|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
วันธรรมดา
มันเป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง
หลังจากตื่นนอนเมื่อบ่ายคล้อย แสงแดดค่อยๆ ล่วงล้ำเข้ามาในห้องนอน ผ่านช่องผ้าม่านที่เผลอตัวไหวระริกไปตามจังหวะของสายลม
หน้าหนาวแล้วสินะ
ผมขยับตัวออกจากเตียงนอนอย่างเชื่องช้าและเกียจคร้าน เปิดประตูเข้าไปยังห้องทำงาน เงยหน้ามองชั้นวางซีดีจำนวนมหาศาลที่นอนก่ายกอดกันอยู่อย่างไร้ระเบียบ ประหนึ่งศพในสนามรบอันดุเดือด บางแผ่นเหลือเพียงตัวซีดีสีมันวาว ไม่อาจบอกซึ่ง ที่มา หรือแม้แต่ตัวศิลปินได้เลย ชิ้นส่วนของมันขาดหายไปกับระเบิดอารมณ์ของผมที่มักเกิดขึ้นเป็นครั้งคราว
ผมหยิบแผ่น The Observatory วงอิเล็กทรอนิก้าร็อคสัญชาติสิงคโปร์ ที่ทำงานเพลงได้ละเมียดละไมประหนึ่งแจ๊ซ ด้วยเสียงกรีดร้องของไวโอลิน ระเริงรื่นกับเปียโนและวงบิ๊กแบนด์ที่โหมประโคมด้วยเครื่องดนตรีกว่าสิบชิ้น เสียงเพลง Hows Life? ค่อยคลืบคลานอย่างเชื่องช้ากระซิบที่ข้างหูด้วยคำถามว่า ชีวิตตอนนี้ยังอยู่ดีหรือ
ผมยิ้ม เดินออกไปที่ระเบียง จุดบุหรี่ที่ถูกทิ้งให้นอนหนาวใต้ละอองน้ำค้างตั้งแต่เมื่อคืนขึ้นสูบ ควันสีเทาของมันพุ่งพวย ม้วนตัวเป็นเส้นสายกลางอากาศ ก่อนจะค่อยๆ เจือจางไปกับสีส้มซีดเซียวของแสงแดดยามบ่ายของหน้าหนาว แล้วหายไปพร้อมกับสายลมเย็นที่พัดผ่านทักทาย
แสงแดดสีซีดเซียวในยามบ่ายของช่วงวัน ดูเหมือนมันกำลังเก็บงำพลังงานอย่างเงียบงัน เมื่อถึงยามเย็นที่ต้องลาลับไปจากขอบฟ้า สีอันซีดเซียวของมันกลับเข้มข้นอย่างแข็งขัน ขับเปล่งเส้นแสงสุดท้าย อวดเบ่งความสวยงามที่เพียรเก็บงำมาทั้งวัน เพื่อวินาทีสุดท้ายในช่วงวัน
มันเป็นความสวยงามที่เศร้าสร้อย บางทีนี่อาจเป็นเหตุว่าทำไมแดดยามเย็นถึงสวยเศร้า เพราะมันเป็นแสงแดดแห่งการลาจาก เป็นแสงแดดที่เพียรหมั่นเก็บความสวยงามที่ยาวนานหนึ่งช่วงวันเพื่อที่จะรอให้ใครสักคนได้ชื่นชมเพียงไม่กี่นาที
ขณะเดียวกัน มันก็เป็นความมหัศจรรย์อันแสนธรรมดา
--
ณ ร้านกาแฟร้านเดิม ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม เก้าอี้อีกตัวคู่กันยังคงว่างเปล่า เพื่อรอให้ใครสักคนมานั่ง แต่นั่นเท่ากับว่าหากมีใครสักคนมานั่ง เขาก็พร้อมที่จะลุกจากไปได้ทุกเมื่อ
และเก้าอี้ก็จะว่างเปล่าอีกครั้ง
สายลมพัดเอื่อย ชักชวนให้ใบไม้ไหวระริก เต้นไปตามจังหวะของมัน ผิวน้ำเบื้องหน้าสะท้อนท้องฟ้าที่ฉาบเคลือบไปด้วยสีส้มทองของแสงแดดยามเย็น กระเพื่อมไหวเป็นคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่า เป็นจังหวะเดียวกันกับการเต้นของใบไม้ ที่ถูกชักชวนจากสายลมอีกที
เขานั่งอยู่ตรงนั้น
ที่มุมหนึ่งของสายตาของผม ที่โต๊ะตัวเดิม เก้าอี้ตัวเดิม การที่มีเขานั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนกับองค์ประกอบอันสมบูรณ์ในภาพวาดยามเย็นอันแสนธรรมดาวันหนึ่งของผม แค่นั่งอยู่ตรงนั้น แค่มีเขาอยู่
กลิ่นกาแฟลอยกรุ่นปะปนกับกลิ่นสายลม เสียงเพลงดังก้องอยู่ในหัวประหนึ่งวงออเครสตร้าขนาดย่อมที่บรรเลงเพลงรอบแล้วรอบเล่า เก้าอี้ข้างหน้ายังว่าเปล่า แต่ในความว่างของมันคือจินตนาการอันแสนหวานของผม เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม เราไม่รู้จักกัน แต่เขาถูกหยิบยืมเข้ามาเป็นตัวประกอบในจินตนาการของผม ในยามเย็นอันแสนธรรมดาวันหนึ่ง
เหมือนก้อนน้ำตาลที่เรารู้ว่าหวาน เพียงแค่มันวางอยู่ตรงนั้น
ผมหยิบเครื่องเล่นเพลงออกจากกระเป๋า และหนังสือเล่มที่ยังอ่านค้างอยู่
เสียงเพลง Extraordinary ของ Mandy Moore ดังขึ้น
I was a day dream Quiet and unseen
I lived in stories but inside I kept a mystery
ผมมองไปยังเก้าอี้ที่ว่างเปล่าตัวข้างหน้า ยังคงยิ้มให้กับมันและจินตนาการที่แสนหวานของตัวเอง
I was a starling Nobody's darling
Flying in perfect circles Just for company
เสียงเพลงหวานละมุนยังคงดังต่อไป เช่นกัน ใบไม้ยังคงไหวระริก เริงรื่นเต้นรำกับสายลมเย็น ผิวน้ำยังคงไหวกระเพื่อมดูเหมือนมันคงอยากมีส่วนร่วมในท่วงทำนองที่พลิ้วไหวและหวานละมุนนี้ แสงแดดเปล่งแสงสุดท้ายด้วยพลังทั้งวันที่มันเพียรเก็บงอม
I know I am another sparkle in the sky
I shine uncovered Still undiscovered
But you must see me in the corner of your eye
เขายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ที่มุมหนึ่งของสายตาผม
ผมยังคงนั่งอยู่ตรงนี้ ที่เดิม ในวันธรรมดาวันหนึ่ง ที่ทุกอย่างคือความมหัศจรรย์อันแสนธรรมดา
| Create Date : 11 พฤศจิกายน 2550 |
| Last Update : 11 พฤศจิกายน 2550 5:35:31 น. |
|
11 comments
|
| Counter : 588 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: gluhp  วันที่: 11 พฤศจิกายน 2550 เวลา:7:09:01 น. |
|
|
|
| โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 11 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:01:45 น. |
|
|
|
| โดย: Anny (ga_tan_u ) วันที่: 11 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:08:34 น. |
|
|
|
| โดย: kan IP: 124.121.55.18 วันที่: 11 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:11:33 น. |
|
|
|
| โดย: แพนด้ามหาภัย วันที่: 11 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:43:02 น. |
|
|
|
| โดย: ซซ วันที่: 12 พฤศจิกายน 2550 เวลา:18:16:29 น. |
|
|
|
| โดย: แ ม ง ป อ วันที่: 13 พฤศจิกายน 2550 เวลา:2:04:28 น. |
|
|
|
| โดย: Unravel วันที่: 14 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:44:46 น. |
|
|
|
| โดย: มะแต้มมะตูม วันที่: 21 พฤศจิกายน 2550 เวลา:15:13:42 น. |
|
|
|
| โดย: MaRiMeKKo วันที่: 17 มกราคม 2551 เวลา:4:33:20 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แล้วก็โดนเข้าไปเต็มๆกับประโยคนี้...การที่มีเขานั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนกับองค์ประกอบอันสมบูรณ์ในภาพวาดยามเย็นอันแสนธรรมดา...
มัน่...ใช่เลยค่ะ