ฉันต้องการเขาเหมือนกับที่ฉันต้องการอากาศหายใจ มันไม่ใช่ทางเลือก...แต่มันเป็นความจำเป็น



อาจจะเป็นเพราะว่าฉันนึกภาพถึงสิ่งที่เลวร้ายมากๆ

อาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยนึกภาพว่าตัวเองจะแต่งงานได้ จนกระทั่งฉันก็แต่งแล้ว

ฉันไม่นึกเลยว่าตัวเองจะมีลูก จนกระทั่งได้มีจริงๆ





เมื่อฉันวางมือลงบนท้องตัวเอง รอปฏิกริยาจากเด็กคนนั้น น้ำตาฉันก็ไหลอาบแก้ม





"Bella?"





ฉันหันไปหาเขา รู้สึกกังวลเมื่อได้ฟังน้ำเสียงของเขา มันทั้งแสนจะเยือกเย็นและระมัดระวัง สีหน้าก็เหมือนกับเสียงของเขานั่นแหล่ะ ช่างดูว่างเปล่าและแข็งกระด้าง



แล้วเขาก็เห็นว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่



"Bella" เขารีบวิ่งมาหาฉันทันที และจับหน้าฉันเอาไว้ "เธอเจ็บเหรอ"



"ไม่ ไม่"



เขาดึงฉันมาไว้แนบอก "อย่ากลัวไปเลยนะ เราจะถึงบ้านในอีกสิบหกชั่วโมงข้างหน้า เธอจะไม่เป็นไร Carlisle จะเตรียมพร้อมเมื่อเราไปถึงที่นั่น เราจะจัดการเรื่องนี้กันเอง เธอจะไม่เป็นไร เธอจะไม่เป็นไรนะ"



"จัดการเรื่องนี้เหรอ เธอหมายความว่ายังไงน่ะ"



เขาเอนตัวออก เพื่อจะได้มองหน้าฉัน "เราจะเอาสิ่งนั้นออกก่อนที่มันจะทำร้ายเธอ อย่ากล้วไปเลย เราจะไม่ปล่อยให้มันทำร้ายเธอได้หรอก"





"สิ่งนั้นเหรอ" ฉันทวนคำพูดเขา





เขามองไปทางประตูหน้า "แย่แล้ว ฉันลืมว่า Gustavo จะมาถึงวันนี้ ฉันจะไปไล่เขาก่อน เดี๋ยวฉันกลับมานะ" เขาเดินออกไปจากห้อง



ปราศจากการพยุงจากเขา เข่าฉันอ่อนทันที



Edward พึ่งเรียกลูกของฉันว่า "สิ่งนั้น" เขาบอกว่า Carlisle จะเอามันออกไป





"ไม่นะ" ฉันกระซิบอย่างแผ่วเบา





ฉันเข้าใจผิดมาโดยตลอด เขาไม่ได้ต้องการเด็กคนนี้ ไม่ได้ต้องการมันเลย เขาต้องการที่จะทำร้ายเด็กคนนี้ มโนภาพที่แสนจะสวยงามของฉันพังทลายไปสิ้นเชิง แปรเปลี่ยนไปเป็นบางอย่างที่ดำมืด ทารกน้อยกำลังร้องไห้ แขนของฉันอ่อนแอเกินกว่าที่จะปกป้องเขาได้





ฉันจะทำอย่างไรดี ฉันจะอธิบายให้เข้าฟังรู้เรื่องได้ยังไง แล้วถ้าฉันทำไม่ได้ล่ะ หรือว่านี่จะอธิบายที่ Alice เงียบไปตอนเราคุยโทรศัพท์กัน Alice เห็นเรื่องนี้มาก่อนแล้วใช่มั้ย ภาพที่ Edward กับ Carlisle ฆ่าเด็กคนนี้ก่อนที่จะได้ลืมตาดูโลก





"ไม่นะ" เสียงของฉันแข็งกร้าวขึ้น ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด ไม่มีวันยอม



ฉันได้ยินเสียง Edward พูดภาษาโปรตุเกสอีกครั้ง โต้เถียงกับใครสักคน เสียงของเขาใกล้เข้ามา แล้วฉันก็ได้ยินอีกเสียงหนึ่ง เป็นเสียงผู้หญิง





เขาเดินตรงมาที่ห้องครัวก่อนเธอ เดินมาหาฉัน เขาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน และพึมพำอะไรบางอย่างข้างหูฉัน



"เธอยืนยันว่าจะทิ้งอาหารไว้ให้เรา เธอทำอาหารเย็นให้เราน่ะ" ถ้าเขาไม่โกรธอยู่ ฉันรู้ดีว่าเขาก็คงจะกรอกตาไปมาแล้ว "มันเป็นข้ออ้างน่ะ เธอต้องการจะมั่นใจว่าฉันจะยังไม่ฆ่าเธอ" เสียงของเขาเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง



Kaure เดินอย่างกระวนกระวายไปมา ในมือกำลังถือจานอาหาร ฉันหวังว่าตัวเองจะพูดภาษาโปรตุเกสได้ หรืออย่างน้อยก็ภาษาสเปนก็ยังดี จะได้ขอบคุณเธอ ผู้ซึ่งกล้าทำให้แวมไพร์โกรธ แค่ต้องการจะอยู่เช็คความปลอดภัยของฉันเท่านั้น





ตาของเธอมองเราสลับไปมา ฉันเห็นเธอมองดูสีหน้าของฉัน และน้ำตาในดวงตาของฉัน เธอพูดพึมพำอะไรที่ฉันไม่อาจเข้าใจได้ แล้วเธอก็วางจานบนเคาท์เตอร์



Edward โยนอะไรบางอย่างไปให้เธอ ฉันไม่เคยเห็นเข้าทำตัวไม่สุภาพแบบนี้มาก่อน เธอกำลังจะหันหลังจากไป กลิ่นตัวของเธอที่เต็มไปด้วยกลิ่นหัวหอมกับปลา ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งไปที่อ่างล้างมือเพื่ออาเจียน ฉันรู้สึกว่ามือของ Edward อยู่ที่หน้าผาก และได้ยินเสียงปลอบประโลมพึมพำผ่านหูของฉัน มือเขาหายไปชั่วครู่ และฉันได้ยินเสียงตู้เย็นปิดลง แล้วมือเย็นๆของเขาก็กลับมาอยู่ที่หน้าของฉันอย่างรวดเร็ว





ฉันบ้วนปากทำความสะอาด ในขณะที่มือของเขาก็ยังคงจับหน้าฉันอย่างทะนุถนอม





ฉันรู้สึกถึงเด็กคนนั้นขยับตัวเล็กน้อย





มันโอเคแล้วนะ เราโอเคแล้ว ฉันปลอบเด็กคนนั้น



Edward จับฉันหมุนตัว เพื่อโอบฉันไว้ ฉันพักศีรษะไว้บนบ่าของเขา มือของฉันจับที่ท้องเบาๆ





ฉันได้ยินเสียงกรอบแกรบ ฉันเลยมองขึ้นไป





ผู้หญิงคนนั้นยังอยู่ที่นั่น รั้งรออยู่ที่ประตู เธอยื่นมือออกมาราวกับว่าเธอพยายามหาทางที่จะช่วยฉัน ตาของเธอจ้องมาที่มือของฉัน ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ อ้าปากค้าง

แล้ว Edward ก็เห็นท่าทีของเธอ เขาผลักฉันไปอยู่ข้างหลังเขา

ทันใดนั้น Kaure ก็ตะโกนมาที่เขาเสียงดัง เสียงของเธอดังข้ามโต๊ะราวกับมีด เธอก้าวมาข้างหน้าเขย่าตัวเขา มันง่ายเหลือเกินที่จะให้ความหวาดกลัวในดวงตาของเธอ

Edward ก้าวไปหาเธอด้วยเช่นกัน และฉันจับแขนเข้าไว้แน่น หวาดกลัวต่อท่าทีของเขาแทนผู้หญิงคนนั้น แต่เสียงของเขากลับทำให้ฉันแปลกใจ ราวกับว่าเขากำลังอ้อนวอนผู้หญิงคนนั้นอยู่ ฉันไม่คิดว่าเขากำลังพูดภาษาโปรตุเกสอีกต่อไป

ณ​ ช่วงเวลานั้นเอง ผู้หญิงคนนั้นจ้องมาที่เขาด้วยความสงสัย แล้วตาของเธอก็หรี่แคบลงเมื่อเธอตะโกนถามเขาออกมาด้วยภาษาที่ฉันไม่เข้าใจ

ฉันมองหน้าเขาเศร้าลงและดูจริงจังมากขึ้น เมื่อเขาพยักหน้า เธอก็เดินถอยหลังกลับไป เขาเอื้อมมือไปคว้าเธอ และชี้มาทางฉัน แล้วเขาก็วางมือไว้บนแก้มฉัน เธอตอบกลับอย่างเกรี้ยวกราดอีกครั้ง ชี้หน้าเขา เมื่อเขาเห็นดังนั้นเขาก็เอ่ยอ้อนวอนอีกครั้ง

สีหน้าของเธอเปลี่ยนแปลงไป เธอจ้องไปที่เขาด้วยความสงสัยบนใบหน้าของเธอตลอดเวลาที่เขาพูด สายตาของเธอเลื่อนมาสบกับตาของฉัน เขาหยุดพูด และดูเหมือนว่าเธอเข้าใจอะไรบางอย่าง เธอมองเราทั้งคู่ และก็เดินมาหาเราอย่างไม่มีสติ

เธอทำมือเป็นลูกบอลลูนยื่นออกมาจากท้องของเธอ นี่เธอกำลังเล่าตำนานเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดกระหายเลือดล่าเหยื่อให้ฉันฟังเหรอ หรือว่าเธอจะรู้ว่าอะไรกำลังเติบโตอยู่ในท้องของฉัน

เธอเดินอีกสองสามก้าวขึ้นมาข้างหน้าอย่างไตร่ตรองไว้อย่างดี เธอถามคำถามอีกครั้งโดยที่เขาก็ตอบกลับอย่างเคร่งเครียด แล้วเขาก็กลายเป็นฝ่ายถามบ้าง เธอรั้งรอที่จะตอบแล้วก็ค่อยๆส่ายหัวช้าๆ เมื่อเขาพูดทวนซ้ำอีกครั้งหนึ่ง เสียงของเขาก็ช่างเศร้าซะเหลือเกิน ทำให้ฉันมองหน้าเขาด้วยความตกใจ ...​หน้าของเขาแสดงออกถึงความเจ็บปวดที่อยู่ข้างในอย่างชัดเจน

และเพื่อเป็นการตอบคำถามนั้น เธอค่อยๆเดินมาหาฉันอย่างช้าๆ และวางมือบนท้องของฉัน เธอเอ่ยภาษาโปรตุเกสออกมาคำหนึ่ง

"Morte" เธอถอนหายใจเงียบๆ แล้วก็เดินหันหลังจากไป

ฉันรู้ภาษาสเปนพอที่จะเข้าใจคำๆนั้น

Edward นิ่งไปอีกครั้ง เขามองด้านหลังของเธอด้วยทีท่าราวกับถูกทรมาน และเมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ ฉันก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ติดขึ้น และค่อยๆจางหายไป

Edward ไม่ได้ขยับอีกเลยจนกระทั่งฉันจะเดินไปที่ห้องน้ำ เขาจับไหล่ฉันไว้

"เธอจะไปไหนเหรอ" เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

"แปรงฟันอีกครั้งน่ะ"

"อย่าไปสนใจที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเลยนะ มันก็เป็นแค่ตำนานโบราณที่เอาไว้หลอกผู้คนเพื่อความบันเทิงเท่านั้น"

"ฉันไม่เข้าใจอะไรเลย" ฉันบอกเขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่จริงไปซะหมด ชีวิตของฉันวนเวียนอยู่กับตำนานทั้งสิ้น ...​ตำนานที่กลายเป็นจริงขึ้นมา

"ฉันจะแปรงสีฟันเธอแล้ว เดี๋ยวฉันไปหยิบให้นะ"

เขาเดินนำฉันไปที่ห้องนอน

"เรากำลังจะไปจากที่นี่ใช่มั้ย" ฉันถามเขา

"เร็วที่สุดเมื่อเธอทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว"

เขารอจนกระทั่งฉันแปรงฟันเสร็จ และยื่นแปรงสีฟันคืนให้เขา

"ฉันจะเอากระเป๋าไปไว้ที่เรือนะ"

"Edward"

เขาหันกลับมา "มีอะไรเหรอ"

ฉันรีรอ พยายามที่จะคิดอะไรสักสองสามวินาทีตามลำพัง "เอ่อ...เธอช่วยแพคอาหารไปให้ฉันด้วยได้มั้ย เธอก็รู้ เผื่อฉันหิวกลางทางน่ะ"

"ได้สิ" เขาเอ่ยออกมา สายตาของเขาอ่อนโยนลง "อย่ากังวลอะไรไปเลยนะ เราจะไปหา Carlisle ในอีกสองสามชั่วโมงข้างหน้านี้แล้ว มันกำลังจะจบลงแล้วล่ะ"

ฉันพยักหน้า ...​ไม่เชื่อกับคำพูดเหล่านั้น

เขาผละออกจากห้องไป ในมือถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปด้วย

ฉันหมุนตัวไปทั่ว เพื่อหาโทรศัพท์ที่เขาลืมไว้ที่เคาท์เตอร์ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะลืมของทิ้งไว้อย่างนี้ แต่เขาก็พลาดไปเพราะใจมั่วแต่ครุ่นคิดเรื่องอื่นอยู่

ฉันเปิดมันออก และหาเบอร์โทรศัพท์ ฉันดีใจที่เขาปิดเสียงมือถือ กลัวว่าเขาจะจับได้ เขาจะอยู่ที่เรือแล้วรึยัง หรือว่ากลับมาแล้ว เขาจะได้ยินฉันจากที่นี่มั้ยถ้าฉันคุยโทรศัพท์

ในที่สุดฉันก็เจอเบอร์ที่ต้องการ คนที่ฉันคิดว่าจะไม่โทรหาเลยตลอดทั้งชีวิตนี้ ฉันกดปุ่ม send และเอาโทรศัพท์แนบหู

"ฮัลโหล" เสียงนั้นตอบรับฉัน

"Rosalie เหรอ" ฉันกระซิบ "นี่เบลล่านะ ได้โปรดเถอะ เธอต้องช่วยฉันนะ"

 จบ Book 1 Bella 

Create Date : 22 มกราคม 2552
Last Update : 22 มกราคม 2552 23:27:04 น.		31 comments
Counter : 659 Pageviews.
Share Tweet