“ทารกในครรภ์เข้ากับร่างกายของเธอไม่ได้ มันแข็งแรงเกินไป แต่เธอก็สามารถทนมันไปได้อีกสักพักล่ะ ปัญหาใหญ่กว่านั้นคือ มันไม่ยอมให้เธอได้รับสิ่งที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตของเธอ ร่างกายเธอปฏิเสธสารอาหารทุกอย่าง ฉันพยายามที่จะให้อาหารเธอทางสายยาง แต่เธอก็ไม่ดูดซับมัน ทุกอย่างที่เกี่ยวกับอาการของเธอล้วนถูกเร่งปฏิกิริยามากขึ้น ฉันเฝ้าดูเธอ ไม่ใช่แค่เธอ แต่ทารกนั่นด้วย ที่กำลังจะอดตาย ฉันไม่สามารถหยุดมันได้ และไม่รู้จะทำให้มันชะลอลงยังไง ฉันแค่ไม่รู้ว่าทารกนั่นต้องการอะไรกันแน่” เสียงของเขาแตกพร่าตอนท้าย

ฉันรู้สึกเหมือนเดิมกับที่ฉันรู้สึกเมื่อวาน เมื่อฉันเห็นรอยดำคล้ำที่ท้องของเธอ ฉันรู้สึกโมโห และเริ่มเป็นบ้านิดหน่อย

ฉันกุมมือตัวเองไว้แน่น เพื่อไม่ให้มันสั่น ฉันเกลียดสิ่งนั้นที่มันกำลังทำร้ายเธอ ไม่สิ มันกำลังจะกินเธอมากกว่า มันแค่ต้องการหาอะไรบางอย่างที่จะฝังเขี้ยวของตัวเองลงไปได้ แล้วก็ดูดเลือดจนแห้ง ไอ้สิ่งนั้นมันกำลังพรากชีวิตของ Bella ไปทีละน้อย

ฉันสามารถบอกพวกเขาได้เลยว่ามันต้องการอะไร ความตายกับเลือดไง

ฉันรู้สึกเดือดพล่านไปหมด ฉันพยายามทำใจให้เย็นลง หายใจเข้าและออกอย่างสม่ำเสมอ

“ฉันพอจะรู้แล้วว่าทารกที่อยู่ในครรภ์ของเธอต้องการอะไร” Carlisle พึมพำ “ทารกในครรภ์ถูกปกป้องอย่างดี ฉันไม่สามารถฉายแสงอุลตร้าซาวด์เพื่อจะมองเห็นมันด้วยซ้ำ ฉันสงสัยว่ามีวิธีที่จะเอาเข็มสอดเข้าไปในรกได้มั้ย แต่ Rosalie ไม่ยอมให้ฉันลองมันหรอก ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม”

“เข็มเหรอ เพื่ออะไรกันล่ะ”

“ยิ่งฉันรู้เรื่องทารกในครรภ์มากเท่าไร ฉันก็ยิ่งสามารถคาดการณ์ว่ามันทำอะไรได้บ้าง ได้ดีขึ้นมากเท่านั้น ฉันแค่อย่างได้ตัวอย่างของเหลวจากรกเท่านั้น ฉันจะได้นับจำนวนโครโมโซมได้...”

“เดี๋ยวก่อน คุณหมอ คุณช่วยอธิบายเป็นภาษามนุษย์ให้ผมฟังได้มั้ย”

เขาหัวเราะออกมา แต่เสียงนั้นก็ดูอ่อนล้าเต็มที  “โอเค เธอรู้เกี่ยวกับชีววิทยามากขนาดไหน เธอรู้จักคู่โครโมโซมมั้ย”

“ฉันคิดว่าฉันพอรู้นะ เรามี 23 คู่ใช่มั้ย”

“ใช่แล้ว มนุษย์มีเท่านั้น”

ฉันกระพริบตา “คุณมีเท่าไรกันน่ะ”

“ยี่สิบห้า”

“นั่นมันหมายความว่าอย่างไร”

“ฉันคิดว่ามันหมายความว่า เผ่าพันธุ์ของเรานั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงน่ะสิ สัมพันธ์กันน้อยกว่าสิงโตกับแมวเสียอีก แต่สิ่งมีชีวิตสิ่งใหม่นี้ มันกำลังจะบอกเราว่า เรามีความเกี่ยวข้องกันทางยีนส์มากกว่าที่ฉันคิด” เขาถอนหายใจอย่างเศร้าโศก “ฉันไม่รู้ว่าจะเตือนพวกเขายังไงดี”

ฉันถอนหายใจด้วยเช่นกัน ฉันยังคงเกลียด Edward แต่ว่ามันยากที่จะรู้สึกกับ Carlisle แบบนั้นเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้รู้สึกอิจฉา Carlisle เลย

“มันอาจจะช่วยเราได้มาก ถ้าเรารู้ว่า ทารกในครรภ์มีความใกล้เคียงกับเรามากกว่าหรือเธอมากกว่า จะได้รู้ว่าเราคาดหวังว่าจะเจอกับอะไรเมื่อเธอคลอดออกมา” แล้วเขาก็ส่ายหัว “และอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ได้ ฉันคาดว่า ฉันพึ่งจะหวังว่าจะมีอะไรให้ฉันได้ศึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้น อะไรก็ได้”

“สงสัยว่าโครโมโซมของฉันจะเป็นยังไง”

“นายมี 24 คู่ Jacob”

ฉันหมุนตัวกลับไป และจ้องมองเขา

เขาดูเขินๆ “ฉันก็แค่อยากรู้ ฉันเลยลองเก็บตัวอย่างของเธอเมื่อตอนที่ฉันทำการรักษาเมื่อเดือนมิถุนาที่ผ่านมาน่ะ”

ฉันครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “ฉันไม่ถือหรอก ฉันไม่แคร์น่ะ”

“ฉันขอโทษ ฉันน่าจะถามก่อนนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก หมอ คุณไม่ได้ต้องการจะทำร้ายอะไรฉันนี่นา”

“ไม่ ฉันสาบานได้เลยว่า ฉันไม่ได้ต้องการจะทำร้ายเธอ ฉันแค่....คิดว่าเผ่าพันธุ์ของเธอมันน่าสนใจมาก ฉันคิดว่าองค์ประกอบทางร่างกายของแวมไพร์เป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรแปลกใหม่สำหรับฉันเลยมานานนับทศวรรษ การกลายร่างจากมนุษย์ไปเป็นมนุษย์หมาป่าน่าสนใจกว่าเยอะ มันน่าอัศจรรย์ใจน่ะ”

“อะฮู้ว” ฉันทำเป็นหอน

Carlisle หัวเราะออกมา

แล้วพวกเราก็ได้ยินเสียง Edward จากในบ้าน และเราก็หยุดฟัง

“ฉันจะรีบกลับมา Bella ฉันอยากไปคุยกับ Carlisle สักแป๊ปหนึ่ง เอ่อ อันที่จริงแล้ว Rosalie เธอจะช่วยไปกับฉันได้มั้ย” เสียงของ Edward ดูแปลกออกไป เหมือนกับว่าเจือปนด้วยอะไรบางอย่างที่น่าตื่นเต้น ไม่ใช่ความหวัง แต่อาจจะเป็นความปรารถนาที่จะมีหวังอีกครั้ง

“อะไรเหรอ Edward” Bella ถามอย่างเหนื่อยอ่อน

“ไม่มีอะไรที่เธอต้องเป็นกังวลหรอกที่รัก แค่แป๊ปเดี๋ยวนะ ได้โปรดเถอะ Rose”

“Esme” Rosalie เรียก “คุณช่วยมาดู Bella ให้ฉันหน่อยได้มั้ย”

ฉันได้ยินเสียงกระซิบที่ราวกับสายลมของ Esme จากด้านล่าง

“ได้สิ” เธอเอ่ยออกมา

268

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2552 13:51:37 น.		146 comments
Counter : 905 Pageviews.
Share Tweet