“ไม่ ฉันไม่ได้โง่นะ” เธอหันมามองหน้าฉันอีกครั้ง “ถึงแม้ว่าฉันจะรู้ดีว่าเธอคงจะรู้แล้วมันคืออะไร”

“การเปลี่ยนให้เป็นแวมไพร์แบบฉุกเฉิน” ฉันพึมพำออกมา

“มันเวิร์คสำหรับ Esme Emmett Rosalie แม้กระทั่ง Edward  Carlisle เปลี่ยนแปลงพวกเขาก็เพราะว่ามันจะทำให้เขารอดตายได้ เขาไม่ได้ต้องการจะจบชีวิตพวกนั้น แต่ต้องการจะช่วยพวกเขาต่างหาก”

ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงจิตใจที่ดีงามของคุณหมอแวมไพร์ผู้นั้นเหมือนแต่ก่อน ฉันปัดความรู้สึกนั้นออกไปแบะพยายามอ้อนวอนเธออีกครั้ง

“ฟังฉันนะ Bells อย่าทำแบบนั้นเลย” เหมือนแต่ก่อน เมื่อ Charlie โทรศัพท์มาหาฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าสำหรับฉันแล้วมันจะแตกต่างไปมากมายขนาดไหน ฉันรู้ดีว่าฉันอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ในสถานะไหนก็ได้ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ “ไม่ต้องรอจนกระทั่งมันสายเกินไปหรอก Bella ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ โอเคมั้ย แค่มีชีวิตอยู่ ไม่ต้องทำเพื่อฉัน ไม่ต้องทำเพื่อเขา” เสียงของฉันเริ่มแข็งกร้าวขึ้น “เธอรู้ดีว่าเขาจะทำอะไรเมื่อเธอตายไป เธอก็เคยเห็นมาครั้งหนึ่งแล้ว เธอต้องการให้เขาไปหาไอ้พวกอิตาเลียนนั่นเพื่อฆ่าเขาอีกครั้งเหรอ” เธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาอย่างครุ่นคิด

ฉันไม่ได้บอกเธอว่า....มันไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นตอนนี้

ฉันพยายามทำเสียงให้อ่อนโยนมากขึ้น “จำได้มั้ยตอนที่เราสู้กับพวกแวมไพร์เกิดใหม่ เธอบอกอะไรฉัน”

ฉันรอ แต่เธอก็ไม่ตอบคำถามฉัน เธอเม้มปากแน่น

“เธอบอกฉันให้ทำตัวดีๆ และเชื่อฟัง Carlisle” ฉันบอกกับเธอ “และฉันทำอะไรลงไปรู้มั้ย ฉันเชื่อฟังแวมไพร์ เพื่อเธอ”

“เธอเชื่อฟังเขาเพราะว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วต่างหาก”

“โอเค เธอก็รู้เหตุผลนี่นา”

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า “แต่เรื่องนี้มันไม่ถูกต้อง” เธอก้มลงไปมองที่ครรภ์ของเธอ และกระซิบเบาๆว่า “ฉันจะไม่ฆ่าเขา”

มือของฉันสั่นอีกครั้ง “อ๋อ นี่ฉันพลาดข่าวดีไปใช่มั้ย เด็กผู้ชายตัวน้อยๆ จะต้องให้ฉันซื้อลูกโป่งมาให้ฝากเขาด้วยมั้ย”

หน้าของเธอกลายเป็นสีชมพู ช่างงดงามมาก มันทำให้ฉันรู้สึกบิดมวนในท้องไปหมด ราวกับถูกมีดเฉือน

ฉันกำลังจะสูญเสียสิ่งนี้ไป .... อีกครั้ง

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นเด็กผู้ชายรึเปล่า” เธอยอมรับ “อุลตร้าซาวด์ไม่น่าจะได้ผล เยื่อที่ปกคลุมเด็กคนนี้เอาไว้หนามาก เหมือนผิวหนังของพวกเขา ดังนั้นเขาก็ออกแนวลึกลับนิดหน่อยนะ แต่ฉันเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งเสมอในหัวของฉัน”

“มันไม่ใช่เด็กที่น่ารักอะไรหรอก Bella ในนั้นน่ะ”

“แล้วเราจะได้รู้กัน” เธอบอก

“เธอจะได้เจอมันหรอก” ฉันพูดเสียงแข็ง

“เธอนี่มันมองโลกในแง่ร้ายจริงๆนะ Jacob มันมีความหวังแน่นอนที่ฉันจะรอดไปได้”

ฉันไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองลง พยายามหายใจให้ช้าลง พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง

“Jake” เธอเรียกฉัน แล้วเธอก็จับที่ปลายเส้นผมของฉัน จับแก้มฉัน “มันจะต้องโอเคอยู่แล้วน่า ชู่วว อย่าห่วงไปเลย”

ฉันไม่ได้มองขึ้นไป “ไม่หรอก มันไม่โอเคเลย”

เธอเช็ดน้ำตาบนแก้มฉันออกไป “ชู่ววว”

“นี่มันอะไรกันล่ะ Bella” ฉันมองไปที่พรมสีขาวเบื้องหน้า เท้าของฉันสกปรกทำให้มันเป็นรอยเปื้อนโคลน เยี่ยม “ฉันคิดว่าเธออยากเป็นแวมไพร์เหนือสิ่งอื่นใด และตอนนี้เธอกำลังจะยอมแพ้เหรอ มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธออยากจะเป็นแม่คนขนาดนี้ ถ้าเธอต้องการมันขนาดนี้ ทำไมเธอถึงแต่งงานกับแวมไพร์กันล่ะ”

ฉันเริ่มเข้าใกล้ประเด็นที่เขาเสนอให้ฉันแล้ว

เธอถอนหายใจ “มันไม่ใช่อย่างนั้น ฉันไม่ได้แคร์เรื่องมีลูกหรอกนะ ฉันแทบไม่เคยคิดถึงมันเลย มันไม่ใช่แค่การมีลูกหรอก มันแค่ .... เออ .... ลูกคนนี้”

“มันเป็นฆาตกร Bella ดูสภาพเธอตอนนี้สิ”

“เขาไม่ใช่นะ มันเป็นเพราะฉันเอง เพราะฉันอ่อนแอเกินไปและเป็นมนุษย์ แต่ฉันจะผ่านมันไปได้ Jake ฉันทำได้...”

“ขอร้องล่ะ Bella หยุดพูดเถอะ เธอสามารถตั้งท้องไอ้สัตว์ประหลาดนี่ให้ไอ้ผีดูดเลือดตัวนั้นได้ แต่เธอจะไม่หลอกฉัน เธอรู้ดีว่าเธอไม่รอดแน่ๆ”

เธอเหลียวมามองฉัน “ฉันไม่รู้เลย ฉันก็รู้สึกกังวลเหมือนกัน”

“กังวลเกี่ยวกับมันงั้นเหรอ” ฉันเอ่ยผ่านช่องไรฟันออกมา

เธอลูบไล้ที่ครรภ์ตัวเองอย่างแผ่วเบา และแล้วความโกรธของฉันก็ดับลงราวกับถูกปิดสวิตช์

“ฉันสบายดี มันไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”

แต่ฉันไม่ได้ยิน  มือของเธอกำลังดึงเสื้อตัวเองไปข้างๆ  และฉันมองไปที่เธออย่างหวาดกลัว ราวกับว่าผิวของเธอจะปริแตกออกมา ท้องของเธอดูราวกับว่าเต็มไปด้วยรอยเปื้อนของน้ำหมึกสีดำๆม่วงๆ

แล้วเธอก็หันมาเห็นสายตาของฉัน และเธอก็รีบชี้แจงทันที

“เขาก็แค่แข็งแรงน่ะ” เธอพูดปกป้องมัน

รอยนั้นเป็นรอยช้ำ

ฉันเข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงว่าอะไร ... ที่ว่าเห็นมันทำร้ายเธอ ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้า

“Bella” ฉันเอ่ยออกมา

เธอได้ยินโทนเสียงของฉันเปลี่ยนไป เธอมองขึ้นมา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

“Bella อย่าทำอย่างนี้เลยนะ”

“Jake”

“ฟังฉัน อย่าพึ่งพูดอะไร แค่ฟังฉันก่อน ถ้าเกิด...”

“ถ้าเกิดอะไรเหรอ”

“ถ้าเกิดว่านี่ไม่ใช่แค่รวดเดียวจบ ถ้าเกิดว่านี่ไม่ใช่ทุกอย่างหรือไม่มีอะไรเลย ถ้าเกิดเธอฟัง Carlisle เหมือนเด็กดีที่เชื่อฟังผู้ใหญ่ และทำให้ตัวเองมีชีวิตต่อไป”

“ฉันไม่...”

“ฉันยังพูดไม่จบ แล้วถ้าเธอมีชีวิตอยู่ต่อไป เธอก็สามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ นี่มันไม่เวิร์คหรอก พยายามใหม่อีกครั้งเถอะ”

เธอดูโศกเศร้า นิ้วของเธอเอื้อมมาแตะที่หน้าผากฉัน ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิด

“ฉันไม่เข้าใจเลย เธอหมายความว่ายังไงเหรอ พยายามใหม่อีกครั้ง??? เธอคงไม่คิดว่า Edward จะยอมให้ฉัน แล้วมันจะแตกต่างอะไรกันล่ะ ฉันแน่ใจว่าไม่ว่าลูกคนไหน...”

“ใช่” ฉันกัดฟันพูด “ไม่ว่าเด็กคนไหนก็เหมือนกันทั้งนั้น”

สีหน้าของเธอดูสับสนมากขึ้น “อะไรนะ”

แต่ฉันพูดต่อไปไม่ได้แล้ว มันไม่มีเหตุผลเลย ฉันไม่เคยช่วยเธอจากตัวเธอเองได้ ฉันไม่เคยทำมันได้

แล้วเธอก็กระพริบตา และฉันคิดว่าเธอรู้แล้วว่าฉันหมายถึงอะไร

“ได้โปรดเถอะ Jacob เธอคิดว่าฉันควรจะฆ่าเด็กคนนี้ซะและแทนเขาด้วยอย่างอื่นงั้นเหรอ ทำกิฟต์อะไรทำนองนั้นเหรอ” เธอเป็นบ้าไปแล้ว “ทำไมฉันถึงจะอยากได้ลูกใครก็ไม่รู้กันล่ะ ฉันเดาว่ามันก็คงไม่แตกต่างกันหรอกใช่มั้ย”

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ฉันพึมพำ “ไม่ใช่ ใครก็ไม่รู้”

เธอโน้มตัวมาข้างหน้า “แล้วเธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่ล่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันไม่ได้พูดอะไร เหมือนเคยแหล่ะ”

“ความคิดนี่มาจากไหนกัน”

“ลืมมันไปซะเถอะ Bella”

เธอถามด้วยความสงสัย “นี่เขาบอกให้เธอมาพูดกับฉันเรื่องนี้เหรอ”

ฉันรีรอ แล้วก็อดประหลาดใจไม่ได้ที่เธอเดาเรื่องราวต่างๆได้อย่างรวดเร็ว “ไม่”

“เขาบอกใช่มั้ย”

“ไม่ จริงๆนะ เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องทำกิฟต์หรือผสมเทียมอะไรเลย”

สีหน้าของเธอดูเบาใจขึ้น และเธอก็เอนตัวลงบนหมอน ดูหมดแรง เธอมองไปด้านข้างในขณะที่เธอพูด ฉันรู้ดีว่าเธอไม่ได้พูดกับฉันหรอก “เขาคงจะยอมทำอะไรก็ได้เพื่อฉัน และฉันก็ทำร้ายเขามากเหลือเกิน แต่นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ คิดว่าฉันจะยอมแลกเด็กคนนี้” แล้วมือของเธอก็ลูบไล้มันเบาๆ “เพื่อเด็กที่ไหนก็ไม่รู้......” เธอพึมพำท่อนสุดท้าย แล้วเสียงเธอก็เงียบไป ดวงตาของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

“เธอไม่จำเป็นต้องทำร้ายเขาหรอก” ฉันกระซิบบอก มันเผาไหม้ราวกับยาพิษในปากของฉันที่อ้อนวอนเพื่อเขา แต่ฉันรู้ดีว่านี่เป็นเหตุผลที่ดีที่สุดแล้วที่จะทำให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไป “เธอจะทำให้เขามีความสุขอีกครั้ง Bella และฉันคิดว่าเขากำลังจะสูญเสียความสุขไป ฉันคิดแบบนั้นจริงๆนะ”

เธอเหมือนไม่ได้ฟังฉันอยู่ มือของเธอลูบไล้ที่ท้องเป็นวงกลม ในขณะที่เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น มันเป็นช่วงเวลาที่แสนจะยาวนาน พวก Cullens อยู่ห่างไกลออกไป พวกเขาจะกำลังฟังความพยายามที่น่าสมเพชของฉันที่กำลังจะบอกเหตุผลกับเธอรึเปล่านะ

“ไม่ใช่ลูกใครก็ได้ ไม่ใช่คนแปลกหน้าเหรอ” เธอพึมพำกับตัวเอง ฉันหลบตาเธอทันที “Edward บอกอะไรกับเธอกันแน่น่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอก เขาแค่คิดว่าเธออาจจะฟังฉัน”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น เกี่ยวกับที่จะให้ฉันพยายามอีกครั้งน่ะ”

เธอจ้องมาที่ฉัน และฉันก็เห็นได้เลยว่าฉันพูดมากเกินไปแล้ว

“ไม่มีอะไรหรอก”

เธออ้าปากเล็กน้อย “ว้าว”

ฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น และฉันก็ก้มมองที่เท้าตัวเองอีกครั้ง ไม่กล้าสบตาเธอ

“เขาคงจะยอมทำอะไรก็ได้ใช่มั้ย” เธอกระซิบบอก

“ฉันบอกเธอแล้วว่าเขาน่ะบ้าไปแล้ว Bells”

“ฉันแปลกใจว่าเธอไม่ได้บอกตอบรับไปทันทีนี่ ทำให้เขารู้สึกแย่ไปเลย”

เมื่อฉันมองขึ้นไป เธอก็กำลังฝืนยิ้มอยู่

“ลองคิดดูสิ” ฉันพยายามที่จะฝืนยิ้มกลับไป

เธอรู้ว่าฉันกำลังเสนออะไร และเธอจะไม่คิดมันอีกเป็นครั้งที่สอง ฉันรู้ว่าเธอไม่คิดอีกแน่ๆ

“เธอก็ทำเพื่อฉันมามากแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆว่าทำไมเธอถึงยังมากวนใจฉันเรื่องนี้อีก ฉันไม่คู่ควรกับเธอทั้งคู่เลยจริงๆ ไม่ว่าใครก็ตาม”

“ถึงแม้ว่ามันจะไม่แตกต่าง ... ใช่มั้ย”

“ไม่ใช่ครั้งนี้” เธอถอนหายใจ “ฉันหวังว่าฉันจะสามารถอธิบายให้เธอเข้าใจได้นะ Jacob ฉันทำร้ายเขาไม่ได้” เธอชี้ลงไปที่ท้องของเธอ “ฉันทำร้ายเขาต่อไปอีกไม่ได้แล้ว มากซะจนฉันสามารถหยิบปืนขึ้นมาตอนนี้และฆ่าเธอได้เดี๋ยวนี้เลย ฉันรักเขา”

“ทำไมเธอต้องรักสิ่งที่ผิดตลอดเวลาด้วยนะ Bella”

“ฉันไม่คิดว่าฉันเป็นแบบนั้นนะ”

ฉันกระแอมเบาๆเพื่อทำให้คอโล่งขึ้น เพื่อที่ฉันจะได้ทำให้เสียงของฉันเข้มขึ้นอย่างที่ฉันต้องการ

“เชื่อฉันสิ”

218