BlogGang.com : : Alex on the rock : เติมฝัน สานสายใย สู่น้องโรงเรียนบ้านดอนเวียงจันทน์

เติมฝัน สานสายใย สู่น้องโรงเรียนบ้านดอนเวียงจันทน์

เมื่อสามเดือนก่อน เรามีโอกาสได้มาเยี่ยมเยียนโรงเรียนบ้านดอนเวียงจันทน์ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เราได้สัมผัสกับโรงเรียนเด็กยากจนตั้งแต่มาอยู่มหาสารคาม จึงได้เอาความคิดมาบูรณาการกับการสอนในรายวิชาของตัวเอง ให้เด็กที่สอนอยู่ซึ่งมีอยู่ไม่ถึง 10 คนมาร่วมกันจัดกิจกรรมกับเด็กๆ ในโรงเรียนนี้อีกครั้ง เมื่อวันที่ 9 กันยายนที่ผ่านมา

ลูกศิษย์เราจึงจัดโครงการ "เติมฝัน สานสายใย สู่น้องโรงเรียนบ้านดอนเวียงจันทน์" ที่อ.กันทรวิชัย จ.มหาสารคามค่ะ

วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกทั้งวัน เราจึงไม่สามารถทำกิจกรรมกลางแจ้งได้ จึงจำเป็นต้องมาจัดในห้องสมุด

เราสังเกตว่าหนังสือในห้องสมุดส่วนใหญ่จะใหม่ และอยู่ในสภาพดี เหมือนไม่เคยผ่านการอ่านมาก่อน เดาเอาว่าอาจจะเป็นหนังสือเด็กโตเกินไป (เป็นนิยายแปลเป็นส่วนมาก) และเด็กอาจจะอ่านไม่ออกด้วยซ้ำ

ที่นี่เป็นโรงเรียนขนาดเล็ก แต่ยังไม่เล็กที่สุด เพราะเด็กเล่าว่ามีเล็กกว่านี้อีก เด็กโรงเรียนนี้มีทั้งหมด 87 คน ตั้งแต่ชั้นอนุบาลจึงถึงป.6 แต่ป.6 มีเพียง 5 คนเท่านั้น สะท้อนให้เห็นว่ามีเด็กอีกหลายคนที่ไม่ยอมเรียนต่อจนจบป.6

วันนี้เด็กๆ ชั้นป.1 และอ.1 ไม่มา เพราะครูไปอบรม ส่วนเด็กๆที่เราทำกิจกรรมด้วยคือป.4-6 ครูจะปล่อยให้มาร่วมกิจกรรมตั้งแต่เช้า

เปิดโอกาสให้น้องๆ ได้แสดงความสามารถ ซึ่งเขาอยากจะแสดงเอง เขาไม่มีโอกาสจะแสดงให้คนทั่วไปดู ทั้งที่เขาก็มีความสามารถไม่น้อย

ได้เวลารับประทานอาหารกลางวันของน้องๆ อนุบาล และประถมต้น

เด็กๆ จะเอาถาดหลุมมารอรับอาหาร และเมื่อรับประทานอาหารเสร็จก็จะไปนำถาดไปล้างทำความสะอาดเอง เพื่อใช้ในวันถัดไป

พออนุบาลรับประทานเสร็จ ก็เป็นคิวของพี่ประถมปลาย เด็กๆ อนุบาลก็เลยมาขลุกอยู่กับเรา อยากจะเล่านิทานให้ฟังเหมือนกัน แต่เวลามีจำกัด มีบางคนเดินถือหนังสือนิทานมายื่นให้ แล้วบอกว่า "พี่อ่านให้ฟังหน่อยเด้" โถ พี่เป็นป้าของหนูได้แล้วล่ะค่ะ

ออกไปกล่าวขอบคุณซะหน่อย อิอิ ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ไม่เคยต้องพูดต่อหน้าเด็กเล็กขนาดนี้

มอบทุนการศึกษาให้ด้วย

และมอบสิ่งของเครื่องใช้จำเป็น สำหรับโรงเรียน

จริงๆ แล้วถ้ามีโอกาส อยากจะบริจาคสร้างห้องน้ำให้จังเลยค่ะ เพราะห้องน้ำแย่มากถึงมากที่สุด สุขอนามัยของเด็กๆ คงแย่ ขนาดห้องน้ำที่ครูใช้ก็จะเป็นลม ประตูปิดไม่ได้ แต่เราก็ยังเข้า เพราะเราไม่ไหวแล้ว

ถึงช่วงท้ายของกิจกรรม ก็เอาเด็กเล็กมานั่งด้วย แต่ละคนหน้าตาน่าเอ็นดูมากๆ เห็นแล้วอยากกอดทุกคนเลย บางคนเสื้อผ้ามอมแมม เพราะไปตากฝนเปื้อนดินมา รองเท้านักเรียนก็ไม่มี ใส่รองเท้าแตะมาเรียนกัน

เก็บภาพความประทับใจไว้มากมาย ถ่ายทอดให้ชมได้ไม่หมด แต่อยากบอกว่ากิจกรรมนี้ทำให้เรามีความสุขมากเลยค่ะ แม้จะไม่ได้เป็นคนลงมือทำเอง แต่ได้เฝ้ามองอย่างใกล้ชิด ต้องขอบคุณผู้สนับสนุนหลักกิจกรรมของเราคือ กสท.สุโขทัย และขอบคุณพรหมลิขิตที่ทำให้เรามีโอกาสเป็นอาจารย์ จนได้เกิดกิจกรรมดีๆ แบบนี้ขึ้นมา