สายตาของ Carlisle ดูตึงเครียดมากขึ้น

ฉันสงสัยว่า Bella กระหายเลือดหรือไม่ ฉันก็เครียดเหมือนกัน

“ขอโทษนะฮะ” ฉันบอกหมอเมื่อเดินผ่านเขาไป มันยากเหลือเกินที่จะฝืนสัญชาตญาณตัวเองโดยการยืนหันหลังให้พวกแวมไพร์แบบนี้ แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ ถ้าจะมีแวมไพร์สักตัวที่ปลอดภัยต่อมนุษย์แล้วล่ะก็ ก็ต้องเป็นแวมไพร์ที่แสนจะอ่อนโยนตนนี้แน่นอน

ฉันจะอยู่ห่างจาก Carlisle เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น มันมีพวกแวมไพร์มากพอที่จะให้ฆ่า โดยที่ไม่ต้องรวมเขาเข้าไปด้วย

ฉันเดินเข้าไปในบ้าน หันหลังให้กำแพง สายตาของฉันกวาดมองไปรอบๆบ้าน มันแปลกไปมาก ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นที่นี่ถูกจัดขึ้นเป็นงานปาร์ตี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างช่างดูสว่างและซีดไปหมด รวมถึงแวมไพร์หกตัวที่ยืนอยู่ล้อมรอบโซฟาสีขาวด้วย

พวกเขาอยู่ที่นั่นด้วยกันทั้งหมด แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกตัวแข็งเป็นหิน แทบจะทรุดลงนั่งตรงนั้น

มันเป็นเพราะ Edward ต่างหาก เป็นเพราะสีหน้าของเขา

ฉันเคยเห็นเขาโกรธ เคยเห็นเขาหยิ่งผยอง และครั้งหนึ่งเคยเห็นเขาเจ็บปวด แต่นี่มันยิ่งความโศกเศร้าใดๆทั้งปวง เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองฉัน เขายังคงจ้องไปที่โซฟาข้างๆเขาด้วยสีหน้าที่ราวกับว่าตัวเองกำลังถูกไฟเผา มือของเขาวางอยู่ข้างกาย

ฉันไม่ได้รู้สึกยินดีเมื่อเห็นสภาพเขาเป็นแบบนี้ มันมีแค่สิ่งเดียวเท่านั้นที่จะทำให้เขาเป็นแบบนี้ และสายตาของฉันก็มองตามมันไป

ฉันเห็นเธอในเวลาเดียวกับที่ฉันได้กลิ่นเธอ

ความอบอุ่นของเธอ .... กลิ่นมนุษย์จากกายเธอ

ร่างกายของ Bella ครึ่งหนึ่งถูกบดบังด้วยโซฟา แขนของเธอกอดเข่าของเธอไว้ เป็นเวลานานเหลือเกินที่ฉันไม่อาจมองเห็นอะไรได้อีก นอกจาก Bella ผู้หญิงที่ฉันรักสุดหัวใจคนนี้ ผิวของเธอช่างอ่อนนุ่ม ใบหน้าสีซีดนั่น ดวงตาสีน้ำตาลช๊อคโกแลต หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ นี่ฉันฝันไปรึเปล่า

แล้วฉันก็มองเธออย่างพินิจพิจารณา

มันมีรอยคล้ำใต้ตาของเธอ ที่เห็นได้ชัดเพราะว่าหน้าเธอซีดราวกับกระดาษ นี่เธอผอมลงรึเปล่า ผิวของเธอขาวจนแทบโปร่งแสง ผมของเธอถูกรวบตึงไว้เพื่อไม่ให้ปรกใบหน้า แต่ก็ยังมีปลายผมเหลืออยู่เล็กน้อยบนหน้าผากและแก้มของเธอ มันมีอะไรบางอย่างบนนิ้วของเธอและข้อมือที่ดูเปราะบางเหลือเกิน มันน่ากลัวมาก

เธอดูป่วยมาก ป่วยมากจริงๆ

เรื่องที่ Charlie บอก Billy ไม่ใช่เรื่องโกหก เมื่อฉันมองไป ฉันเห็นสายตาของใครบางคนกำลังเฝ้ามองเธออยู่ ดวงตาสีเขียวคู่นั้น

ไอ้ผีดูดเลือดนั่น Rosalie โน้มตัวลงหาเธอ อยู่ในตำแหน่งที่ต้องการจะปกป้องเธอเอาไว้

นี่มันไม่ใช่แล้ว ฉันรู้ดีว่า Bella รู้สึกอย่างไรกับทุกอย่าง ความคิดของเธอชัดเจนมาก เพราะว่าบางครั้งมันปรากฏอยู่บนหน้าผากของเธอ ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องบอกฉันทุกรายละเอียดเพื่อให้ฉันเข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่ ฉันรู้ดีว่า Bella ไม่ชอบ Rosalie เมื่อเธอคุยกับ Rosalie ฉันเห็นริมฝีปากของเธอสั่น ใช่แล้ว เธอกลัว Rosalie หรือว่าแค่ “เคย” กลัว

แต่ตอนนี้แทบจะไม่มีความหวาดกลัวหลงเหลืออยู่เลยเมื่อ Bella เงยหน้าขึ้นมองเธอในตอนนี้  สีหน้าของเธอดูเวทนา แล้ว Rosalie ก็ก้มลงไปหยิบผ้าเช็ดหน้า ก่อนที่จะวางมันที่คาง Bella ทันเวลาที่เธอจามลงไป

Edward ก้มลงไปที่เข่าของเขา ข้าง Bella สายตาของเขาราวกับกำลังถูกทรมานอยู่ ในขณะที่ Rosalie จับมือเธอไว้ และเตือนให้เขาถอยออกไป

ทั้งหมดนี่มันช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย

เมื่อเธอสามารถผงกหัวขึ้นมาได้ เธอก็ยิ้มให้ฉัน ยิ้มอย่างอายๆ “ขอโทษนะ” เธอกระซิบบอกฉัน

Edward คร่ำครวญอย่างเงียบๆ หัวของเขาพิงที่เข่าของ Bella เธอวางมือของตัวเองไว้ที่แก้มของเขา ราวกับว่าต้องการจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

ฉันไม่รู้สึกตัวเลยว่าขาของตัวเองเดินก้าวไปข้างหน้า จนกระทั่ง Rosalie จ้องมาที่ฉัน ทันใดนั้นระยะห่างระหว่างตัวฉันกับโซฟานั่น ราวกับว่าเธออยู่ในจอทีวี ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นั่น เธอดูเหมือนไม่มีตัวตนอยู่จริง

“Rose ไม่เป็นไรจ้ะ” Bella กระซิบบอก

ยัยผมบลอนท์นั่นหลีกทางให้ฉัน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการก็ตามที

“Bella เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ฉันกระซิบถาม ในขณะที่ตัวเองนั่งคุกเข่าลง พิงหลังโซฟาของ....สามีเธอ เขาไม่ดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นฉัน และฉันก็แทบไม่จ้องมองเขา  ฉันเอื้อมไปจับมือทั้งสองข้างของเธอ มือของเธอเย็นเหลือเกิน “เธอโอเคมั้ย”

มันเป็นคำถามที่โง่เง่ายิ่งนัก เธอไม่ได้ตอบฉัน

“ฉันดีใจเหลือเกินที่เธอมาหาฉันวันนี้นะ Jacob” เธอบอก

ถึงแม้ว่าฉันรู้ดีว่า Edward จะอ่านใจเธอไม่ได้ เขาดูเหมือนว่าจะรู้ถึงความหมายอะไรบางอย่างที่ฉันไม่ได้ยิน เขาถอนหายใจอีกครั้งลงไปที่ผ้าห่มที่ปิดบังร่างของเธอไว้ และเธอก็ปัดที่แก้มของเขา

“นี่มันอะไรกันเหรอ Bella” ฉันยืนกราน บีบมือเธอแน่นขึ้น

แทนที่เธอจะตอบ เธอกลับมองไปรอบๆห้อง สายตาทั้งหกคู่จ้องมาที่เธอ แล้วสุดท้ายก็หันไปที่ Rosalie

“ช่วยฉันทีสิ Rose” เธอขอร้อง

Rosalie กัดฟันกรามเป็นสันนูนขึ้น และเธอจ้องมาที่ฉันราวกับว่าเธอต้องการจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆ ฉันแน่ใจว่ามันเป็นอย่างนั้นแน่

“ได้โปรดเถอะ Rose”

เมื่อเธอได้ยินดังนั้น เธอก็ไปยืนอยู่ข้างๆ Edward ผู้ซึ่งไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย เธอวางแขนไว้ที่ไหล่ของ Bella

“ไม่” ฉันกระซิบบอก “ไม่ต้องลุกขึ้นหรอก” เธอดูอ่อนแอเหลือเกิน

“ฉันกำลังจะตอบคำถามของเธอน่ะ” เธอใช้เสียงเหมือนกับที่เธอเคยพูดกับฉัน

Rosalie พยุง Bella ขึ้นมาจากโซฟา Edward ก็ยังคงอยู่ที่เดิม หน้าของเขาแทบจะจมลงไปในโซฟา ผ้าห่มร่วงลงมาถึงพื้น ที่เท้าของ Bella

ร่างกายของ Bella ใหญ่ขึ้นมาก ท้องของเธอป่องออกมาอย่างผิดปกติ เสื้อสีเทาตัวนี้ดูใหญ่เกินไปสำหรับไหล่และแขนของเธอมาก แต่ส่วนอื่นๆก็ดูผอมปกติ เหมือนกับชิ้นส่วนใหญ่ๆที่ยื่นออกมาจากท้องเธอนั่นมันกำลังดูดอาหารจากเธอ ฉันใช้เวลาสักครู่กว่าจะคิดได้ว่าส่วนนั้นคืออะไร ฉันไม่เข้าใจจนกระทั่งเธอใช้มือลูบไล้ไปที่ส่วนนั้นเบาๆอย่างทะนุถนอม

และแล้วฉันก็ได้เห็นมัน ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ฉันพึ่งจะเห็นเธอเมื่อเดือนที่แล้ว ไม่มีทางที่เธอจะตั้งครรภ์ได้เป็นอันขาด

แต่เธอก็ตั้งครรภ์จริงๆ

ฉันไม่อยากจะเห็นสิ่งนี้ ไม่อยากจะคิดเรื่องนี้ ไม่ต้องการจะจินตนาการว่าเขาอยู่ภายในร่างกายของเธอ ไม่ต้องการที่จะรู้ว่าบางสิ่งที่ฉันเกลียดมากได้กำลังฝังรากอยู่ในร่างของผู้หญิงที่ฉันรักที่สุด

นี่มันเลวร้ายมากๆ กว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก เธอดูป่วยเหลือเกิน เพราะว่าอะไรก็ตามที่อยู่ภายในร่างกายของเธอตอนนี้กำลังพรากชีวิตเธอไปเพื่อเลี้ยงตัวมันเอง

เพราะว่ามันเป็นสัตว์ประหลาด เหมือนพ่อของมัน

ฉันรู้อยู่ตลอดเวลาว่าเขาจะต้องฆ่าเธอ

หัวของเขาผงกขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดในใจฉัน และภายในเสี้ยววินาที เขาก็เดินมาหาฉัน ตาของเขากลายเป็นสีดำสนิท

“ข้างนอก Jacob” เขาพูดเสียงเบา

ฉันมองไปที่เขาเช่นเดียวกัน นี่เป็นสาเหตุที่ทำไมฉันถึงมาที่นี่

“ก็ได้” ฉันตกลง

Emmett ก้าวออกมายืนข้าง Edward Jasper ยืนอยู่ข้างหลังเขา แต่ฉันไม่สนใจ บางทีพรรคพวกของฉันอาจจะช่วยจัดการพวกนี้หลังจากที่พวกนี้จัดการฉันเรียบร้อยแล้ว แต่อาจจะไม่ก็ได้ มันไม่สำคัญอะไรหรอก

และแล้วสายตาของฉันก็เลื่อนไปที่ Esme กับ Alice ฉันแน่ใจว่าพวกคนอื่นๆคงฆ่าฉันก่อนที่ฉันจะได้จัดการพวกเธอแน่นอน ฉันไม่อยากฆ่าผู้หญิง ถึงแม้ว่าพวกหล่อนจะเป็นแวมไพร์ก็ตาม

แต่ก็ยกเว้นยัยผมบลอนท์ไว้สักคนก็ล่ะกัน

“ไม่นะ” Bella ร้องออกมา เธอก้าวมาข้างหน้าอย่างสูญเสียการทรงตัว เพื่อจับแขน Edward ไว้ Rosalie ขยับตามเธอมา เหมือนกับมีโซ่ล่ามติดทั้งสองคนเอาไว้

“ฉันแค่อยากคุยกับเขา Bella” Edward เอ่ยออกมาให้เฉพาะแต่เธอได้ยินเท่านั้น เขาเอื้อมมือไปปัดแก้มของเธอ นี่ทำให้ห้องแทบจะลุกเป็นไฟ หลังจากที่เขาทำร้ายเธอขนาดนี้ เขายังกล้าแตะต้องตัวเธออีกเหรอ “อย่าเครียดไปเลยนะที่รัก” เขาเอ่ยต่ออย่างขอความกรุณา “ได้โปรด พักเถอะ แค่แป๊ปเดียวเราทั้งคู่ก็จะกลับเข้ามาแล้ว”

เธอมองไปที่หน้าของเขา พยายามอ่านสีหน้าอย่างระมัดระวัง แล้วเธอก็พยักหน้าและนั่งลงที่โซฟาตามเดิม Rosalie ช่วยพยุงเธอ  

Bella มองมาที่ฉัน

“ทำตัวดีๆนะ” เธอยืนกราน “แล้วกลับเข้ามาเร็วๆล่ะ”

ฉันไม่ได้ตอบรับ ฉันจะไม่สัญญาอะไรทั้งนั้นวันนี้ ฉันแค่มองออกไปข้างนอก และเดินตาม Edward ออกไปทางประตูหน้า

Create Date : 26 มกราคม 2552
Last Update : 26 มกราคม 2552 9:51:40 น.		15 comments
Counter : 514 Pageviews.
Share Tweet