10. ทำไมฉันถึงไม่เดินออกมานะ อ๋อ ใช่สิ เพราะฉันมันโง่ไง

ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลย เหมือนมันไม่ได้เกิดขึ้นจริง เหมือนอยู่ในช่วงตลกร้ายของรายการซิทคอมอย่างนั้นล่ะ

แทนที่ฉันจะไปขอเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียนไปงานพรอมด้วยกัน นี่ฉันกำลังเป็นมนุษย์หมาป่านัมเบอร์ทู ที่กำลังจะไปขอร้องเมียแวมไพร์เพื่อให้มามีอะไรด้วย และมีลูกกัน ... มันเยี่ยมไปเลย

ไม่ ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น นี่มันเพี้ยนไปกันใหญ่แล้ว ฉันจะลืมให้หมดว่าเขาพูดอะไรออกมา

แต่ฉันจะไปคุยกับเธอ พยายามให้เธอฟังฉัน

แต่เธอก็คงจะไม่ฟังหรอก เหมือนทุกๆครั้งนั่นแหล่ะ

Edward ไม่ตอบหรือคอมเมนท์ความคิดของฉันในขณะที่เขาพาฉันกลับไปที่บ้าน ฉันสงสัยว่าที่ๆเขาหยุดคุยกับฉันนั้นเป็นที่ไกลเพียงพอที่จะไม่ทำให้ใครได้ยินเสียงของเรา แค่นั้นเองเหรอ

ก็เป็นไปได้นะ เมื่อเราเดินผ่านเข้าไปในบ้าน พวก Cullens คนอื่นๆดูสงสัยเราอย่างมาก ไม่มีใครมองว่าเราเป็นตัวน่ารังเกียจแต่อย่างใด ดังนั้นพวกนั้นก็คงไม่ได้ยินหรอกว่า Edward ขอร้องฉันว่าอย่างไรบ้าง

ฉันรั้งรออยู่ตรงทางเดินข้างนอก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีตอนนี้ แต่อย่างน้อยที่นั่นก็ดีกว่า เพราะมันมีอากาศพัดมาจากด้านนอก

Edward เดินเข้าไปตรงกลางห้อง  Bella มองดูเขาด้วยความวิตกกังวล แล้วสายตาของเธอก็เลื่อนมาที่ฉัน แล้วกลับไปมองที่เขาอีกครั้ง

เธอหน้าซีดลงไป และฉันรู้ได้เลยว่าอะไรที่เขาหมายถึงว่าความเครียดจะยิ่งทำให้เธอแย่ลงไปอีก

“เราจะเปิดโอกาสให้ Jacob กับ Bella คุยกันสองคน อย่างเป็นส่วนตัว” Edward บอกกับทุกคน เสียงราวกับหุ่นยนต์ ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

“ต้องอยู่ในสายตาของฉัน” Rosalie มองไปทางเขา เธอยังคงอยู่วนเวียนรอบๆตัว Bella มือของเธอข้างหนึ่งจับที่แก้ม Bella อย่างหวงแหน

Edward ไม่ได้หันไปมองเธอ “Bella” เขาเอ่ยด้วยความรู้สึกว่างเปล่า “Jacob อยากจะคุยกับเธอ เธอกลัวที่จะอยู่กับเขาตามลำพังมั้ย”

Bella มองมาที่ฉัน ด้วยความสับสน และเหลียวกลับไปมอง Rosalie

“Rose มันไม่มีอะไรหรอกจ้ะ Jake ไม่มีวันทำร้ายเราหรอก ไปกับ Edward เถอะ”

“มันอาจจะเป็นกลลวงก็ได้” ยัยผมบลอนท์เตือนเธอ

“ฉันไม่เห็นว่ามันเป็นอย่างนั้นเลยนะ” Bella เอ่ยออกมา

“ฉันกับ Carlisle จะอยู่ในระยะที่เธอมองเห็นได้เสมอ Rosalie” Edward เอ่ยออกมา เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ เสียงของเขาเริ่มเจือปนด้วยความโกรธ “เราเป็นคนเพียงกลุ่มเดียวที่เธอกลัว”

“ไม่” Bella กระซิบบอกเขา สายตาของเธอพลันทุกข์ระดม ดวงตาเริ่มมีน้ำตา “ไม่นะ Edward ฉันไม่ได้...”

เขาส่ายหัวช้าๆ ยิ้มให้เธอ รอยยิ้มนั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกิน “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอก Bella ฉันสบายดี ไม่ต้องกังวลเรื่องฉันหรอก”

เขาพูดถูกเรื่องที่เธอจะโทษตัวเองว่าเป็นคนทำร้ายความรู้สึกเขา เธอช่างเหมือนผู้หญิงสมัยก่อนเสียจริงๆ เธอน่าจะเกิดผิดศตวรรษนะ

“ทุกคน” Edward เอ่ยขึ้นมา ในขณะที่นิ้วชี้ไปที่ประตู “ได้โปรดเถอะ”

เมื่อทุกคนเห็นท่าทีที่แสนจะเจ็บปวดของ Edward พวกเขาก็เดินออกจากประตูไปอย่างเงียบๆ และรวดเร็ว ทั้งห้องไม่มีใคร ยกเว้นแต่ Rosalie ที่รั้งรออยู่ตรงกลางห้อง และ Edward ก็ยังคอยอยู่ที่ประตู

“Rose” Bella เอ่ยออกมาเบาๆ “ฉันอยากให้เธอออกไปก่อนนะ”

ยัยผมบลอนท์หันมามอง Edward และผายมือให้เขาไปก่อน เขาเดินออกไป แล้วเธอก็เดินตามออกไปด้วยเช่นกัน

เมื่อเราอยู่ด้วยกันตามลำพัง ฉันก็เดินมาที่ห้องและนั่งบนพื้นถัดจาก Bella ฉันเอื้อมมือไปจับมือเธอเอาไว้ บีบมือเธอเบาๆด้วยความระมัดระวัง

“ขอบคุณนะ Jake นั่นทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลย”

“ฉันจะไม่โกหกเธอล่ะกัน Bella ตอนนี้เธอรูปร่างน่าเกลียดมากเลย”

“ฉันรู้” เธอถอนหายใจ  “ฉันดูน่ากลัวมาก”

“ยังกับหลุดออกมาจากหนังผีเลยล่ะ” ฉันเห็นด้วย

เธอหัวเราะ “ฉันดีใจนะที่เธอมาที่นี่ ฉันรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ยิ้มออกมา ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทนความกดดันได้มากขนาดไหน”

ฉันกรอกตาไปมาด้วยความสงสัย

“ก็ได้ๆ” เธอเห็นด้วย “ฉันคิดมากไปเอง”

“ใช่ เธอคิดอะไรกันอยู่แน่ Bells”

“เขาขอให้เธอมาตะโกนใส่หน้าฉันเหรอ”

“ก็ประมาณนั้นแหล่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงคิดว่าเธอจะฟังฉัน เธอไม่เคยฟังฉันเลยนี่นา”

เธอถอนหายใจ

“ฉันบอกเธอแล้ว....” ฉันกำลังเริ่มที่จะพูด

“เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเคยบอกเธอว่า เธอมีพี่ชายอยู่คนหนึ่ง Jacob” เธอกล่าวตัดบทฉัน “และชื่อของเขาคือ หุบปากซะ”

“ชื่อดีนะ”

เธอค้อนฉัน ผิวของเธอดูตึงแน่นบนกระดูกของเธอ “ฉันจำมาจาก The Simpsons น่ะ”

“ฉันพลาดตอนนั้นไป”

“มันตลกมากเลยนะ”

เราเงียบกันไปสักพัก มือของเธอเริ่มที่จะอุ่นขึ้นเล็กน้อย

“นี่เขาขอร้องให้เธอมาคุยกับฉันเหรอ”

ฉันพยักหน้า “ให้ฉันบอกอะไรที่ดูสมเหตุสมผลกับเธอน่ะ การต่อสู้ครั้งนี้ฉันแพ้ก่อนที่ฉันจะเริ่มเสียอีก”

“แล้วทำไมเธอถึงยอมตกลงล่ะ”

ฉันไม่ได้ตอบคำถามเธอ ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้รึเปล่า

แต่ฉันรู้นี่ ทุกวินาทีที่ฉันใช้ร่วมกับเธอมันจะทำให้ฉันยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น ฉันจะต้องทนทุกข์ทรมานในภายหลังแน่

“ฉันจะผ่านมันไปได้ เธอรู้มั้ย” เธอเอ่ยทำลายความเงียบออกมา “ฉันเชื่อว่าฉันจะทำได้”

นั่นทำให้ฉันเห็นสีเลือดบนแก้มเธออีกครั้ง “นี่ก็เป็นอาการอีกอย่างหนึ่งของเธอเหรอ” ฉันอดจิกกัดเธอไม่ได้

เธอหัวเราะออกมา ถึงแม้ว่าความโกรธของฉันจะทำให้มือของเราสั่นก็ตามที

“ก็เป็นไปได้นะ” เธอเอ่ยออกมา “ฉันไม่ได้บอกว่ามันจะผ่านพ้นไปได้โดยง่ายนะ Jake แต่ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่เชื่อในเวทมนตร์ได้เหรอ ทั้งๆที่ฉันผ่านอะไรมาตั้งมากมายขนาดนี้”

“เวทมนตร์เหรอ”

“โดยเฉพาะกับเธอ” เธอเอ่ยออกมา และยิ้มให้ฉัน เธอปลดมือข้างหนึ่งออก และวางไว้บนแก้มของฉัน “มากกว่าใครทั้งนั้น เธอมีเวทมนตร์อะไรบางอย่างที่จะทำให้เรื่องทุกเรื่องเป็นสิ่งที่ถูกต้องสำหรับเธอ”

“นี่เธอเพ้อถึงอะไรกันน่ะ”

เธอยังคงยิ้มอยู่ “Edward เคยบอกฉันครั้งหนึ่งว่า อะไรที่เหมือน การต้องตาต้องใจในแบบของเธอน่ะ เขาพูดว่ามันเหมือนกับ ฝันกลางฤดูร้อน เหมือนเวทมนตร์ เธอจะค้นพบว่าใครคือคนที่เธอกำลังตามหา Jacob และนั่นอาจจะทำให้เรื่องทั้งหมดดำเนินต่อไปก็ได้นะ”

ถ้าเธอไม่ได้ดูเปราะบางขนาดนี้ ฉันคงจะกรีดร้องออกมาแล้ว

และก็เหมือนเช่นดังทุกครั้ง ฉันกระฟัดกระเฟียดใส่เธอ

“ถ้าเธอคิดว่า ไอ้เรื่องการต้องตาต้องใจนั่นมันสมเหตุสมผลเหรอ เธอเคยคิดบ้างมั้ยว่าสักวันหนึ่งฉันอาจจะเกิดอาการแบบนั้นกับคนแปลกหน้าก็ได้” ฉันวางมือลงบนครรภ์ของเธอ “บอกฉันว่านี่มันจะเกิดประโยชน์ตรงไหน Bella ทำไมฉันถึงต้องรักเธอ ทำไมเธอถึงต้องรักเขา และเมื่อเธอตายไป.....” ฉันแผดเสียงออกมา “แล้วมันจะกลับไปถูกต้องอีกครั้งได้ยังไง แล้วความเจ็บปวดทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพื่ออะไรกัน ของฉัน ของเธอ ของเขา เธอจะฆ่าเขาด้วย แต่นั่นฉันไม่แคร์หรอก”

“แล้วสุดท้ายเธอจะจัดการกับเรื่องความรักของเธอยังไง ถ้ามันมีเหตุผลแม้แต่สักเล็กน้อย ได้โปรดบอกฉันเถอะ ฉันไม่รู้เลยจริงๆ”

เธอถอนหายใจออกมา “ฉันยังไม่รู้เลย Jake แต่ฉันรู้สึกว่า นี่จะเป็นสิ่งดีที่เกิดขึ้นแน่นอน ถึงแม้ว่าอาจจะยากไปสักหน่อยที่จะมองเห็นมันในตอนนี้ เธออาจจะเรียกมันว่าโชคชะตาก็ได้”

“เธอกำลังจะตายอย่างไร้ค่า Bella ... อย่างไร้ค่า”

เธอเลื่อนมือจากใบหน้าของฉันไปที่ท้องของเธอ เธอลูบไล้มันอย่างน่าทะนุถนอม เธอไม่ต้องบอกอะไรฉันอีกเลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอยอมตายเพื่อมัน

“ฉันจะไม่ตายหรอกนะ” เสียงของเธอเล็ดรอดผ่านไรฟันออกมา และฉันก็บอกได้เลยว่าเธอเคยพูดสิ่งนี้ซ้ำๆมาก่อนแล้ว “ฉันจะทำให้หัวใจฉันเต้น ฉันแข็งแรงพอที่จะคลอดเขาออกมา”

“นั่นมันขยะชัดๆ Bella เธอพยายามที่จะเก็บไอ้สิ่งเหนือธรรมชาตินี้มานานเกินไปแล้วนะ ไม่มีคนปกติที่ไหนเค้าทำกันหรอก เธอแข็งแรงไม่พอหรอก” ฉันจับหน้าเธอไว้ ไม่ต้องเตือนตัวเองให้จับมันอย่างทะนุถนอม ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอดูเหมือนจะเปราะบางและแตกได้ทุกเมื่อ

“ฉันสามารถทำได้ๆ” เธอบ่นพึมพำเหมือนเด็ก

“แล้วแผนของเธอเป็นอย่างไรบ้างล่ะ ฉันหวังว่าเธอจะมีสักแผนนะ”

เธอพยักหน้า แต่ไม่ยอมสบตาฉัน “เธอรู้มั้ยว่า Esme เคยกระโดดลงจากหน้าผาน่ะ ตอนที่เธอเป็นมนุษย์”

“แล้ว??”

“แล้วพวกเขาก็หมดหวังที่จะช่วยเธอ เพียงพอที่จะไม่ไปส่งเธอที่ห้องฉุกเฉิน แต่พาเธอไปที่ที่เก็บศพเลย หัวใจของเธอยังคงเต้นอยู่เมื่อ Carlisle เจอเธอ”

“เธอไม่ได้วางแผนว่าจะผ่านเรื่องนี้ไปได้แบบเป็นมนุษย์” ฉันเอ่ยออกมาอย่างทื่อๆ

Create Date : 26 มกราคม 2552
Last Update : 26 มกราคม 2552 17:05:32 น.		44 comments
Counter : 548 Pageviews.
Share Tweet