รถสองแถว
เช้าเมื่อวานนี้.... ผมไปซื้อกาแฟ...... ผมนั่งมองถนนและผู้คนไปเรื่อยๆ เก็บข้อมูลต่างๆจากการมองดูชีวิตคน....
และผมก็มองเห็น.... รถสองแถว ทำให้ผมนึกถึงความรักเลย....
ในชีวิตคนเรานั้น..... คนที่ผ่านมาในชีวิตเรานั้นมี 1 นาทีบ้าง 1 ชั่วโมงบ้าง ยาวไปจนกระทั่ง 10 ปีบ้าง ชั่วชีวิตบ้าง
คนบางอยู่มาอยู่ในชีวิตเราเพียง 2 3 ปี คนบางคนมาอยู่ในชีวิตเรา 5 6 ปี คนบางคนมาอยู่ในชีวิตเราเป็นสิบๆปี
เหมือนคนที่นั่งบนรถสองแถว.... คนบางคนลงตรงนี้..... บางคนลงอีกที่ คนแต่ละคนอยู่กับเราด้วยเวลาที่แตกต่างกันไป
บางคนนั่งมากับเราถึงกลางทาง.... บางคนอยู่กับเราถึงสุดทาง คนที่จะอยู่กับเราตลอดเวลาคือคนที่เรารักและคนที่รักเรา เพราะแม้ชีวิตเค้าจะลงจากรถไปก่อน..... แต่จริงๆความรักของเค้าไม่ได้ลงไปไหน ที่ก้าวลงอาจจะเป็นเพียงชีวิต.... ไม่ใช่ความรัก
บางครั้งเมื่อคนที่อยู่ด้วยกันบนรถสองแถว.... อาจจะชี้มือไปมองอย่างอื่น แล้วเกิดการทะเลาะกันเถียงกัน.... เพราะสิ่งที่อยู่นอกรถ เอาไฟนอกเข้ามาเพื่อเผาคนที่อยู่ในรถ.... เมื่อคนในรถที่จะไปทางเดียวกันอยู่แล้วกลับต้องทะเลาะกันเพราะคนที่อยู่นอกรถ บางครั้งเราทะเลาะกันเพราะอาจจะคิดว่าคนๆนั้นจะมาขึ้นรถ
แต่เมื่อความรักเชื่อมคนสองคนเข้าไว้ด้วยกัน.... ก็อย่าไปสนใจมากกับคนที่อยู่นอกรถ บางครั้งเราผ่านไปแล้วก็ผ่านไป.... มีเพียงคนที่รักกันเท่านั้นที่อยู่ในรถ เหตุผลบางครั้งมันทำร้ายใจ.... อาจจะเพราะการปกป้องหรือว่าเข้าข้างคนที่นอกรถ ปกป้องเหตุผลที่ถูกกับคนที่จะเข้ามาอยู่เพียงชั่วคราว... แต่ทำร้ายความรู้สึกของคนที่อยู่ข้างเราในรถระยะยาว
บางครั้งเหตุผลก็คือเหตุผล.... ความรักก็คือความรัก โฟกัสที่เหตุผลจะได้เหตุผล.... โฟกัสที่ความรักจะได้ความรัก
บางคนพร้อมที่จะอยู่กับเราทั้งชีวิต..... แต่บางคนเกิดขึ้นมาที่จะอยู่กับเราทั้งชีวิต คนที่เกิดมาเพื่อเราและเราเกิดมาเพื่อเค้า..... ไม่จำเป็นต้องมีความพร้อม คุณพ่อคุณแม่.... ควรมาเป็นอันดับแรก เพราะท่านจะอยู่ในรถกับเราไปจนสุดทาง แม้ชีวิตจะหายไป.... แต่ความรักที่ฝังอยู่ในหัวใจจะเป็นดั่งแสงธรรมนำทาง
บางครั้งการแยกแยะ.... ว่าใครถูกกว่าใครก็ไม่เท่าจริงๆแล้วใครมี คุณค่า กว่าใคร อยู่บนรถคันเดียวกัน.... ไปสู่ทางๆเดียวกัน นี่คงเป็นความแตกต่างระหว่าง เวลา คุณค่ามักวัดได้ด้วยกาลเวลาที่ผ่านทั้งสุขและทุกข์มาด้วยกัน
วันนี้ผมอาจจะเป็นคนบนรถสองแถวคันนั้น อาจจะเผลอเอาเรื่องคนนอกรถเข้ามาเถียงกันกับคุณขวัญก็เป็นได้ พอเห็นคนบนรถสองแถวมองมาที่ผม.... ถ้าผมแลบลิ้นใส่ ถ้าเค้าโกรธผมแล้วทะเลาะกันบนรถหรือไม่ก็มีแต่ความโกรธบนรถทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ขึ้นไป เค้ามองเห็นผมแค่ชั่วคราวอาจจะสัก 1 นาที.... ผมจะมีอยู่ในชีวิตเค้าแค่ 1 นาที
แต่คนที่ต้องรับเราทุกอย่างจากสิ่งรอบข้างคือคนที่อยู่บนรถสองแถวกับเรา ดังนั้นเหตุผลที่ควรโกรธนานๆนั้นไม่มี....
แต่ถ้าทะเลาะกันเองในรถ.... ยังไงก็อยู่บนรถคันเดียวกันอีกนานจะทะเลาะกันไปทำไม
มองไปที่ฝั่งตรงข้ามก็เห็นหน้ากันแล้ว.... ไม่รู้จะทะเลาะกันไปทำไม
รถสองแถวใส่คนทั้งโลกไม่ได้..... คนเรานั้นในชีวิตมีคนที่รักเราและคนที่เรารักแทบนับหัวได้ ลักษณะการอยู่ร่วมกัน.... คงเหมือนการที่คนรักกันโดยสารไปบนรถสองแถว ยังไงก็อยู่ด้วยกันควรหันหน้ากัน ให้เกียรติกัน และคอยเรียนรู้ปรับความเข้าใจ เพราะเวลาฝนตกใส่รถทั้งคัน..... คนทั้งรถจะต้องช่วยกันเอาที่บังฝนลง
การลำดับความสำคัญนั้นเป็นสิ่งที่จำเป็น.... ไม่ใช่ลำดับเพื่อสร้างกฏเกณฑ์.... แต่เป็นเพียงการถนอมหัวใจ
รถสองแถวที่ผมเห็นเป็นรถสองแถวสีชมพู.... ไม่ใช่เพราะความรักทำให้โลกเป็นสีชมพู..... แต่มันสีชมพูจริงๆ ^^
รถสองแถว.... ทำไมต้องสองแถวผมก็ไม่รู้
แต่ที่รู้คือความรักมีสองแถว.....
แถวหัวใจคุณ.... กับแถวหัวใจผม
รักสองแถว.... ^^
....................................จากพระจันทร์ของขวัญ
Create Date : 12 พฤศจิกายน 2553 |
|
18 comments |
Last Update : 12 พฤศจิกายน 2553 7:03:49 น. |
Counter : 452 Pageviews. |
|
|
|
ว่าแต่ คิดได้ไงนี่
สุดยอดจริงๆๆ