Bloggang.com : แอบชอบ คห. ข้างล่าง : That's All

That's All

ฟ้ายามหัวค่ำแดงระเรื่อ ลมพัดใบไม้ที่กระจัดกระจายให้อยู่รวมเป็นกอง ในขณะที่ถุงพลาสติกบอบบางลอยละเลงเท้งเต้งกลางอากาศ เหมือนในฉากหนึ่งของหนังเรื่อง ‘American Beauty’ แรงฉุดในอากาศยื้อแย้งให้มันลอยคว้างหมุนพลิ้วไปมา ก่อนที่จะโรยตัวอย่างช้าๆ ลงสู่พื้นดินแล้วนิ่งงัน

ฝนกำลังจะตก...

ผมวิ่งเหยาะๆ เข้าสู่เขตชายคาของร้านกาแฟ ฝนโปรยลงมาพร้อมลมอารมณ์ฉุนเฉียว หลังจากกาแฟแก้วอุ่นซุกตัวอยู่ในมือ ผมนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่บนชั้นสองของร้านที่ร้างผู้คน กระจกใสทำให้มองเห็นผู้คนข้างล่าง บ้างยืนหลบฝนอย่างโดดเดี่ยว บ้างย่ำเท้าบนพื้นที่ชื้นแฉะเร้นกายในร่มสีสวย ในขณะที่หยดน้ำฝนโรยตัวคลอเคลียกับกระจกใส ภาพข้างล่างเริ่มพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ

ฝนตก...

ผมถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลอบอุ่น โอบตัวเองไว้ด้วยผ้าพันคอผืนโปรด เอนศีรษะลงพักพิงบนขอบนุ่มของโซฟาหนังที่เย็นเยียบจากแอร์คอนดิชั่นเนอร์ กาแฟส่งควันอุ่นๆ สู่อากาศเพื่อปลอบประโลมความหนาวของร้านกาแฟ เสียงเพลงบลูส์เหงาวังเวงกระจายตัวอยู่ในทุกอณูของอากาศ เหมือนคนเปล่าเปลี่ยวที่พยายามเยียวยาหัวใจตัวเองในคืนโหดร้าย เสียงของเธอสั่นเครือและแหบพร่า เบาเหมือนอากาศ เงียบเหมือนค่ำคืน กระซิบเบาๆ กับตัวเอง บางครั้งหยุดหาย เหมือนคั่นอารมณ์ด้วยน้ำตาสักหยด ก่อนจะรู้ตัวว่ามีภาระต้องดำเนินบทเพลงนี้ไปให้จบ เสียงร้องจึงตามมาอีกครั้ง แล้วบางครั้งมันก็ขาดหายไป...เหมือนเคย

ไม่มีใครฟังเธอร้องไห้...
ควันบุหรี่ปะทะละอองฝนก่อนจะหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอย ร่มหลากสีนอนเกลื่อนกลาดอย่างเปียกปอนอยู่หน้าร้าน ฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มือหนึ่งคีบบุหรี่ที่กำลังเผาไหม้ตัวเองอย่างเชื่องช้า อีกมือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง เหมือนที่อลานิส มอริสเซ็ตร้องไว้ว่า

“I’ve Got One Hand In My Pocket And The Other One Keep A Cigarette’

ผมไม่เคยพกร่ม ที่บ้านไม่มีร่ม ร่มและฝนทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวในหนัง 2 เรื่อง เรื่องหนึ่งคือ ‘The Classic’ เรื่องราวของใครบางคนที่ยอมตากฝน เพราะมีใครคนหนึ่งยอมทิ้งร่มไว้เพื่อให้ใครอีกคนที่เธอแอบรัก แล้วเมื่อเขา ‘รู้’ เขาก็ยอมที่จะทิ้งร่มเพื่อตากฝนไปด้วยกันกับใครคนนั้น คนที่เคยทิ้งร่มไว้ให้เขา เหมือนใน ‘April’s Story’ หญิงสาวคนหนึ่งขอยืมร่มจากชายแปลกหน้าเพื่อกลับไปยืมร่มที่ร้านหนังสือที่ผู้ชายที่เธอแอบรักทำงานอยู่ ทั้งสองคนยืนถือร่มตะโกนคุยกันอยู่กลางสายฝนที่เทกระหน่ำ

ฝนไม่เคยทำให้คนมีความรักรู้สึกเปียกหรือเหน็บหนาว

ผมมักนั่งที่โซฟาตัวนี้ ซ่อนตัวในเรื่องราวของหนังสือเล่มโปรด หรือหลบลี้ในโลกความคิดของตัวเอง บางครั้งก็หลุดไหลไปกับท่วงทำนองของบทเพลงจากเครื่องฟังเพลงของตัวเอง เหมือนที่อลานิส มอริสเซ็ตร้องไว้ว่า

“I’m Here But I’m Really Gone’

ฝนซาแล้ว...

ผมยืมจ้องละอองฝนที่ร่วงหล่นผ่านแสงไฟสีส้มบนถนน รถยนต์หลายคันขยับตัวอย่างช้าๆ คืบคลานอย่างเปียกปอนสู่ถนนเบื้องหน้า ไอเย็นจากร้านกาแฟวิ่งปะทะกลิ่นฝนเมื่อมีใครสักคนเปิดประตูเข้าออก แสงไฟจากร้านรวงต่างๆ ที่รายรอบอยู่ละแวกนั้นค่อยๆ ดับลง ปล่อยให้ค่ำคืนนี้เป็นหน้าที่ของความมืดมิด ชายหญิงคู่หนึ่งวิ่งเข้ามาหลบฝนที่หน้าร้านกาแฟ เนื้อตัวของทั้งสองคนประปรายไปด้วยละอองฝน เขา—ผู้ชาย สะบัดศีรษะไปมาเพื่อสลัดหยดน้ำออกจากผมบนศีรษะ เธอ—ผู้หญิงพลางเอื้อมมือไปขยี้ผมบนศีรษะของเขา มือของเธอไม่ได้ช่วยให้หยดน้ำแห้งหายไป เขาไม่ได้อยากให้เส้นผมแห้งสนิทเช่นเดียวกัน แต่เขาอยากให้มือของเธอทำหน้าที่นั้น และเธอก็อาจคิดว่าเธอไม่ได้อยากจะให้ผมของเขาปราศจากการเกาะกุมของหยดน้ำ เธอแค่อยากสัมผัสเขา

ละอองฝนเป็นแค่สิ่งสมมติ...

สายตาผมจับจ้องที่หยดน้ำหยดหนึ่งที่เกาะเกี่ยวอยู่ริมขอบของหลังคาร้านอย่างรวนเร ก่อนจะถูกแรงดึงดูดของโลกชักชวนลงสู่ผิวพื้นด้วยความรีบเร่ง มันค่อยๆ ร่วงหล่นผ่านความอ้างว้างของอากาศ ผิวของหยดน้ำสะท้อนทุกๆ ภาพของสิ่งที่รายล้อมอยู่ จากหลังคาร้าน ไล่ลงสู่ขอบกระจกใส หลอดไฟสีส้ม ต้นไม้ที่ชุ่มชื้นที่ยืนหนาวอยู่ไม่ไกล ศีรษะของใครคนหนึ่ง โต๊ะเก้าอี้ในร้าน ร่มหลากสีที่นอนเกลื่อน รองเท้าของใครสักคนที่ยืนอยู่ จนสุดท้ายทิ้งตัวสู่พื้นที่เจิ่งนอง ก้อนกลมรีของมันแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ แหลกเหลวหลอมรวมกับน้ำบนพื้นเกิดเป็นเสียงดังที่ไม่มีใครได้ยิน

เหมือนหัวใจของผมดิ่งวูบลงพร้อมหยดน้ำหยดนั้น...

เธอและเขาเดินเข้าไปในร้าน เหลือไว้เพียงรอยอบอุ่นจางๆ บนที่ที่ทั้งสองเคยยืน และผมที่โดดเดี่ยวอยู่ตรงนั้น เปลือกตาหลบลงสู่พื้นเพื่อหาสิ่งที่ตกหายไปเมื่อครู่ ผมคิดถึงประโยคหนึ่งที่ผู้หญิงบนรถเข็ญในหนังเรื่อง ‘Notting Hill’ พูดไว้ เธอบอกว่ายิ่งมีชีวิตอยู่นานเท่าไร ก็ยิ่งหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเป็นอย่างนั้น สิ่งนั้นถึงไม่เป็นอย่างนี้

แล้วผมก็คิดถึงตัวเอง...

เท้าทั้งสองย่ำสู่พื้นที่อาบไปด้วยน้ำฝน ผ้าพันคอแปรเปลี่ยนมาเป็นร่มชั่วคราว ข้างนอกอากาศไม่เย็นเท่าไร แต่รู้สึกสะท้านนิดๆ ค่ำคืนนี้...ผู้คนบางตา อาจเป็นเพราะสายฝน ผมดุ่มเดินโดดเดี่ยวไปเรื่อยๆ ในขณะที่ฝนบางเบาร่วงหล่นสู่ผ้าพันคอจนชุ่ม ผมฮัมเพลงที่ได้ยินในร้านกาแฟเบาๆ เสียงขาดหายเป็นห้วง เว้นจังหวะให้เสียงฝน เสียงฝีเท้า และเสียงเต้นของหัวใจ

และบอกตัวเองว่า...ถึงเวลาร้องไห้ได้แล้ว...แต่ไม่มีใครฟังเธอร้องไห้หรอก

Thats All - inger marie

Create Date : 15 กรกฎาคม 2552

Last Update : 15 กรกฎาคม 2552 21:43:37 น.

15 comments

Counter : 728 Pageviews.

เอ๋ยังไม่มีใครมาเหรอเนี่ย

โดย: minporee

วันที่: 16 กรกฎาคม 2552 เวลา:21:22:26 น.

มีซิทำไมจะไม่มีใครฟังเสียงเธอร้องไห้ สัมผัสได้มั๊ยทุก ๆ ครั้งที่ฝนตก ภายใต้เม็ดฝนนั้น ดูเหมือนมันจะทำให้เรารู้สึกเหงาและอยากจะร้องไห้ แต่ความจริงแล้ว สายฝนมันเป็นเพื่อนที่จะอยู่เคียงข้างเราและคอยปลอบประโลมเราให้รู้สึกดีขึ้นเสมอ

ปล. ชอบเพลงจังเลยอ่ะ แต่ว่ามันฟังได้แค่ 30 วิ ต้องตามไปฟังใน imeem เอา แถมเน็ตเราก็ช้าโคตร ขอบคุณมาก ๆ เลยน๊าที่ให้เข้ามาวิ่งเล่นในนี้ได้ และก็ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ กับเม้นคราวก่อน

เพราะงั้นก็ขอให้มีความสุขกับทุก ๆ สิ่งที่ทำ กับทุก ๆ อย่างในชีวิตเลยน๊า

อยากไปนั่งในร้านกาแฟแบบนั้นมั่งจัง แต่ตั้งแต่มาเป็นครูบ้านนอก ก็ไม่ได้ไปนั่งในร้านแบบนั้นเลยอ่ะ เข้าเมืองก็นาน ๆ ที เหอๆๆ หลับฝันดีดีแระกันน๊า

โดย: minporee

วันที่: 16 กรกฎาคม 2552 เวลา:22:34:48 น.