได้แต่ร้อง ร้อง และร้อง เหมือนกับโจเซียนในเรื่องสั้น Sainte Rita ของ แคลร์ วัลเนียวิคซ์
เราเลิกกันทั้งๆ ที่ยังรักกัน ไม่มีการนอกใจ เพียงแต่เราแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้ เราเหนื่อยเกินไปกับการประคับประคองการเป็น แฟน คำพูดเวลาทะเลาะกันมันโหดร้ายและทิ่มแทงกันเกินไป และนั่นไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้น คำขอโทษและการบอกว่าเราเริ่มต้นกันใหม่นะ เหมือนกับเป็นการกวาดขยะไว้ใต้พรม ซึ่งเราก็เดินสะดุดล้มและเจ็บตัว จนไม่อยากจะสะดุดอีกในวันหนึ่ง วันที่เราตัดสินใจจะต่างคนต่างต้องกลับมาใช้ชีวิตในแบบก่อนที่เราจะเจอกัน
คุณเคยรู้สึกอะไรแบบนี้ไหม...?
ผมชอบหยิบหนังสือเรื่อง คิทเช่น และ หลับ มาอ่าน เมื่อมีเรื่องไม่สบายใจ ในคิทเช่นนั้นบอกว่ามีที่บางที่ที่เราอยู่แล้วสบายใจ เหมือนห้องครัวในเรื่อง แต่ทั้งสองเรื่องเหมือนจะบอกคล้ายๆ กันว่า คนที่มีบาดแผลบางอย่างอาจจ้ะองการความนิ่งงันของชีวิตเพื่อรักษาตัว ผมก็เป็นเช่นนั้น ผมเลือกความเงียบเพื่อรักษาตาตัวเอง
แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าในช่วงเวลานั้น ก็มีบางช่วงขณะที่มีแรงสั่นไหวบ้าง ไม่ว่าจะเป็นที่หัวใจ หรือในดวงตา
Create Date : 27 พฤศจิกายน 2553 |
|
13 comments |
Last Update : 27 พฤศจิกายน 2553 5:53:15 น. |
Counter : 854 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: พี่แหม๋ว (ฟ้าคงสั่งมา ) 27 พฤศจิกายน 2553 14:55:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: ซซ 27 พฤศจิกายน 2553 20:14:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: พี่แหม๋ว (ฟ้าคงสั่งมา ) 28 พฤศจิกายน 2553 11:49:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภูติ 29 พฤศจิกายน 2553 0:05:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: 3385 IP: 115.87.220.117 29 พฤศจิกายน 2553 14:38:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: MeMoM 2 ธันวาคม 2553 0:32:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: yatiko IP: 172.27.57.57, 118.173.170.35 8 ธันวาคม 2553 13:46:43 น. |
|
|
|
|
|
|
|
สวัสดีค่ะ..
ขอเป็นกำลังใจให้สู้สู้..
ทั้งกับงานใหม่และความรักใหม่นะค่ะ..
บางทีการตกงานก็เป็นเรื่องที่ดี..
ทำให้เราได้กลับมาสำรวจตัวเราเองอย่างจริงจังเสียที
มีเวลาว่าง ทำกิจกรรมที่ไม่เคยทำตอนที่ทำงานอยู่..
สำหรับเรื่องคนรัก..ก็ปล่อยเขาไปเท่ากับเป็นการทำบุญแล้วล่ะ
เคยได้ยินเพลง"พรหมลิขิต"ไม่ใช่หรอ
"หากมิใช่คู่ครองแท้จริง..
จะแอบอิงรักยิ่งปานใด..
ยากนักที่จะสมใจ คงพบเหตุอาเพศภัย
รักจึงได้คลาดคลา..."
ขอให้มีความสุขมากๆนะค่ะ..
บางทีการอยู่กับตัวเองคนเดียวบ้าง เที่ยวคนเดียวบ้าง
อาจจะเป็นสิ่งที่ค้นพบสิ่งใหม่ก็ได้..
ขอให้โชคดีกับชีวิตใหม่ๆค่ะ..