No matter what life brings, I just believe that... Everything happens for the best.

Group Blog
 
<<
พฤศจิกายน 2549
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
 
14 พฤศจิกายน 2549
 
All Blogs
 

นักเรียนทุน ก.พ...ชงกาแฟ..ยกกระเป๋า

วันนี้ผ่านไปห้องไกลบ้านหลังจากที่ไม่ได้โผล่เข้าไปดูเลยนานมากๆ แล้ว และก็ได้เห็นกระทู้นี้เป็นกระทู้โหวต

นักเรียนทุน ก.พ...ชงกาแฟ..ยกกระเป๋า

เข้าไปอ่านดูแล้วสะท้อนใจค่ะ เป็นชีวิตที่นักเรียนทุกส่วนหนึ่งต้องเผชิญซ้ำแล้วซ้ำอีก เหมือนกับกด replay ... แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปได้สักที อ่านแล้วรู้สึก "เข้าใจ" มากๆ ด้วย เพราะจริงๆ แล้ว มันก็ไม่ต่างอะไรกับที่ตัวเองต้องเผชิญเท่าไหร่ เพียงสถานที่และสถานการณ์แวดล้อมต่างกันบ้างเท่านั้น

คุณปัจจัยหลักในชีวิต เจ้าของกระทู้เขียนเล่าได้สนุกสนาน และตลกมากค่ะ แต่เป็นตลกที่หัวเราะทั้งน้ำตาเลยล่ะ เพราะมันสลดน่ะ

อย่าด่า หากคุณไม่พยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่คนอื่นเผชิญ อย่าตัดสิน เพียงเพราะเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง

เปิดใจให้กว้างๆ นะคะ ^^




นักเรียนทุน ก.พ...ชงกาแฟ..ยกกระเป๋า



ข้าเจ้าเข้ามาในห้องนี้หลายหน ตั้งแต่สมัยข้าเจ้าเรียนด็อกอยู่ที่แดนไกล ในตอนนั้นมีหลายกระทู้ที่พูดถึงนักเรียนทุนกับการกลับมาทำงานที่เมืองไทย โดยที่หลายคนบ่นว่าเป็นสัญญาทาส แต่ก็มีหลายท่านเข้ามาพูดถึงสำนึกรักบ้านเกิด การเอาภาษีตาสีตาสายายมาลุงเพิ่มไปเรียน ทำไมไม่รักบ้านเกิด ชั้นเสียภาษีให้เธอไปเรียนนะ ซึ่งข้าเจ้าเห็นด้วยทุกประการ

ในการเรียนด๊อกนั้นทุกท่านคงทราบว่าเราเรียนมาเพื่อการเป็นนักวิจัยและนำเสนอผลการวิจัยเพื่อการพัฒนาสังคมและศาสตร์ในสาขาของเราซึ่งข้าเจ้าก็ทำได้อย่างดี สนุก และ มีความสุขมาก โดยไม่รอช้าที่จะรีบเรียนให้จบก่อนเวลา ด้วยความหวังที่จะเข้ามาทำงานให้รัฐบาลไทยในฐานะนักวิจัยและข้าราชการน้องใหม่ ไฟฝันช่างเต็มเปี่ยม พลังสุดฮึดแรงยิ่งกว่ากำลังใด ชั้นต้องทำได้ ....โดยข้าเจ้าไม่รู้เลยว่าอะไรกำลังรอข้าเจ้าอยู่เบื้องหน้าในอนาคต

.....

เมื่อข้าเจ้ากลับมาทำงาน ที่กระทรวงใหญ่แห่งหนึ่ง

วันแรก.....
"ว้าว ดอกเตอร์ หนุ่ม เท่ห์ เก่ง นักเรียนทุน"
"เก่งจังน้อง ล่ำดีด้วย"

ข้าเจ้าได้แต่ชื่นชมกับเสียงสรรเสริญเยินยอโดยลืมไปว่านี่คือธรรมดาโลก คำว่าเก่งมาพร้อมกับภาระที่ยิ่งใหญ่ ข้าเจ้าจึงเข้าไปคุยกับหัวหน้ากอง ผ.อ. ว่างานในฝ่ายมีอะไรส่งมาเถิดข้าเจ้าทำได้หมด ผ.อ. ยิ้มและตอบว่า

"เธอเรียนวิจัยมาใช่ไหม ดี งั้นมาดูงานวิจัยพี่หน่อยซี กำลังขอซี 9 อยู่"

กรี๊ด ว้าย ตาย สลบ ข้าเจ้าจะทำอย่างไร หนุ่มหล่อล่ำนักเรียนทุนอย่างข้าเจ้าปฏิเสธบ่ได้ดอก เพราะในระบบข้ารัชการนั้น หัวหน้าคือหัวหน้า ข้าพเจ้าต้องทำตาปริบๆมาดูผลงานซี 9 ให้ท่านผู้อำนวยการกอง เขียนให้ เก็บข้อมูลให้ แทบจะต้องพิมพ์ให้ โดยที่ท่านก็มีนำใจไมตรีกับข้าเจ้าว่าไม่ต้องทำงานอะไรมากนอกจากงานนี้ อ้อ ก๊กของท่านเรียนโทอยู่ด้วย ท่านก็เมตตาให้ข้าเจ้าทำ SPSS ให้กิ๊กท่านด้วย เริ่ด

.....

5 เดือนผ่านไป งานท่านเสร็จแล้วท่านก็ส่งไปยัง ก.พ.
"น้องเก่งมาก งานพี่ผ่านการประเมินแล้ว"

ข่าวคราวความล่ำ เอ่ย ความเก่งของข้าเจ้าโด่งดังไปทั้งกระทรวง อิอิอิอิ จนความล่วงไปถึงพระเนตรพระกรรณของอธิบดีที่เพิ่งมารับตำแหน่งเข้า บัดดล ท่านจึงมีบัญชามายัง ผ.อ.ซี 9

"เอานักเรียนทุน คนนั้นมาพบผมหน่อย ผมอยากได้หน้าห้องใหม่"

ผ.อ. ยิ้มแก้มปริ มาบอกข้าเจ้าว่า
"น้องท่านอธิบดีอยากพบ ท่านอยากได้น้องไปเป็นหน้าห้อง ดีนะน้อง ได้เจอผู้หลักผู้ใหญ่มากมาย งานกระทรวงเราต้องรู้จักผู้ใหญ่เยอะๆ"

จริงเหรอพี่ เอาวะ ไปก็ไป ข้าเจ้าจึงไปพบท่านอธิบดี ที่ห้อง เมื่อไปถึง ท่านยิ้มอย่างมีเมตตา

"ได้ข่าวนักเรียนทุน ก.พ. มานานแล้ว ผมนี่แหละเป้นคนอนุมัติทุนให้คุณได้เรียนต่อ ดังนั้นคุณก็เหมือนลูกผมนะ"

ไม่ต้องใช้พีเอ็ชดีมาคิดให้ปวดแก่น ข้าเจ้าก็รู้ว่านี่คือกลยุทธ์การพูดเพื่อให้ผู้ฟังสำนึกบุญคุณและยอมให้ท่าน

"คุณมาเป็นหน้าห้องผมดีกว่า ดอกเตอร์ มากรองงานเอกสารให้ผมแล้วก็เป้นเพื่อนผมเวลาเดินทาง"

หา อะไรนะท่าน กรองงาน เดินทาง สนุกดีแน่ จริงๆข้าเจ้าคิดอยากทำงานวิจัยและสอน แต่ทุนของข้าเจ้าระบุให้กลับกระทรวง ต้องเข้าไปทำงานในกระทรวงเท่านั้น เมื่อท่านอธิบดีเสนอมา เหมือนเดิม ปฏิเสธไม่ได้นะ น้องงงงง

.......

ในวันแรกของการทำงานในฐานะหน้าห้อง

"Doctor ผมขอกาแฟร้อน ข้าวต้มตอนเช้า เอาไม่มันนะผมกลัวอ้วน อ้อ กระเป๋า ผมอยู่ในรถนะ ไปไขกุญแจและถือมาให้ผมทุกเช้าด้วยนะ"

ฟังเหมือนข้าเจ้ากำลังเล่นนางมารสวมปราดาอยูเลย แต่นางมาของข้าเจ้าเป็นผู้ชายและสวมไหมปักธงชัยแทนที่จะเป็นป้าดา

"เอ้า ครับผมท่าน ผมจะไปเตรียมอาหารเช้า แล้วก็ไปยกกระเป๋าที่รถได้ครับท่าน"

"ดีมาก ดอกเตอร์ เอ้อ วันเสาร์นี้ผมจะไปชัยภูมินะดอกเตอร์ คืออีก 5 ปีผมเกษียณว่าจะไปลง สอวอ นะไปด้วยกันที ช่วยเตรียมเอกสารเรื่อง......... ให้ผมนะ เอาพาวเวอร์พ้อยท์เก๋ๆนะ เวลาพูด ผมจะได้มีลูกเล่นเยอะ ดอกเตอร์จะได้ไปเห็นพื้นที่กับผมด้วย ผมจะแนะนำให้รู้จักกับท่าน...."

เอเอ ไม่เลวนะ ผมแอบคิดเพราะคนในกระทรวงผมซึ่งเต็มไปด้วยด๊อกนั้นล้วนแต่ถูกปรามาสว่าเป็นพวกไม่รู้จักโลกแห่งความจริง เรียนสูงแล้วก็ดีแต่เริ่ดเริ่ด เชิดเชิด อยู่ในกระทรวง ในกรมหรือทำตัวเป็นผู้รู้ พูดจาเว้ากับผู้ใดก็ไม่อยากเอิ้นตอบ เพราะพูดไม่รู้เรื่อง

ผมคิดได้ เอาละกรูรูรู จะทำให้สุดฝีมือเลย นี่งานระดับอธิบดีนะเนี่ย ผมจึงทำงาน ทำงาน ทำงาน อันนั้นในเวลาหนึ่งวัน

"เยียมมาก เวรี่กู๊ด ดอกเตอร์ ผมมองคนไม่ผิดจริงๆ" ท่านอธิบดีกล่าวและทำหน้าคุณพ่อปลื้ม หลังจากเห็นงานชิ้นแรกที่ผมเสนอ และท่านก็ฝึกปรือฝีมือในการพรีเซ้นต์ได้อย่างดี เพราะระดับอธิบดีนั้นทักษะ การนำเสนอต้องเป็นเลิศอยู่แล้ว

จริงอย่างที่ท่านว่า ทุกครั้งที่ผมได้ไปออกพื้นที่ไมว่าจะเหนือ ใต้ ออก ตก อีสาน ประจิม หรดี กับท่านผมได้พบผู้คนมากมายจริงๆ ทุกคนในระบบราชการล้วนแล้วแต่มองท่านด้วยสายตาที่พร้อมจะเสิร์ฟกาแฟและยกกระเป๋าให้กับท่านในทุกที่ที่ท่านไป ผมเองก็รู้สึกว่า

"เอ เรานี่ก็โก้ไม่หยอกนะเนี่ยเป็นถึงเลขาท่านอธิบดี"

เพราะทุกคนก็มาขอเบอร์โทรผมเพราะทุกคนรู้ว่าการจะเข้าถึงท่านอธิบดีให้ได้นั้น ต้องผ่านหน้าห้องให้ได้เสียก่อน ซึ่งผมไม่รู้มาก่อนจริงๆ ด้วยความโง่ส่วนตัวของผมผมก็ปฏิเสธที่จะให้เบอร์ เวลาพี่น้องเอาของที่หอบหิ้วมาฝากด้วยน้ำใจ เช่น ปลาสลิด ผ้าไหม ขนมจาก หม้อแกงเป็นต้น ผมปฏิเสธที่จะรับของเพราะผมเคยคุยกับท่านอธิบดีเรื่องการตีความคำว่าคอร์รัปชั่นกับน้ำใจ ท่านบอกว่า
"คนไทยนะมีน้ำใจ เขามาหาเราก็ต้องมีอะไรติดไม้ติดมือมาด้วย อย่าคิดเถรตรง นี่ไม่ใช่ออสเตรเลียบ้านคุณนะ"

"แต่ท่านครับ ผมว่าเขามาฝากเพราะเราเป็นผู้มีส่วนได้ส่วนเสียกับเขานะครับท่าน การที่เขาเอามาให้แล้วเรารับแม้ว่าจะเป็นทองม้วนปี๊ปเดียว ผมตีความว่าเจตนาของเขาคือการติดสินบนแล้วนะท่าน" ผมแย้งและทำหน้าผู้รู้สุดฤทธิ์ ในใจคิดถึงคำว่า ข้าราชการไทยใสสะอาดที ก.พ. พร่ำเพ้อให้พวกเรา เหล่านักเรียนทุนฟังเสมอๆ

"คุณยังเด็ก เดี๋ยวคุณก็จะเข้าใจไปเองแหละดอกเตอร์" ท่านกล่าวและยิ้มที่ริมฝีปากเหมือนนางมารสวมปราดาอีกแล้วครับ

....

ในกระทรวงผมนั้น เวลาเราออกต่างจังหวัดผมก็จะได้พบพี่น้องข้าราชการที่น่ารักมากมายจริงๆ แต่สิ่งหนึ่งที่เห็นเหมือนที่ผมกล่าวในตอนต้นคือ ทุกคนพร้อมที่จะยกยอผู้ใหญ่ ให้ความสำคัญกับตำแหน่งและบุคคลที่สามารถให้คุณให้โทษได้ และ ไม่กล้าเสนออะไรที่เด่นดังเพราะเกรงใจ กลัว อาย หรืออะไรไม่รู้ ผมเลยอดคิดถึงตำราเล่มหนาๆของ Hofstede ที่นักสังคมศาสตร์อย่างพวกผมเคยเรียนกันแล้วก็พูดถึงการแบ่งสังคมในโลกให้เป็นหลายมิติ โดยบ้านเรานั้นเป็นกลุ่มที่มีลักษณะติดพวกพ้อง ชายเป็นใหญ่ หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า และ ไม่อยากโดเด่น แหม++ จริงดังที่เขาว่าไว้เลยนะ

"ขนาด เทคโนแครทอย่างข้าราชการยังเป็นกันทั้งนั้นเลยนะเนี่ย ทำไมไม่มีใครกล้าเถียงท่านในที่ประชุมทั้งที้รู้ว่าท่านไม่ถูก" ผมได้แต่รำพึงในใจและทำสีหน้าดอกเตอร์ของผม

"คุณด๊อก เป็นธรรมดานะหนุ่มไฟแรงหลายคนที่พึ่งกลับมาอย่างน้องจะเป้นแบบนี้แหละ ท่านเองเมื่อก่อนก็เป็นแบบน้องนี่แหละ รู้ไหมพี่จะบอกให้นะ หากเราทำตัวเด่นไป และทำรู้มากกว่าผู้ใหญ่ ภัยจะมานะในระบบราชการเราเราต้องการคนเก่ง แต่ความเก่งเป็นองค์ประกอบย่อยเท่านั้น เพราะเรามีคนเก่งเยอะมาก แต่พี่ว่าสักวันหนึ่งดอกเตอร์จะรู้เองว่าต้องทำอย่างไร" พี่หน่อง พี่สาวร่วมงานของผมกล่าวให้กำลังใจในตอนเย็นวันหนึ่งที่ผมกำลังท้อใจจากการปฏิบัติหน้าที่หน้าห้อง


"เราจำเป็นต้องทำให้กรมเราก้าวไปข้างหน้า วิสัยทัศน์ของเราคือ..... เราต้องทำให้ได้ตามตัวชี้วัดที่ ก.พ. กำหนด ไม่งั้นเขาจะหาว่าเราไดโนเสาร์" ท่านอธิบดีกล่าวในทีประชุมผู้บริหารกรมซึ่งผู้น้อยคือคนที่ไม่ใช่ระดับผ.อ. อย่าสะเออะไปนั่งฟัง เพราะไม่ใช่ผู้บริหาร

"ผมอยากให้ ผ.อ.จำปี ไปเตรียมเรื่องวิจัยเพื่อการตอบสนองตัวชี้วัดของ ก.พ." ท่านกล่าวด้วยท่วงท่าของผู้นำ เอ๊ะ ไอ้วิจัยเนี่ยมันต้องมีไว้หาความรู้และแก้ปัญหาไม่ใช่เหรอ ผมก็ได้แต่คิดและครับ ทันใดนั้น ผมก้ได้ยินอีกเสียงดังขึ้น
"ท่านครับ ผมขอให้ดอกเตอร์หน้าห้องท่านมาช่วยผมทำวิจัยได้ไหมครับ แต่ผมจะเป็นหัวหน้าโครงการณ์เอง" ผ.อ. จำปีกล่าว แล้วยิ้มมาที่ผม ท่านอธิบดีของผมก็มีหรือครับที่จะปฏิเสธ
"ดี ดี นักเรียนทุนเราต้องใช้เขาเยอะๆ เอาภาษีประชาชนไปเรียนกันนี่ เออแต่เห็นกลับมาก็รวยกันทุกคนเลยใชไหมดอกเตอร์ ก.พ.คงให้เยอะเซ่" ทำมั้ย ทำมทุกคนต้องพูดแบบนี้กับผมและพี่น้องนักเรียนทุนก.พ. เสมอ
"ก็มันจริงนี่ครับ" ผ.อ. จำปีตอบเหมือนรู้ความคิดผม

....

หลังจากประชุมแล้ว ผ.อ.จำปีปรี่เข้ามาหาผมแล้วบอกว่า
"ไอ้น้อง ทำให้พวกพี่ทีนะวิจง วิจัยอะไรเนี่ยพี่เรียนปริญญาโทมาก้รู้งูงูปลาปลานะ นึกว่าช่วยกัน พี่จะได้เอาไว้ขอซี 9 อีกหน่อยเพราะท่านผู้เชี่ยวชาญจะเกษียณ เดี๋ยวพี่ต้องส่งผลงานทางวิชาการแล้วก็ไปคุยกับท่านนะแหละถึงได้โครงการณ์นี้ออกมา ลงมือทำเต็มที่นะเห็นปีที่แล้วยังช่วยพี่ผ.อ. อีกกองเลยนี้ดอกเตอร์นะ"

อ้าว สรุปว่าวิจัยอะไรเนี่ยข้าราชการเขามีไว้ขอซีกับส่งก.พ.ใช่ไหมเนี่ย
"ไม่เป็นไร ช้านนนนนนต้องเปลี่ยนแปลงระบบให้ได้เพราะช้านนนนเก่ง เป็นถึงดอกเตอร์หน้าห้องอธิบดี" ผมแอบลำพองเหมือนกบในกะลา
"สีทนได้ เอ้ย ผมทำได้ครับท่าน" ผมกล่าวกับท่านผ.อ.จำปี


++ขอนอกเรื่องนิดนึงนะครับ ตอนเขียนครั้งแรกกะว่าจะใช้คำว่า ข้าเจ้า คือข้าพเจ้า แต่อ่านแล้วมันดูขัดๆหูครับ ผมขอใช้ผมแทนนะครับเพราะมันเหมาะกับหนุ่มหล่ออย่างผมมากกว่า :) ++

ในช่วงปีที่ แรกของการกลับมาใช้ทุนนั้น ชีวิตผมก็จะวนเวียนอยู่กับการรับใช้ท่านอธิบดี การติดต่อประสานงาน การพิมพ์หนังสือ การรับแขก เบิกเงินค่าเดินทาง จองโรงแรม ประสานงานกรม/ทบวง การทำpaperให้ท่าน ส่วนงานวิจัยซึ่งเป็นพีเอชดีของผมนั้น ได้ทำอยู่สองครั้ง เช่นเมื่อตอนที่ ผ.อ. จำปีมอบหมายให้ทำนั้น ผ.อ.เป็นหัวหน้าโครงการณ์ครับ แล้วก็เกณฑ์ผมและพี่ๆซีแปด ซีเจ็ด มาเป็นคณะทำงาน พอเสร็จแล้วเราเสนอกรมเป็นข้อเสนอแนะในการทำงาน แต่ทางท่านๆบอกว่า

"เออ ผลวิจัยออกมาแบบนี้กรมเราเสียหายนะ เพราะมันเหมือนว่ากรมเราไม่ได้ทำอะไรมากนัก ดอกเตอร์ช่วยปรับผลวิจัยหน่อยนะเวลาเราเสนอท่านรอมอตอ จะได้ไม่เสียชื่อกรม แหมเรามีดอกเตอร์ตั้งเยอะแยะผลมันต้องดีกว่านี้ซิไอ้น้อง ไปปรับใหม่"

.....

"อ้อ เรื่องผมจะไปเชียงใหม่นะ ดอกเตอร์จองตั๋วให้ผมยัง เอาเฟิร์สคลาสนะ ขอใกล้หน้าต่างด้วยผมชอบดูวิว แล้วถ้าไม่มีเฟิร์สคลาสไม่ได้นะ เวลาทำเรื่องเบิก ดอกเตอร์อย่าลืมเขียนเวลาว่าผมไปเป็นวิทยากรตั้งแต่ 8.30 ถึง 17.00 นะ เดี๋ยว สอตองอ มาตรวจปวดหัว"

เพราะจริงๆแล้วเวลาท่านอธิบดีไปราชการก็มักจะไปเพื่อตีกอล์ฟ พักโรงแรมสวย และบรรยายเพื่อรับเงินพิเศษจากข.ร.ก. ต่างจังหวัดที่จัดให้ แล้วพี่น้องก็จะมาถ่ายรูปกับท่านอธิบดีหรือปลัดกระทรวงเพื่อเอาไปใส่ในผลงานเวลาทำซีแปดซีเก้า เศร้าไหมละครับท่าน!

ในใจผมคำว่าข้าราชการไทยใสสะอาดมันกลับมาอีกแล้วครับ แต่มาในรูปของคนแก่ที่ยืนแบบหมดเรียวหมดแรง หากผมทำ ผมจะเป็นส่วนหนึ่งของคำว่าคอรร์รัปชั่นไหมเนี่ย

"เออ ช่วงนี้ท่านรอมอตอ กำลังโปรกรมเราอยู่นะ ผมคงต้องไปกับท่านบ่อยๆเพราะตอนนี้มีคลื่นใต้นำกำลังจะล้มผมให้ได้ แต่ผมไม่กลัวหรอกเพราะผมมันคนทำงาน" ท่านอธิบดีหันมาคุยกับผม

"อะไรกันท่าน เก่งๆอย่างท่านไม่เห็นต้องกลัวเลยครับ"

"ดอกเตอร์ก็เห็นนะ ใครก็อยากเป็นอธิบดี เขาวิ่งกันให้ฝุ่นตลบ คนของใครก็ขึ้นกันเป็นวาระนะ เห็นไหมคุณกระทรวงเราเป้นกระทรวงที่มีดอกเตอร์มากที่สุดกระทรวงหนึ่งในเมืองไทย แต่หลายคนก็หยุดที่ซีเจ็ด เพราะเขาเล่นการเมืองไม่เป็น ดูท่านปลัดซิท่านกว่าจะมาถึงวันนี้ได้เนี่ย ท่านต้องทำอะไรที่ฝืนกับความรู้สึกตัวเองเยอะ ผมรู้จักท่านตั้งแต่กลับมาจากการเป็นนักเรียนทุน ก.พ. เหมือนคุณนี่แหละ ผมยังชื่นชมท่านเลยเรื่องความตรง ไอเดียใหม่ แต่ทุกวันนี้เหมือนท่านเป็นอีกคนไปแล้วละดอกเตอร์"

นี่แหละครับผมเริ่มจะเข้าใจในคำว่า "ระบบเปลี่ยนคน" จากท่านปลัดกระทรวงที่เป็นตัวอย่าง

.....

เลาผ่านไป ๒ ปีช่างเชื่องช้าจับใจ คนภายนอกยังคงชื่นชมผมว่าเป็นด๊อกหนุ่ม เก่ง คล่องแคล่ว เหมาะกับการเป็นเลขาหน้าห้องผู้หลักผู้ใหญ่มาก แต่ผมไม่ได้อยากเป็นเลขานะครับ พูดถึงประเด็นนี้ก็เลยขอชี้แจงว่า งานวิชาการ งานเอกสารถึงแม้มันจะน่าเบื่อแต่ สีทนได้ แต่ผมไม่อยากเป็นเลขา ผมไม่ชอบใช้เวลามานั่งทำพาวเวอร์พ้อยท์ ชงกาแฟ สั่งข้าวเที่ยง เดินไปการบินไทยไปรับตั๋ว ไปโอนเงินให้ลูกชายเจ้านายที่แบงค์ กระทรวงให้ทุนผมไปเรียนสาขา การวิจัย ครับ หากท่าน GTI 16V read between the line น่าจะเข้าใจความตั้งใจว่าผมไม่ได้รังเกียจงานในกรมเลย แต่ผมรังเกียจงานที่ผมต้องเป็นเลขา ขี้ข้ารับใช้เรื่องส่วนตัวครับ วันร้ายคืนร้ายท่านก็จะเอาผมไปต่างจังหวัด ให้ไปนั่งกดพาวเวอร์พ้อยท์ให้แล้วท่านก็จะพูดติดตลกว่า

"คนที่กดพาวเวอร์พ้อยท์นั่น เป็นลูกน้องผมเอง นักเรียนทุน กอพอ ด๊อกเตอร์ครับ " ท่านช่างมีบุญหนักศักดิ์ใหญ่มาก เป็นถึงอธิบดี

ผมยังจำได้ว่า เคยมีหน่วยงานส่วนท้องถิ่นเชิญท่านไปตัดริบบิ้นในงานอะไรซักอย่าง ท่านให้ผมไปเพื่อคอยเป็นคนรับดอกไม้หลังจากที่เขามอบให้ท่าน ท่านบอกว่า รับราชการต้องมีนาย ค้าขายต้องมีเถ้าแก่ จำผมไว้นะดอกเตอร์

เมื่อไปถึงงานก็จะมีเด็กประถมกลุ่มใหญ่ที่โดนเกณฑ์มาต้อนรับและมีคำพูดที่ฮาได้ใจ แต่ผมฮาไม่ออก คือ
"ขอต้อนรับท่าน ท่านมาเสมือนช้างเหยียบนา พญาเหยียบเมือง" What the? ขออีกครั้งซิน้อง อะไรกัน ความคิดแบบนี้มันหมดไปเป้นร้อยปีแล้วไม่ใช่เหรอ กรูรูรุ รับไม่ด้ายยยยยย แต่จะให้ทำงัยครับ ผมก็ต้องยิ้มๆ

ผมเคยเลียบเคียงท่านว่า ผมอยากกลับไปอยู่หน่วยงานทางวิชาการเพราะจะมีโอกาสไปทำงานวิจัย
"ไปทำไมดอกเตอร์ เป็นถึงดอกเตอร์ทำไมไม่มองโอกาสให้เห็น มีแต่คนเขาอยากมาอยู่กับผู้ใหญ่อย่างผม ได้เจอคนโน้นคนนี้ ได้ไปเที่ยว ได้เรียนรู้วิทยายุทธ์อย่างผม คุณนะมีโอกาสไปไกลนะ ยังเด็กอยู่ อย่าไปทำเลยวิจัยนะ อยู่กับผมเนี่ยดีจะตายไป"

"เออ แต่ผมไม่สนุกกับงานหน้าห้องครับท่าน เกรงว่าจะทำให้ท่านได้ไม่ดี" ผมต้องเลี่ยงๆพูดทั้งที่ในใจอยากจะกรี๊ดดดดด ท่านไม่ตอบแต่สรุปผมต้องทำหน้าห้องต่อไป

"เออ ดอกเตอร์ปีหน้าผมจะไปเรียน วปอ. นะเตรียมหัวข้อวิทยานิพนธ์ไว้ด้วย เพราะผมต้องรีบส่ง จะได้ไมเสียชื่อ"

ผมต้องพูดคำพูดที่ผมพูดมาตลอดสองปีกว่า และเป็นคำพูดที่ผมเกลียดตัวเองทุกครั้งที่พูด

"ได้ครับท่าน"

..............

ในช่วงที่ท่านอธิบดีเรียน วอปอออ นั้น ท่านจะไม่สามารถเข้ามาในกรมได้ทุกวัน ซึ่งผมมองเห็นโอกาสที่เกิดขึ้น ใครๆก็บอกว่าข้าราชการเงินมันน้อยต้องหางานพิเศษทำ แต่ผมค่อนข้างโชคดีที่เป็นคนใช้เงินน้อย เลยไม่ปวดหัว แต่แล้ววันหนึ่งโชคชะตาก็เล่นเกมส์ชีวิตกับผมอีกครั้ง

"ดอกเตอร์ไปสอนพิเศษที่มหาวิทยาลัยพี่หน่อยสิ ตอนนี้เราขยายหลักสูตรนะ คนมาเรียนกันเยอะไปหมด ใครๆก็อยากได้ปริญญาโททั้งนั้นแหละ" เพื่อนสมัยเรียนคนนึงโทรมาหาผมในตอนบ่ายวันนึง แน่นอนครับผมสนใจทันทีเพราะผมได้ร้างลาการสอนมาตั้ง 2 ปีผมก็คิดถึงงานรักของผมไม่ได้ ดังนั้นผมจึงตอบตกลงเพื่อนคนดี

ผมต้องไปขออนุญาตท่านก่อน ตามธรรมเนียมซึ่งท่านก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร จากการร่วมงานกันมาร่วมสามปี ผมว่าท่านคงเข้าใจมากขึ้นว่าผมทำงานให้ท่านได้ แต่อาจจะไม่มีความสุขเหมือนตอนแรก งานวิจัยทั้งหลายแหล่ก็โดนตัดงบเพราะการเปลี่ยนรอมอตอแต่ละครั้งก็หมายถึงการเริ่มต้นใหม่แทบทุกครั้ง โปรเจคต์อะไรที่เราเคยทำก็หายไปกับสายลม สรุปท่านให้ผมไปสอนได้

การกลับไปสอนหนังสือในวันเสาร์-อาทิตย์เป็นการเรียกพลังชีวิตกลับมาได้อย่างอัศจรรย์ครับ ผมเชื่อว่าพวกที่เรียนและทำวิจัยมาจะเหมือนปลาวิ่งเข้าสู่มหาสมุทรในตอนที่ได้ทำงานในห้องสมุดหรือทำเปเปอร์เพื่อตีพมพ์และนำเสนองานใหม่ นี่คือหัวใจของการเรียนมาในระดับสูงสุด ลูกศิษย์ผมน่ารัก ขวนขวายทุกคน แต่ผมขออนุญาตข้ามตอนการสอนไปนะครับ มันเป็นสุขนาฏกรรมไปนิดนึง ผมอยากเน้นวิบากกรมของโสนน้อยเรือนงามมากกว่า

......

หลังจากไปสอนในมหาวิทยาลัยในฐานะอาจารย์พิเศษสุดโก้ได้สักพัก เสียงของพวกตัวอิจฉาช่องเจ็ดในกระทรวงก็ลอยลมมาสู่โสตนาสิกของผม คอมเม้นท์ที่แอบได้ยินบ่อยที่สุดก็เช่น

"เออ ข้าราชการเดี๋ยวนี้เขาขยันทำงานพิเศษกันดีนะ หลวงเขาส่งไปเรียนให้มาทำงานให้กรมไม่ใช่ทำงานพิเศษเนะ"

"จริง พวกเราเสียภาษีส่งพวกนี้ไปเรียนนะ พวกนักเรียนทุน ก.พ.เป็นหนี้พวกเราทั้งประเทศนะแหละ แต่ทำงานให้กรมเราไม่เต็มที่"

"เป็นหนี้บุญคุณพวกคนเสียภาษีนะจำไว้ เวลาทำงานให้คิดถึงตรงนี้อย่าคิดหนีไปเป็นอาจารย์นะ"

แต่อย่างที่เรียนไว้ครับ ผมมั่นใจในจุดยืนว่าผมทำงานให้กรมเต็มที่และเจ้านายก็ไม่เคยด่าผมเรื่องงาน ผมจึงต้องการดับเบิลเช็คว่าสิ่งที่ผมทำเนี่ยมันผิดจรรยาบรรณนักเรียนทุนจริงหรือไม่ผมจึงไปถามผองเพื่อน ซึ่งพวกมันหลายคนก็ทำเหมือนผม พวกมันแนะนำว่า

"เฮ้ ถ้าเอ็งอยากรู้คำตอบแนวมวลชนนะ ลองเข้าไปดูในพันธ์ทิพย์แล้วเซิร์ชคำว่านักเรียนทุน ก.พ. ดูสิ บ้าเอ้ย เป็นถึงด๊อกทำไมโง่เหมือนบัฟวะ"

............

เมื่อเข้ามาในห้องไกลบ้าน ผมได้ข้อคิดมากมายที่มีแนวโน้มทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยกับการเป็นนักเรียนทุนและต้องไปทำงานพิเศษ แต่ที่น่าสนใจคือพวกที่เป็นนักเรียนทุนส่วนใหญ่บอกผมว่าไม่เห็นด้วย พวกพี่ๆที่เป็นข้าราชการหลายคนบอกผมว่าทำไปเถิด เป็นการเสริมทักษะและเพิ่มคอนเนคชั่น

แต่กลุ่มที่ยืนยันอุดมการณ์ "แกเอาภาษีชั้นไปเรียน แกจะมานอกลู่นอกทางไม่ได้ ชั้นและตาสีตาสาเสียภาษีทุกปีนะ" ส่วนใหญ่ ล้วนแล้วแต่คัดค้านการไปทำงานพิเศษกัน จริงๆคนกลุ่มนี้เขาก็หนักแน่นกันดีนะครับ ผมว่าพวกเรานักเรียนทุน ก.พ.สำเหนียกในบุญคุณของท่านมาก ขอบคุณนะท่านที่อุตส่าห์เจียดภาษีมาส่งพวกเราไปเรียน ขอบคุณจริงๆ เราไม่ลืมคุณท่านหรอก

ตรงนี้เป็นข้อมูลให้ทราบเฉยๆครับว่าผมผูกพันธ์กับห้องนี้และพวกท่านมากน้อยแค่ไหน

........

ในกรมผมนั้นข้าราชการหลายคนล้วนแล้วแต่พยายามหางานพิเศษ เช่น ไปรับโทรศัพท์ ขายขนม ขายประกันเพราะอะไรผมคงไม่ฉายหนังซ้ำแล้วกัน แต่พวกเราก็รู้ว่างานข้าราชการนั้นมีความมั่นคง (จริงเหรอ) คุณพ่อคุณแม่ผมซึ่งแกดูจะภาคภูมิใจในความเป็นข้าราชการมากบอกผมว่า

"อาชีพนี้ น้ำซึมบ่อทรายลูก เป็นอาชีพข้าแผ่นดิน มีเกียรติที่สุด"

"ถูกต้องที่สุดครับคุณพ่อ ผมไม่แย้งเลย วันที่เราไปสอบทุน ก.พ. กรรมการก็ย้ำกับผมมากว่าคุณไม่ออกนะหากรับทุนหลวงเพราะคุณทำงานให้แผ่นดิน ผมภูมิใจในงานราชการ แต่ผมอยากทำงานทีเป็นงานครับ ผมไม่อยากเป็น PA อีกแล้ว"

"ผมจะขอย้ายไปเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยครับ เพราะมันก็เป็นการรับใช้แผ่นดินเหมือนกัน ผมจะไปสอนหนังสือที่ม.ต่างจังหวัดแห่งหนึ่งครับ เพราะผมไม่เชื่อว่าการทำงานในกรมอย่างเดียวเป็นการรับใช้แผ่นดิน" ในที่สุดผมก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง

จริงๆแล้วคำว่า "รับใช้แผ่นดิน" เป็นคำใหญ่แต่ทุกคนทำกันอยู่แล้วทางใดทางหนึ่ง ทุกคนในที่นี้ต่างก็รับใช้แผ่นดินในวิถีของตน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหลวง หรือ ตาสีตาสายายมายายเมี้ยนที่จ่ายภาษีให้รัฐไปนั้น หวังมากกว่าที่ผมทำอยู่ นักเรียนทุน ก.พ. อย่างพวกผมนั้น ส่วนมากมีประสงค์ที่จะทำงานให้หลวง เราอ่านสัญญากันอย่างละเอียดก่อนเซ็นต์ เรารู้ว่าอะไรอาจจะเกิดกับชีวิตเราเมื่อเรากลับมายังปิตุภูมิของเรา เราพร้อมที่จะทำงานให้ประชาชน เราอยากเปลี่ยนแปลง เรารู้ว่าคำว่าระบบราชการแปลว่าอะไร เรารู้ว่าราชการไทยกำลังเปลี่ยนเพราะเจ้านายเราก็เคยเป็นเหมือนเรา พี่ๆในกระทรวงผมที่เป็นนักเรียนทุน ก.พ. เราจัดมีตติ้งทุกเดือนเพื่อคุยปัญหาในการทำงานและเสนอให้เจ้านายในกระทรวงรับรู้ ผมพูดอย่างหน้าด้านเลยครับว่าพวกนักเรียนทุน ก.พ. หลายคนคิดว่าเราพิเศษกว่าข้าราชการอื่นๆในกรม แต่ความพิเศษนั้นเกิดจากการที่เราได้เป็นเห็นชีวิต การทำงาน แนวคิด อีกด้านหนึ่งซึ่งหลวงสร้างความพิเศษตรงนี้ให้เรา พิเศษ ไม่ได้แปลว่าดีกว่านะครับ ย้ำ โปรดฟังอีกครั้ง พิเศษ แปลว่า อปรกติ แปลกออกไปนะท่านนะ

...........

เมื่อตัดสินใจแล้ว ผมจึงรวบรวมความกล้าไปคุยกับท่านอธิบดี เรื่องการขอโอนไปเป็ยอาจารย์

"ไม่ใช่สกัดดาวรุ่งนะดอกเตอร์ แต่ผมว่าคุณอย่าไปเลยมหาลัยนะคุณไม่อยากเป็นผู้บริหารอย่างผมเรอะ คุณนะอยู่ไปตำแหน่งอธิบดีไม่น่าจะไปไหนหรอก อย่าไปเลย"

"ท่านครับ แต่ผมคิดว่าผมไม่อาจเอื้อมมองตัวเองในอนาคตในฐานะอธิบดีครับ ผมเห็นตัวเองเป็นครูและตีพิมพ์ในวารสารวิชาการในนามมหาวิทยาลัยเมืองไทย ผมต้องการแค่นั้นจริงๆ ผมอยากเป็นนักวิชาการ"

"คุณลองไปคุยกับกองการเจ้าหน้าที่ก็แล้วกัน อ้อ พรุ่งนี้ผมต้องส่งรายงานวอปอออแล้วนะ เสร็จให้ทันเพราะผมต้องไปตีกอล์ฟกันพรุ่งนี้ เอแล้วก็ติดต่อคุณไพบริษัททัวร์ เรื่องเมียผมจะไปเที่ยวเวียตนามเดือนหน้า แล้วตอนบ่ายๆเดินไปโอนเงินให้บริษัทลูกชายผมที่กรุงไทยที่นะดอกเตอร์ เออเดี๋ยวเอาชาเข้ามาให้ผมแก้วนึงด้วย"

วินาทีนั้นเอง การตรัสรู้ก็เกิดขึ้นในใจผม ..... ในวินาทีที่ผมเดินก้าวออกไปจากประตูห้องท่าน พี่หน่อง เลขาอีกคนของท่านก็เปิดวิทยุเสียงดัง เสียงเพลงดังลอยมากระทบโสตผม "เลิกแล้วคะ หนูเลิกกับเขาแล้วคะ" ผมรักพี่ฮายจังเลย

.......

ผมพยายามหาคำตอบให้กับชีวิตโดยการไปคุยกับกองการเจ้าหน้าที่เรื่องการโอนไปมหาวิทยาลัย หัวหน้ากองการเจ้าหน้าที่บอกให้ผมไปคุยกับเลขานุการกรม เลขากรมบอกให้ผมไปคุยกับรองอธิบดี รองอธิบดีบอกให้ผมไปคุยกับอธิบดี อธิบดีบอกให้ผมไปคุยต่อกับกองการเจ้าหน้าที่ โอ้ย กรูรู จะบ้าตาย วันสต๊อบเซอร์วิส จริงจริง

ในที่สุด ผมก็ได้คำตอบจากกองการเจ้าหน้าที่ว่าไม่สามารถตัดโอนตำแหน่งได้ เพราะผมไปได้แต่ตัวแต่อัตราเงินเดือนและตำแหน่งต้อง "คาย" ทิ้งไว้ที่กรม

ความสดใสในชีวิตจางลงไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆ

........

จากวันนั้นผมเริ่มกลายเป็นหนุ่มหล่อล่ำที่ถือชามมาทำงาน 2 ใบทุกวัน ใบหนึ่งไว้ใช้ตอนเช้า ใบหนึ่งไว้ใช้ตอนเย็น ท่านให้ผมทำอะไรผมก็ทำ แต่ผมมาทำงานเหมือนหุ่นยนต์ บางวันก็แอบเอางานฝิ่น งานสอนเข้ามาทำ ในเวลาราชการ ความคิดที่ว่า "ผมจะต้องเปลี่ยนองค์กรให้ได้" กลายเป็น "เอ เย็นนี้ไปกินอะไรดี" ใช้วิธีการเดียวกับพี่ๆซีสูงคือ มาเซ็นต์ชื่อตอนเช้าแล้วแอบแวบฝากงานไว้กับคนอื่น กละบเข้ามาตอนบ่ายๆ ท่านอธิบดีก็เริ่มระอาใจกับผมมากแต่คงไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ผมรู้สึกถึงความไร้ค่าในที่ทำงานของตัวเองทุกวัน ทุกวัน แต่ผมจะทำอย่างไรดีละครับ ในเมื่อผมบอกตัวเองว่าผมหมดกำลังใจ ผมเลิก ผมไม่เอาแล้ว สิ่งที่ผมเคยคุยกับ Supervisor สมัยทำวิจัยว่า

"Believe me I will make research a possibility at my ministry" เป็นเสมือนความเพ้อทุกครั้งของผมที่นึกถึงมัน

........

หนังสือพิมพ์พาดหัวข่าว
"โผโยกย้ายข้าราชการคลอด เด้งฟ้าผ่า 10 อธิบดี"

หลังจากการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง ท่านของผมได้รับผลกระทบโดยการสั่งย้ายไปเป็นผู้ตรวจราชการ ที่ภาษาข้าราชการเรียกว่า "ย้ายเข้ากรุ" คนที่เคยเข้ามาหาท่าน น้อยลงทุกวัน ขนมหม้อแกง ผ้าไหม สินค้าโอทอบ หายไป ถ้อยคำประเภท ช้างเหยียบนา พระยาเหยียบเมือง ที่ผมเคยแอบขำเวลาได้ยิน หายไป หายไป ท่านซึมเศร้า เก็บตัว และเริ่มตีกอล์ฟทุกวัน จนวันนึงท่านเรียกผมไปพบ

"ดอกเตอร์ สัปดาห์หน้าเราไปด้วยกันนะ ผมจะให้คุณไปเป็นผู้ช่วยผม ทำไมมันเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะให้ผมไปเป็นผู้ตรวจในเมื่อโผมันบอกว่าผมต้องไปเป็นรองปลัด"

"เขาหาว่าผมเป็นเด็กพรรคเดิม ดอกเตอร์เห็นไหมข้าราชการอย่างเราถ้าไม่อิงการเมืองก็ไม่รอด แต่ถ้าอิงการเมืองเกินไปก็ตายดูผมเป็นตัวอย่างซิ นักบริหารระดับ 10 ไม่มีงานทำ จำไว้นะดอกเตอร์ ข้าราชการอย่างเรานักการเมืองสั่งอะไรต้องทำ"

......

จากหน้าห้องอธิบดี ผมมาเป็นหน้าห้องผู้ตรวจราชการ ไม่มีใบสั่งจากนักการเมืองมากวนใจเหมือนเมื่อก่อนเพราะตำแหน่งผู้ตรวจราชการกระทรวงให้คุณให้โทษใครไม่ได้ ไม่มีคนเข้ามาขอนัดพบท่านเหมือนเมื่อครั้งท่านรุ่งเรือง ท่านของผมเองดูหมือนจะเซ็งเป็ดกับชีวิตมาก ท่านจึงเลือกที่จะไม่เข้ามาทำงานทุกวัน มาเฉพาะเวลามีประชุมหรือเวลาท่านปลัดกระทรวงคนใหม่เรียกพบ

"ดอกเตอร์อยากทำอะไรก็ทำนะ ตอนนี้ผมว่างแล้วไม่ต้องไปกับรัฐมนตรีบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้ผมมีความสุขมากเลยไม่มีใครมายุ่งกับผมแล้ว ตอนเป็นอธิบดีปวดหัวหน้าดู" ท่านพูดแบบประชดกับผม เพราะคนเคยมีอำนาจนะครับ ใครละอยากที่จะสูญเสียมันไป

ดอกเตอร์อยากจะไปสอนก็หาทางดูนะ ให้ผมช่วยอะไรก็บอก" ท่าทางของท่านเปลี่ยนไปจริงๆ

อำนาจหาใช่สิ่งที่ยั่งยืนจริง มาแล้วก็ไป ผมเห็นอดีตปลัดกระทรวงมาเดินในกระทรวงหลังเกษียณ คนก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่รองปลัดเก่าๆบางท่านที่เป็นคนดีมีน้ำใจมากี่ครั้งก็มีแตคนไปรับไปห้อมล้อม รัฐมนตรีก็เหมือนกันครับบางท่านมาตามใบสั่ง ใช้อำนาจมากคนก็เกลียดเมื่อจากไปก็ไม่มีใครสนใจใคร่จะจำ

.......

ผมนั่งหาคำตอบให้กับชีวิตวันแล้ววันเล่า เวลาผ่านไปจะ 4 ปีแล้ว ผมได้ทำอะไรไปบ้าง ผมอยากตีพิมพ์งานวิจัยก็เพิ่งทำไปได้นิดหน่อยเอง เพราะต้องตามท่านไปตลอด ไม่มีเวลามาเขียน อยากออกหนังสือก็ยังไม่ได้ทำเลย ผมคิดว่าหากผมยังไม่ได้ทำในสิ่งที่ผมต้องการแล้วพรุ่งนี้ผมโดนรถชนตาย ชีวิตผมก็จบ อะไรละคือ ......

ปัจจัยหลักในชีวิตของผม?

ผมจะมาทำตัวเช้าชามเย็นชามในกระทรวงทำไมในเมื่อผมก็เกลียดตัวเองที่ไร้ค่า ตาสีตาสายายมายายเมี้ยนก็ต้องตำหนิในสิ่งที่ผมเป็น ผมเลือกชีวิตผมได้เองนะ แต่ต้องเป็นชีวิตที่ไม่สร้างปัญหาให้ใคร ผมเลือกที่จะทำสิ่งที่เหมาะกับผม เพราผมไม่อยาก "หมดอายุ"" ไปซะก่อน สิ่งที่ผมทำอาจไม่ถูกในสายตาของคนที่บอกว่า

"ฉันเสียภาษีให้แกไปเรียน แกต้องกลับมาทำงานและไปไหนไม่ได้นะ"

"ทำไมจบตั้ง Ph.D. แต่ไม่มองวิกฤตให้เป็นโอกาส เสียดายจัง คุณมองอะไรแคบไป โอกาสมาแล้ว"

แต่ ตอนนี้สำหรับผม "What the..? คนกลุ่มนี้จะพูดอะไรก็ช่างเขาเขาคิดแบบเขาได้ ผมก็คิดแบบผมได้ เราตีความชีวิตต่างกันครับ

ในที่สุดการตัดสินใจครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น ผมเลือกที่จะใช้เงินคืนให้หลวงในส่วนที่เหลืออยู่ ในเมื่อผมไม่สามารถโอนตำแหน่งไปได้ ผมจะไปเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยรัฐที่ต่างจังหวัดแห่งหนึ่งครับซึ่งได้มีการคุยกับทางมหาวิทยาลัยแล้ว ทางมหาวิทยาลัยเองก็ยินดีครับเพราะละแวกนั้นคนไม่ค่อยอยากไปกันเท่าไร ที่สำคัญผมย้ำในจุดยืนเรื่องการตีพิมพ์งานวิจัยว่าเป็นเป้าประสงค์ที่เราต้องทำร่วมกัน ซึ่งทางภาควิชาก็ดูจะสนับสนุนผมสุดแรงเกิด

ผมเชื่อว่าปัจจัยหลักในชีวิตของผมคือ การได้ทำงานวิจัยที่ผมรักและได้สอนหนังสือครับผม การที่ผมจะจ่ายเงินคืนให้ทางราชการผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมคิดถูกหรือผิด ผมรู้แต่ว่าการที่ผม นักเรียนทุน ก.พ. กลายเป็นขยะในกระทรวงนั้นผิด การที่ผมหมดอาลัยตายอยากกับการทำงานนั้นผิด การที่ผมโทษโน่นโทษนี่แล้วไม่ยอมทำอะไรเลยนั้นผิด และผมจะไม่ยอมผิดอีก ลากันทีกระทรวงขอบคุณสำหรับประสบการณ์อันแสนดีในชีวิต ลาก่อนครับท่าน ผมจะพาท่านไปสตาร์บัคส์ก่อนผมออกท่านจะได้รู้ว่า
"การกินกาแฟให้อร่อยนั้นคนชงต้องชงอย่างมีความสุข"

......

ประกาศ สำนักงาน ก.พ. เรื่อง การรับข้าราชการพันธุ์ใหม่ และการรายงานตัวนักเรียนทุนรัฐบาลตามความต้องการของกระทรวง..... ผมเห็นน้องคนนึงถือหนังสือราชการหัวครุฑเดินเข้ามาในกระทรวง

"พี่ครับ ผมมาจากสำนักงาน ก.พ. ครับ เป้นนักเรียนทุนจบปริญญาเอกเพิ่งกลับมาจากอเมริกาครับ เห็นคนในกระทรวงบอกให้ผมมาคุยกับพี่ เพราะพี่กำลังจะไปแล้ว มีอะไรเล่าให้ผมฟังบ้างครับเกี่ยวกับระบบราชการ ผมว่านักเรียนทุนก.พ. อย่างเราต้องสร้างความเปลี่ยนแปลงได้ใช่ไหมพี่"

ผมยิ้มครับแล้วบอกน้องนักเรียนทุน ก.พ. ว่า

"แล้วน้องจะรู้เองครับ"

---------------------นักเรียนทุน ก.พ.ปลื้ม จบ------------

จากคุณ : ปัจจยหลักในชีวิต - [ 14 พ.ย. 49 12:31:11 A:203.146.57.28 X: TicketID:001651 ]



^^




 

Create Date : 14 พฤศจิกายน 2549
31 comments
Last Update : 14 พฤศจิกายน 2549 12:45:18 น.
Counter : 2426 Pageviews.

 

เหอ เหอ เหอ

พูดไม่ออก

Fuck !!! ระบบ ข้ารัฐการไทย

มันเป็นแบบนี้ไงครับ ย้าราชการไฟแรงหลายคนถึงต้องออกจากระบบราชการ

เสียใจ เสียดาย กับทุนที่ลงทุนไป

กลับมาแล้วเข้าทำงานหลวงเจอพวก หัวหน้าผู้บังคับบัญชาริยำแบบนี้แหละ

ผมเชื่อครับ ว่าแบบนี้ไม่ใช่ส่วนใหญ่ของบรรดาข้ารัฐการหรอกครับ

ข้ารัฐการดีๆหลายคนก็มี ที่ยังทำตัวเป็น ข้าหลวงฯ คุณภาพ

แต่ ไอ้ส่วนน้อยที่มีอยู่ในระดับผู้บังคับบัญชาแบบนี้นี่สิครับ มันช่วยกันทำลายขวัญและกำลังใจ รวมทั้งเป้นตัวดับไฟในตัว ข้ารัฐการไฟแรงหลายคนมาแล้ว

เซ็งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ประเทศไทย

 

โดย: อดีตข้ารัฐการ นักเรียนทุนรัฐบาลประเทศ อื่น เหอ เหอ (Commencer ) 14 พฤศจิกายน 2549 12:54:06 น.  

 

อ่านแล้วเข้าใจค่ะ ว่าเป็นยังไง ที่ตัวเองเจอมาก็ไม่ต่างกันมากนัก อ่านแล้วยิ่งตอกย้ำกับตัวเองว่า เราควรจะรีบทำอะไรซักอย่างได้แล้วว

 

โดย: sommie 14 พฤศจิกายน 2549 12:56:57 น.  

 

เฮ้อ
เสียใจ
เสียดาย
เสียเวลา

Fuck !!! ระบบรัฐการไทย

มันมีพวกหัวหน้า ผู้บังคับบัญชาริยำแบบนี้ไงครับ
ที่คอยดับขวัญ ดับกำลังใจ ดับไฟในตัวของข้ารัฐการใหม่ไฟแรงให้มอดไหม้
แล้วในที่สุด ถ้าไม่ถูกกลืนไปกับระบบก็ต้องลาออกไป

เฮ้ออ เสียดายต้นทุนทั้งเงินและเวลารวมทั้งทรัพยากรบุคคลที่รัฐบาลลงทุนพัฒนา

 

โดย: อดีตข้ารัฐการ นร ทุน รัฐบาลประเทศอื่น (Commencer ) 14 พฤศจิกายน 2549 13:00:58 น.  

 

เฮ้อ

เสียดาย

เสียใจ

เสียเวลา

F_UCK !!! ระบบรัฐการไทย

เพราะมันมีข้ารัฐการเลวๆ(ส่วนน้อย)ในระดับหัวหน้าหรือผู้บังคับบัญชา ริยำ แบบนี้ไงครับ
ที่คอยดับขวัย กำลังใจและไฟในตัวข้ารัฐการใหม่ไฟแรงให้มอดไหม้
ในที่สุด ถ้าไม่ถูกกกลืนไปกับระบบและพฤติกรรมริยำแบบนี้ ก็คงทนไม่ได้ ไม่นานก็คงไม่พ้นต้องลาออก

เฮ้อ
เสียดายเวลา
เสียดายเงิน
เสียดายทรัพยากรบุคคล ทีรัฐบาลไทยลงทุนพัฒนาไป

 

โดย: อดีตข้ารัฐการไทย นร ทุน รัฐบาลอื่น (Commencer ) 14 พฤศจิกายน 2549 13:12:01 น.  

 

เฮ้อ

เสียดาย

เสียใจ

เสียเวลา

F_UCK !!! ระบบรัฐการไทย

เพราะมันมีข้ารัฐการเลวๆ(ส่วนน้อย)ในระดับหัวหน้าหรือผู้บังคับบัญชา ริยำ แบบนี้ไงครับ
ที่คอยดับขวัย กำลังใจและไฟในตัวข้ารัฐการใหม่ไฟแรงให้มอดไหม้
ในที่สุด ถ้าไม่ถูกกกลืนไปกับระบบและพฤติกรรมริยำแบบนี้ ก็คงทนไม่ได้ ไม่นานก็คงไม่พ้นต้องลาออก

เฮ้อ
เสียดายเวลา
เสียดายเงิน
เสียดายทรัพยากรบุคคล ทีรัฐบาลไทยลงทุนพัฒนาไป

 

โดย: อดีต ข้ารัฐการไทย (Commencer ) 14 พฤศจิกายน 2549 13:15:17 น.  

 

เฮ้อ

เสียดาย

เสียใจ

F_UCK !!! ระบบรัฐการไทย

เพราะมันมี ข้ารัฐการเลวๆ (แม้จะน้อยกว่าข้ารัฐการคุณภาพดี ส่วนใหญ่ก็เหอะ)
นิสัยและพฤติกรรมริยำ ที่อยู่ในระดับหัวหน้า ระดับ ผู้บังคับบัญชาแบบนี้ไงครับ

เป็นตัวคอยดับขวัย กำลังใจและไฟของข้ารัฐการน้องใหม่ไฟแรงให้ดับมอด

ถ้าไม่ถูกกลืนไปกับระบบ
ทนอยู่ต่อไปได้ไม่นานหรอกครับ ในที่สุดคงไม่พ้นต้องลาออก

เฮ้ออ

เสียดายเงิน เสียดายเวลา
เสียดายทรัพยากรบุคคลที่รัฐบาลไทยอุตส่าห์ลงทุนพัฒนา

 

โดย: อดีตข้ารัฐการไทย (Commencer ) 14 พฤศจิกายน 2549 13:23:41 น.  

 

เฮ้อ

เสียดาย

เสียใจ

F_UCK !!! ระบบรัฐการไทย

เพราะมันมี ข้ารัฐการเลวๆ (แม้จะน้อยกว่าข้ารัฐการคุณภาพดี ส่วนใหญ่ก็เหอะ)
นิสัยและพฤติกรรมริยำ ที่อยู่ในระดับหัวหน้า ระดับ ผู้บังคับบัญชาแบบนี้ไงครับ

เป็นตัวคอยดับขวัย กำลังใจและไฟของข้ารัฐการน้องใหม่ไฟแรงให้ดับมอด

ถ้าไม่ถูกกลืนไปกับระบบ
ทนอยู่ต่อไปได้ไม่นานหรอกครับ ในที่สุดคงไม่พ้นต้องลาออก

เฮ้ออ

เสียดายเงิน เสียดายเวลา
เสียดายทรัพยากรบุคคลที่รัฐบาลไทยอุตส่าห์ลงทุนพัฒนา

 

โดย: อดีต ข้ารัฐการไทย นร ทุนรัฐบาลอื่น (Commencer ) 14 พฤศจิกายน 2549 13:34:23 น.  

 

เฮ้อ

เสียดาย

เสียใจ

F_UCK !!! ระบบรัฐการไทย

เพราะมันมี ข้ารัฐการเลวๆ (แม้จะน้อยกว่าข้ารัฐการคุณภาพดี ส่วนใหญ่ก็เหอะ)
นิสัยและพฤติกรรมริยำ ที่อยู่ในระดับหัวหน้า ระดับ ผู้บังคับบัญชาแบบนี้ไงครับ

เป็นตัวคอยดับขวัย กำลังใจและไฟของข้ารัฐการน้องใหม่ไฟแรงให้ดับมอด

ถ้าไม่ถูกกลืนไปกับระบบ
ทนอยู่ต่อไปได้ไม่นานหรอกครับ ในที่สุดคงไม่พ้นต้องลาออก

เฮ้ออ

เสียดายเงิน เสียดายเวลา
เสียดายทรัพยากรบุคคลที่รัฐบาลไทยอุตส่าห์ลงทุนพัฒนา

 

โดย: อดีต ข้ารัฐการไทย (Commencer ) 14 พฤศจิกายน 2549 13:40:26 น.  

 

เหอ เหอ อ่านไม่จบอ้ะ ถึงแค่นางมารสวมปราด้า

 

โดย: โอน (ownni ) 14 พฤศจิกายน 2549 13:42:01 น.  

 

เฮ้อ


เคยคิดอยากทำงานราชการค่

มาเจอนี่..เอ่อ..ง่า

 

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 14 พฤศจิกายน 2549 14:13:48 น.  

 


เฮ้อ

เสียดาย

เสียใจ

F_UCK !!! ระบบรัฐการไทย

เพราะมันมี ข้ารัฐการเลวๆ (แม้จะน้อยกว่าข้ารัฐการคุณภาพดี ส่วนใหญ่ก็เหอะ)
นิสัยและพฤติกรรมริยำ ที่อยู่ในระดับหัวหน้า ระดับ ผู้บังคับบัญชาแบบนี้ไงครับ

เป็นตัวคอยดับขวัย กำลังใจและไฟของข้ารัฐการน้องใหม่ไฟแรงให้ดับมอด

ถ้าไม่ถูกกลืนไปกับระบบ
ทนอยู่ต่อไปได้ไม่นานหรอกครับ ในที่สุดคงไม่พ้นต้องลาออก

เฮ้ออ

เสียดายเงิน เสียดายเวลา
เสียดายทรัพยากรบุคคลที่รัฐบาลไทยอุตส่าห์ลงทุนพัฒนา

 

โดย: อดีตข้ารัฐการไทย (Commencer ) 14 พฤศจิกายน 2549 14:22:36 น.  

 

อ่านแล้วรันทดแปลกๆ เฮ้อ....

ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่ไม่เคยคิดอยากทำงานราชการเลย

 

โดย: O-HO 14 พฤศจิกายน 2549 14:42:00 น.  

 

แอบดีใจเล็กๆ ที่เป็นคนไม่มีการศึกษา

= ='

 

โดย: ตัว Z IP: 61.7.137.5 14 พฤศจิกายน 2549 17:32:07 น.  

 

อ่านไม่ละเอียด แต่เท่าที่ scan ดู ก้อแอบเซ็งแทนเจ้าของเรื่อง หึหึ

 

โดย: nunja555 IP: 58.9.171.19 14 พฤศจิกายน 2549 18:42:37 น.  

 

แอบดีใจที่ตัวเองยังไม่เก่งอังกฤษที่พอจะไปสอบได้

ว่าแต่อยากรู้จังเลยว่าเจ้าของกระทู้นั้นต้องใช้เงินเยอะเท่าพี่ไอซ์หรือเปล่าคะ

พี่ไอซ์คะ แล้วเขาหักลบทุนที่ให้ไปกับการมาทำงานที่ๆ เขากำหนดให้ยังไงคะ คือหักไปปีละกี่บาทอ่ะคะ คือเขาจะหักเงินออกและให้เงินเดือนด้วยใช่เปล่าคะ

เพื่อนๆ ลี่จะไปสอบก.พ. ลี่ก็บอกว่า ระวังสอบติดแล้วจะไปเป็นแรงงานทาสนะ

ยังไงลี่ก็ขออยู่เป็นกำลังใจให้พี่ไอซ์เรื่อยๆ นะคะ

 

โดย: lily IP: 124.121.23.44 14 พฤศจิกายน 2549 19:48:54 น.  

 

ถ้าทุกอย่างดีหมด
ประเทศเราคงพัฒนาไปแล้วล่ะค่ะ

อ่านแล้วก็ต้องทำใจ
เพราะบางสิ่งบางอย่าง
คนตัวเล็กๆอย่างเรา คงเปลี่ยนแปลงอะไรตามลำพังไม่ได้
ได้แต่รอให้บุญกรรมของแต่ละคน มาจัดการ

 

โดย: mungkood 14 พฤศจิกายน 2549 20:10:48 น.  

 

ดีใจเหลือเกินที่ตอนเรียนจบตรี ตัดสินใจไม่สอบทุน กพ. เพราะว่ามีรุ่นพี่มาเล่าประสบการณ์ทำนองเดียวกันนี้ให้ฟัง

แต่ตอนนี้เราก็เรียนด้วยทุนจากภาษีเหมือนกันค่ะ(ทุนกาญจนาภิเษก) เพียงแต่ใช้เงินน้อยกว่า เพราะให้เรียนในเมืองไทย แต่ประสบการณ์การวิจัย(คงจะ)ไม่น้อยหน้าใคร และก็ไม่ต้องใช้ทุนที่ไหนทั้งสิ้น แต่เราก็เห็นว่าเพื่อนๆพี่ๆที่เรียนจบแล้วก็ไป"รับใช้แผ่นดิน"กันทุกคนนะ

 

โดย: ดอกซากุระบานแค่เจ็ดวัน IP: 202.12.74.6 14 พฤศจิกายน 2549 21:08:36 น.  

 

ไปอ่านในกระทู้มาก่อนแล้วคับพี่ไอซ์ แต่จะมาแสดงความคิดเห็นนิดนึงว่า (ในกระทู้คอมเม้นท์แรงๆทั้งนั้น อ่านอีกกระทู้นึงที่ติดกระทู้โหวตยังคอมเม้นท์แรงจนน้องไม่กล้าเขียนต่อเลย)

ระบบราชการไทยมันฝังรากลึกกับระบบแบบนี้ไปแล้วล่ะค่ะ ไม่ว่าเราจะเป็นคนในหน่วยงานราชการนั้น หรือว่าต้องไปติดต่อหน่วยงานราชการนั้น มันต้องมีระบบแย่ๆทำให้หงุดหงิดใจ ในฐานะที่ไม่ได้ทำงานราชการแต่ต้องไปติดต่อทำเอกสารกับทางราชการเนี่ยก็ได้เห็นแล้วล่ะค่ะ ถ้าไม่ได้ด้วยเส้นสายให้เอกสารเดินเร็วก็ต้องอาศัยเงินใต้โต๊ะ เฮ้อ...นี่หรือระบบราชการไทย

ดีใจแทนคุณปัจจัยหลักในชีวิตที่ตัดสินใจเลือกทางเดินที่ไม่ต้องทนอยู่ในวังวนราชการไทยอีก

 

โดย: i_am_redangel 14 พฤศจิกายน 2549 21:47:58 น.  

 

เฮ้อ

เสียดาย

เสียใจ

F_UCK !!! ระบบรัฐการไทย

เพราะมันมี ข้ารัฐการเลวๆ (แม้จะน้อยกว่าข้ารัฐการคุณภาพดี ส่วนใหญ่ก็เหอะ)
นิสัยและพฤติกรรมริยำ ที่อยู่ในระดับหัวหน้า ระดับ ผู้บังคับบัญชาแบบนี้ไงครับ

เป็นตัวคอยดับขวัย กำลังใจและไฟของข้ารัฐการน้องใหม่ไฟแรงให้ดับมอด

ถ้าไม่ถูกกลืนไปกับระบบ
ทนอยู่ต่อไปได้ไม่นานหรอกครับ ในที่สุดคงไม่พ้นต้องลาออก

เฮ้ออ

เสียดายเงิน เสียดายเวลา
เสียดายทรัพยากรบุคคลที่รัฐบาลไทยอุตส่าห์ลงทุนพัฒนา

 

โดย: อดีต ข้ารัฐการ IP: 203.144.221.102 15 พฤศจิกายน 2549 13:52:31 น.  

 

เฮ้อ

เสียดาย

เสียใจ

ฟuck !!! ระบบรัฐการไทย

เพราะมันมี ข้ารัฐการเลวๆ (แม้จะน้อยกว่าข้ารัฐการคุณภาพดี ส่วนใหญ่ก็เหอะ)
นิสัยและพฤติกรรม Ra-Yam ที่อยู่ในระดับหัวหน้า ระดับ ผู้บังคับบัญชาแบบนี้ไงครับ

เป็นตัวคอยดับขวัย กำลังใจและไฟของข้ารัฐการน้องใหม่ไฟแรงให้ดับมอด

ถ้าไม่ถูกกลืนไปกับระบบ
ทนอยู่ต่อไปได้ไม่นานหรอกครับ ในที่สุดคงไม่พ้นต้องลาออก

เฮ้ออ

เสียดายเงิน เสียดายเวลา
เสียดายทรัพยากรบุคคลที่รัฐบาลไทยอุตส่าห์ลงทุนพัฒนา


 

โดย: v IP: 203.144.221.102 15 พฤศจิกายน 2549 13:56:53 น.  

 

เฮ้อ

เสียดาย

เสียใจ

ฟuck !!! ระบบรัฐการไทย

เพราะมันมี ข้ารัฐการเลวๆ (แม้จะน้อยกว่าข้ารัฐการคุณภาพดี ส่วนใหญ่ก็เหอะ)
นิสัยและพฤติกรรม Ra-Yam ที่อยู่ในระดับหัวหน้า ระดับ ผู้บังคับบัญชาแบบนี้ไงครับ

เป็นตัวคอยดับขวัญ กำลังใจและไฟของข้ารัฐการน้องใหม่ไฟแรงให้ดับมอด

ถ้าไม่ถูกกลืนไปกับระบบ
ทนอยู่ต่อไปได้ไม่นานหรอกครับ ในที่สุดคงไม่พ้นต้องลาออก

เฮ้ออ

เสียดายเงิน เสียดายเวลา
เสียดายทรัพยากรบุคคลที่รัฐบาลไทยอุตส่าห์ลงทุนพัฒนา

 

โดย: อดีต ขรก นร ทุนรัฐบาล(ประเทศอื่น) (Commencer ) 15 พฤศจิกายน 2549 14:10:12 น.  

 

มาเยี่ยมเยียนค่ะ

 

โดย: grippini 15 พฤศจิกายน 2549 18:13:51 น.  

 

ขอบพระคุณทุกท่านครับ

 

โดย: ปัจจัยหลักในชีวิต IP: 203.209.100.25 15 พฤศจิกายน 2549 23:31:42 น.  

 

มาไว้อาลัยให้กับระบบข้าราชการไทยคับ...

รู้ดีแม้ไม่ได้เป็น ขรก. (อนาคตอ่ะ ไม่แน่ T T)

เพราะว่าต้อง deal กับ ขรก. เกือบทุกวัน เหอๆ

วันๆ ไม่ทำอะไร เอาแต่ส่องพระอย่างเดียว เฮ้อ ข้าราชการไทย

 

โดย: waidhaya IP: 58.8.124.237 15 พฤศจิกายน 2549 23:40:47 น.  

 

ไม่รุ้ว่าจะตอบว่ายังไงค่ะ ฮา ดีใจที่มีคนได้อ่านเรื่องของคุณปัจจัยหลักเพิ่มนะคะ ^^

 

โดย: Clear Ice 17 พฤศจิกายน 2549 8:20:54 น.  

 

ก็พอได้ยินมาบ้างเรื่องระบบราชการแต่จะทำไงได้ค่ะ ของแบบนี้เปลี่ยนยากมาก ไม่เคยรับราชการนะคะ ที่บ้านก็ไม่ได้รับราชการเลยไม่คุ้นกับระบบแบบนี้ แต่คิดว่าคนดีในระบบก็มีแต่อาจจะมองไม่เห็นเพราะเค้าไม่ทำตัวเด่นในระบบค่ะ ขอให้กำลังใจคุณปัจจัยหลักในชีวิตที่มาเผยความจริงในอีกแง่มุมหนึ่งค่ะ

 

โดย: แม่น้องสองพี 17 พฤศจิกายน 2549 13:26:17 น.  

 

ก็อาจารย์สอนสังคมบอกว่าคนไทยยังรับเอาสังคมระบบอุปถัมภ์มาตั้งแต่สมัยอยุธยาแล้วค่ะ ไม่ว่าจะนานกี่ปี สังคมไทยก็ยังคงมีระบบนี้อยู่ ก็ไม่รู้เมื่อไรระบบนี้จะหมดไป

 

โดย: lily IP: 124.121.22.247 17 พฤศจิกายน 2549 20:26:27 น.  

 

ทำไงได้ละค่ะ ก็เรานะผู้น้อยนายสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ ระบบราชการไทยก็เป็นอย่างนี้ละค่ะ

ดีใจแทนคุณปัจจัยหลักในชีวิตจังค่ะ ที่สามารถเลือกทางของตนเองได้แล้ว

ทำงานด้านราชการเหมือนกันค่ะ รู้ๆกันอยู่ว่าเป็นแบบไหนแต่ก็พูดไม่ได้ น้ำมันท่วมปอดลามถึงปากหมดแล้ว ยังได้แต่ก้มหน้าทนรับสภาพ ทำไงได้ละค่ะเลือกทางนี้แล้ว เฮ้อ...

 

โดย: ฝนริน IP: 61.19.65.177 19 พฤศจิกายน 2549 21:05:45 น.  

 

ชีวิตใกล้เคียงกันเลย

 

โดย: เอ๋ IP: 58.136.84.146 27 พฤศจิกายน 2549 10:47:57 น.  

 

อ่านแล้วสะท้อนใจ ตอนนี้ก็เหมือนทำงานไปวันๆ อย่างว่า เช้าหนึ่งชาม เย็นหนึ่งชาม เครียดเหมือนกันเรื่องงานที่ไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจไว้ คนที่ปลอบก็ว่ามีปัญหาเหมือนๆกันทุกที่ ตอนนี้ก็เห็นจะจริง เสียดายแต่เงินภาษี ให้ไปเรียนกลับมาทำอะไรที่ไม่คุ้มเลย กับที่รัฐลงทุนไป แล้วเราอีกละที่ลงแรงไปเรียนมา แต่คุ้มของผู้บริหารคือทำตามใจเค้า ไม่รู้ กพ ส่งไปเรียนเพื่ออะไรกันแน่ ก็รู้กันอยู่ว่าปัญหามันเป็นอย่างนี้ เหมือนวงจร แต่ก็ทำใจไปเรื่อยๆ คนที่ทนไม่ได้ก็ต้องรอวันหมดกรรม แล้วออกจากระบบไป

 

โดย: เอ๋ IP: 58.136.84.146 27 พฤศจิกายน 2549 10:57:11 น.  

 

แม้จะผ่านมานาน แต่ขอท้วงนิดนึงค่ะ
โครงการนะคะ
ไม่ใช่โครงการ
ถ้าท่านทำโครงการจริงไม่น่าใช้คำผิด

 

โดย: ศิริพร IP: 212.47.252.101 17 เมษายน 2561 14:36:32 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


Clear Ice
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [?]




Friends' blogs
[Add Clear Ice's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.