เพราะคิดถึง จึงกลับบ้าน : เที่ยวสวนสัตว์สงขลา

นับเป็นการกลับบ้านในรอบสามปีเห็นจะได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราจะอยู่บ้านทั้งวี่ทั้งวันกับแม่สองคนไม่รู้จะไปไหน แต่เมื่อพี่สาวให้ยืมรถ แม่ชอบใจใหญ่ เพราะแม่จะได้พาเราไปเที่ยว เราเขียนไม่ผิดหรอก แม่พาเราไปเที่ยวจริงๆ เราเป็นเพียงคนขับรถตามทางที่แม่จะพาไป

ที่แรกที่ไปคือ สวนสัตว์สงขลา อยู่ที่สวนตูลซึ่งไม่ไกลจากตัวเมืองนัก เมื่อก่อนเราคิดว่าสวนตูลไกลมาก อาจจะเพราะยังเป็นป่าเยอะอยู่ ไม่ค่อยมีชุมชน แต่ปัจจุบันบ้านเรือนเต็มไปหมด ก็เลยไม่ไกลเลย

เราไม่เคยมาเที่ยวที่สวนสัตว์เลย ที่นี่เปิดมาได้สิบกว่าปีเห็นจะได้ แต่เหมือนยังไม่สมบูรณ์นัก คือสัตว์ยังไม่มากเท่ากับสวนสัตว์อื่นๆ เช่น เขาดิน เชียงใหม่ คนก็มาเที่ยวน้อยกว่าเยอะ ยิ่งที่เราไปเป็นวันธรรมดาก็ยิ่งเงียบเข้าไปใหญ่ ขับรถสบายเลย แต่ก็หวังใจว่าวันเสาร์อาทิตย์คงจะมีคนมามากขึ้นกว่านี้

แม่ชวนป้ามาด้วย ค่าเข้าชมของแม่กับป้าฟรี! เพราะอายุเกิน 60 ปีแล้ว แต่เราและรถรวม 120 บาท



แม่เราไม่ค่อยถนัดเดินสักเท่าไหร่ บอกให้เราขับรถเวียนไปเรื่อยๆ แต่เรากับป้าอยากดูสัตว์ เสียเงินมาแล้วไม่เห็นสัตว์ใกล้ๆ ก็เหมือนไม่ได้มาสิ

ไปดูนิลกายกัน






ป้าดูมีความสุขมาก เมื่อได้ให้อาหารมัน





แม่ไปช่วยอีกคน



ถ้าไม่มีใครบอก เราก็มองเป็นกวางหมดล่ะ แต่จริงๆ ไม่ใช่ นิลกายจะเป็นใส่ถุงเท้าลายๆ ทั้งสี่เท้า สวยเชียว ตาก็สวย





ส่วนเก้งจะตัวเล็กๆ คล้ายๆ หมา



ไปดูนาก มันร้องเสียงดังระงมขออาหาร แม่บอกว่า มันร้องไปงั้นแหละ เรียกร้องความสนใจ ไม่ได้หิวหรอก (แม่รู้ได้ไง???)







แม่ถนัดนั่ง ไม่ถนัดดู



ใกล้ๆ กันเป็นหมีขอ มีหางเป็นตะขอ





นกกระจอกเทศ



ไปเจอฝูงกวางที่รออาหารจากเจ้าหน้าที่อยู่พอดี พวกนี้ไม่กลัวคน กวางไม่ตื่นเต้นที่เห็นเรา แต่เรากลับตื่นเต้นที่เห็นกวาง



แม่เราบอกว่ากวางที่นี่โชคดี เราถามว่าโชคดียังไง แม่ว่า “ถ้ามันอยู่ในป่ามันก็ต้องถูกเสือจับกิน แต่มาอยู่นี่มีคนหาให้กิน ไม่ต้องหากินเอง ไม่ต้องวิ่งหนีให้เหนื่อย”

ไปดูสัตว์เลื้อยคลานดีกว่า มีน้อย ส่วนใหญ่จะเป็นกรงว่างๆ เราถามเจ้าหน้าที่ว่าทำไมไม่มีสัตว์ เจ้าหน้าที่บอกว่ารอส่วนกลางส่งมาให้ แต่ขนาดไม่มีอะไรนะ เรายังกรี๊ดๆๆ ดูไปกลัวไป







เราขอช่วยป้าให้ถ่ายรูปเรากับป้ายหน่อย ปรากฏเป็นอย่างที่เห็น...ไหนอ่ะป้าย???



ดูสัตว์ใหญ่กันบ้าง ช้าง และฮิปโป









แต่พอจะไปดูเสือและสิงโต กลับมีแต่คอก ไม่มีอะไรให้เห็นเลย หายไปไหนหมด ทำให้สงสัยว่าถ้ามีนักท่องเที่ยวเยอะแยะคงมีคนใส่ชุดเสือชุดสิงโตออกมาให้เห็นล่ะมั้ง (ฮา)









นี่ถ้าแม่กับป้าต้องเสียค่าเข้าชมคงเซ็งกว่านี้ เพราะแทบไม่คุ้มเลย ขนาดจ่ายไปแค่ 120 บาท ยังรู้สึกเสียดายตังค์ เพราะใช้เวลาไม่ถึงชม.ก็หมดแล้ว ทำไงได้ล่ะ จัดทำเป็นสวนสัตว์ไปแล้วนี่ จะเลิกคงไม่ได้ ขาดทุนก็ต้องยอม พอๆ กับไนท์ซาฟารีที่เชียงใหม่ เป็นบทเรียนว่าการสร้างสวนสัตว์ไม่ใช่การท่องเที่ยวที่ยั่งยืนจริงๆ

ที่สำคัญ การยุคนี้เป็นยุคการตลาดครองเมือง จะทำอะไรก็ต้องนึกถึงการตลาดเป็นอันดับแรก

Create Date : 24 ตุลาคม 2555		3 comments
Last Update : 24 ตุลาคม 2555 12:36:03 น.
Counter : 3024 Pageviews.
Share Tweet