...อินเดีย...ไม่ใช่แค่...ทัชมาฮาล 15 ".........ภาพข้างหน้าที่เห็นคือ ผู้ชายวัยกลางคน ตัวผอมเกร็ง ผิวสีกาแฟแก่ กำลังยืนทอดปูรีแผ่นกลมอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะลูกค้ามากมายที่ยืนรอ ถ้าเอาไปแข่งโอลิมปิคแกคงได้เหรียญทองความเร็วในการปั้นแผ่นปูรีแน่นอน....." **************************** 19 พ.ย วันนี้ตื่นกันแปดโมง เพราะไม่ได้รีบร้อนไปไหน กิจกรรมที่เคยทำตอนทัวร์กับบาส คือตื่นเช้าอาบน้ำ กินข้าว เก็บกระเป๋า ออกเดินทาง พอไม่ได้ทำมันเหมือนมีอะไรขาด ๆ ไป เครื่องบินดีเลย์ ออกพรุ่งนี้ตอนบ่ายแก่ ๆ ทำไมเมื่อวานไม่คิดกลับไปนอนโรงแรมที่ปูรีก็ไม่รู้ คิดถึงแสงแดดตอนพระอาทิตย์ตกน้ำกับทะเลสวย ๆ และอาหารทะเลแสนถูก เชฟใจดี ที่แม่บุญอยากกินอะไร บอกแก ๆ ก็พยักหน้าหมุนคอกึกกักตามสไตส์แขก แล้วก็เข้าครัวทำตามที่ขอ บาสเองก็คงคิดถึงเราสองคนแน่นอน กินอาหารเช้าเสร็จไม่รู้จะไปไหน เลยพากันเดินออกไปดูบ้านเมืองเขาเสียหน่อย แขกที่นี่ขึ้เกียจจัง เริ่มทำงานกัน สิบโมง สิบเอ็ดโมง เดินไปไหน ๆ ร้านก็ยังปิดอยู่ เพราะพึ่งเก้าโมง เราเดินลัดเลาะไปตามถนน มีหลุมมากมายให้หลบตามเคย เดินผ่านริมถนนแห่งหนึ่งเห็นคนยืนกินอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อย เลยเลียบ ๆ เคียง ๆ เข้าไปดูว่าเขามีอะไรกิน เผื่อจะลองชิมได้บ้าง ภาพข้างหน้าที่เห็นคือ ผู้ชายวัยกลางคน ตัวผอมเกร็ง ผิวสีกาแฟแก่ กำลังยืนทอดปูรีแผ่นกลมอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะลูกค้ามากมายที่ยืนรอ ถ้าเอาไปแข่งโอลิมปิคแกคงได้เหรียญทองความเร็วในการปั้นแผ่นปูรีแน่นอน แป้งที่นวดแล้วถูกดึงออกมาบางส่วน แกคลึงด้วยไม้กลม ๆ จากนั้นก็ทำเป็นแผ่นกลมเล็ก ๆ ใส่ลงทอดในกระทะที่มีน้ำมันสีดำ ๆ ลอยอยู่ ไม่รู้แกเปลี่ยนน้ำมันบ้างหรือเปล่า ? พอทอดเสร็จก็เอาใส่จานกลมพลาสติค ตักดาล...น้ำซอสถั่วกับเครื่องแกงราด ลูกค้าก็ใช้มือหยิบจิ้มกินกันอย่างเอร็ดอร่อย จานแกไม่ได้ล้างเพราะไม่มีเวลา ธุรกิจมาก่อน พอคนหนึ่งกินเสร็จก็กอง ๆ ไว้ ลูกค้าใหม่มาก็เอาจานเดิมนั่นแหละมาใส่ต่อ เห็นแล้วก็เปลี่ยนใจ ถ้ากินเข้าไปคงได้เกิดเรื่องแน่ ๆ มิเชลชอบใจในความเร็วของแก เลยถ่ายวีดีโอไว้ดู แกชอบใจใหญ่ ทำไปยิ้มสู้กล้องไป สุขใจแขกจริง ๆ เราเดินผ่านซอยเล็ก ๆ ห่างจากถนนใหญ่ เดินกันไปเรื่อย ๆ แม่บุญเห็นเด็กคนหนึ่ง เนื้อตัวมอมแมม ท่าทางคงจะหิว เลยเปิดหาขนมในเป้หลัง โชคดีที่มีขนมเป็นถุง ซื้อติดไว้เผื่อจะเจอเด็ก ๆ นั่นแหละ ว่าแล้วก็ยื่นขนมให้ แต่...เด็กคนนี้เขามอง แล้วส่ายหน้า เดินหลบหนีไปเงียบ ๆ เราสองคนมองตาม แล้วก็มองหน้ากัน คนจน...แต่หยิ่งในศักดิ์ศรี นี่หาได้ไม่ง่ายเลยนะ โดยเฉพาะที่นี่ จากนั้นก็นั่งรถตุ๊ก ตุ๊ก ไปเดินดูศูนย์การค้าเสียหน่อย เพราะไม่มีอะไรให้ดูแล้ว พอไปถึงออกจะผิดหวังกัน เพราะเราเดินแค่ยี่สิบนาทีก็รอบห้างแล้ว ข้าวของไม่มีอะไร มีแต่เสื้อผ้าวัยรุ่น เครื่องประดับวัยรุ่นทั้งนั้น เราสองคนดูจะะเป็นจุดสนใจไม่เบา ก็แหม่ บ้านนอกแบบนี้นาน ๆ จะมีนักท่องเที่ยวหลงมาสักคน ยิ่งหน้าตาแปลก ๆ แบบแม่บุญมีให้เห็นบ่อยซะที่ไหน ?? บ่ายสามเราก็นั่งรถกลับโรงแรม เพราะทนเสียงบีบแตรแสบแก้วหูริมถนนไม่ไหว ไปหาที่สงบ ๆ ในโรงแรมเขียนไดอารี่ดีกว่า บาสโทรมาอีกตอนสามทุ่ม ถามข่าวคราวว่าเป็นยังไงบ้าง แกคงห่วงว่าเราจะหาอาหารกินยังไง หรือกินกล้วยตามเคย ช่างมีน้ำใจกับเราสองคนเสียจริง ๆ เย็นนั้นเราสองคนกินอาหารที่โรงแรม เพราะรู้สึกปลอดภัย ไร้กังวล แถมอร่อย ไม่ต้องลุ้นระทึกเหมือนที่ผ่าน ๆ มา 20 พ.ย From Bhubaneswa to Mumbai ตื่นกันแต่เช้า เพราะวันนี้จะกลับไปมุมไบ กินอาหารเช้าเสร็จก็ขึ้นไปจัดกระเป๋า สักพักรีเชฟชั่นโทรมาบอกว่า บาสมารอพบข้างล่าง มิเชลหัวเราะชอบใจบอกว่าบาสตกหลุมรักเราสองคนเข้าแล้ว เราลงไปเห็นเขายืนยิ้มฟันขาวรออยู่ บาสบอกว่าเอาแผนที่มาให้แม่บุญ เป็นการแก้เขิน โถ..อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าจับรถมาที่นี่ ระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ เราเลยสั่งชามาดื่มกันและคุยให้บาสฟังว่าเราทำอะไรกันบ้างเมื่อวาน ได้เวลาไปสนามบิน บาสออกไปเรียกรถแท็กซี่ให้ เราเลยให้เขาติดรถไปสนามบินด้วย บอกว่าขากลับจะจ่ายค่ารถให้จนถึงปูรีเลย มาถึงสนามบินไม่ใหญ่ไม่โต เข้าไปข้างในคนยังไม่มากนัก มิเชลเปิดกระเป๋าเสื้อผ้า ค้นหาอะไรสักอย่าง สักพักก็โชว์เสื้อที่ซื้อมาจากพม่า เป็นเสื้อยืดสีขาว มีตัวอักษรภาษาพม่าเขียนไว้ตรงกลางอก แม่บุญพลิกป้ายดูตั้งแต่ซื้อมาว่า เมดอินไทยแลนด์ อดหัวเราะไม่ได้ มิเชลมอบเสื้อให้บาส ๆ จัดแจงใส่ทับเสื้อเชิ้ตตัวเก่งทันที แม่บุญให้ของที่ระลึกจากเมืองไทย พร้อมปากกา สัญญากันว่ามาคราวหน้าจะหาซื้อเต้นท์มือสองมาให้ จะได้เอาไปกางนอนเวลาพาแขกเที่ยวจะได้ประหยัดค่าที่พัก เก็บเงินไว้ทำกิจการของตัวเอง แล้วก็ถึงเวลาต้องลาจากกันจริง ๆ เพราะเขาเรียกขึ้นเครื่องแล้ว บาส..ร้องไห้ น้ำตาใส ๆ ที่ไหลปริมขอบตา ทำให้เราทั้งคู่พูดอะไรไม่ออก เพราะรู้สึกเช่นเดียวกัน ..ความรู้สึกดี ๆ ความผูกพันที่เกิดขึ้น ระยะเวลาไม่ใช่เครื่องวัดว่าเราควรจะรู้สีกอย่างไร กับใคร มันเกิดขึ้นเอง บาสกอดมิเชลเนิ่นนาน กับแม่บุญ เขาจับมือไว้แน่นบีบอย่างจะให้รู้ว่า เขารู้สีกอย่างไร เออหนอ ช่างเหมือนกับ ไซ ที่พม่าไม่มีผิด หรือเพราะเราเป็นคนเอเชียเหมือนกัน เลยรู้สึกผูกพันกันได้เร็ว ก็ไม่รู้ เราทั้งคู่เดินหันหลังให้บาส โบกมือให้เขา ..ขอให้โชคดีนะบาส ไม่รู้จะได้เจอกันอีกหรือเปล่า ? เราสองคนไปถึงมุมไบตอนบ่ายสี่โมงเย็น นั่งเท็กซี่ไปโรงแรมที่จองไว้ ผ่านการจราจรอันคับคั่ง รวมทั้งเสียงบีบแตรแสบแก้วหูไปตลอดทาง ระยะทางไกลมาก ๆ กว่าจะถึงโรงแรมก็ห้าโมงกว่า รีเชฟชั่นเริ่มจดจำเราได้เพราะเวียนเข้าเวียนออกมาพักที่นี่สองครั้งแล้ว ตอนเช็คอินวันนี้นานหน่อย ไม่รู้เพราะอะไร สักพักรีเชฟชั่นก็ยิ้มอย่างประจบ บอกเราว่า...วันนี้ห้องเต็ม อ้าวเหรอ ? ดีสิ แต่มันเกี่ยวอะไรกับเรา ถึงตอนนี้รีเชฟชั่นเริ่มเปิดการเจรจาระดับประเทศว่า มาดามที่รัก ...จะเป็นไปได้ไหมว่า เราจะหาโรงแรมอื่นให้คุณ โรงแรมระดับเดียวกัน แต่อาจจะไกลหน่อยเพราะว่าวันนี้ห้องเต็ม เราจะเรียกรถให้ ... แล้วราคาหละ ??? เท่ากันหรือเปล่า ? ...แม่บุญย้อนถาม เออ...คือว่า อาจจะแพงกว่านิดหน่อย ...แต่ดีนะ สวยด้วย ถ้างั้นไม่ไป....แม่บุญตอบสวนทันควัน ...มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของเราที่จะต้องย้ายโรงแรม เพราะฉันจองห้องไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ทางคุณก็ตอบตกลง โดยไม่มีปัญหา ครั้งนี้เป็นครั้งที่สาม ที่เรามาพัก เข้า ๆ ออก ๆ จนพวกคุณจำเราได้ เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ย้ายไปไหนทั้งสิ้น .. โถ...มาดาม เห็นใจหน่อยเถอะ โรงแรมมันเต็มจริง ๆ เราไม่ย้ายไปไหนทั้งสิ้น...เราเหนื่อยกับการเดินทาง อยากพักผ่อนเร็ว ๆ ถ้างั้นคุณสองคนไปเดินเล่นให้ใจเย็นก่อน แล้วค่อยกลับมาเช็คอินก็แล้วกันนะ เราจะพยายามหาห้องให้ ..ว่าแล้วก้กดคอมฯ กันหน้ามืด ... พูดยังงี้ค่อยน่าฟังหน่อย ตกลงเราเลยเดินเล่นรอบ ๆ บริเวณนั้นเป็นการไม่ให้เสียเวลา สองชั่วโมงผ่านไป เราพากันกลับมาที่เค้าท์เตอร์อีกรอบ มาดามที่รัก....ว่าไง ? คือว่า เราจะอัพเกรดให้คุณสองคนไปนอนห้องสวีท อ้อดีมาก ...ฉันรู้ว่าพวกคุณต้องมีวิธีการที่ดีแบบนี้แน่นอน ...แต่ฉันไม่จ่ายเพิ่มนะ ฉันจะจ่ายราคาเดิมเท่านั้น ...งานนี้แขกพูดไม่ออก ต้องเลยตามเลย อิ อิ มาเล่นกับ เราที่ทำเรื่องเกี่ยวกับโรงแรมมากว่าสิปสี่ปี แม่บุญรู้ดีว่า โรงแรมจะไม่ยอมให้ห้องเต็ม ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์แน่นอน เพราะต้องเผื่อห้องไว้เวลามีปัญหา ว่าแล้วเราก็เช็คอินทันที ห้องสวีทที่ว่า เทียบไม่ได้กับบ้านเราหรอก แต่ก็ดีกว่าห้องที่เคยพัก ห้องใหญ่กว้างขวาง แม่บุญกระโดดไปดุห้องน้ำก่อนอื่น ว่าแล้วก็ยิ้มแก้มตุ๋ย จะได้ซักผ้าตาก ส่วนมิเชลรีบเปิดแอร์ ต้มน้ำดื่มกาแฟ นั่งพักสักครู่ จากนั้น เราก็ออกไปเดินหาเอเจนซี่ซื้อตั๋วเพื่อไปเมืองชายทะเลชื่อ Goa ไปเครื่องบิน แต่กลับด้วยรถไฟ หาประสบการณ์ให้คุ้มกับที่ได้มา ครั้งนี้จ่ายค่าตั๋วไป 10,000 รูปี รวมค่าคอมมิชชั่น ที่มิเชลเลือกไปที่นี่ เพราะที่ผ่านมาตั้งแต่มาถึงอินเดียเราเจอแต่สถานที่โหด ๆ ไม่ว่าจะเป็นที่พัก การเดินทาง และอาหาร แม่บุญเลยขอร้องให้พาไปพักที่ไหนก็ได้ที่ศิวิไลท์หน่อยจะได้เติมแบตเตอรี่ไว้ผจญภัยต่อไป มิเชลเองก็แย่ ตกลงเราเลยเลือกไปเมืองชายทะเลแห่งนี้ เพราะเป็นที่ ๆ ชาวต่างชาตินิยมไปพักผ่อนมากที่สุด ตั้งแต่ก่อนตอนเป็นอาณานิคมของอังกฤษ ที่นี่มีชื่อเสียงมาจนถึงปัจจุบัน เอาน่า..จะขอดูเสียหน่อยว่าจะสู้เมืองชายทะเลของไทยได้หรือเปล่า ? อย่าให้ผิดหวังอีกนะ..   Create Date : 14 มีนาคม 2556 20 comments Last Update : 30 กันยายน 2563 13:43:28 น. Counter : 2524 Pageviews. Share Tweet

เจิมก่อน   โดย: porntip IP: 62.205.79.50 14 มีนาคม 2556 0:34:20 น.

บอกแล้วไงคะว่ารออ่านอย่างใจจดใจจ่อ รอติดตามอ่านเรื่องอาหารด้วยนะคะ ขอบคุณมากสำหรับบทความดีๆ   โดย: porntip IP: 62.205.79.50 14 มีนาคม 2556 0:36:20 น.

ตามมาเที่ยวต่อครับ แม่บุญ รอชมภาพชายหาดทะเลGoaครับ   โดย: เศษเสี้ยว 14 มีนาคม 2556 1:12:21 น.

ไปเที่ยวอินเดียต่อด้วยค่ะ จานกินแล้วไม่ต้องล้าง ลูกค้ามาใหม่ก็ใส่จานเดิม เอิ๊ก... เที่ยวแบบนี้เหนื่อยมากแต่ได้ประสบการณ์มากมายเลยนะคะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต Maeboon Travel Blog ดู Blog   โดย: ALDI 14 มีนาคม 2556 1:47:25 น.

ป๊าดดดดดด แขกที่ว่าแน่ ยังแพ้แม่บุญ 5555 ดีแล้วล่ะที่ไม่ได้ซื้ออะไรของลุงมากินน่ะ แค่ฟังเล่าก็ไม่เจริญอาหารแล้วค่ะ   โดย: Schnuggy ชนุ๊กกี้ 14 มีนาคม 2556 2:00:38 น.

ตามไปเที่ยวด้วยคนค่ะพี่ไก่   โดย: chon CH 14 มีนาคม 2556 4:32:02 น.

เรื่องจานไม่ล้าง แล้วนำมาใช้ใหม่กับใช้นิ้วฉีก จิ้มกินนี่ ยอมแพ้เลยครับแม่บุญ เรื่องที่จะให้ผมเป็นไกด์พาเที่ยว บ้านนอกของไทย ผมกำลังกะ ๆ ไว้...แต่ยังไม่รู้ว่าจะได้ไปหรือเปล่า นะครับ.. ไปเที่ยวเมืองเหนือ นาน ๆ..อยากไป พย ธค. แต่ยังไม่ได้ไปตามกำหนด...ได้ไปแต่ ปลายฝน หรือกลางฝน... บางปีก็ได้ไปฤดูหนาว ครับ.... ถ้าเป็นอย่างไรผมจะเรียนให้ทราบล่วง หน้าครับ   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 14 มีนาคม 2556 5:54:54 น.

อู..ถั่วในกระบะ หลากหลาย น่ากินดีแฮะ ไม่ได้กินถั่วที่แขกขายมานานแล้ว   โดย: Calla Lily 14 มีนาคม 2556 7:45:04 น.

แม่บุญเก่งจังเรื่องจองหัองพักโรงแรม เคยเจอจองแล้วคอนเฟริม์แล้ว จองสามห้องพอถึงบอกเหลือสองห้องจะเอามั้ย บางครั้งบอกนึกว่าจองไว้จะมาพักเดือนหน้า หาว่าเราไม่บอกเตือนด้วย กำ...   โดย: moresaw 14 มีนาคม 2556 8:47:31 น.

โอ้ววววววววววววววววววววว เป็นบุ๊งก็ไม่กล้านะคะ จานใช้แล้วเอามาเวียนต่อแบบไม่ได้ล้าง แต่ แหะๆ แอบคิดว่า ถึงเค้าล้าง ก็น่าจะไม่สะอาดอยู่ดีหรือเปล่าคะ   โดย: Close To Heaven 14 มีนาคม 2556 13:49:35 น.

ีมาเที่ยวอินเดียต่อค่ะแม่บุญขา ว๊า..ไม่ล้างจานกันแบบนี้เลยเหรอคะ แถมน้ำมันทอดยังดำอีกต่างหาก เฮ้อ..ชีวิต แต่เค้าก็คงจะชินกับชีวิตแบบนี้กันกมั้งคะ อ่านเรื่องจองโรงแรมแล้วทึ่งจัง แม่บุญเก่งอ่ะ ถ้าเป็นดาเหรอคงทำอะไรไม่ถูกแล้วล่ะมั้ง ตอนท้ายๆบอกว่าจะไปเที่ยวเมืองตากอากาศชื่อดัง ชักตื่นเต้นแล้วนะคะนี่ อยากเห็นเหมือนกันว่า จะสวยขนาดไหน ตื่นเต้น ตื่นเต้นค่ะ แล้วจะรอชมค่า   โดย: phunsud 14 มีนาคม 2556 17:12:37 น.

ตอนนี้ ออกดราม่า นิ๊ดๆ นะคะ แม่บุญ หนุ่มบาส กลับไปคงนอนไม่หลับเหมือนกันเนอะ แม่บุญเยี่ยมมากเลยค่ะ เรื่องโรงแรม รู้ได้ไงคะ ว่าเขาจะอัพเกรดให้เรา เยี่ยมๆ ค่ะ ถ้าเป็นป้าอิ๋วคงเดินคอตกออกไป ฮี่ฮี่   โดย: Sai Eeuu 14 มีนาคม 2556 21:09:28 น.

มากด Like ให้เป็นคนที่ 1 คุ้มค่ากับการอ่านมากๆ ค่ะ   โดย: อุ้มสี 14 มีนาคม 2556 21:30:18 น.

ฮ่าๆๆๆๆ สะจายวิธีแก้เผ็ดแขกจริงๆคราบ บอลเคยที่ฮ่องกง ยืนเถียงกะอีหมวยหน้ามืด .... สุดท้ายอัพเกรดให้ .... อย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย อิอิอิ   โดย: ทนายอ้วน 15 มีนาคม 2556 5:58:38 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่แม่บุญ   โดย: กะว่าก๋า 15 มีนาคม 2556 6:06:04 น.

ยังคาใจตอนแรกที่แผลเลือดออกไม่รู้สาเหตุ ดุูเหตการณ์เข้ามาสนามบินแล้วไปร้านแลกเงิน สงสัยว่าจะโดนของหรืออาถรรณ์เครื่องบูชาร้านนี้หรือเปล่า แม่บุญจำที่ไปเที่ยวบาหลีได้มั้ยครับ ที่เค้าเอาเครื่องไหว้เซ้นไว้ตามพื้นหรือตามที่ต่างๆ ลองเดาเหตุผลเชิงไสยศาสตร์คิดดู อาจผิดพลาดได้ครับ ไม่เกรงใจแล้วครับ วันหลังมีเรื่องรบกวนหลังไมด์ จะไปเที่ยวเบลเยี่ยมอ่ะ น้องเพื่อนอยู่ที่นั่นเค้าชวนไปตระเวนขับรถเที่ยว แต่ไม่แน่่ใจได้ไปหรือเปล่า อาจแห้วแบบสองปีที่เแล้ว จะไปนิวซีแลนด์ ขอวีซ่าได้เรียบร้อย เจอน้ำท่วมกรุงเทพ เลยงดติดเพื่อนคนกรุงเทพ ไปไม่ได้เลยไม่ได้ไปครับ   โดย: moresaw 15 มีนาคม 2556 12:03:52 น.

หนูอ่านไปก็พลอยน้ำตาซึมไปด้วย คงเพราะแม่บุญกับคุณมิเชลใจดี... ไปไหนได้เจอคนดีๆ นะคะ หนูชอบประโยคนี้จังค่ะ ....ระยะเวลาไม่ใช่เครื่องวัดว่าเราควรจะรู้สีกอย่างไร กับใคร มันเกิดขึ้นเอง... ชอบค่ะ รู้จักแม่บุญ ณ ไทยแลนด์ น้อยไปแล้วนะคะ แต่ถ้าวันนั้นเรายอมไปพักที่อื่น เค้าคงยิ้มหวานเลยมังคะ อันนี้ก็ฮาค่ะ รีเซฟชั่นยิ้มอย่างประจบ... *** อาจจะเป็นเพราะบ้านเราไม่ค่อยมีถนนขึ้น-ลงเขาน่ะค่ะ หนูนั่งเฉยๆ ยังลุ้นจะแย่ แต่ก็ไม่เข็ดนะคะ ถ้าไม่เมารถเหมือนเมาเรือ สู้ตายค่ะ เกิดมายังไม่เคยโบกรถเลยค่ะ แต่เคยรับนักท่องเที่ยวโบกรถขึ้นภูเรือด้วย ดูท่าทางเค้าก็สนุกดีนะคะ เหมือนเค้าตั้งใจจะโบกรถกระบะเปิดท้ายเท่านั้น อารมณ์คงเหมือนแม่บุญกับคุณมิเชลมังคะ มากันหลายคนด้วยท่าจะสนุก วันก่อนหนูดูทีวี อาจารย์วันดี จากโรงเรียนการครัววันดี เค้ามาออกทีวี โปรโมทวิทยาลัยที่เพิ่งเปิดใหม่ค่ะ เค้าสอนทำอาหารไทย แกะสลัก เย็บใบตอง พับผ้าเช็ดหน้า จัดดอกไม้ หนูนึกถึงแม่บุญเลยค่ะ จำแกะสลักของแ่ม่บุญได้ อาจารย์ว่า น่าแปลกที่มีผู้ชายมาเรียนเยอะกว่าผู้หญิง หนูมองว่าต้องเป็นคนที่ชอบทำอาหารจริงๆ นะคะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 15 มีนาคม 2556 16:50:49 น.

ขอบคุณมากครับพี่แม่บุญสำหรับกำลังใจ และช่วยอุดหนุนหมื่นตาครับ   โดย: กะว่าก๋า 15 มีนาคม 2556 19:29:19 น.

ติดตามตลอดเลย เล่าได้ลุ้นดีจริงครับ ขอบคุณ www.banblabla.com   โดย: tony101 IP: 171.4.73.84 17 มีนาคม 2556 0:50:08 น.

เก่งจังเลยค่ะ ไปเที่ยวอินเดียได้เนี่ย หนูนะคิดไว้เลยว่าจะเป็นประเทศสุดท้ายในโลกที่อยากไป เพราะทั้งร้อน ทั้งรถติด อาหารการกิน หนูเป็นคนแพ้กลิ่นเครื่องเทศค่ะ แต่ก็ชอบดูรีวิว เวลามีคนไปเที่ยวเมืองต่าง ๆ ของอินเดียนะคะ ขอแค่ดูก็พอละ ไปเองคงไม่รอดแน่ ๆ ขอบคุณสำหรับรูป และ ข้อมูลดี ๆ ที่มาแบ่งปันค่ะ เผื่อเคราะห์หามยามร้าย ไปตกระกำลำบากแถวนั้น จะได้เอาไปใช้ให้เป็นประโชยน์บ้างค่ะ   โดย: bussabongkot 23 มีนาคม 2556 11:00:20 น.