|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ก็แค่...รู้สึก
ข้างนอกฝนตก
ลมแรงพัดผ้าม่านหน้าต่างห้องนอนปลิวขึ้นลง ปล่อยให้แสงตอนเช้าเล็ดลอดเข้ามาแล้วหลบหายเป็นจังหวะ เหมือนเงาใครสักคนเดินผ่านไปมา
เช้าแล้วเหรอเร็วจัง
ผมเดินออกไปเปิดประตูระเบียง มองฝนที่กำลังร่วงหล่นในตอนเช้า เป็นอีกวันที่ต้องตื่นเช้า และเป็นอีกวันที่ต้องเหนื่อย
ฝนตอนเช้า และวันนั้นทำให้นึกถึงประโยคหนึ่งในเพลง Natural Woman ที่ร้องว่า
Looking Out Through The Morning Rain
Sometimes I Feel So Uninspired
And When I Knew I Have To Face Another Day
Lord It Makes Me Feel So Tired
ประโยคนี้อธิบายชีวิตของผมในตอนนั้นได้อย่างเจ็บปวด
...หลายวันก่อน
บุหรี่ถูกทิ้งลงบนพื้น ควันสีเทาของมันยังล่องลอย เหมือนบ่งบอกว่ายังมีชีวิต ก่อนที่เท้าขยี้ให้ดับดิ้นสิ้นลมหายใจ แล้วก้าวขึ้นรถออกจากสตูดิโอถ่ายภาพเมื่อเวลาดึกดื่น
บนรถ เสียงพูดคุยจอแจของเพื่อนร่วมทางดังวุ่นวาย ผมเหนื่อยเกินกว่าจะร่วมบทสนทนา ไม่ช้าก็ถึงที่หมายที่เราต้องแยกจากกัน ผมลงจากรถโบกมือลาทุกคน ยืนรอแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน
บุหรี่มวนสุดท้ายถูกจุดขึ้น มันเป็นมวนสุดท้ายของเกือบสี่สิบมวนในวันนั้น ตลอดทั้งวันมีเพียงกาแฟสามแก้วตกถึงท้อง และบุหรี่อีกจำนวนมหาศาลจนไม่อยากจะจินตนาการ ความเหนื่อย ทำให้ร่างกายปฏิเสธอาหาร ปฏิเสธความสนุกสนาน และปฏิเสธอารมณ์อันสุนทรีของชีวิต
ถนนโล่งว่างเหมือนเมื่อคืน เพียงแต่เวลาแตกต่างกัน คือก่อนหน้านั้น อีกไม่กี่นาทีก็ตีสาม ที่ผมยังยืนรอแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน
เพียงแต่วันนี้ ยังมีไม่เที่ยงคืนดี
แท็กซี่มาแล้ว
หลังบอกจุดหมายปลายทาง รถก็แล่นฉิว ผมค่อยๆ เอนตัวลงช้าๆ สายตาที่ปราศจากแว่นมองออกไปข้างนอก โดยไร้โฟกัส งานเสร็จแล้ว ผมบอกตัวเอง วันนี้เสร็จแล้ว พรุ่งนี้ ไม่มีอะไรแล้ว
แล้วน้ำตามันก็ไหล
มันเป็นน้ำตาแห่งความเหนื่อยไม่มีอะไรเลย น้ำตาที่ไร้อารมณ์
ระหว่างวันที่วุ่นวาย ใครหลายคนนั่งรออย่างเบื่อหน่าย ใครอีกหลายคนวิ่งวุ่น ผมเลือกที่จะนั่งสูบบุหรี่เงียบๆ ทำงานที่ต้องทำไปเรื่อยๆ รอเวลาที่ทุกอย่างเสร็จสิ้น บทสนทนากับผู้อื่นเริ่มลดน้อยลงไปทุกที ตัวผมเหมือนจะค่อยๆ หดลงจนเกือบจะหายไป เสียงเพลงเปิดดังลั่น แต่มันช่างแผ่วเบาเหลือเกิน ผู้คนช่างวุ่นวาย แต่เหมือนไม่เห็นใครเลย
ใครหลายคนมีคนมานั่งรอ
ผมนั่งมองดูเขาพูดคุยกัน ทั้งคู่ยังเด็กและสดใส เขาร่าเริงกับช่วงเวลาที่เหนื่อยหน่าย ยิ้มแย้มกับงานที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบสิ้น บทสนทนายังพรุ่งพรู รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ดวงตาที่เป็นประกาย
เหมือนอะไรนะ คนตกหลุมรักสินะ
ผมมองดูตัวเอง ถามตัวเอง ใช่ว่าจะไม่รู้สึกกับอารมณ์อันใด
แต่มันก็แค่...รู้สึก
คงเจ็บปวดเกินไปหากเราคิดจะรักใครสักคนเพียงเพราะต้องการเขาคนนั้นมาตอบแทนอารมณ์ส่วนตัวของตัว อารมณ์เหนื่อย อารมณ์เหงา หรือไม่ว่าอะไร
เที่ยงคืน
เสียงวิทยุดังเบาๆ เปิดไว้เพื่อห้องจะได้ไม่เหงาเกินไป
คืนนี้ลมพัดแรง ฝนทำท่าจะตก ไฟทุกดวงปิดลง เสียงวิทยุยังดังเบาๆ ผมนั่งลงที่ปลายเตียง ร้องไห้กับตัวเองเงียบๆ
ก็แค่...รู้สึก
| Create Date : 28 มิถุนายน 2551 |
| Last Update : 28 มิถุนายน 2551 15:26:56 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 487 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: บัวอ้วน (บัวบุษบง  ) วันที่: 28 มิถุนายน 2551 เวลา:15:54:30 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
คนเราเมื่อมาเป็นคู่กันก้อต้องรู้จักที่จะแบ่งปันกันทุกเรื่อง
หรือมันจะเป็นแค่ความคิดส่วนบุคคล