|
|
Breaking Dawn (Twilight Saga IV) - Chapter 3
3. วันสำคัญ
ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น
ฉันนอนอ้อยอิ่งอยู่บนเตียงต่ออีกสักครู่ ... พยายามสลัดความฝันทิ้งไป
ท้องฟ้าข้างนอกหน้าต่างเช้านี้เป็นสีหม่นๆ และก็เริ่มสดใสมากขึ้น
เมื่อฉันกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง กลับมาสู่ห้องที่แสนจะคุ้นเคยแห่งนี้ ฉันแค่รู้สึกรำคาญตัวเองนิดหน่อย นั่นฉันฝันอะไรกัน ในคืนก่อนงานแต่งงานเนี่ยนะ สงสัยจะเป็นผลมาจากการที่ฉันหมกมุ่นคิดถึงเรื่องนั้นก่อนนอนแน่ๆเลย
หลังจากที่สลัดฝันร้ายทิ้งไป ฉันลุกขึ้นแต่งตัวและลงไปที่ห้องครัว
ฉันเริ่มทำความสะอาดห้อง และเมื่อ Charlie ตื่น ฉันก็ทำ pancake ให้เขา
ฉันไม่อยากจะทานอาหารเช้าสักเท่าไร ฉันเลยนั่งดูCharlie ทานแทน
พ่อจะไปรับ คุณ Weber ตอนสามโมงตรง ฉันเตือนเขา
พ่อไม่ต้องทำอะไรมากวันนี้หรอก Bell พ่อไม่ลืมงานเพียงอย่างเดียวของพ่อหรอก Charlie ลาหยุดทั้งวันสำหรับวันนี้
เขาเดินไปที่ห้องเก็บของใต้บันได ที่ที่เขาเก็บคันเบ็ดเอาไว้
นั่นไม่ใช่งานของพ่อเลยนะคะ พ่อควรจะไปแต่งตัวให้หล่อๆมากกว่า
เขาก้มหน้าก้มตาทานซีเรียลที่อยู่ตรงหน้า และบ่นพึมพำเบาๆเกี่ยวกับ สูท ตัวนั้น
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
พ่อคิดว่า พ่อใส่ชุดนั้นแล้วดูตลกเหรอคะ ฉันเอ่ยกับพ่อ Alice คงจะแต่งตัวให้หนูทั้งวัน
Charlie พยักหน้า และยอมรับว่าสูทตัวนั้นมันไม่เลวร้ายขนาดนั้น ฉันลุกขึ้นและเดินไปจุมพิตที่หน้าผากเขาอย่างแผ่วเบา เขาหน้าแดง และรีบเดินไปเปิดประตูให้ Alice เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน คนที่กำลังจะกลายเป็นน้องสาวของฉันแทน
ผมของ Alice ไม่ได้ถูกเซ็ตให้เป็นทรงตั้งๆเหมือนทุกครั้ง มันถูกทำให้เป็นลอนอย่างสวยงาม สมกับรูปหน้าของเธอ เฮ้ Charlie
Alice โวยวายขึ้นมา เมื่อฉันกำลังจะเข้าไปนั่งบน Porsche ของเธอ
โอ๊ย ดูตาเธอสิ Bella เมื่อคืนเธอทำอะไรน่ะ เธอไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอ
ก็เกือบน่ะ
เธอรู้มั้ยว่าฉันต้องใช้เวลามากขนาดไหน เพื่อทำให้เธอสวยจนทุกคนต้องตะลึงวันนี้ Bella เธอควรจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้รู้มั้ย
ไม่มีใครตะลึงในความสวยของฉันหรอก สิ่งที่ฉันกลัวก็คือตัวเองจะหลับระหว่างพิธีน่ะสิ แล้วฉันก็จะไม่สารถเอ่ยคำว่า I do (ฉันยอมรับ) จังหวะที่ถูกต้อง และ Edward ก็จะหนีฉันไป
Alice หัวเราะทันที ฉันจะโยนช่อดอกไม้ไปที่เธอนะเมื่อมันถึงเวลาที่เธอต้องเอ่ยคำนั้น
ขอบคุณนะ Alice
อย่างน้อยๆ เธอก็น่าจะมีเวลานอนอีกเยอะบนเครื่องพรุ่งนี้
ฉันเลิกคิ้วด้วยความสงสัย พรุ่งนี้ ถ้าฉันกับ Edward ออกเดินทางคืนนี้หลังจากพิธี พรุ่งนี้เราก็น่าจะอยู่บนเครื่อง ใช่สิ เราคงไม่ได้จะไป Boise, Idaho Edward ไม่ยอมบอกอะไรฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ฉันไม่ได้รู้สึกเครียดกับสถานที่ลึกลับที่เราจะไป แต่มันก็แปลกที่ไม่รู้ว่า พรุ่งนี้ฉันจะนอนที่ไหน หรือหวังว่า จะไม่ได้นอน...
Alice รู้สึกได้ทันทีว่าเธอคงเผลอหลุดปากอะไรออกไปแล้ว
ฉันเก็บกระเป๋าให้เธอเรียบร้อยแล้วนะ Alice พยายามจะเบี่ยงเบนความสนใจของฉัน
มันได้ผล Alice ฉันหวังว่าเธอจะให้ฉันเป็นจัดกระเป๋าเองนะ
มันอาจจะมากเกินไปก็ได้นะ
แล้วก็ทำให้เธอเสียดายโอกาสที่จะได้ช้อปปิ้งใช่มั้ย
เธอจะเป็นพี่สะใภ้ของฉันอย่างเป็นทางการในอีกสิบชั่วโมงข้างหน้า ฉันว่ามันได้เวลาแล้วล่ะ ที่ฉันจะจัดการเรื่องเสื้อผ้าของเธอ
ฉันมองออกไปด้านนอกด้วยความขุ่นเคือง จนเมื่อใกล้ถึงบ้านของ Edward
เขากลับมารึยัง ฉันถาม
ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ เขาจะมาทันก่อนดนตรีเริ่มเล่นแน่นอน แต่เธอห้ามเจอเขานะ ไม่ว่าเขาจะกลับมากี่โมง มันเป็นธรรมเนียมนะจ้ะ Bella
ฉันอดบ่นไม่ได้ ธรรมเนียมอะไรน่ะ
โอเค เว้นแต่เจ้าบ่าวและเจ้าสาว
เธอก็รู้ว่าเขาแอบดูเรียบร้อยแล้ว
โอ๊ย ไม่หรอก นั่นเป็นสาเหตุที่ทำไมฉันถึงเป็นคนเดียวที่เคยเห็นเธอใส่ชุดเจ้าสาวไงจ้ะ ฉันพยายามอย่างมากที่จะไม่คิดถึงเธอตอนลองชุดเมื่อ Edward อยู่ใกล้ๆฉัน
อ๋อ เหรอ ฉันคิดว่าเธอคงจะเอาเครื่องประดับตกแต่งที่ใช้ในงานฉลองเรียนจบของฉันมาใช้อีกรอบสินะ
ฉันเห็นแสงกระพริบนับหมื่น นับพัน ถูกประดับประดาอยู่ตลอดทางที่เลี้ยวเข้าบ้าน คราวนี้เธอเพิ่มโบสีขาวเข้าไปด้วย
ยังไงเธอก็คงจะไม่เห็นหรอกว่าฉันตกแต่งด้านในยังไง จนกว่าจะถึงเวลา เธอจอดรถที่โรงรถ บริเวณทางเหนือของบ้าน ที่ซึ่งรถของ Emmett ยังคงไม่อยู่ในนั้น
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจ้าสาวไม่อนุญาตให้เห็นการตกแต่งภายในงานน่ะ ฉันประท้วงขึ้นมาทันที
ก็ตั้งแต่เธอยอมให้ฉันเป็นคนจัดการน่ะสิจ้ะ ฉันอยากให้เธอประหลาดใจสุดๆเมื่อเธอเดินลงมาจากบันไดพบมัน
เธอปิดตาฉัน และก็ค่อยๆพาฉันไปที่ห้องครัว ซึ่งฉันก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอะไรบางอย่างแทบจะทันที
นั่นอะไรน่ะ ฉันถาม Alice ในขณะที่เธอพยายามจะพาฉันเข้าไปในบ้าน
มันมากไปเหรอ เธอเอ่ยออกมาอย่างกังวล เธอเป็นมนุษย์คนแรกที่ได้มาที่นี่ ฉันหวังว่าฉันจะกะมันถูกนะ
ใครบอกล่ะ มันวิเศษมากๆเลยต่างหาก กลิ่นส้ม ดอก lilac แล้วก็อย่างอื่น ใช่มั้ย
เก่งมากๆ Bella เธอแค่พลาดกลิ่นดอก Freesia และดอกกุหลาบเท่านั้น
เธอไม่ยอมเปิดตาให้ฉัน จนกระทั่งเราไปถึงที่ห้องน้ำ ฉันจ้องมองไปที่เคาท์เตอร์ยาวที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์เสริมสวยนานาชนิด
นี่มันจำเป็นจริงๆเหรอ ยังไงฉันก็คงจะดูธรรมดาเมื่ออยู่ถัดจากเขาอยู่ดีแหล่ะ
เธอผลักฉันลงไปนั่งบนเก้าอี้ ไม่มีใครกล้าบอกว่าเธอดูธรรมดาแน่นอน หลังจากที่ฉันแต่งตัวให้เธอเสร็จแล้ว
ก็คงจะเป็นเพราะว่าพวกนั้นเขากลัวเธอจะดูดเลือดเขาน่ะสิ ฉันบ่นพึมพำเบาๆ
ฉันเอนหลังพิงผนักเก้าอี้ และหลับตา หวังว่าจะแอบงีบได้นิดหน่อย
ฉันแอบผล็อยหลับไป และรู้สึกตัวตื่นขึ้นสะลึมสะลือ เมื่อเธอมาสค์หน้า และแต่งตัวให้ฉัน
เมื่อเลยเวลาอาหารเที่ยงไปนิดหน่อย Rosalie ก็เดินผ่านมาทางห้องน้ำ
เธอใส่ชุดสีเงิน โดยที่ผมสีทองของเธอถูกรวบเข้าอย่างดูดีเพื่อสวมมงกุฎเล็กๆ
เธอสวยมาก สวยซะจนฉันอยากจะร้องไห้ออกมา
เมื่อ Rosalie อยู่รอบๆตัวฉัน ฉันจะต้องแต่งตัวสวยไปทำไมกัน
พวกเขากลับมาแล้ว และทันใดนั้นเอง ความรู้สึกอิจฉาแบบเด็กๆของฉันก็พลันหายไป
Edward กลับมาแล้ว
อย่าให้เขาเข้ามาแถวนี้เป็นอันขาดเลยนะ
เขาจะไม่ยุ่งกับเธอแน่นอนวันนี้ Alice Rosalie ให้ความมั่นใจแก่เธอ เขาเห็นค่าวันเวลาเหล่านี้มาก Esme กำลังให้พวกเขาจัดการกับบริเวณด้านหลังอยู่ เธออยากให้ฉันช่วยอะไรมั้ย ฉันช่วยเธอทำผมได้นะ
ฉันไม่เคยเป็นที่รักของ Rosalie เลย แล้วสิ่งที่ยิ่งทำให้ทุกอย่างดูตึงเครียดมากขึ้น ก็คือเธอไม่เคยเห็นด้วยับการตัดสินใจของฉัน ถึงแม้ว่าเธอจะสวยมากๆ และมีครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น รวมถึงการได้เจอเนื้อคู่ของเธออย่าง Emmett แต่เธอก็ยังยอมแลกทุกอย่าง เพื่อจะได้กลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง และฉันก็ได้ทิ้งสิ่งนี้ไป สิ่งที่เธอต้องการมันมากที่สุด ราวกับว่ามันเป็นสิ่งไร้ค่า
ได้สิ Rosalie เริ่มหวีผมให้ฉัน แล้วค่อยๆจัดแต่งทรงอย่างที่ Alice ต้องการ เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว Alice ก็จัดทรงให้อีกครั้งหนึ่ง และกลับไปจัดการกับหน้าของฉันต่อ
หลังจากนั้น เธอก็ถูกส่งให้เอาชุดของฉัน และก็ไปหา Jasper ซึ่งมีหน้าที่ไปรับพ่อแม่ของฉันกับ Phil จากโรงแรม ฉันได้ยินเสียงประตูเปิดและปิดครั้งแล้วครั้งเล่าบริเวณข้างล่าง และเสียงนั้นก็เริ่มจะดังถี่ขึ้น
Alice ให้ฉันยืนขึ้น เพื่อจะได้จัดการชุดกับทรงผมให้เรียบร้อย
เข่าของฉันสั่น เมื่อเธอติดกระดุมด้านหลังให้ฉัน
หายใจเข้าลึกๆ Bella แล้วก็พยายามทำให้หัวใจของเธอเต้นช้าลงด้วย เธอกำลังจะเหงื่อแตก แล้วมันจะทำให้หน้าของเธอเลอะนะ
ฉันพยายามปรับสีหน้าให้ดีที่สุด ฉันจะจัดการให้นะ
ฉันต้องแต่งตัวแล้วสิ เธอจะช่วยดูแลตัวเองให้ยังคงสภาพอยู่อย่างนี้สักสองนาทีได้มั้ย
อืม อาจจะนะ
เธอกรอกตาไปมา และรีบวิ่งออกจากห้องไป
ฉันพยายามจดจ่อกับลมหายใจของฉัน นับทุกๆจังหวะที่ปอดของฉันเต้น จ้องมองไปที่ลายของพื้นห้องน้ำ
ฉันกลัวที่จะมองกระจก กลัวภาพที่จะปรากฏขึ้นมานั้นเป็นตัวฉันในชุดแต่งงาน ที่จะทำให้ฉันตกใจกลัว
Alice กลับมา ก่อนที่ฉันจะนับครบสองร้อย เธอใส่ชุดที่ทำให้เธอยิ่งดูดีขึ้นไปอีก
ว้าว Alice
มันไม่ได้สวยขนาดนั้นหรอก วันนี้จะต้องไม่มีใครจ้องมองฉันในขณะที่มีเธออยู่ในห้อง
ฮ่าๆ ฉันหัวเราะแห้งๆออกมาอย่างไม่เชื่อคำพูดของเธอ
นี่เธอควบคุมตัวเองได้มั้ย หรือว่าฉันต้องไปพา Jasper มา
พวกเขากลับมาแล้วเหรอ แม่ฉันอยู่ที่นี่แล้วใช่มั้ย
เธอพึ่งจะเข้ามา กำลังจะขึ้นมาข้างบน
Renee บินมาเมื่อสองวันที่แล้ว และฉันใช้ทุกนาทีให้คุ้มค่ากับการอยู่กับเธอ ทุกนาทีที่ฉันสามารถทำให้เธอผละจาก Esme และ งานตกแต่งทั้งหลายทั้งปวง
ฉันรู้สึกว่าเธอสนุกมาก ราวกับเด็กที่ติดอยู่ใน Disneyland ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดกับ Charlie มากขึ้น
โอ้ Bella เธอมาถึงแล้ว โอ้ ที่รัก เธอสวยมากๆ ฉันจะร้องไห้แล้วสิ Alice หนูวิเศษมากๆเลยจ้ะ
หนูกับ Esme น่าจะไปรับจัดงานแต่งงานนะ หนูหาชุดนี้ได้จากที่ไหนกันน่ะ มันสวยมากๆ แล้วก็ดูหรูมาด้วย Bella หนูดูเหมือนหลุดออกมาจากหนัง Austen เลยรู้มั้ย เสียงของแม่ฉันดูเหมือนจะอยู่ไกลออกไป และทุกๆอย่างในห้องเริ่มดูเลือนราง เจ๋งมากๆเลย ที่ออกแบบให้เป็นตีมแบบนั้นรอบๆแหวนของ Bella โรแมนติกมาก เหมือนกับว่าแหวนวงนั้นจะอยู่กับครอบครัวของ Edward มาตั้งแต่ศตวรรษที่ 18 แน่ะ
Alice กับฉัน หันหน้ามาสบตาฉัน แม่ชื่นชมกับชุดของฉันอย่างมาก แต่สิ่งที่สำคัญของพิธีในวันนี้ไม่ได้อยู่ที่แหวนซะหน่อย มันอยู่ที่ Edward ต่างหากล่ะ
ฉันได้ยินเสียงคนเดินมาตามทางเดิน
Renee ที่รัก Esme บอกว่าได้เวลาที่เธอจะลงไปแล้ว Charlie เอ่ยออกมา
ว้าว Charlie คุณดูวิเศษไปเลย
Alice เป็นคนจัดการให้น่ะ
นี่ถึงเวลาแล้วเหรอ Renee พูดกับตัวเอง รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ฉันกำลังรู้สึก เวลาผ่านไปเร็วมากๆ ฉันชักจะรู้สึกคลื่นไส้แล้วสิ
ไหนมาให้แม่กอดก่อนที่จะลงไปหน่อยสิ Renee ยืนกรานว่าจะทำอย่างนั้น ระวังนะ อย่าให้น้ำตาหนูเลอะหน้า
แม่กอดฉันไว้แน่น แล้วก็ผละไปที่ประตู และหันหน้ากลับมามองฉันอีกครั้ง
โอ๊ย ตาย ฉันเกือบลืมแล้วสิ Charlie กล่องอยู่ไหนกันน่ะ
พ่อของฉันมะงุมมะงาหราหาในกระเป๋ากางเกงของเขาอยู่สักครู่ ก่อนที่จะยื่นกล่องสีขาวให้ Renee
Renee เปิดมันออกมา และยื่นให้ฉัน
เห็นมั้ยจ้ะ สีฟ้าสวยเลยล่ะ แม่บอกฉัน
เก่าแก่ด้วยนะ มันเป็นของคุณย่าของหนูน่ะ Charlie เอ่ยเพิ่มเติม เราให้ที่ร้านจิลเวอรี่เปลี่ยนจากหินมาเป็นซัฟไฟร์น่ะ
ในกล่องมีหวีสีเงินสองอันวางอยู่ โดยที่ด้านบนของหวีนั้นมีซัฟไฟร์สีน้ำเงินเม็ดงามติดอยู่
คอฉันบีบเกร็ง พ่อคะ แม่คะ ไม่เห็นจำเป็นต้อง...
Alice ไม่ยอมให้เราทำอะไรเลย เธอค้านทุกครั้งที่เราพยายามเสนอที่จะทำอะไรเล็กๆน้อยๆ
ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
Alice ก้าวเข้ามา และเสียบหวีสองอันนั้นไว้ที่ผมของฉัน "มันดูเก่าแก่มากเลยนะ" Alice สำรวจรอบๆตัวฉัน "แต่ชุดของเธอนั้นเป็นของใหม่นะจ้ะ และ..."
เธอโยนอะไรบางอย่างมา ซึ่งฉันก็รีบเอามือออกไปรับโดยอัติโนมัติ ...ถุงน่องสีขาวมันวาวอยู่ที่มือของฉัน
"นั่นเป็นของฉัน และฉันต้องการได้มันคืนนะจ้ะ" Alice บอกกับฉัน
หน้าฉันแดงทันที
"แล้ว" Alice เอ่ยออกมาอย่างพึงพอใจ "เธอต้องการสีสรรอีกนิดหน่อย นี่แหล่ะ เธอเพอร์เฟ็คแล้วตอนนี้" เธอหันไปที่พ่อแม่ของฉัน "Renee คุณต้องลงไปข้างล่างแล้วนะคะ"
"โอ้ ใช่แล้ว" Renee หอมแก้มฉัน และรีบร้อนลงไปข้างล่าง
"Charlie คุณช่วยหยิบช่อดอกไม้ให้หน่อยได้มั้ยคะ"
ในขณะที่ Charlie ออกไปข้างนอก Alice ก็คว้าถุงน่องและใส่ให้ฉัน
Charlie กลับมาพร้อมกับช่อดอกไม้สีขาวสองช่อ กลิ่นของดอกกุหลาบ ส้ม และดอกฟรีเซียตลบอบอวลไปหมด
Rosalie คนที่เล่นดนตรีเก่งที่สุดในครอบครัวรองจาก Edward กำลังเล่นเปียโนอยู่ข้างล่าง ...เพลง Canon สินะ ฉันเริ่มรู้สึกเหงื่อแตกแล้วสิ
"ใจเย็นๆ Bell" พ่อฉันเอ่ยออกมา และหันไปหา Alice "เธอดูป่วยแล้วนะ หนูคิดว่า Bella จะทำมันสำเร็จมั้ย"
เสียงของพ่ออยู่ห่างไกลออกไป ขาของฉันแทบจะไม่รู้สึกตัว
"เดี๋ยวเธอก็ดีขึ้นเองค่ะ"
Alice ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน เธอค่อยๆจ้องตาฉัน และจับข้อมือของฉันไว้
"มีสติหน่อย Bella Edward กำลังรอเธออยู่ข้างล่างนะ"
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามเรียกสติตัวเองกลับมา
เสียงเพลงด้านล่าง ค่อยๆเปลี่ยนเพลงไป Charlie เรียกฉัน "Bell เราต้องลงไปข้างล่างแล้วนะลูก"
"Bella" Alice เรียกฉัน ทั้งๆที่ยังจ้องฉันอยู่
"มีอะไรเหรอ" ฉันเอ่ยออกมาในที่สุด "อ๋อ Edward" ฉันปล่อยให้เธอลากฉันออกจากห้อง พร้อมกับที่ Charlie พยุงฉันไว้
เสียงดนตรีด้านล่างค่อยๆดังขึ้น มันลอยขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นของดอกไม้นานาพันธุ์ ฉันพยายามจดจ่อสมาธิกับ Edward ที่กำลังรอฉันอยู่
เสียงดนตรีนั้นช่างคุ้นเคยอย่างมาก ... บทเพลง Wedding March นั่นเอง
"ตาของฉันล่ะ" Alice เอ่ย "นับถึงห้า แล้วตามฉันมานะ" เธอค่อยๆเต้นลงมาจากบันได และทันใดนั้นเองฉันก็ตระหนักได้ทันทีว่า การที่มี Alice เป็นเพื่อนเจ้าสาวเพียงผู้เดียวนั้น ช่างเป็นความผิดอย่างมาก ฉันคงจะดูไม่เข้าพวกอย่างมาก
"อย่าทำหนูล้มนะคะ พ่อ" ฉันกระซิบ Charlie คล้องแขนฉันไว้แน่น
ค่อยๆก้าวลงมานะ ฉันบอกกับตัวเองเมื่อจังหวะดนตรีเริ่มช้าลง ฉันไม่ได้เหลียวมองไปข้างหน้าจนกระทั่งเท้าของฉันหยุดอยู่ตรงพื้นราบ ถึงแม้ว่าฉันจะได้ยินเสียงพึมพำจากบรรดาคนที่อยู่ในงานก็ตามที แก้มของฉันเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้น
ทันทีที่ฉันก้าวลงมาจากบันได ฉันก็มองหาเขาทันที แต่ดอกไม้สีขาวที่ประดับประดาอยู่เต็มห้องโถงนั้นก็สามารถเบี่ยงเบนความสนใจฉันออกไปได้ ฉันเริ่มหน้าแดงมากขึ้น เมื่อสายตาของทุกคนล้วนแต่มองมาที่ฉัน จนกระทั่งฉันได้พบเขาในที่สุด ....เขาที่ยืนอยู่ตรงซุ้มดอกไม้ ...ตรงนั้น
ฉันแทบจะไม่มีสติเหลืออยู่เลย เมื่อ Carlisle ยืนข้างฉัน
ฉันไม่เห็นแม่ หรือแม้กระทั่งครอบครัวใหม่ของฉัน แน่สิ พวกเขาคงจะอยู่แถวหน้าสุด
สิ่งที่ฉันเห็นเพียงสิ่งเดียวก็คือใบหน้าของ Edward ที่ทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุด
ตาสีเนยของเขา กลายเป็นสีทอง ...เขากำลังส่งยิ้มมาให้ฉัน
จังหวะของเพลงนั้นช้าเกินไป ทำให้ฉันรู้สึกลำบากนิดหน่อยที่ต้องเดินให้ตรงจังหวะ แต่ก็ขอบคุณพระเจ้าทีทางเดินนั้นไม่ยาวนัก และในที่สุด ฉันก็อยู่ที่นั่น Edward ยื่นมือออกมา ในขณะที่ Charlie ค่อยๆส่งมือฉันให้กับเขา และแล้ว ฉันสัมผัสมือของเขา
คำปฏิญาณตนของเรานั้นช่างแสนจะเรียบง่าย ที่ถูกเอ่ยออกมาแล้วนับล้านครั้ง จนกระทั่งถึงท่อนที่ Mr.Weber เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย "จนกระทั่งความตายมาพรากเราจาก" เป็น "ตราบใดที่เราทั้งคู่ยังมีชีวิตอยู่"
วินาทีนั้นเอง ฉันรู้สึกว่าโลกของฉันพลิกกับไปสู่จุดที่ถูกต้อง ฉันรู้สึกว่าตัวเองช่างงี่เง่าเหลือเกินที่เกรงกลัวต่อสิ่งนี้ ราวกับว่ามันเป็นของขวัญวันเกิดที่ฉันไม่ต้องการ หรือกับการแสดงที่น่าละอาย เหมือนงานพรอม
ฉันมองไปที่ Edward ตาของเขาฉายแววของผู้ชนะ และฉันรับรู้ได้เลยว่าตัวเองก็เป็นผู้ชนะเหมือนกัน เพราะว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ฉันก็ได้อยู่กับเขาในที่สุด
ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ จนกระทั่งถึงเวลาที่ต้องเอ่ยคำนั้น
"ฉันยอมรับ" ฉันเอ่ยคำนั้นออกมาดังกว่าเสียงกระซิบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ฉันกระพริบตาเพื่อให้มองทุกอย่างข้างหน้าได้ชัดเจน ...ใช่แล้ว เพื่อจะได้มองหน้าเขาได้ชัดเจน
เมื่อถึงตาที่เขาต้องเอ่ยคำปฏิญาณ เขาก็พูดมันออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ และเปี่ยมไปด้วยพลัง
"ผมยอมรับ"
Mr.Weber ประกาศให้เราเป็นสามี ภรรยา และหลังจากนั้น Edward ก็ค่อยๆเอามือสัมผัสที่ใบหน้าฉันอย่างระมัดระวัง และแสนจะอ่อนโยน น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างยินดี จนตัวฉันเองก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ ตาของเขาที่จ้องมองฉัน ก็ราวกับจะมีน้ำตาไหลซึมอยู่ในนั้นด้วยเช่นเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ก็ตามที เขาค่อยๆโน้มศีรษะมาที่ฉัน ในขณะที่ฉันก็ยืดตัวขึ้นและสวมกอดเขาไว้แน่น
เขาจูบฉันอย่างอ่อนโยน ฉันลืมสิ้นไปว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน เวลาอะไร ลืมทุกคนที่อยู่ในห้อง ลืมเหตุผลทุกอย่าง ฉันจดจำได้แต่เพียงว่า เขารักฉัน เขาต้องการฉัน และฉันก็เป็นของเขาในที่สุด
และแล้วเขาก็ค่อยๆคลายมือออกจากหน้าฉัน แต่ตาคู่นั้นก็ยังคงจ้องมองมา
เขายิ้มให้ฉันอย่างมีความสุข ...และฉันก็มีความสุขที่สุดเช่นกัน
เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั้งห้อง และเขาก็ค่อยๆพาฉันหันไปเผชิญหน้ากับเพื่อนและครอบครัวของเรา
แต่ฉันก็ยังคงไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้าของเขาได้
แม่ของฉันเดินเข้ามาและโอบกอดฉันไว้แน่น ...นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันละสายตาจาก Edward ได้เป็นสิ่งแรก และแล้วฉันก็ถูกพาไปท่ามกลางแขกเหรื่อ แต่ศูนย์กลางของความสนใจของฉันนั้น ก็ยังคงอยู่ที่มือของเขาที่จับมือฉันไว้แน่น ฉันจำได้ดีถึงความแตกต่างระหว่างความอ่อนนุ่มและความอบอุ่นจากมนุษย์ และความอ่อนโยนและความหนาวเหน็บจากครอบครัวใหม่ของฉัน
Seth เข้ามากอดฉัน ...เขาผู้ซึ่งเป็นตัวแทนจากเพื่อนมนุษย์หมาป่าที่ฉันสูญเสียไป
| Create Date : 13 มกราคม 2552 |
| Last Update : 14 มกราคม 2552 17:27:19 น. |
|
33 comments
|
| Counter : 756 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: จอมมารขาวดำ  วันที่: 13 มกราคม 2552 เวลา:15:21:17 น. |
|
| โดย: เด็กน้อยตาดำๆ IP: 61.7.155.122 วันที่: 13 มกราคม 2552 เวลา:16:03:59 น. |
|
| โดย: อ้อ IP: 113.53.10.34 วันที่: 13 มกราคม 2552 เวลา:16:16:10 น. |
|
| โดย: หมอกขาว IP: 58.9.201.199 วันที่: 13 มกราคม 2552 เวลา:17:52:42 น. |
|
| โดย: cookies89 IP: 58.9.54.206 วันที่: 14 มกราคม 2552 เวลา:1:18:33 น. |
|
| โดย: เม่หลิง IP: 58.8.145.159 วันที่: 14 มกราคม 2552 เวลา:11:49:30 น. |
|
| โดย: PT RD neene IP: 58.181.214.119 วันที่: 14 มกราคม 2552 เวลา:15:54:50 น. |
|
| โดย: BaTT~TaBB วันที่: 14 มกราคม 2552 เวลา:17:31:33 น. |
|
| โดย: อุ้ม IP: 58.9.235.43 วันที่: 14 มกราคม 2552 เวลา:19:12:20 น. |
|
| โดย: cookies89 IP: 61.90.90.59 วันที่: 14 มกราคม 2552 เวลา:19:17:12 น. |
|
| โดย: อ้อ IP: 115.67.162.105 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:1:57:39 น. |
|
| โดย: ผึ้ง IP: 203.148.255.193 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:9:06:00 น. |
|
| โดย: ซาซา IP: 203.114.122.27 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:14:29:02 น. |
|
| โดย: mj73110 IP: 124.121.47.217 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:14:40:01 น. |
|
| โดย: PT RD neene IP: 58.181.214.119 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:14:57:31 น. |
|
| โดย: เด็กน้อยตาดำๆ IP: 61.7.155.122 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:15:05:08 น. |
|
| โดย: อุ้ม IP: 58.9.235.43 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:16:39:02 น. |
|
| โดย: p IP: 125.25.48.31 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:19:00:13 น. |
|
| โดย: ิburinbell IP: 124.120.83.39 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:22:17:24 น. |
|
| โดย: BaTT~TaBB IP: 203.144.131.123 วันที่: 16 มกราคม 2552 เวลา:14:18:56 น. |
|
| โดย: Me_m IP: 203.151.46.130 วันที่: 16 มกราคม 2552 เวลา:15:35:33 น. |
|
| โดย: แต๊ก IP: 124.121.86.59 วันที่: 16 มกราคม 2552 เวลา:20:39:31 น. |
|
| โดย: หมุยจุ๋ย IP: 117.47.223.122 วันที่: 16 มกราคม 2552 เวลา:22:06:51 น. |
|
| โดย: หมอกขาว IP: 58.9.195.19 วันที่: 16 มกราคม 2552 เวลา:22:21:35 น. |
|
| โดย: อุ้ม IP: 58.9.216.170 วันที่: 17 มกราคม 2552 เวลา:1:13:32 น. |
|
| โดย: มะเหมี่ยว IP: 118.173.43.186 วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:23:00:41 น. |
|
| โดย: YING IP: 118.174.98.125 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:23:00:01 น. |
|
| โดย: หมิวค่ะ IP: 125.25.223.74 วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:20:30:52 น. |
|
| โดย: Mameow from Italy.. IP: 79.43.49.228 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:1:03:40 น. |
|
| โดย: goldfish IP: 222.123.207.244 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:20:14:42 น. |
|
| โดย: phronlapat วันที่: 22 มีนาคม 2552 เวลา:3:52:35 น. |
|
| โดย: khingza IP: 125.24.40.213 วันที่: 14 พฤษภาคม 2552 เวลา:15:17:29 น. |
|
| โดย: แนนจัง IP: 125.27.46.220 วันที่: 15 พฤษภาคม 2552 เวลา:22:12:05 น. |
|
|
|
|
| BaTT~TaBB |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
