|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
Will It Be Yes or Will It Be Sorry
วันนั้น...
ลืมตาตื่นในตอนเช้า แสงแดดเล็ดลอดจากมุมหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ ผ้าห่มหนาปกป้องผมไว้จากอากาศที่หนาวเหน็บ ผมพึมพำกับตัวเอง
อีกหนึ่งปีแล้ว...ที่ผ่านไป
มันเป็นวันปีใหม่ ที่ไม่ต่างจากทุกวันในชีวิต เพียงแต่เช้าวันนั้น ผมตื่นขึ้นในห้องนอนที่ไม่คุ้นชิน เตียงขนาดใหญ่ของพ่อและแม่นอนอยู่ข้างๆ เตียงเล็กของผมที่แอบซุกซ่อนขอความอุ่นในห้องนอนเล็กๆ ที่มีหน้าต่างเพียงบานเดียว
บ้านทั้งบ้านเย็นยะเยียบและหนาวเหน็บ...ความเงียบวังเวงกระซิบอกว่าไม่มีใครอยู่ ผมหยิบผ้าห่มผืนบางห่อตัวแล้วลุกจากเตียง เปิดประตูหลังบ้านสู่แสงเช้าและหมอกควัน ความอบอุ่นของแดดเข้าปลอบประโลม ต้นไม้ บรรดาฟักทอง บวบ ตระไคร้ ข่ากอสูงใหญ่ พลิ้วตามลมเล็กๆ เริงระบำไปกับแดดอุ่น
ผมจุดบุหรี่ ควันสีเทาปะปนไปกับหมอกเช้าของวันใหญ่ นั่งมองสารพัดบรรดาพืชผักสวนครัวหลังบ้าน ที่อาศัยอยู่ในแปลงร่วมกันอย่างไม่เคอะเขิน สะระแหน่ยืนอยู่ข้างๆ ผักบุ้ง ดอกแคต้นเล็กล้อมรอบไปด้วยต้นหอม ผลอ่อนของฟักทองนั่งคุยกับบวบอยู่บนร้านไม้เก่าๆ ทั้งหมดเป็นฝีมือของหญิงชายวัยชราคู่หนึ่ง
วันปีใหม่...ผมขออะไรดีนะ...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...
ปลายสายเป็นพี่สาวบอกว่าสักพักจะเข้ารับ ผมบอกเธอว่าจะไปถ่ายรูป ณ สถานที่หนึ่ง หลังนัดแนะกันเรียบร้อย หน้าจอโทรศัพท์มีรูปจดหมายกระพริบส่งสัญญาณข้อความที่ยังไม่ถูกเปิดอ่าน คำอวยพรปีใหม่ล้นทะลักในเมล์บ๊อกซ์โทรศัพท์
หนึ่งในนั้นไม่มีข้อความของเขา
เสียงครางของเครื่องยนต์ดังเบาๆ คลอไปกับเสียงของ Tracy Chapman เธอร้องว่า
You got a fast car I want a ticket to anywhere
Maybe we make a deal Maybe together we can get somewhere
รถมุ่งสู่นอกเมือง ที่ที่ต้นไม้ยืนผลัดใบ เหลือเพียงกิ่งก้าน แคระแกร็น เหมือนไร้ชีวิต สองข้างเต็มไปด้วยป่าเต็งรังสีแดง กับหินทราย ผาหิน และโค้งสูงต่ำของภูเขา ครั้งหนึ่งเมื่อยังเด็กผมเคยสงสัยว่า ทำไมต้นไม้ถึงไม่เขียวครึ้ม กิ่งก้านจึงไร้ใบ แลดูโดดเดี่ยวไร้ชีวิต หรือมันตาย...แล้ว
เมื่อโตขึ้น จึงได้รู้ว่า ใบไม้ที่ร่วงหล่น กิ่งก้านที่ไร้ใบคือฤดูชีวิตหนึ่งของต้นไม้ คือการผลัดใบเพื่อเติบโต อดทน เพื่อรอช่วงเวลาที่จะเติบโต...สวยงาม
ผมก็มีช่วงเวลาที่ต้องอดทน..เพื่อรอวันที่จะเติบโต และสวยงาม เพียงแต่ไม่รู้ว่าตัวเองจะอดทนได้เหมือนต้นไม้หรือเปล่า...หรือจะเป็นเพียงกิ่งก้าน ของต้นไม้ที่ตายแล้ว แต่ยังคงยืนพื้นแสดงตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้ต้นอื่น...ที่มีชีวิต
และก็มีบางเรื่องที่เราจะเข้าใจ...เมื่อเติบโตขึ้น
Tracy Chapman ยังคงขับกล่อมด้วยเสียงทุ่มต่ำอันเป็นเอกลักษณ์ บางประโยคของเธอเหมือนเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดไปไม่นานในชีวิต
I remember when we were driving driving in your car
Speed so fast I felt like I was drunk City lights lay out before us
And your arm felt nice wrapped round my shoulder And I had a feeling that I belonged
And I had a feeling I could be someone, be someone, be someone
รถปีนป่ายสู่ความสูงของภูเขาหิน มุ่งตรงเข้าถนนสายเล็กๆ สีแดง ฝุ่นคละคลุ้งไปกับไอแดดตามบ่ายแก่ สองข้างทางมีเพียงต้นไม้รกเรื้อ และหินก้อนเล็ก ใหญ่ ระเกะระกะไปทั่ว แล้วรถก็หยุดที่ผาสูง ข้างล่างเป็นถนนดินที่เพิ่งตัดร้างถางพงได้ไม่นาน พื้นล่างคือลานหินกว้างใหญ่ยาวหลายกิโลเมตร ซากหินน้อยใหญ่ที่ถูกกัดเซาะด้วยแรงลมและแรงน้ำ ก่อตัวเป็นก้อนตะปุ่มตะป่ำ ไกลสุดสายตา เลี้ยวหลบหายไปกับลำน้ำโขงที่ไหลเรื่อย
ผมปีนป่ายหินลูกแล้วลูกเล่า ลมแรงพัดหอบเอาหมวกไปกับมัน ก่อนจะร่อนตัวสู่สายน้ำเบื้องล่าง แดดหนาวยังคงส่องแสงไล้หินก้อนแล้วก้อนเล่า เมฆต่ำเกลื่อนฟ้า เหมือนจะคว้าได้ด้วยมือ
เหมือนบางสิ่งที่เห็นว่าใกล้ คว้าไว้ได้ แต่มันก็ไกลเกินกว่า เมื่อจะคว้าเอาจริงๆ
ผมปีนสู่หินก้อนที่สูงที่สุด ลมเย็นพัดแรงพาเอาเหงื่อหายตัวไปกับมัน พระอาทิตย์หลบหายเข้ากลีบเมฆ เหมือนผมยืนอยู่ที่ไหนสัก ในโลกที่ไม่คุ้นเคย มีเพียงเฉดสีดำเทาของหินทะมึน และความสลัวของแสงภายใต้ท้องฟ้ากว้าง ลมแรงที่หนาวนเหน็บแต่มองไม่เห็น โลกสีเทาที่อ้างว้าง กว้างไกล โดดเดี่ยว และเย็นยะเยือก
เสียงเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น...มีข้อความเข้า
ข้อความอวยพรปีใหม่จากเขา...มันเป็นข้อความทั่วไป ไม่เฉพาะเจาะจง ไม่พิเศษ ทั่วไป ทั่วทุกคน ทุกความสัมพันธ์
มันถูกส่งมาในวันปีใหม่...ใน 16 ชั่วโมงกว่าๆ ผ่านไป
วันปีใหม่...ผมจะขออะไรดีนะ
ผมหลับตา ลมหนาวพัดผ่าน ผมเส้นสีทองปลิวตามแรงลม ผมไม่ขออะไร...เพราะไม่มีอะไรที่หวัง
ผมมีหน้าที่การงาน มีสิ่งที่ต้องทำ บางครั้งเหนื่อย บางครั้งหลับ บางครั้งร้องไห้ บางครั้งหัวเราะ มันเป็นชีวิตที่โลดแล่นอย่างมีชีวา
ผมไม่มีความรักให้ร้องขอหรืออธิษฐาน ไม่มีใครที่ต้องรอคอย....อีกแล้ว แล้วก็คงไม่รอคอยหรือตั้งหวังอะไรอีก ไม่ใช่การหมดหวัง ไม่ใช่การคร่ำครวญ มันเป็นฤดูหนึ่ง ที่ผ่านมาหลายสิบฤดูที่ทำให้เห็นว่า...เรื่องหลายเรื่องมันมีเหตุผลของมัน และเรื่องบางเรื่องก็ไม่มีเหตุผล และไม่ต้องคิดหาถึงเหตุผล
เช้าวันนั้น...
ผมลืมตาตื่นในห้องนอนเล็กๆ ของตัวเอง มันเป็นเช้าที่อากาศเย็นยังล่องลอยอยู่ในอากาศ เสียงรถยนต์ดังจากถนน เสียงพูดคุยจากแม่บ้าน และผู้คนข้างเคียงในละแวกนั้น เสียงโทรทัศน์จากห้องใดห้องหนึ่ง แทรกด้วยเสียงเพลงจากที่ไหนสักแห่งที่ไม่ไกลนัก นกสองสามตัวยืนคุยกันอยู่บนสายไฟริมถนน คุณลุงข้างบ้านกำลังรดน้ำต้นไม้ ใครคนหนึ่งกำลังจูงลูกชายในชุดนักเรียมห่มด้วยเสื้อกันหนาวไปโรงเรียน
วันนี้ผมไปทำงานเป็นวันแรก...หลังจากลาพักร้อนยาวกกว่า 2 สัปดาห์ ชีวิตปกติของผมเริ่มต้นอีกครั้ง
แดดเช้าส่องสว่าง ลมหนาวยังลอยละล่อง ให้ได้สัมผัสก่อนจะหนีไปในไม่ช้า กิ่งเฟื่องฟ้าต้นเดิมยังเลื้อยซุกซน พยายามจะเข้าไปในห้องนอน ไม่ว่าจะตัดให้ขาดสักกี่ครั้งก็ตาม
เสียงเพลงในห้องดังเบาๆ Paula Cole ร้องว่า
So open up your morning light And say a little prayer for Rye
You know that if we are to stay alive And see the peace in every eye
ผมจุดบุหรี่ เดินเข้าไปในห้องนอน ยืนมองหน้ากระจก สายตาที่ไร้แว่นพร่ามัว แต่ยังมองเห็นตัวเอง แม้จะไม่ค่อยชัดเจน แต่ก็รู้สึกได้ว่าเห็นอะไรจากตาคู่นั้น...ของตัวเอง
I Dont Want To Wait - Paula Cole
| Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2552 |
| Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2552 21:09:16 น. |
|
17 comments
|
| Counter : 854 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ซซ  วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:22:39:47 น. |
|
|
|
โดย: แพนด้ามหาภัย  วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:22:44:49 น. |
|
|
|
| โดย: MaRiMeKKo วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:2:20:49 น. |
|
|
|
| โดย: พี่แหม๋ว (ฟ้าคงสั่งมา ) วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:11:01:12 น. |
|
|
|
| โดย: Unravel วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:11:40:08 น. |
|
|
|
| โดย: แม่นู๋มี่ วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:15:42:28 น. |
|
|
|
| โดย: ภูติ วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:18:11:10 น. |
|
|
|
| โดย: BeCoffee วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:22:28:17 น. |
|
|
|
| โดย: สายป่าน (Doungtawan ) วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:10:42:59 น. |
|
|
|
| โดย: yatiko วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:15:45:39 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ไม่ได้แวะมาอ่านเรื่องราว..ใน Blog นี้สักพักแล้วครับ..
ยังคงมีกลิ่นไอความอบอุ่นเช่นเคย..
คุณสบายดีนะครับ..ไม่ได้มาทักทายกันนาน.
เจ้าตัวน้อยก็โอเค ครับ..เลี้ยงลูกแล้วสนุกดี
ผมชอบมองตาเค้าน่ะครับ..ส่วนตัวผมเอง..ไม่ได้อ้วนขึ้นเลย..
อดหลับอดนอนน่ะครับ...อิอิ