|
|
Breaking Dawn (Twilight Saga IV) - Chapter 4.2
Breaking Dawn (Twilight Saga IV) - Chapter 4.2
"เป็นไงบ้าง Bella"
ฉันรีบผวาไปทางเสียงของเขา Edward จับข้อศอกของฉันไว้แน่นจนกระทั่งมือคู่หนึ่งจับมือของฉันไว้ท่ามกลางความมืดมิด ความร้อนจากผิวหนังของ Jacob แผ่ออกมาที่ชุดของฉัน เมื่อเขาดึงฉันเข้าไปใกล้
เขากอดฉันไว้แน่นเมื่อฉันซบหน้าลงบนแผ่นอกของเขา เขาโน้มตัวลงมาเพื่อจะได้วางแก้มตัวเองลงบนศีรษะของฉัน
"Rosalie คงจะไม่ให้อภัยฉันแน่ ถ้าเธอไม่ได้เต้นรำกับฉันในวันนี้" Edward พึมพำเบาๆ และฉันรู้ดีว่า เขากำลังจะผละไป ... เขาให้ของขวัญวันแต่งงานฉัน ด้วยการให้ฉันได้ใช้ช่วงเวลานี้กับ Jacob
"โอ้ Jacob" ฉันร้องไห้ออกมา ฉันไม่สามารถเอ่ยคำพูดเหล่านั้นออกไปได้อย่างชัดเจน "ขอบคุณมากนะ"
"หยุดร้องไห้ได้แล้ว Bella เธอกำลังจะทำชุดเธอพังนะ นี่แค่ฉันเอง"
"แค่เหรอ Jake ตอนนี้ทุกอย่างเพอร์เฟ็คต์แล้ว"
เขาบ่นพึมพำ "แน่สิ งานปาร์ตี้เริ่มได้แล้ว เพราะในที่สุด best man ก็มา"
(ปกติแล้วตามธรรมเนียมฝรั่ง ฝ่ายเจ้าบ่าวและเจ้าสาวจะเลือก best man เป็นตัวแทนพูดอะไรสั้นๆเกี่ยวกับคนทั้งคู่ ในงานเลี้ยงฉลองงานแต่งงาน"
"ตอนนี้ทุกคนที่ฉันรักได้มาอยู่ที่นี่แล้ว"
ฉันรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของเขาอยู่ที่เรือนผมของฉัน "ขอโทษทีนะที่ฉันมาสาย ที่รัก"
"ฉันแค่รู้สึกดีมากๆเลยที่เธอมา"
ฉันเหลียวมองไปในหมู่แขกเหรื่อ แต่ไม่อาจมองผ่านผู้คนที่กำลังเต้นรำกันอยู่ เพื่อจะได้เห็นตรงจุดที่ฉันได้พบกับพ่อของ Jacob ครั้งสุดท้าย ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน "Billy รู้มั้ยว่าเธออยู่ที่นี่" ทันทีที่ฉันถาม ฉันก็รู้ได้เองเลยว่า เขาต้องรู้แน่นอน นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่อธิบายถึงท่าทีผ่อนคลายของเขาเมื่อสักครู่
"ฉันแน่ใจว่า Sam คงบอกพ่อแล้ว ฉันคงจะไปพบเขาเมื่อ...เมื่องานเลิก"
"เขาคงจะดีใจมากที่เธอกลับบ้านนะ"
Jacob ผละตัวออก เหลือแต่มือข้างหนึ่งที่ยังคงโอบหลังฉันไว้ และอีกข้างจับมือขวาฉันไว้แน่น เขาค่อยๆเลื่อนมือของเราที่จับกันไว้ไปที่หัวใจของเขา ฉันรู้สึกได้ทันทีถึงเสียงหัวใจใต้ฝ่ามือ ฉันเดาว่าเขาคงตั้งใจจะวางมือฉันไว้ตรงนั้น
"ฉันไม่รู้ว่าฉันจะได้อะไรมากมายไปกว่า การได้เต้นกับเธอในเพลงนี้" เขาเอ่ยออกมา และเริ่มที่จะดึงฉันหมุนเป็นวงกลม ซึ่งไม่ได้เข้ากับจังหวะของเพลงเลย "ฉันน่าจะทำมันให้ดีที่สุด"
เราเคลื่อนไหวไปตามจังหวะการเต้นหัวใจของเขาภายใต้มือของฉัน
"ฉันดีใจนะที่ได้มา" Jacob เอ่ยด้วยเสียงอันแผ่วเบา "ฉันไม่คิดว่าตัวเองควรจะมา แต่ฉันก็รู้สึกดีใจมากที่ได้มาเจอเธอ ... เจอเธออีกครั้ง ไม่โศกเศร้าอย่างที่ฉันคิดเอาไว้"
"ฉันไม่อยากให้เธอโศกเศร้า"
"ฉันรู้ และฉันไม่ได้มาในคืนนี้เพื่อทำให้เธอรู้สึกผิดนะ"
"ไม่ เธอทำให้ฉันมีความสุขมาก มันเป็นของขวัญที่ดีทีี่สุดที่เธอให้ฉันเลยรู้มั้ย"
เขาหัวเราะ "เหรอ แต่ก็ดีแล้วนะ เพราะฉันไม่มีเวลาหาของขวัญจริงๆมาให้เธอ"
ตาของฉันเริ่มเคยชินกับความมืด และทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าของเขาในที่สุด เขาสูงขึ้นมากกว่าที่ฉันคิดไว้ ที่เขายังคงโตขึ้นอีกเหรอ เขาน่าจะสูงใกล้เจ็ดฟุตแล้วสินะ หลังจากผ่านเหตุการณ์ทั้งหลายทั้งปวง ฉันรู้สึกดีขึ้นที่ได้เห็นลักษณะที่คุ้นเคยอีกครั้ง ตาของเขาภายใต้ขนตาสีดำ โหนกแก้มสูง ริมฝีปากของเขาที่มีฟันขาวสดใสอยู่ในนั้น รอยยิ้มที่เข้ากับบุคลิกของเขา
ตาของเขาดูเหมือนจะระแวดระวังภัย ...แน่สิ คืนนี้เขาจะต้องระวังตัวเป็นอย่างดี เขาทำทุกอย่างที่สามารถจะทำได้ เพื่อให้ฉันมีความสุข และมันก็แสดงให้เห็นว่า เขาต้องเสียสละมากมายขนาดไหน
ฉันไม่เคยทำอะไรดีพอเพื่อจะคู่ควรกับเพื่อนที่ดีอย่าง Jacob เลยจริงๆ
"เธอตัดสินใจที่จะกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ"
"แบบมีสติ หรือตามสัญชาตญาณล่ะ" เขาถอนหายใจอย่างหนักก่อนจะตอบคำถามของตัวเอง "ฉันไม่รู้เลยจริงๆ ฉันเดาว่าฉันคงหลงวนไปมาในทิศทางนี้มาสักพักแล้วล่ะ และอาจจะเป็นเพราะว่าฉันมุ่งหน้ามาทางนี้ก็ได้ แต่กว่าฉันจะเริ่มวิ่งก็เป็นเวลาตอนเช้าแล้ว ฉันไม่รู้เลยว่าจะมาทันมั้ย" เขาหัวเราะ "เธอคงจะไม่เชื่อแน่ๆว่าฉันรู้สึกแปลกขนาดไหนที่ได้มายืนอยู่บนสองขาอีกครั้ง และเสื้อผ้านี่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกแปลกมากขึ้นไปอีก ฉันแทบไม่ได้สัมผัสกับวิถีแบบมนุษย์เช่นนี้เลย"
เราหมุนตัวอย่างช้าๆ
"มันคงจะน่าเสียดายมากนะ ที่ไม่ได้เห็นเธอในชุดนี้ มันคุ้มแล้วล่ะที่ฉันได้มาอยู่ตรงนี้ เธอดูสวยมาก Bella แทบไม่น่าเชื่อเลย"
"Alice ลงทุนลงแรงกับฉันไปเยอะมากวันนี้ และอีกอย่าง ที่นี่มันก็มืดด้วย มันช่วยน่ะ"
"มันไม่มืดสำหรับฉัน เธอเองก็รู้ดี"
"อ่อ ใช่สิ" สัญชาตญาณของมนุษย์หมาป่า แสนจะง่ายดายเหลือเกินที่จะลืมสิ่งที่เขาสามารถทำได้ เพราะในตอนนี้เขาดูเหมือนมนุษย์มากๆ
"เธอตัดผมเหรอ" ฉันพึ่งสังเกตเห็น
"ใช่แล้ว มือของเราถึงสามารถวางอยู่ตรงหัวใจฉันได้ไง"
"ทรงผมเธอดูดีเลยนะ" ฉันโกหก
"อ๋อ เหรอ นี่ฉันทำเองเลยนะ ใช้ที่ตัดขนในห้องครัวน่ะ" เขายิ้มกว้างให้ฉัน แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆจางหายไป "เธอมีความสุขมั้ย Bella"
"มีสิ"
"โอเค" ฉันรู้สึกว่าไหล่ของเขาตั้งขึ้น "นั่นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด"
"แล้วเธอล่ะเป็นไงบ้าง Jacob"
"ฉันสบายดี Bella จริงๆนะ เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันแล้วล่ะ แล้วก็เลิกสืบเรื่องฉันจาก Seth ด้วย"
"ฉันไม่ได้โทรหาเขาเพราะว่าเรื่องเธอหรอกนะ ฉันชอบ Seth"
"เขาเป็นคนดี ดีกว่าบางคนในพวกของเรา ฉันบอกเธอเลยนะ ว่าถ้าฉันสามารถกำจัดเสียงที่อยู่ในหัวของฉันได้เนี่ย การเป็นมนุษย์หมาป่ามันจะเพอร์เฟ็คต์เลย"
ฉันหัวเราะ "ใช่สิ เธอไม่สามารถปิดกั้นใจเธอได้นิ"
"ในกรณีของเธอ นั่นหมายถึงว่าเธอกลายเป็นบ้าไปแล้ว แน่นอนว่า ฉันก็รู้ดีว่าเธอบ้า" เขาแหย่ฉันเล่น
"ขอบคุณนะ"
"ยังไงการทำตัวบ้าบอก็งจะง่ายกว่าการแบ่งปันความรู้สึกกันล่ะ ยังไงคนบ้าก็คงจะไม่ส่งพี่เลี้ยงเด็กไปเฝ้าดูพวกเขาหรอก"
"หา??"
"Sam อยู่ข้างนอกนั่น และบางคนด้วย เผื่อไว้ เธอก็รู้"
"เผื่อไว้เรื่องอะไรกัน"
"เผื่อไว้ในกรณีที่ฉันไม่สามารถจะทนให้มันอยู่ด้วยกันได้ ประมาณนั้น เช่นในกรณีที่ฉันตัดสินใจจะทำลายงานนี้ซะ" เขายิ้มให้ฉันแว๊บหนึ่ง ราวกับว่านั่นมันเป็นสิ่งที่ยั่วยวนเขาอย่างมาก "แต่ฉันไม่มาที่นี่เพื่อทำลายงานแต่งงานของเธอแน่ๆ Bella ฉันมาที่นี่เพื่อ...."
"เพื่อทำให้มันสมบูรณ์"
"ฉันแค่อยากมาที่นี่ ...มาร่วมงานในฐานะเพื่อนของเธอ Bella เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ อย่างน้อยก็เป็นครั้งสุดท้าย"
"Sam ควรจะเชื่อใจเธอหน่อยนะ"
"อ๋อ อาจจะนะ เพราะจริงๆแล้วฉันก็เป็นคนค่อนข้างอ่อนไหวง่ายน่ะ แต่จริงๆแล้วการที่พวกเขามา เพราะอาจจะต้องการมาจับตาดู Seth ก็ได้ ที่นี่มีแวมไพร์เยอะมากๆ Seth อาจจะไม่ได้ตรึกตรองถึงเรื่องนี้ให้ดีเท่าไรนัก"
"Seth รู้ดีว่า เขาจะไม่ได้รับอันตรายใดๆ เขาเข้าใจพวก Cullens ดีกว่า Sam อีก"
"อ่อ แน่นอนอยู่แล้ว" Jacob เอ่ยออกมา พยายามสงบศึกก่อนที่จะมาสู้รบกัน
มันแปลกเหลือเกินที่เขาทำตัวราวกับเป็นคนกลางมาเจรจา
"ฉันขอโทษนะ"
"มันไม่ได้แย่หรอก ฉันแค่อยากจะบ่นๆนิดหน่อย"
"เธอ .... มีความสุขมั้ย"
"เกือบแล้วล่ะ แต่ก็เพียพงพอแล้วสำหรับฉัน เธอเป็นนางเอกของงานนะวันนี้" เขาหัวเราะเบาๆ "ฉันพนันว่าเธอคงจะชอบมัน...การเป็นจุดสนใจของทุกคน"
"ใช่แล้ว ฉันยังไม่ได้รับการสนใจเท่าที่ควรเลย"
เขาหัวเราะ และแล้วก็มองข้ามศีรษะฉันไป ... เขามองดูงานปาร์ตี้ที่ถูกจัดขึ้นด้านหลังฉัน
"พวกเขารู้วิธีที่จะจัดงานปาร์ตี้จริงๆ"
"มันเป็นธรรมชาติของ Alice น่ะ"
เขาถอนหายใจ "เพลงจบแล้ว เธอคิดว่าฉันจะได้รับเกียรติต่ออีกสักเพลงมั้ย หรือว่าฉันเรียกร้องมากเกินไป"
ฉันจับมือเขาแน่นขึ้น "เธอจะเต้นรำกับฉันเท่าไหร่ก็ได้ ตราบใดที่เธอยังต้องการ"
เขาหัวเราะ "นั่นมันน่าสนใจมาก Bella แต่ฉันคิดว่า ฉันคงจะขอแค่สองล่ะกัน"
เราหมุนเป็นวงกลมอีกครั้งหนึ่ง
"เธอคิดว่า ฉันจะสามารถเอ่ยลาเธอตอนนี้ได้มั้ย" เขาพึมพำเบาๆ
ฉันพยายามจะที่จะกลืนก้อนที่จุกอัดอยู่ในบริเวณลำคอ แต่ฉันไม่สามารถบังคับมันได้เลย
Jacob มองมาที่ฉัน ... มองอย่างโศกเศร้า เขาเอานิ้วปัดที่แก้มฉันเบาๆ เพื่อเช็ดน้ำตาที่อยู่ตรงนั้น
"เธอไม่ควรที่จะร้องไห้ในวันนี้รู้มั้ย Bella"
"ใครๆก็ร้องไห้ในงานแต่งงานกันทั้งนั้น" ฉันเอ่ยออกไปทันที
"นี่คือสิ่งที่เธอต้องการใช่มั้ย"
"ใช่"
"งั้นก็ยิ้มสิ"
ฉันพยายาม เขาหัวเราะทันที
"ฉันพยายามที่จะจำเธอไปในแบบนี้ แสร้งทำเป็นว่า..."
"ว่าอะไรล่ะ ว่าฉันตายไปแล้วเหรอ"
เขากัดฟันแน่นทันที เขากำลังตัดสินใจอย่างลำบากว่า จะทำให้การปรากฏตัวในงานในวันนี้เป็นของขวัญสำหรับฉัน ไม่ใช่ "การตัดสิน" ฉัน
ฉันเดาได้เลยว่าเขาจะพูดว่าอะไร
"ไม่" ในที่สุดเขาก็ตอบ "แต่ฉันจะได้พบเธอที่เป็นอยู่แบบนี้ในความคิดของฉัน แก้มสีชมพู หัวใจเต้น สองเท้า ทั้งหมดนี่แหล่ะ"
ฉันเหยียบเท้าเขาให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้
"นี่สิ my girl" เขายิ้ม
เขากำลังจะพูดอะไรต่อ แต่ก็เปลี่ยนใจไม่พูด ฟันกัดแน่นเพื่อไม่ให้คำพูดที่เขาไม่ต้องการจะเอ่ยได้เล็ดรอดออกมา
ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับ Jacob นั้นเคยเป็นไปอย่างง่ายดาย เป็นธรรมชาติราวกับเรากำลังหายใจ แต่ตั้งแต่ Edward กลับเข้ามาในชีวิตของฉัน ความสัมพันธ์นั้น ราวกับว่ามีความตึงเครียดเข้ามาแทนที่ การที่ฉันเลือก Edward ก็เหมือนกับการที่ฉันเลือกชะตาชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าการจบชีวิตของตัวเองเสียอีก ในสายตาของ Jacob
"มีอะไรเหรอ Jake บอกฉันสิ เธอบอกฉันได้ทุกเรื่องนะ"
"ฉัน...ฉันไม่มีอะไรจะบอกกับเธอ"
"ขอร้องล่ะ บอกมาเถอะ"
"ฉันไม่มีจริงๆ ... มีแต่คำถาม มีบางอย่างที่ฉันอยากให้เธอบอกกับฉัน"
"ถามฉันสิ"
เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งอย่างเคร่งเครียด แล้วก็ผ่อนลมหายใจออก "ฉันไม่ควรถามเธอ มันไม่สำคัญอะไรหรอก ฉันก็แค่สงสัยน่ะ"
เพราะว่าฉันรู้จักเขาดี ฉันจึงเข้าใจ
"มันไม่ใช่คืนนี้หรอก Jacob" ฉันกระซิบ
Jacob หมกมุ่นกับความเป็นมนุษย์ของฉันมากกว่า Edward เสียอีก เขาทะนุถนอมทุกๆจังหวะของการเต้นของหัวใจฉัน
"โอ้" เขาเอ่ยออกมา พยายามที่จะรู้สึกดีขึ้น "โอ้"
เพลงต่อไปเริ่มบรรเลงขึ้น แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้สังเกตเห็น
"เมื่อไหร่เหรอ" เขากระซิบ
"ฉันไม่รู้แน่นอนเหมือนกัน อาจจะอาทิตย์หรือสองอาทิตย์หน้านี่แหล่ะ"
เสียงของเขาเปลี่ยนทันที "ทำไมล่ะ รออะไรกันเหรอ"
"ฉันแค่ไม่อยากใช้ช่วงเวลาฮันนีมูนกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นน่ะ"
"แล้วเธอจะใช้มันอย่างไรล่ะ เล่นหมากรุกเหรอ haha"
"ตลกเหลือเกินนะ"
"ล้อเล่นน่ะ Bell แต่จริงๆน่ะ ฉันไม่เข้าใจเลย เธอไม่สามารถที่จะมีฮันนีมูนจริงๆกับแวมไพร์ได้อยู่แล้ว ดังนั้นทำไมเธอไม่ยอมรับความจริงเสียล่ะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเลื่อนมันออกไป แต่อย่างน้อยมันก็เป็นข่าวดีนะ"
"ฉันจะไม่เลื่อนออกไปอีกแล้ว และ ใช่แล้ว ฉันสามารถมีฮันนีมูนจริงๆ ฉันทำอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการ อย่ายุ่ง!!"
เขาหยุดเต้นทันที ฉันสงสัยว่าเขาพึ่งจะสังเกตถึงดนตรีที่เปลี่ยนเพลงไปแล้ว แต่แล้วสายตาของเขาก็ตกอยู่ในความตื่นตระหนก
"เธอว่าอะไรนะ"
"เกี่ยวกับอะไรล่ะ Jake ทำไมเหรอ"
"เธอหมายความว่ายังไง ฮันนีมูนจริงๆเหรอ ในขณะที่เธอยังเป็นมนุษย์อยู่เนี่ยนะ เธอล้อเล่นรึเปล่า Bella"
ฉันมองไปที่เขา "ฉันบอกแล้วไงว่า อย่ายุ่ง Jake นี่ไม่ใช่ธุระของเธอนะ ฉันไม่ควรที่จะคุยกับเธอเรื่องนี้ มันค่อนข้างเป็นเรื่องส่วนตัว..."
มือที่แสนจะใหญ่ของเขาจับแขนของฉันไว้แน่น
"Jake ช่างมันเถอะ"
เขาเขย่าฉัน
"Bella เธอบ้าไปแล้วเหรอ เธอทำอะไรโง่ๆแบบนั้นไม่ได้นะ บอกฉันมาสิว่าเธอล้อเล่น"
เขาเขย่าฉันอีกครั้ง ...แรงสะเทือนลึกไปถึงกระดูกของฉันเลยทีเดียว
"Jake หยุดนะ"
ความมืดเข้าปกคลุมโดยทันที
"เอามือของนายออกไปจากเธอเดี๋ยวนี้" เสียงEdward คมกริบราวกับมีด
หลัง Jacob มีเสียงพึมพำท่ามกลางความมืด
"Jake ถอยมานี่" Seth เตือนสติเขา "นายกำลังจะควบคุมตัวเองได้นะ"
สายตาของ Jacob ตื่นตระหนกขึ้นมาอีกครั้ง
"นายกำลังจะทำร้ายเธอนะ ปล่อยเธอไปเถอะ" Seth กระซิบบอก
"เดี๋ยวนี้" Edward คำราม
Jacob ปล่อยมือ ทำให้เลือดที่แขนของฉันกลับมาหมุนเวียนอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะรู้สึกอะไรต่อไป มือที่แสนจะเยือกเย็นก็มาแทนที่มือที่ร้อนราวกับไฟ ลมพัดผ่านตัวฉันไป
ฉันกระพริบตา และเห็นว่า Edward ยืนเครียดอยู่ข้างฉัน ในขณะที่มีหมาป่าตัวใหญ่มากสองตัวยืนอยู่ระหว่างเขากับ Jacob ราวกับว่าเขาต้องการจะหย่าศึกที่กำลังจะเกิดขึ้น
และ Seth ก็กำลังล๊อคตัว Jacob ไว้ ในขณะที่ Jake พยายามจะสลัดให้หลุด
"เอาน่า Jake ไปเถอะ"
"ฉันจะฆ่านาย" Jacob เอ่ยออกมา เสียงของเขาดุร้ายและน่ากลัว แต่ก็เบาราวกับเป็นเสียงกระซิบ สายตาของเขายังคงพุ่งตรงไปที่ Edward "ฉันจะฆ่านายด้วยตัวเอง ฉันจะฆ่านายเดี๋ยวนี้เลย"
หมาป่าตัวที่ใหญ่ที่สุดคำรามออกมา
"Seth หลบไป" Edward เอ่ยบอก
Seth พยายามรั้งตัว Jacob เอาไว้ แต่ Jacob ไม่ยินยอม Seth จึงผลักเขาถอยหลังไปสักสองสามฟุต "อย่าน่า Jake ไปเถอะ"
Sam หมาป่าตัวที่ใหญ่ที่สุด เข้าร่วมกับ Seth เขาใช้ศีรษะตัวเองดันไปที่อกของ Jacob
ทั้งสามคน Seth พยายามลากตัว Jake อาละวาด Sam ผลักออกไป ....ทั้งสามคนหายไปในความมืดมิด
หมาป่าอีกตัวหนึ่งจ้องมองไปที่พวกเขา ฉันไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใคร แต่ดูจากสีขนแล้ว ... น้ำตาลช๊อคโกแลต ... น่าจะเป็น Quil
"ฉันขอโทษนะ" ฉันกระซิบบอกหมาป่าตัวนั้น
"ทุกอย่างโอเคแล้ว Bella" Edward กระซิบบอกฉัน
หมาป่าจ้องไปที่ Edward สายตาของเขาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย Edward ก็ส่งสายตาที่เยือกเย็นกลับไปให้เช่นกัน และแล้วหมาป่าตัวนั้นก็ตัดสินใจหันหลังกลับและตามเพื่อนของมันไป
"โอเค" Edward บอกกับตัวเอง แล้วก็มองมาที่ฉัน "กลับไปในงานกันเถอะ"
"แต่ว่า Jake..."
"Sam จัดการได้อยู่แล้วล่ะ เขาไปแล้ว"
"Edward ฉันขอโทษมากๆเลยนะ ฉันนี่โง่จริงๆเลย"
"เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ"
"ฉันนี่พูดมากจริงๆเลย ฉันไม่น่าให้เขาถามอะไรแบบนั้นเลย ฉันคิดอะไรอยู่น่ะตอนนั้น"
"อย่ากังวลไปเลย Bella" เขาสัมผัสที่ใบหน้าของฉันอย่างแผ่วเบา "เราต้องกลับไปในงานก่อนที่จะมีใครสังเกตเห็นว่าเราหายไปนะ"
ฉันพยักหน้ารับ ก่อนที่จะมีใครสังเกตเห็น มีใครพลาดมันไปด้วยเหรอ
แล้วฉันก็คิดถึงเกี่ยวกับเรื่องนั้น ฉันตระหนักได้ว่าการเผชิญหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นหายนะนี้อันที่จริงแล้ว มันช่างเงียบสงบและแสนสั้น
"ให้เวลาฉันสองวินาทีนะ" ฉันขอร้องเขา
ในใจฉันกำลังตื่นกลัวและเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่มันไม่สำคัญ ตอนนี้ที่สำคัญคือสภาพของฉัน ถ้าทำให้มันดูดี ก็คงไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"ชุดของฉันล่ะ"
"เธอดูดี ทรงผมเธอก็ยังโอเคอยู่"
ฉันหายใจเข้าลึกๆสองครั้ง "โอเค งั้นไปเถอะ"
เขาพาฉันกลับในงานอีกครั้ง เมื่อเราผ่านแสงระยิบระยับมากมาย เราก็ทำตัวกลมกลืนเต้นรำเหมือนกับคู่อื่นๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ฉันมองไปที่แขกเหรื่อรอบๆ ไม่มีใครตกใจหรือตื่นกลัว เฉพาะพวกแวมไพร์เท่านั้นที่ดูจะเครียดเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเก็บซ่อนมันไว้เป็นอย่างดี Jasper กับ Emnett อยู่ใกล้กันมาก และฉันเดาว่า พวกเขาเกือบจะไปเผชิญหน้ากับพวกนั้น
"เธอ.."
"ฉันสบายดี ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันทำมันลงไป เกิดอะไรขึ้นกับฉัน"
"ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอหรอก Bella"
ฉันดีใจมากที่ได้เห็น Jacob มาร่วมงาน ฉันรู้ว่าเขาต้องเสียสละมากมายขนาดไหน แต่แล้วฉันก็ทำมันพัง ทำให้ของขวัญแปรเปลี่ยนกลายเป็นหายนะ ฉันควรจะถูกกักกันยิ่งนัก
แต่อย่างน้อยความโง่เขลาของฉัน มันก็ไม่ได้ทำลายอะไรในคืนนี้ ฉันจะเก็บเรื่องนี้ไว้ในลิ้นชัก ล๊อคมันไว้ แล้วค่อยจัดการมันทีหลัง มีเวลาอีกมายในฉันได้ทบทวนตัวเองเกียวกับเรื่องนี้
"มันจบแล้ว" ฉันบอก Edward "คืนนี้ อย่าไปคิดถึงมันอีกเลยนะ"
ฉันคาดหวังว่าเขาจะรีบตอบรับโดยพลัน แต่แล้วเขากลับนิ่งเงียบไป
"Edward?"
เขาหลับตาและเลื่อนหน้าผากของตัวเองมาสัมผัสกับหน้าผากของฉัน "Jacob พูดถูกแล้ว ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย" เขากระซิบ
"เขาไม่เลยนะ" ฉันพยายามที่จะปรับสีหน้าให้ดูปกติ เมื่อเลื่อนสายตาไปที่กลุ่มเพื่อนของฉัน "Jacob เป็นคนที่ค่อนข้างจะมีอคติมากเกินไปน่ะ"
เขาพึมพำอะไรเบาๆ ที่ฟังดูเหมือนกับว่า "น่าจะปล่อยให้ Jacob ฆ่าฉันเลยดีกว่าที่แม้แต่คิดอะไรแบบนั้น"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" ฉันเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง ฉันจับหน้าของเขาไว้จนกระทั่งเขาลืมตาขึ้นมา "เธอกับฉัน นี่เป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ที่สำคัญ สิ่งเดียวที่เธออนุญาตให้คิดถึงได้ในตอนนี้ เธอได้ยินฉันมั้ย"
"ได้ยินสิ" เขาถอนหายใจ
"ลืมไปซะว่า Jacob มางานนี้" ฉันสามารถทำได้ ฉันจะต้องทำให้ได้ "เพื่อฉัน สัญญาสิว่าเธอจะลืมมันไปซะ"
เขาจ้องมองมาที่ฉันสักครู่ ก่อนจะตอบว่า "ฉันสัญญา"
"ขอบคุณมาก Edward ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว"
"แต่ฉันกลัว" เขากระซิบ
"อย่าสิ" ฉันหายใจเข้าลึกๆ และพยายามยิ้มออกมา "ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ฉันรักเธอนะ"
เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อยเป็นการตอบแทน "นั่นเป็นสาเหตุที่ทำไมเราถึงอยู่ที่นี่"
"นายนี่ยึดตัวเจ้าสาวไว้คนเดียวเลยนะ" Emmett เอ่ยในขณะที่เดินเข้ามาอยู่ด้านหลัง Edward "ให้โอกาสฉันได้เต้นกับว่าที่น้องสาวของฉันหน่อย นี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่ฉันจะทำให้เธอหน้าแดง"
เขาหัวเราะเสียงดัง เหมือนเช่นทุกครั้งที่เขาต้องการจะทำให้บรรยายตึงเครียดหายไป
กลับกลายเป็นว่า ฉันยังไม่ได้เต้นรำกับผู้คนจำนวนมาก และก็เป็นโอกาสให้ฉันได้ทำตามหน้าที่ของตัวเอง เมื่อ Edward มาหาฉันอีกครั้ง ฉันก็พบว่า เรื่องของ Jacob อยู่ในลิ้นชักที่ปิดสนิท เมื่อเขาโอบกอดฉัน ฉันก็สามารถรับรู้ได้ถึงความรื่นรมย์ ความยินดี และทำให้ฉันมั่นใจอีกครั้งที่คืนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตฉันอยู่ในที่ๆถูกต้อง ฉันยิ้มให้เขา และซบลงไปที่อกของเขา เขากอดฉันแน่นขึ้น
"ฉันควรจะชินกับมันได้แล้ว" ฉันเอ่ยออกมา
"อย่าบอกฉันนะว่าเธอชักจะชอบเต้นรำซะแล้ว"
"เต้นรำก็ไม่แย่นักหรอก ... โดยเฉพาะเวลาได้เต้นกับเธอ แต่ฉันกำลังคิดถึงอะไรบางอย่างมากกว่านี้" และฉันก็ผลักตัวเองให้อยู่ใกล้กับเขามากขึ้น เพื่อที่เขาจะได้กอดฉันแน่นขึ้น "คิดว่า..จะไม่ปล่อยเธอหนีไปไหนอีก"
"ไม่แน่นอน" เขาสัญญา และโน้มตัวลงมาเพื่อจูบฉัน
มันช่างเป็นจูบที่แสนจะจริงจัง ...ช้า และค่อยเป็นค่อยไป
ฉันเกือบจะลืมไปว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เมื่อได้ยินเสียง Alice เอ่ยว่า "Bella ได้เวลาแล้วนะ"
ฉันรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยที่ถูกรบกวน
Edward ไม่สนใจเธอ ริมฝีปากของเขายังคงอยู่ที่ของฉัน ดูเร่งเร้ามากกว่าแต่ก่อน หัวใจของฉันเต้นแรงราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และมือของฉันก็รั้งต้นคอของเขา
"พวกเธออยากจะตกเครื่องกันเหรอ" Alice โวยวายอยู่ข้างๆฉันแล้วตอนนี้ "ฉันแน่ใจว่าพวกเธอคงจะมีฮันนีมูนที่สุดแสนจะน่ารักแน่ๆ โดยการตั้งแคมป์นอกสนามบินรอไฟลท์ต่อไป"
Edward หันหน้าไปบ่นกับ Alice ว่า "ไปให้พ้นน่ะ Alice" และเขาก็จูบฉันอีกครั้ง
"Bella เธออยากจะใส่ชุดนี้ขึ้นเครื่องเหรอ"
ฉันไม่ได้สนใจฟังเท่าไรนัก ณ เวลานี้ ฉันไม่แคร์เท่าไรหรอก
Alice คำรามเงียบๆ "ฉันจะบอกเธอว่า นายจะพาเธอไปไหน Edward"
Edward นิ่งไปทันที แล้วเขาก็ถอนริมฝีปากจากฉัน และหันไปจ้องน้องสาวของเขา "เธอนี่มันน่ารำคาญจริงๆเลย"
"ฉันแค่ไม่ต้องการให้ชุดที่ฉันเลือกมาต้องเป็นหมันไปนี่นา" Alice เอื้อมไปจับมือฉัน "มากับฉันนะ Bella"
ฉันผละจากเธอ และกลับมาหา Edward เพื่อจูบเขาอีกครั้ง มีเสียงหัวเราะดังขึ้นจากแขกที่อยู่รอบๆ ฉันจึงยอมแพ้และปล่อยให้ Alice ลากฉันไป
"ขอโทษนะ Alice" Alice ดูนอยด์มากๆ
"ฉันไม่โทษเธอหรอก Bella" เธอถอนหายใจ "เธอดูเหมือนจะช่วยตัวเองไม่ได้เลย"
ฉันหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทีของเธอ
"ขอบคุณมากนะ Alice นี่เป็นงานแต่งงานที่สวยที่สุดเท่าที่ใครเคยมีมาเลย ทุกอย่างช่างเพอร์เฟ็คต์ เธอมันเก่งที่สุด ดีที่สุด แล้วก็เป็นคนที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในโลก"
คำพูดนั้นทำให้เธอยิ้มได้ "ฉันดีใจนะ ที่เธอชอบมัน"
Renee กับ Esme รออยู่ข้างบน ทั้งสามคนช่วยฉันถอดชุดออก และใส่ชุดสีฟ้าของ ALice เข้าไปแทนที่ ฉันรู้สึกดีใจมากที่มีคนเอาเข็มหมุดออไปจากผมของฉันเสียที และปล่อยให้ผมของฉันสยายลงมากลางหลังเหมือนเดิม
แม่ของฉันร้องไห้ไม่ยอมหยุด
"หนูจะโทรหาเมื่อรู้ว่าหนูอยู่ไหนนะคะ" ฉันสัญญาเมื่อฉันกอดและบอกลากับแม่ ฉันรู้ดีว่าความลับเกี่ยวกับฮันนีมูนของฉันแทบทำให้เธอเป็นบ้า แม่ของฉันเกลียดความลับที่สุด
"หนูจะบอกคุณให้เร็วที่สุดเมื่อหนูรู้ว่าพวกเขาปลอดภัยดีค่ะ" Alice ช่วยทำให้แม่รู้สึกมั่นใจเพิ่มขึ้น ทำไมฉันจะต้องเป็นคนสุดท้ายที่รู้ด้วยนะ
"หนูจะต้องไปเยี่ยมแม่กับ Phil โดยเร็วที่สุดนะจ้ะ ถึงคราวที่หนูต้องไปทางใต้บ้างแล้ว ไปเจอพระอาทิตย์บ้าง" Renee เอ่ย
"วันนี้ฝนก็ไม่ได้ตกนี่คะ" ฉันบอกแม่ของฉัน เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงคำขอร้องของเธอ
"ปาฏิหาริย์จริงๆ"
"ทุกอย่างพร้อมแล้ว" Alice เอ่ย "กระเป๋าเดินทางของเธออยู่ในรถเรียบร้อยแล้วนะ Jasper เป็นคนเอาไปเก็บไว้ให้" เธอดึงฉันมาที่บันได ในขณะที่ Renee เดินตามฉันลงมา
"หนูรักแม่นะคะ" ฉันกระซิบบอกแม่ "หนูดีใจที่แม่มี Phil ดูแลตัวเองด้วยนะคะ"
"แม่ก็รักหนูจ้ะ Bella ที่รัก"
"ลาก่อนค่ะแม่ หนูรักแม่นะคะ" ฉันเอ่ยมันออกมาอีกครั้ง ลำคอของฉันเริ่มตีบตัน
Edward รออยู่ตรงปลายสุดของบันได ฉันเอื้อมมือไปจับเขา พร้อมกับมองไปที่ฝูงแขกเหรื่อ
"พ่อคะ" ฉันเรียก ในขณะที่สายตาของฉันกำลังมองหาพ่อ
"อยู่นี่" Edward พึมพำ เขาพาฉันผ่านแขกเหรื่อไปหา Charlie ผู้ซึ่งนั่งพิงกำแพงอยู่ด้่านหลังทุกคน ดูราวกับว่าเขากำลังซ่อนตัวอยู่ และตาของเขาก็คือคำตอบ
"โอ้ พ่อคะ"
ฉันกอดเขา ร้องไห้อีกครั้งหนึ่ง ... ฉันร้องไห้เยอะเหลือเกินในคืนนี้
"ไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก"
มันยากเหลือเกินที่จะพูดเรื่องความรักกับพ่อ เราเหมือนกันมากเกินไป จนทำให้การแสดงออกนั้นบางทีก็ดูน่าอาย แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรแบบนั้น
"หนูจะรักพ่อตลอดไป" ฉันบอกพ่อ "อย่าลืมนะคะ"
"หนูก็เหมือนกัน Bells"
ฉันจูบที่แก้มของเขา ..เขาก็ทำเช่นเดียวกัน
"โทรหาพ่อนะ" เขาบอก
"ในไม่ช้าค่ะ" ฉันสัญญา รู้ดีกว่านี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันพอจะสัญญาได้ แค่โทรไปหา พ่อและแม่ของฉันคงจะไม่สามารถมาเจอฉันได้อีกแล้ว ฉันกำลังจะเปลี่ยนแปลงไป และเป็นอันตรายต่อท่านมาก
"ไปเถอะ"
แขกเหรื่อทั้งหลายแสดงความยินดีแก่เราอีกครั้ง Edward ดึงฉันไว้ใกล้ๆแนบกาย
"เธอพร้อมมั้ย" เขาถาม
"พร้อมสิ" ฉันรู้ดีว่านี่คือความจริง
ทุกคนตบมืออย่างกึกก้อง เมื่อ Edward จูบฉันอีกครั้งที่ประตูทางออก แล้วเขาก็รีบพาฉันขึ้นรถ
รถถูกตกแต่งไปด้วยดอกไม้มากมาย อีกทั้งยังมีริบบิ้นที่ถูกผูกเป็นรองเท้าสิบสองคู่อยู่ที่กระโปรงหลัง
Edward กันไม่ให้ฉันโดนเมล็ดข้าวมากมายที่ถูกโยนเข้ามา และแล้วเขาก็รีบออกรถไป
ฉันโบกมืออยู่ที่หน้าต่าง และตะโกนกลับไปว่า "หนูรักพ่อกับแม่" เมื่อพวกเขาโบกมือกลับมาให้
ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือ Phil โอบRenee เอาไว้อย่างอ่อนโยน ในขณะที่แม่ก็จับมือของพ่อไว้อีกข้างหนึ่ง
Edward จับมือฉันไว้แน่น
"ฉันรักเธอนะ" เขาเอ่ยออกมา
ฉันวางศีรษะไว้ที่แขนของเขาเช่นกัน "นี่เป็นสาเหตุที่ทำไมเราถึงอยู่ที่นี่" ฉันลอกเลียนประโยคของเขา
เขาจูบที่เรือนผมของฉัน
เราเปลี่ยนไปขึ้น highway และ Edward ก็เริ่มที่จะเร่งเครื่องสุดตัว ฉันได้ยินเสียงเครื่องยนต์ระเบิดมาจากด้านหลังของเรา บริเวณป่านั้น ถ้าฉันได้ยิน Edward ก็ต้องได้ยินด้วยเช่นกัน แต่เขาไม่พูดอะไร ฉันก็เลยไม่เอ่ยอะไรด้วยเช่นกัน
| Create Date : 18 มกราคม 2552 |
| Last Update : 18 มกราคม 2552 17:13:46 น. |
|
18 comments
|
| Counter : 1439 Pageviews. |
|
 |
|
|
| โดย: Me_m IP: 124.121.12.104 วันที่: 18 มกราคม 2552 เวลา:17:13:48 น. |
|
| โดย: cookies89 IP: 58.9.71.44 วันที่: 18 มกราคม 2552 เวลา:17:55:21 น. |
|
| โดย: minnano IP: 202.12.73.18 วันที่: 18 มกราคม 2552 เวลา:18:36:14 น. |
|
| โดย: PT RD neene IP: 116.58.231.242 วันที่: 18 มกราคม 2552 เวลา:19:06:37 น. |
|
| โดย: เด็กน้อยตาดำๆ IP: 125.27.171.206 วันที่: 18 มกราคม 2552 เวลา:19:14:51 น. |
|
| โดย: อ้อ IP: 118.172.144.151 วันที่: 18 มกราคม 2552 เวลา:19:33:31 น. |
|
| โดย: 456 IP: 124.122.199.44 วันที่: 18 มกราคม 2552 เวลา:20:56:26 น. |
|
โดย: BaTT~TaBB  วันที่: 18 มกราคม 2552 เวลา:22:15:46 น. |
|
| โดย: อุ้ม IP: 58.9.102.20 วันที่: 18 มกราคม 2552 เวลา:23:59:30 น. |
|
| โดย: เม่หลิง (เม่หลิง ) วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:16:02:16 น. |
|
| โดย: pipo IP: 58.9.171.67 วันที่: 29 มกราคม 2552 เวลา:19:53:21 น. |
|
| โดย: นะจัง (najung ) วันที่: 30 มกราคม 2552 เวลา:20:07:58 น. |
|
| โดย: kimji IP: 202.28.27.5 วันที่: 3 มีนาคม 2552 เวลา:0:50:08 น. |
|
| โดย: phronlapat วันที่: 22 มีนาคม 2552 เวลา:4:16:46 น. |
|
| โดย: love Edward IP: 202.69.139.194 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2552 เวลา:16:33:54 น. |
|
| โดย: Taa IP: 118.173.15.10 วันที่: 15 ธันวาคม 2552 เวลา:8:53:03 น. |
|
| โดย: ploy IP: 125.24.123.27 วันที่: 23 เมษายน 2553 เวลา:0:24:11 น. |
|
| โดย: Veam IP: 223.206.152.28 วันที่: 11 ตุลาคม 2554 เวลา:13:33:37 น. |
|
|
|
|
| BaTT~TaBB |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
