Blog นี้มีไว้เพื่อผู้ที่ชื่นชอบในนิยายเรื่องนี้เท่านั้น มิได้มีจุดประสงค์เพื่อการค้าแต่อย่างใด

และแล้วเราก็เดินทางข้ามถนน และมุ่งหน้าไปสู่ป่าที่มีบ้านของตระกูล Cullens ตั้งอยู่

 Edward จะได้ยินเรารึยัง

บางทีเราควรจะคิดอยู่ในใจว่า .... เรามาอย่างสันตินะ

เอาเลย

Edward เขาเรียกชื่อนั้น Edward คุณอยู่ที่นั่นมั้ย เอาล่ะสิ ตอนนี้ฉันชักรู้สึกว่าตัวเองโง่ขึ้นมาแล้ว

นายก็ดูโง่เหมือนกันแหล่ะ

คิดว่าเขาจะได้ยินเรามั้ย

ตอนนี้เราอยู่ใกล้กว่าหนึ่งไมล์แล้ว ฉันคิดว่าเขาได้ยินนะ

เฮ้ Edward ถ้านายได้ยินฉัน ก็รีบมาได้แล้ว คุณผีดูดเลือด นายมีปัญหาแล้ว

เราเจอปัญหาแล้วต่างหาก Seth แก้ให้ถูกต้อง

แล้วเราก็เดินลุยไปในสนามหญ้า ในบ้านดูมืดไปหมดแต่ไม่ว่างเปล่า Edward ยืนอยู่กับ Emmett กับ Jasper

“Jacob Seth เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

ฉันเดินไปอย่างช้าๆ และถอยหลังสองสามก้าว กลิ่นของพวกนั้นแรงมากจนทำให้ฉันรู้สึกร้อนในจมูกไปหมด Seth ยืนรีๆรอๆอยู่สักครู่ แล้วเขาก็เดินมาอยู่ข้างหลังฉัน

เพื่อจะตอบคำถามของ Edward ฉันหวนไปคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ... ตอนที่ฉันเผชิญหน้ากับ Sam

และ Seth ก็ร่วมคิดไปกับฉัน เพื่อจะเติมช่องว่างความทรงจำที่ขาดหายไป

เราหยุดเมื่อถึงตอนที่เกี่ยวกับ “สิ่งที่น่าเกลียดชัง” เพราะว่า Edward โมโหมาก และกระโจนลงมาทันที

“พวกนั้นต้องการที่จะฆ่า Bella เหรอ” เขาถามอย่างเกรี้ยวกราด

Emmett และ Jasper ที่ยืนอยู่ข้างเขา เผยให้เห็นฟันอันแหลมคม ขณะที่กระโจนเข้ามาหาฉัน

“ไม่ใช่พวกเขา เป็นคนอื่นนะ พรรคพวกเขากำลังมาแล้ว”

Emmett หันไปหา Edward ในขณะที่ Jasper จ้องอยู่ที่เราทั้งสองคน

“พวกนั้นมีปัญหาอะไรเหรอ” Emmett ถาม

“ปัญหาเดียวกับฉันน่ะ” Edward ตอบ “แต่พวกเขามีวิธีของเขาที่จะจัดการกับมัน เรียกคนอื่นเถอะ โทรหา Carlisle เขาและ Esme ต้องกลับมาเดี๋ยวนี้”

พวกเขาแยกกระจัดกระจายไปหมด

“พวกเขาอยู่ไม่ไกลแล้ว” Edward เอ่ยด้วยเสียงตายด้านเหมือนแต่ก่อน

ฉันต้องไปดูซะหน่อย Seth เอ่ย ตรวจตราทางทิศตะวันตกน่ะ

"นายจะเป็นอันตรายหรือเปล่า Seth"​Edward ถาม

Seth กับฉันหันมามองหน้ากัน

ไม่น่านะ เราคิดพร้อมกัน แล้วฉันก็เสริมว่า แต่บางที่ฉันควรจะไปมากกว่า ....​เผื่อไว้ว่า

พวกนั้นไม่ยุ่งกับฉันหรอก ฉันมันก็เป็นแค่เด็กสำหรับพวกนั้นน่ะ Seth ชี้แจง

นายก็เป็นเด็กสำหรับฉัน ไอ้เด็กน้อย

แต่ฉันต้องเป็นคนไป นายต้องอยู่ร่วมมือกับพวก Cullens ที่นี่

เขารีบเร้นกายไปในความมืด ฉันจะไม่ออกคำสั่งให้ Seth ไปออกตรวจตราบริเวณรอบๆ ดังนั้นฉันจึงปล่อยเขาไป

Edward กับฉันยืนจ้องหน้ากันในความมืด ฉันได้ยินเสียง Emmett พึมพำทางโทรศัพท์ Jasper กำลังเฝ้าดูไปในทิศที่ Seth พึ่งเดินทางไป Alice ปรากฏกาย หลังจากที่จ้องมองมาที่ฉันด้วยความสงสัยได้สักพัก แล้วเธอก็ไปอยู่ข้างๆ Jasper ฉันเดาว่า Rosalie คงอยู่ข้างใจกับ Bella เพื่อปกป้องเธอจากภัยอันตรายต่างๆ

"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันติดหนี้นาย Jacob" Edward กระซิบ

"ฉันไม่เคยขออะไรแบบนี้จากนายเลย"

ฉันคิดถึงสิ่งที่เขาพึ่งจะขอร้องฉันไป เมื่อมันเป็นเรื่องของ Bella คงจะไม่มีเส้นทางไหนที่เขาไม่กล้าข้ามไป ไม่ นายเคยขอร้องฉัน 

เขาคิดถึงเรื่องนั้น แล้วก็พยักหน้า "ฉันคิดว่านายคงจะพูดถูกเกี่ยวกับเรื่องนั้น"

ฉันถอนหายใจอย่างหนักหน่วง อ๋อ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จะไม่ทำอะไรเพื่อนายใช่มั้ย 

"ใช่"​เขาพึมพำ

ขอโทษที่ฉันไม่ได้ทำตามที่นายขอร้องไป ฉันบอกนายแล้วว่าเธอไม่ยอมฟังฉันหรอก

"ฉันรู้ ฉันก็ไม่เชื่อจริงๆว่าเธอจะยอมรับ แต่..."

นายก็ต้องลอง ฉันเข้าใจแล้ว เธอดีขึ้นมั้ย

"แย่กว่าเดิมอีก" เขาถอนหายใจ

ฉันไม่ต้องการปล่อยให้คำพูดเรานั้นเงียบหายไป ฉันรู้สึกดีใจเมื่อได้ยินเสียง Alice

"Jacob เธอจะช่วยเปลี่ยนเป็นมนุษย์หมาป่าหน่อยได้มั้ย" Alice ขอร้อง "ฉันแค่อยากรู้่ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น"

ฉันส่ายหัวในขณะเดียวกับที่ Edward ตอบเธอ

"เขาต้องอยู่เชื่อมต่อความคิดกับ Seth น่ะ"

"อ๋อ แล้ว เธอจะใจดีพอที่จะบอกฉันได้มั้ยว่าอะไรเกิดขึ้น"

 "พวกนั้นคิดว่า Bella กำลังจะกลายเป็นปัญหา พวกเขาคาดการณ์ถึงภัยอันตรายที่เป็นไปได้ที่จะมาจาก....สิ่งที่เธออุ้มท้องอยู่ พวกเขารู้ว่ามันเป็นหน้าที่ที่จะต้องกำจัดสิ่งนั้นออกไป Jacob กับ Seth แยกออกมาจากพวกนั้นเพื่อเตือนพวกเรา พวกนั้นวางแผนจะโจมตีเราคืนนี้"

Alice สบถออกมา แล้วก็ถอยห่างไปจากฉัน Emmett กับ Jasper หันมามองหน้ากัน และตาพวกเขาก็สอดส่ายไปในป่า

ยังไม่มีใครมาที่นี่หรอก Seth รายงาน พวกนั้นยังคงเงียบสงบจากทางทิศตะวันตก

พวกนั้นอาจจะไปรอบๆก็ได้ 

ฉันจะไปตรวจดูรอบๆ

"Carlisle กับ Esme กำลังกลับมาแล้ว" Emmett เอ่ย "ใช้เวลายี่สิบนาทีมากที่สุด" 

"เราควรจะไปตั้งรับกัน" Jasper เอ่ย

Edward เห็นด้วย "เราไปข้างในกันเถอะ"

ฉันจะไปตรวจตรารอบๆกับ Seth ถ้าฉันไปไกลเกินไปกว่าที่นายจะได้ยินความคิดของฉัน ก็ฟังเสียงหอนของฉันล่ะกัน"

"โอเค"

พวกเขากลับไปที่บ้าน ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปข้างใน ฉันก็ออกวิ่งไปทางทิศตะวันตก

ฉันยังไม่ค่อยเจออะไรเลย Seth บอกฉัน

ฉันจะวิ่งเป็นครึ่งวงกลม พยายามเคลื่อนไหวเร็วๆ เราไม่ต้องการให้พวกเขามีโอกาสแอบผ่านเราไป

Seth ออกวิ่งไปด้วยความเร็ว

เราวิ่งท่ามกลางความเงียบ แต่ละนาทีที่ผ่านไป ฉันได้ยินเสียงรอบๆตัวเขา เป็นเสียงเขาพูดพึมพำกับตัวเอง

เฮ้ มีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวมาเร็วมาก เขาเตือนฉันหลังจากที่เงียบไปนานกว่าสิบห้านาที

ฉันกำลังจะไป

นายอยู่นิ่งๆไว้ ฉันไม่คิดว่าจะเป็นพรรคพวกของเรานะ เสียงมันแตกต่างไปน่ะ

Seth

แต่เขาก็เดาได้จากกลิ่นที่ลอยมาตามลม ฉันอ่านใจเขา

แวมไพร์ พนันได้เลยว่าน่าจะเป็น Carlisle

Seth ถอยหลังกลับ แต่มันอาจจะเป็นคนอื่นก็ได้

ไม่ พวกนั้นแหล่ะ ฉันจำกลิ่นได้ ฉันจะไปอธิบายเรื่องนี้ให้พวกเขาฟัง

Seth ฉันไม่คิดว่า

แต่เขาก็หายไปแล้ว

ฉันวิ่งไปรอบๆขอบทางทิศตะวันตกด้วยความวิตกกังวล ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขาภายใต้การดูแลของฉัน Leah คงจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆเลยทีเดียว

แต่เขาใช้เวลาไปเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น ไม่ถึงสองนาทีฉันก็รู้สึกถึงเขาในหัวอีกครั้ง

ใช่แล้ว Carlisle กับ Esme แหล่ะ พวกเขาแปลกใจมากที่เจอฉัน พวกเขาอยู่ด้านในแล้วตอนนี้ Carlisle ฝากขอบคุณมา

เขาเป็นคนดีจริงๆ

ใช่ นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมเราถึงทำถูกต้องในเรื่องนี้

หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ

ทำไมนายดูเศร้าจัง Jake ฉันพนันกับนายได้เลยว่า Sam จะไม่พาพรรคพวกของเรามาคืนนี้หรอก เขาไม่ต้องการจะปฏิบัติภารกิจที่เหมือนกับฆ่าตัวตายแบบนี้

ฉันถอนหายใจ มันดูเหมือนว่าจะไม่สำคัญแล้ว

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับ Sam ใช่มั้ย

นายคิดว่า Bella กำลังจะตาย Seth กระซิบ

ใช่ เธอกำลังจะตายจริงๆ

น่าสงสาร Edward มาก เขาคงแทบเป็นบ้าเลยทีเดียว

ก็นะ คงใกล้เป็นแล้วแหล่ะ

ชื่อของ Edward ทำให้ฉันหวนนึกถึงความทรงจำอื่นๆที่เกี่ยวกับเขา Seth อ่านมันด้วยความประหลาดใจ

แล้วเขาก็คำราม โอ้ ไม่มีทาง นายคงจะไม่ นายก็รู้นี่นา ฉันไม่เชื่อเลยว่านายบอกว่านายจะฆ่าเขา นี่มันอะไรกันเนี่ย นายต้องบอกเขาว่า "ไม่" สิ

หุบปากซะ นายมันโง่ที่สุด พวกเขาจะเข้าใจผิดว่า พรรคพวกของเรากำลังมานะ

อุ๊บส์ โทษที

ฉันค่อยๆเคลื่อนไหวไปรอบๆบ้าน อย่าพึ่งคิดอะไรอื่นตอนนี้เลย Seth เราต้องตรวจตราบริเวณรอบๆตอนนี้เลย

ไม่ใช่ ไม่ใช่น่ะ ฉันคิดขณะวิ่งเข้าไปใกล้บ้าน โทษทีนะ Seth ยังเด็กไปน่ะ เขาลืมไป ไม่มีใครจะมาโจมตีเราหรอก

เมื่อฉันเข้าไปใกล้บริเวณบ้าน ฉันก็เห็น Edward จ้องออกมาจากหน้าต่าง ฉันเลยวิ่งเข้าไป เพื่อจะให้มั่นใจว่าเขาได้รับข้อความจากฉัน

มันไม่มีอะไรหรอก .... นายได้ยินใช่มั้ย

เขาพยักหน้าครั้งหนึ่ง

มันคงจะง่ายกว่านี้มากถ้าการสื่อสารนี้ไม่ใช่เป็นไปแค่ทางเดียว แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ฉันค่อนข้างดีใจที่ฉันไม่ต้องไปอยู่ในหัวของเขา

เขามองข้ามไหล่ของเขาไป มองไปในบ้าน เขาโบกมือให้ฉันไปโดยปราศจากการมองไปทิศนั้นอีกครั้ง แล้วก็เร้นกายหายไปจากสายตาของฉัน

เกิดอะไรขึ้นน่ะ

เหมือนว่าฉันกำลังจะได้คำตอบ

ฉันนั่งอยู่นิ่งๆที่สนามหญ้าและตั้งใจฟัง ด้วยหูของฉัน ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของ Seth ที่อยู่ห่างออกไปไกลหลายไมล์ด้วยซ้ำไป และมันก็ง่ายเหลือเกินที่จะได้ยินเสียงจากบริเวณในบ้าน

"มันไม่มีอะไรหรอก" Edward อธิบายด้วยน้ำเสียงตายด้าน แค่พูดซ้ำสิ่งที่ฉันบอกเขา "Seth แค่ไม่พอใจกับเรื่องอื่นน่ะ และเขาลืมไปว่าเขากำลังรอฟังสัญญาณจากเขาอยู่ เขาเด็กมากๆ"

"ก็ดีที่พวกเรามีเด็กแบเบาะคอยเฝ้าป่าให้" เสียงของ Emmett มั้ง ฉันคิด

"คืนนี้พวกเขาช่วยเราไว้มากนะ Emmett" Carlisle เอ่ยออกมา "และเป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่มาก"

"ใช่ ผมรู้ ผมก็แค่รู้สึกอิจฉาพวกเขาน่ะ ผมก็อยากออกไปข้างนอกเหมือนกัน"

"Seth ไม่คิดว่า Sam จะโจมตีเราเดี๋ยวนี้หรอก ไม่แน่ๆ เมื่อพวกเราได้รับการเตือนภัยก่อนแล้ว และพวกนั้นพึ่งจะเสียสมาชิกไปสองคนด้วย"

"แล้ว Jacob คิดว่ายังไงล่ะ" Carlisle ถาม

"เขาก็ไม่ได้มองว่ามันเป็นสัญญาณที่ดียังไงนะฮะ"

ต่อจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย ฉันพยายามฟังเสียงหายใจของทุกคน และฉันสามารถจะแยกเสียงของ Bella ออกจากทุกคนได้ เพราะว่ามันดูอ่อนแรง และเหนื่อยมาก ฉันสามารถได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้น ...​ดูเหมือนว่ามันจะเต้นเร็วมาก ไม่เหมือนปกติเลย

"อย่าแตะต้องเธอนะ นายจะทำให้เธอตื่น" Rosalie กระซิบ

มีบางคนถอนหายใจ

"Rosalie" Carlisle พึมพำ

"อย่าเริ่มหาเรื่องฉันเลย Carlisle เราเคยเปิดโอกาสให้คุณมาก่อนหน้านี้แล้ว และนั่นคือทั้งหมดที่เราจะยอมให้เกิดขึ้นได้"

ดูเหมือนว่า Rosalie และ Bella ใช้คำเรียกแทนตัวเองเป็นพหูพจน์แล้วตอนนี้ เหมือนกับว่าเขากำลังจะฟอร์มทีมของตัวเองอย่างนั้นแหล่ะ

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้านมากขึ้น ฉันแอบมองไปที่ห้องด้านหน้า และหวังว่าคงจะได้เจออะไรเหมือนที่ฉันพึ่งได้เจอเมื่อตอนกลางวัน แต่มันก็เปลี่ยนไปมากเหลือเกินทำให้ฉันสับสนในตอนแรก ในวินาทีนั้นเองฉันคิดว่าฉันมองเข้าไปผิดห้องแล้ว

หน้าต่างกระจกหายไปหมด ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันเป็นเหล็กแทนแล้ว เฟอร์นิเจอร์ถูกลากหายไปหมด และฉันก็ได้เห็น BElla นอนอยู่อย่างงุ่มง่ามที่เตียงเล็กๆอันนั้น ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เตียงธรรมดา แต่เป็นเตียงที่มีล้อ เหมือนในโรงพยาบาล และฉันก็เห็นสายต่างๆตามร่างเธอเต็มไปหมด ท่อที่ต่อจากร่างกายของเธอ มีมอนิเตอร์คอยอ่านผล

เธอไอเล็กน้อยเหมือนว่าเธอไม่อาจหลับได้โดยง่าย ทั้ง Edward และ Rosalie รีบกระโจนเข้าไปหาเธอเมื่อเห็นร่างกายของเธอเขย่า และเธอพึมพำด้วความหวากลัว Rosalie รีบเอามือจับที่หน้าผาก Bella ในขณะที่ Edward ไม่ขยับเลย เขาหันหลังให้ฉัน แต่ท่าทางของเขาต้องมีอะไรแน่ เพราะ Emmett รีบกระโจนเข้ามาอยู่ระหว่าง Rosalie กับ Edward ก่อนที่ฉันจะกระพริบตาด้วยซ็ำ เขาเอื้อมมือไปจับ Edward ไว้ 

"ไม่ใช่คืนนี้ Edward เรามีเรื่องอื่นให้กังวลพออยู่แล้ว"

Edward หันออกไปจากเขา และสีหน้าเขาก็ดูตกอยู่ในความเจ็บปวดทรมานอีกครั้ง ตาของเขามองมาที่ฉัน แล้วก็เหลียวไปมองคนอื่น

ฉันวิ่งกลับในป่า วิ่งไปหา Seth วิ่งหนีจากสิ่งที่ฉันเห็นอยู่เบื้องหลังของฉัน

"แย่ลง ใช่แล้ว เธอดูแย่ลงมาก" 

Create Date : 30 มกราคม 2552
Last Update : 31 มกราคม 2552 11:50:23 น.		268 comments
Counter : 1169 Pageviews.
Share Tweet