Bloggang.com : แอบชอบ คห. ข้างล่าง : Because I'm Falling Down

Because I'm Falling Down

ผมกำลังอยู่ในความรู้สึกบางอย่าง เรียกว่า ‘ทุกข์’ สินะ ทุกข์ที่มีทั้งความเศร้าโศกเสียใจปะปน เป็นความสับสน สูญเสียศรัทธา และอัดอั้นต่อปัญหาที่กำลังเผชิญ

ในขณะที่ผมกำลังมีความสุขกับการทำงาน ในตำแหน่งหน้าที่ใหม่ ถึงแม้จะเหนื่อยหนัก แต่ก็มีความสุขเล็กๆ แฝงอยู่ในนั้น การได้ถ่ายทอดประสบการณ์การทำงานของตัวเอง บอกเล่าและฝึกสอนให้กับอีกคนที่ก้าวเข้ามาอยู่ในรั้วรอบออฟฟิศเดียวกัน

ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดไป จากการทุ่มเทครั้งนี้ แต่ดูเหมือนว่ามีคนหนึ่งเกิดความไม่พอใจในการกระทำ ‘งาน’ ของผม เขาเป็นหัวหน้าของผมเอง ผมไม่รู้ว่าคำพูดๆ นั้น ที่เขาเอ่ยออกมา แฝงเร้นความรู้สึกไม่พอใจ หรืออื่นใดหรือเปล่า แต่เมื่อคำพูดนั้นมันพุ่งตรงมาที่การทำงานของผม ตัวผม มันสร้างความรู้สึกน้อยใจ หมดศรัทธา อึดอัด กังวล และเสียใจอย่างมหาศาล

ความเสียใจอย่างสุดซึ้งในครั้งนี้ฉุดให้ทุกอย่างเลวร้าย และไม่รู้ว่าจะไปจบลงตรงไหน

วันศุกร์ ผมตัดสินใจไม่ไปทำงาน เพียงเพราะยังไม่อยากเผชิญหน้า ผมยังอยากให้ความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นนิ่งเรียบสักพักด้วยการประวิงเวลาให้เนิ่นนานออกไป แต่สุดท้าย เหมือนว่าความกังวลจะเป็นจริง เมื่อสุดท้ายก็รับรู้ว่าถึงแม้ผมไม่ได้อยู่ออฟฟิศ แต่ยังมีคำพูดคำพูดเดิม คำพูดนั้น ที่ผมได้ยินกับหูมาครั้งหนึ่ง ออกจากปากเขาเช่นเดิม

และนั่นเท่ากับความเสียใจที่มีอยู่ยิ่งตีตื้นขึ้นอย่างหนัก

ผมพยายามหาความสุขง่ายๆ ด้วยสิ่งง่ายๆ ที่พอทำได้ ถือหนังสือ ‘A Home At The End Of The World’ ที่ยังอ่านค้างอยู่สองสามบทไปร้านกาแฟ ละเลียดกาแฟและแต่ละหน้ากระดาษที่เหลือจนจบ

บางทีความเศร้าจากตัวหนังสืออาจพอลบเลือนความเสียใจของตัวเองได้

เพื่อนหลายคนรับฟังปัญหานี้ด้วยคำพูดของผมที่ซ้ำไปเวียนมา เหมือนคนย้ำคิดย้ำทำที่ยังหาทางออกไม่เจอ ได้แต่ตะโกนกู่ร้องให้คนช่วย

ผมอยากขอโทษ หากมันทำให้ใครหลายคนรำคาญใจ แต่ผม—เพียงลำพัง ไม่อาจสามารถกำจัดความรู้สึกที่กำลังเป็นอยู่ และมีอยู่ได้จริงๆ

แม้กระนั้น—มันก็ยังไม่พอ

หลังจากเดินหาหนังสือเล่มใหม่โดยไร้จุดหมาย ผมกับบ้านมือเปล่า ไม่รู้ว่าควรทำอะไรดี หรือควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี ได้แต่เตรียมทางออกไว้คร่าวๆ หลากหลายทาง เท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ถึงเวลาที่ต้องเชิญหน้า ถึงเวลาที่ต้องแตกหัก ไม่รู้เหมือนกันว่า คำพูด เหตุผล และทางออกที่เตรียมไว้ขณะที่สติและปัญญาเต็มเปี่ยมจะหลงเหลือพอให้นำออกมาใช้หรือเปล่า

ตีสามนิดๆ

เคเบิ้ลทีวีฉายเรื่อง Il Mare

ผมนั่งดูหนังเรื่องนี้ ไม่รู้รอบที่เท่าไร แต่ยังสุขใจและร้องไห้ทุกครั้งที่ได้ดู ผมชอบรอยยิ้มของพระเอกตอนที่เปิดฟังเทปอัดเสียงที่นางเอกลืมไว้ที่ชานชลารถไฟ รอยยิ้มอันเปี่ยมสุข

ผมอยากมีรอยยิ้มนั้นบ้าง

ความสุขใน Il Mare คือการได้แบ่งปัน ความทุกข์ ความสุข และคอยเป็นกำลังใจให้กันและกัน แม้ทั้งสองจะอยู่ห่างกันช่วงเวลา 2 ปี แต่หากเรามี ‘ใครสักคน’ บางทีเราอาจเรื่องราวเลวร้ายนั้นได้ ถึงแม้จะสาหัสแต่ก็อุ่นใจ

‘ใครสักคน’ ผมรู้ และใครๆ ก็รู้ว่าคำนี้หมายถึงอะไร

แม้คำพูดของผมจะพรั่งพรูสู่ใครต่อใคร แต่สุดท้ายความรู้สึกกลับยังไม่เติมเต็มให้อุ่นใจ ให้รู้สึกปลอดภัย หรือบรรเทาเบาลงเลยสักนิด บางทีในช่วงเวลาที่อ่อนแอที่สุด เราก็มิอาจปฏิเสธอารมณ์เช่นนี้ได้ อารมณ์ที่พร่ำเพ้อเหมือนนิยายน้ำเน่า เหมือนเรื่องพาฝัน เหมือนบางสิ่งที่เรามักปลุกปลอบตัวเองว่าผ่านพ้นได้--ด้วยตัวเอง แต่ไม่หรอก เราอ่อนไหว เราเปราะบาง และเราโดดเดี่ยวเกินไป

เพราะบางทีคำว่า ‘ใครสักคน’ มันสวยงามเกินไป จนบางครั้งก็จินตนาการไม่ออก ว่าความสวยงามเช่นนั้นจะปรากฏเป็นจริงได้อย่างไร

ผมกำลังเพ้อใช่ไหม—นั่นสินะ เวลาที่อ่อนแอ เป็นอย่างนี้ทุกที

ผมชอบฟังเพลง ‘Taking Chances’ ของ Celine Dion แต่เป็นเวอร์ชั่นร็อกต้นฉบับเสียงร้องของ Kara DioGuardi วง Platinum Weird กับประโยคที่ว่า

“Don’t wanna be alone tonight on this planet they called earth”

ประโยคที่ให้ความรู้สึกเหมือนเมื่อครั้งที่ได้ยินเพลง ‘I’m With You’ ของ Avril Lavigne ที่ร้องว่า

“Won't you take me by the hand Take me somewhere new I don't know who you are But I'm with you”

และยิ่งรู้สึกเศร้าเมื่อได้ยินประโยคประโยคหนึ่งจากเพลง Falling Down ของ Duran Duran ที่ร้องว่า

“Because I'm falling down With people standing round But before I hit the ground Is there time Could I find someone out there to help me?”

คงเหมือนกับผมในตอนนี้ ที่ความรู้สึกอันเปราะบางกำลังร่วงหล่น ช่วงเวลาเช่นนี้อาจไม่ใช่ครั้งแรก เพียงแต่ทุกครั้งที่อ่อนแอก็ได้แต่สงสัยว่า จะมี ‘ใครสักคน’ ไหม ที่จะคอยฉุดก่อนที่จะร่วงหล่นสู่พื้น

Could I Find…I Don’t Know

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2551

Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2551 2:27:58 น.

9 comments

Counter : 2425 Pageviews.

ง่า...แหกขี้ตามาอ่านเรื่องเศร้าตะเช้า..

ภาวะปกติเราฉุดใครลุกไม่เป้นเท่าไหร่
เพราะเราผอมแห้งหร่องแหร่ง ง่ะ

งั้นเราเป้นใครสักคนที่มาอ่านหม่ำเหมอแระกัน..อิอิ

บางทีเราก็หวังเหมือนกันน๊าตาเอง..
หวังว่าเวลาใครผ่านไปบ๊อกราว
อยากให้มี "ใครสักคน" ยิ้มได้บ้าง

บ๊อกนายวันนี้ เหงา แอ่นด์ เศร้าsadแปดหลอดจริงๆ..

แต่.....ยังไงซะ อย่างน้อยที่สุด มันก็ไม่มีทางเป้นแบบนี้ไปตลอดหร่อกน่า....อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...

ว๊าว พูดจามีสาระได้ด้วยราว...

โดย: ซซ

วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:7:09:04 น.

เข้าใจความรู้สึกนั้นเลยค่ะ

ความรู้สึกที่คุณบรรยายออกมาทุกอย่าง
ในคำว่า "ใครสักคน"

เพลงเพราะตามเคยนะคะ

โดย: MaRiMeKKo

วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:7:09:19 น.

เข้าใจว่าคุณรู้สึกอย่างไรในตอนนี้
เพียงแต่คุณยังโชคดีกว่าผมตรงที่รับมือกับหัวหน้าเพียงคนเดียว แต่ผมต้องเผชิญมารผจญอย่างน้อย 3-4 ตัวในเวลาเดียวกัน

โดย: =SILVER EYE= IP: 202.149.24.129 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:8:06:06 น.

Because I'm falling down
With people standing round

But before I hit the ground
Is there time.......... Could I find someone out there to help me?

เราก็เพิ่งร่วงไปเมื่อ 24 ชม. ที่ผ่านมา
แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่เจ็บ

ไม่งั้นเราจะโดนเหยียบซ้ำ
ที่แย่กว่านั้นคือคนที่เหยียบ เขาเป็นคนที่เคยดึงมือด้วย
ไม่มีวันที่เราจะเจ็บให้เห็นหรอก ตอนให้ตาย ก็จะบอกว่าเราสบายดี

โดย: แพนด้ามหาภัย IP: 125.25.195.41 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:16:58 น.

เข้ามาให้กำลังใจด้วยคนค่ะ

โดย: lamerdejoy IP: 58.10.231.125 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:10:31:55 น.

เราอาจจะไม่ใช่ "ใครสักคน" ที่คุณพูดถึง
แต่เราขอเป็น "ใครคนหนึ่ง" ที่ขอรับฟังและเป็นกำลังใจให้นะ

มนุษย์เราทุกคนเคยหกล้มมาทั้งนั้น
ไม่ว่าจะล้มเอง หรือมีใครผลักให้ล้มก็ตาม
แต่ที่ทุกคนยังมีวันนี้ได้
ก็เพราะลุกขึ้นมาไม่ใช่หรือ?
โลกแห่งความเป็นจริงมันโหดร้าย
แต่มันก็ยังมีด้านดี ๆ ของชีวิตนะ

หลบมาพักก่อน เติมเต็มกำลังใจใหม่
แล้วค่อยกลับไปสู้อีกรอบนะ
อยากบอกว่า...คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะ
พยายามลุกขึ้นให้ได้นะคะ
กำลังใจจากตัวเองเนี่ยแหละ...สำคัญที่สุด
แล้วก็ยังมีกำลังใจจากเพื่อน ๆ ที่อยากเห็นคุณมีความสุขนะคะ...

...พูดมาซะยาว...ไม่รู้จะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ยเนาะ...
ก็ขอให้ผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปให้เร็วที่สุดนะคะ...

โดย: Almondblist

วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:11:18:28 น.

สู้ สู้ พยายามเข้าค่ะ
อารมณ์ประมาณนี้ พอพูดถึง IL MARE ก้อรุ้สึกดีขึ้นมาทันทีแลยค่ะ แต่ข้าเจ้าก้อชอบใบหน้าของดริว แบริมอร์ในเรื่อง Ever Afterนะค่ะ ตอนที่ถูกขายเป็นทาสในคฤหาสน์ ถึงตัวจะถูกกักขังแต่จิตใจก็ยังต่อสู้

เข้มแข็งเข้าค่ะ

โดย: midnite-angel

วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:12:35:54 น.

พี่ตัวใหญ่ไหล่หนา

ต้องเรียก สติ..กลับมา

อย่าปล่อยให้ชีวิตล่องลอยบ่อยๆ..

อย่าอยู่คนเดียวบ่อยๆ

มองกลับมาว่า ใครเป็นคนให้เงินเดือนเรา

คุยกับเขาตรงๆได้ไหมว่า ไม่ชอบเพราะอะไร

บางครั้งหรือบ่อยครั้ง เราทำผิดสีขาว

โดยไม่รู้ตัว

โดย: พี่แหม๋ว (ฟ้าคงสั่งมา

) วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:16:41:08 น.

วันนี้แล้วสินะ วันที่จะรู้ว่าตัวเองจะตัดสินใจเช่นไร ผมบอกไม่ได้ว่าผลจะออกมายังไง รู้แค่ว่าชีวิตก็ต้องดำเนินไปเท่านั้น ทำบทบาทของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

แค่นั้นเอง

โดย: =SILVER EYE= IP: 202.149.25.241 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:7:25:28 น.