9. แน่ซะยิ่งกว่าแน่ ไม่เห็นเลยว่าสิ่งนั้นกำลังจะมา

ฉันไม่ได้วางแผนว่าจะบอกลาพ่อ

หลังจากนั้น กดโทรศัพท์หา Sam สักครั้ง และเกมก็คงเริ่มขึ้น พวกเราพยายามโน้มน้าวที่จะให้ฉันเลิกและดึงดันให้ฉันกลับมา อาจจะยอมทำให้ฉันโกรธหรือแม้กระทั่งทำร้ายฉัน แต่อย่างไรก็ดีไม่มีอะไรมาทำให้ฉันยอมทำตามกฎใหม่ที่ Sam วางขึ้นได้

แต่ Billy หวังว่าฉันจะเปลี่ยนใจ เขาอยู่ที่สนามหน้าบ้าน อยู่บนวีลแชร์ของเขา ฉันเดินตรงไปที่โรงรถ

"พอจะมีเวลามั้ย Jake"

ฉันหยุด และมองไปที่เขา แล้วก็เดินไปที่โรงรถ

"เอาน่า ไอ้หนู อย่างน้อยก็ช่วยพาฉันเข้าไปข้างใน"

 ฉันกัดฟันกรอน แต่ก็รู้ว่า เขาจะสร้างปัญหาให้ฉันมากกว่า Sam เสียอีก ถ้าฉันไม่โกหกสร้างเรื่องสักนิดหน่อย

"ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คุณต้องการความช่วยเหลือกัน ตาแก่"

เขาหัวเราะ "ฉันเมื่อยแขนไปหมด ฉันเข็นรถมาเองตั้งไกลตั้งแต่บ้านของ Sue นั่นน่ะ"

"นั่นมันทางลงเขาเนี่ย พ่อผลักมาไกลมากเลยนะ"

ฉันเดินไปเข็นรถให้เขา เข็นไปในห้องนั่งเล่น

"ดูสิ พ่อคิดว่าพ่อเข็นได้เร็วสามสิบไมล์ต่อชั่วโมงแล้วนะ มันเยี่ยมไปเลย"

"พ่อจะทำรถคันนี้พังรู้มั้ย แล้วพ่อก็ต้องลากตัวเองด้วยข้อศอกแทน"

"ไม่หรอก นั่นมันหน้าที่ของนายที่จะแบกฉัน"

"พ่อไปแค่ไม่กี่ที่หรอก"

Billy วางมือไว้บนล้อ และเข็นไปที่ตู้เก็บอาหาร "มีอาหารเหลือบ้างมั้ย"

"พ่อก็รู้ Paul อยู่นี่ทั้งวัน ดังนั้นไม่มีเหลือหรอก"

Billy ถอนหายใจ "ต้องเริ่มกักตุนอาหารแล้วสิถ้าเราไม่ต้องการอดตาย"

"บอก Rachel ให้ไปอยู่บ้านของ Paul สิ"

เสียงหัวเราะของ Billy หายไปทันที สายตาของเขาอ่อนโยนขึ้น "เราพึ่งจะให้เธอกลับมาอยู่บ้านได้แค่ไม่กี่อาทิตย์เท่านั้นเอง ครั้งแรกที่เธออยู่นี่นานแสนนาน ลูกก็รู้ พวกพี่ๆเขาอยู่มานานกว่าลูก และพอแม่มาตายไป พวกเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดีที่จะอยู่บ้านหลังนี้

"ผมรู้ฮะ"

Rebecca ไม่ได้กลับมาบ้านอีกเลยตั้งแต่แต่งงานออกไป ถึงแม้ว่าเธอจะมีข้ออ้างที่ดี ตั๋วเครื่องบินจากฮาวายมาที่นี่ราคาค่อนข้างแพง แต่สำหรับ Rachel แล้ว เมืองวอชิงตันอยู่ใกล้เกินกว่าที่เธอจะใช้ข้อแก้ตัวแบบเดียวกันนี้ได้ เธอเรียนภาคฤดูร้อนมาหลายเทอมแล้ว ซ้ำยังทำงานในช่วงวันหยุดอีก นี่ถ้าไม่ใช่เพราะ Paul เธอก็คงกลับมหาวิทยาลัยไปแล้ว นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ Billy ไม่ไล่ Paul ไปก็ได้

"อืม ผมกำลังคิดจะไปทำอะไรบางอย่างน่ะ" ฉันเริ่มเดินไปที่ประตูหลัง

"รอก่อน Jake ลูกจะไม่บอกพ่อหน่อยเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น นี่พ่อต้องโทรหา Sam มั้ย"

ฉันยืนอยู่ข้างหลังเขา ซ่อนสีหน้าตัวเองไว้

"ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกฮะ Sam ขอบายกับเรื่องนี้ ตอนนี้เรามีสมาคมคนรักผีดูดเลือดแล้ว หึๆๆ"

"Jake.."

"ผมไม่อยากพูดถึงมัน"

"ลูกจะไปไหนเหรอ"

ห้องเงียบ ไม่มีเสียงใดๆ ในขณะที่ฉันกำลังคิดว่าจะพูดอย่างไรดี

"Rachel จะได้ห้องเธอกลับคืนไป ฉันรู้ว่าเธอเกลียดอากาศที่ชื้นแบบนี้"

"เธอยอมที่จะนอนที่พื้นดีกว่าเสียลูกไปแน่นอน พ่อก็ด้วยเหมือนกัน"

เฮ้อ...

"Jacob ขอร้องล่ะ ถ้าลูกอยากจะพัก โอเค ไปเลย แต่อยากไปนานเหมือนคราวที่แล้วนะ"

"อาจจะนะฮะ ถ้าบางทีพรรคพวกของเราจัดงานแต่งงาน เริ่มด้วย Sam ต่อมาก็ Rachel แต่ Jared กับ Kim อาจจะแต่งก่อนก็ได้ ผมคงต้องไปหาสูทสักตัวแล้ว"

"Jake มองพ่อ"

ฉันหมุนตัวอย่างช้าๆ "อะไรเหรอฮะ"

เขาจ้องมาที่ฉันเป็นเวลานาน "ลูกจะไปไหน"

"ผมยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน"

เขาหรี่ตาลง "จริงเหรอ"

เราจ้องที่หน้าของอีกฝ่าย เวลาค่อยๆหมุนไป

"Jacob" เขาเอ่ยออกมา น้ำเสียงดูเครียด "Jacob อย่าเลยลูก มันไม่คุ้มกันหรอก"

"ผมไม่รู้ว่าพ่อกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่"

"ปล่อย Bella กับพวก Cullens ไปเถอะ Sam พูดถูกแล้วนะ"

 ฉันจ้องเขาสักพัก แล้วก็เดินไปหยิบโทรศํพท์ขึ้นมา และดึง cable ให้ขาด ทำลายสายโทรศัพท์ซะ

"ลาก่อน พ่อ"

"Jake เดี๋ยวก่อน"​เขาตะโกนไล่หลังฉัน แต่ฉันอยู่ที่ประตู้แล้ว และก็วิ่งออกไป

ขี่มอเตอร์ไซด์ไม่เร็วเท่าฉันวิ่งหรอก แต่มันก็เป็นการระมัดระวังกว่า ฉันสงสัยว่า Billy จะใช้เวลานานขนาดไหนในการเข็นตัวเองมาที่ร้านค้า และโทรศัพท์ไปหาใครสักคนที่ฝากข้อความถึง Sam ได้ ฉันพนันว่า Sam คงจะอยู่ในสภาพหมาป่าแน่นอน ปัญหาก็คือถ้า Paul มาที่บ้านของเราในไม่ช้าไม่นาน เขาจะสามารถส่งข้อความให้ Sam รู้ได้ภายในเสี้ยววินาทีว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่

ฉันไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก ฉันแค่ไปให้เร็วที่สุดเทาที่ฉันสามารถจะทำได้เท่านั้น ถ้าพวกนั้นจับฉันได้ ฉันก็สามารถจัดการได้เมื่อถึงเวลา

ฉันสตาร์ทเครื่องยนต์ และวิ่งไปตามทาง ไม่ได้มองกลับไปข้างหลังอีกเลย

ถนนบนทางด่วนค่อนข้างว่าง ฉันจึงวิ่งเร็วเต็มกำลัง ถ้า Sam ต้องการจะมาหยุดฉันตอนนี้ ก็คงจะสายไปเสียแล้ว

และแล้วก็ถึงเวลาที่ฉันเริ่มคิดว่า ตัวเองจะทำอะไรกันแน่ ฉันรู้ดีว่าพวกนั้นจะรู้ว่าฉันกำลังจะไป ไม่ว่าจะใช้มอเตอร์ไซด์หรือไม่ก็ตาม Edward คงจะได้ยินแผนของฉันทันทีที่ฉันเข้าใกล้ที่นั่น เขาอาจจะได้ยินตอนนี้แล้วก็ได้ แต่ฉันก็ไม่สนใจ เพราะเขาก็คงต้องการที่จะต่อสู้กับฉันตามลำพังเช่นกัน

ดังนั้นฉันจึงแค่เดินเข้าไปข้างใน ไปดูหลักฐานที่ Sam อ้างถึง แล้วท้าสู้กับ Edward ตัวต่อตัว

เมื่อฉันจัดการเขาเรียบร้อยแล้ว ฉันจะจัดการพวกมันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้จนกว่าพวกนั้นจะจัดการฉัน ฉันสงสัยว่า Sam จะถือว่าความตายของฉันเป็นเรื่องที่เขาต้องแก้แค้นหรือไม่ แต่ฉันก็รู้ดีกว่าฉันชดใช้สิ่งที่ฉันทำลงไป 

และแล้วฉันก็เริ่มได้กลิ่นพวกแวมไพร์ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่มันไม่มีสัญญาณของสิ่งมีวิตรอบๆบ้านหลังใหญ่นั่นเลย แต่แน่นอนว่าพวกเขารู้แล้วว่าฉันอยู่ที่นี่

ฉันดับเครื่องยนต์ และเงี่ยหูฟังในความเงียบนั้น ฉันได้ยินเสียงคนกำลังพึมพำด้วยความโกรธ อยู่อีกข้างของประตู มีใครอยู่ในบ้าน ฉันได้ยินชื่อฉัน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา มีความสุขที่ได้รู้ว่าฉันทำให้พวกนั้นรู้สึกเครียดนิดหน่อยแล้ว

ฉันสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด

ประตูถูกเปิดออกก่อนที่ฉันจะแตะลูกบิดเสียอีก คุณหมอยืนอยู่ข้างกรอบรูป ตาของเขาหรี่มองมา

"สวัสดี Jacob" เสียงของเขาดูสงบกว่าที่ฉันคาดไว้ "เธอเป็นอย่างไรบ้าง"

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ฉันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่คนที่ออกมารับหน้าคนแรกคือ Carlisle ฉันหวังว่า Edward จะเป็นคนมาหาฉันที่ประตูมากกว่า Carlisle เป็นคนที่เหมือนมนุษย์มาก บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาเคยช่ยวฉันก็ได้ แต่มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลยเมื่อมองหน้าเขา ทั้งๆที่ในใจกำลังวางแผนจะฆ่าเขาถ้าฉันสามารถทำได้

"ฉันได้ยินว่า Bella ยังมีชีวิตอยู่" ฉันเอ่ยออกมา

"เอ่อ Jacob นี่มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะเท่าไรนักหรอก" คุณหมอดูท่าทางไม่ค่อยสบายใจเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ในแบบที่ฉันคิดไว้ "ไว้เราค่อยคุยกันทีหลังได้มั้ย"

ฉันจ้องไปที่เขาด้วยความงุนงง ราวกับว่าเขากำลังจะขอเลื่อนการต่อสู้ตัดสินความเป็นตายไปสู่เวลาที่เราอาจจะสะดวกกว่านี้

และแล้วฉันก็ได้ยินเสียงของ Bella สั่นและแตกพร่า ฉันไม่อาจคิดถึงอย่างอื่นอีกได้เลย

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" เธอถามใครสักคน "เราต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ กับ Jacob ด้วยเหรอ เพื่ออะไรกัน"

น้ำเสียงของเธอไม่ได้เป็นแบบที่ฉันคิดไว้ ฉันจำได้ว่าเสียงของพวกแวมไพร์เกิดใหม่เป็นอย่างไร

"เข้ามาสิ Jacob" Bella ตะโกนออกมาเสียงดัง 

Create Date : 25 มกราคม 2552
Last Update : 25 มกราคม 2552 20:40:01 น.		22 comments
Counter : 552 Pageviews.
Share Tweet