เมื่อฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฉันก็ไม่ได้ขยับตัวได้แต่นอนนิ่งๆ พยายามกำหนดลมหายใจให้สม่ำเสมอ ฉันกลัวที่จะลืมตาขึ้นมา

ฉันนอนพิงอกของ Edward แต่เขาก็นอนนิ่งมากๆเหมือนกัน และแขนของเขาก็ไม่ได้โอบร่างฉันไว้ นั่นเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาซะเลย ฉันกลัวที่จะยอมรับว่า ฉันต้องตื่นขึ้นมาและเผชิญหน้ากับความโกรธของเขา

ฉันค่อยๆแอบลืมตาขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เขากำลังนอนหนุนแขนตัวเองอยู่ ตาจ้องไปบนเพดาน ฉันใช้ศอกดันตัวขึ้นเพื่อจะได้เห็นใบหน้าของเขา ...  มันดูไร้ซึ่งการแสดงออกใดๆ

"ฉันดูแย่ขนาดไหนเหรอ" ฉันถามเขาเสียงเล็ก

"มาก" เขาเอ่ย ขณะหันมามองหน้าฉัน

ฉันถอนหายใจด้วยความสำนึกผิด "ฉันขอโทษนะ ฉํนไม่ได้ตั้งใจ...อืมม..ฉันไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้" ฉันส่ายหัวเบาๆให้กับเหตุการณ์เมื่อคืนที่ตัวเองร้องห่มร้องไห้อย่างไร้เหตุผล

"เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าเธอฝันถึงอะไรกันแน่"

"ฉันเดาว่าฉันคงไม่ได้บอกเธอ แต่ฉันก็แสดงให้เธอเห็นแล้วนี่นาว่ามันหมายถึงอะไร" ฉันหัวเราะออกมาอย่างกังวล

"โอ้" เขาเอ่ยด้วยความประหลาดใจ ตาของเขาเบิกกว้างแล้วกะพริบตา "น่าสนใจนะ"

"มันเป็นฝันที่ดีมากๆเลย" ฉันพึมพำ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ดังนั้นฉันจึงถามเขาไปว่า "ฉันได้รับการให้อภัยมั้ย"

"ฉันกำลังคิดอยู่"

ฉันลุกขึ้นนั่ง วางแผนที่จะตรวจสอบร่างกายของตัวเอง อย่างน้อยรอบกายฉัน มันก็ไม่มีขนนกอยู่ แต่ฉันก็รู้สึกราวกับโดนตีหัวจังๆ ฉันล้มลงนอนที่หมอนตามเดิม

"โอ๊ย ฉันมึนหัวมากๆเลย"

เขาโอบร่างของฉันไว้ทันที "เธอหลับไปนานมาก สิบสองชั่วโมงเห็นจะได้"

"สิบสองชั่วโมงเลยเหรอ" แปลกมากๆ

ฉันตรวจสอบร่างกายของตัวเองอีกครั้ง ฉันก็ดูสบายดีนี่นา รอยช้ำต่างๆก็เป็นของเก่าทั้งสิ้น ฉันยืดตัวออกเพื่อทดสอบ ก็รู้สึกปกติด้วยเหมือนกัน

"ข้าวของต่างๆยังอยู่ดีอยู่มั้ย"

ฉันพยักหน้า "หมอนทุกใบก็ยังอยู่ดีอยู่นะ"

"เอ่อ .... แต่ว่าชุดนอนของเธออาจจะไม่นะ" เขาเลื่อนตัวลงไปที่ปลายเตียง ที่ที่ซากชุดนอนของฉันเมื่อคืนกระจัดกระจายอยู่

"นั่นมันแย่มากเลยนะ ฉันชอบตัวนั้นซะด้วยสิ"

"ฉันก็ชอบเหมือนกัน"

"แล้วมีผู้มีเสียหายรายอื่นอีกมั้ย" ฉันถามอย่างอายๆ

"ฉันคงจะต้องซื้อกรอบรูปหัวเตียงอันใหม่ให้ Esme" เขาสารภาพออกมา เมื่อมองไปทางนั้น ฉันมองตาม แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นซากไม้กองใหญ่อยู่ตรงนั้น

"อืม เธอคิดว่าฉันจะได้ยินเสียงนั่นมั้ย"

"เธอดูจะไม่รับรู้อะไรเลย เมื่อเธอกำลังติดพันอย่างอื่นอยู่น่ะ"

"ฉันเป็นคนอ่อนไหวง่ายนิดๆน่ะ" ฉันยอมรับออกมา หน้าแดงไปหมด

เขาแตะที่แก้มของฉันเบาๆ "ฉันคงจะคิดถึงใบหน้าของเธอที่มีสีเลือดแบบนี้"

ฉันมองไปที่หน้าของเขา มองหาสัญญาณแห่งความโกรธหรือความกลัวที่คาดว่าจะอยู่บนนั้น เขาต้องกลับมาที่ฉัน เขาดูใจเย็นมากแต่ก็นั่นแหล่ะ ฉันก็อ่านท่าทีของเขาไม่ออกอยู่ดี

"เธอรู้สึกอย่างไรบ้าง"

เขาหัวเราะ

"อะไรน่ะ" ฉันถามอย่างเอาเรื่อง

"เธอดูรู้สึกผิดมากเลย เหมือนยังกับพึ่งไปฆ่าคนมาอย่างนั้นล่ะ"

"ก็ฉันรู้สึกผิดจริงๆนี่" ฉันพึมพำเบาๆ

"การที่เธอยั่วยวนสามีที่แสนจะเต็มใจของเธอคนนี้ มันไม่ผิดถึงขั้นต้องโทษประหารหรอกน่า"

ดูเหมือนเขากำลังจะล้อฉันเล่นอยู่

แก้มของฉันร้อนผ่าว "คำว่า "ยั่วยวน" ที่เธอหมายถึงน่ะ มันหมายถึงการไตร่ตรองล่วงหน้ามาก่อนนะ"

"ฉันอาจจะใช้คำผิดไป"

"เธอไม่โกรธเหรอ"

เขายิ้มอย่างโศกเศร้า "ฉันไม่โกรธเธอหรอก"

"ทำไมล่ะ"

"อ๋อ.....ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอ นั่นก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่คราวนี้มันง่ายกว่ามาก ฉันเริ่มควบคุมตัวเอง โดยการระบายความรู้สึกของตัวเองไปที่สิ่งอื่น" ตาของเขาเหลือบมองไปที่กรอบรูปอันนั้น "อาจจะเป็นเพราะว่าฉันรู้ดีแล้วก็ได้ว่าฉันต้องเจอกับอะไร"

ฉันยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน "ฉันบอกเธอแล้วไงว่ามันขึ้นอยู่กับการฝึกฝนนะ"

ท้องฉันร้องขึ้นมา แล้วเขาก็หัวเราะ "เวลาอาหารเช้าสำหรับมนุษย์แล้วใช่มั้ย" เขาถาม

"ได้โปรดเถอะ" ฉันเอ่ยออกมา ในขณะที่ลุกขึ้นจากเตียง ฉันลุกเร็วเกินไปทำให้สูญเสียการทรงตัว เขารับฉันไว้ทันก่อนที่ฉันจะล้มลงไป

"เธอโอเคมั้ย"

"ถ้าชาติหน้าฉันไม่สามารถทรงตัวได้ดีกว่านี้ ฉันจะขออะไรชดเชยแล้วล่ะ"

ฉันทำอาหารเช้าเอง ฉันทอดไข่หลายฟอง หิวเกินกว่าที่จะสนใจหน้าตาของมัน ฉันไม่สนที่จะกลับด้าน แต่กลับตักมันขึ้นมาใส่จานเลย

"ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอทานไข่สุกด้านเดียวน่ะ"

"ตั้งแต่ตอนนี้ไง"

"เธอรู้มั้ยว่าเธอกินไข่กี่ฟองตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเนี่ย" เขาดึงถังขยะใต้ที่ล่างจานมาให้ฉันดู มันมีถาดไข่ทีว่างเปล่าเต็มไปหมด

"แปลกมาก" ฉันเอ่ยออกมาในขณะที่มีอาหารอยู่เต็มปาก "ฉันรู้สึกหิวมากมายจริงๆตอนอยู่ที่นี่ แต่ฉันชอบที่นี่นะ เราจะต้องออกจากที่นี่ในไม่ช้าแล้วใช่มั้ย เพราะเราต้องไปที่ Dartmouth ให้ทันเวลา เราต้องหาที่อยู่กับซื้อของด้วยนี่นา"

เขานั่งลงข้างๆฉัน "เธอเลิกเสแสร้งว่าอยากไปมหาลัยได้แล้วล่ะ เธอได้ในสิ่งที่เธอต้องการแล้ว และเราก็ไม่ได้ตกลงกันเรื่องนี้ ดังนั้นจึงไม่มีเงื่อนไขอะไรทั้งนั้น"

ฉันถอนหายใจ "มันไม่ใช่การเสแสร้งนะ Edward ฉันไม่ได้ใช้เวลาว่างของฉันกุเรื่องนี้ขึ้นมาเหมือนที่คนอื่นๆเขาทำกันนะ วันนี้เราจะใส่ชุดอะไรให้ Bella ดี " เขาหัวเราะอย่างไม่อาย "ฉันแค่ต้องการเวลาเป็นมนุษย์ต่อไปอีกสักหน่อย" ฉันซบลงไปบนอกที่เปล่าเปลือยของเขา "ฉันยังได้ไม่พอเลยนะ"

เขามองฉันด้วยท่าทีงุนงง "เพื่อสิ่งนี้น่ะเหรอ" เขาถาม พร้อมกับคว้ามือของฉันไว้ก่อนที่มันจะลงไปอยู่บนท้องของเขา "เซ็กซ์เป็นกุญแจสำคัญมาโดยตลอดเลยใช่มั้ย ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึงกันนะ" เขาพึมพำอย่างกระแนะกระแหน "ถ้าฉันรู้นะ ฉันคงไม่ต้องทะเลาะอะไรกับเธอตั้งมากตั้งมายหรอก"

ฉันหัวเราะ "ใช่แล้ว ประมาณนั้นแหล่ะ"

"เธอช่างเป็นมนุษย์ซะเหลือเกิน" เขาเอ่ยอีกครั้ง

"ฉันรู้"

ฉันยิ้มที่มุมปากเล็กๆ "เราจะไป Dartmounth กันใช่มั้ย"

 "ยังไงฉันก็คงสอบตกตั้งแต่เทอมแรกแล้วล่ะ"

"ฉันจะติวให้เธอเอง" เขายิ้มกว้างแล้วตอนนี้ "เธอจะต้องชอบมหาลัยแน่ๆ"

"เธอคิดว่าเราจะยังหาอพาร์ทเมนท์ได้อีกมั้ย"

เขาทำหน้ารู้สึกผิด "เอ่อ คือบางทีเราก็มีบ้านที่นั่นเรียบร้อยแล้วล่ะ เธอก็รู้ เผื่อไว้น่ะ"

"เธอซื้อบ้านเหรอ"

"อสังหาริมทรัพย์เป็นการลงทุนที่ดีนะ"

ฉันหรี่ตาลงอย่างสำรวจ แล้วก็ปล่อยมันไป "สรุปว่า เราพร้อมแล้วใช่มั้ย"

 "ฉันต้องดูก่อนว่าเราจะยังสามารถใช้ รถก่อนแต่งงาน (before car) ของเธอต่อไปได้อีกสักหน่อยมั้ย"

"ได้สิ แต่ยังไงมันก็ช่วยฉันจากรถถังไม่ได้หรอกนะ"

Create Date : 21 มกราคม 2552
Last Update : 21 มกราคม 2552 9:51:52 น.		27 comments
Counter : 580 Pageviews.
Share Tweet